อสูรบัญชารัก

EP.1 คุนไซต์ ทริสตัน          เกลียวคลื่นค่อยๆ โถมตัวเข้าหาหาดทรายสีขาวนวลอย่างเชื่องช้า กรวดหินและเปลือกหอยน้อยใหญ่กลิ้งกลอกไปมาตามแรงซัดสาดของคลื่นทะเล เจ้าของรองเท้าหนังขัดมันวาววับก้าวไปบนผืนทราย มือทั้งสองข้างล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงพลางครุ่นคิด ในขณะที่ดวงตาสีสนิมเหม่อมองไปยังท้องทะเลสีเขียวมรกต ทว่ามิได้ชื่นชมความงดงามของธรรมชาติอย่างที่ควรจะเป็น ด้วยขณะนี้สมองของเขากำลังครุ่นคิดอย่างหนักถึงสาเหตุที่เขาต้องมาเดินทอดอารมณ์อยู่บนเกาะร้อยรักแห่งนี้ แทนที่จะนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานในตำแหน่งประธานบริหารบริษัททริสตัน          เขาขยับแขนเสื้อสูทเพียงนิดเพื่อดูเวลาบนหน้าปัดนาฬิการาคาแพงระยับที่มีเพียงแค่สองเรือนในโลก ซึ่งเรือนแรกเป็นของบิดาผู้ล่วงลับ ส่วนเรือนที่สองเขาคือผู้ครอบครอง “บ้าเอ๊ย!” คุนไซต์ ทริสตัน นักธุรกิจหนุ่มมากความสามารถสบถอย่างอารมณ์เสีย เขาควรจะนั่งอยู่ในห้องประชุมเพื่อเซ็นสัญญาธุรกิจกับมิสเตอร์ยามาโมโต้ นักลงทุนชาวต่างชาติที่เล็งเห็นว่าอัญมณีที่ผ่านการเจียระไนและการออกแบบอย่างพิถีพิถันจากบริษัททริสตันนั้นงดงามเป็นที่หนึ่งเหนือบริษัทคู่แข่งทั้งหลายอย่างขาดลอย เขาใช้เวลาติดต่องานกับมิสเตอร์ยามาโมโต้ถึงสามเดือน แต่ในวันที่สำคัญที่สุดเขากลับต้องมาเดินเตร็ดเตร่เป็นไอ้งี่เง่าอยู่บนหาดทรายที่ประเทศไทย โดยที่คนไปเซ็นสัญญากลับกลายเป็นน้องชายคนเล็กผู้ไม่เอาไหน ฮิดเดนไนต์ ทริสตัน คาสโนวาสุดแสบที่สนุกกับการจีบสาวมากกว่าการทำธุรกิจ งานนี้ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าต้องพังพินาศไม่เหลือชิ้นดี แล้วในที่สุด...ความอดทนของคุนไซต์ก็สิ้นสุด เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วกดโทร.หาเลขาฯ ของบิดา “สวัสดีค่ะท่านประธาน” ปลายสายตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงค่อนข้างงัวเงีย เพราะเวลาที่นิวยอร์กกับประเทศไทยต่างกันถึงสิบสองชั่วโมง “ช่อทับทิม ผมฝากคุณช่วยดูแลเรื่องการเซ็นสัญญากับคุณยามาโมโต้ในวันพรุ่งนี้ด้วย ผมไม่อยากพลาด โปรเจกต์นี้มีความสำคัญต่อบริษัททริสตันมาก ผมอยากให้คุณ...” “เดี๋ยวก่อนค่ะท่านประธาน ดิฉันจำได้ว่าทนายเอ็ดการ์ดสั่งเอาไว้ว่าห้ามท่านประธานยุ่งเกี่ยวกับบริษัททริสตันเป็นเวลาหกเดือนนี่คะ” ช่อทับทิมซึ่งนอนอยู่บนเตียงขยี้เปลือกตาไปมา ก่อนจะเหลือบตามองนาฬิกาแขวนผนังปลายเตียงแล้วแอบส่ายหน้า ท่านประธานคุนไซต์ต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ถึงโทร.มาปลุกเธอตอนตีสองแบบนี้ “แต่ว่าผม...” “พักผ่อนที่เกาะร้อยรักให้สนุกนะคะท่านประธาน ไม่ต้องห่วงทางนี้ค่ะ บาย...” ช่อทับทิมทำการตัดบทอย่างรวดเร็วก่อนจะปิดเปลือกตาลงแล้วเข้าสู่ห่วงนิทรา โดยไม่สนว่าปลายสายจะโกรธจนหัวฟัดหัวเหวี่ยงสักแค่ไหน “ดะ...