ฉัน ‘แฟร์รี่’ เด็กสาวสุดห้าวที่ในชีวิตนี้ไม่เคยมีผู้ชายคนไหนมาสนใจเลย เฮ้อ~ จะสนใจได้ยังไงในเมื่อหน้าตาก็ธรรมดา ไม่มีอะไรโดดเด่น นิสัยก็สุดห้าว ถีบเพื่อนผู้ชายเป็นว่าเล่น งานอดิเรกที่ใช่คือการตีกลอง ไม่ใช่ร้อยมาลัย แล้วชายหนุ่มรูปงาม ใจดี สุดเพอร์เฟค ก็ก้าวเข้ามาในรั้วโรงเรียนของฉัน เอ่อ แต่ฉันดันไปเตะกระป๋องน้ำอัดลมไปโดนน้องชายของเขาแบบที่เรียกได้ว่าเข้าเป้า...โดยไม่ได้ตั้งใจ แง~ เรื่องวุ่นๆ ยังไม่จบง่ายๆ เมื่อฉันดันไปตกลงเป็นแฟนปลอมๆ กับนายเพื่อนสนิทสุดแสบอย่าง ‘เซย์’ หลังจากนั้น หมอนั่นก็ชอบเข้ามาวอแวกับฉันไม่หยุด ใครก็ได้ถีบหมอนั่นไปไกลๆ ฉันหน่อย ฮือ!!

ผมชื่อ ‘ไทโย’ ที่แปลว่า ‘พระอาทิตย์’ หลายคนบอกกันว่าในทศวรรษนี้คงไม่มีใคร ฮอต! ฮอต! และฮอต!! มากไปกว่าผมอีกแล้ว!!! - -+ แต่ที่แน่ๆ คือผมไม่เคยหมุนรอบตัวใคร... ดุจดั่งพระอาทิตย์!!! . อิจิเซ็น มิฮารุ คุณหนูตระกูลใหญ่ และเป็นถึงเจ้าแม่คุมโรงเรียน ผู้ไม่เคยมีใครหน้าไหนกล้าแหย็ม จู่ๆ ก็ถูกหนุ่มหล่อมาดแบดบอยตามจีบ สืบไปสืบมา ถึงรู้ว่าหมอนี่คือ ไทโย คุณชายใหญ่แห่งตระกูลริวงะ แถมยังรู้อีกว่าที่เขาทำท่าพิศวาสฉันออกนอกหน้า เพราะต้องการตำแหน่งผู้สืบทอดของตระกูลตามที่พ่อของตัวเองตั้งเงื่อนไขไว้ ชัดช้า! คิดจะใช้ฉันเป็นบันไดไปสู่ดวงดาวอย่างนั้นเหรอ ใครจะไปยอมง่ายๆ แบบนี้ต้องเกลือจิ้มเกลือ นายหลอกมา ฉันจะหลอกไป แล้วมาดูซิว่าใครจะแพ้ก่อนกัน!!!

แม้จะเป็นฝาแฝดที่หน้าตาหล่อขั้นเทพเหมือนกัน แต่ใครๆ กลับเทใจให้ไอ้ปู่โน่พี่ชายคนเดียวของผม ทั้งที่มันเป็นไอ้เฟกบันลือโลก แม้แต่กระต่ายน้อยของผมยังหลงเสน่ห์มัน ดังนั้นผมจึงต้องแย่งยัยหมีโหดสุดที่รักของมันมาเพื่อให้ได้ความสะใจ... ด้วยการปลอมตัวเป็นพี่ชายมาดขรึม (ตรงไหน?) . . พวกเราเป็นฝาแฝดกัน ถอดแบบมาเหมือนกันเป๊ะ คิดแล้วก็อดแหยงไม่ได้ที่สายสะดือเราผูกพันกันในท้องแม่มาตั้งเก้าเดือน แต่พอจำความได้ พี่ชายผมก็ติดแบล็กลิสต์อันดับหนึ่งในสมองผมแล้ว เพราะอะไรน่ะเหรอ... ก็ในสายตาใครๆ มันเป็นคุณชาย ส่วนผมคือไอ้กเฬวราก แต่ถ้าจะให้พูดกันให้ถูกจริงๆ นะ ต้องบอกว่าปูโน่พี่ชายผมอะมันโคตรเฟก! เฟก! เฟก! เพื่อนๆ มักแยกไม่ออกว่าคนไหนคือ ‘คาปูชิโน่’ คนพี่ และคนไหนคือ ‘เอสเพรสโซ่’ คนน้อง ยกเว้นยัยหมีโหด ที่ผมยอมคุยด้วย ไม่ใช่เพราะพิศวาสบาดจิตยัยนั่นหรอกนะ ก็แค่อยากหาทางจีบกระต่ายน้อยของผม และแกล้งแย่งหมีโหดมาจากปูโน่ต่างหาก...ด้วยการปลอมตัวเป็นพี่ชาย! แต่พอได้ใกล้ชิดกัน ผมกลับรู้สึกเจ็บ เพราะเผลอคิดว่ายัยนั่นรักผม ทั้งที่ความจริงหมีโหดคงรักคนที่ผมปลอมตัวเป็นมัน...ไม่ใช่ตัวผม

เล่มพิเศษ อ่านฟรี แบบ x2 มีตอนพิเศษของ คุณเต x ต่ายนุ่ม จาก สามีขาอย่าดุดัน และตอนพิเศษของ วอมชา x ชมพลอย จาก สามีขาอย่าอ่อนโยน มามุดใต้เตียงไปกับพิมาลินย์กันเลยค่า . . . “ตายแล้ว คุณเต!” ณจันทร์คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าปล่อยให้สามีของเธอนั่งดื่มอยู่กับสามีของชมพลอยแค่ชั่วโมงกว่าๆ พอฝากลูกๆ ไว้กับนาง แล้วกลับออกมาดูสามีอีกที สองคนนี้จะนั่งเมาแอ๋จนเตวิชแทบจะเลื้อยลงไปนอนที่พื้นอยู่แล้ว! “ดื่มอะไรขนาดนี้คะ โธ่! อ๊ะ ป้าแพง ช่วยหนูพาคุณเตไปนอนหน่อยค่ะ” ณจันทร์เรียกหัวหน้าสาวใช้ของบ้านชมพลอย พ่วงตำแหน่งพี่เลี้ยงของวรรณ์ดีที่เดินผ่านมาพอดีให้มาช่วย เพราะเธอรับน้ำหนักเตวิชไม่ไหว แต่เมื่อพะแพงรีบเข้ามาจับแขนอีกข้าง ชายหนุ่มก็สะบัดมือพะแพงออก พร้อมกับโวยวาย “อย่ามาแตะ! แขนนี้มีให้เมียจับคนเดียวโว้ย” ณจันทร์อึ้ง ไม่รู้จะรู้สึกยังไงดีกับสิ่งที่เตวิชพูดออกมา แบบคนอย่างเขาน่ะ เคยมึงมาพาโวยที่ไหน ชายหนุ่มเติบโตในตระกูลผู้ดี เรียกได้ว่าเขาเป็นผู้ดีทุกกระเบียดนิ้ว เนี้ยบไปหมดตั้งแต่เส้นผมจรดปลาย... “เมียจ๋า” คิดไม่ทันจบ สามีร่างใหญ่ก็โถมเข้ามาใส่เธอจนณจันทร์รับไว้ไม่ไหว เธอกับเขาล้มลงไปกับพื้นทรายละเอียดนุ่ม แล้วเขาก็ตัวหนักเป็นบ้า! นี่ที่ผ่านมาเวลาเขาคร่อมอยู่บนตัวเธอบ่อยๆ ไม่เห็นจะหนักเท่าตอนเขาเมาไม่ได้สติแบบนี้เลย “โอ๊ย คุณเต หนักค่ะ!” “เฮ้ย” ระหว่างวุ่นวาย วอมชาก็ลุกขึ้นมาตะโกน แล้วกระชากคอเสื้อเตวิช ยกชายหนุ่มร่างใหญ่ให้ลุกขึ้นมาจากการคร่อมทับร่างกายเล็กบางของณจันทร์ด้วยมือเดียว! หญิงสาวถึงกับเบิกตาโต นั่นแรงของมนุษย์ผู้ชายทั่วไปหรือผู้มีพลังวิเศษ บ้าไปแล้ว! เมื่อกี้เธอรู้สึกหนักมากเลยนะ!! “อย่ารังแกผู้หญิง” วอมชาก็อ้อแอ้ เตวิชก็เมามาย “ผู้หญิงxหี้ยอะไร นั่นเมียกู!”

สาวลึกลับที่บังอาจมาขโมยจูบผมแล้วชิ่งหนี ทั้งที่คดีเก่ายังไม่ชำระ แต่เธอกลับหวนมาจูบมัดใจผมไว้อีกครั้ง ด้วยรสชาติแบบเดิมแป๊ะๆ ว่าแต่ว่า... เธอคือใคร? ใครคือเธอ? ผมงงไปหมดแล้วนะเนี่ย! เด็กผู้หญิงข้างบ้าน ยัยตัวเล็กที่เคยหักอกผม หรือเฮียผมเอง คนที่ไม่น่าสงสัยที่สุดในโลก! ใครกัน? ที่มาลากผมออกไปจากไนต์คลับ ในสภาพเมามายเหมือนลูกหมาตกน้ำ พร้อมกับขโมยจูบแรกในชีวิตของผมไป และแล้ววันหนึ่ง ผู้หญิงผมยาวแสนลึกลับก็ก้าวเข้ามาในชีวิตผมแบบงงๆ และทำให้หัวใจผมเต้นรัวด้วยจุมพิตแสนหวานอีกครั้ง ให้ตายเถอะ! มันเป็นรสชาติเดียวกับจูบครั้งแรกของผมเลย! อ๊าก... ตกลงว่าปากของผมเสียความบริสุทธิ์ไปให้กับใครกันแน่?!

เขาเก็บเธอมาเลี้ยงด้วยวัตถุประสงค์เดียวคือเป็น "นางบำเรอ" เธอถูกเขาเก็บมาเลี้ยงด้วยหัวใจที่แตกเป็นเสี่ยงๆ แต่การดูแล ประคบประหงม บทรักร้อนแรงแผดเผากลับชุบชูหัวใจเธอให้กลับมาอบอุ่นเต้นเร่าอีกครั้ง... . . คำเตือน ไรต์ก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ ว่าทำไมฉากเรียกเลือดของนิยายเรื่องนี้ถึงได้ละเอียดถี่ถ้วน โบ๊ะบ๊ะขนาดนี้ สายชอบรักใสๆ ไร้เอ็นซีโปรดระวัง เพราะฉากแซ่บของเรื่องนี้ร้อนแรงมากกกกกกก ไรต์ขอเตือนนนน

เล่มนี้เขียนขึ้นเป็นพิเศษสำหรับรีดที่ชอบคู่ ‘ตรัสตรัย x นิดา’ จากนิยายเรื่อง ‘สามีขา อย่าดุดัน’ เนื่องจากคู่หลักในเล่มวางขายเขาแซ่บกันนัวมากกกกก ไรต์เลยตัดฉากแซ่บของคู่รองเข้าโคมไฟค่ะ ฮาา พอมีรีดทักท้วง ไรต์เลยเขียนเพิ่มเพื่อความสุขของรีดที่รักค่ะ ส่วนตอนพิเศษเพิ่มเติมหลังมีลูกของคุณเตกับต่ายนุ่มที่รีดรีเควสไว้ รออ่านพร้อมตอนพิเศษนิยาย ‘สามีขา อย่าอ่อนโยน’ ได้เลยนะคะ ปล.เรื่องราวของเล่มพิเศษเล่มนี้เริ่มต้นในคืนแรกที่นิดาจำเป็นต้องมานอนบ้านตรัสตรัยนะคะ เนื่องจากจะเป็นการสปอยด์เรื่องราวในเล่มหากรีดยังไม่ได้อ่านเล่มหลัก จึงไม่สามารถเขียนเล่าเหตุการณ์ที่นิดาเจอมาได้ค่ะ ขอให้ทุกๆ วันของทุกคนเป็นวันที่ดีนะคะ เลิฟๆ ❤ พิมาลินย์ www.facebook.com/maria.pimalin Written in 2022

แม่มดแสนสวย! ฆาตกรใจหิน! ฆ่าน้องชายของเขาให้จบชีวิตลงด้วยเล่ห์กลสาไถย ความแค้นในครั้งนี้ นับเวลาถอยหลังรอวันชำระสะสาง แล้วนางจิ้งจอกพันหน้าจะได้รู้ว่าเกมมายาที่แท้จริงนั้นเป็นเช่นไร! เธอ กรนันท์ดาราสาวชื่อดัง สิ้นหวังและท้อแท้ คลิปฉาว ภาพเปลือย ตามหลอกหลอนราวกับเงาร้าย คอยติดตามเธอไปทุกแห่งหน ในความโชคร้ายยังมีโชคดีเมื่อมีชีคหนุ่มแสนดี ยื่นมือเข้ามาโอบอุ้มจนเธอรู้สึกอุ่นใจ แต่แล้วหัวใจของเธอก็แหลกสลาย เมื่อความจริงปรากฏ ชีคผู้แสนอบอุ่นคือคนที่ทำร้ายเธอ! ทุกอย่างคือมายาที่เขาล่อหลอกให้เธอตายใจ เขา ชีคมุสซาฟาร์ ทำได้ทุกอย่างเพื่อความแค้น แม้จะต้องย่ำยีหัวใจของผู้หญิงบริสุทธิ์คนหนึ่ง ให้ย่อยยับลงต่อหน้าต่อตา ขู่คร่า เขย่าขวัญ และปลุกปลอบจนเธอแทบเสียสติ นำมาซึ่งความสาแก่ใจจริงหรือ เมื่อเกมพยาบาทจบลง จะสายเกินไปหรือไม่ หากเขาจะวอนขอความรักจากเธออีกครั้ง

