ลวงใจรักซาตาน (ตบจูบ)

EP.1 นายหญิงกลับมาแล้ว ร่างสูงก้าวเท้ายาวแหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้ามืดมิดปราศจากแสงจันทร์นวลแต่กลับแทนที่ด้วยกลุ่มเมฆมืดครึ้มปกคลุมไปทั่วผืนฟ้า ลมเย็นพัดแรงจนชายหนุ่มต้องดึงหมวกออกมิเช่นนั้นอาจพัดพาไปตามกระแสลมที่ขณะนี้ได้พัดเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินซีดแนบไปกับแผงอกซึ่งเต็มไปด้วยมัดกล้ามแข็งแกร่ง ฉับพลันฟ้าส่งเสียงคำรามกึกก้องไปทั่วน่านฟ้า ต้นไม้น้อยใหญ่ไหวล้อลู่ลมสลับกับเสียงใบไม้พัดหวีดหวิว เขาเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าอีกหนหยาดฝนเม็ดใหญ่ตกลงมากระทบใบหน้าหล่อเหลาคมเข้ม “ตกได้ทุกวันสิน่า” ชายหนุ่มถอนหายใจก่อนจะก้าวขึ้นรถกระบะสี่ประตูสีดำยกสูง ทันทีที่เขาสตาร์ตรถฝนก็เทลงมาไม่ขาดสาย ชายหนุ่มขับช้ากว่าทุกครั้งเมื่อต้องคอยมองถนนข้างหน้าอย่างระมัดระวัง ที่ปัดน้ำฝนดูจะใช้งานได้ไม่เต็มที่นักเมื่อฝนเทลงมาอย่างหนักราวกับฟ้ารั่ว ระยะทางระหว่างสวนยางพารากับบ้านสวนไม่ไกลกันเท่าใดนักจะว่าไปแล้วอยู่ติดกันเลยเสียด้วยซ้ำไป ทว่าสวนยางพารามีพื้นที่กว่าหลายพันไร่จึงทำให้ต้องขับรถกลับเข้าบ้านสวนแทนการเดินเท้า เพียงแค่สิบนาทีเขาก็เลี้ยวรถเข้าไปในซอยเล็กแยกจากถนนสายหลัก เขาลงจากรถก่อนจะก้าวเข้าไปในตัวบ้าน เปรี้ยง! เสียงสายฟ้าผ่าลงที่ใดที่หนึ่ง ตามด้วยเสียงระเบิดดังลั่น ฉับพลันบริเวณบ้านก็มืดสนิท “ให้มันได้แบบนี้สิ” ชายหนุ่มสบถอย่างหัวเสียก่อนจะคว้าไฟฉายมาไว้ในมือแล้วสาดลำแสงสีส้มไปทั่วบริเวณบ้าน “กลับมาแล้วหรือคะนายหัว” สาวใช้หน้าตาคมขำวิ่งเข้ามาหา พร้อมไฟฉายอันเล็กหนึ่งกระบอกในมือเช่นกัน “ฟ้าใสหลับไปแล้วหรือยัง” “เรียบร้อยแล้วค่ะ ยิหวาเพิ่งส่งคุณหนูเข้านอนไปเมื่อสักครู่นี้เอง” “เดี๋ยวฉันจะไปดูเครื่องปั่นไฟสำรองหลังบ้านสักหน่อย ไปตามนายถมให้เอาเครื่องมือไปให้ฉันด้วย” พูดจบชายหนุ่มก็สาวเท้ายาวไปยังหลังบ้านทันที ดวงยิหวาฉายไฟไปยังกล่องทรงกลมสูงเกือบเอวข้างประตู หยิบร่มที่เสียบอยู่ในกล่องขึ้นมากาง แล้ววิ่งออกไปท่ามกลางสายฝน “ลุงถมอยู่นี่นี่เอง ฉันไปตามหาลุงที่บ้านแต่ไม่เจอ” ดวงยิหวาหายใจหอบด้วยความเหนื่อย ฝนเทลงมาอย่างหนักจนเธอต้องตะโกนเสียงดังเพื่อให้นายถมได้ยิน ทว่าดูเหมือนชายวัยกลางคนจะไม่สนใจการมาของเธอ เขานั่งยองๆ หันหลัง ราวกับกำลังสนใจอะไรบางอย่าง หญิงสาวเดินเข้าไปใกล้ ก่อนจะร้องอุทานออกมาด้วยความตกใจ เมื่อเห็นผู้หญิงคนหนึ่งนอนสลบอยู่บนพื้น ครั้นเธอก้มลงมองดูใกล้ๆ หญิงสาวก็ถึงกับผงะ “นายหญิง” “ใช่นายหญิง ไม่รู้มาที่นี่ได้ยังไง ถ้านายหัวเห็นเข้าละก็เอาตายแน่” นายถมพูดด้วยสีหน้าหนักใจอย่างเห็นได้ชัด เพราะรู้กันดีว่านายหัวจิณณวัตรเกลียดผู้หญิงคนนี้เสียยิ่งกว่ากิ้งกือไส้เดือนเสียอีก ไม่ต้องคิดเลยว่าหากนายหัวมาเห็นผู้หญิงคนนี้เข้าผลสรุปจะออกมาเช่นไร “ลุงถมรีบอุ้มนายหญิงไปที่ห้องฉันก่อนเถอะจ้ะ เดี๋ยวฉันจะเอาเครื่องมือไปให้นายหัวเอง” หญิงสาวรีบหาหนทางแก้ไขสถานการณ์เฉพาะหน้า ก่อนที่นายหัวจะสงสัยเอาได้ “จะดีเหรอวะ ข้ากลัวมีปัญหาทีหลัง” นายถมลังเล “ลุงจะปล่อยให้นายหญิงนอนตากฝนอยู่อย่างนี้หรือจ๊ะ ลุงไม่สงสารเธอหรือไง” “เอาก็เอาวะ” นายถมรีบอุ้มร่างไร้สติ เดินลัดเลาะสวนดอกแก้วเพื่อผ่านไปยังเรือนคนงานด้านหลัง ไฟฟ้าดับเช่นนี้ทำให้เดินเหินลำบากพอควร ทางด้านดวงยิหวารีบสาวเท้าเร็วคว้ากล่องเครื่องมือไปหาเจ้านายทันที เมื่อเธอเดินไปถึงไฟก็พร้อมเพรียงพากันสว่างจ้าจนเธอต้องหยีตาเพราะไม่คุ้นชิน “เสร็จแล้ว” นายหัวหนุ่มพูดเสียงห้วน แม้อากาศจะชื้นแต่กลับมีเหงื่อเม็ดโตผุดขึ้นเต็มใบหน้า แขนเสื้อทั้งสองข้างเลิกขึ้นสูง มือหนาเปื้อนเขม่าน้ำมันเครื่องสีดำดูมอมแมม “ขอโทษค่ะ คือยิหวาหาลุงถมไม่พบ” หญิงสาวโกหกออกไปคำโต แล้วก็ต้องกลืนน้ำลายเอื๊อกใหญ่เมื่อเห็นสายตาดุดันของเจ้านายหนุ่มจ้องมองมายังตนอย่างไม่ใคร่พอใจนัก “กลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้ว เปียกซกไปทั้งตัว” แม้น้ำเสียงจะกร้าวห้วนทว่ากลับเปี่ยมไปด้วยความห่วงใย ชายหนุ่มเดินเข้าไปในบ้านมิได้สนใจพี่เลี้ยงสาวอีกแม้แต่น้อย จึงไม่เห็นว่าดวงยิหวาแทบจะทรุดนั่งลงกับพื้นด้วยความหวั่นเกรง เมื่อตั้งสติได้เธอก็รีบวิ่งกลับไปที่ห้องพักของเธอทันที หญิงสาวค่อยๆ ปรือเปลือกตาขึ้นช้าๆ ก่อนจะกะพริบถี่เมื่อมองเห็นเพดานไม้สีซีดและหลอดนีออนสีขาวส่องแสงสว่างไปทั่วห้อง เธอค่อยๆ เหลียวมองรอบห้อง แล้วหยัดกายลุกขึ้นนั่งทว่าศีรษะกลับปวดแปลบจนเธอต้องยกมือทั้งสองข้างขึ้นกุมเอาไว้ หายใจเข้าปอดลึกพยายามอดกลั้นกับอาการปวดศีรษะที่เพิ่งประสบอุบัติเหตุเมื่อสองวันที่ผ่านมา ผ้าพันศีรษะยังคงอยู่แม้จะเปียกชุ่มเปื้อนหยาดน้ำฝนจนเลือดสีแดงชาดซึมออกมาเป็นด่างดวง “นายหญิงฟื้นแล้วหรือคะ” หญิงสาวมองหน้าเด็กสาวที่เดาว่าน่าจะมีอายุไม่ถึงยี่สิบปี ดวงตาคมขำผิวสีน้ำผึ้งสวยนั่งอยู่ข้างเธอ มองมาด้วยสายตาแห่งความห่วงใย เธอนิ่วหน้ามองเด็กสาวอย่างใช้ความคิด ก่อนจะเอ่ยถามออกไป “เธอเป็นใครหรือจ๊ะ ละ...แล้วที่นี่ที่ไหน” ดวงยิหวามีท่าทางแปลกใจ เธอมองหน้าคนป่วยด้วยสายตาพินิจพิจารณา “นายหญิงกลับมาที่นี่ทำไมอีกคะ” เธอถามคำถามออกไปทันที จริงอยู่ที่ความสัมพันธ์ระหว่างดวงยิหวากับอดีตเจ้านายหญิงจะไม่สู้ดีเท่าที่ควร แต่เธอก็มิได้ใจจืดใจดำพอจะไล่คนป่วยให้กลับออกไปโดยไม่ซักถามอาการเจ็บไข้พอเป็นมารยาท “ใครคือนายหญิง แล้วเธอรู้จักฉันหรือจ๊ะ” หญิงสาวยิ้มออกมาด้วยความดีใจ คว้ามือเด็กสาวข้างกายไว้อย่างมีความหวัง ตั้งแต่เธอฟื้นขึ้นมาเธอจำอะไรไม่ได้เลยแม้แต่อย่างเดียว ไม่รู้แม้กระทั่งตนเองเป็นใคร… “นายหญิงจำดวงยิหวาไม่ได้หรือคะ” คิ้วสวยขมวดเข้าหากันเป็นปมด้วยความสงสัย มองใบหน้าซีดเผือดเนิ่นนาน มีคำถามมากมายแต่เธอไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นถามจากเรื่องไหนก่อนดี