“อ่ะ...อื้อ เจ็บนะพี่ราม แก้วเจ็บ อือ...” เคราสากของเขาขูดไถลำคอจนรู้สึกเจ็บแสบ “อือ...ทีกับไอ้หมอเสียงอ่อนเสียงหวาน ทีกับผัวทำเป็นขัดขืน กูจะเอามึงบนเตียงผู้ป่วยเนี่ยแหละ” แล้วเสื้อผ้าของแก้วกาญจน์ก็ถูกถอดดึงออกจากร่างอย่างรวดเร็ว “อือ...มะ...ไม่นะพี่ราม นี่มันเตียงผู้ป่วย” “แล้วไง ก็ฉันจะเอา” เขาหยุดมือที่กำลังจะกระชากยกทรงของเธอพร้อมกับสวนกลับทันควัน “อือ...มะ...ไม่นะพี่ราม แก้ว...แก้วไม่ยอม” เธอดิ้นสุดแรงเกิด แต่ก็แพ้แรงคนเหนือร่างที่กดคร่อมทับอยู่ดี และถ้าดิ้นแรงกว่านี้ก็กลัวจะตกเตียง “หลังจากฉันเข้าไปในตัวเธอก่อนค่อยพูดคำนี้ว่าจะยอมหรือจะครางแก้ว อีกอย่างเธอก็หายแล้ว ฉันไม่จำเป็นต้องอดทนอีกต่อไป” ------------ “คุณ!” เธอเก็บลิปสติกในมือใส่กระเป๋าหันขวับไปมองคนที่ยืนกอดอกอยู่ด้านหลังทันที “ตกใจอะไรกัน คิดถึงเหรอ หรือว่ากลัว” เขาเดินเข้าไปหาเธอแล้วก็เอ่ยต่อ... “จะไปกับพี่ดีๆ หรือจะใหพี่ต้องใช้ความรุนแรง” “ฉันท้องอยู่นะ” “แล้วใครสน ท้องแล้วไง” น้ำเสียงกระด้างดังตอบกลับทันควัน “คนต่ำช้า” หึหึ “ด่ามาเลยทูนหัว ก็บอกแล้วไงว่าจะไม่เสียเวลาอีกแล้ว ถ้าคิดนาน พี่จะอุ้ม” เขาเดินไปช้อนอุ้มเธอขึ้นแนบอก “อื้อ...ปล่อยนะ ไม่ปล่อยจะร้องให้คนช่วยแน่” “ร้องสิ จะจูบให้คนทั้งโรงพยาบาลดู และจะเอาให้คนทั้งโรงพยาบาลดูด้วย พี่ไม่ได้ขู่ พี่ทำจริงถ้ายังดื้อไม่เชื่อฟัง” เงียบ!

“ฉันขอถามคุณสักคำถามได้ไหมคะ และคุณก็ตอบฉันมาตรงๆ ได้เลยค่ะ” “ถามมาสิ มีอะไรที่ฉันไม่ตอบเธอตรงๆ มั่งล่ะ” “นอกจากเธอแล้ว ในอนาคตคุณ มีฉันบ้างไหม?” “ไม่!” เขาตอบเสียงหนักแน่นโดยไม่ปล่อยให้คนถามต้องรอนาน เธอซาบซึ้งจนพูดไม่ออก แต่ก็ฝืนความจุกแน่นในอกยิ้มแห้งๆ แล้วตอบกลับ “งั้นขอให้คุณกับเธอโชคดีนะคะ” “ขอบคุณ เธอก็ด้วยนะ ขอให้โชคดีหลังจากที่เรา ‘หย่า’ กันก็แล้วกัน มีอะไรจะพูดอีกไหม ถ้าไม่มี ฉันจะอาบน้ำแล้ว เหนื่อย” ฤกษ์เอ่ยตอบกลับหน้านิ่ง ++++++ “ที่พ่อฤกษ์บอกว่าทำให้ไนล์มีน้องได้น่ะ ทำได้จริงเหรอฮะพ่อฤกษ์” “ได้สิ ทำไมถึงจะไม่ได้ พ่อยังทำให้มีไนล์ได้เลย” “แล้วแม่หนิงจะโกรธไหมฮะ ถ้าพ่อทำให้แม่หนิงมีน้องให้ไนล์ได้” “โกรธน่ะโกรธแน่นอน แต่มีน้องแล้ว แม่หนิงก็จะหายโกรธพ่อเอง” “ไม่ได้หมายถึงโกรธพ่อ ไนล์หมายถึงจะโกรธไนล์น่ะฮะ แม่หนิงจะไม่โกรธไนล์ใช่ไหมฮะ” “แล้วพ่อล่ะไนล์ ทำไมไม่ห่วงพ่อมั่งฮึ ถ้าพ่อช่วยไนล์ ไนล์ก็ต้องเข้าข้างพ่อสิ อยู่ข้างพ่อ ไม่งั้นพ่อไม่ทำน้องให้ไนล์นะ” “เข้าข้างพ่อฤกษ์ แม่หนิงก็โกรธไนล์เหมือนกันนะฮะ”

อะแฮ่ม! เสียงกระแอมไอดังขึ้นจากด้านข้างทำให้เธอละสายตาจากคู่สนทนาหันไปมองเจ้าของเสียงกระแอม "คะ ท่านประธาน" "เรามีเรื่องต้องคุยกันนะ" "ตอนนี้เหรอคะท่านประธาน ดิฉันขอถ่ายเอกสารให้เสร็จก่อนได้ไหมคะ" อือ! "งั้นขอตัวสักครู่นะคะคุณตะวัน" เธอหันไปเอ่ยกับคู่สนทนาก่อนจะเดินตามคนที่เดินหน้าตึงนำหน้าตัวเองไป ++++++++ ปึก! พอประตูห้องทำงานปิดสนิท เท้าใหญ่ก็ก้าวยาวๆ เข้าไปหาคนตัวเล็กที่เดินตามตนมา "หมายความว่ายังไงฮึ" เขาถามเสียงสั่นด้วยความเดือดดาล "อะไรคะท่านประธาน" "เราอยู่กันสองคน ไม่ต้องพูดจาห่างเหินก็ได้ บอกผัวมาสิทำอะไร ทำไมไปยิ้มให้ผู้จัดการตะวันนั่น" ประธานจอมหวงเอ่ยถามภรรยาของตนเอง "คุยกันจะให้ตีหน้ายักษ์ได้ไงคะ อีกอย่างคุณตะวันเขาก็เป็นคนดี น่าคบหา" "น่าคบหา? หมายความว่ายังไง ปิ่นปักเป็นเมียพี่นะ จะไปคบหาผู้ชายคนอื่นไม่ได้" "คิดอะไรของท่านประธานเนี่ย คบหาใช่ว่าจะคบแบบแฟนสักหน่อย" "ยังเรียกท่านประธานอีก เดี๋ยวจูบลงโทษซะเลยดีไหมเนี่ย" ขัดหูเป็นบ้ายามแม่ยอดขมองอิ่มเรียกห่างเหิน "เราตกลงกันแล้วนี่คะว่าอยู่บริษัทเราจะเรียกแบบนี้ และเรื่องของเราก็ต้องเป็นความลับ ห้ามให้คนในบริษัทรู้ว่าเราแต่งงานกัน ถ้าขืนยังเรียกมาพบบ่อยแบบนี้ คนก็รู้กันพอดีว่าปิ่นปักเป็นเมียพี่" "ก็เลิกทำให้พี่หวงสักทีสิ อีกอย่างไม่มีใครเห็นหรอก เพราะชั้นนี้มีแค่เราทำงานสองคน พี่จะมีเซ็กซ์กับเราในห้องทำงานจนถึงเวลาเลิกงานก็ยังได้" "ไม่มีสิทธิ์หวงนะคะ ลืมแล้วเหรอคะว่าเราแต่งงานกันแบบมีข้อตกลง ปิ่นปักต้องการมีลูก และพี่เองก็ต้องการนางบำเรอบนเตียง เราต่างก็ได้ประโยชน์ด้วยกันทั้งคู่นี่คะ และถ้าคิดจะมีอะไรกับปิ่นปักในห้องทำงานก็อย่าหวังค่ะว่ามันจะเกิดขึ้น" เธอพูดย้ำให้เขาจำให้ขึ้นใจถึงเรื่องสัญญาแต่งงานกันสองปี ภายในสองปีนี้ เขาต้องทำให้เธอท้องให้ได้ และพอถึงกำหนดสองปีต่างฝ่ายก็ต่างแยกทางกันเพื่อไปใช้ชีวิตของตัวเอง "แต่ในสองปีนี้ ปิ่นปักเป็นของพี่ ทำไมจะไม่มีสิทธิ์หวง และพี่จะเอากับเราในห้องทำงานก็ไม่ผิด เพราะพี่เป็นเจ้าของบริษัทนี้" "รู้ค่ะว่าเป็นเจ้าของบริษัท และถ้าจะหวงก็หวงแต่พอดีค่ะ อย่าทำอะไรเกินเหตุก็พอเดี๋ยวความแตก ถ้าหมดเรื่องคุยแล้ว ขอตัวไปทำงานต่อก่อนนะคะท่านประธานบริษัทลูคัส" #ประธานขี้หวง #เมียเด็กก็เย็นชา #พ่อแม่ลูน่ากับลูก้า

#ทาสรักคุณหมอ #หมอหมา #หนูนิ่ม "ทำไมถึงท้อง?" เขากำที่ทดสอบตั้งครรภ์ที่เห็นในถังขยะในห้องน้ำออกมาถามคนตัวเล็กที่นอนหลับอ่อนเพลียบนเตียง เสียงของเขาที่ดังกว่าปกติทำให้เธอสะดุ้งตื่น "ทำไมถึงปล่อยให้ตัวเองท้องนิ่ม" เขาถามพร้อมยกที่ตรวจครรภ์ในมือขึ้นให้เธอดู "แล้วทำไมหมอไม่ใส่ถุงยาง?" สาวเจ้าถามกลับด้วยความผิดหวังเมื่อได้ยินน้ำเสียงแข็งกร้าวและสีหน้าโกรธของทัชชกร "หมอก็ให้นิ่มกินยาคุมแล้วไง ทำไมหมอต้องใส่ถุงยาง" ทัชชกรตอบกลับเสียงห้วนและยิ่งทำให้ใจพยาบาลสาวเจ็บจี๊ด "หมอรู้ไหมว่าหมอเห็นแก่ตัวมากแค่ไหน หมอเองก็เป็นหมอและก็รู้ว่ายาคุมมันไม่ได้ผลร้อยเปอร์เซ็นต์ ถ้าหมอไม่อยากให้นิ่มท้อง หมอก็ต้องป้องกันด้วย" สาวเจ้าตะโกนตอบกลับไปด้วยโทสะเช่นกัน "สรุปคืออยากให้หมอรับผิดชอบตบแต่งเป็นเมียใช่ไหม" "ถ้าหมอยังพอมีจิตสำนึกความเป็นลูกผู้ชายอยู่บ้างก็ควรรับผิดชอบนิ่ม และอย่าคิดให้นิ่มไปเอาลูกออกเด็ดขาด นิ่มไม่ทำ" สาวน้อยเอ่ยตอบสวนกลับพร้อมลุกลงจากเตียงนอนมายืนประจันหน้าเขา ตอนนี้เธอจุกในอกจนร้องไห้ไม่ออกแล้ว ไม่คิดว่าพ่อของลูกจะคิดกับตัวเองแบบนี้ "แล้วจะทำยังไง ท้องต้องโตขึ้นเรื่อยๆ คนก็ต้องรู้ว่านิ่มท้อง อีกอย่างหมอรับผิดชอบนิ่มไม่ได้ นิ่มเองก็รู้ว่าหมอต้องแต่งงานเดือนหน้ากับหมอษา" "นิ่มรู้ว่าหมอจะแต่งงานกับหมอษาค่ะ แต่หมอจะทำยังไงกับนิ่มและลูกคะ" เธอถามเพราะอยากรู้ว่าเขาจะจัดการกับเธอและลูกของเขายังไง "นิ่มเข้าใจหมอใช่ไหม หมอมี ลูก กับนิ่มไม่ได้จริงๆ" "สารเลว! หมอหมาจะให้นิ่มไปเอาลูกออกเหรอคะ ไม่มีทาง!" "หมอยังไม่ได้พูดสักคำว่าจะให้นิ่มเอาลูกออก หมอแค่จะให้นิ่มเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ หมอจะดูแลนิ่มกับลูกเอง แต่..." แล้วเสียงเล็กก็พูดแทรกขึ้นโดยไม่รอให้เขาพูดจบ "นิ่มไม่ได้เกิดมาเป็นบ้านเล็กบ้านน้อยของใคร งั้นเราก็จบกันแค่นี้เถอะค่ะ ส่วนเงินที่นิ่มยืมไป นิ่มจะหามาคืนภายในเดือนนี้" ไม่อยากเชื่อว่าคำพูดพวกนี้จะออกจากปากพยาบาลสาวที่ตนเองรู้จักมาตลอดสองปี นวิยาอ่อนโยน อ่อนหวานเสมอ แต่ตอนนี้เธอกลับเด็ดเดี่ยวมาก เขาสบตาที่แข็งกร้าวของเธอแล้วก็รู้สึกได้ถึงพลังงานที่น่ากลัวจนต้องรีบมองหลบไปทางอื่น "สัญญาหนึ่งปีของเราให้มันจบลงเท่านี้เถอะค่ะ เรื่องเงินนิ่มจะหามาคืนหมอแน่นอนพร้อมดอกเบี้ย" "แล้วนิ่มจะไปหามาจากไหน" "หาไม่ได้ก็จะหามาให้ได้ค่ะ" "นิ่มจะตัดขาดกับหมอเหรอ?" "จริงๆ เราไม่ควรเกี่ยวข้องกันแต่แรกแล้วด้วยซ้ำ แยกย้ายกันไปอยู่กับความเป็นจริงเถอะค่ะ" "นิ่ม!" "คะ เชิญเก็บกระเป๋าออกจากห้องนิ่มด้วยค่ะ คืนกุญแจกับคีย์การ์ดคอนโดมาด้วยนะคะ" ฝากเอ็นดูนิยายชุด "หมอกับมาเฟีย" ด้วยนะคะ ๑.ทาสรักคุณหมอ(หมอหมากับนิ่ม) อีบุ๊กพร้อมโหลด ๒.กักกันรักมาฟียเถื่อน(แฟรงก์กับหมอษา) กำลังเขียน ๓.เมียงแต่งนอกหัวใจ(หมอแทนกับเกล) กำลังเขียน

กึก! "คุณล็อกประตูทำไมนายหัวเจตน์" เธอหันไปมองประตูที่เพิ่งถูกล็อก "กลัวมันนี่หนี" เขาตอบแค่นั้นแล้วก็เดินเข้าหาคนตัวอวบ พร้อมขยับถอยหนี สองแขนก็กอดมันนี่แน่นด้วยกลัวว่าจะถูกมือใหญ่ยื้อแย่งมันนี่ไปจากกอดของตน "หึ! ถ้าคิดจะมาพามันนี่ไป ฝันไปเถอะ เงินฉันซื้อ มันนี่เป็นของฉันไม่ใช่ของเธอพร้อม" "แต่คุณซื้อมันนี่ให้ฉัน" "เราเป็นอะไรกัน ทำไมฉันถึงซื้อให้ล่ะ" งื้อ! งื้อ! มันนี่ดีใจที่ได้เจอแม่ แต่เหมือนว่าตอนนี้แม่กับพ่อจะมีเรื่องไม่เข้าใจกันจึงร้องประท้วง "ไม่ร้องนะมันนี่ มันนี่คิดถึงแม่ไหมลูก แม่คิดถึงหนูนะคะ" เธอก้มลงคุยกับมันนี่และหอมแรงๆ ตรงระหว่างคิ้วของมันนี่ งื้อ! "ทำไมไม่ตอบล่ะ ทำไมฉันต้องยกมันนี่ให้เธอพร้อม" "ก็คุณซื้อมันนี่ให้ฉัน" "แล้วไง ฉันซื้อให้ 'เมีย' ฉันไม่ใช่เธอ ตอนนี้เธอกับฉันเป็นอะไรกันเด็กน้อย" เขาพูดพร้อมกับยกมือขึ้นยื่นไปจับผมยาวสลวยของเธอเล่น "อย่ามาแตะต้องฉัน ปล่อยผมฉันเดี๋ยวนี้นายหัวเจตน์" "เป็นใครถึงมาสั่งฉันพร้อม" เขาดึงเส้นผมเธอขึ้นมาแล้วนายหัวหนุ่มก็ก้มลงไปสูดดมกลิ่นหอมของเส้นผมสลวยของพร้อม อ่า! นายหัวเจตน์ร้องครางพร่าออกมาเมื่อได้สูดดมกลิ่นหอมที่คุ้นเคย "ถ้าอยากได้มันนี่กลับก็ 'เอา' กันกับฉันที่โซฟาสิ แล้วฉันจะยอมให้พามันนี่ไป" "ทุเรศ! เผียะ!" เธอผละมือที่กอดอุ้มมันนี่ออกมาหนึ่งข้างแล้วตวัดฟาดหน้าคมสากของคนตัวสูงตรงหน้าด้วยความเดือดดาล ++++++ "จะในอ่างหรือบนเตียง ฉันได้หมด?" "พูดบ้าอะไรของคุณเนี่ย!" "ฉันพูดชัดแล้วนะ อ่างหรือเตียง" เจตน์เอี้ยวหน้าหันไปมองอ่างอาบน้ำด้านหลังที่ตนยืนพิงแล้วหันมามองไปยังเตียงที่มันนี่นอนหันก้นให้ตนกับพร้อมอยู่ "ว่าไงทูนหัว คืนนี้อยากได้ในอ่างหรือบนเตียงว่ามา" "คุณมันบ้าไปแล้วนายหัวเจตน์! ออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี้!" เธอพูดพร้อมชี้มือไปทางประตูห้อง หึหึ เสียงแค่นขำดังลอดออกจากริมฝีปากหนาสีเข้มพร้อมกับเขายืดตัวตรงแล้วเดินตรงไปหาคนตัวอวบ "แน่ใจว่าไม่อยากอยู่ด้วยกันทั้งคืน" แล้วนายหัวเจตน์ก็ถอดเสื้อเชิ้ตที่พร้อมถอดตลอดเวลาของตนโยนลงพื้นเมื่อเดินมาหยุดตรงหน้าสาวเจ้า แล้วก็ช้อนอุ้มร่างอวบขึ้นแนบอก ว้าย!

บ่วงรักเมียเก่า หลังจาก "หย่า" กัน "ข้าวฟ่าง" ก็ไม่สนใจ "เตชน์" แต่เขาก็พยายามติดต่อหาเธอตลอดหลังจากแยกทางกัน จนกระทั่งเธอกลับมาจากต่างประเทศ เขาเห็นเธอ "อุ้มท้อง" และก็มั่นใจโดยไม่สงสัยว่า "เด็ก" คือลูกใคร ++++++ "พี่เตชน์อย่าทำเหมือนเด็กพูดไม่รู้เรื่องได้ไหมคะ เราเลิกกันแล้ว เราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้ว ถ้าจะเกี่ยวข้องก็มีแต่เรื่องลูกเท่านั้น" "ถ้าพี่จะบอกว่าเรื่องระหว่างเรายังเหมือนเดิม ข้าวยังเป็นเมียพี่ ตอนนี้พี่ก็ไม่มีใคร และตอนนี้พี่ก็พร้อมจะดูแลข้าวกับลูกมาก" "เพราะพี่ยังไม่เจอคนที่ใช่ยังไงคะ พอเลิกกับเธอคนนั้นแล้วเลยเหงาเลยคิดจะกลับมากินน้ำพริกถ้วยเก่าอย่างข้าว ฝันไปเถอะค่ะ ข้าวไม่ใช่ของเล่นแก้เหงาและชั่วคราวของพี่เตชน์" "ถ้าน้ำพริกถ้วยเก่ามันเด็ดมันแซ่บ พี่ก็อยากกินมันทั้งชีวิต" เขาพูดแล้วดึงมือของเธอขึ้นมาวางทาบทับอกตนเอง "ปล่อยนะพี่เตชน์" เธอดึงมือออกจากมือใหญ่ แต่เขากลับจับกำแน่นดึงรั้งไว้ไม่ยอมให้เธอดึงออก "ทำไมต้องหวงเนื้อหวงตัวกับพี่ด้วย พี่ไม่ใช่คนอื่น พี่เป็นผัวของข้าวนะ" "ผัวเก่าค่ะ อย่าลืมนะคะว่าเราหย่ากันห้าเดือนแล้ว" ------------- บ่วงรักเมียขัดดอก "แสนดี" ไม่มีอะไรน่าสมเพชเท่านี้อีกแล้ว เกิดมาครั้งเดียวตายครั้งเดียว เธอก็อยากมีชีวิตดีๆ เหมือนคนอื่นเขามั้ง แต่ทำไมชีวิตเธอถึงตกต่ำเพียงนี้ ทีคนอื่นกับดีเอาดีเอา แต่พอมองกลับมาที่ชีวิตตัวเองตอนนี้แล้วยกมือปาดน้ำตาที่ไหลอาบสองแก้ม พ่อจากไปตั้งแต่เธอยังเด็ก ปล่อยให้อยู่กับแม่เลี้ยงใจยักษ์ใจมารกับน้องสาว อยู่ในบ้านสถานะของเธอไม่ต่างจากคนรับใช้ของแม่เลี้ยงกับน้องสาว ตอนนี้เธอถูกแม่เลี้ยงส่งมาทำงานใช้หนี้เสี่ยเงินกู้ใจโฉดอย่าง "จ้าง" +++++++ "ขอบคุณนะคะคุณจ้างที่เมตตาหนู" เธอลุกขึ้นยกมือไหว้ขอบคุณ "อย่าเพิ่งขอบคุณ เดี๋ยวจะเสียใจทีหลัง" จ้างเอ่ยทิ้งคำไว้ให้สาวน้อยสงสัยก่อนจะเดินล้วงกระเป๋ากางเกงเดินนำหน้าคนตัวเล็กออกไปจากห้องทำงานของตน แสนดีเดินหอบหิ้วกระเป๋าเดินทางตามเจ้าบ้านไปยังห้องพักของตัวเอง ตอนแรกคิดว่าเขาจะพาไปห้องพักชั้นล่าง แต่เปล่า เขาพาเดินขึ้นบันไดมายังชั้นสอง "เนี่ยห้องพักของเธอแสนดี ส่วนห้องฉันอยู่ตรงนี้ ขาดเหลืออะไรเคาะห้องเรียกได้" จ้างบอกเด็กสาวเมื่อเดินมาถึงหน้าห้องพักที่ให้น้านวลเตรียมไว้ให้ตอนอ่ำออกไป ซึ่งเป็นห้องที่ติดกับห้องนอนของตน "ให้หนูพักห้องนี้เหรอคะ แต่หนูมาทำงานขัดดอกนะคะ" "ใช่ งานขัดดอกนั่นแหละ" ---------------- เมียเก็บคนทราม "ตื่นได้แล้ว" เขาเขย่าหัวไหล่เนียนคนข้างๆ ให้ตื่น อือ! ด้วยความอ่อนเพลียและเป็นครั้งแรกด้วยจึงทำให้เธอเพลียหลับทันทีหลังจากเสร็จบทเพลงสวาท "เธอควรตื่นแต่งตัวออกไปจากห้องฉันได้แล้ว เดี๋ยวไม่นานไอ้แสงจะกลับมา" อาชาเขย่าหัวไหล่เล็กแรงขึ้นพร้อมกับบอก พลอยปภัสลืมตาทันทีเมื่อได้ยินแบบนั้น หล่อนตื่นเต็มตาแล้วรีบลุกลงจากเตียงหยิบเสื้อผ้ามาสวมใส่ให้เรียบร้อย "ห้าโมงเย็นแล้วเหรอคะ น้าชื่นคงตามหาพลอยแล้ว" เธอเอ่ยร้อนรน "เรื่องวันนี้" "พลอยจะไม่บอกใครค่ะ" "อือ...ถ้าใครรู้เรื่องนี้ เธอเจอดีแน่" เขาไม่ได้ขู่ แต่เขาจะจัดการจริงๆ แต่จัดการในแบบของเขา +++++++ "คนข้างนอกมองฉันด้วยสายตาแบบนี้ แล้วเธอยังจะมองฉันด้วยสายตาสมเพชอีกเหรอ" คำพูดของเขาทำให้เธอก้มมองเท้าตัวเองทันที "ฉันเกลียดทุกคนที่มองฉันด้วยความสมเพช ทำไมเธอต้องมองฉันแบบคนพวกนั้นด้วยพลอย" อาชาถามเสียงเข้มห้วนพร้อมมือกดบังคับรถเข็นที่ตนนั่งเข้าไปหาคนตัวเล็กที่ยืนก้มหน้ามองเท้าตนอยู่ "พะพลอยขอโทษค่ะคุณอาชา" "อย่ามองฉันด้วยสายตาแบบนี้อีก บอกกี่ครั้งแล้วว่าฉันไม่ชอบ เข้าใจไหม ไม่ต้องมาสงสารฉัน ฉันพิการแต่ใช่ว่าจะตลอดไป ไม่ได้ยินที่หมอบอกรึไงว่าฉันจะหาย" ใช่ แต่หมอบอกแค่ห้าสิบเปอร์เซ็นต์เท่านั้นที่การผ่าตัดรอบนี้จะสำเร็จ ********** อุ้มรักจอมบงการ ประธานจอมบงการ หรือ "แสบ" เขาเฝ้ารอคอยมา 3 ปี ในที่สุดภรรยาแต่งก็กลับมาสักที และเขาจะไม่ปล่อยเธอจากไปไหนอีกแล้ว เขาจึงผูกรั้ง "หญิง" ด้วย "ลูก" ของเขา ยังไงซะเธอก็หนีไปไหนไม่รอดหากว่า "อุ้มท้องลูก" ของเขา ++++++ "ออกไปให้พ้น!" "จะไล่พี่ไปไหนหญิง" "ไปไหนก็ไป ไม่ต้องมาให้เห็นหน้า ไป!" หญิงตกใจกับเลือดที่ไหลอาบตาของแสบ แต่ก็ไม่สนใจว่าเขาจะเจ็บปวด ตอนนี้เธอโกรธและเกลียดจอมบงการตรงหน้านัก "อ่า...พี่เจ็บอยู่นะหญิง ดูสิ คิ้วพี่แตก" "มันไม่ตายหรอกค่ะ ออกไป! คนเลว!" "ไม่ไป!" "งั้นฉันจะไปเอง ฉันจะกลับบ้าน" "ชูว์! หยุดๆ ไม่ต้องๆ พี่ไปเองทูนหัว พี่ออกไปเอง แต่ขออาบน้ำแต่งตัวก่อนได้ไหม และทำแผลให้หน่อยสิ วันนี้พี่มีประชุมนะ" "มือไม่ได้ขาดนี่คะ ทำเองสิ สิบนาทีค่ะ ให้เวลาสิบนาที ถ้ายังไม่เสร็จ ฉันจะเป็นคนไปเอง" "ได้ๆ ผัวจะรีบอาบน้ำแต่งตัวเดี๋ยวนี้"

กรี๊ด... “จะ...เจ็บ!” เสียงร้องเจ็บปวดดังขึ้นพร้อมกับน้ำตาใสๆ ไหลออกมาทางหางตา ปากน้อยอ้ากว้าง เอวเล็กบิดดิ้นถอยหนีความเจ็บปวด แต่ยิ่งดิ้นยิ่งทรมาน สองมือเล็กทุบตีฟูกนอนไปด้วย ตุ้บ! ตุ้บ! ตุ้บ! -------- “ดะ...เดี๋ยวมีคนเปิดประตูเข้ามาเห็น” สติอันน้อยนิดทำให้เธอบอกเตือนสติของบุรุษเหนือร่าง “ถ้าไปล็อกประตู แตงจะให้ใช่ไหม” เขาถามเสียงพร่ารดใบหน้าสวยน่ารัก “ถ้าปฏิเสธ” “ก็จะดื้อ ‘เอา’ ให้ได้” “แล้วจะถามทำไมฮะ” “ก็ถามให้เป็นพิธี เดี๋ยวไปล็อกประตูห้องแล้วมาต่อนะ”