กับแค่โดนฉันเตะผ่าหมาก เอากระทะฟาดหัว แล้วกะฝังศพหลังบ้าน... แค่เนี้ยยย จะจองเวรกันไปทำไมคะพี่น้อง!!! . . เพื่อนสนิทที่แอบชอบเป็นเกย์...อกหัก...บ้านพัง ถ้าคิดว่านี่คือฝันร้าย ขอบอกเลยว่ามันยังไม่หมด! พิ้งค์ สาวน้อยแสนน่ารัก ยังต้องประสบชะตากรรม...รักซ้ำกรรมซัด เมื่อเธอต้องย้ายไปอยู่ในบ้านของเพื่อนพ่อกับแม่ ที่มี ‘เขา’ อาศัยอยู่ด้วย แทค ผู้ชายลัลล้า ฉายาจอมเจ้าชู้พยายามไล่เธอออกจากบ้าน แต่เธอยังฝืนเอาชนะเขา โดยไม่รู้ตัว... เธอวุ่นวายกับชีวิตเขา เขาปั่นป่วนหัวใจเธอ ฝันร้ายเหมือนจะเลือนหาย แต่ก็ไม่วายเกิดซ้ำ แถมครั้งนี้ยังหนักกว่าเดิม เมื่อเธอพบว่าเพื่อนเกย์กับเขาดั๊นพลาดมีซัมติงสเปเชียล หัวใจดวงน้อยแตกยับเป็นหนที่สอง กระซิก...กระซิก แต่กว่าจะรู้ว่าทั้งหมดเป็นแค่เรื่องเข้าใจผิด เพื่อนสนิทมีอะไรปิดบัง? เขาคนนั้นมีใครอยู่ก่อนเธอหรือไม่ ความสัมพันธ์ปั่นป่วนชวนเวียนหัวครั้งนี้จะจบอย่างไร มาลุ้นไปด้วยกันนะคะ :)

อุตส่าห์ออกตัวปกป้อง “อัส” หนุ่มเนิร์ดหน้าหล่อจากการตามล่าของแก๊งล่าเวอร์จิ้น แต่นอกจากหมอนี่จะไม่สำนึกแล้วยังทิ้งเธอไปอย่างไม่แยแส นี่ถ้าไม่ติดว่าต้องการให้เขามาปลอมเป็นแฟนเพื่อกันท่าแฟนเก่าจอมตื๊อล่ะก็ มีหรือที่สาวเสน่ห์แรงอย่าง “ปิยอง” คนนี้จะง้อ หมอนี่น่ะเย็นชาและน่ากลัวยิ่งกว่ากัมมันตภาพรังสีซะอีก แต่เอ๊ะ...แล้วทำไมฉันต้องรู้สึกวูบไหวเวลาที่เขายิ้มให้ด้วย หรือจะเป็นผลพวงมาจากออร่าแรงล้ำของนายหล่อลากไส้นี่กันนะ?!

ฉันไม่ต้องการเป็นที่หนึ่ง เพราะนั่นหมายความว่าต้องมีอันดับสอง แต่ที่แย่ไปกว่านั้น ฉันไม่ต้องการเป็น ‘ตัวสำรอง’ ของใคร หากที่นายเลือกคือมองทะลุผ่านตัวตนของฉันไปยังผู้หญิงคนนั้น ฉันก็จะหนีจากนายไปตลอดกาล...

การแอบรักอาจเป็นการวาดความรู้สึกลงบนผืนฟ้า ด้วยปลายปากกาที่เขามองไม่เห็น... "คุณเคยแอบรักเพื่อนมั้ย?" "แล้วถ้ารักคนๆ เดียวกับเพื่อนขึ้นมาล่ะ จะทำยังไง?" ถ้าความรักคือหัวใจด้านซ้าย และมิตรภาพอัดแน่นอยู่ในหัวใจด้านขวา การต้องเลือกตัดหัวใจด้านใดด้านหนึ่งทิ้งมันคงฟังดูน่ากลัวเกินไป... แต่บางครั้งที่ชีวิตเดินมาถึงทางแยก เดินตรงไปจะตกเหวตาย ก็อาจต้องแลกบางอย่าง เพื่อให้ได้มาซึ่งบางอย่าง อาจต้องยอมก้าวไปทางซ้ายหรือขวา เพื่อพลาดโอกาสที่รออยู่ยังปลายทางที่ถูกทิ้งขว้าง และอาจต้องยอมเหลือหัวใจหนึ่งด้าน...เพื่อดำเนินชีวิตต่อไป 'ความรัก' กับ 'มิตรภาพ' สำหรับฉันไม่ว่าเลือกทางไหน... ก็โหดร้ายพอๆ กัน... *แนวรักใสๆ ไร้ NC  *เดินเรื่องยุค MSN / เกม AUDITION

เมื่อผู้หญิงที่เคยฝากคมมีดปักลงกลางหัวใจของเขาได้กลับมาอีกครั้ง คำที่ปฏิญาณไว้ว่าจะไม่กลับไปหานางแพศยาก็เป็นอันต้องคืนคำ.... “หมดไปกี่บาท ถึงได้สวยขึ้นขนาดนี้” ชายหนุ่มไม่พูดเปล่าแต่ดันร่างของหญิงสาวเข้าหาแล้วปลดตะขอบราเซียร์ตัวสวยออกอย่างเบามือ “น่าเกลียด” หญิงสาวหน้าแดงก่ำ นี่เขาหาว่าที่เธอสวยเพราะทำศัลยกรรมอย่างนั้นหรือ ++++++++ เธอ...คือเหยื่อเคราะห์ร้ายที่ต้องมารับผลกรรมจากสิ่งที่ตนไม่ได้ก่อ เขา...เจ็บปวดรวดร้าวกับรักทรยศจนไม่คิดจะปลงใจกับผู้หญิงคนไหน ทว่าเมื่อผู้หญิงที่เคยฝากคมมีดปักลงกลางหัวใจของเขาได้กลับมาอีกครั้ง คำที่ปฏิญาณไว้ว่าจะไม่กลับไปหานางแพศยาก็เป็นอันต้องคืนคำ ทั้งยังถลำลึกจนยากจะถอดถอน หากความเคลือบแคลงใจในตัวเธอก็ประดังเข้ามาราวกับคลื่นซัดสาด กระทั่งความจริงถูกเปิดเผยพร้อมกับความสูญเสียของผู้หญิงบริสุทธิ์คนหนึ่ง บทสรุปของความรักจะเป็นเช่นไร ติดตามได้ในลวงใจรักซาตาน

‘ไอแซคโก มอสโคนี’ ออกตามหาน้องสาว ญาติคนสุดท้ายที่ไม่ได้เจอกันมานานกว่ายี่สิบปี กระทั่งเขารู้ว่าหล่อนอยู่เมืองไทย ในโรงพยาบาลบ้า... เพราะความเลวทรามต่ำช้าของผู้หญิงที่ชื่อ ‘พุดพิชญา สุชาครีย์’ พุดพิชญาเป็นลูกสาวคนเล็กของเจ้าสัวใหญ่ผู้มั่งคั่งของเมืองไทย เธอร้ายกาจ เหวี่ยงวีนเอาแต่ใจเป็นปกตินิสัย ใช่... เธอสวย เธอรวย เธอมีอำนาจ แต่เธอไม่มีสิทธิ์ทำร้ายน้องสาวของเขาแม้แต่ปลายก้อย! ชายหนุ่มตัดสินใจลอบเข้าคฤหาสน์สุชาครีย์ในฐานะ ‘บอดิการ์ดคนใหม่’ ของคุณหนู เขามีหน้าที่จับตามองเธอไม่ให้เหลวแหลกไปมากกว่าเดิม และแม้จะบอกตัวเองว่าเธอชั่วช้าโสมมจิตใจสกปรก แต่นวลเนื้ออุ่นๆ ที่แนบชิด ร่างกายงดงามสมบูรณ์แบบ ก็ทำให้ราชสีห์แบบเขาอยากตะปบนกน้อยในกรงทองออกมาชื่นชม ขยำขยี้ให้เธอมอดไหม้ ก่อนจะทรมานให้เธอตายไปอย่างช้าๆ!!! พุดพิชญาลูบแก้มเขาอย่างวอนขอ “ฉันขอเป็นทาสเพียงคนเดียวในชีวิตคุณได้ไหม? รับปากฉันได้ไหมคะ ต่อให้ฉันไม่อยู่แล้ว คุณจะไม่มีทาสคนใหม่ จะมีฉันแค่คนเดียว... นะคะ นายท่าน” พุดพิชญาสะดุ้งเมื่อถูกกดศีรษะลงมารับรสจูบรุนแรงดุดันจนเธอแทบคราง หัวใจเธอเต้นเร่า กล้ามเนื้อทุกส่วนในร่างเหมือนถูกแผดเผาด้วยเปลวไฟ พุดพิชญาจูบตอบ กำมือกับไหล่เสื้อเขา รู้ตัวอีกทีไอแซคโกก็พาเธอมาที่โต๊ะทำงาน เขาปัดแฟ้มเอกสารทุกอย่างลงพื้นโครมคราม ก่อนวางตัวเธอลง “อย่าพูดแบบนี้อีก” เขากระซิบสั่ง “ฉันไม่มีวันปล่อยเธอไป” มือหนาออกแรงดึงทีเดียว กระดุมเสื้อของเธอทั้งแถบก็หลุดจากกันดังแคว่ก! “เธอจะเป็นทาสของฉันไปทั้งชีวิต... อินดา”

ดารีย์... นั่งห่มผ้าอยู่บนเตียงของพยัคฆ์ จากนวลไหล่เปลือยเปล่าของสาวน้อย สีหน้าสุดเซ็กซี่ของชายหนุ่ม และกางเกงขาสั้นที่ร่วงอยู่กับเศษเสื้อฉีกขาด ก็ทำให้พอจะเดาออกเลาๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นในห้องนี้บ้าง... .. .. .. นวนิยายชุด "หลงจำเลย" ประกอบด้วย 1. ลูกแกะน้อยของราชสีห์ 2. ลูกกวางตัวดีของพยัคฆ์

มันก็แค่คืนเดียวที่แนบชิด แค่ไม่กี่ชั่วโมงที่ได้พบกัน แต่สิงหราชก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเขาจึงไม่สามารถปล่อยมือเธอไปได้เลย... ✿✿✿✿✿ สิงหราชไม่เคยคิดฝันเลยว่าการเปิดประตูห้องของโรงแรมแห่งนั้นจะทำให้ชีวิตของเขาเปลี่ยนไปตลอดกาล นั่นเพราะแทนที่บนเตียงจะมีแค่ฟูก หมอน ผ้าห่ม และความอ้างว้างเย็นเฉียบ แต่กลับมีสาวน้อยเนื้ออุ่นในชุดลูกแกะวาบหวิวถูกมัดไว้กับเตียงด้วยนี่สิ! มิหนำซ้ำแทนที่เธอจะหนีไปหลังจากเขาแก้มัดให้ สาวน้อยกลับกระซิบเสียงพร่า “ขย้ำหนูสิคะ” “อะไรนะ” สิงหราชกลืนน้ำลายลงคอดังเอื๊อก เขาอาจได้ยินผิดไป หรือว่าเขาจะหลับฝันอยู่วะเนี่ย “ขย้ำหนู” เธอกระซิบย้ำ ยกใบหน้าขึ้นจากอกกว้างกำยำ สองมือเลื่อนลูบแผงอกเขาอย่างกลัวๆ กล้าๆ ลิปสติกสีชมพูถูกประทับที่แผงอกเขา อุณามองมันด้วยความวาบหวามในหัวใจ ก่อนที่ชายหนุ่มจะกระตุกโซ่ในมือจนหญิงสาวต้องเงยหน้าขึ้นมองเขา ดวงตาของเขาแกร่งกร้าวเต็มไปด้วยควา

เมื่อหนุ่มหล่อร้ายถูกสาวอาร์ตตัวแม่ขอให้ช่วยสอน "ทฤษฎีโรมานซ์" มีหรือที่เขาจะหยุดอยู่แค่นั้น ถ้าไม่ข้ามขั้นไปสอน "ภาคปฏิบัติ" ให้จบคอร์ส ก็เสียชื่อพญามารแห่งทศวรรษนี้กันพอดีน่ะสิ... "ปฏิญญา" ดาวร้ายหนุ่มไม่อยากเชื่อว่าโลกจะเหวี่ยงหญิงสาวแปลกหน้าที่เคยลูบคมเขาเมื่อหลายปีก่อนให้โคจรมาเจอกัน แต่ที่ร้ายกว่านั้นคือเธอยังจำเขาไม่ได้อีก "หวานใจ" นักเขียนสาวจับพลัดจับผลูจำเป็นต้องขอให้ดาวร้ายชื่อดังช่วยสอน "ทฤษฎีรัก" ให้ โดยไม่รู้เลยว่าเบื้องหลังความสุภาพอ่อนโยนราวเทพบุตรของเขา ซุกซ่อนรอยยิ้มของพญามารเอาไว้... “คุณรู้หรอว่าคิสมาร์คเป็นยังไง” “นั่นสิ” เธอเปรยเสียงแผ่ว “ฉันไม่เคยเห็นของจริงเลย อ่านในนิยายก็ไม่เห็นภาพ มันเป็นยังไงเหรอคะ?” ปฏิญญาเลิกคิ้วข้างหนึ่งอย่างอมภูมิ ก่อนปล่อยมือเธอและเดินไปทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้หน้าเคาน์เตอร์ รู้ว่าอากัปกิริยาไม่คุกคามมากนักจะทำให้หวานใจลดความระแวงระวังในตัวเขาลงมากโข “มันอธิบายยาก” เขาทำหน้าหนักใจ “ต้องทำให้ดู”

