ปริญญ์เคยบอกว่ารักเธอ แต่เมื่อมีเหตการณ์บางอย่างทำให้ต้องเลิกรากันไป เขาย้อนกลับมาทำดีด้วย และขอเธอแต่งงาน หลังแต่งงานกับจินดาพรรณมาสี่ปี ปริญญ์เที่ยวคบหาผู้หญิงคนใหม่ไปเรื่อย ๆ เพื่อให้เธออับอาย นี่น่ะหรือความรักของเขา

คุณเคยทำอะไรตามใจตัวเองไหม ตามใจแบบที่ไม่นึกผลที่จะตามมา การทุ่มเททั้งตัวและหัวใจให้กับคนที่เราแอบชอบ แล้วก็รอว่าสักวันเขาจะชอบเรากลับมาบ้าง บางทีมันอาจดูโง่ แต่ถ้ามีเปอร์เซ็นต์สัก 0.0001 % คนอย่างอัญญาก็อยากจะลองทำให้สำเร็จดูสักครั้งหนึ่งนี่นา เนื้อหาบางช่วง “ฉันชอบกินหอมทอดมาก ๆ เลยนะ หอมใหญ่นี่ก็ชอบ ยำต้องรสจัด ๆ แต่ไม่เผ็ดนะ ชอบมากเลยแหละ ส่วนต้มยำแบบนี้ ชอบแบบใส่เห็ดด้วย ผัดไม่กิน ของทอดไม่ชอบ” “มะกี้ยังบอกว่าชอบหอมทอดอยู่เลย” ปัณณวัฒน์แย้งแล้วใช้ช้อนกลางตักหอมทอดทั้งหมดใส่ในจานอาหารของเธอ อัญญาทำหน้าบึ้ง ๆ แต่ก็รู้สึกดีที่เขาทำเหมือนใส่ใจ “ของปิ้งย่างก็ชอบนะ เกรียม ๆ แห้ง ๆ ยิ่งชอบเลยนะ จำไว้ ๆ” “บอกทำไมนัก ผมไม่ได้อยากรู้ขนาดนั้นหรอก” “ก็เราคบกันไง คุณต้องเรียนรู้สิว่าฉันชอบกินอะไร ไม่ชอบกินอะไร ชอบเที่ยวไหน อ้อ ฉันชอบน้ำตกมาก ๆ แล้วก็ชอบ...” เธอยังสาธยายไม่จบเลย เขาแย้งอีกแล้ว “ไม่จำเป็นหรอก ถึงบอกไป ผมก็จำไม่ได้ เปลืองพลังงานคุณเปล่า ๆ” อัญญาหยุดเล่าเรื่องตัวเอง แล้วถามเขาแทน “คุณชอบกินรสชาติแบบไหนหรือ” “อร่อย ๆ ผมกินได้หมด” ปัณณวัฒน์บอกแล้วตักหมึกย่างเกือบไหม้ใส่ลงในจานของเธอ อัญญาร้องโวยวายว่าไหม้เกินไป กินไม่ได้ แล้วตักคืนใส่จานของเขาแทน ปัณณวัฒน์ยิ้มเจ้าเล่ห์บอกขึ้นจากนั้น “ยิ่งของที่ให้กินฟรี ยิ่งชอบ” “พอเลย เลิกคุย”

ศศิร์ธาลูกชายคนเดียวของอนงค์นาถ ภรรยาหลวงของเจ้าสัวศิวัช ประสบอุบัติเหตุจนเกือบเอาชีวิตไม่รอด เขาใช้เวลารักษาตัวอยู่นานแรมปี พร้อมกับสูญเสียความทรงจำไปบางส่วน ด้วยความอ่อนต่อโลก ประไพพรรณี ปล่อยหัวใจให้เอนไหว เธอหลงรักอาจารย์พิเศษของคณะ สมัยเรียนมหาวิทยาลัย ประไพพรรณีหลงไปกับคำว่า รัก เธอหลงไปกับภาพลวงตาที่เขาสร้างขึ้น เธอหลงไปกับคำว่า แต่งงานกัน จนเมื่อพบว่าตัวเองตั้งครรภ์ ศศิร์ธาก็ขาดการติดต่อกับเธอไปเลย หญิงสาวต้องบากหน้าไปหาเขา แต่เขากลับไม่ยอมพบหน้าเธอ หญิงสาวเก็บลูกของเขาเอาไว้ กล้ำกลืนอดทน กัดฟันเรียนจนจบ ก่อนจะตัดสินใจทำงานสวนผักและผลไม้เล็ก ๆ ที่บ้านเกิดของตัวเอง วันดีคืนดี มีรถหรูมาจอดที่หน้าบ้าน คนมาเยือนบอกความประสงค์ของเขาว่าอยากได้ที่ดินตรงนี้ของครอบครัวเธอ และทันทีที่ได้เจอหน้าเจ้าของที่ผืนนั้น ศศิร์ธาพลันรู้สึกได้ถึงก้อนเนื้อตรงหน้าอกข้างซ้ายที่เต้นแรงขึ้น มันผิดปกติกว่าที่เคยเจอผู้หญิงคนไหน และเมื่อได้พูดคุย ได้สบตากับประไพพรรณี ยิ่งทำให้เขาอยากได้ทั้งตัวและที่ดินของเธอ ราคาสูงแค่ไหน ศศิร์ธาก็สู้ได้ทั้งนั้น เสียดายเพียงอย่างเดียว เรื่องนี้กวนใจศศิร์ธาเอามาก ๆ เมื่อเขาสืบเรื่องของเธอจนรู้มาว่าประไพพรรณีเป็นแม่หม้ายลูกติด เธอท้องตั้งแต่เรียนยังไม่จบ ไม่เอาเด็กออก เก็บเด็กไว้ จบก็ออกมาทำสวนทำไร่กับครอบครัว แล้วไอ้เวรนั่น มันเป็นใคร มันเอาสมองส่วนไหนคิด ถึงได้ทิ้งผู้หญิงแบบประไพพรรณีได้ลงคอ

กันต์กมลต้องการหย่าจากสามี แต่เขากลับไม่ยอมหย่าแบบง่าย ๆ “แล้วทำยังไงพี่ติถึงจะยอมหย่าล่ะคะ”

สัญญาณเรียกร้องตามครรลองธรรมชาติ หรือนี่จะเป็นสัญญาณสวาท มีเนื้อหาบางช่วงตอน อาจไม่เหมาะสมกับบุคคลที่อายุต่ำกว่า 18 ปี

เพราะเหตุการณ์ในค่ำคืนงานเลี้ยงบายเนียร์คืนนั้น เลยทำให้วลัญช์ต้องกลายเป็นคนรักของตัวตึงในมหาวิทยาลัยอย่างพระพาย ภายใต้เงื่อนไข \'เรียกต้องมาหา ห้ามรัก ห้ามเรียกร้อง\' ข้อห้ามพวกนั้นพระพายตั้งมันขึ้นเอง และผู้หญิงทุกคนที่อยากเป็นของเขา ต้องรับข้อแม้พวกนั้นให้ได้ด้วย แต่วลัญช์ไม่ได้อยากเป็นของเขาตั้งแต่แรกอยู่แล้วนี่ เธอต้องทำแบบนั้นด้วยหรือไง บางช่วงบางตอนของเนื้อหา . "ฉันขอยืมเสื้อของคุณก่อนได้ไหม แล้วเดี๋ยวจะส่งคืนให้" "รู้ไหมว่าเสื้อตัวนั้นแพงกว่าเงินที่ผมให้คุณอีกนะ" เสียงเขาบอกราบเรียบ แต่สายตาที่ใช้มองเธอนั้นเริ่มฉายแววหยันเหยียด ก่อนจะพูดออกมาอีกประโยคที่ร้ายกาจไม่แพ้ประโยคก่อนหน้า "ที่ไม่เอาเงิน ก็เพราะว่าอยากได้เสื้อนี่เอง" "เดี๋ยวฉันคืนให้ แค่อยากขอยืมใส่กลับแค่นั้นเอง" วลัญช์บอกซ้ำอีกครั้ง แล้วหมุนตัวจะไป แต่แล้วผู้ชายคนนั้นที่มีเพียงผ้าขนหนูปิดท่อนล่างไว้ก็เดินไปหยิบโทรศัพท์ของเขาขึ้นมากดเปิดอะไรบางอย่าง ก่อนหันหน้าจอมาทางเธอ "แลกกับคลิปนี้แทนก็แล้วกัน" วลัญช์หยุดแล้วหันกลับไปหาเขา คิ้วที่เพิ่งถูกกันให้เป็นทรงสวยเมื่อวานนี้ ขมวดเข้าหากันจนแทบจะผูกเป็นเงื่อนได้อยู่แล้ว เธอยื่นหน้าเพื่อจะมองเข้าไปในจอโทรศัพท์ แล้วถึงได้พบว่าสิ่งที่อยู่ในนั้นคือคลิปที่บันทึกกิจกรรมทางเพศ คลิปนั่นคือตัวเธอเอง เธอที่กำลังทำเรื่องน่าอับอายอยู่กับเขาอยู่ในคลิปนั้น วลัญช์กลืนน้ำลายเหนียว ๆ ลงคอแล้วพูดเสียงแผ่วเบาแบบที่เต็มไปด้วยความโมโหออกไป "คุณมัน..." "เลว" เขาต่อให้ "ใคร ๆ ก็พูดแบบนั้น ผมชินแล้ว" ******

การถูกนอกใจไม่ใช่แค่แผลเล็ก ๆ แต่มันคือบาดแผลที่ถูกทำร้ายอย่างรุนแรงและแสนสาหัส หัวใจของพร้อมพรในตอนนี้ก็เหมือนกัน เมื่ออยู่ๆ เธอก็รับรู้ได้ถึงความห่างเหินและความเปลี่ยนแปลงของสามี รัฐศาสตร์คือรุ่นพี่ของเธอสมัยเรียนมหาวิทยาลัย เขาคือชายที่กุมหัวใจของเธอไว้ด้วยความจริงใจ รัฐศาสตร์ไม่เคยแตะต้องพร้อมพรให้บอบช้ำ เขาเฝ้ารอเธอจนถึงวันแต่งงาน จนเธอท้องและคลอดลูกน่ารักๆ ออกมา และเมื่อลูกชายครบสามขวบ เขาก็เดินเข้ามาขอหย่าจากเธอ พร้อมกับเหตุผลที่ว่า เขาเจอผู้หญิงที่สามารถเติมเต็มชีวิตของเขาได้มากกว่าเธอ …