ริ้วรอยความโกรธปรากฏเด่นชัดบนใบหน้าหล่อของชายหนุ่มลูกครึ่งมนุษย์และยักษ์ปูดโปนขึ้น ดวงตาเป็นประกายเพลิงสีแดงและอีกข้างประกายเขียวมรกตเมื่อเห็นผู้หญิงของตนยืนยิ้มหัวเราะต่อกระซิกกับชายอื่นในภาพที่ฉายบนผนังห้องนอน กรอด! “กล้าขัดคำสั่งฉันงั้นเหรอเจณิสา” เขาพึมพำเสียงแข็งกับตัวเองพร้อมกับสองมือใหญ่กำแน่นเข้าหากันแล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูงพร้อมกับภาพที่ฉายบนผนังหายวับไปเหมือนว่าก่อนหน้านี้ไม่ได้มีการฉายภาพบนผนังนั้น เท้าใหญ่ก้าวยาวๆ ไปทางห้องน้ำแล้วก็ไปโผล่อีกที่ ที่ซึ่งเป็นที่พักพิงของหญิงสาวที่สร้างความขึงโกรธให้ตัวเองพร้อมกับที่ประตูห้องถูกผลักเปิดเข้ามาพอดี แอค! มังกรกัณฐ์มองไปทางประตูที่ถูกเปิดผลักออก ส่วนเจ้าของห้องที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามาแทบจะผลักประตูปิดแล้วหนีกลับทางเดิมทันทีเมื่อเห็นสายตาวาวโรจน์ของอีกฝ่าย “กลับดึก?” เขาถามเสียงแข็งพร้อมเดินไปฉุดรั้งร่างเล็กของหล่อนเข้ามาในห้อง อีกมือก็ผลักปิดประตูพร้อมกดล็อกให้สนิท “คุณเข้ามาในห้องของณิสาได้ยังไงคะ?” เธอไม่ตอบแต่ถามเขาแทน ทั้งๆ ที่หวาดกลัวจนไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นสบดวงตาวาวโรจน์ของคนตัวสูง “ฉันถามเธอก่อนนะเจณิสา เธอควรตอบฉันก่อนจะตั้งคำถามกับฉัน” เขากอดดึงลากร่างน้อยไปยังเตียงนอนนุ่มแม้ว่าเธอจะจิกเท้าขืนตัวเอง แต่ก็ไม่ได้ทำให้เขาสนใจ “ณิสาลืมไปว่าคุณไม่ใช่มนุษย์อย่างณิสาแต่เป็น ‘ยักษ์’ แต่ถึงยังไงคุณก็ไม่ควรเข้ามาในห้องของคนอื่นแบบนี้ รู้จักไหมคะมารยาทน่ะ?” เธอถามคนตัวโตในท้ายประโยคแม้จะหวาดกลัวดวงตาที่วาวโรจน์สีเพลิงและเขี้ยวที่ปรากฏขึ้นที่มุมปากหนึ่งข้างของเขาก็ตาม “สู้กะ...ก็แค่ตาย” เธอบอกเขาเมื่อเขากอดรัดแน่นขึ้นจนหายใจไม่ออก “งั้นก็ไปตายบนเตียง” แล้วเขาก็ยกอุ้มร่างน้อยไปยังเตียงของตัวเอง จากที่อยู่ในห้องพักขนาดเล็กของเจณิสาก็มาโผล่ที่ห้องนอนส่วนตัวของตัวเอง “เลิกยุ่งกับฉันสักที คุณเองก็มีคนของตัวเองอยู่แล้ว แล้วทำไมไม่ปล่อยฉันไปคุณมังกรกัณฐ์” เธอดันหน้าของเขาที่กำลังจะซุกไซ้ซอกคอตัวเองออกห่างพร้อมกับดิ้นหนีจากใต้ร่างใหญ่ “เอาอะไรมาพูดเจณิสา ฉันมีใครที่ไหน ตั้งแต่รู้จักเธอ ฉันก็มีแค่เธอคนเดียว” “โกหก!” เธอตอบสวนกลับทันควัน “ฉันไม่เคยโกหก” เขาตอบกลับเช่นกัน “ฉันไม่ใช่เด็กไร้เดียงสาที่จะไม่รู้เรื่องอะไร และก็เลิกทำแบบนี้กับฉันสักทีเถอะ ได้โปรดปล่อยฉันไปเถอะ เราต่างคนต่างอยู่ได้ไหม คุณเองก็ไม่ใช่มนุษย์แบบฉัน คุณเป็น ‘ยักษ์’ ซึ่งจะจับฉันกินวันไหนก็ไม่รู้” เธอบอกเขาเสียงสั่นเครือ และที่เจ็บปวดตอนนี้คือเธอกำลังอุ้มท้องลูกของอมนุษย์เหนือร่าง และก็ขอบคุณที่เจ้าตัวเล็กไม่เกเร เธอไม่เคยแพ้ท้องและไม่มีอาการอะไรแสดงให้คนสงสัยเรื่องเจ้าหนูน้อยได้เลยสักครั้ง “ฉันไม่กินเนื้อมนุษย์และไม่กินเนื้อดิบ ฉันกินเหมือนมนุษย์ทั่วไป ฉันเป็น ‘ยักษ์’ ก็จริง แต่เป็นยักษ์แค่ครึ่งเดียว อีกครึ่งฉันเป็นมนุษย์ แม่ของฉันเป็นมนุษย์แบบเธอ” เขาบอกอธิบายหญิงสาวใต้ร่าง “คุณไม่ต้องอธิบายกับณิสาหรอกค่ะ ส่งณิสากลับเดี๋ยวนี้ และเลิกยุ่งกับณิสาสักที” “ชอบไอ้นั่นสินะถึงได้อยากไล่ ‘ผัว’ อย่างฉันไปให้ไกล ฝันไปเถอะ ให้ตายยังไงฉันก็ไม่ไป เธอเป็นของฉัน และไม่ต้องเอาเรื่องผู้หญิงคนอื่นมาอ้าง ฉันไม่มีผู้หญิงที่ไหนทั้งนั้น ฉันมีแค่เธอ” พูดจบเขาก็ปิดปากน้อยที่กำลังขยับจะโต้ตอบทันที “อะ...อื้อ”

“แกเป็นใคร? เธอถามเงาดำที่นั่งชันเข่าบนฟูกนอนขนาดเล็กของตน หึหึ มีเพียงเสียงขำในลำคอลอยมาปะทะโสตประสาทในความมืดสลัว “แกเป็นใคร?”เธอถามย้ำอีกครั้งพร้อมกับมือเล็กกำปมผ้าเช็ดตัวบนตัวของตัวเองให้แน่นขึ้นกว่าเดิม พร้อมจ้องมองอีกฝ่ายอย่างระมัดระวัง เฮ้อ! ยังคงเงียบ มีเพียงเสียงถอนหายใจของเงาดำในความมืดดังออกมาพร้อมกับเงาดำนั้นเริ่มขยับตัวลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ดวงตากลมโตจ้องมองเงาในความมืดประมาณความสูงแล้วน่าจะราวหกฟุตเห็นจะได้ “ยะ...อย่าเข้ามานะ” เธอร้องห้ามเงาดำที่เคลื่อนไหวมาทางตน และยิ่งเงาดำเคลื่อนไหวมาใกล้เรื่อยๆ ยิ่งทำให้เธอหวาดกลัวกับเงาดำตรงหน้า พอมันเคลื่อนมาใกล้แสงไฟในห้องน้ำก็ส่องกระทบให้เห็นเสี้ยวหน้าของอีกฝ่ายให้ได้เห็นชัดขึ้นจนต้องเบิกตากว้าง แม้จะเพียงแค่เสี้ยวหน้าไม่ชัดเจนเท่าไหร่นัก แต่ก็จำได้ดีว่าอีกฝ่ายเป็นใคร “แก!” “ว่าที่ผัวมึงยังไงล่ะ” ผู้บุกรุกในยามวิกาลเอ่ยออกมาเป็นคำแรกพร้อมกับยกยิ้มร้ายในความมืด ยกมือเสยผมตัวเองที่ตกมาปิดตาหนึ่งครั้ง แล้วยื่นมือข้างนั้นยื่นไปตวัดกอดเกี่ยวร่างน้อยที่กำลังตกใจเข้ามาหาตัวเอง “วะ...ว้าย!” จันทร์เจ้าเสียหลักเซปะทะอกแกร่งพร้อมสองแขนตวัดโอบกอดเอวหนาไว้อย่างไม่ตั้งใจด้วยความกลัวล้ม และปมผ้าที่กำแน่นก็หลุดร่วงกองที่พื้นอย่างรวดเร็ว “หึหึ...แกงั้นเหรอ งั้นฉันก็จะแทนตัวเองว่ากูก็แล้วกัน กูจะบอกมึงก็แล้วกันว่าคืนนี้มึงต้องเป็นเมียกูจันทร์เจ้า” --------- “สบายดีไหม?” ดิฐายิ้มฝืดๆ ส่งให้คนตัวเตี้ยอวบอิ่มตรงหน้าพร้อมขยับขาก้าวเข้าไปชิดและเธอก็ก้าวถอยหนีไปอีกหนึ่งก้าว “หยุดอยู่ตรงนั้น!” กว่าจะหาเสียงตัวเองเจอก็นานเกือบนาที “ลูกแข็งแรงดีไหม?” คำถามแรกจันทร์เจ้ายังไม่ตอบ แล้วคิดเหรอว่าคำถามที่สองหญิงสาวจะตอบ “ขอตัวนะคะ” เมื่อในห้องไม่มีเจ้านายที่โทรตาม เธอจึงเอ่ยขอตัว เพราะไม่มีอะไรต้องพูดกับดิฐา “เดี๋ยวก่อนสิ!” ทุกอย่างของร่างกายเป็นไปโดยอัตโนมัติ มือใหญ่คว้าจับข้อมือเล็กรั้งไว้เมื่อสาวเจ้าจะเดินหนีตน “ปล่อยเดี๋ยวนี้!” จันทร์เจ้ารู้สึกไม่พอใจกับสัมผัสของดิฐาจนต้องรีบสั่งให้ปล่อยและบิดข้อมือออกจากอุ้งมือหนา ดิฐายอมคลายมือที่จับข้อมือน้อยของสาวเจ้าทันทีเมื่อถูกสั่งพร้อมได้เห็นสายตาไม่พอใจปนขุ่นเคืองของจันทร์เจ้า “คุยกันได้ไหม?” ดิฐาขอร้องคนที่กำลังจะเดินจากไป เท้าเล็กหยุดเดินแล้วเอี้ยวหน้าหันมาทางต้นเสียงทุ้มห้าวที่มันดังแผ่วเบาด้านหลัง เธอเพิ่งได้มองร่างสูงใหญ่ของดิฐาอย่างละเอียดและสังเกตก็ตอนนี้เอง เขาซูบผอม แก้มตอบจนเห็นโครงกระดูกหน้า และสันกรามที่ปูดโปนนั่นอีก ‘เขาไม่สบายเหรอ?’ นั่นคือคำถามที่ดังในใจเมื่อได้มองสำรวจร่างที่เคยสง่างามของอีกฝ่ายที่มันผิดกับเมื่อก่อนราวกับเป็นคนละคน แต่ใบหน้าหล่อที่ซูบผอมยังทรงพลังน่าเกรงขามเหมือนเดิม “ฉันรบกวนเวลาเธอไม่นานหรอกจันทร์เจ้า” เมื่อสาวเจ้าเงียบไม่พูดตอบ ดิฐาจึงพูดอีกครั้งพร้อมกับเดินไปนั่งที่โซฟาสำหรับรับแขกของปุรินทร์ จันทร์เจ้าขมวดคิ้วครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก็เดินตามจอมบงการไปนั่งที่โซฟาตัวเล็กอีกตัว ไม่นั่งตัวยาวตัวเดียวกับดิฐา พอนั่งลงเรียบร้อยเสียงทุ้มเข้มก็ดังถามขึ้น “ลูกแข็งแรงดีไหม?” มันคือคำถามก่อนหน้านี้ที่เธอไม่ตอบเขา

เพล้ง! เพล้ง! เพล้ง! เสียงขว้างข้าวของที่ใกล้มือไม่ว่าจะเป็น นาฬิกาตั้งโต๊ะหรือโคมไฟล้วนถูกหล่อนหยิบโยนฟาดใส่เขาหมด “ทำแตกกี่ชิ้น กูก็จะเอามึงเท่าจำนวนของที่ตกแตก” มือใหญ่ปัดขวดโคโลญจน์ที่กำลังลอยมาทางตนและด้วยความที่รู้และตั้งรับอยู่แล้วเลยทำให้ขวดที่ลอยมาถูกปัดทิ้งไปอีกทาง เพล้ง! “อย่าเข้ามานะ ฉันเป็นแม่เลี้ยงแกนะ” หึหึ เขากลั้วขำในลำคอพร้อมมองจ้องคนที่บอกกับเขาว่าเป็นแม่เลี้ยงของเขา หล่อนมันก็แค่ผู้หญิงหิวเงินคนหนึ่งเท่านั้น ผู้หญิงที่มาจับผู้ชายแก่ๆ อย่างพ่อของเขาเพื่อหวังจะรวยทางลัด “แล้วไง ไม่ใช่แม่ที่อุ้มท้องกูมาสักหน่อย” เท้าใหญ่ก้าวลงส้นเท้าหนักๆ ตรงไปหาคนที่ตอนนี้หมดทางหนีแล้ว หล่อนเดินถอยไปจนชนกับผนังห้อง “ฉันจะบอกพ่อแกว่าแกข่มเหงฉัน” “อย่าลืมบอกด้วยล่ะว่ากูเอามึงกี่ครั้ง กี่ท่า ว่าแต่มีอะไรแตกบ้างเมื่อกี้ โคมไฟ แจกัน นาฬิกา และขวดโคโลญจน์ สี่อย่างก็สี่ยก” น้ำเสียงห้าวดุดันดังขึ้นพร้อมกับมือใหญ่ยกขึ้นวางทาบทับบนไหล่เล็กที่สั่นเทาของแม่เลี้ยงหน้าเงินตรงหน้า และอีกมือก็ยกมาวางทาบทับไหล่อีกข้างของหล่อนเช่นกัน แล้วเขาก็ไม่รอช้า สองมือจับคอเสื้อยืดของเธอแล้วฉีกกระชากทันที แควก! กรี๊ด! คำเตือน....นิยายเรื่องนี้ดำเนินด้วยคำหยาบและเซ็กซ์เป็นหลัก โปรดโหลดตัวอย่างก่อนตัดสินใจซื้อนะคะ ย้ำ! นิยายเรื่องนี้เต็มไปด้วยหยาบและเซ็กซ์ ไม่มีสาระใดๆ ให้เรียนรู้ และเนื้อหาจะเวอร์วังเกินจริงตามมโนของนักเขียนค่ะ #คิดหื่นเชิญเสพ ยักษ์(ณิการ์)

“ไม่ขัดขืนเลยรึ” ถามเย้ยหยันคนตัวเล็ก รู้ว่าตอนนี้เธอคงโกรธแค้นจนอยากฆ่าเขาให้ตายเป็นแน่แท้ แต่มีหรือผู้หญิงอย่างเธอจะมาต้านเพลิงกามของเขาได้ “อยากทำระยำตำบอนอะไรก็เชิญ” ได้แต่กัดฟันฝืนความเจ็บแค้นไว้ในใจ น้ำตาของเธอไม่มีไหลออกมาสักหยาดหยด เพราะเธอเข้มแข็งพอที่จะไม่อ่อนแอให้ผู้ร้ายเห็น “ทนให้ได้ก็แล้วกัน” แล้วก็จับเรียวขาเล็กแยกออกจากกัน แล้วก็เคลื่อนตัวไปอยู่กลางกายสาว แล้วนำความแข็งร้อนเข้าไปในกายเล็กด้วยความดุดัน “อะ! โอ้ย!” เป็นต้องร้องออกมาอีกครั้ง มือถูกความแข็งร้อนของชายหนุ่มแทรกเข้ามาในร่างตน ราชสีห์รู้ว่าเธอเจ็บ แต่ก็อยากให้เจ้าสาวได้จำไว้บ้าง ว่าเป็นผู้หญิงอย่าทำตัวเก่งเกินผู้ชาย มีอะไรก็หัดยอมลงให้บ้าง ไม่ใช่เอาแต่ใจและอารมณ์ของตัวเองแบบนี้ “หึหึ สำหรับม้าพยศไม่มีคำว่าปรานีจำไว้ทูนหัว” ก้มลงจูบเนินอกสาวเจ้าแผ่วเบา ก่อนจะเริ่มความดิบเถื่อนของตัวเอง อยากจะสอนใจเจ้าสาวได้รู้ซึ้งถึงความดื้อรั้นที่เธอมีให้เขาบ้าง “อะ! อ่อย!” เธอเจ็บทุกครั้งที่เขาโยกเอวสอบ แต่ก็ฝืนกลั้นทนไม่ยอมให้น้ำตาไหลออกมาให้เห็น เธอไม่อยากแพ้เขา รู้ว่าที่ราชสีห์ทำอยู่ตอนนี้เพียงแค่ต้องการเอาชนะเธอ

“อือ...ฟ้าเจ็บ!” “สำออย! จำไว้ อย่าพูดว่าเกลียดพี่อีก ฟ้าเป็นเมียพี่ เป็นของพี่ อย่าคิดมาเกลียดผัวแบบพี่อีก” พูดพร้อมกับปล่อยมือที่บีบคางมนออกมาจับไหล่บางพร้อมลูบไล้มายังต้นแขนเล็กของหญิงสาว “ถ้าไม่ให้ฟ้าเกลียดแล้วจะให้ฟ้ารักพี่แบบที่พี่เพื่อนรักพี่รามงั้นเหรอคะ ไม่ได้หรอก ฟ้าทำแบบนั้นไม่ได้หรอก ฟ้ารักคนที่ทำลายฟ้าไม่ได้หรอก อีกอย่างฟ้าเกลียดคนมักมาก เห็นแก่ตัว ปล่อยค่ะ” พูดจบก็ผลักร่างใหญ่ออกห่างแต่ก็ไม่เป็นผล ร่างของคำรามไม่ขยับเขยื้อนไปไหนเลย “ฟ้าอย่าบังคับให้พี่ต้องร้ายกับฟ้า พี่ไม่อยากทำให้ฟ้ากลัว” เขาบอกเสียงแหบห้าวพร้อมกับบีบต้นแขนเล็กให้เจ็บจำ โอ๊ย! “ถ้าพี่คิดว่าตอนนี้พี่ทำดีก็อย่าทำเลยค่ะ เป็นคนเลวให้เต็มขั้นเลย เพราะยังไงฟ้าก็รักพี่ไม่ลง ฟ้าเกลียด! เกลียด! กะ...อุ๊บ! อื้อ...” คำรามทนฟังไม่ไหวบดริมฝีปากหนาปิดปากน้อยทันที มือใหญ่เคลื่อนมาบีบคางเล็กให้แหงนขึ้นรับจูบดิบเถื่อนของตัวเอง มือใหญ่ข้างที่จับข้อมือเล็กก็เคลื่อนมากอบกุมสองเต้าที่เบียดดุนดันเสียดสีหน้าอกของตนอย่างไม่ถนอม เขาคงใจดีกับฟ้ารดามากเกินไปสินะ หล่อนถึงได้กล้าเถียงกลับและไม่เกรงกลัวเขา ได้...หลังจากนี้เขาจะทำให้เธอได้รู้ว่าเหวลึกมันน่ากลัวแค่ไหน เรียวลิ้นสากรุกเร้าเข้าไปในโพรงปากเล็กไล่ต้อนลิ้นน้อยของฟ้ารดาที่กำลังถดถอยหนี แต่ก็ไม่ได้ยากเกินความสามารถ เขาบีบขยำเคล้นคลึงสองเต้าของร่างเล็กที่เขากดทับให้แนบไปกับต้นไม้ใหญ่อย่างไม่ถนอม และรู้ด้วยว่าตอนนี้น้องนางเจ็บหน้าอก เพราะเขาบีบเคล้นด้วยความโกรธมากกว่าความใคร่ ฟ้ารดาดิ้นรนขัดขืนพร้อมผลักดันหน้าของคำรามออกห่างจากตนเอง แต่เธอยิ่งดิ้นเขาก็ยิ่งบีบบังคับใบหน้าหล่อนให้รองรับจูบน่ารังเกียจของเขา น้ำตาใสๆ อาบสองแก้มไม่หยุดด้วยความเสียใจและโกรธแค้นคนตัวโตที่ทำกับเธอเหมือนผู้หญิงไร้ค่า ไร้ราคา “อ่ะ...อือ...” ปากหนาถอนริมฝีปากออกมาพร้อมกับยิ้มหยันหญิงสาวตัวเล็กตรงหน้าแล้วเคลื่อนมือใหญ่ที่บีบขยี้สองเต้านั้นมายังสะโพกกลมกลึงของฟ้ารดาแล้วเคลื่อนถลกดึงรั้งกระโปรงของหล่อนขึ้นมากองที่เอวเล็ก “ยะ...อย่า! อย่าทำแบบนี้กับฟ้า พี่รามหยุดทำกับฟ้าแบบนี้ได้แล้ว” หล่อนจับมือใหญ่ห้ามปรามไม่ให้เขาถลกดึงกระโปรงตัวเองขึ้นมาสูง หึหึ “พี่ต้องเชื่อฟังคำของฟ้าด้วยเหรอ เกลียดพี่มากไม่ใช่เหรอ เกลียดพี่ก็เกลียดต่อไป พี่จะเอาฟ้าที่นี่ ใครจะทำไม” เขาพูดถ้อยคำหยาบออกมาพร้อมกับบีบคางเล็กแน่นอีกครั้ง มือเล็กทุบต้นแขนของเขา เขาเจ็บแต่เขาไม่ใส่ใจ เพราะตอนนี้อารมณ์กรุ่นโกรธของเขาอยู่เหนือทุกอย่าง “เลว!” ฟ้ารดากัดฟันแน่นไม่หวาดกลัวต่อสายตาที่จ้องเขม็งมาทางตน ไม่สนใจด้วยว่าคนตัวโตจะกำลังเดือดดาลแค่ไหน หล่อนรวบรวมแรงทั้งหมดที่มีผลักร่างใหญ่ออกห่างพร้อมกับตวัดมือเล็กไปยังใบหน้าสากของเขาแรงๆ หนึ่งครั้ง เผียะ! มือเล็กกระแทกกับหน้าสากของคำรามทำให้เขาหันไปตามแรงตบของคนตัวเล็ก เขากัดฟันแน่นพร้อมถุยน้ำลายไปกับพื้นเมื่อรู้สึกถึงรสเค็มๆ ในปาก ปากเขาแตกเพราะแรงตบของฟ้ารดา หล่อนมือหนักไม่เบา “ไม่เคยมีใครกล้าตบหน้าพี่ ฟ้ากล้าดียังไงฮึ...แควก!” พูดจบความก็ไม่สนใจว่าร่างเล็กจะขัดขืนดิ้นแรงแค่ไหน เขากระชากเสื้อยืดของหล่อนขาดผ่าครึ่งทิ้งทำให้เปิดเผยเห็นยกทรงที่ปกปิดสองเต้าอวบอูม เขาไม่รอช้าที่จะกระชากยกทรงให้ขาดออกมาตามเสื้อ “คนเลว...คนเห็นแก่ตัว ตัวเองมีแฟนแล้วมาทำแบบนี้กับฟ้าทำไม” เธอฟาดทุบตีคนที่กระชากเสื้อตัวเองและยกทรงตัวเองแรงๆ ด้วยความโกรธและเสียใจ “อยากทำอะไรก็ทำเลย พี่จะสั่งสอนฟ้าในแบบของพี่ จำไว้ พี่เป็นผัวไม่ใช่คนอื่น ฟ้าเกลียดพี่ยังไง ฟ้าก็มีพี่เป็นผัวคนเดียวเท่านั้นแหละชีวิตนี้ เรื่องของพี่กับเพื่อนมันคนละเรื่อง อย่าดึงมาเกี่ยว เพื่อนคือแฟน ฟ้าคือเมีย จำไว้” น้ำเสียงแหบห้าวเอ่ยรีบร้อนพร้อมกับอีกมือปลดกระดุมกางเกงยีนส์รูดซิปกางเกงแล้วล้วงความเป็นชายออกมาเสียดสีกับหน้าขาเรียวเล็กของฟ้ารดาที่เปิดถลกกระโปรงขึ้นมากองไว้ที่เอวเล็กคอด “ฟ้าเกลียดพี่ ให้ตายพี่ก็เป็นผัวฟ้าไม่ได้หรอก พี่ได้แค่ร่างกาย แต่ใจฟ้าพี่ไม่มีวัน อ่ะ...อือ...” แล้วเธอก็ต้องแอ่นร่างเด้งกระแทกกับต้นไม้ที่ถูกบดเบียดร่างไปพิงเมื่อแก่นกายแข็งแรงของเขากระแทกดุนดันเข้ามาในร่างของเธออย่างรวดเร็ว ด้านคำรามเมื่อเสียดสีความอุ่นร้อนของท่อนเนื้อชายของตนเองกับเรียวขาแล้วก็ดึงกางเกงชั้นในและกางเกงซับในของสาวเจ้าออกแล้วสวนกระแทกความอวบอูมที่ตื่นตัวขยายเหยียดยาวเข้าไปในโพรงเนื้อคับแคบของสาวเจ้าทันที

