ภรรยานิรันดร์

ภาพไฟลุกท่วมรถยนต์สมรรถภาพเยี่ยมตรงหุบเขาเบื้องล่างสว่างวาบอยู่ตรงหน้านี่เอง ก่อนที่มันจะระเบิดตูมเสียงดังสนั่นขึ้นอีกครั้ง น้ำตาที่ไม่เคยคิดว่าชาตินี้จะมี ค่อย ๆ ไหลซึมออกจากดวงตาเย็นชาดุจพญาอินทรีย์ของนิรันดร์ อัศวหาญญ์วรกุล ชายหนุ่มยืนมองควันไฟที่พวยพุ่งจากต้นตอเชื้อเพลิงนิ่ง อย่างที่ทำอะไรลงไปมากกว่านั้นไม่ได้อีกแล้ว คงทำได้เพียงแต่ภาวนา ขอให้คนในรถปลอดภัย และยังคงมีชีวิตอยู่ ขอให้ปาฏิหาริย์บนโลกนี้จงมีอยู่จริง           ภรรยาของเขาต้องไม่ตาย           แต่แล้วความจริงก็ฉายชัดขึ้น เมื่อเขายืนรออยู่อย่างนั้นจนเจ้าหน้าที่นำซากรถพร้อมกับซากของคนที่ติดอยู่ด้านในขึ้นมาได้สำเร็จ ทันทีที่เห็นร่างของภรรยาที่หลังพวงมาลัยดำหงิกจนแทบจำสภาพไม่ได้ นิรันดร์ได้แค่ครางเรียกชื่อเธอแผ่วเบาอย่างคนหมดเรี่ยวแรง กระนั้นเสียงนั่นก็ยังดังก้องไปทั่วทั้งหัวใจของเขา           “ปิ่น!”           นิรันดร์ได้ยินตัวเองตะโกนเรียกชื่อเล่นของภรรยาออกมาอีกคำ ก่อนสะดุ้งตื่นจากฝันร้าย ที่ตามหลอกหลอนมายาวนานถึงสิบสามปี           ขมับของเขาเต้นตุบๆ เป็นจังหวะหนักหน่วงเลยทีเดียว อีกทั้งเหงื่อกาฬยังไหลซึมไปทั่วทั้งศีรษะ คล้ายออกวิ่งมาราธอนเป็นระยะทางแสนไกล เหลือบดูเวลา เพิ่งผ่านเที่ยงคืนมาได้แค่ชั่วโมงเดียวเท่านั้น และหากว่าฝันถึงอดีตภรรยาแบบนี้ เขาคงนอนไม่หลับอีกต่อไป ค่อยลุกจากที่นอน นั่งสงบความคิดและลมหายใจของตัวเอง เดินไปเปิดม่าน มองฝ่าความมืดมิดแบบเดียวกับที่แฝงเร้นอยู่ในหัวใจของเขาออกดู ถึงได้พบเงาลาง ๆ ของม้านั่งตัวโปรดของเธอ ที่แม้จะเก่าจนแทบใช้การไม่ได้ แต่เขาก็ยังคงให้มันตั้งที่เดิมไม่เคลื่อนย้ายไปไหน ข้าวของเครื่องใช้เสื้อผ้าของเธอยังคงอยู่ที่เดิมอย่างนั้น...ไม่เคยเปลี่ยน ความเงียบเหงาเกาะกินลึกเรื่อยเข้าไปในหัว จนนึกรังเกียจมัน ผละหนีความรู้สึกพวกนั้น ตรงไปที่ประตูห้อง ลงไปยังชั้นล่างของบ้าน รินน้ำสีอำพันใส่เกือบเต็มแก้ว แล้วยกดื่มพรวดเดียวจนหมด เหล้าแรงร้อนผ่าวลวกผ่านหลอดอาหารเป็นทางยาวถึงในช่องท้องช่วยดับความรู้สึกเหงาและอ่อนแอในจิตใจได้บ้าง เมื่อนึกถึงภรรยาที่รักสุดหัวใจ เดินเรียบเรื่อยเอื่อย ๆ ไปที่ห้องนอนของบุตรสาว เปิดประตูเบาๆ เข้าไปยืนมองแก้วตาดวงใจอีกดวงที่นอนพริ้มหลับสนิทบนเตียงนอนก็ให้คลายใจลงมาได้บ้าง แม้จะเสียภรรยาไป แต่เขายังมีบุตรสาวที่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเธออยู่ครึ่งหนึ่งตรงหน้านี่           ดีที่ปลายฝนหน้าตาละม้ายเขามากกว่าจะไปทางแม่ของแก ดวงหน้าสวยคม คิ้วเข้มถอดแบบจากเขาแทบไม่ผิดเพี้ยน แล้วถอนใจเบาๆ เพราะแววตาของแกเหมือนกับอดีตภรรยาที่จากไปแล้วแทบเป็นคนเดียวกัน ดื้อเงียบ บางทีก็ดูเจ้าเล่ห์เจ้าแผนการบ้าง ยิ้มขืนๆ เมื่อภาพของผู้เป็นภรรยาในอดีตแทรกผ่านเข้ามาในความทรงจำอีกครั้ง หัวตาของเขาร้อนผ่าวขึ้นอีกแล้ว ยกนิ้วขึ้นบีบมันแน่นๆ แล้วยิ้มปนขำเมื่อแว่วเสียงงึมงำเบาๆ จากบุตรสาวที่หลับอยู่ นิรันดร์เดินเข้าไปมองใกล้ๆ ด้วยสายตาอ่อนโยน ยื่นมือลูบศีรษะบุตรสาว แล้วขยับผ้าห่มคลุมให้เบาๆ ผละจากมา พาตัวเองออกจากห้องนอนของปลายฝนแล้ว อดไม่ได้ที่จะเข้าไปยังห้องที่เคยเป็นห้องหอของเขากับอดีตภรรยา หยุดยืนมองภาพวาดขนาดใหญ่กว่าตัวจริงเล็กน้อย จ้องลึกเข้าไปในดวงตาของคนในภาพนิ่งนาน ความรู้สึกปวดร้าวเพราะการจากลาแปลบปลาบขึ้นในหัวใจของเขาพลันนั้นเอง พร้อมกับคำมั่นที่เขาพร่ำบอกเธอเสมอแว่วผ่านเข้ามาในหัวสมองของเขาอีกครั้ง             ‘ผมจะรักคุณเพียงคนเดียว และจะดูแลคุณให้ดีที่สุด ตราบเท่าที่ผมจะมีลมหายใจ’