วีร์ดาต้องแต่งงานกับดนย์ด้วยเหตุผลเงินต่อเงิน และการแต่งงานของเธอนั้นเต็มไปด้วยความขุ่นข้องหมองใจ ดนย์เป็นสาเหตุให้พ่อของวีร์ดาต้องล้มป่วย วีร์ดาตัดสินใจขอหย่าจากเขา แต่แล้วดนย์นั้นเพิ่งรู้ถึงความรู้สึกของตัวเขาเอง หลังจากที่วีร์ดาขอหย่าจากเขา และครั้งนี้ดนย์อยากจะขอโอกาสจากวีร์ดาอีกสักครั้ง ... แค่ครั้งเดียวเท่านั้น

อรนลินกับจุติมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งต่อกันก็เพราะความต้องการอยากเอาชนะคะคานในค่ำคืนหนึ่ง แต่แล้วผลของการกระทำในคืนนั้น ก็ทำให้ผู้ใหญ่จับทั้งคู่แต่งงานด้วยเงื่อนไขพิเศษอีกหนึ่งข้อคือเธอต้องมีลูกชายให้เขา แลกกับเงินก้อนใหญ่ “มีอารมณ์ร่วมหน่อยสิ นอนตายด้านแบบนี้จะติดลูกชายได้ยังไง” เขาว่าพร้อมแตะริมฝีปากลงมาแถวๆแอ่งชีพจร อรนลินกัดริมฝีปากแน่น ก่อนจะเค้นเสียงบอกเขา “ฉันไม่มีทางมีอารมณ์ร่วมกับคุณ” “ทำไม ผมมันเป็นยังไงถึงจะมีอารมณ์ร่วมไม่ได้” “คนไม่ได้รักกันนี่” อรนลินว่า แต่เขาแย้งขึ้นก่อนเธอจะพูดจบ “ให้มาผลิตลูกชายนะคุณ ไม่ได้ให้มารักกัน เข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่า” จุติประชดประชันใส่ แล้วก้มลงปิดปากของเธอเสีย หงุดหงิดกับคำพูดที่ได้ยินเมื่อครู่นี้ชะมัดยาดเลย ไม่ได้รักกันอย่างนั้นหรือ ฮึ่ม!

หลี่เยี่ยนถิงคือองค์หญิงสามที่ไร้ซึ่งความรักและคนรักนางอย่างแท้จริง แต่แล้วคืนหนึ่งนางก็ถูกท่านแม่ทัพจางกล่าวหาว่านางก่อกบฏ แล้วอุ้มนางกลับไปที่จวนของเขา หลังจากนั้นชีวิตขององค์หญิงสามก็เปลี่ยนไป เมื่อจางซงหยวนทูลขออภิเษกสมรสกับนาง ++++++ “หากรู้ว่าท่านใจร้าย ใจดำและบ้าตัณหาราคะเช่นนี้ ข้าจะหนีไปให้สุดผืนแผ่นดิน ไม่มีทางยอมเข้าพิธีสมรสกับท่านแม่ทัพจางโดยเด็ดขาด” จางซงหยวนได้ยินว่าคนในอ้อมกอดจะหนีไปจากเขา นางจะไม่สมรสกับเขาก็ยังไม่ขุ่นใจเท่ากับที่นางเรียกเขาว่า ‘แม่ทัพจาง’ จางซงหยวนก้มหน้าลงเพื่อถาม น้ำเสียงดูจะเอาเรื่องอยู่หลายส่วน “เหตุใดไม่เรียกว่าพี่ซีฮัน” เยี่ยนถิงย่อมรู้ถึงแรงอารมณ์ของสามี นางช้อนตาขึ้นมองสู้สายตากับเขา ค่อยถามยียวนกลับไป “แล้วเหตุใดข้าต้องเรียกท่านว่า ‘พี่ซีฮัน’ ด้วยเล่า ท่านแม่ทัพจาง” จางซงหยวนคำรามฮึ่มๆ ในลำคอ ท่านแม่ทัพจางออกแรงกระชับอ้อมกอดให้แน่นเข้าแล้วเค้นเสียงถามด้วยอาการมันเขี้ยว “เจ้าจะยั่วพี่ไปถึงเมื่อใดเยี่ยนถิง” นางออกแรงดิ้นสุดแรง แต่จะเอาเรี่ยวแรงที่ใดมาดิ้นรนสู้กับแรงของเขาได้ ++++++

ผู้สืบทอดสำนักไฮว่ชั่วหายตัวไปอย่างลึกลับ โดยไม่มีผู้ใดล่วงรู้ ร่างสูงใหญ่โดดเดี่ยวในถ้ำมืด ถูกโซ่ตรวนล่ามัดเอาไว้ จนกว่าจะเลยวันเลือกเจ้าสำนักคนใหม่ มี่ฮวนอาสาขอเข้าไปเอาต้นสมุนไพร ‘โม่วยี’ ออกมาให้อาจารย์ จนไปเจอเข้ากับร่างดำโดดเดี่ยวร่างหนึ่งที่ในถ้ำมืด ที่ข้างกายของร่างดำโดดเดี่ยวร่างนั้นมีต้นสมุนไพรที่นางตามหา และทันทีที่นางเด็ดสมุนไพรต้นนั้นออกมา โซ่ตรวนที่ตึงร่างนั้นเอาไว้ก็ได้หลุดและปลดปล่อยร่างดำร่างนั้นออกมา ร่างนั้นข่มเหงนางอย่างเอาแต่ใจ กายสัมผัสลึกซึ้งต่อกัน มี่ฮวนจึงหอบเอาสายพันธุ์ลึกลับนั้นติดท้องของนางมา กว่าจะรู้ตัวอีกที ก็พบว่าตนตั้งครรภ์แล้ว หลังจากตั้งครรภ์ มี่ฮวนถูกขับไล่ออกจากโรงหมอ นางใช้ชีวิตเลี้ยงตัวเองและลูกด้วยวิชาที่ได้มาจากอาจารย์ จนวันดีคืนดี นางถูกคนของสำนักไฮว่ชั่วพาตัวไปรักษาเจ้าสำนัก ทันทีที่ดวงตาคู่สีดำเหลือบแดงมองเห็นนาง ก็รู้ได้ในทันทีว่าเป็นหญิงสาวที่ปลดปล่อยเขาออกมาจากโซ่ตรวน หัวใจแห้งผาก หัวใจที่เฝ้ารอมานาน พลันชุ่มชื่นขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะพบว่านอกจากนางจะเอาน้ำเชื้อของเขาไปทำลูกแล้ว นางยังจำเขาไม่ได้อีกด้วย หากเรื่องพวกนั้นยังไม่ร้ายแรงมากพอ นางยังจะหาเรื่องเดือดร้อนมาให้เขาต้องตามเช็ดตามล้างอีกต่างหาก นางช่าง… ช่างเหมาะสมกับที่เป็นเมียยอดอกตัญญูเสียจริง! ++++++ ตัวอย่างของเนื้อหา “หากเด็กคนนั้นคือลูกชายของท่าน แล้วพ่อของเด็ก...” มี่ฮวนรีบออกตัวไปว่า “มิใช่ท่าน” จ้าวหลิวรู้สึกเบิกบานหัวใจแปลกๆ เสียงแหบเอ่ยถาม มุมปากเจือด้วยรอยยิ้มอย่างที่ไม่เคยมีผู้ใดเคยพบเห็นมาก่อน “เหตุใดท่านหมอจึงร้อนตัวแอบอ้างว่าเป็นข้าที่คือพ่อของลูกท่าน” เสียงถามเจือแววหยอกเย้าทำเอามี่ฮวนโมโหขึ้นมาไม่น้อย นางอ้าปากจะเถียง แต่แล้วก็พูดคำใดไม่ออก ปากของนางแข็งค้างเช่นนั้นจนคนมองนึกสงสาร เช่นนั้นก็ยังอดแหย่นางออกไปอีกประโยคหนึ่งไม่ได้ “แค่เพียงครั้งนั้น ท่านหมอก็ตั้งครรภ์ลูกของข้าเลยหรือ” มี่ฮวนที่รู้สึกกระอักกระอ่วนใจ ประหม่า นางโกรธจนหน้าชาเมื่อได้ยินคำถามเช่นนั้นของท่านเจ้าสำนัก “เพียงครั้งนั้น เช่นนั้นหรือ” กล้าถามออกมาได้อย่างไรว่าเพียงครั้งนั้น เขาข่มเหงนางตั้งกี่ครั้ง อย่าบอกนะว่าจำไม่ได้ “ยี่สิบสี่” เสียงตอบถึงจำนวนครั้งที่เขาข่มเหงนาง เรียกเลือดทั่วทั้งเรือนกายให้ไหลขึ้นไปกองรวมกันที่ใบหน้าของมี่ฮวน “ท่านช่าง ช่างเป็นคนหน้าไม่อาย”

เบญจมินทร์และวสุกัญญา ทั้งคู่เคยรักกัน จดทะเบียนสมรสด้วยกันแบบเงียบ ๆ แต่แล้วในวันที่เบญจมินทร์ตกต่ำ ล้มละลาย วสุกัญญากลับบอกให้เขาหย่าขาดจากเธอ หลังหย่าขากจากวสุกัญญา เบญจมินทร์ได้พบกับอดีตภรรยาของเขาอีกครั้งที่โรงพยาบาล เธออยู่ในชุดคลุมท้อง แทบไม่ต้องสงสัยเลยว่าเด็กที่อยู่ในท้องของเธอนั้นต้องเป็นลูกของเขาอย่างแน่นอน เนื้อหาจากบางช่วงบางตอน “พี่เบญคะ” ชื่อที่หลุดออกมาจากปากของหญิงสาวคนนั้น ทำเอาวสุกัญญาใจหาย หัวใจของเธอหยุดเต้นไปชั่วขณะ พร้อมคิดเข้าข้างตัวเองไปว่าโลกคงไม่กลมและแคบถึงขนาดนั้นหรอก โชคชะตาจะไม่เล่นตลกกับเธอใช่ไหม แต่แล้วก็พบว่าทุกอย่างกำลังล้อเล่นกับความรู้สึกของเธออยู่ ชายร่างสูงใหญ่ท่วงท่าอากัปกิริยาคุ้นเคยที่ถูกเรียกว่า ‘พี่เบญ’ กำลังตรงมาทางนี้ เขาคงเป็น ‘พี่เบญ’ ของหญิงสาวคนสวยคนนั้น แต่นั่นก็ไม่น่าหวั่นใจมากเท่ากับเขาคือ ‘เบญจมินทร์’ ผู้ซึ่งเป็นอดีตสามีของเธอ และเธอกับเขาก็เพิ่งเซ็นใบหย่า ปลดปล่อยอิสรภาพให้กันและกันไป เมื่อห้าเดือนก่อนนี้เอง

