บรรจงจูบ (แนวเอะอะจูบ)

EP.1 การพบกันอีกครั้ง เจ้าของดวงตากลมโตหลุบลงต่ำจ้องมองแฟ้มเอกสารสำหรับการสมัครงานที่วางอยู่บนหน้าตัก พลางถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความเครียด ไม่ว่ายังไงเธอต้องทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ทำงานที่นี่ นั่นเพราะว่าเธอมีอีกหนึ่งชีวิตที่ต้องดูแล ‘ดอกรัก’ เด็กหญิงตัวน้อยกำลังช่างจำนรรจา มือป้อมกะทัดรัดยื่นหาให้เธอจับจูง วงแขนเล็กอ้าออกเพื่อรอให้สวมกอดด้วยความรัก เธอกับดอกรักควรหยุดเร่ร่อนเสียที ‘ไร่ตรีธาร’ สถานที่ซึ่งแวดล้อมไปด้วยธรรมชาติ อิงแอบอยู่ท่ามกลางหุบเขา เหมาะสำหรับการหลบซ่อนตัวและลงหลักปักฐาน อีกทั้งเธอได้พาดอกรักสมัครเข้าเรียนชั้นอนุบาลที่นี่เรียบร้อยแล้ว เมื่อหวนคิดถึงความลำบากนับตั้งแต่ดอกรักลืมตาขึ้นมาบนโลกใบนี้ ทำให้ขวัญข้าวถึงกับน้ำตารื้นเกาะขอบดวงตา หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองเพดานเพื่อเก็บกักหยาดน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาประจานความอ่อนแอ จังหวะนั้นเองเธอเห็นผู้ชายคนหนึ่งจากทางหางตา ผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่กว่าหนึ่งร้อยแปดห้าสิบเซนติเมตร ไหล่กว้าง ผมหยักศกสีดำสนิท ช่างคุ้นตาราวกับเขาคนนั้น... คนที่ประทับตรึงอยู่ในหัวใจไม่รู้ลืม... วันเวลาผันผ่านมาเนิ่นนาน ป่านนี้เขาอาจแต่งงานสร้างครอบครัวอันแสนอบอุ่นกับผู้หญิงสักคนที่ดีพร้อม คงลืมผู้หญิงผิดคำสัญญาอย่างเธอไปเสียสิ้นแล้ว… ขวัญข้าวหยิบโทรศัพท์มือถือที่เพิ่งซื้อได้สองวันออกมา กว่าสามปีที่เธอขาดการติดต่อกับทุกคนบนโลกใบนี้ ใช้ชีวิตอยู่ในเงามืดกับทารกน้อยที่ต้องกุมกอดไว้แนบอก ไม่มีแม้แต่โทรศัพท์หรือเครื่องมือสื่อสารใดๆ จนกระทั่งมั่นใจว่าปลอดภัย พวกมันคงล้มเลิกการตามฆ่าเธอแล้ว จึงตัดสินใจจะก้าวเดินต่อไปเพื่อใช้ชีวิตอย่างสงบสุขอีกครั้ง นิ้วเล็กกดค้นหาข้อมูลโดยพิมพ์คำว่า ‘นาเหนือ ภาพนัส’ แล้วรูปภาพผู้ชายคนหนึ่งก็ปรากฏขึ้น พร้อมกับหัวใจดวงเล็กที่เต้นแรงราวกับจะกระโจนออกมานอกอก คิดถึงจัง เขายังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง รูปร่างสูงสมส่วนอย่างคนเล่นกีฬากลางแจ้ง