หลังจากที่คิดว่าจะตัดสินใจจากแดนเหนือ ตื้อเขาไปก็รังแต่จะทำให้เธอเจ็บปวด ในเมื่อสำหรับเขาแล้วเธอเป็นเพียงแค่น้องสาว...หากนานวันเข้าก็รู้แล้วว่า เธอเป็นได้เพียงแค่คนที่รู้จักเท่านั้น...ถ้ายิ่งดึงดันเธอก็จะยิ่งทำให้ตัวเองเจ็บปวดและเสียใจ เพราะรักจึงต้องยอม...เพราะรักจึงต้องทนใช่ไหม มันไม่ถูกต้องใช่หรือเปล่า การที่เรารักเขาจนเอาชีวิตของเราวางไว้ในมือของคนที่ไม่มีใจให้...ไม่มีใจรักเราเลย จะเจ็บปวดแค่ไหนก็ต้องทนอยู่กับมันใช่ไหม... “พี่เหนือ...คงจะไม่ได้หมายความว่า เพื่อนพี่เหนือคอยดูแลไม่ให้มีผู้ชายคนไหนเข้ามาจีบหนูดาวเหรอคะ” “ถ้าไม่ทำอย่างนี้ พี่จะไปเรียนได้อย่างสบายใจได้ยังไงกันล่ะ สองปีเชียวนะที่พี่ต้องอยู่ห่างไกลจากหนูดาวนะ” “พี่เหนือ...ทำอย่างนี้ได้ยังไง แล้วอย่างนี้หนูดาวจะกล้าเจอหน้าเพื่อนพี่เหนือได้ยังไงกันละคะ” “ถึงพี่อยากจะบอกว่าไม่ต้องสนใจพวกนั้นหรอก แต่ความจริงพี่อยากให้หนูดาวเชิดหน้าใส่นำ ทำให้ดิน กันต์แล้วก็มินอิจฉาที่ตอนนี้หนูดาวเป็นเมียพี่แล้ว” “หนูดาวรู้มาตลอด พี่เหนือเป็นคนนิสัยไม่ดี แต่ไม่คิดว่าจะร้ายถึงขนาดนี้”

กฎของหมู่บ้าน ทำให้สองศรีพี่น้องต้องเร่งหา...ผัว! ให้ได้ “ตัวสั่นเชียว กลัวหรือจ๊ะฟองจ๋า” “โถ...น่าสงสารจริง เมียของผัว” มือหนาลูบไล้ผิวเนื้อนวลนุ่มลื่นขณะเดียวกันก็เกี่ยวเอาชายเสื้อของหญิงสาวดึงมันออกไปจากกายสาวก่อนจะแนบฝ่ามือลงบนทรวงอกอวบใหญ่ เสียงหวานแหบพร่าดังออกมาจากกลีบปากเล็ก “ร้องได้เลยจ้ะฟองจ๋า ผัวอยากได้ยินเสียงหวาน ๆ ของฟองที่สุด” “โถ่...จะปิดทำไมละจ๊ะสร้อยจ๋า” แม่เจ้าโว้ย! ใหญ่ฉิบหายเลย ใหญ่จนเขาอยากเห็นใกล้ ๆ อยากได้ลิ้มลองรสชาติในตอนนี้เลย “เดี๋ยวเราสองคนจะไม่เพียงแค่ได้เห็นทุกซอก...ทุกมุมของสร้อยแล้ว เราสองคนจะทั้งจับ...ทั้งเลีย แล้วก็อัดกระแทกให้ร่องสวาทของสร้อยแทบพังไปเลยจ๊ะ” ตรวนสวาทนางไพร : ใครกันแน่ที่เป็นผู้ล่า ใครกันแน่ที่เป็นเหยื่อ แน่ใจหรือว่าแพรพลอยคือเหยื่อให้ห้าหนุ่มอย่างพวกเขาเสพสวาทอย่างเร่าร้อน “ไม่เอาอย่างนี้นะโรม...อย่าทำแพรเลยนะ” แพรพลอยร้องห้ามเสียงสั่นพร่าเมื่อรู้ว่าโรมรันจะทำอะไร ไหนจะหนุ่ม ๆ ทั้งสี่ที่ไร้อาภรณ์ปกปิด ทำให้เธอได้เห็นอาวุธของแต่ละคนที่มันช่าง...ใหญ่! ไหนจะคำพูดที่บอกก่อนหน้านี้ที่บอกว่า...จะอัดกระแทกเธอให้ยับ! ทำเอาเธอถึงกับกับหวาดหวั่นไม่ใช่น้อย ยิ่งตอนนี้ทุกคนได้มายืนล้อมรอบเธอแล้วด้วย “พี่ได้ยินไม่ผิดใช่ไหมจ๊ะ...ที่น้องแพรบอกว่าอย่าช้า ให้พวกเรารีบเอาน้องแพรเร็ว ๆ นะ”

“อย่าตามมานะตาบ้า คุณจะไปไหนก็เชิญ คนเฮงซวย จะไปตายที่ไหนก็ไปเลย” “แต่เธอได้ฉันแล้วนะ” “กรี๊ด! ตาบ้า” ราชาวดีถลาวิ่งกลับมาปิดปากคนบ้าที่ยืนยิ้มกริ่มอยู่แทบจะไม่ทัน ใบหน้าสวยแดงระเรื่องเพราะอับอาย เธอตวัดค้อนคนหน้าไม่อายหลายครั้ง “จะประจานให้คนเขารู้กันหมดหรือไงว่าฉันเป็นของคุณแล้ว คุณไม่อายแต่ฉันอายนะ” “อ้าว...ก็เธอคิดจะทิ้งฉันนี่น่า” ถ้าเป็นช่วงที่มีคนเดินติดตาม ไม่ทางที่เขาจะพูดอะไรแบบนี้เลย ไม่รู้ทำไมพออยู่กับราชาวดีแล้ว ความเย็นชาที่เขาเพียรพยายามสร้างไว้มันหลุดหายไปจนหาทางกลับเข้าตัวไม่ถูก มันเหมือนกับเขาได้กลายเป็นเด็กตอนที่ยังไม่ต้องคิดอะไร ไม่รับรู้ว่าเบื้องหลังภายใต้ความอบอุ่น สีหน้าที่ยิ้มแย้มของพี่ชายคือการต้องเข่นฆ่าผู้อื่นให้ตายทั้งเป็น

เพื่อน้องสาว เขาจึงหลอกลวงนำตัวเธอมา “คุณโกรธอะไรใครก็ไปเอาคืนกับคนนั้นสิ มายุ่งกับฉันทำไม ปล่อยฉันนะไอ้วายร้าย!” “เผอิญว่าฉันดันอยากได้เธอด้วยผิง ก็เธอมันขาวอวบยั่วยวนราคะใช่ย่อยนิ แค่จับลูบไล้หน่อยเดียวก็พร้อมจะร้อนเป็นไฟแล้ว” ชายหนุ่มลูบไล้ฝ่ามืออุ่นร้อนบนลำตัวกลมกลึง สะกิดเอากระดุมหลุดออกจากรางทีละเม็ดจนหมด จูบอุ่นร้อนทาบทับซุกไซ้ซอกคอขาวผ่อง “ฉันขอร้องนะคุณใหญ่...ถ้าฉันผิดจริง ฉันยอมให้คุณลงโทษได้ทุกอย่าง คุณจะย่ำยีลงทัณฑ์ฉันยังไงก็ได้ ฉันจะไม่ร้องขอความปราณีแม้แต่นิดเดียว จะไม่หนีอย่างที่ทำอยู่ทุกวัน จะไม่คิดไม่เคียดแค้นคุณเลย แต่ถ้าฉันไม่ผิด คุณปล่อยฉันไปนะ...ได้โปรด” “รู้อะไรไหมผิง...ไม่มีผู้ชายคนไหนโง่ยอมปล่อยให้ผู้หญิงสวย ๆ เซ็กซี่ แล้วก็ปลุกเร้าอารมณ์ได้อย่างกับน้ำมันราดลงไปกองไฟให้หลุดรอดมือไปหรอกนะ” แต่ใครจะรู้ล่ะ...ความใกล้ชิดที่เกิดขึ้น จะนำสิ่งใดมาสู่เขาบ้าง เรื่องหัวใจก็ยังต้องจัดการ เรื่องการงานก็ต้องตรวจสอบหาความจริง

เพื่อช่วยเหลือเพื่อนและน้องสาวของเพื่อนทำให้พฤกษ์จับเอาตัวเรณุกามา “คิดจะอ่อยให้ฉันสงสารและอุ้มเธอกลับบ้านอย่างสบายๆ หรือไง แต่เสียใจด้วยนะ ที่มารยาของเธอคราวนี้ใช้กับฉันไม่ได้อีกแล้ว” เขาจับแขนเรียวยาวและดึงร่างโปร่งบางเข้ามาจนเธอสัมผัสถึงลมหายใจร้อนๆ ที่มันเป่ารดพวงแก้มนุ่ม ก่อนที่เขาจะผลักเธอให้ถอยห่าง เหมือนกับว่าเขาเจอของสกปรกจนกลัวมันจะมาเปรอะเปื้อนร่างกาย “โอ๊ย!” มือที่ยันพื้นหญ้าที่ไม่ราบเรียบ โดนเศษไม้แหลมคมทิ่มต่ำจนเจ็บเพิ่มอีกขึ้น “นายมันคนบ้า คนใจร้าย” เรณุกาต่อว่าปากสั่น น้ำตาเอ่อล้นคลอเบ้า เธอกัดฟันใช้มือที่เจ็บยันกายลุกขึ้นยืน โดยไม่ร้องขอความช่วยเหลือจากคนใจร้ายอีกแล้ว พยายามข่มใจให้ลืมความเจ็บจากข้อเท้า เดินตามพฤกษ์อย่างเร็วที่สุดเท่าที่ทำได้แล้ว “เดินเร็วๆ เข้าหน่อยซิ ทำสำออยคิดว่าจะทำให้ฉันใจอ่อนหรือไง” เมื่อเห็นว่าเขาเดินไปไกลแล้ว แต่เรณุกายังตามไปได้เพียงแค่เล็กน้อยเท่านั้น จนเขาหงุดหงิดและรำคาญใจ ทำไมอยู่กับเขามันน่าเบื่อมากหรือไง ถึงได้คิดแต่จะหนีท่าเดียวนะ