นายแพทย์ฐิรดลเดินตามหลังภัทรวรินทร์ไปแบบห่าง ๆ เขาทิ้งระยะให้พอตามได้ทัน แล้วถึงได้เห็นเด็กชายคนนั้นวิ่งเข้าไปกอดร่างของเธอแน่นทั้งยังเรียกภัทรวรินทร์ว่าแม่อีกด้วย คำถามผุดเข้ามาในหัวมากมาย ชายหนุ่มพบว่าขาของตัวเขาเองแข็งจนขยับไปยืนมองให้ชัด ๆ นั้นช่างยากเย็นเสียเหลือเกิน ความรู้สึกผิด ความรู้สึกเสียใจ ความรู้สึกเลวร้ายค่อย ๆ คืบคลานเข้ามาครอบครองหัวใจของเขา เด็กชายภัทรวินทร์ละสายตาจากแม่มองไปยังคนที่ยืนขวางตรงทางเดินออกสู่รีสอร์ตด้วยดวงตาใสแจ๋ว ก่อนจะยิ้มกว้างอวดฟันที่เรียงตัวอย่างสวยงาม แล้วส่งเสียงตะโกนเรียกด้วยความดีใจ “Hi Dad” ฐิรดลมองไปยังภัทรวรินทร์ด้วยสายตาเจ็บปวด นาทีต่อมาเด็กชายก็วิ่งตรงมาที่เขา

ธาราทิพย์ เมาหนักในคืนงานเลี้ยงฉลองสละโสดของแฟนคนแรกและคนเดียวของเธอ ที่ไม่รู้ว่าเขาไปทำเพื่อนของเธอท้องตอนไหน แน่นอนว่าเพื่อนกันทำกันได้ลงคอ หญิงสาวจึงดื่มจนเมามายและตื่นขึ้นในกระท่อมกลางป่าที่ไหนสักแห่ง เธอพยายามหนีแต่คนที่กักขังเธอขอให้อยู่แบบสงบที่นี่ไปก่อน เธอจะอยู่อย่างสงบได้อย่างไร เพราะต้องไปร่วมงานเลี้ยงงานแต่งงานให้ได้ ธาราทิพย์จะหนีออกมาได้ง่าย ๆ หรือไม่ ในเมื่อถูกขังอยู่ที่ในบ้านกลางป่าแบบนั้น ร็อก ศิงขริน โรเจอร์ จำต้องเลยตามเลย ยอมตามน้ำ ตามสถานการณ์ไปเมื่อถูกจับมัดมือชกให้คุมผู้หญิงหุ่นเซ็กซี่ขยี้ใจที่บ้านในป่าลึก เขาต้องทำทุกวิถีทางเพื่อไม่ให้เธอออกไปรังควานงานแต่งงานที่กำลังจะจัดขึ้น อีกคนพยายามหนี อีกคนก็ทำทุกทางไม่ให้หนี คนแปลกหน้าสองคนร่วมบ้านเดียวกันที่กลางป่า จนพลั้งเผลอกายให้กันและกันในค่ำคืนที่แสนอ่อนหวาน หรือบางทีอาจพลั้งหัวใจไปแล้วก็ได้ บางช่วงจากเนื้อหา “ผมไม่ขอโทษกับเรื่องที่เกิดขึ้นนี่หรอกนะ ผมรู้ว่าผู้หญิงไทยถือเรื่องพรหมจรรย์ และถ้าคุณต้องการให้ผมรับ...” ธาราทิพย์เบื่อจะฟังจึงบอกขัดเขาไปว่า “หยุดเถอะ น้ำเน่าชะมัดเลย” ร็อกนิ่งเงียบไป อึ้ง ตกใจไม่น้อยกับท่าทีของเธอ ธาราทิพย์หันไปทางอื่นด้วยอารมณ์โมโหและหงุดหงิดก่อนจะหันไปหาเขาอีกครั้ง “ได้ เอาเงินมาสิ สินสอดที่ฉันเคยคิดไว้ว่าจะเรียกหากมีคนมาขอแต่งงาน” “เท่าไร” “พันล้าน” เธอบอกจำนวนเงินออกไปก่อนบอกสกุลเงินต่อในตอนท้าย “ยูโร” ร็อกเงียบไปเกือบครึ่งนาทีแล้วบอกกลับมา “ถึงว่า คุณถึงยังซิง” ธาราทิพย์ได้ยินก็หมดความอดทนลุกขึ้นจนผ้าห่มที่คลุมตัวไว้หลุดร่นจนเห็นร่างกายของเธอ “ผมมีไม่ถึงหรอก ตอนนี้มีอยู่พันเดียว เอาไปก่อนได้ไหม” “ทุเรศ ไอ้ฝรั่งทุเรศ พาฉันกลับบ้านเดี๋ยวนี้เลย” “ได้ ลุกขึ้นเถอะ ไหวไหม” “ยังมีหน้าถามอีกว่าไหวไหม” ธาราทิพย์บ่นแล้วปัดมือของเขาออก ข่มอาการเจ็บที่แกนกลางกายแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ อาบล้างเนื้อตัวจนสะอาดก่อนออกมาในผ้าเช็ดตัว ก็เห็นเขาถือชุดรอท่าเธออยู่

นาคี วีรัง อาฆาตุคุเนติ เสียงสาปนี้ดังก้องทั่วท้องนที ทั้งมหาสมุทร ท้องแม่น้ำ ลำคลอง บึง สระ หรือแอ่งน้ำเล็ก ๆ นั่นก็ยังได้รับผลจากคำสาปนี้ เนื่องด้วยเจ้าแห่งท้องนทีถูกลอบปลงชีพจากเมียรัก นางแทงกริชเล่มเล็กเอาชีวิตสวามี ก่อความอาฆาตพยาบาทและแคลงใจมาจนถึงภพชาติปัจจุบัน ปทุมมารู้สึกสะอิดสะเอียนพะอืดพะอมทุกครั้งที่ได้ยินตำนานเรื่องนี้ เธอไม่เชื่อตำนานนี้อย่างเด็ดขาด จนวันที่ย้ายไปเป็นแม่บ้านที่อาคารแห่งหนึ่ง ก็ทำให้เธอพบว่า ศาตราจารย์เธียร ชายคนนี้ทำให้เธอนึกถึงท่านพญานาคราชขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ และเขาไม่ได้อบอุ่นอย่างที่คนอื่น ๆ เห็น ภายใต้บุคลิกเรียบเงียบขรึม เธอดูออกหรอกน่าว่าเขาน่ะเอาแต่ใจและชอบจับผิดเธออีกด้วย แล้วทำไมจะต้องคอบจับผิดแต่เธอก็ไม่รู้ อย่างกับว่าชาติก่อน เธอเคยทำร้ายเขาจนเจ็บปางตายอย่างนั้นแหละ

จู่ๆก็มีชายสวมแว่นหน้าแปลก ดีกรีด๊อกเตอร์จากเมืองนอกโผล่เข้ามาอยู่ร่วมบ้านด้วย แถมยังมารู้ในตอนหลังว่าเป็นคู่หมายตัวเต็งของเธอเสียอีก เรื่องอะไรศศิธิดาจะยอมถูกคลุมถุงชนง่ายๆ ในเมื่อก็รอดมาได้ทุกทีนี่นา ครั้งนี้จะจนมุมหรือไม่มีทางเสียล่ะ แล้วถ้าหากว่าทุกคนรอบตัวเธอพากันจับชายถุงขนาดใหญ่ครอบลงบนหัวเธอพร้อมๆกันเล่า ยังจะหนีรอดได้อีกไหม . บางช่วงบางตอนจาก ‘ดวงใจผลิรัก’ . . . “เวลาคบกับใคร ผมมีธรรมเนียมอยู่อย่าง” “อะไรคะ” “เป็นแฟนกันแล้วต้องรับขวัญให้เธอคนนั้นด้วยน่ะสิครับ” ได้ยินปราชญ์บอกมาอย่างนี้ เข้าทางเธอสิ กอดอกมองเขา เงยหน้าถามยิ้ม “เป็นอะไรไม่ทราบคะคุณด๊อกเตอร์ที่ใช้รับขวัญคนที่คุณเรียกว่าแฟน แหวนเพชร สร้อยสวยๆ เงิน หรือ...” เสียงแจ๋วๆหายไปไหนแล้ว ก็คงตอนที่ถูกปราชญ์เชยคางขึ้นรับจุมพิตแสนอ่อนหวานที่ริมฝีปากอุ่นจัดทาบทับลงหานั่นเองละมัง นี่เขารับขวัญเธออยู่หรอกหรือ อ้าปากจะต่อว่า แต่แล้วก็รู้ตัวเองนั้นพลาดไปถนัดใจ ก่อนจะพริ้มตาหลับลงเพราะเคลิ้มไปกับสัมผัสที่แปลกประหลาดแต่ซาบซ่านที่สุดในชีวิตอย่างที่ไม่เคยได้รับจากใคร แล้วก็น่าตีนักที่ไม่แผลงฤทธิ์ด้วยการผลักอกเขาออก รู้สึกว่ามือของตัวเองยังไต่ขึ้นไปคล้องอยู่ตรงลำคอของเขาอีกด้วย ตอนที่ปราชญ์ผละออก เขาจ้องเข้ามาในดวงตาของเธอด้วยรอยยิ้มชนิดที่เห็นแล้วร้อนฉ่าไปทั่วตัวเลยทีเดียว