วาดฟ้า...ตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าหล่อนเสียพรหมจรรย์ไปในคืนวันวิวาห์ ทว่า...ผู้ที่ได้มันไปนั้นกลับไม่ใช่เจ้าบ่าว!! ต่อให้ร่ำไห้จนน้ำตาเป็นสายเลือด...ความบริสุทธิ์ที่เฝ้าหวงแหนก็ไม่กลับคืนมา “บอกฉันมาสิ ว่าเธอนอนกับมันแล้วจริงๆ” คำถามของชายหนุ่มทำให้วาดฟ้าอยากจะกรีดร้องแล้วใช้เล็บข่วนหน้าเขาจนกว่าจะสาแก่ใจ แต่ก็ทำไม่ได้เมื่อมือทั้งสองข้างของเธอถูกรวบไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียวแล้วตรึงไว้เหนือศีรษะของเธอ “ใช่ เราเป็นสามีภรรยากันเราจะมีอะไรกันมันก็ไม่ใช่เรื่องแปลก” “แปลกแน่ถ้าเธอเกิดท้อง แล้วลูกของพวกเธอออกมา แต่กลับมีหน้าตาเหมือนฉัน” เขาขบกรามเข้าหากันแน่น ดวงตาวาวโรจน์ด้วยความกรุ่นโกรธ เขากำลังหึงเธอทั้งที่ไม่มีสิทธิ์ เธอกับแทนไทแต่งงานกันอย่างถูกต้องตามประเพณีดังนั้นการจะมีความสัมพันธ์กันฉันสามีภรรยานั้นไม่ใช่เรื่องเสื่อมเสีย แต่ทุกครั้งที่เขาคิดว่าร่างบอบบางหอมหวานใต้เรือนร่างของเขาตกเป็นของชายอื่น เขาก็แทบคลั่งจนเก็บอาการไว้ไม่อยู่ +++++ ความรัก ความแค้น และคราบน้ำตา ก่อเกิดเป็นวังวนล่อหลอกให้พวกเขามัวเมาลุ่มหลงไม่จบสิ้น จะเป็นเช่นไรเมื่อการชำระแค้นในครั้งนี้ ไม่ได้มาซึ่งชัยชนะ แต่กลับปราชัยอย่างหมดรูป! วาดฟ้า...ตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าหล่อนเสียพรหมจรรย์ไปในคืนวันวิวาห์ ทว่า...ผู้ที่ได้มันไปนั้นกลับไม่ใช่เจ้าบ่าวที่เธอเฝ้าบ่มรักมานานนับสิบปี ต่อให้ร่ำไห้จนน้ำตาเป็นสายเลือด... ความบริสุทธิ์ที่เฝ้าหวงแหนก็คงไม่มีวันได้กลับคืนมา เทวา...ถูกตราหน้าว่าเป็นอสูรร้ายเลือดเย็น เข้าใช้เล่ห์กลมากมายเพื่อล่อหลอกหญิงสาวให้ติดกับ ทำ...ทุกวิถีทาง เพื่อให้ได้มาในสิ่งที่เขาต้องการ ทว่า...ความต้องการของเขานั้น แท้จริงแล้วมันคือสิ่งใด แก้แค้น! หรือ ความรัก!

หนึ่งในงานอดิเรกของหมอนั่นคือ 'สับรางบรรดากิ๊กอย่างชาญฉลาด' โอ๊ย! อย่าให้สาธยายความเลวทรามของมันเลย คิวปิดน่ะ คือศัตรูตัวฉกาจของผู้หญิงทั้งโลก!!! !!

เป็นหนี้...ต้องชดใช้ แต่เมื่อเจ้าหนี้ต้องการทวงทั้งต้นและดอกด้วยเรือนร่างของเธอ... หนี้รักจึงร้อยรัดดั่งใย ผูกพันเธอกับเขาไว้ด้วยเพลิงเสน่หา “เอาละฉันขอดูสินค้า” “ดูสินค้า คุณหมายความว่ายังไงคะ ฉันไม่เข้าใจ” หญิงสาวพูดตะกุกตะกัก ภาวนาในใจว่าเธอเข้าใจผิดไปเอง มันต้องไม่ใช่อย่างที่เธอคิด “ใช่ ถอดเสื้อผ้าออกให้หมดทุกชิ้น เพราะถ้าสินค้ามีตำหนิฉันอาจไม่รับ” เขาพูดหน้าตาเฉย แต่คนฟังกลับอายจนแทบแทรกแผ่นดินหนี ตั้งแต่เกิดมาอย่าว่าแต่ชุดว่ายน้ำเลย แค่กางเกงขาสั้นเธอยังไม่เคยใส่ แต่นี่เธอกลับต้องยืนแก้ผ้าต่อหน้าผู้ชายที่เพิ่งเจอหน้ากันเป็นครั้งที่สอง นับดาวเหลียวมองไปรอบๆ ห้อง ริมฝีปากสั่นระริก หัวใจหวิวไหวคล้ายจะเป็นลมลงทุกขณะ ดูเหมือนลูกน้องของชญานนท์จะรู้งานพวกเขาหันหลังให้เธอทันที จึงมีเพียงชญานนท์เท่านั้นที่ยังคงยืนมองเธออยู่ราวกับกำลังรอคอย นับดาวสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ‘เธอไม่มีทางเลือก’ มือสั่นเทาค่อยๆ แกะกระดุมเสื้อเชิ้ตทีละเม็ด เผยให้เห็นเนินอกอิ่มจากบราเซียร์ลูกไม้สีขาว เธอถอดเสื้อเชิ้ตลงไปกองที่พื้นก่อนจะค่อยๆ ปลดเข็มขัดที่กางเกงยีน จะช้าจะเร็วเรือนร่างที่เธอเฝ้ารักษาก็ต้องถูกย่ำยีอยู่ดี เธอไม่มีอะไรจะเสียอีกแล้ว นับดาวฝืนสะอื้นพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ให้หยาดหยด เธอต้องเข้มแข็งจะอ่อนแอให้เขาหัวเราะเยาะไม่ได้เด็ดขาด

‘เธอ’ เคยพบเจอเขาในอดีต แต่ไม่อาจจำได้ ‘เขา’ ไม่คิดฝันว่าจะได้พบเธออีกครั้ง ในฐานะโสเภณีไม่เต็มใจ ส่วนเขาคือพ่อค้ามนุษย์รายใหญ่ ผู้เย็นชา โหดร้าย และเขากลายเป็นเจ้าของร่างกายของเธอ! ❤ ❤ ❤ นอนกับเขาน่ะไม่น่าเลวร้าย คิดแล้วแก้มสาวก็ร้อนผะผ่าว เธอเองก็มีความต้องการเหมือนกับคนอื่นๆ นั่นแหละ ปีนี้เธออายุยี่สิบแล้วนะ เป็นสาวสะพรั่งแล้ว ไม่ใช่เด็กสาวเหนียมอายอีกต่อไป แต่ถ้าหัวใจของเธอมันโหยเขา ปรารถนาที่จะได้หัวใจของเขาตอบแทนคุณค่าของร่างกาย... เหมือนลูกหนูน้อยเฝ้าคอยพญาอินทรี ทั้งที่ก็รู้ดีว่าอาจถูกฉีกเนื้อกินแล้วทิ้งขว้างกลางอากาศ ถึงตอนนั้นคนที่พ่ายแพ้คงเป็นตัวเธอเอง! ห้าม \'รู้สึก\' กับเขา บัวหวานสั่งการตัวเอง แต่แล้วน้ำตาเม็ดกลมเหมือนไข่มุกสีใสก็ร่วงหล่นลงกระทบแก้ม ก่อนที่หญิงสาวจะสูดจมูก ขับไล่ความหวั่นไหวในหัวใจออกไป ต้องรอดออกไปจากที่นี่ให้ได้ ต้องหนีให้พ้นจุดต่ำสุดของห่วงโซ่อาหารให้ได้ ไม่ว่าจะต้องแลกกับอะไร บัวหวานกำมือบนตักแน่น ดวงตาแน่วแน่ เธอจะต้องเป็นหนูตัวนั้น... ที่มีชีวิตรอด!!

ชุดวิวาห์ต้องมีรอยมลทิน เมื่อเจ้าสาวคืนเดียวอย่าง ‘แก้วมุกดา’ ถูกโจรชุดดำบุกเข้ามาชิงตัวเธอไปกลางงานโดยไม่รู้สาเหตุ... แต่เธอก็ยิ่งสับสนมากขึ้นไปอีก เพราะหน้าฉากของโจรโฉดคนนั้น กลับเป็นพ่อเลี้ยง ‘อินทัช’ มหาเศรษฐีชื่อดัง ผู้เพียบพร้อมไปด้วยหน้าตา ฐานะ และทรงอิทธิพลที่สุดของจังหวัดเชียงราย แววตาคมกริบของเขา ใบหน้าอันหล่อขาวสะอาดนั้นดูน่ากลัวอัดแน่นไปด้วยความแค้น และความต้องการที่จะทรมานเธอในฐานะจำเลยไม่ต่างจากคนงานในไร่กลางป่ากลางเขา ทว่า ‘เหยื่อ’ ที่พ่อเลี้ยงหนุ่มผู้หล่อเหลาคิดว่าเป็นเพียงนางงามหิวเงิน เดินสายประกวดและชอบโชว์เรือนร่างให้คนดูบนเวที ผู้มีแต่มารยาเอาไว้ออดอ้อนฉอเลาะ กลับไม่ได้เป็นดังคาด เพราะเธอทั้งฉลาด ทั้งแสบ เจ้าแผนการ จนเขาต้องหัวหมุน นี่เขาไม่น่ากลัวในสายตาของเธอเลยอย่างนั้นเหรอ!? เธอลวงเขา ทำร้ายเขา และหนีอย่างไม่เคยคิดที่จะยอมแพ้ แถมเวลาที่เขาแกล้งใช้งานหนักๆ เธอก็ยิ้มสู้ ไม่มีวันที่หญิงสาวจะให้อินทัชได้สมใจ ตราบใดที่เธอยังไม่รู้ความลับว่าเหตุใดเขาถึงอยากจะแก้แค้นเธอนัก และในวันที่หญิงสาวตกเป็นจำเลยให้เขาทรมานจนได้รับอิสระ... และเฉดหัวทิ้งนั้น พ่อเลี้ยงหนุ่มคงไม่ฉุกใจสักนิดว่าในครรภ์ของเธอมีเลือดเนื้อเชื้อไขของเขาอยู่ด้วย และเธอจะปกปิดความลับนั้นไว้... เดินไปจากเขา... ไม่มีวันเหลียวหลังกลับมา! ++++++++++++++++++ “คุณอย่าทำอะไรบ้าๆนะ ปล่อยฉัน” หญิงสาวพยายามผลักไส แต่กลับต้องผวาเฮือกเมื่อเขากดริมฝีปากลงบนอกอิ่ม ตวัดปลายลิ้นจนเธอถึงกับตัวชาวาบ “จะเล่นตัวไปทำไมแก้วมุกดา ผู้หญิงอย่างเธอน่าจะชอบเรื่องพรรค์นี้ไม่ใช่เหรอ” “ฉันยอมผู้ชายทั้งโลก ยกเว้นคุณ เพราะฉันเกลียดคุณ จำไว้เลยนะพ่อเลี้ยงอินทัช ฉันเกลียดคุณ!” หญิงสาวผงกศีรษะขึ้นแล้วกระแทกปลายคางของอีกฝ่ายเต็มแรง “โอ๊ย!” พ่อเลี้ยงหนุ่มกุมคางเอาไว้ด้วยความเจ็บ จังหวะนั้นแก้วมุกดาผลักเขาออกจากการคร่อมทับบนตัวเธอ รวบผ้าถุงเตรียมจะวิ่งหนี แต่ช้ากว่าชายหนุ่มที่ตั้งหลักได้เร็วกว่า กอดร่างบางไว้จากทางด้านหลัง หญิงสาวใช้ศอกหมายจะกระทุ้งท้องอีกฝ่าย แต่เขาหลบได้ทัน แล้วจับร่างบางทุ่มลงบนฟูกนอน แก้วมุกดาจุกจนน้ำตาเล็ด นอนคว่ำหน้าบนที่นอนโดยมีชายหนุ่มคร่อมทับเอาไว้อีกที “เก่งนี่ พยศแบบนี้ฉันชักชอบเสียแล้วสิ”