“คิดอะไรไม่ดีอยู่แน่ๆ เลยเรา” “เปล่านะคะ เพียงแค่...” หญิงสาวเบี่ยงกายเล็กน้อย สองแขนกลมกลึงยกขึ้นโอบรอบบ่ากว้าง ช้อนสายตากลมโตพลางกระพือปีกบินราวกับผีเสื้อโบยบิน นิ้วยาวยกขึ้นทาบบนกลีบปากหนา คลี่กลีบปากแย้มยิ้มหวานฉ่ำเชื่อม “ถ้าพ่อเมฆหรือแม่ข้าวมาเห็นเราสองคนในสภาพอย่างนี้...” กันต์กนิษฐ์บดเบียดเรือนร่างนุ่มนิ่มกับความแข็งแกร่ง ยั่วยวนป่วนอารมณ์โดโนแวนให้ลุกพรึบจนยากระงับความต้องการส่วนลึกเอาไว้ “หยุดเลยยายตัวแสบ ทำอย่างนี้ได้ยังไงกันฮึ เราเป็นผู้หญิงนะ ใครรู้เข้าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน” “เราเป็นคู่หมั้นกันแล้วนี่คะ แค่จูบกันนิดหน่อยไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย ยังไงก็ไม่สึกไม่หรอ เอ๊ะ...หรือคุณป๋าถือว่าได้เจาะไข่แดงกระถินแล้วจะไม่รับผิดชอบ กระถินไม่ยอมน่ะ จะฟ้องแม่ข้าวและพ่อเมฆให้ตีจนหัวแบะเลย” “เฮ้ย!” โดโนแวนถึงกับมึนงงราวกับถูกตีที่ทัดดอกไม้ กลอกนัยน์ตาไปมา “คุณป๋าไปทำอย่างนั้นกับเราตั้งแต่เมื่อไหร่ อย่ามาตู่นะยายตัวยุ่ง” กันต์กนิษฐ์เคาะนิ้วกับข้างแก้ม เบ้ปากไปมาพลางเลิกคิ้วเหมือนคิดหาคำตอบที่โดโนแวนหาข้ออ้างหลีกหนีไม่ได้ ก่อนคลี่ยิ้มนัยน์ตาวาวใส “เมื่อคืนไงคะ เราจูบกัน มีพยานเห็นเยอะแยะเลย” “พยาน!” คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก เมื่อคืนมีใครเสียที่ไหนกัน “ที่ไหนกันฮึยายตัวแสบ เรานี่นะ...ฉลาดแกมโกงจริงๆ ยั่วจนคุณป๋าเผลอสะดุดเท้าตัวเองชนกับปากยายเด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมต่างหากล่ะ”

เพราะน้องนอกไส้สุดที่รัก เขาเลยจับตัวเธอมาอยู่บ้านนอก!! จริง ๆ นะ บ้านนอกที่มี น้องวัว น้องหมู น้องไก่ แล้วสาวชาวเมืองอย่างเธอจะเป็นอย่างไรละทีนี้... “แม่รู้จักไว้ซิจ๊ะ เมียฉันเองแหละ ชื่อไพลิน...เราสองคนรักกัน แต่พ่อไพลินไม่ยอมรับ เราสองคนเลยหนีตามกันมา แต่ตอนเดินทางรถมันเกิดอุบัติเหตุ หัวไพลินไปกระแทกพื้นเลยทำให้ความจำมีปัญหานะแม่” “ไม่จริงนะป้า ไอ้บ้านี่โกหก ฉันชื่อเกร็ดแก้ว กันติวัจน์” “โธ่...คุณเมียสุดที่รักจ๋า บอกกี่ครั้งแล้วว่าคุณภรรเมียชื่อไพลิน ปันภูนา” “โอ๊ย...คุณเมียที่รักของผัวใจร้ายจัง จะทำผัวได้ลงเชียวหรือจ๊ะ ถ้าทำแบบนั้นก็ไม่มีใครกอดให้อุ่นนะซิ” ธราเทพลากไล้มือไปตามลำแขนเรียวยาว ใบหน้าเปื้อนยิ้ม ก่อนจะหันไปเลิกคิ้วให้กับลูกปัดที่ตอนนี้นั่งอ้าปากค้างตามคนเป็นย่าไปอีกคนแล้ว

เหตุจากฝันร้าย! ขอขวัญ ไพรีรักษ์ จึงตัดสินใจเดินทางเหินฟ้าสู่ดินแดนแห่งทราย การยื่นเท้าไปสอดกับบางเรื่อง เป็นเหตุนำเธอไปพบเจอกับผู้ชายที่แรกพบเจอก็มองเห็นเป็นศัตรู ความต้องการของมารดาทำให้นำพาให้ อันเดซาอี ซีกัลป์ กัลป์วามุเอ! เจอกับหญิงที่มีใบหน้าเหมือนคนรักเก่าอย่างกับพิมพ์เดียวกัน แม้ปรารถนาไขว่คว้ามาแนบกาย แต่เหตุผลบางอย่างทำให้เขามิอาจทำได้อย่างตั้งใจ การก้าวมาของเธอจึงเป็นเสมือนลิ่มเหล็กตอกย้ำลงบนหัวใจให้ย้อนคิดถึงอดีตอันเจ็บปวด เธอจะสามารถละลายน้ำแข็งที่เคลือบหัวใจเขาได้หรือเปล่า เขาจะปล่อยให้ความเจ็บปวดผลักไสให้เธอไปห่างไกลสุดไขว่คว้าหรือไม่ หรือสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นเพียงแค่... “ฉันไม่ได้ขอ...แต่สั่ง” “คุณเป็นใคร มีสิทธิ์อะไรมาสั่งให้ฉันทำโน่นนี่ตามใจน่ะ” “อยากได้สิทธิ์แบบไหนล่ะขอขวัญ ฉันให้ได้ทุกอย่างเลยเชียวละ” โอ๊ย!! ขอขวัญอยากยกมือทาบหน้าผากพร้อมตบลงไปแรงๆ เธอมาเจอเข้ากับคนบ้าอะไรนี่ ถึงได้เอาแต่ใจพูดจาไม่รู้เรื่องอย่างนี้ ปวดหัวชะมัด! “และเธอต้องอยู่ข้างกายฉัน ห้ามห่างเกินสามก้าวด้วย” แทบต้องหงายหลังลงนอนยาวบนเตียง อย่างที่ว่าเป็นลมยังไม่ตื่น “ถ้าไม่...” “ฉันมีอำนาจมากพอ ที่จะทำให้เธอกลายเป็นของเล่นได้นานเท่าที่ต้องการ!”

เพียงแค่เห็นหน้า เขาก็ถูกใจแล้ว แม้เธอจะมีลูกติดมา เขาก็ไม่คิดที่จะปล่อย ยังคงตามเอาใจลูกสาวตัวน้อยและจีบเธออย่างไม่ลดละ “เย้ เย้ แม่เอาอีกหนุก หนุก เอาอีก เอาอีก” โซดาเริ่มลุยน้ำลงไปกอบทรายที่เปียกน้ำใส่ศีรษะอันนิโต้เรื่อยๆ ไม่ยอมหยุด สิมิลันหัวเราะจนท้องแข็ง อันโตนิโอ้เอาคืนคนอารมณ์ดีด้วยการกอบทรายเปียกใส่ร่างบางบ้าง “ว้าย! เล่นอะไรนะคุณสกปรกจะตาย” “อ้าวที่คุณกับลูกทำผมล่ะ นี่แนะ” มือใหญ่ขยี้ผมบนศีรษะสิมิลัน โซดาเริ่มเอาอย่างสองมืออวบขยี้ผมบนศีรษะมารดาและศีรษะตัวเองจนยุ่งเหยิงและเปียกชื่น แล้วยืนหัวเราะเสียงใสแจ๋ว ดวงตาเป็นประกายสดใส ยิ้มจนเห็นฟันในปากแทบทุกซี่ “ไม่เลิกใช่ไหมคุณเอ โซดารุมพ่อเอเลยลูก” สองมือเล็กเรียวผลักร่างใหญ่ลงนอนบนพื้นทราย พร้อมกอบทรายเปียกชื้นละเลงบนกายแข็งแกร่ง สองแรงแข็งขันสองมือรุมกอบทรายละเลงบนกายหนาใหญ่จนเปียกชื้น ยังไม่พอสองนิ้วเล็กๆ จี้ไปเอวหนาจนชายหนุ่มหัวเราะท้องแข็ง โซดาเองก็เอาอย่างคนเป็นแม่ มือใหญ่ทั้งห้านิ้วจี้เอวแข็งแกร่ง อันโตนิโอ้ก็ไม่ยอมแพ้ มือใหญ่จี้เอวสองแม่ลูกกลับบ้าง เสียงหัวเราะของสองผู้ใหญ่หนึ่งเด็กดังลั่นหาดทรายสีขาว