เพราะความโกรธชั่ววูบทำให้ "พุฒิเมธ" บังคับยัดเยียดความเป็น "ผัว" ให้ "ศรีญา" และเพราะความโกรธนี้ทำให้เกิดหนึ่งชีวิตขึ้นมา แต่ทุกอย่างมันไม่ง่าย เมื่อดอกกุหลาบดอกนี้ไม่ต้องการความรับผิดชอบจากพ่อของลูก..... ++++ “พี่พุฒบ้าไปแล้ว” “นั่นสิ ฉันบ้าตั้งแต่เมื่อไหร่กัน และคนที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้ก็คือนาง พี่สาวของเธอไงน้อง และฉันบอกแล้วไงว่าเธอต้องรับผิดชอบที่ช่วยพี่สาวเธอกับผู้ชายหนีฉันไป มันก็ถูกต้องแล้วนี่ที่เธอต้องรองรับความต้องการของฉันแบบนี้ เธอต้องรับผิดชอบ” คำว่า ‘รับผิดชอบ’ อีกแล้วที่เขาพูดใส่หน้าของเธอ ทั้งๆ ที่เธอไม่ได้ผิดอะไร แต่ทำไมต้องเป็นเธอกันที่ต้องมารับผิดชอบเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้น จริงอยู่ที่เป็นคนช่วยพี่สาวในการหนีครั้งนี้ แต่แล้วทำไมพุฒิเมธถึงยัดเยียดความผิดทุกอย่างให้เธอรับผิดชอบ “น้องผิดที่ช่วยพี่นางหนีงานแต่งงาน แต่ก็แค่ข้อหาเดียวเท่านั้น แล้วทำไมพี่พุฒถึงต้องข่มเหงรังแกน้องแบบนี้ด้วย ทำไมพี่พุฒถึงทำให้ร่างกายของน้องเปื้อนราคี” “แล้วยังไง ยุคสมัยนี้ใครเขาแคร์เขาสนสาวพรหมจรรย์กันล่ะ เนี่ยมันยุคไหนแล้ว มันก็แค่พรหมจรรย์ สมัยนี้ผู้หญิงที่ไหนเขาเก็บพรหมจรรย์ไว้ตอนแต่งงานกัน ไม่มี! อะ...อื้อ” จบคำพูดของเขาปากหนาก็ทาบทับปิดปากน้อยของคนใต้ร่างที่กำลังจะตอบกลับคำพูดของตนเอง เรียวลิ้นอุ่นร้อนซอกซอนเข้าไปในโพรงปากแสนหวาน มือหนาลูบไล้ไปตามเรือนร่างเปราะบางของสาวเจ้าเล้าโลมสวาท.... ++++ “ไม่นะน้อง ที่ผ่านมาพี่ทำร้ายน้อง พี่รู้ แต่น้องให้โอกาสพี่นะ” เขาคว้าจับมือเล็ก แต่ถูกมือน้อยสะบัดทิ้งอย่างรังเกียจ “รู้ไหมคะ สิ่งที่พี่พุฒทำ ไม่ได้ทำให้แค่ใจน้องเจ็บ แต่มันเจ็บไปทั้งตัว เพราะความเห็นแก่ตัวของพี่!” เธอยกมือขึ้นทุบอกตัวเองแล้วก็ยกขึ้นปาดป้ายเช็ดน้ำตาทิ้ง ก่อนจะเม้มปากแน่นหมุนหันหลังจะเดินจากไป แต่ก็ถูกคนใจร้ายสวมกอดรั้งไว้จากด้านหลัง “ขอโทษ พี่ขอโทษน้อง” คนปากหนักเอ่ยขอโทษข้างแก้มนวลชื้นน้ำตาแล้วซบหน้ากับไหล่เล็กที่ไหวสะอื้น กลัวเหลือเกินว่าถ้าปล่อยศรีญาไปตอนนี้ ตัวเองจะไม่ได้ใกล้ชิดอีก “ตลอดเวลาที่ผ่านมา น้องยอมพี่ตลอด แล้วทำไมวันนี้น้องถึงทิ้งพี่ไปง่ายๆ แบบนี้ น้องไม่คิดถึงวันเวลาที่เรามีร่วมกันเหรอ” “ปล่อยน้องค่ะ และที่พี่พุฒบอกว่าน้องยอมตลอด เพราะน้องมันง่ายและโง่ยังไงคะ และน้องก็คิดมาตลอดว่าจะจบความสัมพันธ์นี้ของเราและวันนี้ก็มาถึง ส่วนวันเวลาที่มีร่วมกัน น้องไม่คิดถึงมันค่ะ เพราะมันเต็มไปด้วยความทุกข์ความเจ็บปวด” เธออยากได้ยินคำ ‘ขอโทษ’ ของพุฒิเมธมาตลอด แต่วันนี้มันไม่สำคัญอะไรแล้วสำหรับศรีญา ใจของเธอมันเจ็บและพังไปแล้ว และคนที่ทำให้มันเจ็บปวดและพังจนไม่สามารถต่อติดได้อีกก็คือเขาเอง “ไม่เอาน้อง ไม่ไปนะคนดีของพี่” พุฒิเมธกอดรัดเธอแน่นขึ้นเมื่อเธอดิ้นขัดขืนและพยายามแกะมือที่ประสานกอดแน่นที่หน้าท้องของศรีญาออก “ปล่อยน้องพี่พุฒ ยังไงน้องกับพี่พุฒก็ไม่ได้แต่งงานจดทะเบียนกันอยู่แล้ว ส่วนความรู้สึกของน้องที่ผ่านมาถือว่ามันไม่เคยมีก็แล้วกันพี่พุฒ ส่วนลูก น้องจะบอกเขาว่าใครเป็นพ่อและพี่ไปหาเขาได้ค่ะ ส่วนเรื่องผู้ใหญ่ น้องจะพูดกับพวกท่านเองค่ะ ส่วนเราสองคนก็ให้มันจบเท่านี้พอค่ะ ลาก่อนพี่พุฒคนใจร้าย ส่วนเรื่องของพี่กับพี่นาง น้องจะไม่ขอยุ่งเกี่ยว” แล้วเธอก็รวบรวมแรงทั้งหมดดึงมือของพุฒิเมธออกแล้วเดินจากไปด้วยใบหน้านองน้ำตา ศรีญาไม่คิดแม้แต่จะหันกลับไปมองพุฒิเมธด้วยกลัวว่าตนเองจะใจอ่อนวิ่งกลับไปหาเขาอีกครั้ง ครั้งนี้เธอขอทำเพื่อตัวเอง เมื่อก่อนเธอทำเพื่อคนอื่นมาเยอะแล้ว พุฒิเมธได้แต่ยืนมองดูแผ่นหลังเล็กที่ห่างออกไปเรื่อยๆ แล้วก็แหงนเงยหน้าขึ้นมองบนด้วยน้ำตาที่คลอดวงตาสีสนิมเข้มกำลังจะไหลล้นทะลักออกมา มันต่างจากตอนที่ศิตาพรหนีงานแต่งงาน ตอนนั้นในใจของเขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้นต่างจากตอนนี้ที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดทรมานจนแทบทรงตัวไม่ไหว “ทำไมน้องไม่ให้โอกาสพี่อีกครั้ง น้องหมดรักพี่แล้วจริงๆ เหรอ” เขาพึมพำกับตัวเองแล้วนึกย้อนถึงอดีตที่ผ่านมา ไม่เคยคิดว่าตนเองจะมีสภาพแบบวันนี้ เคยคิดมาตลอดว่าศรีญาเป็นของตายที่ตนควบคุมได้ แต่วันนี้เธอทำให้เขาเหมือนโดนค้อนทุบแสกหน้าก็มิปาน ทุกอย่างมันเกิดขึ้นรวดเร็วจนตั้งรับไม่ทัน หรือศรีญาตั้งใจไว้นานแล้วที่จะทิ้งเขาไปแบบนี้ และยิ่งเจ็บปวดเมื่อรู้ว่าเธอกำลังอุ้มท้องลูกของตนอยู่

“มองอยู่ได้เดี๋ยวฉันก็คิดค่ามองซะเลยนี่” พ่อเลี้ยงพิพัฒน์เอ่ยกับอลินชาทีเล่นทีจริง เวลานี้เขาอารมณ์ดีมาก ๆ เลยก็ว่าได้ที่จะได้กินเธอ พอคิดมาถึงตรงนี้ลูกชายเขาก็ตื่นตัวขึ้นมาทันที “ซะ...เซ็กซี่...” อลินชาไม่รู้เลยว่าตอนนี้ตัวเองหลุดปากพูดอะไรออกมาให้เขาได้ยินพอสติกลับมาก็รีบเอามือปิดปากของตัวเองด้วยความเขินอายทันทีที่ตัวเองพลั้งปากเอ่ยชมหลงใหลในตัวเขา “เธอว่าอะไรนะอลิน พอดีฉันได้ยินไม่ชัดเท่าไร ขอฟังอีกครั้งได้ไหม” เขาได้ยินชัดเจนทุกคำที่หญิงสาวพูดแต่เขาอยากจะแกล้งเธอเลยเอ่ยถามอีกครั้ง “ปะ...เปล่า...แค่ฉันว่าคุณอาบน้ำเสร็จเร็วจัง” อลินชาอายจนแทบอยากจะแทรกพื้นห้องหนีเลยก็ว่าได้ในเวลานี้ “เมื่อกี้เธอไม่ได้พูดยาวแบบนี้นี่อลิน? ถ้าฉันหูไม่ฝาดนะเมื่อกี้นี้เธอพูดว่า ‘เซ็กซี่’ นะ ฉันเพิ่งรู้ว่าเธอก็แอบอ่านกินฉันเหมือนกัน แต่ไม่ต้องแอบหรอกเพราะคืนนี้ฉันจะให้เธอกินฉันทั้งตัวเลยอลิน” “บ้า!” ไม่น่าหลงใหลในหุ่นเขาจนพลั้งปากพูดไปเลย “กรี๊ด!" อลินชาร้องกรี๊ดออกมาทันทีเมื่อเขาดึงผ้าขนหนูที่ใส่ออกมาจากห้องน้ำโยนทิ้งไปที่ตะกร้า และตอนนี้ก็ได้เห็นชีเปลือยตัวเป็น ๆ ต่อหน้าต่อตาจนหญิงสาวต้องรีบเอามือขึ้นมาปิดตาของตัวเองไว้ “จะปิดทำไมอลิน เอามือออกเดี๋ยวนี้ฉันบอกให้เอาออกไง” ไม่ใช่แค่สั่งให้อลินชาเอาออกแค่นั้นแต่เขาเดินมาดึงมือหญิงสาวออกเลย “ว้าย! ชีเปลือยคนเขาไม่อยากเห็นยังอยากโชว์อีก เดี๋ยวตาบอดกันพอดี” “เธอยังไม่ชินกับลูกฉันอีกเหรออลิน ฉันว่าเรามาเริ่มกันเลยนะอลิน ตอนนี้ลูกชายฉันมันตื่นแล้ว และถอดชุดนอนเด็กออกได้แล้ว ฉันไม่อยากให้เสียเวลามากไปกว่านี้แล้ว รู้ไหมว่ามันทรมาน” เขาไม่รอให้อลินชาถอดเองตามเขาสั่งให้เสียเวลาไปมากกว่านี้เขาเลยจัดการถอดมันออกให้หญิงสาวเสียเลย “กรี๊ด! พ่อเลี้ยง ฉันอายนะ” อลินชาตกใจที่อยู่ ๆ มือหนาของเขาก็ปลดเปลื้องเสื้อผ้าของเธอออกอย่างรวดเร็ว “ถ้าไม่ถอดเราจะรักกันได้อย่างไรอลิน เหลือแค่ชุดชั้นในแล้วเธอจะถอดเองหรือให้ฉันถอดให้” พอเอ่ยเสร็จก็ทำท่าจะถอดชุดชั้นในเธออย่างที่ว่าแต่เธอห้ามไว้ทัน “ไม่ต้องถอดเองได้ แต่ขอปิดไฟก่อนนะ ฉันอายอ่ะ...” สาวเจ้าก็เดินไปปิดไฟในห้องทันที แต่พอเดินกลับมาที่เตียงพ่อเลี้ยงพิพัฒน์ก็ฉุดเธอลงมานอนที่เตียงกับเขาทันที เพราะเขานอนรอเธอตั้งแต่ที่เธอเดินไปปิดไฟแล้ว “อุ๊ย! ตาแก่...” อลินชาหลุดปากอุทานออกมาซะเสียงดังเลยจนทำให้คนที่ฉุดเธอลงมาโกรธขึ้นมาทันที “ถึงฉันจะแก่แต่ฉันก็ได้เด็กอย่างเธอมาเป็นเมียก็แล้วกันอลิน อีกอย่าง เด็กอย่างเธอก็ติดใจร้องครวญครางตลอดมิใช่เหรอเวลาที่ฉันรักเธอ เห็นไหม คนแก่อย่างฉันทำให้เธอได้พบกับความสุขมากมายแค่ไหน นับครั้งไม่ถ้วนเลยก็ว่าได้ในแต่ละคืนที่เรารักกัน จะบอกไว้อย่างนะ ของแบบนี้ฉันทำคนเดียวไม่ได้ถ้าเธอไม่ร่วมมือกับฉันด้วย” อะไร ๆ ก็แก่ คนเขาก็น้อยใจเป็นเหมือนกันนะ “ถ้าคุณไม่ขืนใจฉันจนฉันยอม คุณก็ไม่ได้แอ้มฉันหรอกคนลามก คนบ้ากาม คนเห็นแก่ได้” อลินชายังว่าเขาต่อโดยที่ไม่คิดเลยว่าอีกไม่กี่นาทีนี่เธอจะเป็นคนร้องขอให้เขารัก และตอนนี้ชุดชั้นในของสาวเจ้าก็โดนเขาถอดออกหมดแล้วเลยเหลือแต่ร่างเปลือยเปล่าที่ใกล้ชิดกัน ยังดีที่เธอได้ปิดไฟในห้องแล้ว หญิงสาวจึงไม่อายเขาเท่าไรนัก “ได้ งั้นมาพนันกันไหมว่าฉันไม่ได้ขืนใจเธอเลยแต่เธอยอมฉันเองต่างหาก หึหึ” ตอนนี้มือหนาของเขาเริ่มอยู่ไม่เป็นสุขเสียแล้วยิ่งร่างนุ่มนิ่มนี้ยิ่งทำให้อารมณ์พิศวาสในตัวเขาปะทุขึ้นจนตอนนี้เอาอะไรมาฉุดก็ไม่ลงแล้วถ้าไม่ได้ปลดปล่อยให้หนำใจ “อื้อ!" อลินชาครวญครางทันทีเมื่อโดนเขาสัมผัสแค่นิดเดียวเธอก็ร้องครางออกมาแล้ว แต่เธอยังปากแข็งเอ่ยปฏิเสธเขา “ฉันไม่ได้เต็มใจ!" “หึหึ ไม่เต็มใจแต่โอบกอดฉันแน่นเลยนะ ถ้าเต็มใจเธอจะไม่ลุกขึ้นมาปล้ำฉันเลยเหรอ หึหึ” ตอนนี้เขาพลิกร่างขึ้นทับอลินชาเรียบร้อยแล้ว ส่วนลิ้นร้อนของเขาก็ทำหน้าที่ลากผ่านร่องทรวงอิ่มของเธออย่างหลงใหลก่อนที่จะผละออกมาที่ปากอิ่ม เพื่อที่จะชิมข้างในโพรงปากอันหวานล้ำของเธอว่ามันน่าค้นหาน่ากลืนกินแค่ไหน และเวลานี้สติของอลินชาได้หนีหายไปหมดแล้ว ตอนนี้ร่างเธอกำลังตอบสนองเขาและรับสัมผัสจากเขาด้วยความเต็มใจเสนอตอบเขา “อื้อ!" สาวเจ้าร้องครางอีกครั้งเมื่อเขาปล่อยให้ปากเธอเป็นอิสระ “หึหึ คิดดูให้ดีนะอลินว่าใครกันแน่ที่ต้องการใคร” เขาผละออกมาจากปากเธอเพื่อที่จะมาพูดย้ำเตือนสติหญิงสาวให้ได้อายกับคำพูดที่เอื้อนเอ่ยออกมาก่อนหน้านี้ แต่มือหนาทั้งสองข้างของเขาไม่ได้หยุดที่จะเคล้นคลึงดอกบัวคู่งามของเธอเลย “ฉันเชื่อแล้วพ่อเลี้ยง ได้โปรดปรานีนางบำเรอขัดดอกคนนี้ด้วยเถอะ ไม่ไหวแล้ว ขอเถอะนะพ่อเลี้ยง อื้อ!" อลินชาทนกับความเสียวซ่านไม่ไหวอีกแล้วในเวลานี้ พ่อเลี้ยงพิพัฒน์ก็ไม่รอช้าที่จะใช้นิ้วของตัวเองเข้าไปสำรวจในกุหลาบงามหญิงสาวก่อนที่จะส่งลูกชายของตัวเองเข้าไปยึดครองพื้นที่ข้างในกุหลาบงามดอกนี้ “อื้อ! อลินเธอยังคงแน่นเหมือนเดิมเลยนะ” เขาเอ่ยออกมาลอย ๆ ด้วยความชอบใจ ที่สาวเจ้ายังคับแน่นเสมอสำหรับเขา “อืม! พ่อเลี้ยงอย่าแกล้งอลินสิคะ” ตอนนี้อลินชาส่งสายตายั่วยวนให้กับพ่อเลี้ยงพิพัฒน์จนต้องรีบเอานิ้วออกจากกุหลาบงามเธอและแทนด้วยลูกชายของเขาทันที “อื้อ! เธอนี้สุดยอดจริง ๆ อลิน ฉันชักจะติดใจเธอแล้วสิ สงสัยต้องมานอนที่เรือนพิกุลทุกวันแล้ว” ปากพูดแต่สะโพกสอบเขาก็ทำงานไปด้วย เขาเร่งจังหวะเข้าออกช้าบ้างเร็วบ้างแล้วแต่อารมณ์ “พ่อเลี้ยงเร็ว ๆ หน่อยได้ไหม อลินใกล้แล้วนะ ขออีกนิดนะคะ อื้อ!" แล้วพ่อเลี้ยงพิพัฒน์ก็พลิกให้อลินชาขึ้นคร่อมตัวเองทันทีเมื่อเธอร้องขอให้เขาเพิ่มจังหวะให้เร็วขึ้นแต่เขาไม่ทำตาม “พ่อเลี้ยงจะทำอะไรคะ?” อลินชาเอ่ยถามด้วยความขัดใจ ทั้ง ๆ ที่เธอใกล้จะไปถึงแดนฉิมพลีอยู่แล้วแต่โดนเขาหยุดและพลิกร่างเธอขึ้นคร่อมเขาแทนซะงั้น ตอนนี้หญิงสาวก็รู้แล้วว่าอารมณ์ค้างที่เพื่อน ๆ ที่มหาวิทยาลัยเธอพูดกันมันเป็นอย่างไรเพราะตอนนี้เธอกำลังประสบอยู่

"แอติโร่" เกลียดเธอ รำคาญ แต่ "เมก้า" รัก รักเขามาตลอด และต้องได้เขามาครอบครอง การยั่วยวนจึงเกิดขึ้น แม้จะต้อง "ตีหัวลากเข้าห้องเธอก็จะทำ" เพราะเธอรักเขา...... “ปล่อยได้แล้ว มีอะไรก็คุยกันดีๆ ก็ได้ ไม่เห็นต้องกอดเลย ฟอด! ฟอด! ฟอด!” หญิงสาวพูดยังไม่ทันจบชายหนุ่มก็หอมแก้มเธอเอา หอมเอา จนตอนนี้หน้าทั้งหน้ามีแต่น้ำลายชายหนุ่มแล้ว แอติโร่ไม่สนใจคำพูดของเมก้าแม้แต่น้อย รู้เพียงแต่ว่าอยากกอดจูบลูบไล้คนในอ้อมกอดนี้เต็มทนแล้ว อยากรักให้หายคิดถึง อยากกอดให้รวมเป็นหนึ่งเดียวกัน อยากๆ และอยากอะไรหลายอยากกับหญิงสาวจนไม่รู้จะทำไรได้แล้วในเวลานี้ “อื้อ! เมก้ารู้ไหมพี่คิดถึงใจแทบขาด อยากกอดแทบคลั่ง อยากรักแทบตาย หากไม่ได้รักตอนนี้ เดี๋ยวนี้คงตายแน่ๆ พี่ขอเถอะนะคนดี” เอ่ยด้วยความคะนึงหา “หึ! ทำไมไม่ตายๆ ไปเลยล่ะ ฉันเกลียดนาย ไม่เหลือแล้วสิ้นความรักที่เคยมีให้ก่อนหน้านี้ แต่ก็แปลกเมื่อก่อนฉันวิ่งตามขอความรักกับนายมาตลอด แต่นายไม่เคยสนใจ แยแสมัน แต่พอมาวันนี้แอติโร่เปลี่ยนไป กลับมาบอกเมก้าคนนี้ว่าคิดถึงใจแทบขาด อยากกอดแทบคลั่ง อยากรักแทบตาย หึ! มันสายไปแล้วแหละ ในเมื่อผู้หญิงคนที่นายแอติโร่กอดอยู่ตอนนี้ไม่เหลือแล้วความรักที่มีให้ กลับไปเสียเถอะ อย่ามาอยู่ให้รำคาญตาเลย” เคยบอกแล้วไงว่าอย่าให้ถึงทีหล่อนบ้าง จะเอาคืนให้สาสมใจเลย ไม่ใช่ว่าหมดรัก แต่เพราะรักจึงอยากให้เขาเห็นค่าเธอบ้าง.......

“จะทำอะไรณิ” “เมื่อเมียมันพยศก็ต้องขี่ให้มันสงบ” แควก! กระชากชุดแซกสีชมพูอ่อนของจากคอให้ขาดถึงเนินออก ไม่สนว่าเธอจะดิ้นรนขัดขืน เมื่อตอนนี้ความโกรธของเขามันทะลุควันออกหูไปแล้ว อยากให้เขาต้องรุนแรงก็ไม่บอก เมื่อพูดดีๆ ไม่เข้าใจ เมื่อรักดีๆ ไม่ชอบ ชอบให้เป็นแบบนี้ได้ เมื่อไม่เห็นค่าความรักที่มีให้ก็ไม่สนใจอะไรแล้ว ตอนนี้ขอตักตวงความสุขและสั่งสอนให้สาสมใจหน่อยเถอะ “ปล่อยนะ กรี๊ดดด ปล่อยณินะพะ...พี่...อื้อ! อือ!” ปากหนาประกบปากเล็กแทบจะทันที เขาไม่อาจทนเสียงเล็กแสบแก้วหูของฌาณิการ์ได้อีกแล้ว เรียวลิ้นร้อนจาบจ้วงล่วงลึกเข้าไปในโพรงปากเล็ก สอดแทรกชอนไชไปตามไรฟันอย่างเอาแต่ใจ “โอ้ย! ” เป็นต้องร้องเมื่อคนตัวเล็กกัดลิ้นเขา จนต้องผละออกมาจากร่างเล็ก แล้วในจังหวะนั้นเองฌาณิการ์พลิกร่างตะเกียกตะกายหนี แต่ก็ไปไม่พ้นเมื่อมือใหญ่กระชากผมยาวสวยของเธอจากทางด้านหลังไว้ “โอ๊ย! ปล่อยนะณิเจ็บ” เอี้ยวหน้ามามองคนตัวโตด้วยความโกรธแค้น อยากขยับอยากดิ้นหนีก็ไม่ได้ เมื่อถูกกระชากผมอยู่แบบนี้ มือเล็กยันร่างให้แอ่นไปตามแรงดึงของบุรุษแข็งแรงจากทางด้านหลัง “ฮึ! ทีอย่างงี้อ้อนวอน เจ็บแค่นี้ไม่ถึงตายหรอก” พร้อมกับกระตุกมือตัวเองให้เธอรู้สึกเจ็บหนังหัว และมันก็ได้ผล “โอ๊ย! ก็บอกว่าเจ็บไงเว้ย!...” ตะโกนออกมาด้วยความเจ็บ น้ำตาคลอเบ้า ปากอิ่มกัดปากตัวเองไว้แน่นเมื่อต้องฝืนทนความเจ็บในครั้งนี้ เขาแลบลิ้นออกมาข้างนอกแล้วเอามือข้างที่ว่างมาแตะปลายลิ้นตัวเองดู ว่าสิ่งที่ตนสงสัยนั้นเป็นจริงไหม และมันก็จริงเมื่อสีแดงเปื้อนติดมือเขา “บ้าฉิบ! เลือด....” “เฮอะ! เลือดชั่วไง” ยิ้มเยาะด้วยความสะใจ เมื่อรู้ว่าตัวเองทำให้เขาเลือดออกได้ “อย่าลำพองตัวไปเลยน้องณิ อย่าคิดว่าพี่จะดีเหมือนที่เห็น คนเราทุกคนย่อมมีด้านมืดเสมอ” ว่าแล้วก็คืบคลานขึ้นไปคร่อมทับร่างเล็กแต่ก็ไม่ยอมปล่อยมือที่ดึงผมออก ส่วนมือที่ว่างก็บีบคางเล็กให้เอี้ยวหน้ามาทางตนแล้วจับบังคับให้แหงนเงยขึ้นมาสบตาคมกล้าของตน เมื่อเห็นดวงตาสวยเต็มไปด้วยน้ำตาปริ่มจะล้นออกมาหัวใจแกร่งก็กระตุกวูบไปชั่วขณะ แต่ก็ต้องปรับให้กลับมาเป็นสีหน้าเคร่งขรึมเหมือนเดิม ในเวลานี้เขาไม่ควรจะใจอ่อนกับม้าพยศอย่างฌาณิการ์

‘สวัสดีค่ะดิฉันนางสาวชลาลัย งามพิลาส ชื่อเล่นน้ำ สถานะภาพ โสดถึง 5 เดือน หลังจาก 5 เดือนไปจะมีสามีค่ะ’ "พายุ" คือ "เทพบุตร" ที่ตรึงใจ "ชลาลัย" ตั้งแต่ครั้งแรกเห็นเมื่อ 4 ปีก่อน แล้วมาวันนี้เธอกับเขาได้มาเจอกันอีกครั้ง ต่างฝ่ายต่างถูกโชคชะตาชักนำให้มาเจอกัน ความรัก ความรู้สึก ประทับใจเมื่อครั้งแรกก็หวนกลับมาอีกครั้ง

"จับศึก" คือผู้ชายใจร้ายที่สร้างความเจ็บซ้ำให้เธอจนไม่อาจจะให้อภัยได้ "เอมมิการ์" ต้องทนมองพ่อของลูกในท้องรักกับหญิงอื่นที่ไม่ใช่ตัวเอง เธอมันก็แค่คนในความลับของเขาที่เขาแสนชังก็เท่านั้นเอง +++++ “ทำอะไรอยู่ในห้องน้ำ ไม่นอนรึไงเอม” เขาตะโกนถามคนข้างใน แอค! “คุณศึกจะใช้ห้องน้ำเหรอคะ” เธอเปิดประตูออกมาทันทีด้วยกลัวว่าเขาจะโมโหหากตอบช้าเปิดประตูช้า “เปล่า แค่มาตามไปนอนด้วยกัน” “เอ่อ...” เอมมิการ์อ้ำอึ้งจนจับศึกหงุดหงิดต้องพูดแทรกขึ้น “อย่าทำเป็นไร้เดียงสาหน่อยเลยน่า ฉันกับเธอเอากันจนมีลูกใกล้คลอดแล้วยังมาอายอะไร แค่นอนด้วยกัน และจะ ‘เอา’ กันอีกครั้งก็ไม่เห็นจะเป็นไรเลยว่าไหม” เขาเน้นทุกคำในประโยคโดยเฉพาะคำที่แปลความหมายได้หลายทาง “แต่เอมไม่ชินกับการมีคนอื่นมานอนด้วยนี่คะ” เธอก้มหน้ามองเท้าตัวเอง “คุยกับฉันมองหน้าด้วย ไม่ใช่ก้มมองเท้าตัวเอง จะกลัวอะไรนักหนา ไปนอนกัน อ้อ...ชินไม่ชินก็ต้องชิน เพราะหลังจากนี้จนกว่าเธอจะคลอด ฉันจะมานอนที่ห้องนี้กับเธอ อีกอย่างฉันเป็นผัวเธอควรทำตัวให้ชินได้แล้วเอมมิการ์” แล้วเขาก็ฉวยโอกาสจับมือเล็กแล้วดึงลากบังคับเดินไปยังเตียงนุ่มทันที... +++++ เพล้ง! มือเล็กปัดช้อนที่จ่อที่ปากตัวเองออกห่างและด้วยความไม่ระวังเลยทำให้ช้อนในมือใหญ่หลุดกระทบพื้นห้อง “เอม!” เขาเรียกชื่อเธอด้วยน้ำเสียงขุ่นเข้ม แต่พอได้แหงนเงยหน้าสบประสานกับดวงตาเล็กปนเศร้าของเธอก็เม้มปากแน่นทันที เพราะสถานะของเขาในตอนนี้ไม่ใช่คนที่จะสามารถขึ้นเสียงใส่หญิงสาวได้ “เดี๋ยวพี่ไปเอาช้อนมาตักข้าวป้อนเอมใหม่นะ” เขาลุกขึ้นจากพื้นที่นั่งคุกเข่าอยู่ทันที แต่ยังไม่ทันได้ก้าวเดิน เสียงเล็กก็เอ่ยห้ามรั้งไว้ “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไม่หิว คุณหิวคุณก็กินเถอะ” แล้วเธอก็หมุนล้อรถเข็นบังคับออกจากที่ตรงนี้ไปทันที “ไม่หิวก็ต้องกินนะเอม เอมต้องกินข้าวกินยา” เขาเดินตามเธอไปพร้อมจับที่จับรถเข็นด้านหลังเธอยื้อให้หยุด “กินไปก็ใช่จะลุกเดินได้ ปล่อยได้แล้วค่ะ ฉันจะไปหาลูก” “ลูกอยู่กับนมอิ่ม ตอนนี้กำลังนอนกลางวัน เอมไปก็ไม่ได้ช่วยอะไรได้” เขาเผลอปากจี้ปมของคนตัวเล็ก พอรู้ตัวอีกทีว่าพลั้งปากไปก็ไม่ทันเสียแล้ว “ใช่สิคะ ฉันมันคนพิการ อยู่ก็เหมือนไม่อยู่ สู้ตายไปเสียจะดีกว่า” น้ำเสียงของเธอดังสั่นเมื่อก้อนสะอื้นตีตื้นมาจุกคอหอย “ไม่เอาสิเอม ไม่พูดแบบนี้ ถ้าเอมตายไปแล้วพี่กับลูกของเราล่ะจะอยู่ยังไงถ้าไม่มีเอม” ชายหนุ่มเดินไปทรุดตัวนั่งคุกเข่าตรงหน้ารถเข็นของเธอพร้อมคว้ากุมมือเล็กมาบีบแน่น “เหรอคะ? เมื่อก่อนไม่มีเราสองแม่ลูก คุณก็อยู่ได้ ออกจะสบายดีเสียด้วยซ้ำนี่คะ เลิกพยายามสร้างภาพสักทีเถอะค่ะ ปล่อยคนพิการอย่างฉันไปสักที ถ้าต้องการลูกก็ได้ ฉันยกให้คุณ เพราะถ้าลูกไปอยู่กับฉัน ฉันก็ไม่มีปัญญาเลี้ยงเขาได้ เพราะขนาดตัวฉันเอง ฉันยังดูแลไม่ได้เลย สู้ให้ลูกอยู่กับคุณที่เป็นพ่อดีกว่าให้ไปอยู่กับคนพิการอย่างฉันเป็นไหนๆ ค่ะ” พูดจบเธอก็สะบัดปัดมือใหญ่ที่กุมมือตัวเองออก “ไม่พูดแบบนี้สิเอม พี่จะไม่มีวันทิ้งเอมและลูก พี่รักเอมนะ” หึหึ เธอแค่นขำในลำคอ “น่าสมเพชนะคะ มารักฉันตอนที่ฉันพิการเนี่ยนะคะ” เธอนึกตลกชีวิตที่มาได้รับความรักจากชายที่เฝ้ารักเฝ้าหวังมาตลอดว่าเขาจะรักตนตอบ แต่วันนี้มันสายไปเสียแล้ว เธอหมดสิ้นแล้วความรู้สึกดีๆ ต่อเขา ตอนนี้มีเพียงความเกลียดชังเท่านั้นที่จะมอบให้ชายตรงหน้า...

