เมียเหนือเมีย

“อื้อ!” ความอึดอัดจากผ้าปิดปากปิดตา แถมยังโดนมัดมือไขว้ไว้ทางด้านหลังมานานหลายชั่วโมง ทำให้บัวหวานอิดโรยและอ่อนเพลียจนแทบจะหมดสติ แต่หญิงสาวก็พยายามครองสติไว้อย่างยากเย็น เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองอยู่ที่ไหน ไม่รู้เลยว่าคนพวกนี้เป็นใคร ไอ้พวกเวรตะไลที่จู่ๆ ก็จับตัวเธอขึ้นรถตู้ติดฟิล์มดำแล้วพันธนาการร่างกายบอบบางไว้ด้วยผ้าหยาบๆ จนบัวหวานขยับตัวไม่ได้ ร้องให้ใครช่วยก็ไม่ได้ พวกมันโยนตัวเธอไว้ที่เบาะหลังของรถตู้มานานหลายชั่วโมงแล้ว ก็ยังไม่ถึงที่หมาย บัวหวานอยากให้เรื่องทั้งหมดนี้เป็นแค่รายการอำกันเล่นที่เคยเห็นในทีวี แต่เธอก็รู้ตัวดีว่าตัวเองไม่ใช่ซัมบอดี้ เธอเป็นแค่โนบอดี้ที่นอกจากแม่กับคนแถวบ้านแล้ว โลกนี้ก็ไม่มีใครรู้จักเธออีก หญิงสาวไม่เคยออกจากจังหวัดบ้านเกิดไกลเกินสิบกิโลเมตรด้วยซ้ำ การตัดสินใจเดินทางมาทำงานที่กรุงเทพฯ เพื่อหาเงินไปรักษาแม่ มันยากมาก เพราะไม่รู้ว่ามีอะไรรออยู่ข้างหน้า แต่ที่จินตนาการเอาไว้คือการโดนนายจ้างโขกสับ ไม่ใช่โดนจับมัดเหมือนหมูที่รอวันเชือดอยู่แบบนี้! เอี๊ยด แรงเบรกของรถตู้ทำให้บัวหวานเกือบจะกลิ้งตกจากเบาะ ไม่รู้โชคดีหรือโชคร้ายที่เธอชนเข้ากับเบาะด้านหน้า ก่อนที่พวกผู้ชายหลายคนจะลงจากรถ แล้วช่วยกันยกตัวเธอลงมาวางบนพื้นหญ้าเปียกน้ำฝน “อื้อ! อื้อ!” บัวหวานดิ้นสุดแรงเท่าที่เหลืออยู่ แต่มันก็น้อยนิดเหลือเกินด้วยสรีระที่ด้อยกว่าและความอ่อนเพลียปวดเมื่อยจากการโดนมัดเป็นเวลานานด้วย สุดท้ายเธอก็ทำได้แค่ลุกขึ้นนั่ง และยังไม่ทันได้คิดว่าควรทำยังไงต่อ ผ้าปิดตาสีดำก็โดนกระชากออก แสงแรกยามเช้าแสบตาจนหญิงสาวต้องหยีตาลง แต่เธอไม่ยอมหลับตาสนิท เพราะการรู้เขารู้เรามันสำคัญ ดังนั้นเธอจึงขอมองก่อนว่าที่นี่ที่ไหน และร่างสูงของชายหนุ่มที่ยืนตรงหน้าเธอนี่เป็นใคร บัวหวานกะพริบตาสองสามครั้ง กว่าสายตาจะยอมโฟกัส เธอเห็นผู้ชายวัยฉกรรจ์ สวมเสื้อผ้าราคาแพงยืนคาบบุหรี่ก้มมองเธออยู่ พูดตามตรงใบหน้าเขาหล่อเหลา รูปร่างดี ผิวดี แต่ท่าทางการยืนที่ดูไม่มีสไตล์เอาซะเลย ก็ทำให้เขาดูเหมือนกุ๊ยข้างถนนมากกว่าจะเป็นเจ้าของคฤหาสน์หลังใหญ่เบิ้มเหมือนพระราชวังทางด้านหลัง ที่สะท้อนอยู่ในกระจกตาเธอตอนนี้ “อุนเอ็นไอ!” บัวหวานพยายามจะถามเขาว่า ‘คุณเป็นใคร’ แต่เพราะโดนมัดปากอยู่เลยทำได้แค่ส่งเสียงในคอออกไปอย่างน่าอนาถ หญิงสาวมองไปรอบๆ ที่นี่เป็นอาณาเขตของคฤหาสน์หลังนี้ที่มองไม่เห็นรั้วทางเข้าด้วยซ้ำ ไม่รู้ว่ากว้างขวางแค่ไหนกันแน่ พวกผู้ชายที่จับตัวเธอมา ทุกคนสวมชุดลำลองสีดำทะมัดทะแมง และตอนนี้ก็ยืนล้อมเธออยู่ทางด้านหลังเป็นครึ่งวงกลม แถมยังมีผู้หญิงอีกคนที่แต่งหน้าจัดเต็มตั้งแต่เช้า เดินเข้ามาสมทบด้วยอยู่ไม่ห่างนัก บัวหวานพยายามถดกายหนีเมื่ออีตากุ๊ย หัวหน้าของที่นี่ก้าวเข้ามาใกล้ๆ แต่เธอก็ถอยหนีมาจนแผ่นหลังติดกับพวกลูกน้องของเขาทางด้านหลัง หมดทางหนี ได้แต่เงยหน้ามองเขาอย่างชิงชัง “จุ๊ๆ” หน้าก็กุ๊ย เสียงก็น่าเกลียด! บัวหวานขมวดคิ้วตะโกนอยู่ในใจ ทั้งที่เขาก็พอดูได้ แถมยังหล่อด้วย แต่เพราะเขาเป็นพวกคนเลวไง! ต่อให้หล่อแค่ไหนเธอก็จะมองเขาทางด้านลบแบบพันเท่าล้านทวี ชายหนุ่มใช้นิ้วมือแข็งๆ ตรึงปลายคางของบัวหวานให้เงยหน้าขึ้น เขามองเธอเหมือนเสือกำลังพิจารณาเหยื่อว่าน่ากินหรือควรเขี่ยทิ้ง ก่อนที่ชายหนุ่มจะยิ้มมุมปาก “ของดีนี่หว่า เคยมีผัวหรือยังเธอน่ะ” บัวหวานเบิกตากว้าง ไอ้กุ๊ยนี่มันถามไปทำไม... เธอคิดคำนวณความเป็นไปได้อยู่ในใจ แต่ก็ไม่มีตรงไหนที่จะทำให้เธอมองโลกแง่บวกได้เลย หญิงสาวสังหรณ์ใจตั้งแต่ที่ถูกมัดไว้ในรถแล้ว บ้านหลังใหญ่ รถตู้ที่จับผู้หญิงสาวๆ แบบเธอมา มีกุ๊ยเป็นหัวหน้า กับพวกลูกสมุนตัวใหญ่ๆ ล่ำๆ ท่าทางเหมือนพวกแมงดาในละครหลังข่าว ที่นี่มันซ่องชัดๆ แถมยังเป็นซ่องชั้นสูงด้วย!!! “อ้าว อีนี่ ถามไม่ตอบ” “อื้อ!” บัวหวานส่งเสียงออกไปด้วยดวงตาขวางๆ จะให้เธอตอบยังไงเล่า ก็ผ้ายังปิดปากเธออยู่เลยเนี่ย ไอ้เบื๊อก! “อ้อ ลืมไป” ทันทีที่ชายหนุ่มดึงผ้าปิดปากออก บัวหวานก็อ้าปากจะงับมือเขา แต่ช้าไปนิดเดียว! กายวุธ ชักมือหลบทัน เขาผละลุกขึ้น ขบฟันกรอด และก่อนที่บัวหวานจะรู้ว่าเล่นอยู่กับอะไร แรงกระแทกจากปลายรองเท้ามอคคาซินสีดำปลาบก็ปะทะเข้าที่หน้าท้องจนหญิงสาวเจ็บแปลบล้มลงนอนกับพื้นตัวงอ พลั่ก! พลั่ก! เวลาที่เลือดขึ้นหน้า ใครๆ ต่างก็รู้ว่าไม่ควรเข้าไปขวาง แต่หญิงสาวสะสวยที่บังเอิญเดินผ่านมาเห็นเลยหยุดดูตั้งแต่แรกแบบแหวนเพชร กลับรู้สึกกลัวขึ้นมาว่าถ้าไม่มีใครห้าม