เพราะครอบครัวเกิดเรื่องไม่ดี เขมกรจึงตัดสินใจทำการแลกเปลี่ยนกับใครบางคน...จากนั้นเขาก็กลายมาเป็นคุณชายเกาหยุนเอ๋อร์ที่ไร้ความทรงจำ ที่...ก่อเรื่องราวไว้นั่นคือ การป่าวประกาศต่อหน้าผู้คนว่าจะเป็น “ฟูเหรินของซ่งหยวนเจ๋อ” อีกฝ่ายคงจะโกรธเขาอยู่นะ ถึงได้ตามติดไม่ยอมห่าง หรือว่าเขาเข้าใจอะไรผิดไป เพราะการตามติดของซ่งหยวนเจ๋อทำให้เขาเริ่มรู้สึกแปลก ๆ แต่คงเท่าอีกฝ่ายที่เดี๋ยวก็เลี้ยงอาหารเขา เดี๋ยวก็ให้เขาขี่หลัง นั่นก็มิหนักเท่ากับคอยป้อนอาหารเขานะสิ... หยุนเอ๋อร์...” ซ่งหยวนเจ๋อเอ่ยเรียกเสียงเข้มแต่นุ่มนวล ขณะทอดสายตาที่อบอุ่นเต็มไปด้วยความอ่อนโยนสบกับดวงตาของเกาหยุนเหลียง “ไม่...ดื้อนะ” หากมิใช่ถูกซ่งหยวนเจ๋อกอดกระชับเอวเอาไว้...เกาหยุนเหลียงรู้เลยว่าเข่าตนเองจะต้องอ่อนยวบทรุดลงไปกองอยู่บนพื้นแน่นอน ไหนจะหัวใจที่มันเต้นราวกับจะทะลุออกมาจากอกอีกเล่า ทำให้เขาคิดว่า กลับถึงเรือนเมื่อไหร่ ควรให้ท่านแม่เชิญท่านหมอมาดูหน่อย เหตุใดถึงได้มีอาการประหลาดเช่นนี้มากนักเมื่ออยู่กับซ่งหยวนเจ๋อ ถ้าหากว่าเป็นอะไรร้ายแรงจะได้รีบทำการรักษาได้ทันท่วงที “ดีมาก...หยุนเอ๋อร์ที่ไม่ดื้อ ไม่ซน ไม่เกเร ทำตัวเป็นอันธพาล...น่ารัก”

เธอไม่รู้เรื่องรู้ราว แต่ถูกไล่ล่าจับตัว!! “แล้วที่ทับอยู่นี่...จะให้ท้องก่อนหรือไง ถึงจะยอมถอยออกไปนะ รู้บ้างไหมฉันอึดอัด หายใจไม่ออก” อดไม่ได้ที่จะปล่อยเสียงหัวเราะใบหน้าระรื่น “ไม่เป็นไร เธอเป็นลมเมื่อไหร่ ฉันจะช่วยผายปอดแบบ mouth to mouth ให้ละกัน” “ปกติคงเลี้ยงสุนัขไว้ในปากเยอะ กัดเขาไปทั่ว เลยไม่ค่อยมีใครอยากเสวนาด้วยละสิ” เมื่อเขาเปิดโอกาสให้ ธีรนัยน์ก็ไม่ยอมละโอกาสด่าว่าประชดประชัน “เปล่า เผอิญฉันมันคนหน้าตาดี มีฐานะ เลยมีแต่สาวๆ ชวนกัดปากตลอดเวลา” “กัดดีๆ ละ ระวังเชื่อโรคมันเข้าปากจนเน่า รักษายังไงก็ไม่หาย” “เธอนี่เถียงคำไม่ตกฟากเลยนะ” “ก็ดีแล้วไง คุณปวดหัวรำคาญจะได้ปล่อยฉันกลับบ้านเร็วๆ ” “ไม่หรอก ฉันมีวิธีการคลายความรำคาญอีกแบบหนึ่ง อยากลองไหมล่ะ เผื่อจะติดใจ ขอลองบ่อยๆ ”

เพราะพินัยกรรมของคุณตา ดาราเนตรต้องแต่งงานกับคนที่ท่านเลือกไว้ สร้างครอบครัวหรือว่าเธอจะมีลูกโดยไม่ต้องมีสามี! ดาราเนตรเลือกอย่างหลัง เธอเลยป่าวประกาศหาคนที่พอจะมาทำหน้าที่พ่อของลูก แต่หายังไงก็ยังไม่ถูกใจ ปรมัถต์ก็ก้าวเข้ามา เธอจะถูกเขาหลอกล่อจับกินจนหมดทั้งตัวและหัวใจ หรือจะเป็นเขาที่ตกหลุมรักเธอ! “หืม...ว่าไง” แก้มนุ่มแดงปลั่งจนปรมัตถ์อดใจเอาไว้ไม่ไหว เขากดปลายจมูกโด่งไปทั้งสองข้าง ขณะมือคลึงเคล้นเต้าอวบอิ่มจนแทบจะผลิบาน แนบจุมพิตบดคลึงกลีบปากอวบอิ่มอย่างเร้าใจจนบวมเป่งขึ้นมาในทันที “พี่เป๊ก!” ดาราเนตรแหวเสียงแหบพร่า เพราะการปลุกเร้าที่ทำให้เธอหลงระเริงไปจนแทบจะกู่ไม่กลับ จนต้องรีบยกเอาความโกรธขึ้นมาแทนที่ “ยังไม่เคลียร์กับฉันให้จบเลยนะคะ ยังจะมาทำบ้า ๆ อีก ขืนไม่พูดให้เข้าใจกัน ฉันโกรธจริง ๆ นะเออ” “ไม่เห็นจะบ้าตรงไหนเลย มันเป็นเรื่องของธรรมชาติ ถึงตอนนี้พี่ยังพูดได้ไม่เต็มปากว่ารักเนตร แต่พี่อยากให้รู้อย่างหนึ่ง...พี่ไม่เคยปรารถนาในตัวหญิงใดเท่าเนตร”

เพราะต้องการช่วยเหลือผู้มีพระคุณ ทำให้บุษกรเลือกเส้นทางที่ผิดพลาด เธอแอบเข้าไปในบ้านหลังหนึ่งหวังจะขโมยของ ใช่...เธอได้มาจริง ๆ สิ่งนั้นทำให้เธอได้พบกับพีรายุ ที่ไม่เอาความแต่เธอต้องทำตามที่เขาต้องการ การแต่งงานโดยสองคนที่มีข้อตกลงจึงเกิดขึ้น แต่พีรายุกลับไม่ต้องการความสัมพันธ์ที่...จบลงอย่างรวดเร็วเขาจึงต้องมัดบุษกรไว้ข้างกายด้วยเสน่หา “อือ...” บุษกรเบี่ยงส่ายหน้าหนี พลางทุบอกกว้างรัวเร็ว เธอไม่น่าคิดผิดเดินติดกับดักที่อีตานี่วางไว้เลย ให้ตายสิ! มาคิดได้ตอนนี้มันก็สายไปเสียแล้ว คอยดูนะ...ถ้าหนีได้เมื่อไหร่ ไม่ว่าจะถูกขู่ยังไงก็ตามสบายแล้วกัน แม้จะไม่เจ็บ แต่เมื่อถูกบ่อย ๆ พีรายุก็รู้สึกรำคาญเหมือนกัน เขาเลยจับรั้งแขนเรียวขึ้นไปตรึงไว้เหนือศีรษะ พลางกดจุมพิตเว้าวอนขอให้บุษกรผ่อนคลายและลดอาการขัดขืนลง มือที่ว่างอยู่ก็เริ่มขยับเคลื่อนเข้าหาสองปทุมถันอวบอิ่มอย่างเชื่องช้า “ไม่ทำอย่างนี้นะคุณ” บุษกรยังฝืนต้านความรู้สึกวาบหวามที่เกิดขึ้น “เราเพิ่งจะเจอกัน ยังไม่ได้เรียนรู้นิสัยใจคอกันเลยนะ คุณให้เวลาฉันปรับตัวปรับใจหน่อยได้ไหม นะคะคุณกลาง” “จะช้าหรือเร็ว ผลลัพธ์มันก็เหมือนกัน สู้ทำใจยอมรับเสียแต่ตอนนี้ดีกว่าบัว ไม่มีอะไรน่ากลัวเลยสักนิด” เขาปลอบประโลมบุษกรที่กลัวจนตัวสั่น ขณะเดียวกันก็ปั่นป่วนเพราะพิษเพลิงสาวที่เขาปลุกเร้าขึ้น “ถ้าเธอไม่หักหลังกัน ฉันสัญญา จะดูแลเธอและแม่ไม่ให้เดือดร้อนทั้งกายและใจ” ส่วนหัวใจ...เขาไม่คิดที่จะมอบให้ใครในตอนนี้ “ฉันไม่...” ‘ต้องการ’ เลือนหายไปในปาก เมื่อพีรายุแนบจูบลงมา พร้อมสอดแทรกเรียวลิ้นล่วงล้ำแต่งแต้มไปในโพรงปากอุ่น แม้จะอ่อนแรง หากบุษกรก็ยังคงต้านทานไฟสวาทที่ไหลบ่าเข้ามาหา พีรายุดึงเอาปมผ้าขนหนูออกช้า ๆ เพราะไม่ต้องการให้บุษกรได้สติและขัดขืนขึ้นมาอีก ชายหนุ่มฟอนเฟ้นปทุมถันอวบอิ่มอย่างช้า ๆ แต่เน้นความหนักแน่นหน่วง พร้อมเว้าวอนให้หญิงสาวตอบสนอง ริมฝีปากหนาแนบจุมพิตไปทั่วใบหน้าขาวนวลหอมกรุ่น “ระหว่างเรามาไกลเกินจะหยุดได้แล้วล่ะบัว” ดวงตาคมมองกายอรชรพร้อมกับมือใหญ่ที่ลากไล้ไปทั่วอย่างหลงใหล “ฉันต้องการเธอตั้งแต่เห็นหน้าอย่างชัดเจน ถึงตอนนี้ยิ่งปรารถนาจนหักห้ามใจไว้ไม่ได้”