ในเมื่อเป็นลูกสาวของผู้หญิงแพศยาที่ยัดเยียดให้ต้องมาร่วมชายคาด้วยความไม่เต็มใจของเขา แต่เหตุใดเล่าเธอยังครองพรหมจรรย์... วนิดาผลักเขาอย่างไม่ทันตั้งใจ ก่อนจะถูกรวบตัวอุ้มแล้วกองปราบก็ใช้มือข้างที่โอบไหล่บิดลูกบิดประตูเปิดเข้าไป ก่อนวางตัวเธอลงบนเตียงสี่เสาแบบเจ้าหญิงที่เขาตกแต่งให้ วนิดาถูกวางบนเตียงอย่างนุ่มนวล เธอตะลึงอึ้งมองสบตากระหายรักของเขา ตายละ เขาดูหื่นมาก นี่เธอกำลังจะเสียสาว!? ความหวงแหนในพรหมจารีแผ่ซ่านไปทั่วทั้งสรรพางค์กาย มือที่ถือแก้วนมหกเลอะสั่นสะท้าน เมื่อตอนเย็นเธอเสียใจกับความเย็นชาของเขาจนแทบจะวางตัวเองบนพานถวาย มาตอนนี้พอเขาจะลงมือ ‘กิน’ ให้หนำใจ เธอกลับกลัวขึ้นมาทำไมกันล่ะเนี่ย ไม่เข้าใจเลย “วิปจ๋า” เสียงกระเส่าของเขาฟังดูจั๊กจี้จนวนิดาแอบอมยิ้ม เธอเอียงไหล่หลบเมื่อเขาขบกัดมันเบาๆ ก่อนที่เสียงห้าวจะกระซิบและจับมือที่ถือแก้วนมของเธอไว้มั่น “ขอกินนมหน่อยสิ”

กลิ่นฟางปนกลิ่นฝุ่นจางๆ คลุ้งอยู่ในอากาศของโรงนาเก่า แต่กณิการ์แทบไม่สนใจอะไรอีกแล้ว นอกจากความหวิวโหวงในช่องท้องด้วยความตื่นเต้นสับสน ชายหนุ่มวางตัวเธอลงบนโต๊ะไม้ตัวหนึ่ง สองมือหนาลูบไล้ไปทั่วเรือนร่างอ่อนนุ่มจนเธอหอบหายใจกระเส่า เขาจูบหน้าผากมนแผ่วเบา ก่อนไล้ริมฝีปากทั่วพวงแก้ม “ผมอยากกอดคุณจนทนไม่ไหวแล้ว...” เขากระซิบเสียงแหบพร่า “ให้ผมนะครับ” ✿✿✿✿✿ กณิการ์ ปาติซิแยร์เจ้าของร้านขนมมีเหตุจำเป็นต้องปลอมตัวเป็น "นางแบบนู้ด" ให้กับ แมทเทีย เจ้าพ่อนักธุรกิจน้ำเมาชาวอิตาลีที่มีงานอดิเรกเป็นศิลปินสมัครเล่น เธอจำต้องเปิดเปลือยเรือนร่าง ตัวตน และที่ยิ่งไปกว่านั้น...หัวใจ ต่อหน้าเขาอย่างยอมจำนน หากแต่เขา ผู้ขโมยหัวใจของเธอไปกลับถูกตามฆ่า กณิการ์ พร้อม "ผู้ช่วยปริศนา" จึงต้องสืบหาตัวคนร้ายให้ได้ โดยหารู้ไม่ว่าความลับที่เธอปิดบังเอาไว้กำลังย้อนกลับมาเล่นงาน และทำให้ตัวเธอเองเป็นหนึ่งใน "ผู้ต้องสงสัย" ด้วยอีกคน!

อดีตสาวใช้ประจำคฤหาสน์ \'ทริสตัน\' ถูกใส่ร้ายด้วยข้อหารุนแรงจนต้องระหกระเหินออกมาพร้อมลูกน้อยในครรภ์ ชะตาช่างกลั่นแกล้งเมื่อเธอต้องพบกับ \'นายแพทย์ทริบเฟน\' อีกครั้ง ชายผู้เป็นรักแรกและเป็นพ่อของลูกเธอ! ++++ “อยู่ต่ออีกหน่อยไม่ได้เหรอ พี่ยังไม่หายคิดถึงหยกเลย” “ไม่ได้ค่ะ แค่นี้หยกก็ช้ำไปหมดทั้งตัวแล้ว” หญิงสาวก้มหน้างุดตอบเขาไปด้วยเสียงอู้อี้ในลำคอ “น่านะ...สัญญาว่าคราวนี้พี่จะรักเบาๆ” นายแพทย์หนุ่มใช้ปลายคางที่มีหนวดเคราที่เพิ่งโกนไปไม่นานถูไถไปตามเนินไหล่และซอกคอของหญิงสาว หยกทิพย์สะท้านไปทั้งตัวกระนั้นก็ยังไม่ยอมตกหลุมพรางของนายพรานหนุ่ม “ไม่ได้ค่ะหยกกลัวใครมาเห็นเข้า ใส่เสื้อผ้าเถอะนะคะพี่ทริบเฟน” หญิงสาวออดอ้อนแล้วเดินไปหยิบเสื้อผ้ามาส่งให้เขา นี่ใจคอเขาจะนั่งโทงเทงอยู่แบบนี้จริงๆ หรือไง “ใส่เถอะนะคะ” “ไม่...” ทริบเฟนตีรวนราวกับเป็นเด็กๆ “ดื้อแบบนี้หยกไม่รักนะคะ” “ก็ได้...ใส่ก็ได้ แต่หยกต้องใส่เสื้อให้พี่นะ” ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เรือนกายแข็งแกร่งเต็มไปด้วยมัดกล้าม งดงามราวกับรูปปั้นเทพเจ้ากรีกทำให้หญิงสาวใจสั่น เขาก้มลงใส่กางเกงก่อนจะยื่นเสื้อส่งให้เธอด้วยสายตาเว้าวอน “นะครับ...ใส่เสื้อให้พี่หน่อย”

เขาเลือกเลขาฯ ที่แสนเชย เฉิ่ม มาเป็นภรรยาเพื่อตบตาปู่ แต่เธอกลับทำให้เขา...ได้สัมผัสกับรักแท้ ชายหนุ่มปัดความรู้สึกแปรปรวนในหัวใจออก แล้วกลับมาครุ่นคิดเรื่องแผนการประชุมเช้านี้ แต่เมื่อเปิดประตูเข้าไปในห้องทำงาน ภีมวัจน์ก็ถึงกับยืนอึ้งด้วยความตกใจ “เธอ!” ชายหนุ่มหน้าร้อนผ่าว เมื่อเห็นแม่สาวหุ่นดีคุกเข่าอยู่บนพื้นแล้วโก้งโค้งก้มหาอะไรบางอย่างใต้ตู้หนังสือ ทว่าก้น...เอ่อ...สะโพกได้รูปมันช่างกลมกลึงกระแทกตาซาตานหนุ่มเสียเหลือเกิน “ท่านประธาน” หญิงสาวเงยหน้าขึ้นพร้อมลูกแก้วในมือ เหงื่อเม็ดเล็กเกาะพราวที่จมูก ผมที่มวยไว้หลุดลุ่ยลงมาระใบหน้า เธอควานหาลูกแก้วเกือบห้านาที เล่นเอาหอบแฮก ทว่าคนลามกกลับมองภาพตรงหน้าอย่างหวามไหว ยิ่งเมื่อผมยาวปิดแก้มข้างขวาจนไม่เห็นไฝ หญิงสาวตรงหน้าจึงดูเซ็กซี่เหลือร้าย แต่ทุกอย่างก็ถูกปิดฉับเมื่อหญิงสาววางลูกแก้วลงบนโต๊ะ แล้วมวยผมไว้ด้านหลังตามเดิม “ขอโทษค่ะ ลูกแก้วของท่านประธานหล่นกลิ้งเข้าไปซอกตู้ กว่าจะควานหาออกมาได้ยากพอดูเลยค่ะ พอจะหยิบได้มันก็กลิ้งหนีไปเรื่อยๆ เสียอย่างนั้น ว่าแต่เช้านี้ท่านประธานจะรับกาแฟเหมือนเดิมหรือเปล่าคะ” หญิงสาวเอ่ยถามพลางยิ้มแย้ม ยกหลังมือขึ้นเช็ดเหงื่อที่ใบหน้า จังหวะที่ยกมือขึ้นช่องว่างระหว่างกระดุมบริเวณหน้าอกก็เปิดออก เผยให้เห็นเนื้อขาวๆ วับแวม ชั่ววินาทีเดียวจริงๆ แต่ชายหนุ่มกลับเห็นมันได้อย่างชัดเจน “วันนี้ฉันขอกาแฟดำ เอามาสองแก้วเลย” ชายหนุ่มสั่งก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะทำงาน “ค่ะท่านประธาน” หญิงสาวเดินออกไปจากห้อง สายตาคมอดไม่ได้ที่จะมองตามเมื่อได้ยินเสียงรองเท้าคัตชูส์กระทบพื้น คัตชูส์ทำให้สะโพกของหญิงสาวโยกย้ายน้อยๆ ยามก้าวเดิน เรียวขาขาวจนเขาอดคิดไม่ได้ว่าสูงขึ้นไปจากปลีน่องจะขาวมากกว่านี้หรือเปล่า “บ้าเอ๊ย!” ชายหนุ่มตบลงบนโต๊ะอย่างหงุดหงิด นี่มันอะไรกัน! เขามีผู้หญิงสวยระดับดารานางแบบให้ควงเล่นแทบไม่ซ้ำหน้า แต่ทำไมเขาทำตัวเหมือนพวกถ้ำมอง คอยแอบมองวาดตะวัน ผู้หญิงที่ไม่ว่าจะมองมุมไหนก็หุ่นดี ไม่ใช่สิ! ก็ไม่สวยเลยสักนิด ก็แค่ทำงานเก่ง พูดจารื่นหู ฉลาด สบายใจเมื่อได้พูดคุยด้วย ก็แค่นั้นเอง!

เมื่อ \'พันธนาการ\' นายแพทย์หนุ่มม่ายเนื้อหอม ผู้มีเรือพ่วงเป็นเด็กชายร่างกายอ่อนแอและต้องการการดูแลใกล้ชิด ทำให้เขาจำใจต้องจ้างพยาบาลสาวอดีตดารา"ผู้อื้อฉาว" อย่าง \'มนตรา\' มาอยู่ร่วมชายคาเพราะถูกแม่ยายบีบบังคับ แต่เพียงครั้งแรกที่เจอกัน ชายหนุ่มก็ถูกร่างระหงในชุดนอนอ่อนพลิ้วนั้นล่อลวงให้จ้องเป๋งไปยัง "คัพ D" ของเธอก่อนใบหน้างามลออนั่นเสียอีก...พันธนาการต้องตัดสินใจครั้งใหญ่ ระหว่างการเอาตัวรอดจากมนตราแห่งความยวนเย้า หรือยินยอมพร้อมใจที่จะให้เธอร่ายมนตร์ใส่หัวใจเขา และก้าวเข้ามาแทนที่ภรรยาเก่าผู้สาบสูญไป!

“ได้โปรด...มีอาน่านคนเดียวเท่านั้นที่จะช่วยดาวได้” เธอจับมือของเขามากุมไว้ก่อนจะยกมือหนามาวางบนหน้าอกอวบอิ่มของตน... ชายหนุ่มปัดความรู้สึกแปรปรวนในหัวใจออก แล้วกลับมาครุ่นคิดเรื่องแผนการประชุมเช้านี้ แต่เมื่อเปิดประตูเข้าไปในห้องทำงาน ภีมวัจน์ก็ถึงกับยืนอึ้งด้วยความตกใจ “เธอ!” ชายหนุ่มหน้าร้อนผ่าว เมื่อเห็นแม่สาวหุ่นดีคุกเข่าอยู่บนพื้นแล้วโก้งโค้งก้มหาอะไรบางอย่างใต้ตู้หนังสือ ทว่าก้น...เอ่อ...สะโพกได้รูปมันช่างกลมกลึงกระแทกตาซาตานหนุ่มเสียเหลือเกิน “ท่านประธาน” หญิงสาวเงยหน้าขึ้นพร้อมลูกแก้วในมือ เหงื่อเม็ดเล็กเกาะพราวที่จมูก ผมที่มวยไว้หลุดลุ่ยลงมาระใบหน้า เธอควานหาลูกแก้วเกือบห้านาที เล่นเอาหอบแฮก ทว่าคนลามกกลับมองภาพตรงหน้าอย่างหวามไหว ยิ่งเมื่อผมยาวปิดแก้มข้างขวาจนไม่เห็นไฝ หญิงสาวตรงหน้าจึงดูเซ็กซี่เหลือร้าย แต่ทุกอย่างก็ถูกปิดฉับเมื่อหญิงสาววางลูกแก้วลงบนโต๊ะ แล้วมวยผมไว้ด้านหลังตามเดิม “ขอโทษค่ะ ลูกแก้วของท่านประธานหล่นกลิ้งเข้าไปซอกตู้ กว่าจะควานหาออกมาได้ยากพอดูเลยค่ะ พอจะหยิบได้มันก็กลิ้งหนีไปเรื่อยๆ เสียอย่างนั้น ว่าแต่เช้านี้ท่านประธานจะรับกาแฟเหมือนเดิมหรือเปล่าคะ” หญิงสาวเอ่ยถามพลางยิ้มแย้ม ยกหลังมือขึ้นเช็ดเหงื่อที่ใบหน้า จังหวะที่ยกมือขึ้นช่องว่างระหว่างกระดุมบริเวณหน้าอกก็เปิดออก เผยให้เห็นเนื้อขาวๆ วับแวม ชั่ววินาทีเดียวจริงๆ แต่ชายหนุ่มกลับเห็นมันได้อย่างชัดเจน “วันนี้ฉันขอกาแฟดำ เอามาสองแก้วเลย” ชายหนุ่มสั่งก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะทำงาน “ค่ะท่านประธาน” หญิงสาวเดินออกไปจากห้อง สายตาคมอดไม่ได้ที่จะมองตามเมื่อได้ยินเสียงรองเท้าคัตชูส์กระทบพื้น คัตชูส์ทำให้สะโพกของหญิงสาวโยกย้ายน้อยๆ ยามก้าวเดิน เรียวขาขาวจนเขาอดคิดไม่ได้ว่าสูงขึ้นไปจากปลีน่องจะขาวมากกว่านี้หรือเปล่า “บ้าเอ๊ย!” ชายหนุ่มตบลงบนโต๊ะอย่างหงุดหงิด นี่มันอะไรกัน! เขามีผู้หญิงสวยระดับดารานางแบบให้ควงเล่นแทบไม่ซ้ำหน้า แต่ทำไมเขาทำตัวเหมือนพวกถ้ำมอง คอยแอบมองวาดตะวัน ผู้หญิงที่ไม่ว่าจะมองมุมไหนก็หุ่นดี ไม่ใช่สิ! ก็ไม่สวยเลยสักนิด ก็แค่ทำงานเก่ง พูดจารื่นหู ฉลาด สบายใจเมื่อได้พูดคุยด้วย ก็แค่นั้นเอง!