เด็กนี่อาจจะถึงตายเลยก็ได้ “โอ๊ย คุณกายขา” แหวนเพชรทำเป็นเดินไปใกล้ๆ แต่ไม่กล้าแตะตัวกายวุธหรอก เพราะเธออยู่ที่นี่มานานพอที่จะรู้ว่าถ้าไปแตะตัวเขาสุ่มสี่สุ่มห้าตอนชายหนุ่มโมโห ที่รองรับบาทาคนต่อไปอาจจะเป็นเธอ “เสียดาย อีเด็กนี่มันสวยนะคะ เกิดตายห่าตรงนี้ขึ้นมาจะเสียของ” แหวนเพชรยกมือขึ้นแตะปากตัวเองทำท่าพิจารณา เสียงของเธอเรียกสติกายวุธให้หยุดกระแทกบาทาใส่หน้าท้องของบัวหวาน ชายหนุ่มหยุดยืนหอบหายใจ เสยผมด้วยสีหน้ากรุ่นโกรธจนหน้าแดงไปหมด แต่เขาก็คิดว่าแหวนเพชรพูดถูกจริงๆ นั่นแหละ “งั้นมึงก็เอาไปสิ ทำให้มันเชื่องซะ” กายวุธพินิจพิจารณาสินค้าใหม่อีกที จะว่าไปนี่มันของเด็ดของดีเลยนี่หว่า... คิดได้แบบนั้น ชายหนุ่มก็ยิ้มมุมปาก “พรุ่งนี้กูจะส่งมันไปให้คารีฟา ว่าแต่มีใครเห็นไอ้เชนบ้างวะ มันตื่นหรือยัง ตามมันมาซิ” ระหว่างที่แมงดาคนหนึ่งก้มศีรษะรับคำสั่ง ก่อนจะใช้วอล์คกี้ทอล์คกี้เรียกคนสนิทของกายวุธให้รีบมาหาเจ้านาย ไม่ว่าจะทำอะไรอยู่ก็ตาม แหวนเพชรก็กำลังเบิกตาโตเมื่อได้ยินชื่อเศรษฐีอาหรับที่เป็นแขกอภิมหาวีวีไอพีของสถานเริงรมย์แห่งนี้ แบบที่ถ้าเปรียบเทียบแขกชั้นสูงแต่ละคนเป็นเพชร คารีฟาก็เปรียบได้กับโคตรเพชรเม็ดเท่าประเทศห่วยๆ ที่แหวนเพชรอาศัยอยู่เลยละ! “ไม่ดะ...” ไม่เด็ก ไม่ใหม่เกินไปเหรอคะ? ควบคุมความประพฤติไม่ได้แบบนี้ท่านคารีฟาอาจจะไม่พอใจได้นะคะ! แหวนเพชรกลืนคำพูดยาวๆ ของตัวเองลงคอไปทั้งหมด เมื่อกายวุธเงยหน้ามองมาด้วยสายตาเหมือนปีศาจ โสเภณีสาวกลืนน้ำลายลงคอดังเอื๊อก ก่อนจะยิ้มใส ทำหน้าไร้เดียงสา แตกต่างจากความคิดและจิตใจที่กร้านโลกกว่าอายุไปไกลลิบ “ไม่มีปัญหาค่าคุณกาย” แหวนเพชรก้มลงแก้มัดผ้าตรงข้อเท้าข้อมือให้บัวหวาน ก่อนจะพยุงให้ลุกแล้วพาเดินเข้าคฤหาสน์ไปอย่างทุลักทุเลเพราะบัวหวานไม่ได้ยินยอม แต่ก็ไม่ค่อยมีแรงจะต่อต้านเพราะทั้งเจ็บทั้งเพลีย กายวุธมองตาม เขาเลิกคิ้วข้างหนึ่งแล้วเดาะลิ้น พอมองดีๆ ก็เพิ่งสังเกตว่านังเด็กนี่ตรงสเปกคารีฟาทุกกระเบียดแทบจะเหมือนกับเกิดมาเพื่อเป็นตัวทำเงินทำทองของเขาเลย! แหวนเพชรพูดถูก เตะให้ตายไปก็เท่านั้น ซื้อมาแพง จะเสียเงินเปล่า ดีไม่ดี ต่อไปนังเด็กนี่ อาจจะเป็นอะไรที่ไม่คาดฝันสำหรับคลับเฮ้าส์แห่งนี้เลยก็ได้!!!