ตราบาปรัก ผู้ชายใจร้าย

“คุณปินบอกว่าไม่ต้องรอค่ะ คืนนี้คงไม่กลับ” ‘จอย’ หัวหน้าแม่บ้านประจำที่บ้านของปริญญ์ ยืนบอกคุณผู้หญิงที่ตนไม่เคยนึกเคารพเลยสักครั้ง ด้วยสีหน้าหมิ่นแคลน แววตาสะใจตอนพูด จอยแทบไร้ความเคารพต่อคนที่นั่งอยู่ตรงเก้าอี้ อย่างกับสุภาษิตที่ว่า ‘นายว่าขี้ข้าพลอย’ ไม่ผิดเพี้ยนเลยแม้แต่นิด ปริญญ์แสดงออกกับจินดาพรรณอย่างไร ลูกน้องของเขาแทบทุกคนก็จะแสดงออกกับเธอแบบนั้นหมด จินดาพรรณวางโทรศัพท์ในมือลง เลิกสนใจเครื่องประดับราคาแพงที่กำลังดูอยู่ แล้วขยับตัวลุกขึ้นยืน หญิงสาวยื่นมือแตะยังจานอาหารตรงหน้า แล้วดันไปตรงหน้าจอย สั่งเสียงเรียบเฉย ไร้อารมณ์ความรู้สึกใด ๆ กับคนใต้บังคับบัญชาของสามี “เอาไปเทให้หมาท้ายซอยกิน แล้วช่วยเลือกหมาให้ด้วยนะ เอาแบบที่ไม่มีเจ้าของ เพราะหมาในซอยที่มีเจ้าของ มันไม่ค่อยเชื่อง คงจะกินยากหน่อย ให้แล้วคงเรื่องมาก ไม่ยอมกิน เสียของแย่เลย” จินดาพรรณสั่งจบ จอยที่ยืนอยู่ไม่ห่างก็เข้าใจในความหมายนั้นทันที เถียงกลับเพราะไม่รู้จะเอาอะไรไปสู้กับภรรยาของเจ้านายได้ นอกจากจะกล่าวอ้างไปยังปริญญ์ “ถ้าคุณปินรู้เข้าจะต้องเอาเรื่องคุณแน่…” จินดาพรรณทำหน้าเหมือนจะกลัว เธอยิ้มเย็น ๆ ส่งให้จอยก่อนบอกเชิงขู่กลับไป “ทุกอย่างในบ้านหลังนี้ รวมถึงตัวของปิน ฉันเองก็มีสิทธิ์ครึ่งหนึ่งตามกฎหมาย” เสียงนุ่มแต่เฉียบขาดพูดมาถึงตรงนี้แล้วเงียบไปครู่ ก่อนส่งเสียงพูดต่อ แบบที่ทำให้คนในบ้านขนหัวลุกกันไปหมด ไม่เว้นแม้แต่จอยที่ยืนเถียงอยู่ตรงนี้ด้วย “และคนในบ้านหลังนี้ นอกจากจะต้องรับคำสั่งของปินแล้ว ก็ต้องรับคำสั่งของฉันด้วย หรือเธออยากจะฝ่าฝืนคำสั่งคนแรก ก็เอาเลย ฉันจะได้ให้...ออก” “คุณกล้าหรือ ฉันเป็นหัวหน้าแม่บ้านที่อยู่กับคุณปินมาเกือบสิบปีเลยนะ” จอยพยายามข่มกลับ แต่จินดาพรรณที่ไม่มีอะไรจะต้องเสียอีกแล้ว เธอข่มกลับด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล แบบที่คนรับใช้ในบ้านคนอื่น ๆ ที่ฟังอยู่ต้องก้มหน้า หลบสายตาของเธอหมดทุกคน “ลองดูก็ได้นี่...จอย” จอยจ้องมองตาภรรยาของเจ้านายแล้วพึมพำด้วยเสียงที่จงใจให้อีกฝ่ายได้ยิน “อิโธ่ ก็แค่เมียที่จดทะเบียนแต่งไว้งั้น ๆ งานแต่งก็ไม่ได้จัด นอนก็ไม่ได้นอนด้วยเลย ยังมาทำเชิดหน้าชูคออยู่อีก คุณปินเฉดหัวออกไปเมื่อไร จะเอาน้ำมนต์มาล้างซวยให้นายกู” จินดาพรรณเชิดหน้าไม่พูดอะไรด้วยอีก หญิงสาวยืนมองจอยว่าจะทำตามที่สั่งหรือไม่ พอเห็นว่าอีกฝ่ายพาคนงานในบ้านหยิบเอาจานอาหารออกไปจนหมด ค่อยเดินกลับเข้าห้องไป เธอแต่งงานกับปริญญ์แบบเงียบ ๆ มาสี่ปีแล้ว ด้วยคิดว่าเขาจะยังคงรักเธออยู่ แล้วอดคิดถึงเหตุการณ์ตัดรอนเขาในตอนนั้นไม่ได้ “สงสารปินเถอะลูก ถ้าหนูต้องแต่งงานกับเขา ลูกของพวกหนูก็จะเสี่ยงที่จะเป็นแบบพ่อและแม่” “แต่ดารักปินนะแม่” “หนูยังเด็กเหลือเกินลูก” แม่ของจินดาพรรณบอกเสียงอ่อนแรง ท่านหลับตาแล้วยากนักจะลืมขึ้นได้อีก แต่ก็ฝืนแรง ฝืนส่งเสียงบอกลูกให้ตัดใจจากปริญญ์ “ความรักที่แท้จริงคือต้องการให้คนที่เรารักมีความสุข ไม่ใช่รั้งกันเอาไว้ อยากครอบครองเขาไว้ แต่ปล่อยให้เขาได้ไปเจอความสุขที่แท้จริง ได้เจอคนที่จะสร้างครอบครัวด้วยกันได้อย่างยั่งยืน หนูอย่าเอาปินมาทรมานด้วยเลยนะ” จินดาพรรณร้องไห้โฮ หญิงสาวในวัยสิบเก้าปีอยู่ในภาวะอ่อนล้าทั้งกายและหัวใจ เธอกำลังจะเสียแม่ด้วยโรคร้ายที่เจอเพียงหนึ่งในสิบล้านคน จริยาคือแม่ม่ายสามีตาย แม่ที่เลี้ยงดูเธอมาตั้งแต่เกิด และแม่ก็บอกให้เธอตัดใจจากเพื่อนที่จริงใจกับเธอที่สุดคนหนึ่ง ปริญญ์ไม่ได้ต้องการเป็นแค่เพื่อนสนิทกับเธอเท่านั้น เขาบอกรักเธอในตอนจบมัธยมศึกษาปีที่หก และเขาขอเลี้ยงดูเธอกับแม่ เขาทำงานและเรียนไปด้วย เขาขอเพียงได้อยู่ด้วยกันแบบนี้ไปตลอดชีวิต เขาขอเพียงแค่นั้น แต่แม่กลับมาบอกให้เธอตัดใจจากเขา เพราะเธอเองก็คงมีชีวิตไม่ต่างจากแม่ หลังจากหมอให้เธอเข้าไปตรวจร่างกายและเจอความเสี่ยงน่าจะเป็นโรคเดียวกันกับพ่อและแม่ “ถ้าหนูรักเขา หนูปล่อยเขาไป เชื่อแม่เถอะนะ อย่าให้เขาต้องมาทนดูหนูจากไป เหมือนอย่างที่แม่เฝ้ามองพ่อ เหมือนอย่างที่หนูเฝ้ารอวันตายของแม่แบบนี้อยู่อีกเลย”