ตำแหน่งที่ไม่ต้องการ "เมียลับ" เธอคงเป็นได้แค่นี้ แม้จะรัก "ชนาธรณ์" มากแค่ไหน แต่ "อลิลดา" ก็เป็นได้แค่เพียงเมียลับของเขา ในเมื่อเขามีคู่หมั้นที่จะแต่งงานด้วยอยู่แล้ว....แล้วเธอจะทำยังไงได้เมื่อตำแหน่งเมียลับนี้ทำให้เธออุ้มท้องลูกของเขาด้วย.....ระหว่างเธอกับคู่หมั้นเขาจะเลือกใคร คนที่คบกันมานานกับคนที่เป็นเพียงของชั่วคราวใกล้มือ ------ “ไม่ต้องมาแตะต้องดา ดาเช็ดเองได้ค่ะ” เธอบอกเขาพร้อมกับยกมือเช็ดแก้มตัวเองแรงๆ แล้วแหงนหน้ามองบนเพื่อให้น้ำตาหยุดไหล แต่ก็ยังมีเสียงสะอื้นดังลอดออกมาให้อับอายอยู่ดี ท่าทางอวดดีของอลิลดาทำให้ชนาธรณ์เม้มปากแน่น แล้วตอบโต้กลับไป “ฉันทำจนเธอท้อง ฉันก็ทำมาแล้ว แค่แตะต้องทำเป็นหวงเนื้อหวงตัว” “นั่นมันก่อนหน้านี้ แต่ต่อไปนี้คุณธรไม่มีสิทธิ์มาแตะต้องดาค่ะ ดาไม่ใช่ของคุณ” “แน่ใจว่าไม่ใช่ของฉัน หรือต้องให้ฉันทำตรงนี้ เธอจะได้จำได้ว่าฉันเป็นผัวเธอและเป็นพ่อของลูกเธอเด็กน้อย” ว้าย! มือใหญ่ผลักร่างเล็กให้ล้มลงไปกับพื้นพร้อมตัวเขาเคลื่อนตัวไปคร่อมทับกักร่างเธอไว้กับพื้นกระเบื้องเย็นๆ “อย่ามาทำแบบนี้นะคุณธร นี่มันกลางบ้าน” เธอดิ้นและดันเขาที่คร่อมทับตัวเองออกห่าง แต่เขาก็ตัวใหญ่หนักเหลือเกิน เรี่ยวแรงที่มีผลักดันเขาก็เหมือนกับผลักกำแพง เพราะมันไม่ไหวติงตามแรงผลักเลยสักนิด “ถ้าฉันจะทำ เธอก็ห้ามฉันไม่ได้หรอกดา เธอก็รู้จักฉันนี่ว่าฉันอยากได้ต้องได้ ฉันไม่สนใจหรอกนะว่านอกบ้านมีใครอยู่ เพราะฉันจะเอากับเมียตัวเองไม่ได้เอากับเมียชาวบ้าน”......

“คุณคิดว่าฉันรักคุณงั้นเหรอ ฉันก็เกลียดคุณไม่ต่างจากคุณหรอกคุณดิน หน้าที่เท่านั้นที่ฉันทนและยอมให้คุณกดขี่ข่มเหงแบบนี้ เมื่อไหร่ฉันท้องเรื่องทุกอย่างจะจบ ฉันจะหย่าให้คุณ” “ดี! งั้นก็เอากันดีกว่า จะได้รีบท้องแล้วออกไปจากชีวิตของผม ผมเกลียดคุณจนไม่อยากทนอีกต่อไปแล้ว” “ฉันก็เกลียดคุณคนเลว” “เธอก็เลวไม่ต่างจากฉันหรอกเตยหอม หลอกพ่อแม่น้องชายฉันให้เอ็นดู ทั้งๆ ที่จริงเธอมันนางมารร้าย” คำพูดของดินแต่ละคำมันช่างเชือดเฉือนหล่อนเหลือเกิน เขาปากร้าย ร้ายเหลือเกิน ทำร้ายจิตใจของหล่อนจนไม่เหลือชิ้นดี เขาเกลียดเธอขนาดนั้นเลยเหรอ เกลียดถึงกับใช้คำว่า “ทน” เลยเหรอ “ถ้าฉันเป็นนางมารร้าย คุณมันก็ผีนรก” “หึ! ปากเก่งดีนักนะ” “อ่ะ...อือ...” ปากหนาแนบลงไปปิดปากน้อยช่างถกเถียงทันทีเมื่อเอ่ยจบ มือใหญ่ที่กดไหล่เล็กขยับมาจับคางมนให้แหงนเงยขึ้นรับแรงจูบร้อนของตัวเอง เตยหอมพยายามบิดหน้าหนี แต่ก็หนีไม่พ้นเมื่อมือใหญ่ของเขาล็อกคางของหล่อนไว้ “อือ...อ่า...” เสียงครางอู้อี้ดังลอดออกมาจากลำคอระหง สองมือเล็กทุบตีหลังของคนตัวโตเหนือร่าง แต่ยิ่งขัดขืนยิ่งดิ้นรนยิ่งเพิ่มความโกรธและความปรารถนาในกายแข็งแรงมากขึ้น “อ่า...หวานเป็นบ้า” เขาผละริมฝีปากหยาบกระด้างของตนออกมาจากริมฝีปากเล็กแล้วเช็ดคราบน้ำลายที่เปื้อนริมฝีปากของตัวเองออก ก่อนจะมองดูปากน้อยที่ตนบดจูบกระแทกแล้วอดยิ้มมุมปากไม่ได้ ก็ตอนนี้ปากของคนอวดดีบวมเจ่อ “ปล่อยฉันคุณดิน” เธอสั่งเขาพร้อมดันร่างเขาออกห่าง “ยังไม่ท้องเลยจะปล่อยได้ยังไง ก็บอกแล้วไงว่าจะเอาจนกว่าจะท้อง” “แต่นี่มันห้องนั่งเล่น” “แล้วทำไม นี่มันบ้านฉัน ฉันจะเอากับเธอที่ไหน ยังไง เมื่อไหร่ก็ได้ เป็นเมียฉันหัดหน้าหนาๆ หน่อยเตยหอม” “คนชั่ว!” “ชั่วก็ผัวเธอแล้วกันน่า...อย่าชักช้าลีลาเล่นตัวเลย มาสนุกกันดีกว่า ครั้งนี้ไม่ป่วยแน่นอน เพราะร่างกายเธอรู้จักฉันมาแล้วครั้งหนึ่ง ครั้งนี้คือการตอกย้ำความเป็นผัวให้เธอจำใส่สมองไว้จะได้ไม่ไปอ่อยน้องของผัวอีก” ดินพูดแขวะเหน็บเตยหอม แต่ละคำพูดมันเหมือนคนหึงมากกว่าจะเกลียดเหมือนที่พูดย้ำให้เตยหอมได้ฟัง

"อธิน" หรือที่ทุกคนเรียกว่า "มหาอธิน" อย่างเขาต้องมาเจอกับ "พเยีย" หรือ "น้องจุ๊บ" แน่นอนว่าอธินไม่ชอบน้องน้อย เขาคนที่บวชเรียนตั้งแต่ 7 ขวบ จนตอนนี้อายุ 38 ปี ตลอดระยะเวลาในวัยเด็กและวัยหนุ่มอยู่ในผ้าเหลืองตลอด 20 กว่าปี แต่วันนี้ต้องสลัดผ้าเหลืองทิ้งออกมาอยู่นอกวัดด้วยความจำเป็น...มหาอธินยึดมั่นในคำสอนของพระคุณเจ้าเสมอ เขาเป็นถึงพระมหา เป็นถึงพระนักเทสน์ที่มีชื่อเสียงเป็นที่รู้จักกันดีในแวดวงของพระสงฆ์ แต่ในวันนี้แม่ของเขาก็พูดถึงเรื่องครอบครัวเรื่องแต่งงาน เขารีบปฏิเสธบอกท่านทันทีว่าตัวเขานั้นจะ "ถือพรหมจรรย์" ไปจนแก่เฒ่า.....และความเป็นชายพรหมจรรย์ของเขาก็ยั่วยวนพเยียเหลือเกิน เธอเป็นสาวพรหมจรรย์ที่ทำตัวรื่นเริงไปกับผู้ชายที่หล่อถูกตา และแน่นอนว่าพรหมจรรย์ของเธอคือของเขาตั้งแต่แรกที่เจอกัน เธอคิดบาปตั้งแต่เห็นเขาในผ้าเหลือง และในวันนี้สวรรค์ก็เข้าข้างเธฮเมื่อเขาลาสิขา เขาต้องเป็นของเธอ..... --------- “ทำไมวันนี้พี่ต้อมมาแปลก เมารึเปล่าคะ ตอนอยู่ในบาร์แอบดื่มรึเปล่าคะ” เธอยังไม่อยากเชื่ออยู่ดีว่านี่คือพี่มหาผู้เคร่งในศีลในธรรมที่รู้จัก “ไม่ได้ดื่ม” “เมากลิ่นบุหรี่รึเปล่าคะ” “ไม่ได้เมา” “แล้วทำไมวันนี้มาแปลกจังคะ” “ก็พี่อยากได้อีก” เขาบอกตรงๆ “ติดใจเหรอคะ” “อือ...ก็จุ๊บล่อลวงจนพี่ชอบไปแล้ว ตอนนี้พี่ก็อยากได้อีก และอยากได้กับจุ๊บทุกวัน ให้ได้ไหมคืนนี้” “แต่พี่ต้อมใหญ่” “ครั้งก่อนเราก็เข้ากันได้ ที่พี่เรียนรู้มาร่างกายชายหญิงเรามันยืดหยุ่นตอบสนองกันและผู้หญิงขยายตัวได้ ไม่งั้นคลอดลูกไม่ได้หรอกว่าไหม นะ...ให้พี่นอนด้วยนะคืนนี้” เขาอ้อนเธอพร้อมถูไถปลายจมูกโด่งไปมากับพวงแก้มนวลเนียนอย่างออดอ้อน “แล้วไม่ถือพรหมจรรย์แล้วเหรอคะ” “จุ๊บยังคิดว่าพี่ยังเหลือพรหมจรรย์ให้เก็บรักษาอีกเหรอ ไปเถอะ ไปนอนด้วยกันนะ” “แต่จุ๊บเหนียวตัวอยากอาบน้ำก่อน” เธอตอบเขินๆ ก็นะ พอถูกเขารุกและอ้อนแบบนี้มันก็ทำให้เขินและใจสั่นไม่หยุด ก็คนมันรักมาตลอด พอเจอแบบนี้ใครจะปฏิเสธได้ และความรู้สึกหงุดหงิดไม่พอใจก่อนหน้านี้ก็ถูกแทนที่ด้วยความวาบหวาม เมื่อเขากัดงับปลายจมูกของเธอ “อือ” “มันเขี้ยวน่ะ อาบน้ำก็ดีนะ พี่เห็นเขาทำในอ่างอาบน้ำได้ด้วย งั้นเราลองกันไหม พี่ก็เหนียวตัวเหมือนกัน” ว้าย! ยังไม่ทันได้ตอบ สิ้นเสียงทุ้มแหบพร่าเธอก็ถูกยกอุ้มเดินเร็วๆ ไปยังห้องน้ำทันที “พี่ต้อม” “ครับ” “เก็บกดเหรอคะ ถึงได้หื่นชัดเจนแบบนี้” “จะว่าแบบนั้นก็ได้ ก็คนมันไม่เคย พอได้ใช้งานแล้วมันก็ต้องการไม่หยุดเหมือนมันไม่อิ่มน่ะ มันหิวตลอดยิ่งเห็นจุ๊บยิ่งอยากได้ และตอนนี้อยากได้มากด้วยแหละ” “โอ๊ย...นี่จุ๊บว่าจุ๊บหื่นแล้วนะคะ แต่มาเจอพี่ต้อมที่กำลังถูกตัณหาครอบงำคนนี้ จุ๊บขอยอมแพ้ค่ะ และก็ปล่อยจุ๊บได้แล้วค่ะ จุ๊บจะได้ผสมน้ำในอ่างอาบน้ำ” เธอบอกสั่งเขาเมื่อเขาพาเดินมาหยุดที่ข้างอ่างอาบน้ำ “จุ๊บครอบงำต่างหากไม่ใช่ตัณหา” “ก็อันเดียวกันนั่นแหละค่ะ ทำไมมาตบะแตกเอาตอนนี้ได้นะ” “ก็จุ๊บยั่ว” “ก็แค่ลองเล่นเฉยๆ ถ้าได้ก็คือกำไรค่ะ” “แล้วต่อไปนี้จะรับผิดชอบพี่ไหม” “จุ๊บควรเป็นคนถามมากกว่านะคะ” “ก็รับผิดชอบสิ” “แน่ใจเหรอคะว่าจะรับผิดชอบจุ๊บ” “แน่ใจสิ ว่าแต่จุ๊บเถอะ อยากให้พี่รับผิดชอบไหม และสัญญาได้ไหมว่าจะไม่ไปที่อโคจรแบบนั้นอีก และห้ามแต่งตัวแบบนี้อีก แต่งแบบที่ไปทำงานกับพี่ทุกวันได้ไหม” “ลุคครูระเบียบนั่นเหรอคะ ไม่ไหวค่ะ งานกับชีวิตปกติของจุ๊บมันต่างกันค่ะ จุ๊บไม่สัญญาค่ะ” เธอรีบบอกจุดยืนของตัวเอง เธอจะไม่เปลี่ยนตัวเองเพื่อเขาเด็ดขาด แค่ยกหัวใจและร่างกายให้นี่ก็ที่สุดแล้วนะ “แต่พี่ไม่ชอบให้คนอื่นมองของของพี่” “เดี๋ยวนะ? จุ๊บยังไม่ใช่สิทธิ์ขาดของพี่ต้อมเลยนะคะ แล้วพูดมาได้ยังไงว่าจุ๊บเป็นของของพี่” “งั้นพรุ่งนี้ไปจดทะเบียนสมรสกัน จุ๊บจะได้เป็นของพี่”...... --------

แต่งงานยังไม่ทันข้ามวันสามีก็ย้ายออกไปอยู่ข้างนอก เนี่ยเหรอชีวิตหลังแต่งงานของเธอ "อุรณา" ไม่เคยคิดว่าชีวิตแต่งงานตัวเองกับนายแพทย์หนุ่ม "พชรพล" จะเป็นแบบนี้ เขา 'ชัง' เธอเธอรู้ และเธอ 'รัก' เขาเขารู้แต่เขาไม่สนใจ +++++ “ทำยังไงดี ไม่อยากหย่าแล้วสิ” “แต่ฉันจะหย่าและปล่อยมือฉันด้วยค่ะ มันไม่เหมาะสม” “งั้นก็ฟ้องหย่าสิ และจะจับแล้วจะทำไม ก็นี่มือของเมียพี่” เขาตอบหน้าตาไร้อารมณ์แต่แฝงความเจ้าเล่ห์ไว้ในดวงตาดุดัน ส่วนอุรณาก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงพูดออกมาแบบนี้ ก็ในเมื่อเขาต้องการมาตลอดนี่ พอจะ ‘หย่า’ ให้แล้วทำไมไม่ยอมล่ะ หรือเพราะเห็นว่าเธอ ‘ท้อง’ จึงเปลี่ยนใจงั้นเหรอ “เมื่อก่อนอาจจะใช่ แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้วค่ะ กรุณาปล่อยมือดิฉันด้วยค่ะ” เธอดึงมือตัวเองออกจากอุ้งมือหนาของคนเย็นชา คำพูดเย็นชาของภรรยาที่ไม่ได้เจอกันนานทำให้พชรพลรู้สึกเจ็บจุกเล็กน้อย แต่มันก็ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกเดือดดาลหรือโกรธเธอเลยสักนิด แต่ตรงกันข้ามเสียมากกว่า เขาชอบที่เธอเป็นอยู่ตอนนี้มากกว่าเมื่อก่อนที่หวาดกลัวตัวเองและเชื่อฟังตัวเองทุกอย่าง “ตอนนี้ก็ใช่ทูนหัว” แล้วพชรพลก็ทำสิ่งที่อีกฝ่ายคาดไม่ถึงและไม่คิดว่าเขาจะทำก็เกิดขึ้น พชรพลโน้มหน้าลงไปใกล้แล้วใช้มือตวัดโอบลำคอระหงรั้งให้เธอแหงนเงยขึ้นหาตัวเองที่ก้มลงมาหาแล้วทาบทับบดจูบกลางงานโดยไม่สนใจสายตาของแขกเหรื่อในงานที่มองมา “อ่ะ...อื้อ เผียะ!” เธอดันหน้าเขาออกห่างพร้อมฟาดตวัดมือใส่แก้มสากของคนตัวโต “เดี๋ยวนี้กล้าตบหน้าพี่แล้วเหรอ เดี๋ยวนี้เก่งขึ้นนะ ไปคุยกันที่บ้านดีไหม หรือเปิดห้องคุยกัน เผียะ!” แล้วมือเล็กก็ตวัดใส่หน้าของคนหน้านิ่งอีกครั้ง ก่อนจะลุกขึ้นเดินหนีพร้อมกับที่ขวัญพนัสเดินกลับมาพอดี ซีรีส์ แสนรักแสนชัง 1.พันธังคุณหมอร้าย (หมอฌอห์ณ & เนม) นามปากกา ณิการ์ (อีบุ๊กพร้อมโหลด) 2.วิวาห์ชังคุณหมอร้าย (หมอพอร์ช & พรีม) นามปากกา ขยาทิมาต (กำลังเขียน)

คำโปรย .... วายุ เทพเสน่ห์ชาย สำหรับผู้คนทั่วไปที่พบเห็นอาจมองเขาเป็นเทพบุตรลงมาจุติ แต่สำหรับ หยกรดา สุขเจริญ คนนี้เขาก็เป็นแค่อสูรในคราบเทพบุตรที่เห็นเธอเป็นเพียงตุ๊กตาบนเตียงที่ขยับได้ ที่คอยบำเรอความใคร่ให้ทุกค่ำคืน อยากได้หัวใจของเขาหรือ...ฝันไปเถอะว่าน้ำหน้าอย่างเธอจะได้ครอง...ในเมื่ออสูรอย่างเขามันไร้ซึ่งหัวใจ!... ...แม้จะพยายามดิ้นหนีเพียงใดก็ไม่อาจพ้นเงื้อมมืออสูรผู้หื่นกระหายได้ ยิ่งเขาบังคับให้เสพสวาท หัวใจของเธอก็ยิ่งจมดิ่งลงไปในห้วงอเวจีเร่าร้อน ทว่าความทรมานกายก็ไม่ร้ายเท่ากับทรมานใจ เมื่อพิศวาสที่เขาบรรเลงบนเรือนร่างเธอนั้นเปรียบดั่งพิษร้ายที่กัดกร่อนหัวใจเธอ…..

“พี่ยูกำลังจะเป็นพ่อคนแล้วค่ะ ดีใจไหมคะ” มือน้อยกุมมือใหญ่ที่มีแท่งทดสอบการตั้งครรภ์ถืออยู่ในมือพร้อมก้มหน้าลงไปจะแนบกับหลังมือตัวเอง แต่ก็ถูกมือใหญ่สะบัดออกเต็มแรง “หึ! ดีใจสิ ดีใจมากด้วย” วทันยูตอบกลับพร้อมก้าวถอยห่างออกจากพรปวีณ์ไปหนึ่งก้าวเดินเพื่อมองร่างเล็กชัดๆ ก่อนจะพูดต่ออีก... “ในที่สุดก็ถึงวันนี้สักที ไสหัวออกไปซะ! ออกไปจากบ้านของฉัน และไม่ต้องกลับมาให้ฉันเห็นหน้าอีก ส่วนหุ้นสิบห้าเปอร์เซ็นต์ที่บริษัท ฉันยกให้เธอกับลูกของเธอพรปวีณ์” น้ำคำเลือดเย็นเย็นชาดังลอดออกมาจากริมฝีปากหนาทำให้พรปวีณ์ไม่อยากเชื่อหูตัวเอง สีหน้าท่าทางของชายหนุ่มที่รักเปลี่ยนไปจากก่อนหน้านี้ เขาเย็นชาไร้ความอ่อนโยนเหมือนกับว่าไม่เคยรู้จักมาก่อน สาวน้อยยืนนิ่งปล่อยให้น้ำตาไหลอาบสองแก้ม ช็อกกับสิ่งที่ได้ยินและได้เห็นตรงหน้า “พะ...พี่ยูทำไมพูดกับวีแบบนี้คะ เรารักกันไม่ใช่เหรอคะ” เธอถามเสียงสั่นทั้งๆ ที่ในใจร้าวเหลือจะทนในตอนนี้ เธอไม่ใช่คนโง่และตอนนี้ก็พอจะมองอะไรออกแล้วว่าที่ผ่านมามันเป็นแค่ละครฉากหนึ่งของเขาเท่านั้น มันจะเป็นไปได้ยังไง ผู้ชายที่ตบหน้าตัวเองครั้งแรกที่เจอจะมาเปลี่ยนเป็นรักตัวเอง เธอมันโง่เอง โง่เองที่หลงรักผู้ชายไร้หัวใจคนนี้ “ยัยโง่เอ๊ย! ฉันโกหกเธอ เธอก็เชื่องั้นเหรอ ใครจะไปรักลูกของผู้หญิงแพศยาอย่างเธอ ฉันล่ะสะอิดสะเอียนเธอเต็มทนแล้วตอนนี้ ไสหัวไปซะ! ไปไหนก็ไป อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก ส่วนลูกในท้องเธอ ฉันยกให้เป็นของขวัญวันเลิกราก็แล้วกันยัยโง่! หึหึ” ----------- "วทันยู" ผู้ชายที่มีความแค้นหล่อเลี้ยงชีวิต "พรปวีณ์" ผู้หญิงที่มีความรักหล่อเลี้ยงชีวิต แล้วจะเกิดอะไรขึ้นเมื่อสาวน้อยบริสุทธิ์ต้องมาเจอกับคนที่มีจิตใจมืดบอดอย่างวทันยู -----------

“ปล่อยฮันนี่เถอะค่ะ จะกลับแล้ว” เธอขืนตัวเองดันตัวเองออกจากอ้อมกอดแข็งแรง แต่เขากลับทิ้งน้ำหนักลงมาที่เธอมากขึ้นกว่าเดิมจนขยับเคลื่อนตัวไม่ได้ แล้วกอดที่เขารัดเธอแน่นมันทำให้รู้สึกคิดถึงโหยหา โหยหาตลอดเวลา กอดของผู้ชายสารเลวคนนี้อบอุ่นที่สุดแล้วสำหรับเธอ ถ้ารองลงจากพ่อแม่ พี่ชายก็คงเป็นกอดของลวงร้อยนี่แหละ “อยู่ด้วยกันนะ หรือผัวที่บ้านรอ” อดพูดถึงลมกรดไม่ได้ “หยาบคาย!” “ก็จริง มีผัวแล้วมาหาผัวเก่าแบบนี้ ไอ้หน้าอ่อนมันไม่ว่าเหรอ” พูดอย่างมีอารมณ์ พร้อมกับกอดคนตัวเล็กในอ้อมกอดแน่นขึ้นกว่าเดิม “อย่าไปเลยนะ อยู่ด้วยกัน พี่คิดถึงฮันนี่กับลูกของเรา ให้โอกาสพี่อีกได้ไหม ไปเลิกกับมันแล้วมารักกับพี่”

คำว่า "รัก" และ "ครอบครัวกับลูก" ไม่เคยอยู่ในแผนชีวิตของ "เจตน์" แต่วันนี้ "หทัยกานต์" ก็บอกว่ากำลัง "ท้อง" แน่นอนลูกของเขา แต่เมื่อเขาไม่พร้อมจะมีทั้งเธอและลูก เขาจึงไล่หล่อนไป "ทำแท้ง" และออกจากชีวิตของเขาไป.... +++++ “เธอปล่อยให้ตัวเองท้องได้ยังไงหมิง” “หมิงก็กินยาคุมตลอด แต่ก็อย่างที่คุณเห็นค่ะว่าเขามาเกิดแล้ว” “ไปเอาเด็กออกซะ! ผมไม่ต้องการ คุณก็รู้ว่าผมยังไม่พร้อม” นี่คือสิ่งที่เจตน์คิดได้ในตอนนี้ แม้ว่าภายในใจจะสับสนกับความรู้สึกมากเพียงไรก็ตามในตอนนี้ คำว่าไม่พร้อมของเขามันคืออะไร ไม่พร้อมด้านไหนกันแน่ ถ้าเรื่องเงินทองไม่ใช่แน่นอน เขาเป็นถึงลูกชายคนเดียวของ 'ตระกูลเกียรติบดินทร์' มีหรือจะไม่พร้อมกับเด็กหนึ่งคนที่จะเกิดมา นอกเสียจากเขาไม่พร้อมมีเธอและลูกอยู่ในอนาคตของเขา “ไม่พร้อมเหรอคะ? ที่ไม่พร้อมหรือเพราะว่าฉันเป็นผู้หญิงชั้นต่ำ” เธอตัดสินใจถามสิ่งที่คาใจมาตลอดกับชายหนุ่ม แม้ว่าตลอดเวลาเขาทำเหมือนมีใจให้ แต่ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าเธอคิดผิด คิดเข้าข้างตัวเองอยู่ฝ่ายเดียว “คุณเป็นคนฉลาดหมิง อย่าให้ผมต้องพูดเลยดีกว่า” “โอเคค่ะ คุณจะให้ฉันทำแท้งเหรอคะ” “ใช่ ผมจะให้คุณทะ...เผียะ!” เขายังพูดไม่ทันจบ มือน้อยก็ตวัดฟาดเต็มแรงใส่หน้าของเขาอย่างแรง “สารเลว! ไปให้พ้นหน้าฉัน ฉันจะเลี้ยงเขาเอง เขาเป็นลูกฉันคนเดียว” “แล้วแต่คุณนะ ผมให้คุณทำแท้งแล้วนะ แล้วอย่าเอาเด็กมารีดไถเงินจากผมล่ะ สัญญาของเราสิ้นสุดกันตรงนี้” แม้จะเดือดดาลที่โดนตบ แต่เขาก็ข่มอารมณ์เดือดดาลไว้ในใจแล้วกำมือแน่นเดินออกจากห้องไปโดยไม่สนใจจะเหลียวกลับมามองคนที่ทำให้ตัวเอง ‘สับสน’ “คนอำมหิต!” เมื่อใจเขาเลือดเย็น เขาก็เป็นแค่เพียงอดีตที่เธอเคยพลาดไปเท่านั้น พอร่างใหญ่ออกไปจากห้อง ว่าที่คุณแม่มือใหม่ก็ทรุดนั่งกับพื้นกำมือแน่นเข้าหากัน เธอไม่น่าเปิดโอกาสให้ผู้ชายเห็นแก่ตัว ใจทรามคนนั้นเข้ามามีอิทธิพลกับชีวิตของตน ไม่น่าเลย ไม่น่าเลยสักนิด... “แม่จะเลี้ยงลูกเอง และเขาจะไม่มีสิทธิ์ในตัวลูกอีก วันนี้เขาฆ่าลูกด้วยคำพูดไปแล้ว และต่อไปนี้หนูคือลูกแม่นะคะ หนูคือลูกแม่คนเดียว” เธอก้มลงลูบท้องที่ยังแบนราบตัวเองพร้อมกับน้ำตาหยดลงบนพื้นพรมของห้อง อึก! ฮือ...

