My virgin guy! ภารกิจอันตรายท้าชนหัวใจนายเวอร์จิ้น

พรึบ! ฝูงนกพิราบที่กำลังจิกขนมปังบนพื้นถนนพากันกระพือปีกบินหนีจ้าละหวั่น เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าฉันดังมาก่อนตัว บ้าเอ๊ย...เพราะหมอนั่น เพราะไอ้บ้านั่นคนเดียวที่ทำให้ฉันต้องมาอยู่ในสภาพนี้! ดูสิ ไม่ว่าวิ่งผ่านใครก็มีแต่คนเหลียวมองคอแทบหัก อาม่า อากงที่กำลังรำไทเก๊กถึงกับอ้าปากค้าง ลุงหน้าโหดที่จูงบลูด็อกออกมาเดินเล่นก็ยืนอึ้ง ปล่อยให้หมาเห่าฉัน T^T! มันแปลกนักรึไงฟะ! กับแค่สวมชุดนักเรียนเลอะเทอะ วิ่งอยู่ริมถนนในหมู่บ้านย่านไฮโซตอนแปดโมงเช้าเนี่ย เออ... แถมให้ด้วยก็ได้ กับแค่หัวฟู หน้ามอม เหมือนลูกหมาถูกทิ้งที่เพิ่งงัดตัวเองออกมาจากถังขยะ แต่มันก็จริงนี่ ถังขยะบ้านั่นก็เหม็นชะมัด แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น เป็นความผิดของหมอนั่นคนเดียว! ฉันขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน ตาวาว ก่อนรีบเร่งฝีเท้าเมื่อเห็นรั้วบ้านตัวเองอยู่รำไรเบื้องหน้า ให้ฉันอาบน้ำ เปลี่ยนชุด แต่งสวยก่อนเถอะ วันนี้นายเจอดีแน่ ไอ้หล่อลากไส้!! สี่ชั่วโมงต่อมา... รถบีเอ็มดับเบิลยูสีดำปลาบแล่นเข้ามาจอดในรั้วโรงเรียนเอกชนเลื่องชื่อช่วงพักเที่ยง ก่อนที่คนขับรถในชุดสูทลำลองจะรีบกระวีกระวาดลงจากรถมาเปิดประตูให้ฉัน ต้องขอบคุณฐานะของแม่ที่เป็น ผอ.โรงเรียนสินะ ไม่งั้นเรื่องขู่ยามให้เปิดประตูรั้วตอนเที่ยงนี่ฝันไปได้เลย -_-+ ฉันก้าวลงจากรถ สะบัดผมสีคาราเมลนิดหนึ่งให้ทิ้งตัวถึงบั้นเอว กลิ่นน้ำหอมราคาแพงกรุ่นน้อยๆ จากเรือนกายที่สวมชุดสูทนักเรียนใหม่เอี่ยมอ่อง คราบมอมแมมสกปรกราวถูกเสกให้หายวับไปด้วยการขัดๆ ถูๆ ในอ่างจากุชชีอยู่หลายชั่วโมง โอเค ฉันพร้อมแล้ว! พร้อมจะบดขยี้หน้าหล่อๆ ของหมอนั่นให้จมดินแล้ว!! ฉันสวมถุงมือยาง ก่อนรับถุงกระดาษจากคนรถที่ส่งมาให้แบบนอบน้อมสุดๆ แล้วเดินตรงเข้าไปทางปีกขวาของอาคารเรียน ยังไงซะ พักเที่ยงแบบนี้ท่านยอดชาย ‘นายอัษฎาวุธ’ ต้องไปนั่งกินข้าวอย่างสงบสุขที่โรงอาหารแน่ แต่ฉันขอสบถสาบานเลยว่าวันนี้ความสงบสุขของหมอนั่นจะถูกเผาไหม้เป็นจุณ! “ปิยอง! ทางนี้ๆ” พอหันมองตามเสียง ก็เห็นมินิกวักมือเรียกจากแถวร้านก๋วยเตี๋ยว ฉันพ่นลมออกจากจมูกเฮือกใหญ่ ก่อนเดินเข้าไปหาเพื่อนรักที่มีเพียงคนเดียวตอนนี้ เธอถือถาดใส่ชามก๋วยเตี๋ยวควันโขมง ยิ้มกว้างจนตาหยีทำเอาบรรยากาศมาคุรอบตัวฉันผ่อนลงอย่างง่ายดาย ให้ตาย...ยัยนี่เป็นแม่มดขาวฝ่ายธรรมะรึไงนะ “ทำไมไม่มาเรียนตอนเช้าล่ะ แล้วนี่ถืออะไรมา ใส่ถุงมือหมอทำไมอะ แล้ว-” “อัสอยู่ไหน” พอถามเสียงเรียบ มินิก็กะพริบตาปริบ ก่อนชี้มือไปยังโต๊ะหลังสุดของโรงอาหารที่ผู้คนไม่พลุกพล่านนัก ดี! จะได้ไม่ต้องมีใครเดือดร้อนมาก ฉันก้าวอาดๆ ตรงไปโซนนั้น และเห็นหมอนั่นนั่งโซ้ยก๋วยเตี๋ยวไร้ทุกข์ร้อนอยู่ข้างเคนตะ เพื่อนสนิทที่นิสัยต่างกันสุดขั้ว แต่ต่างกันแค่ไหนฉันก็รู้ละว่าพวกมันจูนกันติดด้วย ‘เรื่อง’ อะไร -_- แต่ช่างเรื่องนั้นไปก่อนเถอะ ตอนนี้ฉันขอเอาคืนไอ้หล่อลากไส้นั่นก่อนแล้วกัน! เร็วกว่าใจ ไวกว่าแสง ฉันเดินไปหยุดตรงหน้า ก่อนฉวย ‘ของ’ ในถุงกระดาษออกมากระแทกปั้ง! ลงข้างชามก๋วยเตี๋ยวจนน้ำซุบกระเด็น เคนตะร้องเสียงหลง กระโดดหนีแทบไม่ทัน ขณะที่เป้าหมายของฉันค่อยๆ วางช้อนลงในชาม ถอนหายใจ แล้วถอดแว่นตาออกมาเช็ดเท่านั้น หน็อย...- -^ “เฮ้ย ปิยอง! เธอบ้าไปแล้วเรอะ เอารองเท้าสกปรกนั่นมาวางข้างของกินได้ไงวะ” “ก็ถามเพื่อนนายดูสิ” “หา?” พอฉันตวาดกลับ เคนตะก็ทำหน้าหมางงได้เร็วทันใจ รองเท้าที่ฉันลงทุนหิ้วมาจากบ้านเป็นคู่ที่ฉันใส่มาเรียนเมื่อวาน เพิ่งถอยมาจากสยามได้ไม่กี่วัน จากที่เคยปิ๊งๆ วิ้งๆ ตอนนี้มันโคตรโสโครกเพราะตกถังขยะ สาเหตุก็มาจากไอ้หล่อลากไส้ตรงหน้าฉันนี่ละ คิดแล้วโมโห! ฉันใช้มืออีกข้างกระชากคอเสื้ออัส จนหมอนั่นต้องมองสบตาอย่างช่วยไม่ได้ ให้ตายเถอะ ฉันลงทุนทำขนาดนี้แล้วยังนิ่งอยู่ได้ แถมริมฝีปาก บางเฉียบยังเหยียดยิ้มเล็กๆ... ไอ้น่าหมั่นไส้ติดอันดับโลก!! “จ่ายค่าเสียหายมานะ” ฉันเค้นเสียงบอกและจับรองเท้าเน่ากระแทกปั้กๆ บนโต๊ะยาวกินข้าว “แล้วจ่ายค่าจ้างล่วงหน้ามาด้วย...” อัสเลิกคิ้ว เป็นเชิงถาม ใบหน้าเรียบนิ่งแฝงรอยเยาะนิดๆ จนปรอทบรรจุความอดทนของฉันแตกเปรี้ยง! ประโยคต่อมาที่พ่นใส่หน้าหมอนี่จึงดังลั่นสนั่นโลก ลืมไปซะสนิทว่าตอนนี้เด็กเกือบทั้งโรงเรียนกำลังเบียดเสียดกันอยู่ในโรงอาหาร และมองมาที่พวกเราเป็นตาเดียว... “ก็ค่าจ้างปกป้องเวอร์จิ้นของนายไงเล่า! ฉันจะทำเอง คอยดู!!” ยี่สิบสองชั่วโมงก่อนหน้านี้... “เป้าหมายของ MG คือเด็กโรงเรียนเรา ห้อง 6/2 ของเราด้วย?! จริงอะ! O_O” “โหว... สุดยอด!” “แกว่าใครวะ ที่ยัง ‘จิ้น’ อยู่ แก แก หรือว่าแก! ฮ่าๆ!” เสียงโห่ฮาของพวกผู้ชายดังสนั่นลั่นโลกาในเวลาที่ฉันควรจะได้งีบในชั่วโมงโฮมรูมก่อนเลิกเรียนเหมือนทุกวัน -_- เอ็มบ้าจีบออะไรของพวกทโมนนี่(วะ)คะ? ทำฉันสะดุ้งตื่นนึกว่าเสียงใครตีกัน เมื่อคืนฉันยิ่งได้นอนน้อยๆ อยู่ อยากจะบ้า T^T “ปิยองๆๆ ปิยอง~ >_<” “ว่า? =_=” ฉันซบหน้าลงกับกระเป๋าบนโต๊ะเรียนและหรี่ตามองมินิที่วิ่งทั่กๆ มาหาจากหน้าประตูห้อง ก่อนที่ยัยนั่นจะสะดุดขาตัวเองล้มโครม! แล้วลุกขึ้นมากะพริบตาปริบๆ จากนั้นจึงยกมือขึ้นคลำจมูกป้อยๆ แล้วลุกขึ้นวิ่งใหม่ จะวิ่งทำไม สามก้าวก็ถึงแล้วเนี่ย -_-; “ได้ยินข่าวเรื่อง MG มั้ย! เมื่อกี้ตอนเธอหลับ ฉันไปห้องน้ำมา ใบหม่อนบอกว่า...” มินิชะงักนิดหนึ่ง พร้อมกับยกนิ้วขึ้นเกาคางทำท่าครุ่นคิด แล้วปรับสีหน้าให้เหมือนยัยใบหม่อน เจ้าแม่ข่าวสารประจำโรงเรียนก่อนเอ่ยเล่าเสียงจริงจังม๊าก! “มีแหล่งข้อมูลที่เชื่อถือได้ ระบุว่า MG ตกลงเลือกเป้าหมายใหม่ในโรงเรียนเรา และเป้าหมายคือเด็กนักเรียนห้องเธอ ด้วยละ!!” “...” “ตื่นเต้นเนอะๆ” ฉันขยับตัวนั่งพิงพนักเก้าอี้ มองเพื่อนสาวตัวเล็ก (สมชื่อ Mini) กระโดดโลดเต้นดี๊ด๊าอยู่ตรงหน้า ก่อนเอ่ยถามเสียงเรียบๆ หน่ายๆ และ... ง่วงมากมาย “ห้องฉันก็ห้องเธอไม่ใช่รึไง” “ปิยองอะ!” เรียกพลางทุบหลังฉันดังอั๊ก! ย...ยัยนี่ เอาเข้าจริงแล้วโหดกว่าฉันอีก T0T “ฉันแค่ก็อปปี้คำพูดของใบหม่อนมา อ๊ะ! เคนตะ~ ฉันมีอะไรจะเล่าให้นายฟังละ”