‘ละอองฝน’ บุตรสาวของศัตรูกลายเป็นหมากในการ ‘แก้แค้น’ หญิงสาวถูก ’ฉุดคร่า’ มาเป็น ‘เมียเก็บ’ เพื่อรับการ ‘ลงทัณฑ์’ อย่างสาสม ทว่า... ความ ‘ไร้เดียงสา’ และ ‘เจียมตัว’ กำลับทำให้หัวใจของอสูรมาร์โลสั่นไหว +++++ ‘มาร์เซโล คอนสแตนเซีย’ อดีตนักค้าแข้งที่ผันตัวมาทำธุรกิจ รู้แพ้ รู้ชนะ รู้อภัย ทว่า‘อสูรมาร์โล’ ถึงกับหมดความอดทน เมื่อสูตรน้ำหอม จากแบรนด์ MarZelo ที่เขาคิดค้นขึ้น กลับถูกขโมยไปอย่างไร้ยางอาย ‘สิทธิชัย’ ศัตรูตัวฉกาจที่คอยลอกเลียนสินค้าของเขาแทบทุกชิ้น เท่านั้นยังไม่พอ ยังเล่นสกปรกด้วยการส่ง ‘สิณีนาถ’ น้องสาวมาเป็นเมียน้อยบิดาของเขา จนทำให้มารดาต้องล้มป่วยลงอย่างตรอมใจ นี่จึงเป็นการประกาศสงครามที่มาร์เซโลมิอาจยอมได้ ‘ละอองฝน’ บุตรสาวของศัตรู จึงกลายเป็นหมากใน ‘สงคราม’ ครั้งนี้ หญิงสาวถูก ’ฉุดคร่า’ มาเป็น ‘เมียเก็บ’ เพื่อรับการ ‘ลงทัณฑ์’ อย่างสาสม เธอจำต้องอดทนกล้ำกลืนทั้งน้ำตา สงครามห้ำหั่นขยี้หัวใจทำให้เธอเจ็บช้ำอย่างแสนสาหัส กระนั้นเธอกลับ ‘รัก’ เขา ....รักอสูรมาร์โลที่เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายจนเธอหัวหมุน ทำไมกัน...หัวใจเจ้ากรรมจึงไม่สามารถควบคุมได้เลย ความ ‘ไร้เดียงสา’ และ ‘เจียมตัว’ ทำให้หัวใจของอสูรมาร์โลสั่นไหว ยิ่งเมื่อได้รู้ถึงชาติกำเนิดที่แท้จริงของหญิงสาว ปมสงครามถูกไขกระจ่างชัด หัวใจที่เคยแข็งกระด้างก็แปรเปลี่ยน แต่กว่าเขาจะรู้หัวใจตัวเอง ละอองฝนก็หนีเขาไปไกลแสนไกล อสูรมาร์โลจึงต้องงัดทุกกลเม็ดมางอนง้อขอ ‘เมียเก็บ’ มาเป็น ‘ศรีภรรยา’ แม้จะต้องประกาศให้คนทั้งโลกได้รู้ว่าเขารักเธอ...เขาก็พร้อมจะทำ!

“ถ้าเกลียดก็อย่ามากอดฉัน ฉันไม่ใช่ผู้หญิงข้างถนนที่คุณจะรังแกยังไงก็ได้” หญิงสาวเบือนหน้าหนี การที่เขายอมรับว่าเกลียดเธอนั้นทำให้เธอรู้สึกปวดแปลบที่หัวใจจนแทบจะปล่อยน้ำตาออกมาเป็นคำรบสอง “ฉันเกลียดเธอแต่อยากกอดเธอ ฉันชิงชังเธอแต่ชอบจูบของเธอ ฉันไม่อยากเห็นหน้าเธอแต่ฉันหลงใหลเนื้อตัวนุ่มนิ่มของเธอ ฉันก็ไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้มันคืออะไรกันแน่...พลอยใส”เสียงทุ่มแหบพร่าเมื่อเขาบอกความในใจที่แสนสับสนออกไป ... คำสารภาพของเขาทำให้พลอยใสถึงกับใจสั่น “เธอเป็นแม่มดหรือเปล่าพลอยใส เธอทำให้ฉันไม่เป็นตัวของตัวเอง” “ใครกันแน่ คุณต่างหากที่เป็นพ่อมด คุณต่างหากที่มาทำลายความสงบสุขในชีวิตฉัน คุณมัน...” เสียงตัดพ้อขาดหายเมื่อเขาปิดริมฝีปากนุ่มนิ่มด้วยริมฝีปากอุ่น เขาแค่สัมผัสเบาที่ริมฝีปากแต่ไม่ได้จูบหักหาญอย่างในตอนแรก ปลายจมูกโด่งได้รูปชิดปลายจมูกรั้นจนรู้สึกได้ถึงลมหายใจร้อนของกันและกัน พลอยใสตกใจจนหัวใจเต้นแรง เธอพูดไม่ออกเหมือนถูกปิดสวิตช์ให้เป็นใบ้ไปชั่วขณะ ได้แต่กะพริบดวงตากลมโตมองคุนไซต์ด้วยความสงสัย หากเขาเกลียดเธอนักทำไมต้องอ่อนโยนกับเธอแบบนี้ด้วย...

จักรธน ธีรากิดากร รู้สึกเหมือนโลกถล่มลงมาตรงหน้า เมื่อคุณย่าและน้องสาวของเขาถูกส่งเข้าโรงพยาบาลด้วยอาการเป็นตายเท่ากัน เพราะน้ำมือของลูกน้องคนสนิทที่บิดาเขาชุบเลี้ยงมานานนับสิบปี กสิณ คุนาลัย! ชายหนุ่มออกตามหา คนทรยศ ที่หนีเตลิดเข้ากลีบเมฆไปอย่างไม่คิดชีวิต แต่กลับพบเพียงบุตรีผู้เป็นญาติเพียงคนเดียวของกสิณ หญิงสาวบริสุทธิ์ผุดผ่องเหมือนดอกบัวที่กสิณทิ้งไว้ให้เผชิญหน้าเขาเพียงลำพัง จักรธนตัดสินใจได้ในวินาทีนั้น หากกสิณทำลายครอบครัวของเขาได้ ทำร้ายคนที่เขารักทุกคนจนล้มตายและเจ็บปวดสาหัส เขาก็จะไม่ปล่อยลูกสาวของมันให้อยู่ดีมีสุขเหมือนกัน! “จำเอาไว้ว่าผมจะจับอากลับมาให้ได้ไม่ว่าจะต้องใช้วิธีอะไร ไม่ว่าจะเป็น หรือตาย! ส่วนลูกสาวของอาไม่ต้องห่วง... อานับวันรอได้เลยว่ายิ่งอาหนีนานแค่ไหน คือระยะเวลาที่ลูกสาวของอาต้องชดใช้แทน!!!” กชนิภา คุณาลัย ถูกชายแปลกหน้าจับมาล่ามโซ่ขังไว้โดยที่เธอไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าตนเองทำอะไรผิด! เธอไม่รู้จักเขา... ชายหนุ่มหล่อเหลาผู้มีดวงตาคมกริบเย็นชาดุจใบมีดอาบน้ำแข็ง ผู้มีไฟรักแผดเผารุนแรงและบีบบังคับทรมานเธอดุจดั่งเป็นทาสเชลยของเขา แม้พยายามหลบหนีเท่าไหร่ ก็ยิ่งถูกดึงรั้งสู่บ่วงเสน่หาเย้ายวนใจจนเธอมึนงงและโกรธเกลียดตัวเองที่ปล่อยตัวปล่อยใจไว้ในกำมือเขาอย่างหน้าไม่อาย ทั้งที่เขาพยายามจะขืนใจเธอ! ทั้งที่เขาเป็นคนเลวที่บีบบังคับโดยที่เธอไม่เต็มใจ! และแล้ว วันที่กชนิภาได้รับอิสระจากเล่ห์กลมารยาร้อยเล่มเกวียนที่เธองัดออกมาใช้ หญิงสาวก็ได้รู้ความจริงบางอย่าง... ความจริงที่ทำให้เธอนึกเสียใจที่หนีออกมาจากพันธนาการแสนหวาน เพราะหนทางที่รอเธออยู่เบื้องหน้านั้น คือนรกบนดินของจริง!

เขาไม่รู้ว่าควรจะใช้สิทธิ์อะไรที่จะสั่งให้เธอมารับใช้เขาบนเตียง แม้เธอจะจัดหาอาหารให้เขาคลายหิว...แต่เขากลับยังคงหิวเธออยู่ ++++ เมื่อ ‘มุกดารินทร์’ หญิงสาวผู้บอบบางตื่นขึ้นจากอาการโคม่า เธอจดจำอะไรเกี่ยวกับชายหนุ่มหล่อเหลาโดดเด่น ผู้เป็นเจ้าของดวงตาเป็นประกายแข็งกร้าวที่ยืนอยู่เบื้องหน้าตัวเองในเวลานี้ไม่ได้เลย... เธอกับเขาเป็นอะไรกันหรือ? แม้จะไม่รู้จักเขามาก่อน หากคนที่จนตรอกและไร้ที่ไปก็ไม่มีทางเลือก ได้แต่ยอมรับเงื่อนไขที่เขาเสนอมาให้ ...ไปเป็น ‘แม่บ้าน’ ให้กับเขา ‘คาร์โล มอสโคนี’ มหาเศรษฐีหนุ่ม ราชาแห่งคาสิโนของประเทศอิตาลี เจ้าของฉายาราชาแห่งโชค ผู้ครอบครองธุรกิจคาสิโนที่ใหญ่ที่สุดในกัมปีโอเนดีตาเลีย ไม่รู้ว่าตนเองควรจะใช้สิทธิ์อะไรที่จะสั่งให้เธอมารับใช้เขาบนเตียง เธอทำงานอย่างมืออาชีพ สามารถดูแลงานบ้าน จัดหาอาหารว่างทุกอย่างให้เขาได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่องจนหายหิว เว้นแค่อย่างเดียว ...เขายังคงหิวเธออยู่ และหิวมากขึ้น แล้วเมื่อวันที่มุกดารินทร์ปรากฏตัวขึ้นกลางงานเลี้ยงการกุศลของมูลนิธิมอสโคนี ชุดเดรสเปลือยไหล่สีน้ำทะเลขับให้ผิวขาวอมชมพูเปล่งประกายราวกับไข่มุก ผมสีดำสนิทถูกม้วนเป็นลอนสยายเต็มแผ่นหลัง ใบหน้าถูกแต่งแต้มสีสันให้ยิ่งดูโดดเด่นจนไม่อาจละสายตา มันเป็นเวลาที่เขาหมดสิ้นความอดทน และตั้งใจที่จะทำให้เธอเป็นของเขาให้ได้ในคืนนี้ เพราะหากมีสิ่งหนึ่งสิ่งใดที่เขาคิดว่าตัวเองเก่งที่สุด นอกเหนือจากล่อลวงแล้ว แน่นอนว่ามันก็คือการปลุกเร้าหว่านล้อมด้วยเรือนกายและบทรักอันเชี่ยวชาญ และเมื่อเขาได้ความสาวของเธอไป ตอนนี้... ทั้งสองก็ไม่อาจกลับไปอยู่ในสถานะเจ้านายและแม่บ้านได้อีก แต่เมื่อความทรงจำที่หายไปของเธอกลับคืนมาอย่างสมบูรณ์ อันตรายใหม่ก็มาเยือน ...ความลับของมุกดารินทร์! +++++ “นั่งลงแล้วปลดกระดุมเสื้อออก” เขาสั่งเสียงเข้มแล้วกดไหล่คนตัวเล็กให้นั่งลงบนโซฟา ดวงตากร้าวและน้ำเสียงห้วนทำให้เพอล่าได้แต่อึกอัก เพราะกระดากที่ต้องเปิดหน้าอกให้คาร์โลดูซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ถ้าเธอไม่เปิดออกเห็นทีว่าผู้ชายตัวโตตรงหน้าคงจะฉีกทึ้งเสื้อเธอออกแน่ๆ มือเล็กสั่นน้อยๆ ค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อออกทีละเม็ด เนินอกที่ปกติเป็นสีขาวนวลเนียนปรากฏรอยแดงจากการถูกกาแฟลวก โชคดีที่เนื้อผ้าของเสื้อตัวเมื่อเช้าค่อนข้างหนา ไม่อย่างนั้นผิวตรงหน้าอกของเธอคงพุพองไม่น่าดู หญิงสาวก้มมองหน้าอกของตนเองแวบหนึ่งแล้วเงยหน้าขึ้น สบตากับชายหนุ่มที่โน้มตัวลงมานั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าเธอพอดี เขาหยิบหลอดเจลสีเขียวๆ ออกมาบีบใส่ฝ่ามือหนาแล้วทาลงบนหน้าอกของเธอด้วยฝ่ามือสากของเขา “คะ...คุณคาร์โล...” เพอล่าเสียงสั่น เจลว่านหางจระเข้ควรให้ความรู้สึกเย็นเมื่อทาลงบนผิว แต่ทำไมเธอกลับรู้สึกเห่อร้อนไปหมดทั้งตัว “พอแล้วค่ะทาแค่นี้ก็พอแล้ว” หญิงสาวพยายามบอกให้เขาหยุด แต่เขากลับยิ่งหมุนวนแล้วเคล้นคลึงหน้าอกของเธอด้วยมือหนาหยาบอย่างเชื่องช้า “ต้องนวด ตัวยาจะได้ซึมเข้าไปในผิว” เขาตอบหน้าตายทั้งที่คนตัวเล็กหน้าแดงจนหูอื้อตาลายด้วยความเขินอาย เธอแทบไม่กล้าเงยหน้าขึ้นสบตาเขา “ฉันนวดเองได้ค่ะ” “เดี๋ยวเธอก็ไม่ทำ ขนาดฉันสั่งให้ประคบน้ำแข็งเธอยังดื้อ” “แต่นี่มันหน้าอกของฉันนะคะ” หญิงสาวอดเถียงออกไปไม่ได้ “แล้วยังไง หน้าอกของเธอแต่ฉันเป็นคนมอง เป็นคนสัมผัส ฉันย่อมมีสิทธิ์ในหน้าอกของเธอ” คาร์โลตอบห้วนอย่างไม่สบอารมณ์ที่หญิงสาวกล้าเถียงเขา ทั้งที่เขาหวังดีกลัวว่าเธอจะเป็นแผลเป็นแท้ๆ เพอล่าอ้าปากค้างเมื่อได้ยินคำตอบของเขา เธอพยายามจะโต้เถียงออกไป แต่ก็ต้องครางกระเส่าเมื่อจู่ๆ เขาใช้ปลายนิ้วสากเขี่ยยอดอกของเธอ “อะ...อือ...” เธอแอ่นหน้าอกรับสัมผัสนั้นโดยอัตโนมัติ และนั่นทำให้คนที่มีอำนาจเหนือเธอยิ้มที่มุมปากอย่างถูกใจ “ทีนี้รู้แล้วใช่มั้ย... ว่าหน้าอกนี่เป็นของฉันไม่ใช่ของเธอ”