เธออยู่ของเธอดี ๆ ก็ถูกเขาที่บุกเข้ามา...พาเอาตัวไป! การเดินทางกลางทะเลทรายที่แสนเร่าร้อยด้วยสองหนุ่มสาวที่มีความต้องการ “มะ...ไม่นะคุณฮัมดีน ปล่อย...ปั้นหยาน่ะ” หญิงสาวรีบร้องห้าม พลางดันกายแกร่งออกห่าง ทั้งที่รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้แต่ก็ยังอยากลอง ความร้อนผ่าวเริ่มลามเลียไปทั่วกาย มันทำให้เธอหวั่นไหวและเสียวซ่าน จนต้องรีบขบเม้มริมฝีปากเอาไว้ ด้วยกลัวจะทำให้ชายหนุ่มได้ยินว่าปากร้องห้าม แต่กายกลับโอนอ่อนผ่อนตามและพร้อมจะเดินทางไปพร้อมกับชายหนุ่มทุกหนแห่ง “ไม่อะไรละปั้นหยา” ฮัมดีนจับแขนเรียวที่พยายามผลักกายเขาออกตรึงไว้เหนือศีรษะ ขบเม้มจุมพิตไปทั่วใบหน้าเนียนแล้วกระซิบเสียงแหบพร่าที่ริมใบหูนุ่ม “เสียใจด้วยนะปั้นหยา คืนนี้เธอคงจะไม่ต้องนอนแล้วละ เพราะว่าฉัน...” กายแกร่งขยับแผ่วเบาให้หญิงสาวได้รู้ว่าเขาต้องการสิ่งใด “ฉันต้องการเธอปั้นหยา...ต้องการทั้งคืน”

มะ...ไม่นะเจ้านาย กานต์ขอโทษ ยะ...ยกโทษให้กานต์นะ” สงกรานต์อ้อนวอนเสียงสั่น พลางพยายามกระถดหนีด้วยความกลัวว่าจะถูกชายหนุ่มใช้กำลังบังคับแต่ก็ถูกตรึงไว้ด้วยกายแกร่งอย่างแนบชิดทุกสัดส่วน ฮึ...ขอโทษหรือสงกรานต์ มันคงเทียบไม่ได้กับความหลอกลวงที่เธอทำให้ฉันกลายเป็นคนโง่...เป็นเจ้าสัตว์สี่ขานั่นหรอกนะแม่ตัวแสบ นี่เธอคงแอบหัวเราะอย่างสะใจข้างหลัง เพราะเธอกับพ่อหลอกลวงฉันมาได้ตั้งหลายปีสินะ

“ไม่เอาน่าปิ่นอย่างอนซิ” “เปล่าค่ะคุณเมฆา ดิฉันไม่ได้งอน แค่ดิฉันรู้สภาพของตัวเองดีว่าอยู่ในฐานะใด”หญิงสาวแกะมือใหญ่ออกจากแขนและหันหลังเดินไปที่รถ ตอนแรกก็ว่าจะให้ธวัชชัยพาเธอกลับไปเก็บของแต่ตอนนี้ธวัชชัยก็มีคนที่เขาต้องดูแล ขณะเธอเองก็เป็นเหมือนกับที่แก้วเพชรว่าไว้ เป็นผู้หญิงไร้ค่าที่ไม่มีใครต้องการเท่านั้นเอง “ว้าย! ปล่อยปิ่นนะคุณเมฆ” ปิ่นปักบอกกับคนที่ฉวยโอกาสคว้าแขนกระชากตัวกลับมาปะทะอกกว้างร่างโปร่งบางจมหายไปในอ้อมแขนใหญ่ที่ไม่ว่าจะพยายามแกะเท่าไหร่ก็ยอมออก

พบเกับความรักของคนสามคู่... หนึ่งสาวจันฑีราที่ต้องจับพลัดจับผลูหนีจากเสือร้ายอย่างอินซอฟ... หนึ่งสาวน้อยแสนใสและซื่ออย่างปิยาพัตรที่ต้องมาผจญกับความเจ้าเล่ห์ของฟารฮาน... และอีกหนึ่งสาวกัญญาพัชรที่หวงน้องสาวเป็นที่สุด ต้องทำภารกิจสำคัญแล้วยังต้องป้องกันตัวและหัวใจตัวเองจากหนุ่มนามอัสสิยามีย์ที่ชอบเข้าไปวิ่งเล่นก่อกวนหัวใจกับอีกหนึ่งเสือร้ายที่จ้องขโมยทั้งร่างกายและหัวใจไปครอบครอง

เพราะคิดว่าเขาโกงบิดา เธอจึงวิ่งเข้าสู่กับดับของเขาอย่างไม่ทันจะรู้ตัว อะ...แล้วคิดว่ามีเพียงแค่เธอเหรอที่วางกับดับเอาไว้นะ เพราะเขาเองก็เสียรู้เธอเหมือนกัน! เมื่อถึงชายหาด ภีมะก็วางโรสรินทร์ลงและมองหน้าหญิงสาวอย่างออดอ้อน ก็เขาอายที่จะต้องมาทำอะไรเหมือนเด็กๆ อย่างที่เธอต้องการ “หนูโรสจะลงโทษพี่อย่างนี้จริงๆ หรือคะ” “ว่าแต่...หนูโรสไม่โกรธหรือที่ถูก...ในวันนั้นนะ” “พี่ภีมถามผิดนะคะ ต้องถามว่าหนูโรสนึกอย่างไงที่...พี่ภีมต่างหากล่ะ”

“นอกจากแม่แล้ว ตอนนี้ก็มีพระจันทร์เป็นคนสำคัญที่ฉันอยากจะให้เชื่อในความรักที่เรามีต่อกัน” ใช่ ถ้ารักจะอยู่ด้วยกันตลอดไป พื้นฐานหนึ่งคือความไว้วางใจ “ค่ะ...พระจันทร์จะเชื่อใจคุณอิฐ” “ขอบใจนะพระจันทร์” ชายหนุ่มแนบจุมพิตบนทรวงสล้าง ซุกไซ้และดูดกลืนปลายยอดถันสีเข้ม ซึ่งแม้จะมีเนื้อผ้าบางเบาถึงสองชั้นขวางอยู่ แต่ก็ไม่เป็นปัญหาให้ติณภพได้ชมเชยความงดงาม อวบอิ่มและหวานหอม “คะ...คุณอิฐขา...” หญิงสาวสะกดกลั้นความปั่นป่วนและเสียวซ่านเพราะสัมผัสอันเร่าร้อน “ไม่นะคะ ทะ...ที่นี่มัน...อืม...” คนที่กำลังร้องห้ามถึงกับเขาอ่อนยวบ ลำตัวแอ่นโค้งเหมือนกับคันศร เมื่อปากหนากลืนกินทรวงสล้างจนหายไปทั้งทรวง อีกปลายนิ้วยาวใหญ่ก็ลากไล้วนเวียนรอบป้านบัวที่นูนเด่นดันผ้าเนื้อบางออกมาและกดคลึงอย่างหนักหน่วงและรุนแรง “ฉันรู้ แต่...พระจันทร์จ๋า”

“ปล่อยเหมียวนะไอ้คนบ้า ปล่อยช้าน!...” สองมือทุบไปบนแผ่นหลังกว้างเต็มแรง แล้วสิ่งที่เธอได้กลับมาเรียกน้ำตาให้หยดไหลออกจากสองเบ้าได้อีกชุดใหญ่ เผียะ!! เผียะ!! “ถ้ายังขืนทำตัวเรื่องมากมีปัญหาอีกนะแมวเหมียว ฉันตีไม่เลี้ยงแน่ คราวนี้แหละจะนั่งไม่ได้เป็นวันๆ เชียวละ” ขู่เสียงลอดไรฟัน “ไอ้คนใจร้าย ไอ้พี่วินใจร้าย” ทุบบนหลังแกร่งอย่างระงับอารมณ์เอาไว้ไม่ได้ มาทำกับเธออย่างนี้ได้ยังไง ไม่รักไม่ว่า แต่ทำไมถึงไม่รักษาน้ำใจกันบ้างเลย เห็นเธอเป็นคนไม่มีเพื่อนไม่มีฝูง ไม่มีผู้ใหญ่คอยดูแล รังแกได้รังแกเอาใช่ไหม คอยดูนะ คนไร้ญาติอย่างนี้แหละ จะทำให้ร้องดังอ๊ากเลยเชียว “อย่าเผลอนะ เหมียวจะหนี ไม่อยู่กับคนใจร้ายอย่างพี่วินแล้ว” เมื่อรู้ว่าเผลอหลุดปากพูดอะไรไป แม้จะไม่ตั้งใจก็ตามที แต่มันก็สายไปเสียแล้ว

