เกลียวรักคลื่นปรารถนา

...แม้อยู่ไกลคนละขอฟ้า แต่โชคชะตาก็นำพาเธอและเขามาพบกัน ก่อเกิดสายใยรักท่ามกลางทะเลสวยน้ำใส ปะการังงาม บรรยากาศอันแสนโรแมนติกของทะเลไข่มุกแห่งอันดามัน... ...หมู่เกาะสิมิลัน... สิมิลันเดินเข้าบ้านสีหน้าแจ่มใสแช่มชื่นตาเป็นประกายสมหวัง ดวงตากลมโตกวาดมองหาร่างลูกสาววัยสองขวบครึ่ง ซึ่งกำลังซนได้ที่จนคุณพรทิพย์มารดาเลี้ยงเริ่มบ่นถึงความซนและดื้อของเจ้าตัวเล็กแล้ว ไม่ใช่บ่นเพราะอะไรหรอก แค่อยากได้ค่าเลี้ยงดูโซดาเพิ่มนั่นแหละ จะว่าไปแล้วคุณพรทิพย์เองก็ใช่ว่าจะเลี้ยงโซดาทั้งวันเสียเมื่อไหร่ ระยะเวลาหนึ่งอาทิตย์คุณพรทิพย์จะต้องโทรศัพท์หาเธอ เพื่อเล่าวีรกรรมแห่งความซนของโซดาหรือว่าง่ายๆ ก็คือฟ้องเรื่องของเด็กหญิงนั่นแหละ ส่วนที่ตามมาก็จะเป็นเรื่องค่าแรงในการเลี้ยงดูโซดาว่าตอนนี้เธอได้รับค่าแรงน้อยไปไม่สมความซนของเด็กหญิง แล้วก็ยังหาเรื่องหาทางให้เธอรีบกลับมาดูเด็กหญิงตัวน้อย ด้วยการยกเหตุผลต่างๆ นานามากมายจนสิมิลันจำแทบไม่หมด “น้องโซดาขา โซดาอยู่ไหนลูก แม่ลันมาแล้วจ้า” หญิงสาวตะโกนเรียกหาเด็กหญิงโซดา เนตรวรากุลลูกสาวสุดที่รักเสียงใสแจ๋ว “น้องโซดาขา โซดาคนเก่งหนูอยู่ไหนคะลูก แม่ลันกลับมาแล้วค่ะ” สิมิลันร้องเรียกหาลูกสาวตัวน้อยจอมซนแต่น่ารักที่สุดในสายตาเธออีกครั้งจนเสียงดังลั่นบ้าน ก็เธออุตสาห์รีบเคลียร์งานที่คั่งค้างอยู่จนเสร็จเรียบร้อย รีบกลับบ้านมาเพื่อเจอหน้าลูกสาวและจะได้บอกข่าวดี เดือนหน้าเธอได้วันหยุดยาวสองอาทิตย์และจะพาน้องโซดาไปเที่ยวชายทะเลให้ชื่นฉ่ำใจซะที หลังจากที่ต้องผัดผ่อนลูกสาวตัวน้อยมาหลายครั้งแล้ว “กรี๊ด...กรี๊ด...คุณยายขาเอาอีก เอาอีก” เสียงกรีดร้องอย่างสนุกสนานของเด็กหญิงผสมกับเสียงคำด่าของคุณพรทิพย์ดังมาจากห้องครัวบอกให้รู้ว่าผู้ร้องกำลังสนุกสนานเป็นอย่างมาก ก่อนที่สิมิลันจะสาวเท้าเข้าไปตามเสียงร้อง คุณพรทิพย์ก็พาร่างอวบอ้วนเดินออกมาพอดี “กลับมาแล้วรึแม่ลัน ดีนะที่วันนี้กลับเร็ว ไม่นั้นป้าคงได้เรียกเธอมาดูแม่ลูกสาวตัวแสบในไม่ช้านี่แหละ” คุณพรทิพย์เอ่ยถาม มือใหญ่ลากแขนอวบอ้วนของน้องโซดาออกมาจากห้องครัว สภาพของเด็กหญิงตัวน้อยทำเอาสิมิลันถึงกับตาโต อ้าปากค้าง เอ่ยถามลูกสาวอย่างสงสัย “โซดาไปทำอะไรมาคะลูก ทำไมเนื้อตัวถึงได้สกปรกแบบนี้คะ” ชุดเสื้อกับกระโปรงสีขาวที่เธอเพิ่งจะซื้อมาให้เมื่อวันอาทิตย์ที่ผ่านมา ตอนนี้มันกลับกลายเป็นเหมือนผ้าขี้ริ้วกลายๆ สีดำเป็นจุดๆ เกือบทั้งตัว ผมที่เคยมัดไว้เป็นหางเปียทั้งสองข้างยุ่งเหยิงพันกันแทบจะมองไม่ออกว่าผมหรือยากไย่ที่อยู่บนนั้น ใบหน้าเปื้อนยิ้มสีขาวบ้างดำบ้างน่าจะเป็นจากถ่านไม้ ซึ่งเธอซื้อมาเพื่อให้คุณพรทิพย์ต้มยาสมุนไพรให้ขวัญชนกได้ทานบำรุงร่างกาย ร่างกลมป้อมวิ่งถลาเข้ามาหาผู้เป็นแม่อย่างรวดเร็วก่อนจะให้คนเป็นแม่ดูรอยช้ำที่แขน ปากสีแดงแบะออก น้ำตาคล้อเบ้า เสียงสั่นน้อยๆ ฟ้องผู้เป็นแม่ราวกับว่าเจ็บหนักหนา “เจ็บ แม่จ๋าโซดาเจ็บ” นิ้วเล็กป้อมชี้ไปทางคุณพรทิพย์ “คุณยายตีโซดา” ไม่ทันสิ้นเสียงเด็กหญิงตัวน้อย “นังโซดา!!” คุณพรทิพย์ตวาดเสียงดังลั่น จนเด็กหญิงตัวน้อยรีบวิ่งถลาซุกอกผู้เป็นแม่แทบไม่ทัน แขนป้อมเอื้อมไปดึงร่างป้อมเข้าหาตัว ถ้าไม่เห็นแววตาเอาเรื่องของสิมิลันเสียก่อน “ย่ะ เอาใจกันเข้าไป ตามใจกันเข้าไป ไม่นานเด็กมันก็เสียคน” คุณพรทิพย์บ่นพึมพำ ส่งค้อนให้สิมิลันกับโซดาวงใหญ่ ก่อนจะเดินกลับไปยังห้องครัว ปล่อยให้สิมิลันฟังเด็กหญิงฟ้องเรื่องที่โดนเธอตีอย่างทำอะไรไม่ได้ “ว่าไงคะโซดาหนูไปทำอะไรถึงได้โดนคุณยายตีเอาละคะ” ผู้เป็นแม่ถามลูกสาวตัวน้อยน้ำเสียงรักใคร่เอ็นดูปนสงสาร มือเรียวกยกขึ้นเช็ดน้ำตาบนใบหน้าป้อมขาวอย่างสงสาร โซดาขาดพ่อ เธอจึงต้องทำหน้าที่ทั้งพ่อและแม่ให้เด็กหญิงตัวน้อยตั้งแต่แรกเกิดจนถึงตอนนี้ สิมิลันใช้มือหนึ่งหยิบจับเศษหยากไย่บนศีรษะให้ อีกมือก็เอื้อมไปหยิบกระดาษทิชชูที่วางอยู่บนโต๊ะรับแขกตัวใหญ่มาเช็ดตามใบหน้า แขน และส่วนต่างๆ ของร่างกาย หูก็ฟังเสียงพูดเล่าเรื่องจากปากสีแดงอมชมพูอย่างตั้งใจ “โซดาอยากช่วยคุณยาย....ทำ...” คิ้วหนาเข้มขมวดมุ่นเข้าหากันเหมือนกับผู้ใหญ่ยามกำลังครุ่นคิดสิ่งใด แต่เมื่อยู่บนหน้ากลมป้อมกลับดูน่าขันเสียมากกว่า “หนูช่วยทำอะไรล่ะคะลูก” สิมิลันมองหน้าลูกสาวที่กำลังคิดคำตอบมาตอบคำถามเธอ ตาคมไล่มองไปตามใบหน้าคนช่างคิดช่างจดช่างจำ ช่างซักช่างถามจนบางครั้งเธอก็สงสัยอยู่นะ โซดาไปหาข้อมูลเหล่านั้นมาจากไหน