หญิงสาวมือสั่นเมื่อสัมผัสมือหนาแข็งแกร่งของอีกฝ่าย เธอบรรจงสวมแหวนให้เขา ทว่า...เจ้าบ่าวของเธอกลับกระหวัดร่างอวบเข้ามากอดโดยไม่ทันตั้งตัว แล้วประทับริมฝีปากลงบนบนปากอิ่มอย่างเร่าร้อน... “ท่านจะรับนายติเอโก ลาซิคาโอ เป็นสามีไม่ว่าจะยามสุขหรือยามทุกข์ มั่งมีหรือยากจน สบายดีหรือเจ็บป่วย และสัญญาว่าจะรัก เคารพ เชิดชูดูแลกันและกัน จนกว่าทั้งคู่จะตายจากกันไปหรือไม่” บาทหลวงทวนคำถามอีกครั้ง “รับค่ะ” หญิงสาวตอบรับเสียงเครือ ทั้งคู่ทำการสวมแหวนให้แก่กันและกัน บาจรีย์มือสั่นเมื่อสัมผัสมือหนาแข็งแกร่งของอีกฝ่าย เธอบรรจงสวมแหวนให้เขา เมื่อแล้วเสร็จจึงปล่อยมือหนา ทว่า...เจ้าบ่าวของเธอกลับกระหวัดร่างอวบเข้ามากอดโดยที่หญิงสาวไม่ทันตั้งตัว แล้วประทับริมฝีปากลงบนปากอิ่มอย่างเร่าร้อน “อือ...” บาจรีย์พยายามผลักไส ทว่ากลับเป็นการเปิดริมฝีปากให้เขาได้แทรกลิ้นร้อนเข้าไปตวัดค้นชิมรสความหอมหวานดุจน้ำผึ้งจากโพรงปากสีกุหลาบเย้ายวน ปลุกเร้ารัญจวนราวกับจะคร่าอากาศหายใจไปจากเธอ บาจรีย์รู้สึกตัวเบาหวิว ปลายเท้าแทบไม่ติดพื้น ก่อนที่สติสัมปชัญญะจะขาดผึง ทรุดฮวบไม่ได้สติอยู่ในอ้อมกอดแข็งแกร่งของชายผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีของเธอ ติเอโกรวบร่างอิ่มขึ้นอุ้มก่อนจะเดินออกจากงาน พาหญิงสาวกลับไปยังเรือนหอของเขาอย่างไม่สนใจสายตาของแขกเหรื่อที่ยังคงตาค้างตกใจกับจูบวาบหวาม ดูดดื่มเสียจนสาวน้อยสาวใหญ่ในงานอยากจะเป็นเจ้าสาวเสียเอง

"ไอศูรย์" เจ้าของธุรกิจสินค้านำเข้าและร้านอาหารชื่อดังที่มีสาขามากมายในเมืองไทย ต้องถูกเรียกขานว่า ‘คุณพ่ออุปถัมภ์’ เพียงเพราะส่งเสีย "ยาหยี" สาวน้อยผู้แสนน่ารักที่มีอายุห่างจากเขาร่วมยี่สิบปี ให้ร่ำเรียนหนังสือ เริ่มต้นด้วยความรู้สึกสงสาร แต่ลงท้ายกลับกลายเป็นความรัก ถึงอย่างนั้นก็คิดจะมองดูอยู่ห่างๆ ทว่ากลับมีตัวเสี้ยมชั้นดี จนต้องเปลี่ยนแผน คว้าเธอมาแนบกาย โดยใช้ ‘มารยาชาย’ เป็นตัวหลอกล่อ! สาวน้อยรู้สึกกลัวขึ้นมาอีกครั้ง แม้จะชอบให้เขากอดจูบลูบไล้ แต่เธอก็ยังไม่พร้อม... ตายแล้ว ถ้าถูกเขาปล้ำ เธอจะทำอย่างไร! “คุณใหญ่ขา” ยาหยีเรียกเขาตัวสั่น “หนูยะ...ยังไม่พร้อมจริงๆ นะคะ” เขาก้มลงมาดูดซับถ้อยคำจำนรรจาของสาวขี้กลัวอย่างอ่อนโยน ก่อนจูบปลายจมูกโด่งรั้นอย่างถนอม “ไว้ใจฉันนะ” พูดพลางปลดกระดุมเสื้อของเธอไปด้วย เขาพูดอย่างกับว่ากำลังทำสิ่งที่น่าไว้ใจที่สุดอย่างนั้นละ ทั้งที่มันตรงข้ามกันเลย! “ฉันสัญญาว่าจะไม่ถอดกางเกงตัวเอง...”

ภรรยาชั่วคราว...คำนี้ที่เธอต้องท่องจำให้ขึ้นใจ อย่าเผลอใจหลงรัก เพราะรู้ดีว่าท้ายที่สุดแล้วเธอจะไม่มีวันได้หัวใจของเขามาครอบครอง “จะห่มผ้าเช็ดตัวทำไม” “เอ่อ...คือ” จอมขวัญไม่รู้จะบอกชายหนุ่มอย่างไร ว่าชุดนอนของเธอมันล่อเสือสิงห์กระทิงแรดเสียเหลือเกิน “ชุดนอนไม่สุภาพค่ะ เลยคิดว่าควรจะคลุมผ้าเช็ดตัวไว้” “เห็นฉันเป็นไอ้หื่นที่จ้องจะปล้ำเธอหรือไง ฉันไม่คิดรังแกคนป่วยหรอก ไว้รอเธอหายดีเมื่อไหร่เราค่อยว่ากัน” เขายักยิ้มที่มุมปากก่อนจะพยักหน้าราวกับสั่งกำชับให้เธอเอาผ้าเช็ดตัวออก “ค่ะ” จอมขวัญจำต้องทำตามอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยง เธอหันหลังเดินไปที่ราวไม้แขวนผ้าเช็ดตัว แล้วปลดผ้าเช็ดตัวออกจากเรือนกายแขวนไว้ อัศวินถึงกับพูดไม่ออกเมื่อเห็นชุดนอนสีขาวเนื้อบางเบาวาบหวิว เห็นกางเกงชั้นในลูกไม้สีขาวปิดสะโพกงามงอนเอาไว้ สูงขึ้นไปเป็นเอวคอดกิ่วและแผ่นหลังนวลเนียน ชุดนอนไม่สุภาพตามที่ได้บอกกับเขานั้นสั้นเพียงแค่ปิดสะโพกไว้อย่างหมิ่นเหม่เท่านั้น โอเค! เขายังพอทนไหว เขาเห็นผู้หญิงเซ็กซี่มาไม่น้อย นอนเปลือยกายยั่วยวนเขาก็ยังมี แล้วเขาจะกลัวอะไรกับภรรยาตัวเองที่สวมทั้งบราเซียร์และกางเกงชั้นในครบ แต่แล้วเขาก็ต้องปัดความคิดเหล่านั้นทิ้งไปเมื่อหญิงสาวหันหน้ากลับมา แล้วค่อยๆ สาวเท้ามาที่เตียงด้วยท่าทางเอียงอาย ‘นี่มันนางฟ้าชัดๆ’ อัศวินแสร้งทำเป็นเบือนหน้ามองไปทางอื่น เพราะกลัวว่าตนเองจะอดใจไม่ไหว เผลอรังแกเธอจนล้มป่วยไปอีก แต่ดูเหมือนว่าพอตาไม่ดูแต่หูกลับเงี่ยฟัง เมื่อเธอเดินมาหยุดยืนข้างเตียงแล้วล้มตัวลงนอนข้างเขา หัวใจดวงโตๆ ก็เต้นไม่เป็นจังหวะ สมองสองซีกแบ่งแยกออกเป็นสองความคิด ด้านมืดตะโกนบอกเขาว่า ‘จะอะไรกันนักหนา จ่ายเงินไปไม่ใช่น้อยนายควรจะตักตวงความสุขจากเธอเสียให้เต็มที่ ไม่เห็นต้องมานั่งเป็นห่วงเป็นใยความรู้สึกของเธอเลย เธอก็แค่เป็นภรรยาชั่วคราวอีกไม่นานนายก็เบื่ออย่างที่เคยเบื่อผู้หญิงคนอื่นๆ’ ทว่าด้านสว่างกลับแย้งขึ้น ‘นายก็เห็นไม่ใช่เหรอว่าเธอบอบบางเสียยิ่งกว่าแก้วเจียระไน ถ้านายรังแกเธอแล้วเธออาการแย่กว่าเดิมขึ้นมาจะทำยังไง สู้อดเปรี้ยวไว้กินหวานไม่ดีกว่าหรือไง รอให้เธอสุกงอมพร้อมที่จะตกเป็นของนายมันย่อมดีกว่าอยู่แล้ว’ “พี่อัฐคะ จะให้ปิดไฟเลยมั้ยคะ” อัศวินหลุดออกจากภวังค์ความคิด หันมามองคนตัวเล็กที่นอนห่มผ้าห่มปิดบังเรือนกายงดงามจนมิดถึงคอ นั่นล่ะเขาถึงค่อยรู้สึกหายใจได้ทั่วท้อง “อือ...” เขาตอบพลางหลับตาลงคล้ายจะนอน ทว่าเมื่อไฟปิดลงคนตัวเล็กนอนยุกยิกขยับไปมาอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนที่เธอจะนิ่งเงียบมีเพียงลมหายใจที่เข้าออกเป็นจังหวะสม่ำเสมอบ่งบอกว่าเธอหลับลึกปล่อยให้เขาที่แกล้งหลับไปตั้งแต่แรกนอนตาค้างมองเพดาน ให้ตายเถอะ! เขานอนไม่หลับ! สมองและร่างกายตื่นตัวเต็มที่ ภาพหญิงสาวในชุดนอนวาบหวิวยังคงติดตาไม่จางหาย นี่มันเรื่องอะไรกัน! ทำราวกับว่าเขาเป็นเด็กหนุ่มเพิ่งริลองใกล้ชิดผู้หญิงเสียอย่างนั้น แม้เขาจะทำงานอยู่ในไร่ในสวนแต่เขาไม่เคยอดอยากปากแห้งเรื่องผู้หญิง จะสาวไทยหรือสาวต่างชาติเขาก็เคยลิ้มชิมรสมาหมดแล้ว แต่ทำไม... ทำไมเขาถึงได้ต้องการผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่แทบไม่มีจริตมารยายั่วยวนอะไรเลยสักอย่างเดียว เธอดูอ่อนหวาน ขี้กลัว และบอบบาง ทว่าเขากลับต้องการเธอ คิดถึงริมฝีปากรสน้ำผึ้งยวนเย้า คิดถึงเนื้อตัวนุ่มนิ่มที่เขามีโอกาสได้สัมผัส ให้ตายเถอะ! เขาไม่สามารถควบคุมร่างกายได้เลย คนตัวเล็กพลิกตัวนอนตะแคงหันมาทางเขา เธอนอนดิ้นจนผ้าห่มเลื่อนหลุดไปอยู่ปลายเท้า เผยให้เห็นส่วนเว้าส่วนโค้งประจักษ์แก่สายตาคม ซึ่งแน่นอน...เขาจ้องมองแทบไม่วางตา ทันทีที่เธอยกเรียวขาขึ้นพาดหมอนข้าง อันเป็นกำแพงเพียงชิ้นเดียวที่กั้นระหว่างเธอกับเขาเอาไว้ เขาอยากจะกระชากหมอนข้างออก แล้วแทรกตัวเองไปให้เธอเกยก่าย อยากให้เรียวขาคู่สวยของเธอเกี่ยวกระหวัดรัดรอบเอวสอบของเขาเอาไว้ แต่ก็ได้แค่คิด... ‘อดใจไว้ไอ้อัฐ...อดใจไว้’