ดวงตาคมเย็นชาไม่บ่งบอกอารมณ์ความรู้สึก จมูกโด่งเป็นสันรับกับสันกรามที่เด่นชัด ผิวสีแทนเข้ม สวมใส่เสื้อเชิ้ตสีกรมท่ากับกางเกงยีนสีซีด ดูเหมือนว่าผิวของเขาจะเข้มและกร้านแดดกว่าครั้งที่พบกัน หยาดน้ำใสรื้นขึ้นอีกครั้งจนสุดท้ายก็หยาดหยดออกมาอย่างไม่อาจสะกดกลั้นเอาไว้ได้อีกต่อไป หญิงสาวรีบใช้หลังมือเช็ดน้ำตาเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าดังใกล้เข้ามา “เชิญคุณขวัญข้าวค่ะ” “ค่ะ” หญิงสาวรีบลุกเดินตามไป แล้วเอ่ยขอบคุณอย่างอ่อนน้อมเมื่ออีกฝ่ายเปิดประตูให้เข้าไปด้านใน ผู้จัดการไร่เป็นบุตรชายคนโตของ ‘พิทักษ์’ ซึ่งเป็นเจ้าของไร่ตรีธารทั้งหมด เขาเป็นคนสัมภาษณ์เพื่อรับพนักงานทุกคนเข้าทำงานด้วยตัวเอง เพราะที่นี่ปกครองดูแลพนักงานอย่าง ‘ครอบครัว’ เน้นความใกล้ชิดและพูดคุยกับพนักงานทุกคนทุกระดับอย่างเท่าเทียมกัน ขวัญข้าวไม่ค่อยรู้ข้อมูลเกี่ยวกับที่นี่มากนัก เพราะเพิ่ง ‘หนี’ มาอยู่ที่นี่ได้เกือบเดือน เมื่อป้าเจ้าของร้านอาหารที่หญิงสาวรับจ้างล้างจานรายวันอยู่แนะนำให้มาสมัครงานที่ไร่แห่งนี้เธอก็รีบยื่นใบสมัครอย่างไม่รีรอ เพราะนอกจากจะมีสวัสดิการค่ารักษาพยาบาลแล้ว ยังมีอาหาร ที่พักอาศัย อีกทั้งยังมีทุนการศึกษาให้กับผู้ที่มีบุตรอีกด้วย “สวัสดีค่ะ” ภายในห้องทำงานของผู้จัดการไร่ไม่ได้ติดเครื่องปรับอากาศ แต่มีหน้าต่างบานสูงจากพื้นจดเพดานอยู่รอบห้อง เปิดกว้างให้ลมและแสงจากธรรมชาติถ่ายเทเข้ามาได้อย่างสะดวก ขวัญข้าวหยุดยืนอยู่กลางห้องโล่งกว้างมองคนตัวโตที่นั่งหันหลังกำลังพิมพ์ข้อมูลบางอย่างลงในคอมพิวเตอร์อย่างขะมักเขม้น เธอจึงเอ่ยทักทายออกไปเพื่อให้เขารู้ว่าเธอก้าวเข้ามาในห้องแล้ว “เชิญนั่งก่อนครับ รอสักครู่” ผู้จัดการไร่เอ่ยขึ้นโดยไม่หันกลับมามองหญิงสาว ขณะที่ขวัญข้าวนั้นหัวใจกระตุกแรงเมื่อได้ยินน้ำเสียงของอีกฝ่าย ช่างเป็นน้ำเสียงที่แสนคุ้นเคย ไหล่กว้าง และลักษณะนิ้วเรียวยาวที่พรมลงบนแป้นพิมพ์ยิ่งทำให้หญิงสาวอดสงสัยไม่ได้ว่า จะมีสักกี่คนบนโลกที่มีลักษณะท่าทางเหมือนกันได้ถึงเพียงนี้ แล้วความสงสัยของหญิงสาวก็ได้รับความกระจ่าง เมื่อเขาหมุนตัวกลับมาเผชิญหน้ากับเธอ ชั่ววินาทีนั้นราวกับโลกทั้งใบหยุดนิ่ง