“แล้วทำไม ถ้าฉันทำผิดจริง คุณก็หาหลักฐานและแจ้งตำรวจให้มาจับตัวฉันไปลงโทษสิ แต่ที่คุณทำ...ทำเหมือนกับบ้านเมืองไม่มีขื่อมีแป อยากจะทำอะไรก็ทำ คุณมันหน้าไม่อายรังแกคนไม่มีทางสู้เหมือนกันแหละ” มณีมณฑ์เถียงหัวชนฝาบ้างก็ถูไถไปข้างๆ คูๆ “ฉันไม่เถียงกับเธอแล้ว รีบเก็บกวาดทำความสะอาดห้องนี้ให้เรียบร้อยดีกว่า เพราะถ้าไม่ทำ ฉันมีวิธีการอีกนับสิบที่จะทำให้เธอต้องเจ็บปวดไปจนตาย อยากรู้ว่าฉันพูดจริงหรือเปล่า ก็ตัดสินใจเองแล้วกัน” เมื่ออีกฝ่ายข่มขู่มา โทสะของมณีมณฑ์พุ่งขึ้นสูงลิ่วในทันที ทั้งหมอน ผ้าห่มและรวมถึงข้าวของที่แตกกระจายตกหล่นอยู่บนเตียงต่างก็ปลิวว่อนไปที่ร่างใหญ่ซึ่งหลบอย่างรวดเร็ว เธอยังไม่ทันเผลอด้วยซ้ำ อพอลโล่ก็เดินเข้ามาคว้าร่างเล็กเข้าไปหา จับแขนเล็กบีบจนแทบจะหักออกเป็นสองท่อน “ฤทธิ์มากเหลือเกินนะผึ้ง อย่างนี้ถ้าไอ้ศรวัณมันตัดสินใจเลือกเธอไปเป็นนางบำเรอ ฉันว่าไม่เกินสามวันมันคงทิ้งเธอให้นอนเหี่ยวแห้งหัวโต เหมือนอีแก่ที่เขายกขึ้นหิ้ง แล้วก็ไปหาผู้หญิงคนไหมที่นุ่มนวลและอ่อนหวานกว่า ผู้หญิงไวไฟร้อนแรงอย่างเธอคงจะทนไม่ได้” อพอลโล่ได้แต่ยิ้มหยัน “ขนาดคนที่ปากเธอบอกว่าเกลียดเข้าไส้เข้ากระดูกดำอย่างฉัน พอแตะนิดแตะหน่อยก็พร้อมที่จะก้าวขึ้นเตียงอยู่ตลอดเวลาอยู่แล้ว”

เพราะคิดเพียงแค่ทำงานหาเงิน เธอจึงไม่สนใจเขา กลับกลายเป็นเขาคิดว่าเธอกำลังอ่อน ยั่วยวน เรียกความสนใจ จึงต้องหาทางสั่งสอนให้รู้! “ไม่น่าเชื่อนะคะว่าคนอย่างคุณโมกข์ จะลดตัวลงมายุ่งกับแม่สาวตัวประกอบอย่างฉัน หรือว่าตอนนี้ผู้หญิงในสต็อคที่คุณสะสมไว้ เขารู้เช่นเห็นชาติความร้ายกาจในตัวคุณแล้วคะ พวกเขาถึงได้ปล่อยให้คุณวิ่งพล่านเป็นหมาบ้าตามผู้หญิงที่เขาไม่สนใจน่ะ” “ถะ...ถอยออกไปนะคุณโมกข์ ถ้าคุณต้องการปลดปล่อยอารมณ์มากนัก คุณก็ไปหาผู้หญิงที่เขาพอใจจะนอนกับคุณสิ อย่ามายุ่งกับฉัน” “เหรอ เธอไม่อยาก...กับฉันจริงๆ เหรอแม่ตัวประกอบ แต่เอ๊ะ...ทำไมร่างกายของเธอถึงบอกกับฉันต่างจากที่ปากบอกล่ะ เธอพูดผิดไปหรือเปล่าสาวน้อย”

เมื่อความรักกลายเป็นความแค้น วันนี้เธอกลับมาพร้อมกับผู้ช่วยมือดีและแผนการร้อยเล่ห์ที่จะทั้งมัดใจและเอาคืนเขาให้สาสม! “อะไรนะคะ” นราวดีหันมองปฐพีทันที “คุณพูดใหม่สิ ลูกอยู่กับใคร” นราวดีเดินกระทืบเท้าเบาๆ มือก็จับศีรษะสลับกับชี้ไปที่ปฐพี “คุณ...คุณทำอย่างนี้กับฉันได้ไงคุณปฐพี ทำได้ไง ให้ลูกอยู่กับยายแก่ใจร้ายได้ยังไงกัน คุณ...คุณนี่มัน...” ฟันขาวขบกัดบนกลีบปาก มองปฐพีตาเขียวเข้ม ดุร้าย แต่ซ่อนความหวาดกลัวไว้ไม่มิด ชายหนุ่มลุกขึ้นจากเตียงเดินตรงมาหานราวดีหวังจะใช้อ้อมแขนโอบประคองให้เธอคลายความร้อนรุ่มร้อนรนในใจ กายน้อยๆ สั่นจนแทบจะทรงตัวยืนไม่อยู่ แต่หญิงสาวกลับสะบัดออก สองมือทุบตีจิกทึ้งด้วยแรงทั้งหมดที่มีสลับกับแกะแขนใหญ่ออกจากเอว “คนใจร้าย คนใจดำ ทำอย่างนี้กับนาราได้ไง ทำได้ไง” “ไม่เอานาราไม่ทำอย่างนี้ ใจเย็นๆ นะ ผมขอโทษ” เพี๊ยะ!! นราวดีตบหน้าปฐพีอย่างรุนแรงจนหน้าหันไปอีกด้าน “ขอโทษ เวลาคุณทำอะไรผิด คุณก็พูดแต่คำว่าขอโทษๆ มันเทียบกันไม่ได้กับความรู้สึกที่ฉันเสียไป คราวนี้คุณทำแรงเกินไปคุณปฐพี ฉันให้อภัยคุณไม่ได้ ฉันหวัง..หวังว่าวันหนึ่งคุณจะคิดได้ เปลี่ยนแปลงนิสัยจากผู้ชายรักสนุกเห็นผู้หญิงเป็นเพียงแค่ของเล่นกลับเป็นคนปกติ แต่มาตอนนี้ ฉันเชื่อแล้วว่าคุณเปลี่ยนแปลงตัวเองไม่ได้ ถือว่าฉันของร้อง.....” นราวดีทรุดตัวลงจนเข่าวางอยู่บนพื้น ร่างทั้งร่างสั่นจนเหมือนคนเป็นไข้ หัวใจเจ็บปวดทรมานเหมือนถูกใครกำลังเอามีดแหลมคมมากรีดจนเหวอะหวะ แล้วกระชากมันออกไปจากร่างกาย น้ำตาที่เอ่อล้นไหลออกมาด้วยความเจ็บปวดและชอกช้ำ ใบหน้าสวยและดวงตากลมโตแดงก่ำ มองชายหนุ่มด้วยสายตาอ้อนวอนขอร้อง

เหตุบังเอิญหรือพรหมลิขิต...ร้าย! ทำให้สายน้ำผึ้งต้องเจอกับภาสวร ไม่แค่ปากร้ายช่างต่อว่าหาเรื่องให้เจ็บปวดใจ ชายหนุ่มยังมือไวปานพายุ ชอบล่อหลอกด้วยเสน่หาให้เธอเหนื่อยใจและกายก็อ่อนระทวยกลายเป็นขี้ผึ้งลนไฟเสียทุกที อีกหนึ่งสาวน้อยเฌอเอมที่เผอเรอสะดุดกับดักจอมเจ้าเล่ห์เจสัน อีกทั้งยังต้องระวังมารร้ายคอยจ้องหาเรื่องให้ปวดหัวตลอดเวลา ที่สุดท้ายแล้วเธอก็ยังตกเป็นจำเลย...เสน่หาของเจสันอยู่ดี