“ตื่นนะคุณ...ตื่นๆๆ ตุ้บ! ตุ้บ! ตุ้บ!” มือเล็กทุบตีปลุกคนตัวโตที่นอนเบียดตัวเองบนเตียงเล็กแรงๆ “อือ...อะไรอีกเมียจ๋า...” คมธรรมไม่ยอมลืมตาตื่นแต่กลับคว้าคนตัวเล็กล้มลงมากอดรัดแน่น “ไปโรงพัก” มัลลิกาบอกพร้อมกับขืนตัวเองออกจากอ้อมแขนแข็งแรง “ไปทำไม” เขาลืมตาขึ้นพร้อมถามและกอดเธอแน่นกว่าเดิม “ไหนคุณบอกว่าจะไปมอบตัวไง คุณจำไม่ได้รึไงว่าพูดอะไรเมื่อคืน” “อ้อ...ไปมอบตัวเรื่องอะไรกัน ผัวเมียเอากันเรื่องปกติ อีกอย่างจะไปเพิ่มงานให้ตำรวจทำไม ให้ตำรวจไปจับพวกค้ายา ทำลายชาติดีกว่ามาทำคดีผัวๆ เมียๆ เอากันนะ” “คุณข่มขืนฉัน” “เปล่าเลยที่รัก เพื่อนสมยอมพี่ หรือจะเถียงว่าไม่สมยอม ก็เห็นครางดังทั้งคืนตอนพี่เอาแรงๆ” “คนเลว” “ผู้หญิงด่าแปลว่าผู้หญิงรัก พี่จะไม่คิดเข้าข้างตัวเองแล้วกันนะว่าเพื่อนรักพี่หลงพี่มากแค่ไหน แต่ถ้าจะไปโรงพักน่ะ มีหลักฐานเหรอ พี่รุนแรงหรือก็ไม่ ไม่เห็นมีรอยบาดเจ็บตรงไหนสักหน่อย จะมีก็แต่รอยดูดของพี่เท่านั้น” คนห่ามเอ่ยแล้วก็กดจมูกแรงๆ กับกระหม่อมบางของเธอ “กะ...ก็เจ็บ...” แล้วก็ต้องเม้มปากแน่นเพราะเขาพูดถูก และมีแค่ที่เดียวที่เจ็บคือตรงความเป็นสาว จะให้บอกตำรวจก็ไม่กล้าบอกว่าเจ็บตรงนั้น “เห็นไหม อย่าเอาเรื่องเล็กน้อยไปให้ตำรวจหัวเราะเยาะเลย ไหนๆ ก็ตื่นแล้ว ล้างหน้าไก่ตอนเช้าดีไหมจ๊ะ” ว้าย! แล้วหล่อนก็ตกอยู่ใต้ร่างใหญ่โตของคมธรรมอีกครั้ง แม้ว่าจะพยายามดิ้นขัดขืนมากเท่าไหร่ แต่ก็พ่ายแพ้ต่อแรงของบุรุษที่แข็งแรงกว่าอยู่ดี ปล.ผู้จัดการของคมธรรม(พี่หอย) เป็นลำดับที่ 2 ในซีรี่ส์ห่ามรัก นะคะ และเรื่องแรกคือเรื่อง เด็กของปาณัสม์(เฮียหมี) ค่ะ ฝากนักอ่านติดตามและสนับสนุนด้วยนะคะ

หนึ่งคนถูกบังคับ หนึ่งคนแม้จะถูกบังคับแต่หัวใจนั่นเต็มใจที่จะได้เป็นเจ้าสาวของเขา และแน่นอนว่าการแต่งงานครั้งนี้ "ธรรพ์" ไม่ได้ยินดีกับมันเลยสักนิด ผิดจาก "กลิ่นจันทร์" แม้จะรู้ว่าอะไรเป็นอะไร แต่หล่อนก็ดีใจที่ได้เป็นเจ้าสาวของเขา....แล้วเรื่องราวความรักที่ขมขื่นจะเดินไปทางไหน เมื่อเขาเกลียดชังเธอเหลือเกิน แล้วเธอจะทนกับสายตาเกลียดชังและความเย็นชาของเขาไปได้อย่างไรกันเล่า...... ------------------ “เธอฝากท้องรึยัง แล้วท้องนานแค่ไหนแล้ว” “ยังไม่ได้ไปหาหมอค่ะ และไม่รู้ว่าท้องกี่สัปดาห์” “แน่ใจนะว่าเป็นลูกฉันไม่ใช่ลูกไอ้หน้าอ่อนนั่น” ถามเสียงเข้มทั้งๆ ที่รู้เต็มอกว่ากลิ่นจันทร์อุ้มท้องลูกของตัวเองแต่ก็อดถามด้วยอารมณ์ไม่ได้ “แล้วแต่คุณดีจะคิดเถอะค่ะ เพราะตอนนี้จันทร์ก็ท้องแล้ว” “ฉันจะย้ายกลับมาอยู่บ้าน” “ค่ะ จันทร์จะได้ย้ายกลับไปอยู่ห้องเดิมของตัวเอง” “เธอเป็นเมียฉันรึเปล่า” เขาถามเธออย่างไม่พอใจที่เจ้าหล่อนกำลังจะหมางเมินตัวเอง “ถามทำไมคะ ก็ในเมื่อจันทร์คือคนที่คุณดีเกลียด” “ใช่ฉันเกลียดเธอ แต่ยังไงเราก็เป็นผัวเมียกันจะแยกห้องให้วุ่นวายทำไมว่าไหม” เขาเดินมากดหัวไหล่มนของคนที่นั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งหวีผมยาวสลวยในตอนนี้ --------- “ในหัวเธอมีแต่เรื่องหย่าใช่ไหมจันทร์” “ค่ะ” เธอตอบเขาด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ไปกรุงเทพฯ กับฉัน เรื่องหย่าค่อยคุยกัน ไม่เห็นรึไงตอนนี้ฉันงานยุ่งแค่ไหน” เขาเปลี่ยนเรื่องไม่อยากคุยเรื่องที่คอยกวนใจตลอดเดือนที่ผ่านมา “ถ้าจันทร์ไม่ไปคุณดีจะว่ายังไงคะ” “เธอต้องไป เนี่ยเป็นคำสั่ง” พูดพร้อมหยิบมะม่วงเข้าปากแล้วลุกเดินมาหาเธอที่โซฟา “เอาแต่ใจ” “เธอยังเป็นเมียฉัน อย่ามาดื้อกับฉันฉันไม่ชอบ” “ค่ะ จันทร์รู้ว่ายังอยู่ในตำแหน่งเมียชังของคุณ” เธอประชดเขา “ปากดี!” มือใหญ่บีบหน้าเล็กให้แหงนเงยขึ้นพร้อมกับมืออีกข้างยันพนักหลังโซฟาแล้วโน้มลงมาบดจูบปากอวดดีของกลิ่นจันทร์ “อ่ะ อื้อ” ---------------------------

เผียะ! “กลับมาทำไมคะ?” เธอตะโกนถามคนที่หน้าหันไปตามแรงตบของตัวเองพร้อมกับลุกขึ้นจากเตียง “มาหาเธอกับลูกของเราไงเดหลี” “ลูกเหรอคะ คุณพาทีมีลูกด้วยเหรอคะ” เธอถามเสียงสั่นพร้อมกับเดินไปทางประตูห้องนอนโดยไม่สนใจคนที่เดินมาขวางอยู่หน้าประตู “หลบไปค่ะ! เดหลีจะกลับบ้าน” “ก็เนี่ยไงบ้านของเรา” “ไม่ใช่ค่ะ บ้านของคุณพาทีกับผู้หญิงคนนั้นต่างหาก” “ผู้หญิงที่ไหน ฉันมีแค่เธอ” “เดหลีไม่ได้ความจำเสื่อมนะคะคุณพาที และก็หลบไปให้พ้นค่ะ เดหลีจะกลับบ้าน” “ฉันไม่ให้เธอไปไหนทั้งนั้นเดหลี เธอต้องอยู่บ้านหลังนี้กับฉัน” พาทีเอ่ยอย่างเด็ดขาดหนักแน่นพร้อมรวบร่างอวบอิ่มของเดหลีน้อยเข้ามากอดแนบแน่น “ปล่อยค่ะ คุณพาทีปล่อยเดหลี คุณพาทีไม่มีสิทธิ์มาแตะต้องเดหลี” “ทำไมจะไม่มีสิทธิ์เดหลี ฉันเป็น ‘ผัว’ เธอ และเป็นพ่อของ ‘ลูก’ ในท้องของเธอด้วย” ปล.นิยายเรื่องนี้ดำเนินด้วยเซ็กซ์เป็นหลักเช่นเดิมค่ะ ถ้าคิดว่าชอบและใช่ก็จัดการจิ้มโหลดได้เลยนะคะ อยากบอกว่ายักษ์ตนนี้หื่นหนักเช่นกันค่ะ นิยายชุดนี้มี 1.นาสูร(อีบุ๊กพร้อมโหลดแล้วค่ะ) นาสูร vs พุดซ้อน 2.มังกรกัณฐ์(อีบุ๊กพร้อมโหลดแล้วค่ะ) มังกรกัณฐ์ vs เจณิสา 3.กลืนกิน(อีบุ๊กพร้อมโหลดแล้วค่ะ) พาที vs เดหลี คิดหื่นเชิญเสพ ยักษ์(ณิการ์)

วันแต่งงานของเขา เธอได้รับว่าจ้างให้ไปเป็นนักร้องประจำงานแต่ง และแน่นอนว่าเจ้าบ่าวของงานแต่งงานครั้งนี้คือสามีของเธอ และเป็นพ่อของลูกน้อยในท้องของเธอที่อีกสองเดือนข้างหน้าก็จะลืมตาขึ้นมาดูโลก...แล้วทำไมเขามาเป็นเจ้าบ่าวของคนอื่น ทั้งๆ ที่ยังอยู่ในตำแหน่งสามีตีทะเบียนของเธอและพ่อของลูกเธอ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ หรือเขามีโลกสองใบ อีกใบคือเธอ อีกใบคือผู้หญิงอีกคน ------- “คุณรอผมเหรอนวล” เมื่อมองไปในห้องนั่งเล่นเห็นว่าใครนั่งอยู่ก็ร้องถามพร้อมเปลี่ยนทิศทางเดินของปลายเท้าทันที “ไม่ได้รอค่ะ แค่นั่งอ่านหนังสือเพลิน” เธอโกหกพร้อมหยิบหนังสือที่วางตรงโต๊ะกลางโซฟาขึ้นให้เขาดูว่าตัวเองนั้นพูดจริง และเธอก็มองเห็นแผลที่โหนกแก้มของเขามันแตกและช้ำ “หน้าคุณภูไปโดนอะไรมา?” น้ำเสียงเป็นห่วงดังขึ้นพร้อมกับทิ้งหนังสือในมือแล้วลุกขึ้นยืนจับหน้าของเขาแล้วลูบเบาๆ อย่างเป็นห่วง คนที่ยืนนิ่งใจเต้นแรงและดีใจที่ภรรยาสาวคนสวยแสดงความเป็นห่วงตนออกมา แม้จะเจ็บปวดกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อตอนกลางวัน แต่ตอนนี้เขามีความสุขเหลือเกิน เพราะมันทำให้เขารู้ว่านวลพรรณยังรักและห่วงใยเขาอยู่ ไม่ได้เกลียดชังอย่างที่ปากพร่ำบอก “คุณเป็นห่วงผมเหรอนวล” เขาไม่ตอบแต่ถามเธอแทนพร้อมปล่อยกระเป๋าทำงานที่ถือติดมือมาด้วยทิ้งแล้วยกมือขึ้นลูบแก้มนวลเนียนของคนตัวเล็กที่แหงนเงยขึ้นมองหน้าตน “ใช่ที่ไหน ฉันก็แค่ถามเฉยๆ” เธอหลบตาตอบพร้อมกับผละมือจากหน้าของเขา “แต่สายตาคุณมันฟ้องว่าเป็นห่วงผม” “คิดไปเอง ปล่อยได้แล้ว อย่ามาแตะต้องตัวนวล” เธอปัดมือเขาออกจากแก้มตัวเองแล้วหมุนตัวหันหลังให้เขาแทน และก็ต้องห่อไหล่เมื่อเขาสวมกอดจากทางด้านหลังและก้มหน้าลงมาเกยกับไหล่เล็กของเธอ “ขอกอดหน่อยนะ ผมเหนื่อยเหลือเกินวันนี้” น้ำเสียงของเขาดังแผ่วคล้ายกระซิบดังขึ้นที่ข้างหูจนทำให้รู้สึกเสียวร้อนวูบขึ้นมาตรงกลางหว่างขา “อือ...กอดแล้วทำไมต้องบีบนมด้วย” เมื่อมือที่กอดท้องกลมโตเคลื่อนมานวดคลึงเต้าเธอในตอนนี้ “ขอได้ไหมคืนนี้ ให้ผมได้รักคุณได้ไหมนวล ผมอยากรักคุณ” จากที่เกยคางกับไหล่ก็เปลี่ยนมาซุกไซ้ซอกคอระหงพร้อมขบเม้มสลับกัน “อือ...ปล่อยนะ ยะ...อย่า อ่า...” เหมือนว่าร่างกายเธอจะร้อนไวเหลือเกิน นวลพรรณพยายามดิ้นขืนตัวเองและจับมือใหญ่ที่ขยุ้มขยำสองเต้าตัวเองให้หยุด และมันก็เหมือนยิ่งทำให้เขาเพิ่มแรงบีบคลึงแรงกว่าเดิมจนเธออ่อนระทวยทิ้งตัวไปด้านหลังเพื่อซบพิงร่างสูงใหญ่ของเขา “ผมขอเถอะ ผมเหนื่อย ผมต้องการกำลังใจจากคุณที่สุดที่รัก” น้ำเสียงแหบพร่าดังขึ้นข้างแก้มเนียนพร้อมกับจูบอ่อนโยน มือใหญ่ลูบไล้บีบขยุ้มขยำเต้าของเธอทั้งสองข้าง มันเต็มไม้เต็มเขาจนอยากจะก้มลงไปซุกซบและดูดเม้ม.....

“พี่พอลไม่มาส่งลูกหน่อยเหรอคะ” รัตนาพูดให้ได้ยินกันเพียงสองคน เพราะถ้าพอลี่ได้ยินคงร้องโวยวายปฏิเสธอีกเป็นแน่ “ไม่ใช่ลูกพี่ นั่นเป็นลูกของเคต่างหาก” ด้วยความน้อยใจ จึงทำให้พูดแบบนี้ออกมา “ก็ดี งั้นอย่ามายุ่งกับต่อและลูกอีกแล้วกัน” ในเมื่อเขางอนได้ เธอก็งอนได้เหมือนกัน มีอย่างที่ไหน ลูกของตนยังยกให้เป็นลูกคนอื่น พอลได้ยินดังนั้นก็รีบลงรถมาส่งลูกสาวทันที แต่ก็ยังคงความหน้าบึ้งไว้เช่นเคย “ส่งก็ส่งสิ”

สวัสดีค่ะวันนี้ณิการ์มาพร้อมกับนิยายตลกเฮฮาแอบหื่น แอบมึนตามฉบับสาวอีสานคนหนึ่งที่อยากมีสามีฝรั่งนะคะ เป็นอีกแนวที่ใช้เวลาในการเขียนนานมาก และอยากให้ทุกคนได้ลองอ่านดูนะคะ ว่าฝรั่งในมุมมองของณิการ์หล่อเลิศขนาดไหน ฝากด้วยนะคะ “ฮัลโหลพ่อ? ” คำแพงรีบกดรับสายทันที เมื่อรู้ว่าใครโทรเข้ามา “ลูกหล่าเฮ็ดหยังอยู่? ” ‘เอาอีกแล้วอิพ่อข้อย โทรมาเว้าเรื่องผัวฝรั่งอีกแล้ว ยอมพ่อเลย’ คำแพงโอดครวญในใจ ก่อนจะยิ้มกับโทรศัพท์แล้วตอบกลับปลายสาย “บ่ได้เฮ็ดหยังพ่อ ตอนนี้กำลังนั่งเล่นเฟซบุ๊คจ้ะ” “ว่าแต่หาได้แล้วเบาะผัวฝรั่ง พ่อรออุ้มหลายอยู่เด้อลูกหล่า” คุณพ่อผู้อยากมีลูกเขยจนตัวสั่นตอบ ลูกเขยทั่วไปจะไม่ว่าเลย แต่นี้อยากได้ลูกเขยเป็นฝรั่ง แล้วแบบนี้คำแพงจะหามาจากไหนได้เล่า “โอ้ย! อิพ่อกะเว้าไปเนาะ เว้าคือผัวมันหาง่ายตามตลาด ผัวสื่อๆ จะบ่ว่าเลย แต่นี้ผัวฝรั่งพร้อม เฮ้อ! ”

‘นี่ยาคุมฉุกเฉิน กินซะ ถ้าไม่อยากท้อง เพราะพี่ไม่ได้ใส่ถุงยาง’ มันเป็นประโยคที่เจ็บปวดมากสำหรับ “ปอแก้ว” และเธอก็เกลียดเขาเหลือเกินผู้ชายเห็นแก่ตัวอย่าง “ตรี” ไม่รักแล้วมาทำแบบนี้ทำไม....เกลียดนักคนสารเลว.... ———— ว้าย! “ทำบ้าอะไรของแกเนี่ย” เธอถามเขาทันทีเมื่อเขาดันเธอเข้ามาอยู่ในห้องน้ำแคบๆ อีกครั้ง “ทำไมจะทำไม่ได้” “เนี่ยมันในวัดนะ นายมันบ้าไปแล้ว อย่ามาทำต่ำๆ กับฉันที่วัดนะ” เธอดันหน้าอกของเขาไว้ด้วยกลัวว่าเขาจะเคลื่อนตัวมาแนบเบียดตัวเองที่ตอนนี้อยู่ติดกับผนังของห้องน้ำ หึหึ “วัดแล้วไง” ตรีไม่สนใจหรอกว่าที่นี้คือที่ไหน ว่าที่นี้ไม่ควรทำแบบนี้ แต่เขาจะทำแล้วจะทำไม เขาหันไปดันประตูห้องน้ำปิดพร้อมล็อกกลอนให้เรียบร้อย แก๊ก! “นายมันคนบาป คนไร้จิตสำนึก” เธอต่อว่าเขาอย่างไม่เกรงกลัว เพราะเธอไม่เคยกลัวคนตัวโตตรงหน้าอยู่แล้ว “แล้วเธอล่ะยัยหลักกิโล พาชายชู้มาทอดกฐินด้วยทั้งๆ ที่รู้ว่าผัวตัวเองก็จะมาเนี่ยนะ พูดจาอ่อนหวานกับมันทีกับฉันที่เป็นผัวคนแรกและคนเดียวกลับทำท่าทีรังเกียจ” คนขี้หึงตะโกนใส่หน้าอีกฝ่ายด้วยอารมณ์ขุ่นมัว

Set สาบสาว รวม 4 เล่ม - สาบสาว ตอบ พรหมจรรย์ - สาบสาว ตอน ใจแตก - สาบสาว ตอน พราก - สาบสาว ตอนหมาป่าน้อย สาบสาว ตอน พรหมจรรย์ “คุณมันปีศาจ” ปากว่าเขาแต่มือเล็กกลับเคลื่อนมาประคองหน้าหล่อของหนุ่มต่างชาติตาสีเขียวมรกตที่ทอประกายแสงจ้องมองมายังตนเอง เธอชอบดวงตาคู่นี้ ไม่รู้ทำไมถึงชอบ มองทั้งๆ ที่เมื่อคืนมันออกจะน่ากลัว แต่ตอนนี้ดวงตาของเขาทำให้หัวใจดวงเล็กของสาวน้อยเต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะ “อือ...ฉันเป็นปีศาจที่เธอแตะต้องได้เด็กน้อย อีกอย่างไปซื้อเตียงใหม่ด้วยนะ ขาฉันยาวกว่าเตียงของหนู ขอขนาดเท่าเดิมเนี่ยแหละ แต่ขอยาวหน่อย ฉันเป็นคนต่างชาติเลยตัวใหญ่ไปนิด” “ไม่นิดเลย คุณตัวใหญ่เหมือนยักษ์เลยต่างหาก” “แต่ฉันก็เข้าไปอยู่ในตัวหนูได้แล้วกันถึงจะใหญ่” “คนลามก” หล่อนเอียงหน้าเบือนหนีด้วยความเขินอาย “ลามกอะไร ฉันแค่พูดความจริง ตอนนี้ไม่ไหวแล้ว ขอเอาอีกสักสองรอบก่อนจะไปทำงานนะเด็กน้อย อ่ะ...อื้อ” แล้วเขาก็แนบปากลงไปบดจูบปากน้อยที่กำลังจะตอบทันที มือใหญ่ก็เคลื่อนไหวขยุ้มขยำสองเต้าแล้วลูบไล้สีข้างของสาวน้อย ผ้าห่มที่ห่มคลุมกายก็ลื่นไถลตกลงพื้น จากนั้นเขาก็เคลื่อนไหวไปตามความเสียวซ่าน เรียวลิ้นสากสอดแทรกเข้าไปในโพรงปากเล็กเพื่อกวาดกลืนกินความหวานของปากน้อย และยิ่งทำให้เขาคึกคะนองเมื่อปากสาวน้อยนั้นจูบโต้ตอบ แม้จะเป็นจูบเงอะงะไร้เดียงสา แต่มันก็ทำให้เขาใจสั่นพร่าเต้นคร่อมผิดจังหวะได้ และเขาก็รับรู้ถึงจังหวะหัวใจของเอณิการ์ที่เต้นผิดจังหวะเหมือนกัน สาบสาว ตอน ใจแตก “อ่ะ...อ่า...พอก่อนได้ไหม ไม่ไหวแล้ว” “หนูไม่ไหวแต่ฉันไหว ฉันบอกแล้วไงว่าฉันต้องการหนู ต้องการแตกในตัวหนูอีก ฉันอยากมั่นใจว่าตอนนี้ลูกของฉันจะมาเกิด” “แต่ฉันไม่ไหวแล้วนะ คุณมันปีศาจ ปีศาจหื่น” “ฉันชอบนะปีศาจหื่น แต่ช่างเถอะ จำไว้หนูเป็นของฉัน หนูหลับก็ได้ถ้าเพลีย เดี๋ยวฉันจัดการกระแทกเอาหนูเอง” เขาบอกเธอ “เลว” “อือ...เลวมันมีหน้าตายังไง ถ้าหน้าตาแบบฉันคงไม่ใช่ เพราะฉันดูดีกว่าคำที่เธอพูดให้ร้าย” เขาบอกยิ้มๆ อย่างเอ็นดูคนตัวเล็กแล้วก็ยกเรียวขาทั้งสองที่พาดไหล่ตัวเองมารวบพาดไหล่ข้างเดียวของตนเองแล้วจับยกลง ก่อนจะเคลื่อนตัวลงไปนอนทาบทับกักกอดร่างน้อยไว้ใต้ร่างแล้วพูดว่า “มองตาฉันสิ มองหาความเลวที่หนูว่าสิหนูเอ” เขาสั่งหล่อนเสียงพร่า “ไม่! ฉันเกลียดแกไอ้ปีศาจ แกข่มขืนฉัน” “ชูว์...พูดผิดพูดใหม่ได้นะ ใครข่มขืนหนู ฉันไม่ได้ทำเลยสักนิด เราสมยอมกันต่างหากเด็กน้อยของฉัน” เขาใช้มืออีกข้างเท้ายันร่างตัวเองไว้และอีกมือก็ลูบไล้แก้มนวลที่ชื้นเหงื่อ ร่างกายของเขาเองก็เปียกชื้นเหงื่อไม่ต่างจากร่างเล็กของเอณิการ์หรอกตอนนี้ “อือ...ฉันทำกรรมอะไรไว้ ทำไมถึงต้องมาเจอไอ้คนเลวอย่างคุณ” “ทำบุญมาเยอะต่างหาก พระเจ้าเลยให้เธอได้มาเจอคนที่พิเศษอย่างฉัน อือ...ต่อนะ ฉันยังตื่นอยู่เลย” พูดพร้อมกับกระแทกบั้นเอวสอดลึกกว่าเดิม “อ่ะ...อ่า” “นะอีกรอบ นอนเลยก็ได้ ฉันทำเอง” “ไม่” เอณิการ์ปฏิเสธเสียงเบา “ไม่ทันแล้วทูนหัว ฉันจะเอาหนูอีกรอบแล้วค่อยพัก เห็นว่าเพิ่งหายป่วยหรอกนะถึงยอมเอาแค่อีกยกแล้วจะพัก” สาบสาว ตอน พราก “มะ...ไม่จริง...ฉันไม่ใช่ปีศาจ” เธอส่ายหน้าปฏิเสธพร้อมกับหลับตาและลืมตามองตัวเองอีกครั้ง แต่ภาพก็ยังเหมือนเดิม “หึ! เธอเป็นเหมือนฉันแล้วตอนนี้ ฉันจำเป็นเพื่อรักษาชีวิตของเธอและลูกของฉันไว้ ฉันจึงทำให้เธอเป็นเหมือนฉัน แต่อย่าคิดมากไปเลย พวกเราก็เหมือนมนุษย์ทั่วไป เพียงแค่พิเศษกว่าคนอื่นเท่านั้น” หมุนร่างเล็กให้หันมาหาตัวเองพร้อมเชยคางมนให้แหงนเงยขึ้นสบตาสีมรกตของตัวเอง “ไม่จริงใช่ไหม ฉัน...” “จริง ตอนนี้หนูเป็นเหมือนฉัน ชีวิตและจิตวิญญาณของหนูเอก็เป็นของฉันกับลูกเท่านั้น” “แต่ฉัน...กลัว” “กลัว...กลัวในที่นี้คือกลัวฉันหรือกลัวตัวเองกันแน่” “ทั้งสองอย่าง” “พวกเราไม่ฆ่าคน ไม่กินเนื้อมนุษย์ พวกเราเป็นแค่เผ่าพันธุ์เล็กๆ เท่านั้น เผ่าพันธุ์ของเราจะแฝงตัวเป็นมนุษย์ใช้ชีวิตปกติพบเจอได้ทั่วโลก” เขาบอกเธอ “แล้วพวกคุณเป็นตัวอะไร” “พวกเราเป็นหมาป่า หรือที่คนชอบเรียกว่ามนุษย์หมาป่า ลองแปลงร่างดูไหม หลับตานึกถึงหมาป่าแล้วเธอก็จะเปลี่ยนร่างทันที” เขาบอกคนตัวเล็กตรงหน้า “ไม่...ฉันไม่ต้องการ” “แต่ตอนนี้เธอไม่ใช่เอณิการ์คนเดิมแล้วนะ เธอลองทำตามที่ฉันบอกสิเด็กน้อย” สาบสาว ตอน พราก “คุณโดมินิก” หล่อนเอ่ยถึงชื่อของเขาพร้อมกับยิ้มกว้างเมื่อรู้ว่ามันคือความจริงไม่ใช่ความฝัน “คุณยังไม่ตาย” “ฉันจะตายได้ยังไง ฉันยังมีเมียและลูกรอฉันอยู่” แล้วก็มีเสียงลมกระทบแก้มนวลพร้อมเสียงของเขาดังขึ้น “คุณอยู่ไหน” “ครูครับ ตื่นรึยังครับ” ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! เอณิการ์เก็บความดีใจไว้ไม่อยู่เมื่อรู้ว่าเขายังไม่ได้ตายก็รีบตะโกนตอบเด็กน้อยหน้าห้องทันทีว่าตื่นแล้ว เดี๋ยวขออาบน้ำก่อนจะตามออกไป “คุณทำไมไม่อยู่รอพบฉันก่อน” เธอพึมพำกับตัวเอง “ยังไม่ถึงเวลาหนูน้อย รอฉันนะ อยู่ที่นี่จะปลอดภัย” เขาบอกเธอพร้อมกับเสียงลมในห้องเงียบสงบลง “ฉันจะรอคุณค่ะ...ฉันจะรอคุณนะคะ” แล้วโดมินิกก็ยิ้มพร่าในอากาศมองคนตัวเล็กที่นั่งยิ้มทั้งน้ำตา “อีกไม่นาน ฉันจะมารับหนู...” อีโรติก