ทายาทตระกูลดังอย่างพฤกษ์ ผู้ไม่เคยถูกปฏิเสธและทำให้ผิดหวังแม้แต่เรื่องเดียวกลับถูกเด็กสาวบ้านนอกที่ชื่อน้องเหนือหักหน้าด้วยการไปหลงใหลชื่นชมอริของตนเองอย่างเชียร ใส ซื่อ บริสุทธิ์ผุดผาดนั่นมารยาชัดๆ เมื่อถึงแก่เวลาเขาจึงตามมาลงอาญากับเธอ แต่ไฉนเลยถึงกลายเป็นอาญาสีชมพูไปได้ ##### เธอหลับตาลงทันทีพร้อมกับเอ่ยปากยอมรับด้วยหัวใจอันห่อเหี่ยวแห้งแล้งถึงที่สุด “นานแค่ไหน กับการเป็นผู้หญิงลับๆของคุณ” “เดือนเดียวก็หรูแล้ว ปกติผมไม่ชอบใช้อะไรซ้ำๆเกินสามครั้ง” “เดือนเดียว?” เธอทวนเขาเสียงเบาหวิว หมดสิ้นศรัทธาในตนเองถึงที่สุด “อ้อ นับวันเอาดีกว่า ต้องมาเป็นเวลาสามสิบวัน เผื่อวันไหนคนหัวเสเกิดเบี้ยวไม่มา ผมจะได้ไม่เสียเปรียบ” เธออยากตะโกนใส่หน้าเขาเสียตอนนี้ วินาทีนี้ว่าเขาไม่มีทางเสียเปรียบเลยแม้แต่นิดเดียว มีแต่ได้กับได้ แล้วนิ่งรับชะตากรรมอันแสนโหดร้าย ก่อนตอบออกไปด้วยเสียงสั่นเทา “ก็ได้ ฉันยอมรับข้อเสนอทุเรศๆนั่นแล้ว”

“ผู้หญิงแบบนี้ไม่มีใครเอามาทำเมียหรอก รู้ตัวเอาไว้บ้างน่าจะดี” “แต่ก็มีคนแก่ๆคนหนึ่งเคยบอกข้าวอยู่หรอกค่ะ ว่าอยากให้ข้าวมาเป็นมะ...” กระดากจะพูดว่าเมียตามเขาเลยเลี่ยงไปว่า “เป็นแม่ของลูก” ธนากรบดกรามอย่างฉุนจัด เพราะคนแก่ๆคนหนึ่งที่ขวัญข้าวว่านั่นหาใช่ใครที่ไหนไม่ มันตัวเขาเองชัดๆ “ใช่ ไอ้บ้านั่นมันแก่แต่ฉลาดไม่หยอกล่ะที่หลอกฟันเด็กใจแตกหัวรั้นคนนั้นได้แล้วแกล้งบอกว่าจะให้ผู้ใหญ่ไปขอน่ะ” สุดทนอีกต่อไป ขวัญข้าวยิ่งกว่าโกรธในตอนนี้เองเห็นชายตัวโตตรงหน้าเล็กเท่ามดก่อนกระโดดใส่พร้อมเงื้อมือจะชกอีกฝ่ายที่ว่าเธอเป็นเด็กใจแตก ธนากรยิ้มมุมปากก่อนตั้งรับเอาไว้ได้ทันทั้งตัว รู้ในวินาทีเองว่าได้ตกลงไปในหลุมที่เขาขุดรอเอาไว้แล้ว ทั้งยังเสียเปรียบเขาจนเอาตัวไม่รอดอีกด้วยเพราะถูกคนแก่กอดรัดเอาไว้เสียแน่นราวกับหมึกยักษ์โคลอสซัล “ทำเป็นโกรธ ที่จริงอยากกอดก็บอกมาเถอะ”

อันนากำลังจะเดินตามรอยของแม่อย่างนั้นหรือ ไม่ใช่ซะหน่อย ก็แม่ของเธอหนีจากพ่อไป แล้วค่อยตั้งท้องไม่ใช่หรือ แต่ตัวเธอน่ะ ท้องแล้วค่อยหนีต่างหาก ท้องกับใครไม่ท้อง ดันท้องกับคนที่เห็นกันมาตั้งแต่เด็กอย่างนายแพทย์อาร์เธอร์นี่ยังไงเล่า เนื้อหาจากบางช่วงบางตอน “เดี๋ยวก็ได้โดนของแข็งนี่หรอก” อันนาเอ่ยถามทั้งที่ตัวเองยังพาดอยู่บนตัวของเขา “ของอะไรล่ะที่ว่าแข็งน่ะ” อาร์เธอร์มองสบตาคนที่เอ่ยวาจาท้าทายเขา ขยับขาตั้งชันขึ้นให้ได้มุม แล้วดันส่วนที่เป็นของแข็งของตัวเขาเองบดเบียดที่ท้องน้อยของคนอยากลองดีเน้น ๆ หนัก ๆ อันนาสะท้านเบา ๆ เมื่อรู้สึกได้ถึงของแข็งที่เขาบอก ตอนนั้นเองที่เกิดความคิดซุกซนอยากเอาชนะผุดขึ้นในหัว เธออยากจะผลักเขานอนลงนิ่ง ๆ แล้วเปิดดูให้รู้ไปเลยว่าอะไรที่มันแข็งได้ขนาดนั้น แต่ยังไม่ได้ทำอย่างที่ใจอยาก ก็จำต้องร้องเรียกเขาด้วยเสียงที่สั่นน้อย ๆ เพราะแรงบดเบียดจากเขาจริงจังมากขึ้น “อาร์ธ” อาร์เธอร์ไม่ตอบรับเธอด้วยคำพูดสักคำ แต่ดวงตาสีฟ้าของเขาดูเข้มแสงวาววับมากยิ่งขึ้น และเธอก็ไม่มีโอกาสได้พูดอะไรมากไปกว่านั้น อันนาถูกมือของเขาวาดขึ้นตรงท้ายทอยอย่างแม่นยำ พร้อมกับดึงลงไปหา แล้วปากของเธอก็ถูกปากของอาร์เธอร์ทาบทับปิดลงอย่างพอดิบพอดี “อี๊” เธอขืนตัวหนี พร้อมกับร้องโวย ยกกำปั้นทุบลงที่อกแข็ง ๆ ของอาร์เธอร์ แต่แล้วกลับถูกเขาบดจูบหนักกว่าเดิม ลึกซึ้งกว่าเดิมเสียอีก เป็นจูบที่ไม่ให้เธอได้ตั้งตัวเอาเสียเลย เรื่องราวของพระนางในเรื่องนี้เป็นรุ่นลูกจากเรื่อง 'หัวใจป่วนไอรัก' นะคะ ไม่ต้องอ่านเล่มนั้นมาก่อนก็อ่านเรื่องนี้ได้เลยค่ะ เพราะไม่ได้มีความเกี่ยวเนื่องเกี่ยวพันกันเท่าไร

อภิยาถูกส่งมาที่ไร่เทียมพสุธา โดยคุณลุงอรรถพลที่เธอเคารพรัก เธอไปที่นั่นเพื่อชดใช้หนี้ของพ่อและแม่ที่ยืมคุณลุงอรรถพลมา ก่อนที่พวกท่านจะลาลับโลกนี้ไป พสุธา เจ้าของไร่เทียมพสุธา บุตรชายคนกลางของอรรถพล เขาอยู่ภายใต้คำสั่งของพ่อมาทั้งชีวิต แต่แล้วก็คิดฝ่าฝืนคำสั่งของพ่อ อย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับเขามาก่อนแม้แต่ครั้งเดียว เมื่อรู้สึกดี ๆ กับสาวน้อยหน้าใสที่มาที่ไร่ของเขาเพื่อชดใช้หนี้ เธอเข้ามาจัดแจงเปลี่ยนแปลงชีวิตของเขาใหม่ จนหัวใจที่เคยแห้งผากค่อย ๆ ชุ่มฉ่ำด้วยความรักที่แสนบริสุทธิ์จากเธอ แล้วทั้งสองคนจะทำอย่างไร เมื่อความรักของพวกเขาแขวนอยู่บนเส้นด้ายแห่งความแค้นที่อัดแน่นของคุณลุงอรรถพล *** โทนเรื่องไม่เน้นดราม่าค่ะ อ่านง่าย เรียบ ๆ ไม่หวือหวา ***

ถูกคน ถูกที่ ถูกเวลา คงเป็นคำที่เหมาะสมที่สุด สำหรับนายแพทย์ภูผาและปลายฝน อัศวหาญญ์วรกุลในช่วงเวลานี้ เมื่อทุกอย่างเหมาะสม ถูกต้องและลงตัวที่จะเริ่มต้นความรักอีกครั้ง ก็มีแต่เดินหน้าอย่างเดียวเท่านั้น ไม่ถอยหลังกลับอีกต่อไป! บางช่วงบางตอนจากเนื้อเรื่อง “เมื่อไรจะถึงเนี่ย” “รีบหรือ” เสียงถามดังมาจากเขา พอเธอส่งเสียงตอบว่าไปว่า ‘รีบ’ ภูผาก็เร่งฝีเท้าให้ไวขึ้น จนหน้าอกของเธอบดเบียดไปกับแผ่นหลังของเขา ปลายฝนฟาดมือใส่ทันที “หื่นไม่เลือกเพศอีกนะ” “เดี๋ยวถ้ายังเอาแต่ว่าไม่หยุด จะปล้ำตรงนี้จริง ๆ เสียเลย” “ขู่เก่ง แน่จริงก็ปล้ำสิ” ภูผาหยุดเดิน แล้วแหงะมองมาด้านหลัง ปลายฝนซุกหน้าลงกับแผ่นหลังของเขา ตีมือพร้อมใบหน้าแดงซ่าน “ไปได้แล้ว ฝนจะตก” เรื่องราวของพระนางในเรื่องเป็นลูก ๆ จากเรื่อง ‘ภรรยานิรันดร์’ ค่ะ เนื้อหาเน้นอ่านง่าย ไม่หวือหวา ไม่ดรามา โทนเรื่องเรียบ ๆ ค่ะ