“ฉันจะทำให้เธอต้องทนทรมานไปตลอดชีวิตกับคนที่เธอรัก แต่เขาไม่ได้รักเธอเลย” จักรธรเน้นย้ำเสียงแข็งกระด้าง “สิ่งที่ฉันต้องการและต้องเรียนรู้ ทำให้ฉันพอใจ คือเซ็กส์! ทีนี้เธอเข้าใจแล้วใช่ไหม ฉันไม่เคยรักเธอลินิน...ไม่เคยรัก” โทสะทำให้เขาเอ่ยไปโดยไม่สนใจเสียงจากหัวใจที่มี “ฉันเกลียดเธอ...เกลียดที่สุด ได้ยินไหมลินิน ฉันเกลียดเธอ!” “ไม่แต่ง นิลจะไม่ยอมแต่งงานกับคนที่ไม่รักนิล จะไม่เป็นเมียของคนใจร้ายอย่างพี่จักร ไม่แต่งได้ยินไหมไม่แต่ง!” คำว่าเกลียดที่ออกจากปากของจักรธรกระแทกใจลินินอย่างรุนแรง หญิงสาวเริ่มกรีดร้องดิ้นรนอย่างบ้าคลั่ง ปฏิเสธทุกอย่างที่ชายหนุ่มต้องการ “เธอไม่มีสิทธิ์เลือก ไม่อยากเป็นก็ต้องเป็น เพราะฉันเป็นเจ้าของชีวิตเธอ! เธอเล่นตลกกับชีวิตฉันมากเกินไปแล้วลินิน ต่อไปนี้ถึงเวลาที่เธอจะต้องตกนรกทั้งเป็นบ้าง จำใส่หัวเอาไว้เลยว่าต่อจากนี้ไปเรื่องระหว่างเราจะมีแต่เซ็กส์ล้วนๆ “ เพี๊ยะ! ลินินตบหน้าจักรธรจนหันไปอีกทาง

ยึดถือคำมั่นสัญญา เฝ้ารอคอยเขากลับมา แต่...ความรักที่ให้กลับได้เป็นความเจ็บปวดชอกช้ำกลับมา เธอจึงต้องตัดสินใจ... “ไม่นึกว่าเธอจะยังมีหน้ามาหาฉันอีกเมษา เสร็จธุระแล้วก็รีบไปซิ จะมัวรีรออะไรอยู่อีก รู้ก็รู้อยู่ว่าคนไม่รัก ยังจะตามตื้ออยู่ได้ ไม่รู้เมื่อไหร่จะไปให้พ้นๆ หน้าซะที” “ดิฉันทราบแล้วค่ะคุณเบนนิโต้ ดิฉันทราบว่าคุณไม่ต้องการที่จะเห็นหน้าหรือพูดจาเสวนากับดิฉัน ตัวดิฉันเองก็ไม่ได้คิดอยากจะมาที่นี่เหมือนกัน ถ้าไม่ติดว่าจะต้องเอาความทรงจำที่มี...ความรักที่เคยใช้หล่อเลี้ยงหัวใจนำมาคือคุณและรับเอาความรักและหัวใจของตัวเองคืนกลับมา เพื่อจะได้รักตัวเองให้มากกว่ารักคนอื่น! เสียที” เธอไม่ได้ย้ำให้เขารู้ แต่ย้ำกับใจตัวเอง นับจากนี้ไป ควรรักตัวเองให้มาก ไม่ควรหลงละเมอเพ้อพกไปกับคำลมลวงและความรักจอมปลอมที่เขาเคยมอบให้ไว้ ยิ่งเขาใจดำเพียงนี้...ก็สมควรแล้วที่เธอจะตัดใจ...หยุดรักเขา! เสียที “คุณเบนนิโต้ไม่ต้องห่วงอีกแล้วละคะ” เมษาเงยหน้ามองเบนนิโต้ ในดวงตายังคงมีน้ำตาคลอหากเต็มไปด้วยความปวดร้าวที่ยังปิดไว้ไม่มิด แต่มันก็มั่นคงและเข้มแข็ง บอกให้เขารู้ว่า... “เมื่อรัก ดิฉันทุ่มเททั้งใจ แต่เมื่อต้องตัดใจ ดิฉันก็จะทำให้คุณรู้เหมือนกัน สามารถทำได้อย่างที่พูดจริงๆ นับตั้งแต่นี้ไป ดิฉันจะไม่ตามติดให้คุณรำคาญอีกแล้ว แต่ที่จำเป็นต้องมาที่นี่อีกครั้ง เพราะต้องนำของมาคืนคุณ” ให้ทิ้ง...เธอยังตัดใจทำไม่ได้ แต่ถ้าส่งคืนแล้วเขาทิ้งโดยเธอไม่รู้ มันก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง

Vampire ล่ารัก มนตร์เสน่หา Lycan Vampire เจ้าเสน่ห์ : “ที่เธอพูดมาน่ะ ฉันต้องได้อยู่แล้ว แต่ที่ต้องการนะเป็น...” เขามันพวกมักมาก ถ้าได้คือต้องทั้งหมด แต่ถ้าไม่ได้...เขาก็จะกำจัดมิให้เหลือซาก! “อะไร” สุพรรณิการ์เอ่ยถามด้วยหัวใจสั่นๆ Lycan แสนเสน่หา : แน่ะ...ยายตุ้ยนุ้ยจอมตะกละกลบความเขินด้วยการทำหน้ากระฟัดกระเฟียดและประทุษร้ายเขาเสียนี่ อย่างนี้ต้องถูกลงโทษ! เจอโรมีสอดแขนรัดรอบเอวคอดกิ่วและพลิกกายกลับให้ร่างนุ่มนิ่มตกอยู่ใต้อาณัติ “ว้าย! ไม่เอานะเจโร ไม่เล่นอย่างนี้นะ” เจ้าสาว Vampire : “ให้หัวใจนำทาง รักจะพาเราผ่านเรื่องเลวร้ายทุกอย่างไปได้” พลังแห่งรักชนะทุกสิ่ง!

รักแรกพบมีจริงหรือเปล่าไม่มีใครรู้ แต่ความเสน่หามีได้ตั้งแต่แรกเจอ เธอคือกุหลาบแรกผลิ เจ้าเล่ห์แสนงอนนิดๆ เดินทางท่องเที่ยวเมืองไกลครั้งแรก ก็มีอันเจอกับ…เขา! ไม่ต้องโปรยเสน่ห์ก็มีหญิงชะม้ายหน้าส่งสายตาเชิญชวนให้ไม่ขาด แต่เธอ...แม่สาวน้อยแรกผลิ กลับแสดงออกเลยว่าเกลียดขี้หน้ารุนแรง! ชิ...ไอ้ผู้ชายบ้า เจอหน้าเพียงแค่แวบก็รังแกกันแล้ว จะให้เธอพึงพอใจยินดีที่ได้อย่างไรกันเล่า ก็เธอน่าปรารถนา กระตุ้นเพลิงไฟเสน่หาในกายอย่างยากหักห้ามใจได้ จะให้เขาปล่อยหลุดมือไปได้อย่างไรกัน เขา....ตั่งใจอย่างมุ่งมั่นและแน่วแน่ จับเธอสอนเสน่หาอย่างไม่ยอมปล่อยให้หลุดรอดเงื้อมมือไปได้! เธอจะทำอย่างไร เพื่อไม่ให้ตกอยู่ในวังวนพิศวาสยากเกินถอนกายยับยั้งใจ เลยต้องต่อต้านสุดฤทธิ์สุดเดช เพื่อไม่ให้ตัวเองกลายเป็นเพียงแค่นางบำเรอบนเตียงผู้ชาย!

“ฉันไม่ได้บ้านะน้ำพราว” “อ้าว...ก็อาการที่นายเป็นมันใช่นี่น่า อยู่ดีไม่ว่าดีทำตัวเหมือนกับคนบ้าที่ยาหมด เลยอาละวาดใส่คนอื่นเขาไปทั่ว แล้วไปโกรธใครมาอีกล่ะ แต่ฉันไม่น่าจะถามเลยนะที่ทำให้นายเต้นเป็นเจ้าเข้าแบบนี้ได้ ก็มีเพียงแค่คนเดียวเท่านั้นแหละ” หญิงสาวยิ้มหยันให้อย่างที่รู้ว่าตัวเองไม่น่าจะคิดผิด สีหราชหันมองคนที่กำลังพูดจ๋อยๆ อย่างไม่เกรงกลัวเขาด้วยสายตาขุ่นขวาง “ไม่ต้องมาทำตาแบบนั้นเลยตาบ้า ไม่กลัวแล้ว คนอะไร บ้าได้ไม่มีวันหยุดจริงๆ ผู้หญิงคนไหนได้นายเป็นสามีนี่คงจะต้องเป็นคนมีกรรมอย่างหนักแน่” “ไม่รู้เหมือนกันว่าใคร แต่ที่แน่ๆ นะกำลังพูดจ๋อยๆ จนลิงจะหลับอยู่ไงล่ะคนหนึ่ง” ****************** “ชาติหน้าเถอะน้ำเพชร เธอเป็นของฉัน! เป็นของฉันคนเดียวเท่านั้น!” จมูกโด่งกดไปใบหน้าและลำคอระหงพร้อมกับที่เสื้อผ้าที่หญิงสาวและตัวเขาเองใส่ หลุดออกจากร่างกายของทั้งคู่ด้วยสภาพฉีกขาดไม่สามารถนำมาใส่ซ้ำได้อีกแล้ว ชายหนุ่มมือเรียวที่ผลักดันใบหน้าและร่างกายเขาออกตรึงไว้เหนือศีรษะ “ไม่นะนายเสือ....” บุษย์น้ำเพชรเริ่มกลัวจนหัวใจแทบจะหยุดเต้นเมื่อเจอความโกรธของพยัคฆ์ หญิงสาวพยายามหนีให้พ้นจากปากและกายใหญ่ที่จับต้องร่างกายของเธออย่างรุนแรง ดวงตากลมโตเบิกกว้างน้ำตาเอ่อล้นคลอเบ้าและซึมออกมาอย่างหักห้ามไม่ได้