เดี๋ยวสิช่อทับทิม เดี๋ยว!” คุนไซต์ขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยความหงุดหงิด เขาหย่อนโทรศัพท์แบบสมาร์ตโฟนลงในกระเป๋ากางเกง แหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้า ก่อนจะบีบสันจมูกเพื่อข่มอารมณ์คุกรุ่นในจิตใจให้สงบ เขาไม่เข้าใจและไม่มีวันเข้าใจ ว่าบิดาของเขาว่างมากนักหรืออย่างไรถึงได้คิดเรื่องแปลกประหลาดแบบนี้ขึ้นมา “ขนาดตายไปแล้วก็ยังไม่วายทิ้งลายวายร้ายให้ลูกๆ ปวดหัวนะคุณพ่อ” อดีตเจ้าของบริษัทอัญมณียักษ์ใหญ่ระดับโลกบ่นพึมพำ เขาบริหารงานเคียงบ่าเคียงไหล่บิดามาถึง 15 ปี ก่อนที่บิดาจะไว้ใจให้เขาดำรงตำแหน่งประธานบริษัททริสตัน แต่แล้วทุกอย่างกลับตาลปัตร ราวกับมีคนมาเขย่าโลกของเขาแล้วเหวี่ยงไปมาจนโคลงเคลงไปหมด ทุกอย่างบนโลกชวนหงุดหงิดมากถึงมากที่สุด คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน ชายหนุ่มพยายามสูดลมหายใจเข้าปอดอย่างช้าๆ เพื่อสงบจิตใจของตนเองเป็นครั้งที่ร้อยของวัน แต่ก็ทำได้ยากเต็มที คิดดูสิว่า...คุนไซต์ ทริสตัน สุภาพบุรุษรูปหล่อติดอันดับหนึ่งในสิบที่สาวๆ ทั่วโลกใฝ่ฝันอยากได้มาครอบครอง เขาผู้ได้รับฉายา ‘เพอร์เฟกต์แมน’ ฉายานี้ไม่ได้แต่งตั้งมาจากการที่เขามีใบหน้าหล่อคมคายราวกับเทพบุตรกรีก แต่ฉายานี้ได้มาเพราะเขาเป็นนักบริหารหนุ่มที่เก่งกาจ ทุกอย่างต้องเป๊ะ ทุกอย่างต้องเพอร์เฟกต์ ผู้ที่ร่วมงานกับเขาต่างรู้ดีว่าเขาหลงรักความเป็นระเบียบและความเพอร์เฟกต์มากมายขนาดไหน แต่บิดาบังเกิดเกล้ากลับออกคำสั่งในพินัยกรรมราวกับต้องการจะกลั่นแกล้งเขา! “ปูน้อย ใครทำเธอแบบนี้ ใจร้ายจัง” เสียงใสเป็นกังวานดึงความสนใจของคนขี้หงุดหงิดให้หันกลับไปมอง เขาอึ้งไปชั่วอึดใจ ก่อนจะคลายมือที่กอดอกแน่นออกจากกันแล้วเปลี่ยนมาล้วงกระเป๋าแทน คนตัวโตไม่รู้เลยว่าอารมณ์ขุ่นมัวเมื่อครู่หายไปอย่างรวดเร็วได้อย่างไร หรือเป็นเพราะเขาได้เห็นใบหน้าหวานของสาวไทยคนสวย ผมสีดำยาวสลวยมัดเป็นหางม้ายกสูงเผยให้เห็นใบหน้ามนเรียวปราศจากเครื่องสำอางแต่งแต้ม แก้มอิ่มสีมะปรางสุกชวนมอง หญิงสาวย่อตัวลงแล้วจับปูตัวเล็กออกจากถุงพลาสติก “ปลอดภัยแล้วนะเจ้าปูน้อย” หญิงสาวปล่อยปูลงทะเล แล้วหยิบถุงพลาสติกและเศษขยะบริเวณนั้นไปทิ้งที่ถังขยะใต้ต้นสน ก่อนจะเดินก้มๆ เงยๆ เก็บขยะไปตลอดแนวชายหาดอย่างไม่มีทีท่าว่าจะเหน็ดเหนื่อย “น่ารัก” คุนไซต์ยิ้มที่มุมปากขณะมองตามหญิงสาวเรือนร่างบอบบาง หญิงสาวใส่เสื้อแขนกระบอกและนุ่งผ้าถุงยาวกรอมเท้า เดาว่าคงเป็นพนักงานรีสอร์ตบนเกาะร้อยรักแห่งนี้ เขาต้องอาศัยอยู่บนเกาะขนาดเล็กนี่อีกหลายเดือน อย่างไรเขาก็ต้องได้พบเจอเธออีกแน่ๆ “บางทีเกาะร้อยรักอาจไม่ได้น่าเบื่ออย่างที่คิดก็ได้” คุนไซต์ยักไหล่แล้วหมุนตัวเดินกลับไป เขาจำได้ว่ารีสอร์ตของมารดาอยู่ทางทิศเหนือของตัวเกาะ มารดาที่ไม่ได้พบกันร่วมยี่สิบปี นี่จะเป็นครั้งแรกที่พี่ชายคนโตแห่งพี่น้องตระกูลทริสตันจะได้พบมารดาผู้ให้กำเนิด หลังจากที่ท่านหย่าร้างกับบิดา เขาก็ไม่เคยพบท่านอีกเลย พวกเขาได้รับเพียงการ์ดอวยพรวันเกิดทุกปีอย่างสม่ำเสมอ เพื่อแสดงให้เห็นว่าท่านยังคิดถึงและไม่เคยลืมพวกเขา