“กินข้าวกินยารึยัง” น้ำเสียงห้าวถามเมื่อเห็นเธอนั่งพิงหัวเตียงดูโทรทัศน์โดยไม่หันมาสนใจตน เงียบ! ความเงียบของป่านทอทำให้เขาหงุดหงิดจนต้องดึงรีโมทจากมือเล็กมาถือไว้ “ฉันถามหูแตกรึไง!” เขาตะคอกถามเธอเสียงดัง “ได้ยินค่ะ สัตว์เลี้ยงอย่างป๊อบหากินเองไม่ได้หรอกค่ะ ต้องรอให้เจ้าของของมันหาข้าวหาน้ำมาป้อน เพราะมันเป็นแค่สัตว์เลี้ยง!” หล่อนตอบประชดอย่างน้อยใจ แล้วเบือนหน้าหนีไปอีกทาง โดยไม่คิดจะสนใจว่าอีกคนนั้นกำลังมีอารมณ์ขุ่นเคืองตนเองแค่ไหน รักษ์กัดฟันกรามแน่นเป็นสันเด่นนูนด้วยความขึงโกรธ สองมือกำแน่น มือข้างกำรีโมทโทรทัศน์กำจนรีโมทจะแตกหักคามือ แล้วก็ตอบกลับไป “สัตว์เลี้ยงอย่างเธอไม่กินคงไม่ตายหรอก เพราะสัตว์มันเรียนรู้วิธีเอาตัวรอดเก่ง” พูดจบก็ทิ้งรีโมทในมือแล้วเดินไปถอดชุดเหม็นเหงื่อของตัวเองออกแล้วเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ ด้านป่านทอเมื่อได้ยินเสียงประตูห้องน้ำกระแทกปิดก็ล้มตัวลงนอนทั้งน้ำตา ปกติเป็นคนเข้มแข็ง ไม่เคยร้องไห้กับอะไรง่ายๆ แต่พักหลังๆ มาตั้งแต่มาอยู่กับชายใจร้ายหล่อนก็ร้องไห้บ่อยๆ จากวันนั้นจนวันนี้ก็อาทิตย์กว่าแล้ว หล่อนอยากจะมีปีกบินได้ อยากจะหนีออกจากห้องนี้ อยากจะไปให้ไกลจากเขา แต่ก็ติดตรงโซ่ที่รัดข้อมือไว้ อึก! เธอกลืนก้อนสะอื้นไห้แล้วหลับตาข่มความหิวของท้องตัวเองไว้ เธอหิว แต่ก็หยิ่งเกินกว่าจะขอร้องให้รักษ์หาอาหารมาให้ เธอไม่อยากง้อเขา เพราะเมื่อกี้ตัวหล่อนเองเป็นคนทำให้เขาโกรธ ปล่อยไปแบบนี้แหละดีแล้ว ปล่อยไป ไม่กินข้าววันเดียวไม่ตายหรอก มีน้ำ กินน้ำก็ได้ เมื่อนึกได้ดังนั้นก็ลุกขึ้นมาเปิดขวดน้ำวางข้างโต๊ะหัวเตียงออกดื่มเพื่อประทังความหิวของตัวเอง พอเข้ามาในห้องน้ำเขาก็เปิดฝักบัวให้น้ำเย็นๆ ไหลอาบชโลมกายตัวเองทันที เขายืนนิ่งให้น้ำเย็นไหลอาบตัวใช้ความเย็นของน้ำดับความร้อนรุ่มของแก่นกายร้อนและอารมณ์ขุ่นเคืองป่านทอของตน สองมือใหญ่กำแน่นยกยันผนังห้องน้ำแล้วก็สะบัดหัวแรงๆ เพื่อไล่ความโกรธของตัวเองทิ้ง หากเพียงป่านทออ่อนหวานสักนิด ถามเขาสักหน่อยเขาคงไม่โกรธแบบนี้ แล้วทำไมเขาต้องหวังให้หล่อนถามราวกับเป็นคนรักด้วยล่ะ ทั้งๆ ที่สิทธิ์ของหล่อนไม่มีและไม่คู่ควรกับตน เธอเป็นเพียงแมวขโมย เป็นโจร เป็นโจรชั้นต่ำ เป็นสัตว์เลี้ยงที่ไร้ค่าที่รอวันเขาเขี่ยทิ้ง “แม่งเอ๊ย!” สบถออกมาอย่างหงุดหงิดเมื่อควบคุมความปรารถนาของตัวเองที่มีต่อป่านทอไม่ได้ เขาสะบัดหัวไปมา ก่อนจะยกมือฟาดสายน้ำไปมาแล้วเดินกัดฟันเปิดกระชากประตูห้องน้ำออกเดินตรงไปยังเตียงด้วยร่างเปลือยเปล่าและมีคราบน้ำเกาะตามตัว “ฉันต้องการเธอป๊อบ...” กระชากข้อมือเล็กข้างที่มีโซ่รัดไว้ให้นอนพลิกตัวนอนหงาย แล้วตัวเขาเองก็ตามลงไปคร่อมทับอย่างรวดเร็ว สองมือใหญ่กดทับข้อมือเล็กกดกับเตียงนุ่มของตนพร้อมกับโน้มใบหน้าเปียกชื้นและผมเปียกๆ ของตนลงไปซุกไซ้ใบหน้าสวยที่กำลังเบี่ยงหนีการรุกเร้าของคนเหนือร่าง “อะ! ว้าย! ยะ...อย่าทำแบบนี้กับป๊อบอีกเลยนะคะ อือ!” หล่อนเบือนหน้าส่ายหนีหนวดเคราสากของบุรุษเหนือร่าง หล่อนเจ็บข้อมือข้างที่ยังเป็นแผลไม่หายดี พยายามดิ้นรนถีบเท้าถอยหนี แต่ก็ไม่เป็นผลเมื่อแรงของเธอนั้นมีน้อยนิดเมื่อเทียบกับแรงของจอมมาร “เรียกฉันพี่รัก...เรียกฉันแบบครั้งก่อนคนสวย อ่า! พี่ก็ห้ามตัวเองไม่ได้เหมือนกันทำไมถึงต้องการป๊อบขนาดนี้ อืม! หอมเป็นบ้าเลย คิดถึง ชูว์!” เขาเอ่ยเสียงพร่ารัวเร็วกับใบหน้าสวยแล้วซุกไซ้จมูกโด่งไปกับซอกคอหอมกรุ่น กลิ่นกายของป่านทอช่างหอมและแตกต่างจากทุกคน มันไม่ใช่กลิ่นน้ำหอม ไม่ใช่กลิ่นแป้งเด็ก แต่มันเป็นกลิ่นตัวเฉพาะของหล่อน กลิ่นที่เขาได้สูดดมเข้าไปแล้วมีพลัง “อ่า! ฉันอยากรักเธอแรงๆ ป๊อบ พี่อยากรักเธอ อูว์!” รักษ์ไม่อาจควบคุมตัวเองได้ หล่อนไม่รู้หรอกว่าตลอดเวลาที่เธอป่วยเขาต้องอดทนแค่ไหน ไปเที่ยว ไปอ่างอบนวดเขาก็ไม่สามารถให้ผู้หญิงคนอื่นมานอนทาบทับหรือแตะต้องตัวเขาได้ เขารู้สึกมันไม่ใช่ ความต้องการของเขามันไม่ตื่นตัว แต่พอมาเจอหน้าของป่านทอมันกลับตรงกันข้าม ทุกอย่างมันร้อนแรงราวกับมีไฟฟ้าสถิตก็มิปานตอนนี้ “อือ! ปะ...ป๊อบเจ็บข้อมือค่ะพี่รัก” หล่อนบอกเขาเสียงแผ่วพร้อมกับเบือนหน้าหนีเคราสากที่ถูไถข้างแก้มของตน “พี่ขอโทษป๊อบ แต่พี่ต้องการเธอมากจริงๆ อ่า!” เคลื่อนใบหน้าหล่อไปจูบข้อมือเล็กข้างที่มีผ้าพันแผลปลอบประโลมแล้วตวัดลิ้นสากลากถูไถไปมากับแขนเล็กของหญิงสาวเพื่อให้เธอผ่อนคลายและทุเลาความเจ็บที่ข้อมือ การกระทำของรักษ์ทำให้ป่านทอเคลิบเคลิ้ม หล่อนซ่านสยิวไปกับสัมผัสวูบวาบที่เขาทำจนเผลอครวญครางกระเส่าหลุดออกมาจากริมฝีปากเล็กแห้งผาก

นายแพทย์ "สงคราม" กำมือแน่นเข้าหากันเมื่อได้รับที่ "ตรวจครรภ์" หลังจากเซ็นใบ "หย่า" ให้ภรรยาชังของตนอย่าง "แสนรัก" เสร็จ และคิดเหรอว่าการหย่าครั้งนี้เขาจะยอมรับและปล่อยให้เธอ "อุ้มท้อง" ลูกของเขาไปซบอกผู้ชายอื่น ไม่มีทาง! ++++++ “เราทำสัญญากันดีกว่าค่ะ เพื่อที่จะได้ง่ายตอนหย่ากัน และคุณสงครามจะได้ไม่ทำผิดสัญญา เดี๋ยวก็บอกว่าเป็นโมฆะอีก ฉันไม่ไว้ใจคุณค่ะ” แม้ว่าเธอจะหวังให้เขา ‘รัก’ ตนเองเหมือนที่ตนเฝ้าแอบรักเขามานาน แต่ก็คงจะเป็นไปได้ยาก เพราะเขาจำเธอไม่ได้ จำไม่ได้ว่าครั้งหนึ่งเคยเจอกัน “หัวหมอ แต่ลืมไปรึเปล่าว่าเธอมีผัวเป็น ‘หมอ’ ฉันไม่ทำสัญญาอะไรทั้งนั้น ส่วนเรื่อง ‘เซ็กซ์’ ฉันยังยืนยันคำเดิมว่าฉันต้องการ ‘เอา’ กับเธอแสนรัก” เขาพูดออกมาตรงๆ พร้อมผลักร่างน้อยให้ล้มไปกับเตียงนอนแล้วตัวเองก็เคลื่อนไหวรวดเร็วมาคร่อมทับ “คะ...คุณจะทำอะไรคุณสงคราม!” สองมือน้อยเท้ายันอกของคนคร่อมทับตนเองเหนือร่างไว้ “ก็ทำให้เธอเป็น ‘เมีย’ ฉันยังไงล่ะ เมื่อคืนฉันน่าจะ ‘ลักหลับ’ เธอแสนรัก แต่ตอนนี้ก็ได้ เพราะฉันพร้อมแล้ว” ใช่ นี่คือสิ่งที่แปลก ปกติเขาไม่ตื่นตัวไวแบบนี้ แต่กับแสนรักและภาพเมื่อคืนนี้ทำให้เขาปวดร้าวเกร็งท่อนเนื้อจนควบคุมตัวเองไม่ได้และตอนนี้มันก็ดุนดันเป้ากางเกงจนปวดหนึบ ++++++ “ของขวัญในวัน ‘หย่า’ ค่ะคุณสงคราม” เธอส่งยื่นที่ทดสอบการตั้งครรภ์ให้สามีที่เป็นอดีตสามีอยู่ข้างตน สงครามขมวดคิ้วมองสิ่งที่แสนรักส่งมาให้ตนเองก่อนจะรับมันมา พอเห็นว่ามันคือที่ทดสอบการตั้งครรภ์ เขาก็โกรธมาก “เธอหลอกให้ฉัน ‘หย่า’ งั้นเหรอแสนรัก” เขากำที่ทดสอบการตั้งครรภ์แน่นด้วยความโกรธ อีกมือกำใบหย่าแน่นจนมันยับจะขาดคามือ “เป็นคุณสงครามที่ต้องการเองต่างหากค่ะ ขอตัวนะคะ ฉันจะแวะหาเพื่อนก่อนถึงจะกลับไปเก็บของที่บ้านของคุณค่ะ” ตอนนี้ใบหน้าของแสนรักไร้ความรู้สึกและการที่เธอมีสีหน้าไร้ความรู้สึกนี่แหละทำให้สงครามคว้าข้อมือเล็กกระชากดึงไปยังรถของตัวเองที่จอดอยู่ “กลับไปคุยกันที่บ้านเรื่อง ‘ลูก’ และเรื่อง ‘หย่า’ วันนี้ถือว่ามันไม่เคยเกิดขึ้นก็แล้วกัน” แม้จะเซ็นใบหย่าไปแล้ว แต่เขาไม่มีทางปล่อยแสนรักที่อุ้มท้องลูกเขาออกไปจากกรงของเขาแน่นอน “ปล่อยฉันนะคุณสงคราม! ปล่อยฉัน! ช่วยด้วยค่ะ ช่วยฉันด้วยค่ะ” แสนรักตะโกนร้องขอความช่วยเหลือคนที่เดินผ่านตนเองและเขา ทุกคนก็มองมาทางตนเอง แต่สงครามก็ตะโกนบอกคนที่จะเข้ามาช่วยไปว่า “เรื่องของผัวเมีย อย่ายุ่ง!” แล้วทุกคนก็หยุดเท้าที่จะเดินมาหาทั้งสองโดยอัตโนมัติ “เราหย่ากันแล้วค่ะ ใบหย่าก็อยู่ในมือเขาค่ะ” แสนรักยังคงไม่ยอมแพ้ แต่สงครามก็ตะโกนออกมาเสียงดัง “อย่ายุ่งเรื่องผัวเมียจะดีกว่าครับ” เมื่อเห็นว่าคนกำลังจะเข้ามาช่วยแสนรักอีกครั้ง เขาจึงตะโกนออกมาเสียงดังพร้อมเดินมาถึงรถที่จอดอยู่แล้วจัดการเปิดประตูยัดร่างน้อยเข้าไปในรถพร้อมสั่งกำชับว่า “ถ้าเปิดประตูออกมาแล้วฉันจับได้ ฉันจะจูบเธอตรงนั้นและไม่สนด้วยว่าจะมีคนมากคนน้อยและบางทีฉันอาจจะมี ‘เซ็กซ์’ กับเธอให้คนพวกนั้นดูก็ได้ ฉันทำจริงไม่ได้ขู่” น้ำเสียงเข้มห้วนทำให้แสนรักที่กำลังจะเปิดผลักประตูหยุดมือแล้วรัดเข็มขัดนิรภัยทันที ด้วยเดาอารมณ์ของหนุ่มใหญ่ไม่ถูก ใบหน้าของสงครามเต็มไปด้วยความโกรธ สันกรามของเขาปูดโปนจนเห็นได้ชัดและยิ่งไปกว่านั้นมีเสียงกัดฟันดังลอดออกมาจากปากหนาด้วย ตอนนี้แสนรักไม่กล้าพูดอะไร เธอเอาแต่นั่งจิกเกร็งเท้า สวดมนต์ให้ตัวเองปลอดภัย เพราะตอนนี้สงครามขับรถเร็วมาก

“กองพล” ผู้สะกดคำว่า “อ่อนโยน” ไม่เป็น ส่วน “ใกล้รุ้ง” เธอผู้กำลังมีชีวิตที่สดใสหลังเรียนจบ แต่ก็ต้องมาเจอกับคน “โฉด” อย่างนายเหมืองกองพล แล้วเรื่องระหว่างทั้งคู่จะเป็นยังไง เมื่อเริ่มต้นด้วยการ “ฉุด!” —————- “บอกฉันมาสิว่าเธอไม่ได้ท้องกับมัน” พอดึงลากออกมานอกบ้าน เขาก็ปล่อยมือที่จับกระชากดึงออกมาจับที่หัวไหล่เล็กเขย่าแรงๆ เพื่อเอาคำตอบจากหญิงสาว “แล้วทำไมคะ จะท้องกับใครแล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณหิน ปล่อยรุ้งค่ะ อย่ามาทำแบบนี้กับรุ้ง รุ้งไม่ใช่ของคุณ ไม่ใช่นางบำเรอหรือของเล่นของคุณแล้วค่ะ” เธอปัดแกะมือเขาออกจากหัวไหล่ทั้งสองแล้วผลักเขาออกไปให้ห่างตัวเอง ”เธอใจร้ายกับฉันมากนะรุ้ง ขนาดฉันโดนยิงเกือบตาย เธอก็ไม่คิดจะมาดูแลฉัน มาเยี่ยมฉัน” “ก็ไม่เห็นตายนี่คะ ก็เห็นคุณหินสบาย แข็งแรงดี” “แข็งแรงดีเหรอ เธอดูแผลก่อน ฉันเกือบตายนะรุ้ง” เขาเจ็บกับคำตอบของหล่อนพร้อมกับถลกถอดเสื้อยืดสีดำคอวีของตัวเองออกให้เธอดูแผลเป็นที่อกซ้ายตัวเอง “ดูซะ! ดูแผลเป็นที่อกผัวเธอซะว่ามันใหญ่แค่ไหน เธอใจร้ายมากนะที่อยากให้ฉันตาย” ส่วนใกล้รุ้งถึงกับตกใจกับแผลเป็นที่หน้าอกของเขาจนเผลอตัวยกมือขึ้นลูบแผลของเขาอย่างลืมตัวและถามออกไปด้วยความเป็นห่วง “ยังเจ็บอยู่ไหมคะ?” เธออดลูบไล้สงสารเขาไม่ได้ และรู้สึกเสียใจที่ไม่ได้มาดูแลเขาในช่วงที่รักษาตัว เธอแหงนเงยหน้าสบตากับคนตัวสูงที่ก้มมองตัวเองก่อนจะเบือนหน้ามองไปทางอื่น เมื่อน้ำตาอ่อนแอกำลังไหล ให้ตายสิ เธออ่อนแอทุกครั้งที่เจอเขา และหัวใจก็เจ็บปวดเพราะเขาเช่นกัน ทำไมห่างไปนานหลายเดือนขนาดนี้ยังไม่ตัดใจจากกองพลอีก “เธอเป็นห่วงฉันใช่ไหมรุ้ง?” กองพลใจครึกครื้นขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินคำถามอ่อนโยนและสายตาห่วงใยตัวเอง เขาจับมือเล็กที่ทาบทับอกตัวเองพร้อมกับอีกมือประคองดวงหน้าสวยให้หันกลับมาสบตาตัวเอง และเขาก็ได้เห็นว่ามันมีน้ำตาคลอ “ร้องไห้ทำไม ฉันยังไม่ตายสักหน่อย มันผ่านมาแล้วทูนหัว” เขาป้ายมือสากเช็ดน้ำตาที่เอ่อล้นออกมานอกดวงตาให้เธออย่างอ่อนโยน อึก! ใกล้รุ้งกลืนก้อนสะอื้นลงคอแล้วปัดมือเขาออกจากแก้มแล้วดันเขาออกห่างพร้อมพูดตอบกลับ “ไม่ได้ร้องไห้เพราะคุณหินสักหน่อย ปล่อยได้แล้วค่ะ เรื่องของเราให้มันจบไปเถอะค่ะ ตอนนี้เราต่างคนต่างมีชีวิตของตัวเองแล้ว และรุ้งก็ไม่ได้ต้องการจะกลับไปเป็นของเล่นชั่วคราวของคุณหินอีกแล้วค่ะ ไม่ต้องการเป็นนางบำเรอรอให้คุณเบื่อแล้วเฉดหัวทิ้งอย่างไร้ค่าค่ะ” เธอบอกเขาทั้งๆ ที่อยากโถมกายโอบกอดเขาเหลือเกินตอนนี้ คิดถึงโหยหาวงแขนแข็งแรงและอกแน่นๆ ของเขา และเพิ่งสังเกตตอนนี้เองว่าหน้าเขาซูบตอบลงกว่าเมื่อก่อน เขาผอมลง หรืออาจเพราะทำงานหนักถึงผอมโทรม หนวดเคราก็ขึ้นรกรุงรังเต็มหน้าไปหมดตอนนี้ ความครึกครื้นได้ห่อเหี่ยวอีกครั้งเมื่อเธอตอบกลับมา เขาเจ็บร้าวขึ้นมาเมื่อเธอไม่ต้องการตัวเองอีกแล้ว ไม่ต้องการช่างมันสิวะ ก็เขาอยากได้หล่อนนี่ และใกล้รุ้งก็เป็นเมียเขา เขาก้มมองท้องที่ซ่อนอยู่ในชุดคลุมท้องของเธอแล้วก็ถามถึงเรื่องพ่อของเด็กในท้องเธอ “เด็กในท้อง ฉันหรือมันเป็นพ่อ” เผียะ! “คุณไม่มีสิทธิ์มาถามถึงพ่อของเขา คนใจร้าย!” เธอยกมือขึ้นตวัดแก้มสากจนหันไปตามแรงและกองพลก็สูดลมหายใจลึกๆ เข้าปอดเมื่อได้รับคำตอบเป็นลูกตบหนักๆ ของแม่คนตัวเล็ก “โอเค รู้แล้วว่าเด็กในท้องคือลูกฉัน ไม่ใช่ลูกมันแน่นอนทูนหัว” เขาโยนเสื้อทิ้งแล้วตวัดแขนโอบกอดเธอเข้ามาหาแล้วย่อตัวยกอุ้มร่างอวบอิ่มขึ้นแนบอกทันที ว้าย! ด้วยความตกใจและห่วงว่าจะกระทบกระเทือนถึงลูกน้อยในท้องก็รีบตวัดแขนโอบกอดลำคอหนาของคนเถื่อนทันที “ปล่อยรุ้งนะคุณหิน” “ไม่ปล่อยจนกว่าเราจะคุยกันรู้เรื่องรุ้ง บอกฉันมาสิว่าทิ้งฉันไปทำไม หนีไปทำไม รู้ไหมฉันแทบคลั่งแทบบ้าเพราะเธอ รู้ไหมว่าฉันคิดถึงเธอแค่ไหน รู้ไหมรุ้ง” เขาสาวเท้าเดินลงส้นเท้าหนักๆ ตรงกลับไปทางบ้านตัวเองโดยไม่สนใจสายตาของคนงานที่เดินผ่านมา ส่วนใกล้รุ้งก็เขินอายสายตาคนงานก็ได้แต่ซุกหน้ากับอกแกร่งเปลือยเปล่าของเขา เขามันห่ามเหลือจะทนจริงๆ ทำไม...ทำไมกันต้องใจเต้นแรงกับท่าทางห่าม ดิบ ถ่อยของเขาด้วยเล่า.....

“เด็กนี่เด็กใหม่เหรอวะไอ้ช้อย” เสียงทุ้มเหี้ยมกรอกส่งมาในสายทันทีที่ลูกน้องมือขวากดรับสาย “ครับคุณยักษ์” “พามาห้องกูซิ กูอยากทดสอบของกำนัลชิ้นใหม่” ปากหนาสั่งการผ่านโทรศัพท์พร้อมจ้องจอมอนิเตอร์รุ่นใหม่ล่าสุดบนโต๊ะทำงานตัวเอง “ครับคุณยักษ์” “อือ...หน้าละอ่อนแบบนี้ถึงสิบแปดยังไอ้ช้อย” “แม่เธอบอกถึงแล้วครับ” หึหึ “เดี๋ยวก็รู้ว่าถึงไม่ถึง ตอนนี้มึงพาขึ้นมาหากูก่อน กูอยากทดสอบเด็กใหม่” “ครับคุณยักษ์” คนหน้าตึงคิ้วดกหนา ดวงตาสีทมิฬ จมูกโด่งเป็นสันตามแบบฉบับหนุ่มลูกครึ่งไทย-สเปน ใบหน้าดุดันแต่โคตรเถื่อนได้ใจสาวๆ ที่พบเห็นสุดๆ มุมปากหยักยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะวางโทรศัพท์ในมือไว้แล้วคว้าซองบุหรี่มาจับไว้แทน ____________________________________________________ ฮือๆๆ “คนไร้หัวใจ คนเลว หนูเกลียดคุณ ได้ยินไหมคุณยักษ์ หนูเกลียด อึก! ฮือๆๆ” “แม่งเชี้ย! มึงว่ากูรักมึงรึไง มึงก็แค่มีรูให้กูปลดปล่อยเท่านั้นแหละ หยุดร้องได้แล้ว รำคาญเว้ย! อีกอย่างถ้ายังไม่อยากมีหลายผัวก็หยุดร้อง แต่ถ้าอยากมีหลายผัวก็ร้องดังๆ กูจะส่งมึงไปบำเรอคนในกาสิโน”

“เหนื่อยจัง” พอปลายสายรับเขาก็อ้อนคนในสายเสียงอ่อนเพลียทันที “เหนื่อยก็พักสิคะพี่หมอใหญ่” วารีดาตอบกลับมา หล่อนไม่เจอหน้าเขา หลบหน้าเขาตั้งแต่วันนั้น แต่ก็ยังพูดคุยติดต่อทางเครื่องมือสื่อสารเหมือนเดิม เพียงแค่ไม่เจอหน้าเท่านั้น “อยากพักที่อกเมียทำยังไงดี” “ทะลึ่ง!” “อยากอ้อนที่นมของเมียทำยังไงดีเนี่ย อยากดูด อยากขยำ อยากพาขี่กระสวยอวกาศท่องนอกโลกทำไงดี” “พี่หมอใหญ่ไม่สบายรึเปล่าคะ ทำไมพักนี้พูดอะไรทะลึ่งลามกแบบนี้คะ” หล่อนไม่อยากเชื่อว่าคนที่คุยด้วยตอนนี้เป็นใหญ่ผู้เงียบขรึม อีกอย่างคำพูดอะไรแบบนี้มันต้องเป็นหล่อนพูดไม่ใช่เหรอ แต่พักหลังๆ มานี้คำเล่น คำอ่อย คำยั่ว คำเสียว พวกนี้เป็นเขาแทนแล้วเหรอ ‘what?’ หล่อนได้แต่ถามตัวเองงงๆ “ติดเชื้อจากคนในสายมั้ง เหนื่อยมากมาดูแลหน่อยสิ” “นอนค่ะนอน อย่าคิดฝันว่าจะเกิดเรื่องแบบครั้งนั้นอีก พี่น้องค่ะ เรามันแค่พี่น้องกัน” หล่อนย้ำให้เขาฟัง เพราะคำพูดในวันนั้นมันย้ำติดหูของหล่อนมาตลอด “พี่น้องท้องติดกันแล้วครางเสียวให้กันฟังน่ะเหรอวิดวิ้ว มองมาที่หน้าต่างสิ ตอนนี้พี่อยู่ที่หน้าต่าง” เขาบอกคนตัวเล็กและก็นึกขำตัวเองเหมือนกัน ไม่อยากเชื่อว่าคำพูดทะลึ่งลามกพวกนี้จะหลุดออกมาจากปากของตัวเอง วารีดารีบเดินไปเปิดหน้าต่างของห้องนอนตัวเองทันทีเมื่อเขาบอก ทำไมนะ ทำไมห้องนอนของเธอต้องอยู่ตรงข้ามกับห้องของเขาด้วย พอเปิดหน้าต่างออกมาเธอก็ถึงกับปิดปากตัวเอง โทรศัพท์หลุดมือเมื่อเห็นคนตัวโตยืนเปลือย พร้อมกับเขาดึงผ้าเช็ดตัวขึ้นชูให้ดูด้วย เขาต้องการอะไร ต้องการจะบอกว่าตอนนี้ไม่ได้ใส่อะไรงั้นเหรอ ใหญ่ยิ้มเอ็นดูน้องน้อย ก็เธอน่ารักน่าแกล้ง ตอนนี้ไม่สนฟอร์มสนอะไรแล้ว เห็นคนตัวเล็กเอามือปิดบังตาทั้งสองข้างเขาก็ยิ่งได้ใจบิดเอวส่ายเป็นจังหวะยั่วยวนหล่อน หึหึ ใหญ่ขำตัวเอง ขำตลกหรือขำสมเพชตัวเองดี อายุก็เยอะแล้วยังมาทำแบบนี้อีก แต่มันก็คุ้มเมื่อได้เห็นหน้าของวารีดา จากที่ไม่ได้เห็นมานานหลายวัน ด้านวารีดาเมื่อตั้งสติได้เอามือที่ปิดตาออกแล้วก้มลงเก็บโทรศัพท์มาคุยต่อ พร้อมกับชี้มือใส่โทรศัพท์ให้เขาเอาขึ้นมาแนบหู “ชอบโชว์มากเหรอคะ” “พี่เป็นคนเก็บตัวหวงเนื้อหวงตัวมากแค่ไหนวิดวิ้วก็รู้ แต่เพราะเป็นเรานะเนี่ยพี่ถึงอยากโชว์ อีกอย่างเราก็ไม่ใช่คนอื่น เราน่ะเมียพี่นะคนดี” “พี่น้องค่ะ อย่าพูดแบบนี้ได้ไหมคะ” เธอปฏิเสธ “ถ้าท้องขึ้นมายัยทอมนั้นก็รับผิดชอบไม่ได้นะ เพราะมันไม่มีกระสวยอวกาศเหมือนพี่ อีกอย่างวันนั้นพี่ไม่ใส่ถุงพี่ปล่อยควันข้างในรูหมดทุกรอบด้วย วิดวิ้วมีโอกาสมีท้องลูกของเราสูงมากนะจ๊ะ” “แล้วไงคะ จะรับผิดชอบเหรอคะ ก็ไหนบอกว่าเราเป็นพี่น้องกันยังไง” “เปล่า จะรับเป็นพ่อบุญธรรมให้” ยังคงฟอร์มทั้งๆ ที่ใจนั้นอยากยอมรับ แต่ก็ต้องวางท่ามาดขรึมของตัวเองไว้ “พี่รักก็รับเป็นให้ได้ค่ะ แค่นี้แหละ วิดวิ้วจะนอนแล้ว และไม่ต้องมาอวดมาโชว์อีกนะคะ เล็กเท่านิ้วก้อยยังมาอวด ชิ!” พูดจบก็กดตัดสายแล้วปิดหน้าต่างทันที โดยไม่สนใจระเบิดที่ตัวเองทิ้งไว้แม้แต่น้อย ใหญ่กัดฟันแน่นเมื่อถูกสบประมาทความเป็นลูกผู้ชาย วารีดาพูดมาได้ยังไงว่าเท่านิ้วก้อย เขาออกจะใหญ่โตลำสวย กระสวยใหญ่ลูกสูบแรงขนาดนั้น หล่อนกล้าดียังไง “ดูถูกพี่เกินไปแล้ววิดวิ้ว” เขาขบฟันกรามแน่นเดินจากหน้าต่างไปอาบน้ำให้ใจเย็น แต่เหมือนยิ่งถูกน้ำราดรด ใจของเขาก็ยิ่งร้อน “เอาวะ! ให้มันรู้ไปว่าเราจะสั่งสอนเธอไม่ได้” บอกกับตัวเองแล้วรีบอาบน้ำให้เสร็จ เมื่อมีแผนในหัวเรียบร้อยแล้ว

ชีควาคิม อับดุลลาห์ ชาอิด มูฮัมหมัด หนุ่มแดนทะเลทรายผู้เจ้าเล่ห์ แผนการ เขาจะทำเช่นไรเมื่อเวลาผ่านมาสองปีแล้วเขาก็ไม่อาจลืม ‘แพรไหม’ ไปได้เลย...... แพรไหม กิจเจริญทรัพย์ หญิงสาวผู้มีใจรักเดียวต่อชีควาคิม แต่เมื่อเจอกันอีกครั้ง เขากับไม่ใช่ชายหนุ่มผู้อ่อนโยนของเธออีกแล้ว เขาเปลี่ยนไป เปลี่ยนไปจากเดิมจนเธอไม่สามารถจะรักเขาได้อีกต่อไป...... ความเจ้าเล่ห์ของชีคหนุ่มจะสามารถทำให้แพรไหมกลับไปรักได้ดังเดิมหรือไม่ และผู้ร่วมแผนการกับชีควาคิมในครั้งนี้ก็มี ชีคราชิด อับดุลลาห์ ชาอิด มูฮัมหมัด น้องชายผู้เจ้าเล่ห์ไม่แพ้ผู้เป็นพี่ แต่น้องชายตัวแสบก็ไม่ได้ช่วยพี่ชายเลยแม้แต่น้อย เมื่อได้ตกหลุมรักพิรัณญา เพื่อนรักของแพรไหมเข้าอย่างจัง งานนี้ชีคใหญ่และชีคเล็กแห่งเรยาร่าจะทำเช่นไร เพื่อให้ได้สาวไทยมาไว้ในครอบครอง.......