ไม่รู้เป็นเวรซ้ำกรรมซัด พรหมลิขิตร้าย...เอ๊ะหรือกามเทพเล่นกล ก็ไม่น่าใช่อีก เป็นการแกล้งกันมากกว่า ที่ทำให้ “กฤติกา” ต้องมาเจอกับชายหนุ่มผู้แสนจะเอาแต่ใจ ปากว่ามือไว ล่อซ้ายหลอกขวาด้วยเพลิงกฤษณาเร่าร้อน จนลูกไก่น้อยตกเป็นทาสเสน่หา จากตอนแรกแค่เรื่องเข้าใจผิด ทว่าเมื่อได้ปะทะคารมและสัมผัสกับแม่เนื้อนุ่ม อันเจโล่ก็ตกหลุมลูกไก่น้อยอย่างจัง! จนต้องสรรหาทุกวิธีเพื่อดึงเอาเธอมาอยู่ใกล้ๆ ตัว “อยากได้มากหรือลูกไก่” “ถ้าไม่อยากได้ แล้วฉันจะขอจากคุณหาพระแสงอะไรเล่า” “ฉันไม่เคยให้อะไรใครฟรีๆ ซะด้วย ถ้าเธออยากได้ ก็ต้องยื่นข้อเสนอที่ทำให้ฉันสนใจ แล้วก็พอใจมากๆ หน่อยนะ เพราะไม่งั้นฉันก็ต้องกดสายทิ้ง...ปิดเครื่องและโยนเจ้าเครื่องนี้ลงไปในทะเลซะ จะได้ไม่มีใครโทรมากวนเราได้อีก” “ไอ้...ไอ้มาเฟียบ้า” คนกำลังเครียดอยู่ ยังจะมาซักใบให้เรือเสียอีก มันน่านัก...น่าเอารองเท้าตบปากไอ้คนชั่วนี่จริงๆ “หือ...ด่าฉันหรือลูกไก่ งั้นก็...” “อย่านะ!!” รีบร้องห้ามเมื่ออันเจโล่ยกโทรศัพท์ขึ้นแล้วหันแป้นมาให้เห็นว่าเขาจะกดปิดทั้งสายและเครื่อง “เออ...ยอมก็ได้ ไอ้มาเฟียบ้า อยากได้อะไรก็บอกมา

เหตุของความแค้น เป็นผลให้เขาทำทุกอย่างเพื่อแก้แค้น! “ว้าว... มีสาวสวยแล่นมานอนให้ทับถึงที่เลยวุ้ย” หยอกกระเซ้าอีกฝ่ายที่หน้าแดงแป๊ด ดวงตาเขียวปั้ดด้วยความโกรธและแค้น “แหม...อยากมีอะไรกับฉันมากจนรอไม่ไหวเลยหรือกระต่าย ถึงได้แล่นมาหากันแบบนี้เลยน่ะ แต่ตอนนี้ฉันยังไม่มีอารมณ์เลย ถ้าอยากให้ฉันบำบัดความต้องการให้ เธอคงจะต้องยั่วยวนฉันมากๆ หน่อยละยาหยี” เพราะต้องการปกป้องพี่สาวและช่วยเหลือผู้มีพระคุณทำให้เธอยอมตกอยู่ในเงื้อมือศัตรู จะเจ็บปวดอับอายแค่ไหนไม่หวั่น เมื่อถึงวันจะเอาคืนให้สาสม! “อะไรที่ผ่านมาแล้ว ก็ปล่อยให้มันผ่านไป ไม่เก็บเอามาใส่ใจให้หงุดหงิดรำคาญ ไม่อยากจะชายตาเหลียวแล แล้วยิ่งผู้ชายอย่างคุณ...” กวาดตามองตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า “หลงตัวเองก็เท่านั้น ปากก็จัดยังกับอมสุนัขเน่าเข้าไป ให้พร้อมแถมขาวสารสักสิบกระสอบ ฉันยังไม่เอาเลยค่ะ ไม่รู้จะเอาไปทำไมให้มันเกะกะสายตา”

รมย์นลิน...ต้องพากายที่บอบช้ำ ใจที่แหลกสลายจากการกระทำของคนที่บอกรัก...เทพกานต์ ความเจ็บปวดที่ได้รับในวันนี้จะเป็นบทเรียนราคาแพง และคนที่สร้างขึ้นมาจะต้องได้รับการเอาคืนอย่างสาสม! นลิน...นักร้องสาวที่แรกเห็นหน้าก็เรียกเสือร้ายอย่างเทพกานต์ให้อยากครอบครอง แต่เธอไม่ใช่หมูในอวยให้เขาเคี้ยวเล่นได้ง่ายๆ เหมือนบางคนหรอกนะ เขี้ยวเล็บน่ะมันมีเยอะ “พี่เทพอยู่นิ่งๆ ซิคะ” ร่างโปร่งบางเคลื่อนตัวขึ้นไปนั่งบนตักกว้าง สองมือเล็กจับแขนแข็งแกร่งและชูขึ้นเหนือศีรษะ “ตอนนี้หลินมัดพี่เทพเอาไว้แล้วนะคะ มัดด้วย...” นิ้วเล็กชี้ตรงหัวใจตัวเองซึ่งกำลังเต้นอยู่ และเคลื่อนไปหาแขนใหญ่ขยับวนเวียนอยู่สองสามครั้ง ก่อนจะกระซิบเสียงหวานเบาข้างใบหูใหญ่ แต่มันก็ดังเข้าไปถึงหัวใจเทพกานต์จนเต้นแรงและเร็วเหมือนกำลังจะทะลุออกมาจากทรวง “หลินมัดมือพี่เทพด้วยสายใยแห่งรักที่ถักทอมาจากหัวใจของหลินเอง” และอีกหนึ่งที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับชีวิตของเทพกานต์อย่างที่ชายหนุ่มอยากจะ...บ้าตาย เมื่อเขาดันเผลอไปมีอะไรกับ... “ผมรู้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนทำให้เจ้านายไม่สบายใจ อึดอัดคับแค้นใจเป็นอย่างมาก เมื่อคนที่เจ้านายมีอะไรด้วยไม่ใช่ผู้หญิงที่ชื่อหลินคนนั้น เจ้านายไม่ต้องกลัวหรือกังวลใจอะไรนะครับ ผมให้สัญญาว่าจะไม่เรียกร้องอะไร” แค่ขอเป็นคนของเจ้านายนับแต่วันนี้จนตลอดไป ใบหน้าหล่อหวานแย้มยิ้มอย่างหวานเชื่อม ดวงตากลมโตเป็นประกายระยิบระยับและมีเลศนัย ถ้าหากเทพกานต์ได้เห็นคงจะหนาวสั่นยิ่งกว่าที่เจอมาเมื่อคืนอีกเป็นแน่ “ขอเพียงแค่เจ้านายไม่ทอดทิ้งและให้ผมได้อยู่รับใช้ใกล้ชิด แล้วก็ไม่ไล่ผมออกจากงานเท่านั้นเองฮะ” หนุ่มน้อยหน้าหวานเอ่ยพูดน้ำเสียงหวานนุ่ม ทั้งอ่อนหวานและเว้าวอน ดวงตากลมโตกะพริบปริบๆ ให้อย่างน่ารัก

“เรื่องอะไร” เอ่ยถามเสียงเข้ม พร้อมพลิกกายนอนตะแคง แขนใหญ่ยกขึ้นเท้าตั้งฉากกับเตียง ให้มือใหญ่รับน้ำหนักของศีรษะ คิ้วหนาเลิกขึ้นสูงพร้อมเครื่องหมายคำถามที่ผุดขึ้นเต็มวงหน้า “เรื่องที่คุยกันตอนก่อนจะเข้าบ้านไงเล่า” กันติชาแหวใส่ สองมือเล็กยกขึ้นเท้าสะเอว ไอร้อนผ่าวเริ่มเอ่อล้นทั่วกายและแผ่ซ่านไปถึงใบหน้า ที่เคยเป็นสีน้ำผึ้งเริ่มมีสีแดงแต่งแต้ม ปลายจมูกเล็กโด่งเชิดขึ้น ริมฝีปากขบเม้มจนราบเรียบเหมือนไม้บรรทัด “อย่าบอกนะ คุณคิดจะกลับคำน่ะ” “เอ๊ะ...ถ้าจำไม่ผิด ฉันยังไม่ได้ตกลงอะไรกับเธอเลยนะยาหยี มีแต่เธอนั่นแหละที่พูดและคิดอะไรไปฝ่ายเดียว” ราชันย์ถามยิ้มๆ วงหน้าคมคร้ามแย้มยิ้มจนนัยน์ตาพราวระยับ กวาดมองไปทั่ววงหน้าขาวนวลที่งองุ้มเหมือนจวักตักแกงพร้อมส่งค้อนให้เขาขวับ

