ทาสวิวาห์ซาตาน

EP.1 เจ้าสาวในชุดสีดำ ใบหน้าสวยบรรจงแต่งแต้มเครื่องสำอางสีหวาน ผมสีดำสนิทยาวสลวยถูกเกล้าขึ้นสูงจับเป็นช่อเล็กๆ ประดับด้วยดอกไม้สีขาวและไข่มุกเม็ดงามวาววับ ร่างเล็กค่อนข้างอวบนั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง มองรูปร่างเจ้าเนื้อของตนเองอย่างเกลียดชัง เธอไม่เคยรู้สึกเกลียดตัวเองเท่าวันนี้มาก่อน วันที่เธอกำลังจะเป็นเจ้าสาว เธอควรมีความสุขที่สุด ผู้หญิงโชคดีที่กำลังจะแต่งงานออกไปใช้ชีวิตคู่ ทว่ากลับกัน...มันคือฝันร้ายที่แสนเจ็บปวด... บาจรีย์กำมือเข้าหากันแน่น ความเสียใจของเธอถูกปัดทิ้งไร้การเหลียวแล เพียงเพราะเธอเป็นลูกของอนุภรรยา ไม่มีศักดิ์ศรี ไม่มีเกียรติ แม้แต่บิดาบังเกิดเกล้ายังผลักไสอย่างสิ้นเยื่อขาดใย หยาดน้ำตาคลอหน่วยตาคู่งามที่ปัดมาสคาร่าหนา กรีดอายไลเนอร์จนเฉียบคมจากเมกอัปอาร์ติสฝีมือดี เธอพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ให้ไหลออกมาประจานความอ่อนแอ แต่มันก็ทำได้ยากเหลือเกิน “คุณรีเป็นเจ้าสาวที่สวยมากเลยค่ะ ดูสิคะผิวหน้าเนียนเรียบไม่มีสิวไม่มีกระฝ้าด่างดำให้ต้องกวนใจ ลงเครื่องสำอางง่ายมากๆ เลย แต่งออกมาแป๊บเดียวก็ดูสวยราวกับคนละคน” ช่างแต่งหน้าเก็บแปรงปัดแก้มลงในซองอย่างระมัดระวัง เพราะเครื่องมือทำมาหากินเหล่านี้ไม่ใช่ถูกๆ อย่างแปรงที่เธอใช้อยู่นั้นทำจากหางม้าส่งตรงจากออสเตรเลีย เครื่องสำอางทุกชิ้นล้วนมาจากแบรนด์ดังทางฝั่งยุโรป เพื่อให้ผู้ว่าจ้างมั่นใจว่าผิวหน้าสวยๆ ของพวกหล่อนจะไม่แพ้เครื่องสำอางที่ช่างแต่งหน้าบรรจงแต่งแต้มให้ “เรียบร้อยแล้วค่ะ มาค่ะเดี๋ยวกีกี้จะช่วยแต่งตัวให้ ชุดเจ้าสาวอยู่ไหนคะคุณรี” ช่างแต่งหน้ากระตือรือร้นอยากเห็นชุดเจ้าสาว หันรีหันขวางไปรอบๆ ห้องแต่กลับไม่พบชุดเจ้าสาวสีขาวบริสุทธิ์ซึ่งเป็นความฝันของหญิงสาวทุกคน ที่ล้วนอยากใส่ชุดเจ้าสาวสักครั้งในชีวิต “ไม่ต้องหรอกค่ะเดี๋ยวรีใส่เอง ขอรีอยู่คนเดียวสักพักได้มั้ยคะ” หญิงสาวหันไปยิ้มให้กับช่างแต่งหน้าชายทว่ารักในความเป็นหญิง ยิ้มอ่อนหวานทำให้ช่างแต่งหน้าไม่อาจปฏิเสธจึงพยักหน้าให้ผู้ช่วยออกจากห้องไปพร้อมกับตน “อีกไม่ถึงครึ่งชั่วโมงงานก็จะเริ่มแล้วนะคะคุณรี อย่าช้านะคะ กีกี้รออยู่ข้างนอก ถ้ามีอะไรให้ช่วยร้องเรียกกีกี้ได้เลยนะคะ” ไม่วายหันมากำชับพลางขยิบตาให้ว่าที่เจ้าสาว แล้วเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้บาจรีย์จมอยู่กับความคิดของตัวเองด้วยความว้าวุ่นใจ เธอลุกขึ้นยืนเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อยแล้วเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า ไม่มีชุดเจ้าสาวสีขาวบริสุทธิ์ แต่เป็นชุดเจ้าสาวสีดำที่เธอลงมือย้อมสีดำด้วยตนเอง ชุดเจ้าสาวแสนสวยราคาหลายแสนบาทจากห้องเสื้อชื่อดัง ผ้าลูกไม้ฝรั่งเศสเนื้อดี ประดับตรงช่วงอกและเอวด้วยคริสตัลวาววับสะดุดตา มันสวยเมื่อครั้งที่ช่างเสื้อเอาชุดมาให้หญิงสาวลองสวมใส่ แต่ความสวยจะมีค่าอะไรเมื่อเธอมิได้ปรีดากับมัน