บุณย์นราถูกฉุดออกมาจากห้องหอในคืนแต่งงาน ซ้ำยังถูกข่มเหงจากชายโฉดจนย่อยยับ หากแค่นั้นเรียกว่าโชคร้ายแล้ว การต้องมาเจอชายคนนั้นอีกครั้ง ในสถานะของประธานบริษัท ที่เธอเพิ่งได้งาน ไม่โชคร้ายยิ่งกว่าหรือ เพราะทันทีที่เห็นหน้าเธอ เขาก็มีคำสั่ง ให้ไล่เธอออก แต่กลับยื่นขอเสนออันสุดแสนร้ายกาจเป็นทางเลือก ราวกับรู้ว่าบุณย์นรากำลังอับจนซึ่งหนทางอยู่ ###### “ตำแหน่งที่เธอทำอยู่ ที่นี่ไม่ได้เปิดรับ” บุณย์นราตากระตุกถี่ยิบขึ้นเหมือนกัน มันมีด้วยหรือ ไม่เปิดรับ แล้วประกาศออกไปแต่แรกทำไมว่ารับคน “ไม่รับพนักงานตำแหน่งที่ว่า แล้วที่นี่รับตำแหน่งอะไร” จบคำถามของเธอปุ๊บ เสียงตอบห้วนสั้นก็ดังขึ้น “แม่บ้าน” ขุนพลเลิกคิ้วมองนายนิด ๆ ส่วนบุณย์นราก็นิ่งไป อันที่จริงไม่ได้รังเกียจงาน แต่ก็ติดเรื่องวุฒิ เรื่องเงินเดือน เธอมาสมัครงานเพราะอยากได้เงิน แล้วไอ้ที่เรียนมาสี่ปีจะมีประโยชน์อะไร ถ้าเรียนมาแทบตาย แล้วให้ไปเป็นแม่บ้าน อีกอย่างแม่บ้านก็ไม่มีโอกาสก้าวหน้าเอาเสียเลย คิดได้อย่างนั้นก็จ้องตาเขานิ่ง ทำอย่างไรดี ตอนนี้เธอจนตรอกแล้ว มีแต่ต้องเดินไปข้างหน้าเท่านั้น แล้วเลยกลั้นใจถามออกไป เสียงอ่อยลงเล็กน้อย “แม่บ้าน เงินเดือนเท่าไร” “ห้าหมื่น” เงินเดือนขนาดนั้น ทำบุณย์นรางันไปราวกับถูกแช่แข็ง นักรบเห็นอาการของคนตรงหน้า ก็ออกแปลกใจอยู่ไม่น้อย ไหนขุนพลบอกเพดานเงินพวกเด็กจบใหม่ไว้ที่หมื่นห้าไงวะ นี่เขาให้ตั้งห้าหมื่น ทำไมยายนี่ได้ยินยังทำเฉยอยู่ เลยกระแอมทีหนึ่ง เสริมเสียงแข็ง ๆ ต่ออีกว่า “อาหารที่พักมี ฟรีไวไฟ แต่ต้องอยู่ประจำที่บ้านตลอด ไม่รับแบบไปเช้าเย็นกลับ” บุณย์นราตัดสินใจได้ตั้งแต่ได้ยินตัวเลขครึ่งแสนนั่นแล้ว อารมณ์เดือดดาลของเธอก็สงบลงเกินครึ่งแล้วด้วย เลยถามเสียงอ่อนกลับไปถึงขอบเขตงาน “แม่บ้านที่ว่านี่ ต้องทำอะไรบ้าง” “ทำอาหารกับงานสวนแค่นั้นมั้ง ห้าหมื่นน่ะ” นักรบถามกลับหน้าตาย บุณย์นรามองอย่างคืบแคลงแล้วถามกลับเหมือนกัน “นั่นสิ แม่บ้านอะไร ทำไมเงินเดือนตั้งห้าหมื่น” “แม่บ้านที่รับก็คือต้องทำงานในบ้านทั้งหมด รวมถึงงาน...บนเตียง” นักรบเน้นคำหลังเป็นการเฉพาะ แววตาของเขาก็วาววับขึ้นเล็กน้อยอีกด้วยบุณย์นราเกือบตอบตกลงอยู่แล้ว หากไม่สะดุดกับคำหลังสุดที่หลุดจากปากเขาเข้าเสียก่อน

‘อรพิมพ์’ ที่ต้องประสบภาวะซึมเศร้าและพร้อมจะฆ่าตัวตายอยู่ตลอดเวลาเหตุเพราะสามีตีตัวออกห่างไปหาเด็กสาวคนหนึ่งที่ชื่อ 'พิมนารา' ภีม เป็นพี่ชายของ อรพิมพ์ เขาคือคุณหมอหนุ่มนักธุรกิจที่รักน้องมากเกินกว่าจะปล่อยให้ชายโฉดหญิงชั่วคู่นั้นลอยนวลเสวยสุขบนความโศกเศร้าของอรพิมพ์ได้จึงคิดหาทางจัดการกับคนคู่นี้ ภีมดึงพิมนาราเข้ามาอยู่ในวงโคจรของเขาหลอกล่อและล่วงเกินร่างกายและจิตใจของพิมนารา ทั้งๆที่ภีมเองก็มี ‘พิมพา’อยู่ข้างกายของเขา แต่เมื่อความจริงปรากฏ กลับทำให้ภีมถึงกับหัวใจสลายร้าวรานจนไม่เป็นผู้เป็นคน เพราะเข้าใจพิมนาราผิดไป แม้คิดกลับไปแก้ไขก็ดูเหมือนจะสายเกินไปเสียแล้ว เพราะพิมนาราหายไปอย่างลึกลับพร้อมกับร่างกายและหัวใจอันแสนบอบช้ำจากการกระทำของเขาเอง ที่สำคัญกว่านั้นคือเธอเอาลูกของเขาติดท้องไปด้วย!

ความเข้าใจผิดก่อเกิดเลือดเนื้อเชื้อไขของจอมวายร้ายอย่างปุญญ์ มีหรือที่คนอย่างนั้นจะไม่ทวงคืนไม่ใช่แค่ลูก แต่แม่ของลูกเขาก็จะเอา! “ที่ผมอยากรู้คือ เรารู้จักกันก่อนมาก่อนหน้านี้อย่างนั้นใช่ไหม” “คุณจำไม่ได้? แล้วฉันบอก คุณจะจำได้หรือไง” “ผมรถคว่ำจนจำเวลาช่วงหนึ่งไม่ได้เลย และก็มั่นใจด้วยว่าอาจเป็นตอนที่ได้รู้จักกับคุณ” พิชชาอรยืนฟังจนเขาว่าจบ อดเบ้หน้าน้อยๆไม่ได้ “นิยายจัง” “ผมไม่รู้ว่ายังจะนิยายมากพอไหม ถ้าเด็กชายกตัญญ์จะเป็นลูกของผมด้วย” คราวนี้พิชชาอรมองเขาอย่างเป็นเดือดเป็นแค้น เมื่ออีกฝ่ายพูดถึงบุตรชายของเธอที่มีเขาเป็นคนร่วมสร้าง ใจของเธอไม่เคยเต้นรัวเร็วขนาดนี้มาก่อน รู้สึกเหมือนว่าร่างกายกำลังจะลุกเป็นไฟด้วยโทสะที่ฝังแน่นในตัว บอกเขาด้วยเสียงเครียดๆ “ตอนนี้ไม่สำคัญแล้วว่าเขาจะเป็นลูกของคุณหรือเปล่า” ปุญญ์ขมวดคิ้วมุ่น กระชากเสียงถามอย่างไม่พอใจนัก “ทำไม” “เพราะฉันเคยติดต่อคุณไปแล้วเรื่องที่ฉันท้อง แต่คุณ คุณ....” พูดถึงเหตุการณ์วันนั้นทีไร อารมณ์ของเธอจะพรุ่งปรี้ดทันที มันเต็มไปด้วยความกรุ่นโกรธ เกลียดชังเขาอย่างที่สุด จนอยากจะอาเจียนออกมาเลยทีเดียว “ผมทำไม” “ฉันไม่อยากนึกถึงตอนที่คุณพูดลับหลังว่าฉันยังไงบ้างน่ะ พูดอย่างไม่ใช่ลูกผู้ชาย!” พิชชาอรเค้นเสียงว่าอย่างมีโมโห จำได้มั่นว่าเขาบอกว่าผู้หญิงที่ผ่านมาก็แค่ทางผ่านของเขา แล้วนี่มาตอแยกับเธอ แฟนสาวของเขาไม่รู้เรื่องหรือไร ยิ่งคิดก็ยิ่งเดือด “ผมต้องการลูก …และคุณต้องรับผิดชอบเรื่องนี้ทั้งหมดฐานที่พรากเขามาจากผมที่เป็นพ่อแท้ๆ” “ฝันไปเถอะ!” “มันต้องเป็นฝันที่สนุกแน่พิชชาอร ถ้าในนั้นมีคุณรวมอยู่ด้วย!”