เลือดในกายราวกับเหือดหาย ใบหน้าร้อนผ่าวก่อนจะชาวูบไปทั้งสรรพางค์กาย เธอตะลึงงันจนแทบหยุดหายใจ ขณะที่อีกฝ่ายเอื้อมหยิบแฟ้มเอกสารที่เธอวางไว้บนโต๊ะขึ้นมาเปิดออก “คุณขวัญข้าว เศวตมาลา ใช่มั้ยครับ” “ค่ะดิฉันเอง” หญิงสาวดึงสติกลับมาเมื่อเห็นว่าเขามีใบหน้าเรียบเฉย อีกทั้งยังเอ่ยถามชื่อราวกับคนไม่เคยรู้จัก เพียงเท่านั้นก็ทำให้เธอถึงกับจุกแน่นที่หน้าอก ราวกับมีก้อนแข็งๆ แล่นมาติดที่ลำคอ มันตีบตันจนขอบตาร้อนผ่าว อยากจะลุกขึ้นแล้ววิ่งหนีออกไปจากที่นี่แต่ไม่อาจทำได้ เธอเหนื่อยเกินกว่าจะหนีอีกต่อไปแล้ว... “คุณเคยทำงานอะไรมาบ้าง” “ฉันเคยทำงานเป็นพนักงานเสิร์ฟตามร้านอาหาร บางครั้งก็รับจ้างล้างจาน ทำความสะอาดบ้าน หรือรับจ้างเลี้ยงเด็กเล็ก ฉันสามารถทำงานหนักได้โดยไม่เกี่ยงงานแน่นอนค่ะ” หญิงสาวเชิดหน้าขึ้นน้อยๆ ขณะตอบเมื่อเห็นสายตาเคลือบแคลงแฝงไปด้วยการดูถูกจากอีกฝ่าย “งานในไร่มันหนักมาก ผมว่ามันไม่เหมาะกับคุณผู้หญิงท่าทางอ่อนแออย่างคุณ” นาเหนือกล่าวปรามาสพลางปิดแฟ้มประวัติการทำงานของหญิงสาวลงอย่างไม่ยี่หระ เงยหน้ามองใบหน้าของเธออย่างเต็มตา แววตาคมจ้องมองราวต้องการจะรื้อค้นเข้าไปในจิตใจของเธอ ขวัญข้าว! เธอมาที่นี่ทำไม! ผู้หญิงอย่าง ‘ขวัญข้าว เศวตมาลา’ เรียนจบปริญญาตรีจากมหาวิทยาลัยอันดับต้นๆ ของเมืองไทย เมื่อเรียนจบได้เดินทางท่องเที่ยวไปยังประเทศต่างๆ เพื่อหาประสบการณ์แปลกใหม่ให้กับชีวิต ผู้หญิงที่มีพร้อมทั้งรูปสมบัติ ทรัพย์สมบัติอย่างเธอน่ะหรือจะมาสมัครทำงานเป็นคนงานในไร่ตรีธาร ช่างน่าขันสิ้นดี! เอาสิ...ลองดูสักตั้ง เขาเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าเธอต้องการอะไรกันแน่ ผู้หญิงชอบเที่ยว รักสนุก ชอบปั่นหัวผู้ชายอย่างเธอจะยอมลำบากทำงานหนักในไร่ได้สักกี่วันเชียว ทนไม่ได้เมื่อไหร่ก็คงหนีกลับกรุงเทพฯ ไปเอง… ผู้หญิงใจร้ายตรงหน้าเคยทำให้เขาแทบเสียผู้เสียคน กลายเป็นคนขี้แพ้ที่เมาหัวราน้ำทุกวัน วันเวลาช่วยเยียวยาจิตใจที่บอบช้ำจนจางหาย แต่แล้วเธอกลับมาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าเขา ราวกับต้องการมาเย้ยหยันและขุดคุ้ยแผลแห้งตกสะเก็ดให้กลับมาเจ็บปวดและทุกข์ทรมานอีกครั้ง