ดังนั้นเมื่อชุดเจ้าสาวสีขาวกลายเป็นสีดำ ก็ไม่ต่างอะไรกับชุดไว้ทุกข์ทั่วไป “ไม่มีเจ้าสาวคนไหน จะโชคร้ายเท่าฉันอีกแล้ว ไม่มีอีกแล้ว” หยาดน้ำตาไหลริน เธอหยิบชุดสีดำฟูฟ่องออกมาจากตู้เสื้อผ้า สวมลงบนหุ่นเจ้าเนื้อของตนเองอย่างเชื่องช้า บาจรีย์รู้ตัวดีว่าเธอไม่ใช่คนสวย หุ่นเธออวบอิ่ม หน้าอกหน้าใจมีมากเกินไปจนเธออยากจะตัดทิ้งไปสักครึ่งหนึ่ง สะโพกดินระเบิดที่เด็กๆ ลูกคนงานในไร่มักล้อเธอว่า ‘พี่รีก้นยักษ์’ ทำให้เธอกังวลและไม่กล้ามีความรัก เพราะไม่มั่นใจในตัวเอง เธอคงรับไม่ได้ถ้าถูกเจ้าบ่าวที่ไม่เคยพบหน้ามองด้วยสายตาขบขัน สัดส่วน 36-29-38 การันตีได้ดีว่าเธอเดินมาถึงจุดสิ้นสุดคำว่า ‘อวบ’ และกำลังก้าวย่างเป็นสาวอ้วนท้วนสมบูรณ์อย่างเต็มตัว คนไม่สวยอย่างเธอ เหตุใดชายหนุ่มลูกครึ่งอิตาลีอย่างติเอโก ถึงยอมตกลงแต่งงานด้วย หากไม่ใช่เพราะเงิน และผลประโยชน์ทางธุรกิจ เมื่อปราศจากความรัก สีดำคงเหมาะสมที่สุดแล้ว... “ยายรีล่ะ” ฐากูรขมวดคิ้วมุ่นเมื่อเห็นช่างแต่งหน้าและแม่บ้านขนอมมีสีหน้าปั้นยาก เมื่อเอ่ยถามถึงลูกสาวคนเล็กก็พากันหลุบตาลงต่ำอย่างมีพิรุธ เขาไม่ถามซ้ำเป็นครั้งที่สองให้มากความรีบเปิดประตูเข้าไปด้วยกลัวว่าลูกสาวจะสิ้นคิดหนีออกจากบ้านเพียงเพราะไม่อยากแต่งงาน ทว่าสิ่งที่ปรากฏแก่สายตากลับทำให้เขาเดือดดาลเสียยิ่งกว่าลูกสาวหลบหนีการแต่งงานเสียอีก “ยายรี! นี่แกทำอะไรหา!” ฐากูรตะคอกห้วน แทบจะเป็นลมล้มลงไปทั้งที่ยืน เมื่อลูกสาวคนเล็ก หัวอ่อน เรียบร้อย ไม่เคยมีปากเสียงหรือทะเลาะกับใคร กลับลุกขึ้นมาทำอะไรชนิดที่เรียกว่าไม่มีใครคาดคิดเช่นนี้ “คุณพ่อ! เอ่อ...รี...” หญิงสาวเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นจนเป็นเส้นตรง กำลังจะอธิบายบิดาก็ตะโกนด่าเธออย่างเกรี้ยวกราดโดยไม่ยอมเปิดโอกาสให้เธออธิบายอะไรเลย “แกตั้งใจจะพังงานแต่งงาน ฉีกหน้าฉันให้อับอายแขกเหรื่อใช่มั้ย ทำไมแกถึงได้ทำกับฉันอย่างนี้ ฉันล่ะหลงคิดว่าแกเป็นลูกที่ว่านอนสอนง่าย แต่นี่อะไร! แกบอกฉันมาสิว่ามันหมายความว่าอะไร ทำไมชุดแต่งงานราคาแพงถึงได้กลายเป็นสีดำอย่างนี้ บอกฉันมาเดี๋ยวนี้!” ฐากูรกระชากแขนบุตรสาวคนเล็กแล้วบีบแน่นเพื่อคาดคั้นเอาคำตอบ เขาโกรธจนแทบระงับอารมณ์เอาไว้ไม่อยู่ น้ำหนักมือที่บีบแรงทำให้บุตรสาวคนเล็กนิ่วหน้า ใบหน้าซีดขาวบ่งชัดว่าทั้งหวาดกลัวบิดา และเจ็บไม่น้อย กระนั้นหญิงสาวก็ไม่ปริปากตัดพ้อ เธอรวบรวมสติแล้วอธิบายสิ่งที่เธอคิดให้ท่านฟังอย่างใจเย็น “รีเป็นเด็กดีของคุณพ่อมาตลอด ตอนรีสอบเข้ามหา’ลัยที่กรุงเทพฯ ได้ คุณพ่อไม่ให้รีไปเรียนไกลบ้านรีก็ไม่ไป รีสมัครงานที่ภูเก็ตได้แต่คุณพ่ออยากให้รีช่วยงานคุณพ่อที่ไร่รีก็ยอม แม้กระทั่งเรื่องนี้ การแต่งงานที่หมายถึงทั้งชีวิตของรี รีก็ยังยอมแต่งงานตามความต้องการของคุณพ่อ รีไม่เคยไม่รักคุณพ่อเลยสักครั้งแม้ว่าคุณพ่อจะไม่เคยรักรีเลยก็ตาม มีเพียงแค่สิ่งนี้ที่รีต้องการ ชีวิตของรี...รีไม่มีโอกาสได้เลือกอะไรเองเลยสักครั้ง ครั้งนี้รีขอเลือกเองเถอะค่ะ”