รุ่งอรุณต้องทำภารกิจเป็นก้างขวางคอ ระหว่างพยัคฆ์กับแฟนสาวของเขา แต่ไฉนเลยดันถูกซ้อนแผนกลับ ด้วยการให้เธอสวมรอยตามสถานการณ์ มาเป็นเมียของพยัคฆ์เอาเสียดื้อๆแบบนี้ แล้วรุ่งอรุณจะต้านทานผู้ชาย หล่อๆ ล่ำๆ ซุกซน ปากแข็งแบบเขาคนนี้ได้อย่างไรกันเล่า

‘พี่อยากมีลูก เปรมไม่คุมไม่ได้หรือไง’ เธอยังจำคำพูดของเขาได้ทุกคำ จำสีหน้า แววตาของเขาได้เสมอ แล้วเขาเล่ายังมีเธอหลงเหลืออยู่ในความทรงจำบ้างไหม หรือมีพรรษมนแทนที่เธอจนหมดแล้ว ตุลาต้องการให้เธอมีลูก แต่เธอยังไม่พร้อม เขาจึงหันไปหาผู้หญิงอีกคนอย่างนั้นหรือ

เพราะเหตุใดธรรศและมัฌชิมาจึงหันหลังจากกัน ซ้ำร้ายความสัมพันธ์คืนเดียวยังสร้างดวงใจน้อยๆน่าหลงใหล แต่ถูกซ่อนเร้นภายใต้รอยรักของคนทั้งคู่อีกด้วย “ยัยหนูเป็นลูกของใครกันแน่” มัชฌิมาคงไม่รู้ตัวว่าตนเองหายใจลึกและยาวราวกับต้องการสงบสติอารมณ์ก่อนตอบเขาแบบกำปั้นทุบดิน “จะลูกใครก็ลูกอุ่นสิคะ” “พี่หมายถึงว่าใครคือพ่อของยัยหนู” “...พี่ธรรศลืมไปหรือเปล่าคะว่าอุ่นแต่งงานกับพี่นิล และเราก็มียัยหนู” “อย่างนั้นหรอกเหรอ...อยากรู้ไหมว่าพี่ได้หลักฐานอะไรของพอใจมา” เขาถามด้วยท่าทีคล้ายเป็นต่อ คนเป็นแม่กางปีกป้องทันที นึกกังวลตามหากเป็นอย่างที่เขาพูด เรื่องจะยุ่งไปกันใหญ่ “อย่ายุ่งกับอุ่นและลูกนะคะ” “นี่คือการขอร้อง?” “อุ่น...เปล่า” “งั้นพี่จะได้ให้ใครสักคนช่วยขุดเรื่องนี้เอาให้ชัดๆกันไปเลย ว่าจ้างนักสืบเก่งๆมันคงไม่กี่ตังค์หรอกมัง อุ่นคิดว่าไง” “ไม่นะคะพี่ธรรศ อุ่นขอ...” ธรรศยิ้มกว้างกว่าเก่า วางแก้วเหล้าในมือลงก่อนเดินมาตรงมาหาเธอ จนยืนประจันหน้ากันแล้วค่อยโน้มหน้ามาเสียใกล้ บอกเสียงเบาแต่หนักแน่นเน้นความหมาย“พี่เคยบอกแล้วนี่ ว่าถ้าขอร้องพี่ ต้องแลกกับอะไร” เธอผงะส่ายหน้าน้อยๆ “อุ่นไม่มีทางทำแบบนั้นเด็ดขาด ถ้าทับทิมรู้เข้า…” เขาตามมากระซิบคำพูดใส่หน้าเธอ “อุ่นไม่พูด พี่ไม่พูด ใครจะรู้” ก่อนจะรัดแขนรอบลำตัวอ้อนแอ้น มัชฌิมายกมือขึ้นดันอกแกร่งๆนั่นโดยอัตโนมัติ ต่อว่าเขาปากคอสั่น “ทำไมพี่ธรรศเห็นแก่ตัวแบบนี้คะ” “พี่เรียนรู้มาจากอุ่นไง” ธรรศกระซิบวาจาร้ายกาจเหนือริมฝีปากของเธอ ก่อนจะบดเบียดคลึงเคล้าลงมาอย่างหนักหน่วง

“กลับไปแล้ว ผมต้องเข้าไปคุยกับเจ้าสัวเรื่องของเราเสียที” พรลักษมีชะงักมือที่กำลังจัดการกับอาหารในจาน ปฏิเสธทันควัน “ไม่นะคะ” “ทำไม!” จักรพรรดิแทบตวาดถามด้วยความไม่พอใจเมื่อได้ยินว่าเธอปฏิเสธ “ฉัน... เรา...เอ่อ...เป็นแบบนี้ก็ดีแล้วนี่คะ” คนฟังวางช้อนและมีดลงบนจานแทบเป็นกระแทกกระทั้น ยกผ้าซับมุมปากแล้วประสานมือย้อนถามเธอเสียงกร้าวกรุ่นด้วยอารมณ์โกรธ “เป็นแบบนี้? นี่คุณพูดอะไรออกมารู้ตัวบ้างไหม มีแต่ผู้หญิงอย่างว่าเท่านั้นที่คิดอย่างนั้นน่ะ แต่คุณกลับอยากให้เราเป็นแบบนี้?” “ฉันยังไม่อยากผูกมัดตัวเอง คุณเองก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน จะเดือดร้อนทำไมคะ” ใช่เขาเดือดร้อน เดือดจนร้อนจนไหม้เพราะเธอไม่แคร์ที่จะมีหรือไม่มีเขาก็ได้ เธอถึงได้คิดเช่นนั้น จักรพรรดิไม่ชอบความรู้สึกอึดอัดเช่นนี้ ไม่เคยต้องมาตามต้อนผู้หญิง ไม่เคยอยากลงหลักปักฐานกับใคร และเขากำลังจะบ้าตายเพราะเธอ “ตามใจ อยากเป็นแบบนี้ก็ตามใจ คบแบบเปลืองเนื้อเปลืองตัวแบบนี้สินะที่ชอบ พอเบื่อก็หาเรื่องเลิกกัน … แบบนั้นใช่ไหม” เขาตวาดถามสรุปประชดประชันใส่อารมณ์กับเธอ “ดีไม่ต้องแต่งมันแล้ว อยู่กันแบบนี้ไปเรื่อยๆ จนแก่จนตายจากกันไปเลยก็ดี!” เขาสรุปส่งท้ายด้วยคำพูดกระแทกแดกดันแบบที่เธอไม่เคยเห็น “ฉันไม่อยากคุยแล้ว คุณใช้แต่อารมณ์ไม่มีเหตุผลเลย” “ใช่! ผมใช้แต่อารมณ์ แบบนี้ก็เหมือนกัน” จักรพรรดิจบประโยคตรงเข้ามาดึงเธอลุกขึ้นจากโต๊ะอาหารสวมกอดรัดแน่นปล้นจูบเอาแต่ใจ “ปล่อยฉันนะ นี่คุณจะข่มขืนฉันเหรอ” “อยากลองรสชาตินั้นหน่อยไหมล่ะ ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีสาวไหนได้รับเกียรตินั้นจากผมเลยสักคน”

หากไม่ใช่ว่ารักมาก ยึดมั่นกับรักแรกและคำสัญญาจอมปลอมจากปากของรุจิภาส ดรัลรัตน์คงไม่เจ็บช้ำใจหนักถึงขนาดนี้ ดรัลรัตน์กลายเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว ใจเด็ด หิวเงินในสายตาของใครต่อใคร ห้าปีแล้วที่เธอมีแก้วตาดวงใจอย่างเด็กชายสิปปภาสในชีวิต หญิงสาวยอมลาออกจากงาน เพื่อเลี้ยงดูเด็กชายสิปปภาสให้เติบโตเป็นเด็กดี มาวันนี้รุจิภาสขอกลับมาแก้ไขความผิดพลาดเหล่านั้น พร้อมทำทุกวิถีทางเพื่อจะได้กลับเข้ามาในชีวิตของเธออีก ดรัลรัตน์จะยอมให้เขากลับมาแก้ตัวไหม หรือจะปล่อยให้เขาเป็นเพียงเศษเสี้ยวหนึ่งในห้วงหัวใจของเธอเท่านั้นก็พอ

พ่อม่ายสายซึน นิรันดร์ อัศวหาญญ์วรกุล ชายผู้กำพร้าภรรยามากว่าสิบสามปี กำลังประสบปัญหาหนัก เมื่อปลายฝน บุตรสาววัยหัวเลี้ยวหัวต่อ คบเพื่อนต่างเพศ นอกจากจะเขม่นหน้าเพื่อนชายของลูกแล้ว แม่ของเด็กนั่นยังทำนิรันดร์ คันยุบยับในหัวใจอีกด้วย

ธรณ์ อัศวหาญญ์วรกุล เจ้าของแฮชแท็ก #Iamalreadytorn เคยช้ำรักครั้งใหญ่จากไอลดา เขาถูกบอกเลิกในวันที่เตรียมการจะขอเธอแต่งงาน ไม่นานจากนั้นไอลดาเลือกหัสดินทร์ ชายมีสกุลรุนชาติแสนอบอุ่น ผู้ใหญ่ สายเปย์ และใจดี เป็นคู่ครองของเธอ ธรณ์อาจยิ้มแย้ม พูดคุยอย่างคนไม่คิดอะไรมาก แต่หัวใจของเขาช้ำรัก ย่อยยับแทบไม่มีดี และเขาไม่เคยเปิดรับใครใหม่ คล้ายกับจะรอหญิงสาวที่ตีจากเขาไปอยู่ทุกคืนวัน สี่ปีที่เขาเฝ้ารอ ในที่สุดไอลดาก็เริ่มมีปัญหาระหองระแหงกับสามี ความหวังของธรณ์จึงเรืองรองขึ้น แต่แล้วเขาก็ถูกสกัดหนทางเป่าถ่านไฟเก่าจากพรรณวษา หญิงสาวที่เป็นเพื่อนรักของไอลดา เธอไม่เคยชอบหน้าธรณ์ ธรณ์เองก็รู้สึกไม่ต่างจากพรรณวษาเท่าไรนัก ไม่ว่าจะเป็นเมื่อก่อนหรือแม้แต่ตอนนี้ และเมื่อมีเหตุให้ต้องใกล้ชิดกันอีก ได้ปะทะฝีปาก คารม พบหน้ากันบ่อยขึ้น ต่างฝ่ายก็ทำเอาหัวใจของกันและกันสั่นไหวขึ้นมาจนได้ และในวันที่หัวใจของธรณ์เริ่มไม่มั่นคงต่อไอลดา ไอลดาก็แยกทางกับสามีในที่สุด ไอลดาพร้อมจะกลับมาหาเขาแล้ว และสัญญาจะเป็นดวงใจของเขาไปตลอดชีวิต จะไม่ทำให้เขาต้องเจ็บอีกต่อไป แต่แล้วดวงใจของธรณ์เล่า พร้อมจะยกกลับคืนให้ไอลดาได้อีกไหม หรือมีเงาของใครเข้ามาจับจองอยู่ข้างในนั้นแล้ว

