เขาไม่รู้ว่าควรจะใช้สิทธิ์อะไรที่จะสั่งให้เธอมารับใช้เขาบนเตียง แม้เธอจะจัดหาอาหารให้เขาคลายหิว...แต่เขากลับยังคงหิวเธออยู่
++++
เมื่อ ‘มุกดารินทร์’ หญิงสาวผู้บอบบางตื่นขึ้นจากอาการโคม่า
เธอจดจำอะไรเกี่ยวกับชายหนุ่มหล่อเหลาโดดเด่น ผู้เป็นเจ้าของดวงตาเป็นประกายแข็งกร้าวที่ยืนอยู่เบื้องหน้าตัวเองในเวลานี้ไม่ได้เลย...
เธอกับเขาเป็นอะไรกันหรือ?
แม้จะไม่รู้จักเขามาก่อน หากคนที่จนตรอกและไร้ที่ไปก็ไม่มีทางเลือก
ได้แต่ยอมรับเงื่อนไขที่เขาเสนอมาให้
...ไปเป็น ‘แม่บ้าน’ ให้กับเขา
‘คาร์โล มอสโคนี’ มหาเศรษฐีหนุ่ม ราชาแห่งคาสิโนของประเทศอิตาลี เจ้าของฉายาราชาแห่งโชค
ผู้ครอบครองธุรกิจคาสิโนที่ใหญ่ที่สุดในกัมปีโอเนดีตาเลีย
ไม่รู้ว่าตนเองควรจะใช้สิทธิ์อะไรที่จะสั่งให้เธอมารับใช้เขาบนเตียง
เธอทำงานอย่างมืออาชีพ สามารถดูแลงานบ้าน
จัดหาอาหารว่างทุกอย่างให้เขาได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่องจนหายหิว เว้นแค่อย่างเดียว
...เขายังคงหิวเธออยู่ และหิวมากขึ้น
แล้วเมื่อวันที่มุกดารินทร์ปรากฏตัวขึ้นกลางงานเลี้ยงการกุศลของมูลนิธิมอสโคนี
ชุดเดรสเปลือยไหล่สีน้ำทะเลขับให้ผิวขาวอมชมพูเปล่งประกายราวกับไข่มุก
ผมสีดำสนิทถูกม้วนเป็นลอนสยายเต็มแผ่นหลัง
ใบหน้าถูกแต่งแต้มสีสันให้ยิ่งดูโดดเด่นจนไม่อาจละสายตา
มันเป็นเวลาที่เขาหมดสิ้นความอดทน และตั้งใจที่จะทำให้เธอเป็นของเขาให้ได้ในคืนนี้
เพราะหากมีสิ่งหนึ่งสิ่งใดที่เขาคิดว่าตัวเองเก่งที่สุด นอกเหนือจากล่อลวงแล้ว
แน่นอนว่ามันก็คือการปลุกเร้าหว่านล้อมด้วยเรือนกายและบทรักอันเชี่ยวชาญ
และเมื่อเขาได้ความสาวของเธอไป
ตอนนี้... ทั้งสองก็ไม่อาจกลับไปอยู่ในสถานะเจ้านายและแม่บ้านได้อีก
แต่เมื่อความทรงจำที่หายไปของเธอกลับคืนมาอย่างสมบูรณ์ อันตรายใหม่ก็มาเยือน
...ความลับของมุกดารินทร์!
+++++
“นั่งลงแล้วปลดกระดุมเสื้อออก”
เขาสั่งเสียงเข้มแล้วกดไหล่คนตัวเล็กให้นั่งลงบนโซฟา ดวงตากร้าวและน้ำเสียงห้วนทำให้เพอล่าได้แต่อึกอัก เพราะกระดากที่ต้องเปิดหน้าอกให้คาร์โลดูซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ถ้าเธอไม่เปิดออกเห็นทีว่าผู้ชายตัวโตตรงหน้าคงจะฉีกทึ้งเสื้อเธอออกแน่ๆ
มือเล็กสั่นน้อยๆ ค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อออกทีละเม็ด เนินอกที่ปกติเป็นสีขาวนวลเนียนปรากฏรอยแดงจากการถูกกาแฟลวก โชคดีที่เนื้อผ้าของเสื้อตัวเมื่อเช้าค่อนข้างหนา ไม่อย่างนั้นผิวตรงหน้าอกของเธอคงพุพองไม่น่าดู หญิงสาวก้มมองหน้าอกของตนเองแวบหนึ่งแล้วเงยหน้าขึ้น สบตากับชายหนุ่มที่โน้มตัวลงมานั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าเธอพอดี เขาหยิบหลอดเจลสีเขียวๆ ออกมาบีบใส่ฝ่ามือหนาแล้วทาลงบนหน้าอกของเธอด้วยฝ่ามือสากของเขา
“คะ...คุณคาร์โล...”
เพอล่าเสียงสั่น เจลว่านหางจระเข้ควรให้ความรู้สึกเย็นเมื่อทาลงบนผิว แต่ทำไมเธอกลับรู้สึกเห่อร้อนไปหมดทั้งตัว
“พอแล้วค่ะทาแค่นี้ก็พอแล้ว” หญิงสาวพยายามบอกให้เขาหยุด แต่เขากลับยิ่งหมุนวนแล้วเคล้นคลึงหน้าอกของเธอด้วยมือหนาหยาบอย่างเชื่องช้า
“ต้องนวด ตัวยาจะได้ซึมเข้าไปในผิว” เขาตอบหน้าตายทั้งที่คนตัวเล็กหน้าแดงจนหูอื้อตาลายด้วยความเขินอาย เธอแทบไม่กล้าเงยหน้าขึ้นสบตาเขา
“ฉันนวดเองได้ค่ะ”
“เดี๋ยวเธอก็ไม่ทำ ขนาดฉันสั่งให้ประคบน้ำแข็งเธอยังดื้อ”
“แต่นี่มันหน้าอกของฉันนะคะ” หญิงสาวอดเถียงออกไปไม่ได้
“แล้วยังไง หน้าอกของเธอแต่ฉันเป็นคนมอง เป็นคนสัมผัส ฉันย่อมมีสิทธิ์ในหน้าอกของเธอ” คาร์โลตอบห้วนอย่างไม่สบอารมณ์ที่หญิงสาวกล้าเถียงเขา ทั้งที่เขาหวังดีกลัวว่าเธอจะเป็นแผลเป็นแท้ๆ
เพอล่าอ้าปากค้างเมื่อได้ยินคำตอบของเขา เธอพยายามจะโต้เถียงออกไป แต่ก็ต้องครางกระเส่าเมื่อจู่ๆ เขาใช้ปลายนิ้วสากเขี่ยยอดอกของเธอ
“อะ...อือ...” เธอแอ่นหน้าอกรับสัมผัสนั้นโดยอัตโนมัติ และนั่นทำให้คนที่มีอำนาจเหนือเธอยิ้มที่มุมปากอย่างถูกใจ
“ทีนี้รู้แล้วใช่มั้ย...
ว่าหน้าอกนี่เป็นของฉันไม่ใช่ของเธอ”