จะเกิดอะไรขึ้นเมื่อคนสองคนไม่เคยเจอกัน ไม่เคยรู้จักกัน แต่ต้องมาแต่งงานกัน แน่นอนว่าการคลุมถุงชนครั้งนี้เกิดขึ้นเพราะคนแก่ทั้งสองที่ให้คำมั่นสัญญากัน พวกเขาที่เป็นหลานจึงจำต้องแต่งงานกัน "น่านน้ำ" หนุ่มเจ้าของไร่กาแฟ กับสาวมั่น "พิมพ์มาดา" ที่ต้องมาเจอกัน ทั้งสองไม่ใช่คนที่จะเชื่อฟังใครง่ายๆ ต่างคนต่างดื้อ และการคลุมถุงชนครั้งนี้จะต้องไม่เกิดขึ้น แล้วเรื่องราววุ่นวายจึงเกิดขึ้น หนี....ใช่ต้องหนีเท่านั้น....แต่หนีไปไงมาไงมา "รัก" กันได้ไง ที่สำคัญหนีไปหนีมามาเจอพ่อคน "เซ็กส์จัด" ใช่ค่ะว่าที่เจ้าบ่าวของเธอเซ็กส์จัดจนต้องยอมแพ้....และเธอก็ชอบความหื่น ห่าม ถ่อย ของคนที่ชังหน้าแบบไม่รู้ตัว......และน่านน้ำก็หลงเจ้าสาวจอมดื้อแบบไม่ตั้งใจรักเช่นกัน...... ------------ “นายทำบ้าอะไรของนาย” “ลงโทษเมีย” น้ำคำห้วนๆ ตอบกลับทันควัน พร้อมกับจ้องหน้าสวยที่ตอนนี้แสดงให้เห็นถึงความไม่พอใจในตัวเขาอยู่ในที แล้วเรื่องอะไรเขาต้องสนใจสายตาเกลียดชังที่หล่อนส่งมาให้ด้วยเล่า ในเมื่อพิมพ์มาดาเป็นของเขาและต้องเป็นของเขาคนเดียวเท่านั้น “ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นายน่าน” เธอสั่งเสียงแข็งไม่ยอมเช่นกัน พร้อมดิ้นหนีจากแรงกดของบุรุษที่คร่อมเหนือตัวเองอยู่ในตอนนี้ เขาบังคับให้เธอพิงไปกับพนักโซฟาและตัวเขาก็คร่อมกักร่างเธอไว้ โดยมีสองมือใหญ่กดหัวไหล่เธอให้อิงพิงไปกับพนักเก้าอี้ สองมือทุบตีไปกับหน้าอกแกร่งแต่เหมือนกับว่าทุบกำแพงหินผาเจ็บมือเสียแรงเปล่า “ทำไมฉันต้องปล่อยด้วย เธอคิดยังไงถึงไปคบกับไอ้ปลัดธนูนั่นทั้งๆ ที่มีฉันเป็นผัวทั้งคน หรือฉันคนเดียวไม่พอฮึดา” โน้มหน้าลงไปเอ่ยข้างหูเธอพร้อมกับกัดดึงหูเธอแรงๆ ด้วยความโมโห “โอ๊ย! ฉันเจ็บนะไอ้ซาดิสม์!” “ก็กัดให้เจ็บ ถ้าไม่เจ็บจะกัดทำไมวะ บอกฉันมาไปถึงไหนต่อไหนกับมันแล้ว” เงียบ! ปากช่างเจรจาของสาวจอมพยศเม้มแน่นไม่ปริปากตอบเมื่อเขาถาม และนั่นยิ่งกระตุ้นไฟโทสะในอกของน่านน้ำไปใหญ่ “ฉันถามเธออยู่ทำไมไม่ตอบ” เขากระชากเสียงถามเธอดังกว่าเดิม และครั้งนี้ก็บีบหัวไหล่ของเธอที่กดไปกับพนักโซฟาด้วย “เจ็บนะเว้ย! นายมันบ้าไปแล้วนายน่าน นายมันคนซาดิสม์ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ฉันเจ็บ” ทุบตีแขนของเขาให้นำพามือที่บีบหัวไหล่ตัวเองออก ตอนนี้ดวงตาสวยสดใสได้อาบล้นไปด้วยน้ำตาแห่งความเจ็บปวด เมื่อเขาไม่ยอมปล่อยมือจากหัวไหล่แต่เขากลับทำตรงกันข้ามคือบีบแรงกว่าเดิม “ฉันไม่ใจอ่อนกับน้ำตาของผู้หญิงอย่างเธอหรอกนะดา อย่ามาบีบน้ำตาปัญญาอ่อนต่อหน้าฉัน” น้ำเสียงเฉียบขาดเอ่ยขึ้นพร้อมกับผละมือข้างขวามาบีบคางเล็กของเธอให้แหงนเงยเชิดหน้าขึ้นสบตาตนเอง แล้วเขาก็โน้มลงไปบดขยี้ปากอวบอิ่มสีระเรื่อที่เม้มแน่นของหล่อนจริงๆ ในเมื่อไม่ยอมพูดไม่ยอมตอบเขาก็ไม่คิดจะสนใจแล้ว เพราะตอนนี้สิ่งที่ต้องการคือการทำให้พิมพ์มาดาจำ จำว่าร่างกายของหล่อนคือของเขา นายน่านน้ำไม่ใช่ของใครอื่นที่ไหน ผู้ชายหน้าไหนก็ห้ามแตะ เพราะเนี่ยคือสมบัติของเขา ถ้าเขาไม่ยกให้ใครหน้าไหนก็ห้ามพาหล่อนหนี “อ่ะ อื้อ.....

“เฮ้อ!...เหนื่อยจริงๆ วันนี้ ดีนะที่หาทางออกทัน ไม่งั้นได้ไปดูตัวแน่ๆ ไอ้เตเอ๊ย!....” เสียงบ่นนั้นคือเสียงของนายเตวิทย์ ชินพิลา หรือเต วัย 37 ปี นายหัวแห่งจังหวัดกระบี่ เจ้าของสวนปาล์มรายใหญ่ของจังหวัด ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ ผิวดำเข้ม ถึงแม้จะมีรอยแผลเป็นที่แก้มซ้าย แต่ก็ไม่ได้ลดความหล่อเข้มของเขาได้เลย แต่กลับตรงกันข้ามมันยิ่งดูมีเสน่ห์ น่าค้นหาเซ็กซี่ขยี้ใจสาวๆ ที่พบเห็นมากกว่า เตวิทย์นั้นเป็นคนชอบบุกลุย ชอบทำงานตากแดดตากลม ไม่ชอบทำงานในห้องแอร์ จึงเลือกมาลงทุนลงแรงกับสวนปาล์มของครอบครัวที่จังหวัดกระบี่ ทั้งๆ ที่ครอบครัวอยากให้ไปดูแลโรงแรมในกรุงเทพฯ แต่เขาก็ปัดให้พี่สาวและพี่เขยดูแลแทน ส่วนตัวเขานั้นขอมาอยู่แบบนี้จะดีกว่า ถึงแม้จะทำงานหนักแต่งานหลักของชายหนุ่มนั้นอยู่บนเตียง ซึ่งลีลารักของเตวิทย์นั้นเป็นที่ปรารถนาของสาวๆ ในละแวกนี้กันทั้งนั้น บ้านหลังใหญ่หลังนี้จึงมีสาวน้อยสาวใหญ่แวะเวียนมาไม่ขาดสาย วันนี้เขานั้นหนีนัดดูตัวที่คุณแม่บังเกิดเกล้าของเขานั้นจัดเตรียมไว้ให้ ดีที่หนีเข้าสวนปาล์มแต่เช้าเลยรอดตัวไป แล้วนี้ก็เวลา 4 ทุ่มแล้ว แม่ของเขาคงพาผู้หญิงคนนั้นกลับกรุงเทพฯ ไปแล้วแน่ๆ ว่าแล้วเท้าใหญ่ก็ก้าวเดินไปเปิดไฟที่ข้างประตูห้อง ก่อนจะเดินถอดเสื้อไปทิ้งตัวบนเตียงกว้างของตน “เฮ้อ!...” ยังไม่ทันได้ทิ้งตัวสัมผัสเตียง ก็ต้องเจอกับสิ่งแปลกปลอมที่นอนทอดกายบนเตียงเขาเสียแล้ว “มาได้ไงวะ!...ไอ้ชดเตรียมเด็กมาให้เหรอ แต่วันนี้ไม่ได้บอกนะ แต่ช่างเถอะ มานอนถอดเสื้อผ้าให้แบบนี้ถือว่าตั้งใจมาให้เอาชัดๆ” ว่าแล้วก็คืบคลานขึ้นไปบนเตียงเพื่อจะได้พิศมองใบหน้าของสาวเจ้าที่นอนเปล่าเปลือยอยู่บนเตียงของตน “โห!...สวยว่ะ ไอ้ชดหามาจากไหนเนี่ย สวยอย่างกับนางฟ้า” มือหนาลูบไล้ไปทั่วใบหน้างามของคนที่กำลังนอนหลับใหลอย่างมีความสุข “อู้!...เต็มมือดีด้วยแฮะ นมใหญ่แบบนี้ไม่อยากคิดเลยว่าจะดูดกลืนกินยังไงให้หนำใจ” ว่าแล้วก็ไล่เรื่อยๆ มายังทรวงงาม มือหยาบกร้านกอบกุมวัดขนาดของทรวงแล้วมันช่างล้นมือใหญ่เขาเสียจริง

"จิณณ์" ไม่ปรารถนาภรรยาที่แก่กว่าตัวเอง หล่อนหมดปัญญาที่จะหา 'ผัว' จนต้องร้อนลำบากถึงเขา "บุณยดา" เธอไม่ได้ต้องการให้ลูกขาดพ่อ แต่เมื่อพ่อไม่ดีแล้วจะมีไปทำไม และเธอจะไม่ยอมให้ลูกมีพ่อแบบเขา เธอจึงฟ้อง ‘หย่า’ พ่อของลูก และต่างคนต่างอยู่ แต่ทว่าเขากลับไม่ยอมปล่อยเธอกับลูกไปง่ายๆ นี่สิ ทั้งๆ ที่ ‘หย่า’ กันแล้วก็เถอะ ++++++ “แนน ผมรู้ว่าคุณไม่ได้หลับ เรา...” ยังพูดไม่ทันจบ เสียงเล็กก็ดังแทรกขึ้นเมื่อรู้ว่าเขาจะพูดอะไร “ฉันไม่ได้กินยาคุมวันนี้” “ทำไมไม่กิน” “มันหมด” “แล้วทำไมไม่ซื้อ” “ฉันลืม ว่าขากลับจะให้คุณแวะจอดที่ร้านยาแต่ก็ลืม” เธอบอกเขาในความมืด “ไม่มียาคุมไม่เป็นไร ผมปล่อยข้างนอกได้” “ไม่ได้! ถ้าไม่ใส่ถุงยางไม่ต้องแตะต้องฉัน” “มีที่ไหนใช้ถุงยางกับเมียตัวเอง เอาน่า...ผมปล่อยข้างนอกได้ เชื่อใจผมเถอะ ไม่ท้องแน่นอน” เขาบอกเธอพร้อมกับจับหัวไหล่เธอบังคับให้นอนหงายแล้วตัวเองก็เคลื่อนตัวขึ้นไปคร่อมทับสาวเจ้าทันที “ก็บอกว่าไม่ได้ไงคุณจิณณ์ มันอันตราย เดี๋ยวฉันก็ท้องหรอก” “ไม่ท้องหรอกน่า ผมจะระวังไม่ปล่อยข้างในหรอกแนน” “แต่ฉันอยู่ในช่วงอันตราย ถ้าพลาดฉันอาจท้องได้” “อันตรายแล้วยังไง ผมไม่ทำให้คุณท้องหรอกน่า เชื่อใจผัวคุณสิ ผมไม่พลาดแน่นอนทูนหัว” พูดจบเขาก็ก้มลงไปจูบหน้าผากมนของสาวเจ้าทันที ++++++ “ไปให้พ้นหน้าฉัน!” เธอยืนยันคำเดิมพร้อมกระชับกอดลูกน้อยที่นอนซุกหลับในวงแขนตัวเองแน่นขึ้นด้วยความหวาดระแวงว่าจิณณ์จะเข้ามาแย่งเจ้าตัวเล็กไปจากอกตน “ผมไม่ไป จนกว่าคุณและลูกจะกลับไปกับผม ได้โปรดเถอะ ขอให้ผมเห็นหน้าลูกบ้าง ขอให้ผมได้อุ้มเขาบ้างทูนหัว” “พี่จ๋า...มาพาตัวเล็กไปนอนหน่อยค่ะ” เธอไม่ตอบอดีตสามี แต่เรียกพี่เลี้ยงของลูกน้อยมาอุ้มลูกน้อยที่หลับในอ้อมกอดตัวเองไปนอน เธอไม่ต้องการให้ลูกน้อยตื่น เพราะเธอและเขาคุยกันค่อนข้างเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ พอพี่เลี้ยงมารับตัวลูกน้อยไปแล้ว เธอก็พูดตอบอดีตสามีทันที “อย่ามารบกวนเราสองคนแม่ลูกอีก ไปให้พ้นบ้านเราได้แล้วคุณจิณณ์” น้ำคำห่างเหินที่พูดกับเขามันทำให้เขาเจ็บร้าวในอก ที่ผ่านมาเขาผิดไปแล้ว เขาผิดอย่างไม่น่าให้อภัย แต่วันนี้เขาก็หน้าด้านมาขอโอกาสกับบุณยดา ตลอดเวลาที่เขาตามมาง้อขอคืนดีบินเทียวไปเทียวมาเมืองไทยกับฝรั่งเศส มันไม่ได้ทำให้เขาท้อ เพราะเป้าหมายชีวิตของเขาคือเธอและลูกน้อย “ไม่เอาน่าแนน คุณก็รู้ว่าผมรักคุณ” “ฉันไม่รู้ และไม่เคยรับรู้อะไรทั้งนั้น ไปซะ! อย่ามารบกวนเราสองคนแม่ลูกอีก อ้อ...ถ้าครั้งหน้าคุณปีนเข้ามาในบ้านฉันอีก ฉันจะแจ้งจับคุณ” พูดจบเธอก็สะบัดหน้าหมุนตัวเดินหนีเข้าบ้านโดยไม่คิดสนใจจะฟังคำโต้ตอบกลับของอดีตสามี เธอเบื่อคำว่า ‘รัก’ ของผู้ชายคนนี้เต็มทน เขาพูดมาเหมือนง่ายทุกอย่าง แต่การกระทำก่อนหน้านี้ของเขามันชัดเจนมาตลอดว่าเป็นเพียงละครหนึ่งฉากเท่านั้น พอลับหลังก็พาผู้หญิงคนนั้นคนนี้เข้าโรงแรมเป็นว่าเล่น นี่เหรอคนที่บอกว่า ‘รัก’ เธอ ‘รัก’ แล้วทำแบบนี้เนี่ยนะ โกหกทั้งเพ! “แนน!” เขาตะโกนร้องเรียกชื่อเธอที่เดินจากไป ใจอยากเดินไปกระชากรั้งเธอไว้เพื่อพูดคุยกันให้รู้เรื่อง แต่สิทธิ์ของเขาไม่มี วันนี้ปีนเข้ามาในบ้านก็มากพอแล้ว จิณณ์ได้แต่กำมือตัวเองแน่นข่มความโกรธตัวเองไว้ ตอนนี้เขาไม่ใช่ผู้ที่จะใช้อารมณ์เอาแต่ใจกับอดีตภรรยา เธอไม่ใช่ของเขาอีกต่อไปแล้ว แต่เขาไม่ยอมหรอก เขาจะพยายามทำทุกทางเพื่อให้เธอกลับมาเป็นภรรยาตัวเองเหมือนเดิม ที่ผ่านมาเขาผิดเขาพลาดที่ทำร้ายเธออย่างสาหัส ไม่แปลกที่วันนี้ที่แม่ของลูกจะไม่ไยดีตน

ร้อยรักเป็นเพียงแค่กาฝากในสายตาของติณณ์ และเขาก็ชังน้ำหน้าเธอตั้งแต่แรกเห็น แต่ทำไมคำพูดกับการกระทำของติณณ์ถึงตรงข้ามกัน แล้วจุดเริ่มต้นก็เกิดขึ้น เมื่อร่างกายและหัวใจไม่เป็นไปตามที่ต้องการ เขาต้องการกาฝากแสนชัง และเขาก็พลาด พลาดทำให้ร้อยรักท้อง แล้วเขาจะยังยินดีอยู่ไหมเมื่อแม่ของลูกคือคนที่เขาชังน้ำหน้า..... ตัวอย่าง.... “รักท้องค่ะ หนูท้อง” เธอบอกเขาชัดถ้อยชัดคำ บัดซบ! มือใหญ่ปัดอากาศด้วยความหงุดหงิดขึ้นมาทันที ริ้วรอยบนหน้าย่นขึ้นพร้อมกัดสันกรามแกร่งปูดโปนขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัดว่าเขากำลังโกรธไม่พอใจ พร้อมกันนั้นเสียงกัดฟันก็ดังลอดออกมาด้วย กรอด! ร้อยรักหวาดกลัวสายตาและน้ำเสียงที่เขาสบถออกมาจนต้องถอยตัวเองไปอยู่ที่ขอบเตียงอีกฝั่ง “ว่าไงนะ พูดอีกทีซิ” ถามเสียงเย็นชา “รักท้องค่ะ” เธอบอกเขาอีกครั้ง “ยัยโง่! ทำไมไม่รู้จักกินยาคุม คิดจะปล่อยตัวเองท้องมาจับฉันใช่ไหม ฝันไปเถอะ..."

เขาเกลียดเธอ แต่สุดท้าย "พรรธน์ยศ" ก็กลืนน้ำลายตัวเอง เมื่อต้องใช้ชีวิตคู่ร่วมกันกับ "จอมใจ" ที่อยู่เฉยๆ ก็ได้เป็นเจ้าสาวของคนปากร้ายอย่างเขา..... ................................ “หึ! ยัยโง่! ดึกป่านนี้ใครเขาหิวข้าวกันล่ะ” พรรธน์ยศรู้สึกตลกกับความไร้เดียงสาของภรรยาตัวเล็กของตนเอง “แล้วพี่แทคหิวอะไรคะ จะกินอะไร จอมจะได้หาให้ค่ะ” “ถ้าฉันบอกว่าหิวเธอล่ะตอนนี้” “ฮะ! เมื่อวานพี่แทคก็ได้ไปแล้วนี่คะ ยังจะเอาอะไรจากจอมอีก” หล่อนเบิกตาโตตกใจในความมืด เมื่อรู้ความหมายของคำพูดของพรรธน์ยศพร้อมขยับตัวถอยห่างจากเขาไปนอนติดอีกฝั่งของเตียง “แล้วจะพูดทำไมว่าหิวอะไรจะหาให้” เขาถามกลับเสียงแข็ง “กะ...ก็จอมคิดว่าพี่แทคจะหิวข้าว” “แล้วยังไง แค่เปลี่ยนจากข้าวมาเป็นเธอเท่านั้นเอง ถ้าให้ไม่ได้ก็บอก ฉันจะได้ไปหาเด็กๆ ข้างนอก” พูดจบเขาก็ดีดตัวลุกขึ้นทันที “มะ...ไม่ได้นะ พี่แทคเป็นสามีจอม” จอมใจลุกขึ้นสวมกอดคนตัวโตจากด้านหลังรั้งไว้ทันทีเมื่อเขาจะออกไปข้างนอกหาผู้หญิงอื่นที่ไม่ใช่ตน “ถ้ารู้ว่าฉันเป็นผัวและรู้ตัวว่าเป็นเมียก็สนองความต้องการฉันด้วย ก็บอกแล้วไงว่าฉันกินดุ เซ็กซ์จัด” เขาแกะมือเล็กที่ประสานอยู่หน้าท้องตัวเองออกแล้วหันหน้ากลับมาหาเธอในความมืดพร้อมผลักจอมใจให้ล้มลงไปกับเตียงตามด้วยเขาเคลื่อนตัวไปคร่อมทับเธออย่างรวดเร็ว โรมานซ์ตบจูบโคแก่อีโรติกแอบรัก

คำโปรย....เบี้ยสวาท “เขาทำฝนกันแบบนี้แหละทองเปลว” ฝนของคุณพระคือฝนอันใดหนา....ทำไมทองเปลวต้องสงสัยด้วย.... “อิธิเดช” เป็นหนุ่มที่มากไปด้วยเสน่ห์และเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราว แต่สิ่งที่พูดมาทุกอย่างนั้นเขาจักใช้กับทาสอย่าง “ทองเปลว” เท่านั้น ในมาดเคร่งขรึมที่ใครต่อใครเห็นช่างดุดัน แต่เวลาคุณพระอยู่กับทาสสาวผู้นี้เขาเหมือนหนุ่มน้อยหัดรักมิมีผิด *** “ฝนจะตกนานไหมเจ้าคะ ตกพอที่นาขอวงบ่าวไม่แล้งใช่ไหมเจ้าคะ” “อือ! ตกนานแน่เมียข้า ขึ้นเตียงกันเถอะ ข้าอยากทำฝนตกกับเอ็งบนเตียงมากกว่าจะทำกับพื้นไม้เย็นๆ เยี่ยงนี้นะเมียรัก” ***

“นายต้องการเท่าไหร่?” เหมันต์ไม่เข้าใจในคำถามที่หลุดลอดออกมาจากปากอวบอิ่ม “ค่าอะไร” “ค่าน้ำเชื้อและค่าปิดปากของนาย” “ว่าไงนะ? นี่คิดจะอุ้มท้องคนเดียวให้คนนินทาว่าท้องไม่มีพ่อเนี่ยนะ ทั้งๆ ที่พ่อของลูกก็อยู่ตรงนี้ ผมจะรับผิดชอบและคุณก็ต้องตกลงด้วย ผมไม่ยอมให้ลูกโตมาไม่มีพ่อแน่นอนยัยคุณหนู” เขาผละมือที่กอดเอวเล็กมาจับหัวไหล่เล็กแล้วบังคับให้เธอหันมาหาตัวเองแล้วพูดต่อ “ฟังนะยัยคุณหนูโรคจิตเอาแต่ใจ ยังไงคุณกับลูกก็ต้องอยู่กับผม ไม่มีทางเสียหรอก! ผมไม่มีทางไปจากเขาและคุณแน่” “นายต้องการเท่าไหร่ว่ามา ฉันมีเงินมากพอจะให้นาย” “เก็บเงินไว้เลี้ยงลูกเราเถอะทูนหัว และผมบอกแล้วไงว่าผมจะรับผิดชอบ” “ฉันไม่ต้องการ!” เธอตอบปฏิเสธทันควัน เขาแค่อยากรับผิดชอบเท่านั้นไม่ได้รักเธอ ให้ตายสิ ทำไมเธอถึงอ่อนไหวและขี้แยแบบนี้ตอนนี้ มือเล็กยกปัดมือใหญ่ออกจากหัวไหล่ตัวเองแล้วก็ยกขึ้นเช็ดน้ำตาของตัวเองที่กำลังไหลอีกครั้ง “ดื้อ!” แล้วเขาก็ยกมือขึ้นบีบจมูกหล่อนด้วยความมันเขี้ยวพร้อมกับตวัดแขนโอบกอดเธอรั้งเข้ามาซุกซบอกตัวเองแน่นและกดหัวเธอที่กำลังผงกออกห่างอกลงไปซบกับหน้าอกของตัวเอง

“กินก่อนนะ ที่สตูดิโอไม่มีอะไรเลยนอกจากมาม่าไข่ กินแล้วจะได้นอนพักผ่อน” อิงนภาลังเลจะรับถ้วยมาม่าในมือใหญ่ แต่สุดท้ายก็รับมาเมื่อท้องของเธอเริ่มประท้วงส่งเสียงดังออกมาขายหน้า "หึหึ กินให้อิ่มนะ พี่ฝันก็จะกินเหมือนกัน” เขาถือถ้วยของตัวเองกับช้อนส้อมใส่ในถ้วย และส่งช้อนส้อมอีกคู่ให้อิงนภา แล้วถาดก็เอามาวางไว้พื้นข้างเตียง “หนูพีร์จะกลับบ้าน” มองถ้วยต้มมาม่าในมือแล้วเอ่ยขึ้นขณะที่คนตัวโตกำลังโซ้ยต้มมาม่า “ดึกแล้ว ค้างด้วยกันนะครับคนดี ไม่ดื้อนะ” หยุดโซ้ยต้มมาม่าหันไปวางถ้วยไว้ที่ถาดที่ว่างไว้ก่อนหน้านี้ แล้วขยับตัวเข้าไปประชิดร่างเปลือยเปล่าของอิงนภา “กินให้อิ่มนะครับ อิ่มแล้วจะได้นอนหลับสบาย” ยื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มนวล ก่อนจะเอาถ้วยต้มมาม่าในมือของอิงนภามาถือไว้ แล้วเริ่มตักเส้นป้อนเธออย่างเอาใจ “น้อยใจนะครับ คนเขาตั้งใจทำให้กิน” เมื่อเห็นปากนอนเม้มแน่นไม่ยอมเปิดปากรับมาม่าที่ตักรอป้อนให้สักที อิงนภาเปิดปากรับมาม่าที่เขาตักรอป้อนอย่างอาย ๆ แค่นั่งเปลือยไม่มีอะไรปิดหน้าอก หล่อนก็อายมากพอแล้ว แล้วยิ่งตอนนี้ฝันดีมานั่งจ้อง ป้อนต้มมาม่าเอาอกเอาใจเธอก็ยิ่งห้ามหัวใจตัวเองไม่ได้ ห้ามไม่ให้ไม่รักเขามันยากเหลือเกินตอนนี้ ป้อนสาวคำและตัวเองกินคำสลับไปมาจนหมดถ้วยในมือ เขาก็เอาถ้วยในมือไปวางไว้ในถาดแล้วหยิบอีกถ้วยที่เส้นอืดเต็มอยู่ขึ้นมาจะป้อนอิงนภาอีก แต่สาวเจ้าดันถ้วยออกพร้อมกับส่ายหน้าบอกว่าไม่ไหวแล้ว “นี่ไง กินน้อยแบบนี้ไงถึงตัวเล็กเท่านี้ หึหึ” “ไม่ไหวแล้วค่ะ หนูพีร์กลับบ้านไปหาป้าอณาได้ไหมคะ” “ไม่ได้ครับ ดึกแล้วพี่ฝันเป็นห่วง โทร.บอกป้าได้ไหมว่าค้างกับเพื่อน มาทำรายงาน” ยังไงก็ไม่มีทางยอมให้กวางน้อยแสนหวานกลับไปแน่นอน “มือถือหนูพีร์อยู่ข้างล่างค่ะ อีกอย่าง ตอนนี้ปิดเรียนคงบอกว่าทำรายงานไม่ได้ค่ะ นะคะให้หนูพีร์กะ...” “ใช้มือถือพี่แทนก็แล้วกัน ส่วนจะบอกว่ายังไงนั่นก็แล้วแต่หนูพีร์ เพราะยังไงหนูก็ต้องค้างที่นี่กับพี่ฝัน” พูดจบก็ลุกขึ้นเดินไปหากางเกงยีนส์ที่กองอยู่ที่พื้นโดยมีถ้วยต้มมาม่าถือติดมือมาด้วย อีกมือก็ล้วงค้นเอาโทรศัพท์มาให้อิงนภาโทร.บอกกับผู้เป็นป้า เพื่อไม่ให้ท่านเป็นห่วงว่าเธอหายไปไหน “จำเบอร์ป้าได้ไหม” ส่งยื่นโทรศัพท์ในมือให้อิงนภา แล้วเขาก็ทิ้งตัวนั่งที่เดิม แต่ครั้งนี้หันหลังให้เธอ เพื่อจะให้ความเป็นส่วนตัวตอนเธอคุยโทรศัพท์