ปานทิพย์ถูกส่งให้ไปทำเรื่องบางอย่างกับณัฏฐ์ในคืนงานเลี้ยงรุ่น แต่แล้วเขากลับรู้ตัวและตลบหลังเธอด้วยการจับมาเป็นเมียบำเรอแบบลับ ๆ หลังจากนั้น “ปานต้องคอยทำให้ดินสิ ไม่ใช่ให้ดินหากินเองแบบนี้” เสียงเขาตอบคลอเคลียข้างหู เรียกขนอ่อนให้ลุกชันไปทั่วทั้งร่างกาย เบี่ยงตัวหนี แต่ก็ไปไหนไม่พ้น เมื่อแขนกำยำกักเธอเอาไว้ทั้งสองข้างกับขอบผนังตรงนั้น เธอเบี่ยงหน้าหลบลมหายใจร้อน ๆ หลบปาก หลบจมูกของเขาที่อวลไปด้วยกลิ่นเหล้า ที่รู้สึกเหม็นคลุ้งจนอยากอาเจียน “อย่านะดิน” “อย่าอะไรล่ะ” ณัฏฐ์ถามเสียงแตกพร่า อย่างที่คนฟังรู้ว่าเขาคิดจะทำอะไร “ดินบอกแล้วไง ว่าปานต้องพร้อมให้ดินทุกที่ทุกเวลาอย่างที่ดินต้องการ” “แต่ไม่ใช่ตรงนี้” “อย่างนั้นจะเรียกว่าทุกที่ทุกเวลาได้ยังไงล่ะ” คนพูดย่ามใจ ล้วงมือเข้าเสื้อของเธอ คลึงเนื้อนุ่มอย่างมันเขี้ยว “เห็นปานเป็นอะไรเนี่ย” “อ้าว นี่ยังไม่รู้อีกหรือปานทิพย์ว่าเป็นอะไร” ณัฏฐ์ถามกลั้วหัวเราะ แต่เธอไม่นึกขำไปด้วย เค้นเสียงที่บ่งบอกถึงความรู้สึกได้อย่างชัดแจ้ง “ปานอยากเกลียดดินแค่ไหนรู้ไหม” “ก็เกลียดสิ ดินไม่ได้ห้ามนี่” ปานทิพย์ชะงัก มองหน้าชายตรงหน้านิ่ง ต่อว่าเขาด้วยความน้อยอกน้อยใจ “ดินไม่ใช่ลูกผู้ชายเลยที่ทำกับปานแบบนี้” “ปานน่าจะรู้ว่าดินเป็นผู้ชายแค่ไหน ที่ทำให้ปานร้องขอครั้งแล้วครั้งเล่าได้ขนาดนั้นน่ะ”

จอมขวัญถูกหลอกให้มาทำงานกับภูเบศ หารู้ไม่ว่าเขาเพียงต้องการย่ำยีร่างกายของเธอ เพื่อแก้แค้นศัตรูคู่อาฆาตเพียงเท่านั้น บางช่วงบางตอนจากเนื้อเรื่อง . “เวลาคุณภูทำตัวไม่น่ารัก สัญญากับคุณภูอีกข้อได้ไหมว่าจะไม่โกรธ ไม่เกลียดคุณภู” “ค่ะ หนูสัญญา” คนขอคำมั่นจอมปลอมที่ตัวเองสร้างขึ้นมาหลอกเด็กสาวตวัดรัดศรีษะนุ่มหอมมากอดแนบแน่น ยิ้มอย่างมาดร้ายที่ดักทางจอมขวัญเอาไว้จนได้ เขามั่นใจว่าในวันข้างหน้า เธอจะไม่มีวันโกรธหากเขาเผลอพูดอะไรเลวๆออกไปอีก และหากเขาเผลอบ่อยๆก็จะใช้ข้ออ้างแบบเดิมๆนี้ไปเรื่อยๆ รับรองว่ายัยเด็กนี่ตามเขาไม่ทันแน่

เด็กในอุปการะของปู่ช่างน่าหมั่นไส้นัก เขาจึงต้องหาทางกลั่นแกล้งทุกวิถีทาง และพอปู่เกิดจับคู่ผิด ระหว่างเด็กนั่นกับน้องชาย เบลคจึงถึงขั้นกินไม่ได้นอนไม่หลับเลยเดียว เพราะพี่ชายกับน้องชายจะมีเมียคนเดียวกันได้อย่างไร!

เธอเป็นใคร ฉันเป็นใคร เธอมีหน้าที่อะไรแก้วตา” แก้วตาตาขวางบอกเสียงเยาะใส่เขาบ้าง “อ้อ แก้วมันแส่เอง ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ต้องมายุ่งกัน คุณโตไม่ต้องมายุ่งกับแก้วอีก แก้วก็จะไม่ยุ่งกับคุณโต” “เดี๋ยว! ไอ้ที่ต้องยุ่งเพราะเธอมีหนี้ต้องใช้ คิดว่าพิศวาสนักหรือไง” “เหรอคะ แก้วตาพยักหน้าน้อยๆถามด้วยแววตาปวดร้าว งั้นก็เอาเงินคืนไปเลยค่ะ” พูดจบควักเช็คออกจากกระเป๋ากางเกงยัดใส่มือเขาแล้วหันหลังขวับทันทีจะกลับห้อง ราชสีห์ตาวาวโรจน์มองกระดาษในมือแล้วก้าวยาวๆมาคว้าแขนเอาไว้ แต่แก้วตาฉุนจนเห็นราชสีห์เป็นเพียงแมวตัวหนึ่งเท่านั้น เธอออกแรงสะบัดมือเขาไม่พอ ยังผลักเขาจนสุดแรง ราชสีห์ไม่ทันตั้งตัวจึงเซถอยหลังไปครึ่งก้าว พอเห็นว่าแก้วตาสู้แรงอย่างไม่เคยทำมาก่อน ราชสีห์ก็มีโทสะจนพุ่งเข้าไปจับตัวเอาไว้พอจับท่อนแขนของเธอได้ข้างหนึ่ง แก้วตาก็ใช้แขนอีกข้างเหวี่ยงใส่หน้าของเขาเข้าเต็มเปา แต่เขากลับไม่หลบ จึงออกแรงทุบเขาซ้ำๆราชสีห์ก็ยังไม่ยอมปล่อยเธอ แก้วตาที่ฮึดสู้ดึงดันแขนตัวเองให้หลุดจากเขาสุดท้ายก็สู้แรงไม่ไหว ราชสีห์ตวัดทีเดียวพลิกร่างเล็กจ้อยแล้วกอดรัดเอวบอบบางทางด้านหลังตั้งท่าจะสั่งสอนให้หลาบจำเสียหน่อย “เก่งแล้วนี่” เขาว่าเสียงเหี้ยมข้างใบหูเธอ

หากนายแพทย์ภวินท์รู้ว่าเธอซุกลูกแฝดของเขาเอาไว้อย่างมิดชิด เขาจะต้องมาพรากลูกไปจากเธอแน่ กระบวนการซ่อนลูกจากพ่อ รอกำหนดการหย่าจึงเกิดขึ้น ฐิตตาใจคอไม่ดี ตั้งแต่ออกจากบ้าน ยิ่งพอรถเลี้ยวกลับเข้ามา ก็ยิ่งใจหายหนักเข้าไปใหญ่ เธอเห็นภวินท์กำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะตัวเดิม เหมือนคราวแรกที่เขามา แต่ที่ไม่เหมือนคราวแรกเสียทีเดียว คือเขากำลังนั่งคุยอยู่กับสองแสบของเธอ เจ้าสองแสบวิ่งเข้ามากอดขาแม่ทันที แล้วแย่งกันพูด ชนิดที่ฟังแล้วตัวชาวาบราวกับถูกสาดด้วยน้ำแข็ง “แม่จ๋า มีคนมาหาแม่จ้า เขาบอกว่าชื่อ ‘พ่อ’ ” พี่ชายได้ยินอย่างนั้นรีบแย้ง “เขาไม่ได้ชื่อ ‘พ่อ’ เขาบอกว่า ‘เขาเป็นพ่อ’ ” ฐิตตากลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ใจสั่น และมันคงรุนแรงมากพอ พอที่จะทำให้เธอสั่นไปทั้งตัว ใบหน้าของหญิงสาวซีดเผือด เกิดความหวาดกลัวหวาดหวั่นขึ้นในตอนนั้นเล็กน้อย และเธอไม่ได้หันไปทางที่นายแพทย์ภวินท์ยืนอยู่ ไม่อย่างนั้นคงได้เห็นว่าเขามองเธอกับลูกนิ่งเป็นนานสองนานด้วยสายตาเฉียบขาดเฉียบคมมากขนาดไหน

ปราณปริยาถูกชะตาชีวิตบีบรัดให้ต้องจำใจยอมอย่างไม่มีทางเลี่ยงเป็นผู้หญิงของนักธุรกิจผู้ร่ำรวย เขาเลี้ยงดูเธอไว้เพื่อบำรุงบำเรอความสุข แต่แล้วเมื่อเธอตั้งครรภ์เขากลับแสดงท่าทีไม่ยอมรับ เธอจึงต้องจากไปพร้อมลูกในท้องของเขา การจากไปแบบไร้ร่องรอยของหญิงสาวที่ปรานต์เลี้ยงไว้เพื่อบำรุงบำเรอความสุขทำให้ใจของปรานต์แหว่งโหวงถูกกัดกร่อนอย่างที่ไม่เคยเป็น หลายปีให้หลัง ปรานต์พบเธออีกครั้ง ในฐานะผู้หญิงที่ภพ ชายรุ่นพี่ที่เขาเคารพรักมากคนหนึ่งจริงจังถึงขั้นจะแต่งงานด้วย เธอเป็นเมียของเขา แล้วยังเคยท้องลูกของเขาอีก มีสิทธิ์อะไรเอาตัวเองใส่ตะกร้าล้างน้ำไปขายให้คนอื่น!