บุญคุณต้องชดใช้ก็จริง แต่ถ้าหัวใจเขาไม่ปรารถนา คำขอของผู้ใหญ่ก็ไม่อาจเป็นจริงได้ แต่นั่นก็ไม่ยากเท่ากับการทำให้เธอรัก หรือสุดท้าย เขาจะต้องปล่อยให้เธอทำอย่างใจต้องการ...จริงๆ คมน์เงยหน้าขึ้นมองสาวน้อยที่กำหัวใจเอาไว้ตั้งแต่แรกที่เขาเติบโตเป็นหนุ่ม เริ่มที่จะรู้จักความรัก ไม่เคยที่จะมอบหัวใจให้กับผู้หญิงคนไหนเลยนอกจากคนที่นั่งอยู่ตรงหน้า ถึงแม้ว่าจะตัดสินใจแล้ว แต่พอถึงเวลาที่จะต้องพูดจริงๆ มันเหมือนกับมีหินหนักๆ มาถ่วงเอาไว้ บวกกับดวงตาเป็นประกายเอาเรื่องคู่นั้นอีก มันทำให้เขา...ไม่รู้จะเริ่มต้นพูดยังไงดี “ต้นหลิว...พี่จะคืนอิสระให้เรานะ เรา...หย่ากันเถอะ”

“เปล่านะ ฉันไม่ได้โกหกสักหน่อย แค่ไม่ได้บอกว่าจะให้รางวัลมากน้อยแค่ไหนและตอนไหนเท่านั้นเอง” คนเจ้าเล่ห์ตอบกลับเสียงใส รีบปลดสองแขนใหญ่ออกจากร่าง ลุกขึ้นไปยืนยิ้มหน้าระรื่น “เอาน่า...ฉันไม่ผิดคำพูดหรอก แค่ยืดเวลาออกไปนิด คุณคงไม่ถึงกับลงแดงหรอกนะ” “ได้จ้ะเมียจ๋า แต่เดี๋ยวถึงเวลาฉันทวงรางวัล เธอจะมาว่าฉันมักมากไม่ได้นะ” “ให้มันแน่เถอะค่ะคุณสามีขา...แก่แล้วนะคะ กลัวจะตายคาอกฉันน่ะซิ” นิลลดาตอบกลับด้วยรอยยิ้ม ทว่าในใจเธอกลับขลาดกลัว เพราะดันมีเรื่องปกปิดชายหนุ่มเอาไว้น่ะซิ ************ “คะ...คุณภูมิต้องการอะไรล่ะคะ” เอ่ยถามเสียงใสพลิ้ว “ถ้าฉันให้ได้ก็จะให้ค่ะ” “ฉันก็แค่อยาก...” นิ้วยาวร้อนผ่าวทาบทับคลึงบนกลีบปากนุ่ม “กอดเธออย่างแนบชิด แล้วก็จูบ...จูบไปทั่วทั้งตัวเธอเท่านั้นเอง” “บ้า!! คุณภูมิน่ะ” ยกมือทุบอกกว้างเบาๆ “เราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย คุณขอแบบนั้นได้ยังไง” “ไม่ได้หรือยายดำ” ภูมินทร์ทำหน้ามุ่ย ทำตาละห้อยโหยหาราวกับว่าจะต้องจากลาไปในบัดเดี๋ยวนี้

ผิดไหมถ้าฉันจะรักใครสักคน จนลืมรักตัวเอง ผิดไหมถ้าฉันจะรักใครสักคน แล้วทำทุกอย่างเพื่อให้ได้เขามาครอบครอง ผิดไหมถ้าที่หัวใจมันไม่รักดี รักคนที่ไม่คู่ควร เพราะรักเขามากจนทำให้ไทนี่ลืมที่จะรักตัวเอง กว่าที่เธอจะรู้ว่าความรักต้องแลกกับสิ่งใด เธอก็เจ็บปวดจนต้องหลบหนีเพื่อไปพักใจและกายกับเพือนรักที่ตอนนี้ก็มีปัญหาเหมือนกัน เธอคิดว่าเมื่อจากมาแล้วทุกอย่างคงจะจบ แต่ก็ไม่คิดว่าเขาคนนั้นจะตามมา ทั้งให้ความหวังและก็ทำร้ายเธอในคราวเดียวกัน เธอจะรับมือกับเรื่องนี้อย่างไรดี

เพียงเห็นหน้ามาคัสก็ปรารถนาที่จะได้มะลิวัลย์มาครอบครอง แต่ไม่นานเขาก็ต้องสูญเสีย...เฝ้าตามหา ที่ได้ตัวแล้วกลับต้องหงุดหงิด เมื่อเธอมีหนุ่มน้อยรามิลตามติดไม่ห่าง เธอจะบอกความจริงกับเขา แต่ก็ยังกลัวผลที่จะเกิดขึ้นตามมา เมื่อข้างกายเขายังมีหญิงวายร้ายอีกคนที่คอยหาเรื่องแย่งชิง “จะให้ฉันพูดอย่างไรกับเธอดีมะลิ ปกติเธอไม่ใช่คนแบบนี้ แล้วทำไมวันนี้ถึงทำเรื่องง่ายๆ ให้เป็นเรื่องยาก” “ใช่ค่ะหนูมันคนเรื่องมาก แล้วคุณมาบังคับให้อยู่กับคุณทำไมล่ะ” มะลิวัลย์เถียงกลับไปบ้าง เพราะความน้อยใจระคนโกรธที่มี มาคัสถอนใจเฮือก ชายหนุ่มพูดเสียงแข็งใส่มะลิวัลย์ หวังให้หญิงสาวเอ่ยขอโทษอินทิราเร็วแล้วเรื่องทุกอย่างจะได้จบ และหลังจากนี้เขาคงจะต้องคุยกับคุณนรินทร์เรื่องอินทิราให้จริงๆ จังๆ สักที หางานให้ทำ จะได้ไม่ต้องมาเที่ยวไล่จับเขาอยู่พร้อมกับหาคนที่เขาคิดว่าจะดูแลและควบคุมหญิงสาวให้อยู่มือได้มาจัดการต่อ “ถ้าเธอไม่ขอโทษอิน ก็ออกไปให้พ้นๆ หน้าฉันนะมะลิ แล้วไม่ต้องมาให้ฉันเห็นหน้าอีก จนกว่าจะสำนึกได้” มาคัสบอกเสียงเข้มด้วยความจำใจ คำพูดที่แข็งกร้าวและน้ำเสียงเข้มดุที่ออกจากปากมาคัสสร้างความเข้าใจผิดให้กับมะลิวัลย์ จนเธอไม่อาจจะทนเห็นหน้าคนใจร้ายอย่างมาคัสได้ หญิงสาวรีบจูงแขนรามิลเดินไปทางประตูใหญ่ พร้อมกับพูดตัดพ้อชายหนุ่มเป็นการใหญ่ “พี่มาร์คใจร้าย ฮือๆ ไม่อยากให้หนูกับลูกอยู่ขัดความสุขระหว่างพี่กับนังแม่มดนั่นใช่ไหมล่ะ...ไปกันเถอะหมูอ้วน พ่อมาร์คไม่ต้องการเราสองคนแม่ลูกแล้ว เราไปตายเอาดาบหน้าดีกว่า”

“เธอนี่มันใจร้ายมากเลยนะไทนี่ นี่แม่ฉันหลงรักคนใจร้ายอย่างเธอได้ยังไงกัน” “ใช่ค่ะ...ไทนี่ร้าย เมื่อพี่รู้แล้วก็อย่ามายุ่งกับไทนี่ซิคะ ไปให้ไกลจากผู้หญิงร้ายกาจคนนี้ซิคะ หรือจะให้ไทนี่ออกจากงานเลยก็ได้นะ ไทนี่ไม่แคร์พี่ภามอีกแล้ว คนใจร้าย!” “ไม่...” เพียงแค่ได้ยินนันทิยาบอกว่าจะไป เขากลับทนไม่ได้ขึ้นมา หงุดหงิดเหลือกำลัง กรามหนาขบกัดบดเบียดจนแก้มสากนูนเด่น “เธอไม่มีทางได้ไปจากฉันนันทิยา” มือใหญ่จับรั้งลำแขนกลมกลึงเอาไว้ได้ทันก่อนที่นันทิยาจะถอยกายได้ทัน “ฉันจะทำให้เธอตกนรกทั้งเป็น รู้ไว้นะฉันจะหาผู้หญิงที่คู่ควรกับฉันมาแต่งงานได้ ส่วนเธอจะเป็นได้เพียงแค่นางบำเรอบนเตียงที่จะไม่มีวันได้รับการยกย่องเป็นเมียฉันอย่างออกหน้าออกตา” เผียะ! เผียะ!

"“ไหนเจ้าบอกว่าจะอาบน้ำร่วมกับข้า แล้วทำไมถึงยังไม่ยอมถอดชุดเหม็น ๆ นั่นออกอีกเล่า หรือเจ้าจะให้ข้าจัดการให้” “ไม่! ไม่ใช่ขอรับ” ข้ารีบร้องบอกหากก็มิทัน เมื่อท่านอ๋องเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วจนตอนนี้เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าข้าแล้วและรีบจับดึงเอาอาภรณ์ออกจากกายข้าไปอย่างรวดเร็วเกินที่ข้าจะเอ่ยปากห้ามได้ทัน “หยุด...หยุดก่อนขอรับท่านอ๋อง ข้า...ข้ายังมิได้ตอบตกลงจะอาบน้ำร่วมกับท่านในครั้งนี้นะขอรับ เรา...เราต้องแลกเปลี่ยนกันอย่างยุติธรรมสิ ท่านจะต้องสอนวรยุทธ์ให้แก่ข้าก่อน ข้าถึงจะยอมทำอย่างที่ท่านต้องการ...อาบน้ำและนวดให้กับท่าน” "