เมื่อเจ้าสาวหลบหนีออกจากการเข้าพิธีวิวาห์เพียงเพราะได้เห็นบาดแผลบนใบหน้าของเจ้าบ่าวใกล้ๆ ชีคฮัยฟาอ์จึงประกาศกร้าว! หากหญิงสาวคนใดสวมชุดเจ้าสาวได้ เขาจะยกสมบัติให้ครึ่งหนึ่ง! ชีคหนุ่มเค้นเสียงลอดไรฟัน “เธอยั่วฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่า เด็กน้อย...เธอไม่ควรเล่นกับไฟ” “นะนี่...หนูยั่วท่านชีคอีกแล้วเหรอคะ” หญิงสาวเอ่ยถามออกไปอย่างไม่เข้าใจ ดูเหมือนไม่ว่าเธอจะขยับตัวทำอะไรก็ดูเป็นการให้ท่ายั่วยวนเขาไปเสียหมด “ใช่!” เจ้าทะเลทรายหันมาตวาดราวกับหมดความอดทน แต่เมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กสะดุ้งสุดตัวด้วยความหวาดกลัว เขาก็กำหมัดแน่น “บ้าเอ๊ย!” ชายหนุ่มสบถเสียงดังแล้วเดินดุ่มๆ ห่างออกไป เตะแรงๆ ลงบนผืนทรายระบายอารมณ์ เขาไม่ควรทำให้เธอกลัว เขาเป็นผู้ใหญ่ อายุมากกว่าเธอถึงสิบห้าปี เขาควรเป็นฝ่ายควบคุมอารมณ์ ไม่ใช่ใส่อารมณ์กับผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่ยังไม่ประสีประสากับเรื่องพวกนี้ ภัครติยืนกระวนกระวาย น้ำตาคลอหน่วยตา เม้มริมฝีปากเข้าหากัน พยายามไม่ให้ริมฝีปากสั่น กลอกตาขึ้นมองบนท้องฟ้าเพื่อบังคับน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าปอดลึก เดินไปหยุดอยู่ด้านหลังของชีคฮัยฟาอ์ แล้วรวบรวมความกล้าทั้งหมดเพื่อเอ่ยขอโทษเขา “ถ้าหนูทำให้ท่านชีคโกรธ หนูขอโทษค่ะ” “ฉันไม่ได้โกรธเธอ ภัครติ” “ตะ...แต่ว่าท่านชีคตะคอกใส่หนู แล้วยังเตะทรายแบบนั้นอีก ถ้าท่านชีคโกรธจนอยากจะเตะหนูก็ได้นะคะ หนูยอมค่ะ” เธอพูดออกไปตามที่ใจคิด ก่อนจะยกมือขึ้นกอดอก แล้วหันหลังให้เขา โดนเขาเตะสักทีสองทีน่าจะเจ็บ แต่ถ้าเป็นการไถ่โทษที่เธอเผลอยั่วเขาโดยไม่รู้ตัว มันก็คงเหมาะสมแล้ว ราวกับโลกหมุนตีลังกา เมื่อจู่ๆ เธอก็ล้มวูบลงไปนอนบนผืนทราย เปล่าเลย เธอไม่ได้โดนเจ้าบ่าวเตะ แต่กลับโดนเขารวบตัวเข้าไปกอดแล้วกดลงนอนบนผืนทรายอย่างรวดเร็ว ดวงตากลมโตจ้องมองใบหน้าเข้มที่ห่างจากใบหน้าเธอไม่ถึงคืบ เขากอดเธอแน่น...แน่นเสียจนเธอขยับตัวไม่ได้เลย “ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่ได้โกรธเธอ แล้วฉันก็เป็นสุภาพบุรุษพอที่จะไม่ทำร้ายผู้หญิงเด็ดขาด” ชีคฮัยฟาอ์ตอบด้วยน้ำเสียงเรียบขรึม ทั้งที่ภายในหัวใจเต็มไปด้วยความสับสนราวกับมีการก่อการจลาจลขึ้นในนั้น แล้วผู้นำก่อการร้ายก่อการรักก็ไม่ใช่ใครที่ไหน เจ้าสาวแสนซื่อตัวแสบนี่เอง จะใครที่ไหนล่ะ “กะ...ก็หนูเห็นท่านชีคทำท่าไม่พอใจหนูนี่คะ” “นี่เธอจะให้ฉันอธิบายให้ได้เลยใช่มั้ยว่าไอ้อาการทั้งหมดของฉันมันคืออะไร” ชีคหนุ่มอยากจะบ้า ช่างน่าขันสิ้นดี ริอยากแต่งงานกับเด็กก็ต้องเป็นแบบนี้แหละ เด็กช่างซัก ช่างถาม ช่างสงสัย ถ้าจะให้ตอบเธอหมดทุกอย่างที่เธออยากรู้ เขาก็กระดากเกินกว่าจะพูด แต่ในเมื่อเธอถามไม่จบสิ้น ทั้งยังคิดเองเออเองว่ากิริยาทั้งหมดของเขาคือการแสดงความโกรธ เขาก็คงต้องไขความข้องใจให้เธอเสียที “ก็หรือไม่ใช่ล่ะคะ ท่านชีคหน้าตาบูดบึ้ง โวยวาย ตะคอกเสียงดัง อาการแบบนี้มันโกรธชัดๆ” “อาการทั้งหมดนั่นฉันทำเพื่อข่มความต้องการ ฉันอยากได้เธอ เข้าใจมั้ยภัครติ...ตอนนี้ฉันอยากได้ตัวเธอ อยากนอนกับเธอจนฉันจะบ้าตายอยู่แล้ว หรือว่าเธอยังไม่เข้าใจคำว่า ‘อยากนอนกับเธอ’ ฉันจะได้อธิบายให้เธอเข้าใจเดี๋ยวนี้เลย” ไม่พูดเปล่า มือที่โอบกอดเธอด้านหลังก็รูดซิปชุดเจ้าสาวออกอย่างรวดเร็ว ฝ่ามือร้อนสากสัมผัสลงบนแผ่นหลังหญิงสาวจนเธอสะดุ้งไหว หญิงสาวตกตะลึงเมื่อได้ยินคำตอบของชีคหนุ่ม “นะ...หนูเข้าใจแล้วค่ะ ท่านชีคปล่อยหนูได้แล้ว” เธอพยายามดันที่แผงอกเขา แต่ดูเหมือนชีคหนุ่มจะจดจ่ออยู่กับแผ่นหลังนวลเนียนของเธอจนไม่สนใจคำพูดใด

เหตุใด...รักอันบริสุทธิ์ที่เขามีต่อเธอ จึงเป็นสิ่งต้องห้าม เธอ...อยู่ใกล้แค่เอื้อมมือคว้า แต่ราวกับไกลสุดสายตา ดวงจันทร์ทอแสงนวลอาบผืนทรายทุกราตรี ทว่าไม่เคยดับความร้อนรุ่มของเม็ดทรายแห่งมาห์จาได้เลย จักต้องทำอย่างไร ชีคราเซมจึงจะเผยความรู้สึกที่มีต่อเซรินะห์ได้ ฤาพี่ชายคนนี้จะเป็นได้เพียง กระต่ายหมายจันทร์

‘พ่อจ๋า’ จู่ๆ ก็มีเด็กน้อยแก้มแดงโผเข้ามากอด นาเหนือ เจ้าของไร่หนุ่มผู้แสนเย็นชา ยิ่งไปกว่านั้นผู้หญิงที่เป็นแม่ของเด็กคือ ขวัญข้าว อดีตรักครั้งเก่าที่ทอดทิ้งเขาไปอย่างไม่ไยดี จะเป็นไปได้อย่างไรในเมื่อเขาไม่เคยนอนกับเธอ! การกลับมาพบกันอีกครั้งในฐานะของนายจ้างและลูกจ้าง ราวกับสวรรค์เปิดโอกาสให้เขาได้แก้แค้น เขาจะทรมานเธอทั้งกายและใจราวกับตกนรกทั้งเป็น ให้สาสมกับที่เธอเคยเหยียบย่ำหัวใจเขาอย่างไม่เห็นค่า โดยไม่รู้เลยว่าเธอกำลัง ‘หนี’ อะไรบางอย่างอยู่ บางอย่างที่เคยพรากเธอไปจากเขาแล้วครั้งหนึ่ง และครั้งนี้มันอาจจะพรากเธอไปจากเขาตลอดกาล ✿♥‿♥✿ ✿♥‿♥✿ ✿♥‿♥✿ ✿♥‿♥✿ ✿♥‿♥✿ ✿♥‿♥✿ ตึก! ตึก! ตึก! หัวใจของคนตัวเล็กเต้นเร็วราวกับเสียงกลอง เผลอเม้มริมฝีปากเข้าหากันเป็นเส้นตรงก่อนจะแลบลิ้นเลียริมฝีปากช้าๆ รู้สึกคอแห้งกระหายน้ำขึ้นมาเสียดื้อๆ แม้จะเคยนัวเนียกอดรัดจนเกือบจะผลั้งเผลอพลีกายให้เขาหลายต่อหลายครั้ง แต่ครั้งนี้กลับแตกต่างไป ด้วยรู้ดีว่าไม่อาจหนีรอดและคงไม่มีใครเข้ามาขัดจังหวะจนล่มไม่เป็นท่าเช่นครั้งก่อนๆ เธอกำลังจะเป็นของเขาทั้งกายและใจ... เจ้าบ่าวหมาดๆ ค่อยขยับกายเบียดกระแซะ แขนแข็งแกร่งข้างหนึ่งโอบเอวเล็กเอาไว้ โน้มหน้าลงมาใกล้แล้วฉวยหอมแก้มอิ่มฟอดใหญ่ “ชื่นใจพี่เหลือเกิน” เอ่ยคำหวานกระซิบข้างหูแล้วฝังปลายจมูกลงบนแก้มอิ่มนวลเนียนอีกครั้ง “ได้เวลาเก็บต้น...” เมื่อกระซิบคำว่าต้นมือหนาก็เลื่อนไปกอบกุมทรวงอกอิ่มเอาไว้เต็มมือ บีบฟอนเฟ้นจนเจ้าของเต้าถึงกับระทวยอ่อน “ได้เวลาเก็บดอกแล้ว...” เมื่อเอื้อนเอ่ยคำว่าดอกมือหนาก็เลื่อนต่ำวางอยู่บนต้นขาสูง หมิ่นเหม่จนปลายนิ้วเฉียดนวลสงวนของอิสตรี นิ้วเรียวยาวค่อยๆ ไต่จากต้นขาผ่านหน้าท้องแบนราบเรียบ ไต่วนหมุนรอบทรวงอกอิ่ม โดยที่เจ้าสาวยังไม่ทันตั้งตัวเขาก็ไต่ขึ้นไปถึงปมผ้าที่ผูกรั้งเอาไว้ที่หัวไหล่นวลเนียน บรรจงปลดเปลื้องปมออกอย่างเบามือแล้วจุมพิตจูบร้อนลงไปแทนที่ จูบซับจากนวลไหล่สูงขึ้น...สูงขึ้น ซุกไซ้ซอกคองามระหง ถูไถด้วยปลายคางสากระคายจนคนตัวเล็กถึงกับหายใจสะดุด...