คงเจ็บปวดไม่น้อยหากรู้ว่าตนเองถูกใช้เป็นหมากตัวหนึ่ง ในกระดานของเกมแก้แค้นและฟาดฟันห้ำหั่นกับอีกฝ่าย แต่แล้วเมื่อเรื่องราวถึงจุดจบใครกันจะเป็นคนที่เจ็บปวดที่สุด เขา เธอ หรือ ทุกคน ########## “ถ้าคุณทนไม่ไหวจริงๆ ก็ช่วยจบสัญญาของเรา เซ็นชื่อลงในทะเบียนหย่าเถอะค่ะ ในส่วนที่ผิดสัญญาคุณต้องปรับอีกเท่าไร จะหามาใช้คืนให้” ลืมไปเสียสนิทว่าต้องหย่า ธีร์หรี่ตามองคนที่ท้าเหย็งๆก่อนเหยียดยิ้มว่า “ทำไมผมต้องหย่า ในเมื่อมีทั้งคนรับใช้ทั้งนอกห้อง ในห้อง แถมบนเตียง ออลอินวันในคนเดียวแบบนี้คุ้มเกินคุ้มเสียอีก...ว่าไหม” เลือดในกายพุ่งปรี้ดเมื่อได้ยินคำหยามหมิ่นของเขา ไม่เคยสุดทนสุดกลั้นแบบนี้มาก่อนในชีวิต จะให้เข้าไปทำร้ายเขาก็ผิดวิสัยของเธอ ณิชามองเขาด้วยแววตาแบบเดียวกับคำพูด “คุณทำสัญญาไว้ว่าจะหย่าเมื่อครบหนึ่งปี” “แล้วไง ผมไม่หย่า ใครจะมาจับมือผมเซ็นชื่อได้” “ฉันจะฟ้องศาล” “เอาสิ ให้ช่วยหาทนายให้ไหม” “ฉันเกลียดคุณ ได้ยินไหม” ธีร์ยิ้มร้ายกาจเข้ามาตวัดจูบเธออย่างไม่ให้ตั้งตัว รู้สึกได้ว่าปากเริ่มหนาบวมเพราะแรงบดไร้ความปราณีจากเขา ก่อนที่คนใจร้ายจะปล่อยให้เธอได้หายใจเอาอากาศเข้าไปในปอด “ก็ดีแล้วนี่หนูณิช” เขาผละมาโต้เหนือริมฝีปากของเธอ ก่อนสบตาท้าทายบอกอย่างทระนงในความเป็นธีร์ “ผมนึกกลัวแต่ว่าคุณจะเกลียดผมไม่ได้เท่านั้นเอง”

ครอบครัวของบุรินทร์เคยผ่านความล้มเหลวทางธุรกิจครั้งใหญ่ จนพ่อและแม่ของเขาต้องจากไปด้วยความสิ้นหวัง บุรินทร์มุ่งมั่น ต่อสู้ จนกลับมาผงาดได้อีกครั้ง แต่กลับถูกสกัดจนเกือบซวนเซ แล้วหญิงสาวที่เขาถูกตาถูกใจตั้งแต่แรกเจอ ที่ดูอย่างไรก็ไร้พิษสงอย่างสาริศาจะใช่หนึ่งในเครื่องมือที่ใช้ทำลายเขาอีกครั้งหรือไม่ เนื้อหาบางช่วงบางตอน “เข้าบ้านไปทำหน้าที่ภรรยาก่อน” ได้ยินอย่างนั้น สาริศาสะดุ้งตกใจ ขยับถอยหนีเขาทันที บุรินทร์หรี่ตามองท่าทีของเธอ *พร้อมหัวคิ้วขมวดเข้าหากันจนดูเกินจริงไปนิด ถามกลับสั้น ๆ ว่า “เป็นอะไร” “หน้าที่ภรรยา หน้าที่อะไรกันคะ” “เก็บกวาด เช็ดถูบ้าน เตรียมอาหารเย็น แล้วก็จัดเตรียมห้องหับไว้นอนคืนนี้ นี่เราคิดอะไรอยู่” “เปล่าสักหน่อย” พึมพำเดินตามหลังเขาเข้าบ้านไป อดบ่นอีกไม่ได้ “ไม่มีแม่บ้านคอยทำให้หรือยังไงนะ ไม่รวยจริงนี่นา” “พี่พูดสักคำหรือยังว่าพี่รวย”

“ในเมื่อเราย้อนกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว ก็อยากจะขอร้องเธอสักสองเรื่อง...จะได้ไหม” คราวนี้เป็นนพรัตน์ที่ใจคอไม่ดีขึ้นมาบ้าง มองแผ่นหลังของเธอ หยั่งเชิงอึดใจเดียว ถามกลับสั้นๆ “อะไร” “คือ...” เอ่ยขึ้นมาคำหนึ่งอย่างลังเล ก่อนจะหันมองข้ามไหล่สบตากับเขาตรงๆ พูดด้วยน้ำเสียงให้ฟังดูกังวลใจอยู่พอประมาณ “คือตอนนี้เรากำลังคบอยู่กับติน เธอจำตินได้ใช่ไหม เอ่อ ธารินทร์ที่เรียนห้องเดียวกันกับพวกเราน่ะ...และเรากับตินก็มีแพลนจะแต่งงานกันปลายปี” จากใบหน้าที่ดูเฉยเมยของชายหนุ่มค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นขมึงบึ้งตึงในทันที ใบหน้าหล่อเหลาบัดเดี๋ยวแดงบัดเดี๋ยวเขียว แววตาที่จ้องตอบดูคุกคามเอาเรื่อง แล้วก็นิ่งอยู่เป็นนาน พูดอะไรไม่ออกราวกับถูกน็อคด้วยหมัดนุ่ม ๆ ที่ซ่อนก้อนเหล็ก ก้อนเล็กๆ แต่ใส่อัดกันจนแน่นที่ปลายนวมนั่น เห็นท่าทีเขาแล้ว ยิ้มบางๆส่งให้ เอ่ยต่ออีกหน่อย “อยากขอร้องแค่ว่าอย่าพูดเรื่องเมื่อคืนนี้ออกไปจะได้ไหม ขอให้มันจบลงที่นี่” หยุดหน่อยหนึ่ง ประเมินท่าทีของเขาเห็นแววตาเหมือนกับมีกองไฟเต้นเร่าๆในนั้น ก็หลุบตาลง ยิ้มน้อยๆ บอกต่ออีกข้อ “และระหว่างเรา มันจะต้องไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก” ย้ำด้วยเสียงหนัก ๆ ในตอนท้าย “ได้ใช่ไหมนพรัตน์” ในอกในใจเขาเดือดพล่านคล้ายมีคนจุดไฟตั้งเตาอยู่ข้างในนั้น นพรัตน์ยืดตัวตรง สูดลมหายใจเข้าอย่างต้องการระงับอารมณ์ที่เดือดปุดๆ หลังจบคำขอร้องของเธอ มีแพลนจะแต่งงานกับธารินทร์อย่างนั้นหรือ อย่าพูดเรื่องระหว่างเขากับเธอเมื่อคืนนี้อีกอย่างนั้นหรือ และ เรื่องแบบเมื่อคืนนี้จะไม่มีทางเกิดขึ้นอีก...อย่างนั้นหรือ นพรัตน์บิดริมฝีปากลง แล้วว่าเสียงหยัน “ไอ้แว่นมันคงดีใจน่าดู ที่เมียมัน มีประสบการณ์เข้าหอมาแล้ว”

“เพียงต้องมางานแต่งของน้ำตาลกับคุณวิชญ์ให้ได้นะ” เพียงใจยิ้มรับเซียวๆก่อนวางสายลง งานแต่งเพื่อนสนิทของเธอกับผู้ชายคนนั้นอีกตั้งหลายเดือน แล้วเธอจะกล้าหอบลูกในท้องที่เริ่มโตขึ้นเรื่อยๆไปงานแต่งของคนเป็นพ่ออย่างเขาได้อย่างไร …

คงเจ็บปวดไม่น้อยหากรู้ว่าตนเองถูกใช้เป็นหมากตัวหนึ่ง ในกระดานของเกมแก้แค้นและฟาดฟันห้ำหั่นกับอีกฝ่าย แต่แล้วเมื่อเรื่องราวถึงจุดจบใครกันจะเป็นคนที่เจ็บปวดที่สุด เขา เธอ หรือ ทุกคน ########## “ถ้าคุณทนไม่ไหวจริงๆ ก็ช่วยจบสัญญาของเรา เซ็นชื่อลงในทะเบียนหย่าเถอะค่ะ ในส่วนที่ผิดสัญญาคุณต้องปรับอีกเท่าไร จะหามาใช้คืนให้” ลืมไปเสียสนิทว่าต้องหย่า ธีร์หรี่ตามองคนที่ท้าเหย็งๆก่อนเหยียดยิ้มว่า “ทำไมผมต้องหย่า ในเมื่อมีทั้งคนรับใช้ทั้งนอกห้อง ในห้อง แถมบนเตียง ออลอินวันในคนเดียวแบบนี้คุ้มเกินคุ้มเสียอีก...ว่าไหม” เลือดในกายพุ่งปรี้ดเมื่อได้ยินคำหยามหมิ่นของเขา ไม่เคยสุดทนสุดกลั้นแบบนี้มาก่อนในชีวิต จะให้เข้าไปทำร้ายเขาก็ผิดวิสัยของเธอ ณิชามองเขาด้วยแววตาแบบเดียวกับคำพูด “คุณทำสัญญาไว้ว่าจะหย่าเมื่อครบหนึ่งปี” “แล้วไง ผมไม่หย่า ใครจะมาจับมือผมเซ็นชื่อได้” “ฉันจะฟ้องศาล” “เอาสิ ให้ช่วยหาทนายให้ไหม” “ฉันเกลียดคุณ ได้ยินไหม” ธีร์ยิ้มร้ายกาจเข้ามาตวัดจูบเธออย่างไม่ให้ตั้งตัว รู้สึกได้ว่าปากเริ่มหนาบวมเพราะแรงบดไร้ความปราณีจากเขา ก่อนที่คนใจร้ายจะปล่อยให้เธอได้หายใจเอาอากาศเข้าไปในปอด “ก็ดีแล้วนี่หนูณิช” เขาผละมาโต้เหนือริมฝีปากของเธอ ก่อนสบตาท้าทายบอกอย่างทระนงในความเป็นธีร์ “ผมนึกกลัวแต่ว่าคุณจะเกลียดผมไม่ได้เท่านั้นเอง”