คำถามที่บางครั้งนอกจากจะสร้างความปวดเศียนเวียนเกล้าให้แล้ว คนเป็นแม่ยังจนมุมไม่สามารถหาคำตอบมาให้ได้อีกด้วย มือเล็กป้อมยกขึ้นเกาศีรษะ เมื่อไม่สามารถจะหาคำตอบมาตอบผู้เป็นมารดาได้ สิมิลันมองหน้าโซดาตาบ้องแบ้ว น่ารักตาโตขนตายาวงอนแก้มป่องพวงแก้มสีแดงอมชมพูระเรื่อ ปากแดงระเรื่อจนเธออดใจไม่ไหวต้องก้มหาความหอมจากแก้มนุ่มทั้งสองข้างอย่างรักใคร่และเอ็นดู แล้วก็อดสงสัยไม่ได้ ทำไมคนเป็นยายอย่างพรทิพย์และขวัญชนกถึงไม่รักใคร่และสงสารโซดาเอาเสียเลย ทั้งที่เด็กหญิงเองก็น่ารักจะตาย อาจดื้อและซนไปหน่อยตามประสาเด็กที่กำลังช่างจดช่างจำและขยันเรียนรู้เท่านั้นเอง “หนูต้องการช่วยคุณยายก่อไฟใช่ไหมจ้ะคนเก่ง” หญิงสาวเอ่ยปากถาม สองมือลูบไล้พวงแก้มขาวนวลจนคราบสกปรกหมดไป “ค่ะ” เด็กหญิงตัวน้อยพยักหน้ารับใบหน้ายิ้มแป้น “โซดาช่วยคุณยายก่อไฟ สนุ๊กสนุกค่ะคุณแม่” เด็กหญิงรีบบอกเสียงแจ๋ว ดวงตาใสราวกับลูกแก้ว “แต่ว่าคุณยายไม่ชอบ คุณยายชอบดุด่าโซดา” ปากแดงๆ พูดจ้อไม่ยอมหยุด ส่งสายตาไม่เข้าใจและเป็นคำถามมารดา “โซดาขา คุณยายท่านรักหนูนะคะ เพียงแต่ท่านพูดเพราะๆ ไม่เป็นไงคะ” สิมิลันมองหน้าโซดาที่ทำท่าเหมือนจะเข้าใจในสิ่งที่เธอพูด แต่แล้วเด็กหญิงก็ส่ายศีรษะและยังทำแก้มอีกข้างป่องขึ้น ดวงตาเปล่งประกาย ลำตัวอวบอ้วนโผเข้าห่างบอบบางแล้วหอมแก้มซ้ายแก้มขวาจนน้ำลายติดแก้มนุ่มแทน พร้อมเสียงหัวเราะเอิ้กอ๊ากอย่างชอบอกชอบใจ “อื้อ...โซดาไม่เอาค่ะไม่เล่นนะคะคนดี” หญิงสาวห้ามปราบ แต่ดวงตากลับเป็นประกายแข่งกับเด็กหญิง “โซดาคนเก่ง ตอนนี้ตัวหนูสกปรกมากเลยนะคะ คุณแม่ว่าเราไปอาบน้ำกันดีกว่าไหม” สิมิลันยื่นมือให้โซดาจับ มือเรียวกอบกุมมือเล็กดวงตาต่างวัยสองดวงประสานกัน ใบหน้าแต่งแต้มด้วยรอยยิ้ม ก่อนที่คนอายุน้อยกว่าจะชวนมารดาอีกครั้ง “ไปอาบน้ำกัน โซดากับคุณแม่ลันไปอาบน้ำด้วยกัน” มือเล็กแกว่งแขนมารดาเบาๆ “จะรีบไปไหนล่ะพี่ลัน ขอเงินหน่อยซิ” ขวัญชนกที่เดินออกจากห้องมาทันก่อนที่สิมิลันจะเข้าห้องไปเอ่ยขึ้น ใบหน้าขาวหวาน ดวงตากลมโต แก้มป่องปากได้รูป ใบหน้าที่เคยซูบซีดมีสีสันงดงาม เพราะแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางราคาแพงจนดูเป็นสาวเกินวัย มือขาวเนียนค่อนข้างไปทางซีดยื่นหาพี่สาว