นายหัวธรณ์เทพ ธรรมธรา เดินทางมาร่วมงานศพของบิดาที่เสียชีวิตเพราะหัวใจวายอย่างกะทันหันในคืนส่งตัวเข้าหอ เป้าหมายก็เพื่อชำระแค้นเจ้าสาวอายุวัยยี่สิบปีของบิดา ทำหน้าใสซื่อ ร้องไห้จนหน้าซีดเซียว คิดหรือว่าจะทำให้เขาหลงกล ไม่มีทาง! มารยากี่ร้อยเล่มเกวียนก็ใช้กับเขาไม่ได้ผล และในเมื่อกฎหมายไม่สามารถเอาผิดเธอได้ เขานี่ล่ะที่จะเป็นคนพิพากษาเธอเอง! เพียงขวัญ มิอาจปฏิเสธได้อย่างเต็มปากว่าเธอไม่ใช่ฆาตกร จะให้ใครทราบสาเหตุการตายของคุณธเนศวรไม่ได้อย่างเด็ดขาด เธอยอมถูกหยามเหยียดหากต้องเก็บรักษาความลับนี้เอาไว้ ข้อหาร้ายแรงและการกระทำอันแสนกักขฬะที่เขายัดเยียดให้เธอนั้น ไม่ได้ทำให้เธอเกลียดชังเขา เมื่อค้นลึกลงไปยังก้นบึ้งของหัวใจ...เขาคือรักแรกที่เธอเฝ้าฝันถึง

✿ อยากเป็น 'สามี' ไม่ได้อยากเป็น 'พ่อ' ✿ 'ปรานต์' ต้องรับศึกหนัก เมื่อเขาต้องรับอุปการะสาวน้อยวัยใส 'ปี่แก้ว' มาดูแล เพราะเขาคือ...พ่อทูนหัวของเธอ! เขาพยายามนั่งนิ่งๆ แล้วเพ่งความสนใจไปยังจอภาพยนตร์ ทว่าเขากลับได้กลิ่นแชมพู กลิ่นแป้งเด็กหอมอ่อนๆ ผสมปนเปไปกับกลิ่นกายสาว อีกทั้งยังรับรู้ได้ถึงการขยับตัวแม้เพียงน้อยนิดจากเด็กในอุปการะ เรียกได้ว่า...ทุกประสาทสัมผัสของเขากำลังตื่นตัวอย่างขีดสุด! ‘บ้าฉิบ! ทำไมแกต้องสนใจเธอขนาดนั้นด้วย เลิกสนใจเธอได้แล้ว ไอ้ห่าเอ๊ย!’ สบถด่าตัวเองในใจอย่างเดือดดาล แล้วก็พบว่าบนจอภาพยนตร์กำลังฉายภาพพระเอกนางเอกกอดรัดฟัดกันบนเตียง เสียงหอบหายใจ เสียงครางกระเส่าดังทะลุทะลวงเข้าสู่โสตประสาทอย่างรวดเร็ว นัวเนียอย่างถึงพริกถึงขิงชนิดที่เรียกได้ว่าเรตยี่สิบห้าบวกเลยทีเดียว ไวกว่าความคิด... มือหนายื่นไปปิดตาปี่แก้วเอาไว้อย่างรวดเร็ว “เธอยังเด็กเกินไปที่จะดูฉากแบบนี้” เขาพยายามเค้นเสียงพูดให้ฟังดูธรรมดาทว่ามันกลับแหบพร่า “ค่ะ” ปี่แก้วรับคำเสียงแผ่วหัวใจเต้นแรงเมื่อมือหนาสากสัมผัสใบหน้าของเธออยู่ในขณะนี้ และแน่นอนว่าคนตัวโตเองก็รับรู้ได้เช่นกัน ว่ามือของตนที่ยื่นไปปิดตานั้นมันใหญ่จนเรียกได้ว่าปิดทั้งใบหน้าของคนตัวเล็กเลยทีเดียว และที่สำคัญ! แก้มของเด็กสาวนุ่มมาก! ‘เชี่ยเอ๊ย!’ ปรานต์สบถในใจอีกเป็นคำรบสอง เมื่อฉากเรตนัวเนียบนจอภาพยนตร์ประกอบกับสัมผัสจากสาวน้อยข้างกายทำให้น้องชายของเขา ‘ตื่น’ และมันกำลังผงกหัวขึ้นดุนดันกางเกงอย่างแข็งขัน

ดารินทร์...พี่สาวอดีตภรรยาอุ้มท้องกว่าห้าเดือนมาแอบอ้างว่าอุ้มท้องลูกของเขา ลูกไม้ตื้นๆ มีหรือที่อเล็กซานโดรจะหลงกล งานนี้เห็นทีต้องจับให้มั่นคั้นให้สารภาพออกมาให้จงได้! ความใจอ่อนทำให้ดารินทร์ยอมอุ้มบุญให้กับน้องสาวต่างสายเลือด แต่แล้วน้องสาวตัวดีกลับหนีหาย ปล่อยให้เธอต้องเผชิญหน้ากับผู้ชายหน้ายักษ์ยิ้มยาก ที่ปรามาสว่าเธอคือจอมลวงโลกทั้งยังหิวเงินไม่ต่างไปจากน้องสาว เธอจำต้องอดทนเพื่อลูกในท้อง เก็บงำความลับบางอย่างเอาไว้ แล้วยอมเจ็บปวดใจเพียงเพื่ออนาคตของ...ลูก! ทว่าการอุ้มบุญในครั้งนี้...ทำให้เขาและเธอไม่สามารถดิ้นหลุดจากโซ่ตรวน ที่ทำหน้าที่พันธนาการทั้งสองเอาไว้ด้วยความรักตลอดไป... +++++ “พูดไปก็เท่านั้นเพราะต่อมสามัญสำนึกของคุณคงพิการไปแล้ว” หญิงสาวหมุนตัวหมายจะเดินหนีไปให้พ้นๆ จากชายหนุ่มเพราะเถียงไปก็รังแต่จะแพ้ ทว่าจังหวะนั้นเองอเล็กซานโดรกลับรั้งข้อมือของเธอเอาไว้แล้วกระชากเบาๆ ร่างเล็กก็ถลาเข้ามาในอ้อมกอด หญิงสาวเงยหน้าขึ้นหมายจะร้องประท้วงริมฝีปากหยักหนาได้รูปกลับฉกฉวยริมฝีปากของเธออย่างรวดเร็ว “อือ...” ดารินทร์พยายามจะร้องประท้วงแต่นั่นกลับกลายเป็นว่าเธอเปิดโอกาสให้เขาแทรกลิ้นร้อนเข้ามาควานหาความหอมหวานภายในกลีบปากสีกุหลาบได้อย่างง่ายดาย จูบแรก... ทั้งยังไม่ประสากับสัมผัสชาย ทำให้หญิงสาวตัวสั่นราวกับลูกนก หัวสมองหมุนคว้าง ตัวเบาโหวง หัวใจหวิวไหว ปลายเท้าแทบยืนไม่ติดพื้น เมื่อลิ้นร้อนเกี่ยวกระหวัดและรุกไล่ เธอก็ระทวยอยู่ในอ้อมกอดของเขา หญิงสาวมีโอกาสหายใจได้เต็มปอดเมื่อเขาค่อยๆ ถอนจูบออกไป แต่แล้วเขากลับบดเบียดด้วยจูบร้อนอีกครั้ง คราวนี้มือหนาเลื่อนจากต้นคอลงไปยังแผ่นหลัง โอบที่เอวแล้วเลื่อนต่ำลงไปที่สะโพกอย่างตรวจตรา “ไม่...” เธอเบือนหน้าหนีรสจูบด้วยความตกใจ สติที่เตลิดหายกลับคืน ทว่าคนตัวโตกลับไม่ปล่อยโอกาสให้เธอได้ผลักไส เขาใช้อีกมือรวบท้ายทอยของเธอให้หงายเงยรับจุมพิตดูดดื่มได้อย่างถนัดถนี่มือที่กุมสะโพกไว้เลื่อนชุดคลุมท้องขึ้นสูงแล้วสัมผัสที่ท้องของดารินทร์แผ่วเบา “ฉันแค่อยากพิสูจน์ว่าเธอท้องจริงๆ ไม่ใช่ท้องลมเหมือนน้องสาวของเธอ” เขาผละออกจากร่างบางแล้วเหยียดยิ้ม แต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อเห็นว่าดารินทร์ยืนอึ้ง น้ำตาร่วงเผาะลงอาบแก้ม ใบหน้าของเธอซีดเผือด “คุณใจร้ายมาก” ต่อว่าด้วยเสียงแหบโหยคล้ายกลั้นสะอื้นก่อนที่สติสุดท้ายจะดับวูบลง

“ทำไมล่ะหรือกลัวว่าฉันจะสู้ราคาไม่ไหว เธอก็รู้ดีนี่เพชรไพลินว่าฉันมีเงิน ไม่อย่างนั้นเธอจะเข้าหาฉันด้วยวิธีน่ารังเกียจแบบนี้เหรอ” “ฉันไม่ใช่ผู้หญิงขายตัว” เพชรไพลินแทนตัวเองว่าฉันอย่างห่างเหิน แววตาที่มองชายหนุ่มนั้นกระด้างและแข็งกร้าว หัวใจที่เจ็บช้ำทำให้เธอไม่คิดจะทนอีกต่อไป “ทำไมล่ะเพชรไพลิน ต่อรองราคากันได้ รับรองว่าฉันให้เงินดีกว่ามันแน่ๆ ฉันจะปรนเปรอเธอให้ถึงใจเชียวล่ะ” เขาโน้มหน้าเข้าใกล้จงใจกระซิบแผ่วที่ข้างหู “ร้อยล้าน!” เธอตะโกนบอกออกไป ใช่ว่าต้องการเงินจำนวนนั้น แต่เพราะต้องการประชดอีกฝ่าย แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่คิดเช่นนั้น ชีคมุซตาฮ์ซานเลิกคิ้วสูงก่อนจะหัวเราะอย่างขบขัน จงใจทำให้หญิงสาวได้รับความอับอายจนแทบแทรกแผ่นดินหนี เมื่อต้องพบกับกิริยาดูหมิ่นที่แสนหยาบโลนเช่นนี้ “คิดว่าตัวเองมีค่ามากขนาดนั้นเลยหรือ ขนาดสาวบริสุทธิ์ยังราคาถูกกว่านี้ตั้งหลายร้อยเท่า แล้วเธอล่ะ ผ่านมาไม่รู้ตั้งเท่าไหร่ อย่างนี้ยังจะกล้าเรียกราคาสูงอีกเหรอ คิดจะย้อมแมวขายหรือไง” เพชรไพลินเม้มริมฝีปากเข้าหากันจนเป็นเส้นตรง ทั้งเจ็บทั้งอาย “ถ้าฉันสกปรกขนาดนั้น ก็ขอให้ปล่อยฉันไปเถอะค่ะ ไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องรั้งไว้เพื่อประชดประชันกันแบบนี้” น้ำเสียงของเธอนิ่งสนิทเสียจนอีกฝ่ายถึงกับอึ้งไป ถอยห่างตามที่เธอต้องการ แล้วยักไหล่อย่างไม่ยี่หระ “หวังว่าเราคงไม่ได้พบกันอีก” หญิงสาวเอ่ยลาแล้วเดินกลับออกไปจากห้องทั้งน้ำตา แล้วก็ต้องชะงักเมื่อเห็นกมลทิพย์ยืนรออยู่หน้าห้อง ดูก็รู้ว่าแอบฟังเรื่องราวที่เกิดขึ้น เพราะเลขาสาวป้องปากด้วยท่าทางขบขัน “กล้านะยะร้อยล้าน อย่างเธอร้อยเดียวก็พอแล้ว” กมลทิพย์หัวเราะคิกแล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะทำงานด้วยท่าทางนวยนาด เพชรไพลินหน้าซีดสลับแดงคล้ายจะเป็นลม ทว่าเมื่อความอดทนของเธอสิ้นสุด เธอก็ได้ทำในสิ่งที่เธอเองก็ไม่คาดคิด หญิงสาวเดินไปที่โต๊ะทำงานของกมลทิพย์แล้วหยิบแก้วกาแฟบนโต๊ะสาดใส่กมลทิพย์เต็มแรง “กรี๊ดดด!” กมลทิพย์กรีดร้องด้วยความตกใจ โชคดีที่กาแฟตั้งไว้ได้ครู่หนึ่งแล้วจึงไม่ร้อนมาก แต่ก็เปรอะเปื้อนไปหมดทั้งตัว เธอเต้นเร่าแทบจะกระโจนเข้าตบเพชรไพลิน แต่ก็ต้องชะงัก เมื่ออีกฝ่ายชี้หน้าหล่อนกลับ “อย่าบีบให้หมาจนตรอกลุกขึ้นสู้ เพราะคุณจะเดาไม่ออกหรอกว่าฉันสามารถทำอะไรได้บ้าง” น้ำเสียงนิ่งเย็นเยียบทำให้กมลทิพย์ถึงกับลอบกลืนน้ำลาย มือที่เงื้อค้างไว้กลางอากาศค่อยๆ ลู่ลงแนบลำตัว แต่ก็ยังไม่วายปากดี “คิดว่าฉันกลัวแกนักหรือไงนังกระจอก” เพชรไพลินไม่เห็นประโยชน์อันใดที่จะโต้แย้งกับผู้หญิงคนนี้ เธอไม่ตอบ แล้วเดินไปที่ลิฟต์ ภายในลิฟต์ว่างเปล่ามีแค่เธอยืนอยู่เพียงลำพัง มันกำลังเลื่อนกลับลงไปยังชั้นเริ่มต้น เหมือนกับเธอในตอนนี้ที่... ‘ว่างเปล่า’ เมื่อก่อนก็ไม่มีเขา ต่อไปไม่มีก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร กลับไปยืนอยู่ที่เดิมยังไงล่ะเพชรไพลิน คิดเสียว่าไม่มีผู้ชายคนนั้น ไม่มีชีคมุซตาฮ์ซานที่แสนดีอีกต่อไปแล้ว แม้จะพยายามเตือนใจตัวเองเช่นนั้น แต่ร่างบางกลับทรุดตัวลงนั่งร้องไห้ปริ่มว่าจะขาดใจ เจ็บปวดเสียยิ่งกว่ามีคมมีดนับร้อยนับพันเล่มฝังคมแหลมลงมาบนก้อนเนื้อสีแดงสดที่เต้นด้วยจังหวะเชื่องช้าเต็มที เธอพยายามถอดแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายออก ทว่าเหมือนสวรรค์จงใจแกล้งเธอ เพราะถอดอย่างไรมันก็ไม่ยอมออกจากนิ้ว แหวนซึ่งเป็นตัวแทนของความรักที่ชีคหนุ่มได้มอบให้เธอ บัดนี้มันกลับเป็นสิ่งตอกย้ำความเจ็บปวดให้เธอทุกข์ทรมานทุกครั้งที่เห็นมัน --- เมื่อรจนาอย่างนางรำเพชรไพลิน เสี่ยงพวงมาลัยออกไป คนรับหาใช่เจ้าเงาะป่าไม่ แต่กลับเป็นถึง ชีคมุซตาฮ์ซาน บินรามาน อัลซาบาฮัท...