“พี่รู้ว่าหนูไม่เคย แต่หนูจะเคยและชอบมันเมื่อได้กินคมน้อยของพี่” เอ่ยเสียงแหบพร่าประคองร่างเล็กให้ทรุดนั่งลงกับพื้นพร้อมตน เมื่อนั่งลงกับพื้นตัวอติคมก็แอ่นแผ่นหลังกว้างพิงผนังห้องน้ำ โดยมีน้ำจากฝักบัวไหลอาบรดเช่นเคย “มีนก้มลงไปทักทายมันสิ จูบมันที่ปลายยอด” มือใหญ่ประคองลูกชายของตนขึ้น เพื่อรอการจูบทักทายจากหญิงสาว เมยานีแหงนมองคนตัวโตพลางกลืนน้ำลายเหนียวๆ ของตนลงคอด้วยความยากลำบาก มือน้อยๆ ทั้งสองข้างค่อยๆ ยกขึ้นไปดันหน้าขาของชายหนุ่มไว้ พลางก้มลงหาเจ้าตัวร้ายของบุรุษอย่างช้าๆ เมื่อก้มลงใกล้จะได้สัมผัสมันแล้ว เธอก็แหงนเงยขึ้นสบตาคมอีกครั้ง พอเห็นเขาพยักหน้าหล่อนก็จูบยอดแข็งร้อนเบาๆ “อ่า! จูบแบบนั้นมันไม่พอหรอกดุ๊กดิ๊ก ต้องอ้าปากดูดกลืนมัน คิดว่ามันเป็นกล้วยลูกเท่าแขนก็แล้วกัน จริงๆ มันก็ใหญ่เท่าแขนหนูนะ” อดอวดความใหญ่โตของตัวเองไม่ได้ “คนหลงตัวเอง คน...อะ! อือ!” ยังพูดไม่ทันสุดความก็ถูกมือใหญ่กดใบหน้าให้ซุกซบกลางหว่างขาเสียแล้ว เธอพยายามดิ้นขัดขืนเพื่อผละออกมาหายใจ แต่ก็ไม่เป็นผล มือน้อยทุบตีต้นขาเขาแรงๆ “อ่า! เจ็บนะดุ๊กดิ๊ก จะฆ่าผัวรึไง มือหนักจริงเชียว” พูดน้ำเสียงไม่จริงจังนัก ยอมปล่อยมือที่กดหัวหล่อนออก “คนมันหายใจไม่ออก กดมาแบบนั้นมีนก็ขาดอากาศหายใจตายแย่สิคะ” เธอแหงนเงยขึ้นโต้ตอบ “มันไม่ตายหรอก แต่พี่นี่สิจะตายเอา มันร้อน มันรุ่มไปหมดแล้วตอนนี้ ขนาดน้ำจากฝักบัวไหลอาบตลอดยังร้อนเลย อ่า! ช่วยพี่เถอะคนดี” พูดพลางลูบแก่นกายร้อนของตัวเองอย่างทรมานซ่าน

“อยากเอาฉันเหรอถึงได้ยืนจ้องแบบนี้” พูดพร้อมกับลืมตาขึ้นแล้วลุกพรวดพราดทันที ยิ่งทำให้จินตนาร้องกรี๊ดยกมือขึ้นปิดตาเมื่อเห็นความเป็นบุรุษแข็งแรงของเขาเหยียดกายขยายตัวอยู่กลางหว่างขาของเขา ว้าย! “ทำเป็นตกใจ เมื่อก่อนทั้งดูดทั้งอมและขย่มก็ทำมาแล้ว” พูดจบก็ตวัดมือเกี่ยวเอวเล็กของจินตนาเข้ามาหาจนเธอเสียหลักทรงตัวปะทะแผงอกแกร่งของเขา ปักษาพยายามแล้ว พยายามจะไม่แตะต้องจินตนา แต่หล่อนก็มาหาเขาเอง เขาทนไม่ไหวแล้ว เขาต้องการเธอ ต้องการมาก และที่สำคัญเขาตื่นตั้งแต่เธอเดินมาหยุดยืนอยู่ข้างอ่างอาบน้ำแล้ว แต่อยากรู้ว่าหล่อนจะทำยังไงต่อเลยแกล้งหลับต่อ แต่ความเป็นชายชาติบุรุษที่จมดิ่งอยู่ใต้น้ำนั้นไม่ได้สงบนิ่งอย่างที่สั่ง มันผงาดตื่นตัวจนตอนนี้พร้อมจะขย่มกระแทกในกายสาวฉ่ำแฉะของจินตนาแล้ว “ปล่อยฉันนะ คุณปัก คุณไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้กับฉันแล้ว” หล่อนดิ้นรนออกจากอ้อมกอดของเขา พร้อมใช้มือทั้งสองดันร่างตัวเองออกจากอ้อมแขนของเขาสุดแรง “ใช่...ฉันไม่มีสิทธิ์ แต่เธอหิวและลักลอบเข้ามาหาฉันเอง ฉันจะสนองเธอก็ไม่ใช่เรื่องแปลกไม่ใช่เหรอ วัวเคยขาม้าเคยขี่กันแล้วมาทำเป็นหวงตัว ฉันก็ไม่ได้อยากแตะต้องเธอหรอก แต่ตอนนี้ฉันมีอารมณ์อยากเอาแค่ไหนเธอก็เห็น” พูดพร้อมกับรวบมือเล็กที่ดันหน้าอกตัวเองแล้วบังคับมากอบกุมความแข็งแรงกลางหว่างขาตัวเอง “อา อือ” เพียงแค่มือน้อยแตะสัมผัสโดนปักษาก็คำรามแหบพร่า “ไม่นะ ฉันไม่ต้องการคุณ ฉันเกลียดคุณคนเลว!” “แล้วฉันต้องสนใจด้วยเหรอว่าเธอจะเกลียดหรือจะรักฉัน ตอนนี้อารมณ์ฉันไม่ได้สนใจเรื่องเกลียดเรื่องรัก ตอนนี้ฉันมีอารมณ์อยากอึ๊บ เข้าใจไหม ฉันอยากอึ๊บ” พูดจบก็ยกร่างเล็กลอยขึ้นเหนือพื้นพร้อมกับขาใหญ่ก้าวออกจากอ่างอาบน้ำเดินไปยังอ่างล้างหน้าหน้ากระจก เขายกร่างเล็กขึ้นไปนั่งบนอ่างล้างหน้าพร้อมจับเรียวขาเล็กแยกกว้าง กรี๊ดดด “ไม่นะ ฉันไม่ต้องการแบบนี้ คนสารเลว! เผียะ!” หล่อนดิ้นรนและพยายามหุบเรียวขาเข้าหากันแต่ก็ไม่เป็นผลจึงตวัดมือใส่หน้าหล่อของคนตรงหน้าเพื่อย้ำความต้องการของตัวเองว่าเธอไม่ยอม “เธอกล้าตบหน้าฉันเหรอจิน” เขาคว้ามือข้างที่ตบหน้าของเขามาแล้วกัดแรงๆ ที่หลังมือของเธอจนเกิดรอยเขี้ยวบนหลังมือเล็กของหล่อน โอ๊ย! “ฉันเจ็บนะ คนสารเลว” “หรืออยากให้ฉันตบเธอจนเลือดกบปาก เอาไหม ถ้าต้องการแบบนั้นก็ได้นะ” พูดพร้อมกับเงื้อมือขึ้นหมายจะทำแบบที่พูดจริงๆ ส่วนจินตนาเมื่อเห็นมือใหญ่ที่ง้างขึ้นสูง เธอก็ก้มหน้ามองต่ำทันที แต่สายตาก็ก้มไปปะทะกับความแข็งแรงของบุรุษกลางหว่างขาของเขาจนเธอต้องเบือนหน้ามองไปด้านข้าง “ฉันไม่สนใจหรอกนะว่าเธอมาห้องฉันได้ยังไง เมื่อมาแล้วก็ต้องรับโทษ และตอนนี้ฉันก็อยากเอาเธอจนจะบ้าตายอยู่แล้ว ฉันต้องการได้ยินไหมจิน ฉันต้องการกระแทกแรงๆ ในความคับแน่นของเธอ” พูดจบก็ไม่รอช้าจึงกระชากเสื้อยืดสีขาวของหล่อนขาดครึ่ง แล้วดึงรั้งออกโยนทิ้ง โดยไม่สนใจมือเล็กที่ปัดป่ายผลักเขาออกห่าง “ไม่นะ! คุณทำแบบนี้กับฉันไม่ได้ ครั้งแรกคุณก็ข่มขืนฉันแล้ว คุณจะเลวไปถึงไหนคุณปัก” แม้ว่าปักษาจะกระชากเสื้อขาด เธอก็ไม่มีวันยอมแน่ เธอไม่ต้องการอีกแล้ว เธอไม่อยากเจ็บปวดเหมือนที่ผ่านมา “ทำไมฉันจะบังคับและข่มขืนเธอครั้งที่สองอีกไม่ได้ล่ะจิน อีกอย่างจะเรียกข่มขืนไม่ได้ เพราะเธอครวญครางตอบรับฉันและครางร้องเรียกให้ฉันช่วยเธอไม่ใช่เหรอ ถ้าไม่เชื่อก็ตั้งกล้องอัดคลิปไว้ก็ได้” เขาพูดพร้อมกับแสยะยิ้มและรวบมือน้อยทั้งสองไว้ด้วยมือข้างเดียว จากนั้นเคลื่อนตัวเข้าไปแทรกกลางหว่างขาน้อยแล้วใช้ขาแข็งแรงข้างซ้ายกดขาของเธอแยกแนบไปกับอ่างล้างหน้า “ไม่จริง! ฉันไม่เคยต้องการ แต่เพราะคุณหลอกฉัน” เธอร้องปฏิเสธเสียงดัง หึหึ “ฉันหลอกเธอตอนไหน เห็นทุกครั้งเธอก็อ้าขาให้ฉันเอา และบางวันก็ขึ้นขย่มฉันด้วยซ้ำ แล้วตอนนี้เธอก็กำลังอ้าขาให้ฉันว่าไหม”

“จะไปไหนเมียจ๋า...” เสียงหวานพร่าชวนสยิวดังขึ้น ทำให้เธอยืนตัวเกร็งไม่กล้าขยับตัว “ผมถามว่าจะไปไหนบุญ” เสริมถามย้ำอีกครั้งพร้อมกับขยับตัวนอนตะแคงใช้มือเท้ายกหัวตัวเองขึ้นมองไปยังสาวอ้วนน่ารักที่ห่อผ้าห่มเหมือนแหนมมัดไม่มีผิด “คะ...คือจะกลับไปอาบน้ำ แต่งตัวไปทำงานค่ะ” เธอตอบเขาเสียงไม่ดังเท่าไหร่นัก “เมื่อคืนผมบอกว่ายังไงนะ แต่คงจำไม่ได้หรอก เพราะเมื่อคืนอ้วนเมา” เขาพูดต่อ “เรื่องเมื่อคืนฉันไม่รู้หรอกนะ แต่ตอนนี้ฉันต้องไปทำงานแล้ว เดี๋ยวสาย” “ผมบอกให้ลาออกจากงานนะเมื่อคืน ผมจำได้ผมบอกคุณแบบนี้” “ฉันคงทำตามที่คุณเสริมบอกไม่ได้หรอกค่ะ ขอตัวนะคะ ฉันจะสาย” “อือ...ดื้อจริง” “ฉันไม่ใช่เด็กนะจะมาว่าฉันดื้อไม่ได้ อีกอย่างคุณไม่มีสิทธิ์มาสั่งฉันแบบนี้ ฉันขอร้องล่ะคุณเสริม เลิกยุ่งกับฉันสักที เลิกทำแบบนี้สักที” “เดี๋ยวนะ ไม่มีสิทธิ์? และเลิกยุ่ง? เท่าที่ผมจำได้ เมื่อคืนผมมีสิทธิ์ในตัวคุณทั้งคืนนะ และเมื่อคืนคุณก็ยั่วให้ผมยุ่งเอง หรือจำไม่ได้แล้วว่ายั่วผมยังไงบ้าง ขึ้นคร่อมผมไปกี่ยก” “อร้าย...หยุดพูดเดี๋ยวนี้เลยนะคุณเสริม เมื่อคืนฉันเมา ตอนนี้ฉันปกติดีแล้ว เรื่องเมื่อคืนฉันจะถือว่าไม่เคยเกิดขึ้น”

“อือ” สัมผัสแผ่วเบาที่แตะริมฝีปากทำให้เธอรู้สึกจั๊กจี้จนต้องยกมือขึ้นถูแรงๆ “ตื่นได้แล้วค่ะ ดึกแล้วนะคะ” เขาเขย่าแขนคนตัวเล็กปลุกให้ตื่น “อือ...พะ...พี่หมอเหรอคะ” หล่อนถามทั้งๆ ที่ยังหลับตาอยู่ “อือ...พี่หมอเองเด็กดี ตื่นได้แล้วนะคะ พี่หมอผ่าตัดเสร็จแล้วค่ะ” เขาบอกเธอและเขย่าปลุกเธอแรงกว่าเดิม “อือ...เหรอคะ” เธอลืมตาขึ้นช้าๆ พร้อมปรับไล่ระดับการมองเห็นของสายตา ก่อนจะลุกขึ้นนั่งด้วยผมที่ยุ่งเหยิงพร้อมกับยกมือเช็ดคราบน้ำลายที่ไหลเปื้อนแก้ม “อืม...พี่หมอเสร็จนานรึยังคะ” เมื่อมองเห็นคนตรงหน้าชัดเจนจึงเอ่ยถาม “เพิ่งเสร็จครับ แล้วพยาบาลบอกว่าน้องอายมารอ พี่เลยรีบขึ้นมาหา แล้วจะมาทำไมไม่โทรมาบอกหรือไลน์มาบอกหึ” เขาเช็ดคราบน้ำลายมุมปากของเธอมาดูดกินโดยไม่นึกรังเกียจ “อือ...สกปรกค่ะพี่หมอ” เธอปัดมือของเขาออกจากปากของเขา “น้ำลายของเมียสกปรกได้ไง ว่าไงหึ ทำไมไม่โทรหาหรือไลน์มาบอกก่อนว่าจะมา”

น้องศิ ๆ ตื่น ๆ อย่ามานอนหลับทิ้งกันแบบนี้สิ” ชายหนุ่มเดินเข้ามาเขย่าร่างของศิริยาด้วยความไม่พอใจ “อื้อ!" โดนเขย่าแรงเท่าไรศิริยาก็ไม่ยอมตื่นขึ้นมาสักที จนทำให้แดเนียลทนไม่ไหวช้อนอุ้มเธอขึ้นมาเพื่อเดินไปยังเตียงกว้างที่รออยู่ "หึหึ ปลุกยังไงก็ไม่ตื่น แบบนี้ต้องลักหลับซะแล้วไอ้แดเนียลเอ๊ย...แบบนี้น้องไม่ต้องพี่ทำเอง หึหึ" เขาพึมพำในขณะวางศิริยาลงบนเตียงกว้างด้วยความเจ้าเล่ห์ หลังจากวางศิริยาลงบนเตียงเรียบร้อยแล้ว แดเนียลก็จัดการกับตัวเองโดยดึงผ้าเช็ดตัวของตัวเองออกทิ้งไปให้เหลือแต่กายล่อนจ้อน อวดโชว์ร่างกายกำยำสมชายของตัวเอง แต่น่าเสียดายที่เธอหลับไปจึงไม่มีโอกาสได้มองเห็นมัน แต่ไม่เป็นไร อีกสักพักศิริยาก็จะได้ชื่นชม ครอบครองกายนี้แต่เพียงผู้เดียวอย่างสมใจอยากที่เขาจะมอบให้ เมื่อจัดการกับตัวเองเสร็จแล้วก็โน้มตัวเข้าไปปลดเปลื้องเสื้อผ้าของศิริยาออกด้วยความร้อนรน ยิ่งอยู่ใกล้ยิ่งอยากสัมผัสจนตอนนี้ลูกชายเขาตื่นตัวกู่ไม่กลับเสียแล้ว “อื้อ!" ศิริยาร้องครางปัดป่ายมือของแดเนียลออกด้วยความรำคาญ “หึหึ ขนาดหลับนะเมียจ๋า หลับยังป้องกันตัวเลย" ตุ้บ! แดเนียลพูดยังไม่ทันขาดคำก็โดนเท้างาม ๆ ของหญิงสาวถีบตกเตียง "โอ๊ย! เมียใครวะ ทำไมตีนหนักแบบนี้วะ นี่มันสองครั้งแล้วนะที่โดนถีบแบบนี้ ครั้งที่แล้วก็หลังจากร่วมรักกัน พอมาครั้งนี้ก็มาโดนตอนที่จะลักหลับอีก เมียฉันเก่งใช่ย่อยเลย ตีนหนัก ปากหนักก็อยู่กับเมียจ๋า" แดเนียลบ่นพึมพำด้วยความตลกตัวเอง เมื่อคิดย้อนถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา เชอะ! คิดจะลักหลับฉันมันไม่ง่ายหรอกพี่แดเนียล ฝันไปเถอะ ศิริยาได้ยินทุกคำพูดของแดเนียล แต่ก็แกล้งนอนหลับตาต่อไป เพื่อคอยดูว่าเขาจะทำยังไงต่อ “เอาวะ แค่ถอดชุดเสร็จเราก็จะได้เห็นสวรรค์รำไรแล้วเว้ย!" พูดก่อนจะขึ้นมาทาบทับศิริยาและปลดเปลื้องเสื้อผ้าของเธออีกครั้ง และเหตุการณ์ก็ซ้ำรอยอีกครั้ง ตุ้บ! “โอ๊ย! เอาอีกแล้ว กว่าฉันจะถึงสวรรค์มิตกเตียงตายก่อนเหรอวะ เอ๊ะ หรือว่าน้องศิไม่ได้นอนหลับจริง ๆ อย่างที่เราคิดวะ ต้องใช่แน่ ๆ เธอต้องแกล้งหลับหนีเราแน่เลย” แดเนียลถามเองตอบเอง เมื่อรู้แจ่มแจ้งแล้วว่าตัวเองโดนหญิงสาวตบตา หึหึ ให้มันรู้ไปว่าคนอย่างแดเนียลจะยอมแพ้อะไรง่าย ๆ หึหึ ครั้งนี้เขาบ่นในใจก่อนจะขึ้นไปทาบทับศิริยาบนเตียงอีกครั้งและมันก็เป็นอย่างที่เขาคิดจริง ๆ เมื่อเธอจะยกเท้าถีบอีก มือหนาก็คว้าหมับไว้ทันทีด้วยความรู้ทัน “ไม่ได้กินพี่อีกครั้งหรอกน้องศิจ๋า...” เมื่อได้ยินแดเนียลพูดออกมาแบบนี้ ศิริยาก็ลืมตาขึ้นมาทันทีด้วยความเสียศูนย์ เมื่อรู้แล้วว่าเขารู้ทันเธอ “ไม่ได้กินเหรอคะ ถ้างั้นเอานี่ไป” เอ่ยขึ้นพร้อมกับยกเท้าอีกข้างที่ว่างเพื่อหวังจะถีบแดเนียลอีกครั้ง แต่ก็ไม่เป็นอย่างตัวเองหวังเมื่อโดนรู้ทัน “อย่า ๆ อย่าทำแบบนี้เลยเมียจ๋า อยากโดนผัวทำโทษนักก็ไม่เห็นต้องลงทุนทำแบบนี้ บอกผัว ผัวก็ยอมทำให้ถึงใจทั้งคืนทั้งวันแล้ว หึหึ” แดเนียลพูดกำกวมอีกครั้งให้ศิริยารู้สึกเกรงกลัวในตัวเขาบ้าง “อย่ามาพูดบ้า ๆ แบบนี้กับศินะพี่แดเนียล” หญิงสาวเอ่ยกล้า ๆ กลัว ๆ “หึหึ ไม่เอาน่า...น้องศิเป็นเมียพี่แล้วนะ อย่ามาเล่นตัวหน่อยเลยคนดี พี่รักน้องศินะถึงได้ทำแบบนี้” แดเนียลพยายามพูดหว่านล้อมให้หญิงสาวคล้อยตาม แต่พูดยังไง ศิริยาก็ไม่ยอมอ่อนให้เขา “แต่ศิไม่ได้ระ...อุ๊บ!" คำว่ารักของศิริยากลืนหายเข้าไปในลำคอ เมื่อโดนปากหนาของแดเนียลประกบปากอย่างรวดเร็ว “อื้อ!" หญิงสาวได้แต่ครวญครางเมื่อโดนแดเนียลฉวยโอกาสแบบนี้ เธอทั้งดิ้นทั้งทุบตีชายหนุ่มแต่ก็ไม่เป็นผล ยิ่งทุบตีมากเท่าไร เขาก็ยิ่งบดจูบรุนแรงมากขึ้น “อย่าดิ้นสิน้องศิ อีกไม่นานเราก็จะมีความสุขแล้วคนดีของพี่” เขาผละออกมาเอ่ยกับหญิงสาวแป๊บเดียวก็ก้มกลับลงไปบดจูบหญิงสาวอีกครั้งด้วยความรัญจวนใจ ส่วนมือหนาก็ไม่ปล่อยให้อยู่เฉย ๆ รีบใช้มือที่ว่างอยู่ของตัวเองปลดเปลื้องเสื้อผ้าของหญิงสาวออก เมื่อเห็นว่าตอนนี้ศิริยามัวแต่ทุบตีเขาจนลืมสนใจจุดนี้ไป จึงถือโอกาสนี้ปลดพันธนาการพวกนี้ออกให้พ้นทางเสียที เพื่อจะได้สัมผัสเนื้อนวลได้อย่างถนัดถนี่ “อย่านะ...” เมื่อปากของตัวเองเป็นอิสระ ศิริยาก็ร้องท้วงออกมาได้นิดเดียวก็โดนปากหนาของแดเนียลประกบลงมาอีกครั้ง ตอนนี้ร่างบางปราศจากเสื้อผ้าแล้ว เหลือแต่ชุดชั้นในลายโดเรมอนเท่านั้นที่เขายังไม่ได้ปลดออก “อื้อ! น้องศิจ๋า...ยอม ๆ พี่เถอะ ไหน ๆ ก็เป็นเมียพี่แล้ว จะยอมพี่อีกหลาย ๆ ครั้งจะเป็นไรไป” แดเนียลผละออกมาเอ่ยกับศิริยาด้วยเสียงแหบพร่า “ไม่! ยังไงศิก็ไม่ยอม ศิจะสู้จนกว่าจะหมดแรง..." เผียะ! พอเอ่ยเสร็จศิริยาก็ยกมือของเธอฟาดที่หน้าสากอย่างจัง จนหน้าของชายหนุ่มชาไปชั่วขณะ “ชอบความรุนแรงก็ไม่บอก” เมื่อโดนหญิงสาวตบมาแบบนี้ก็ไม่คิดที่จะทะนุถนอมศิริยาแล้ว ไหน ๆ ก็ไม่ยอมดี ๆ แล้วใช้กำลังขืนใจให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย คนเขารัก คนเขาอยากได้ยังจะมาเล่นตัวอีก แถมยังมาตบหน้ากันแบบนี้อีก เขายอมไม่ได้ “อย่านะ อย่าทำศิเลยพี่แดเนียล ศิขอโทษที่ตบพี่เมื่อกี้นี้ ศิขอโทษจริง ๆ” ศิริยาร้องขอโทษด้วยความสำนึกผิด เมื่อตอนนี้แดเนียลกระชากชุดชั้นในของเธอออกจนเหลือแต่เนื้อตัวเปลือยเปล่าเหมือนกันทั้งสองฝ่าย “หึหึ มาร้องขอโทษตอนนี้มันก็สายไปแล้วน้องศิ ตอนพี่ขอดี ๆ ทำเป็นสะดีดสะดิ้ง พอพี่ทำแบบนี้ทำมาเป็นร้องขอความเห็นใจ ฝันไปเถอะ หึหึ” “ไหนพี่บอกว่ารักศิไง ทำไมพี่ทำแบบนี้” ศิริยาร้องท้วงอย่างมีหวัง “ใช่! พี่รักศิมากถึงต้องทำแบบนี้ไง แต่ศิต่างหากเคยคิดเห็นใจพี่บ้างไหม เคยมีใจให้พี่สักเล็กน้อยไหม นั่นไง เงียบแบบนี้แสดงว่าไม่มีใจให้พี่ ถ้างั้นก็ยอมเป็นของพี่อีกครั้งเถอะนะคนดีของพี่” แดเนียลถามเองตอบเอง

"เชฟคุณ" ผู้อร่อยกว่าเค้กชาเขียว ถ้าไม่เชื่อถาม "น้องต้อง" ผู้ชิมได้ค่ะ -------- “ชิมสิ” เขาตักป้อนหญิงสาว และต้องใจก็อ้าปากรับเค้กที่เขาตักให้พร้อมเคี้ยวตุ้ยๆ “เป็นไง เค้กกับพี่ อะไรอร่อยกว่ากัน” แค่ก! แค่ก! แค่ก! ต้องใจแทบสำลักเค้กในปากที่กำลังจะกลืนทันที เมื่อเขาถามแบบนี้และมองดูหน้าเขาที่เจ้าเล่ห์กับมองเลยต่ำไปยังลำคอหนาที่เปลือยเปล่า ให้ตายเถอะ เขามันไร้ยางอาย เขามันพวกชอบโชว์ ไม่ยอมไปใส่เสื้อผ้ายังมาใส่ผ้ากันเปื้อนนั่งมองอีก ไม่เย็นก้นรึไงพ่อคุณ “เค้กค่ะ” เธอตอบทันทีเมื่อมองสำรวจคนตรงหน้าแล้ว “ทำไมถึงเป็นเค้กไม่ใช่พี่ล่ะ” เขายื่นมือหนาไปเช็ดมุมปากที่เปื้อนให้เธออย่างอ่อนโยน “ก็เค้กมันกินได้ แต่พี่น่ะกินไม่ได้” “แน่ใจว่ากินไม่ได้” พูดจบเขาก็ลุกขึ้นก้าวเท้าขึ้นเหยียบเก้าอี้ที่นั่งแล้วเลิกผ้ากันเปื้อนเปิดขึ้นทันที และสิ่งที่โชว์ตรงหน้าก็คืองูหลามของเขานั่นเอง มันไม่ได้นอนนิ่งแล้ว มันตื่นจากการนอนหลับแล้ว ว้าย! “ทำบ้าอะไรคะเนี่ย ปิดเดี๋ยวนี้” เธอสั่งเขาพร้อมยกมือขึ้นปิดตา “บอกมาว่าพี่กับเค้กชาเขียว อะไรอร่อยกว่ากัน” เขาถามย้ำอีกแล้วโน้มโค้งตัวลงไปปาดหน้าเค้กแล้วนำมาปาดท่อนเนื้อบุรุษแข็งร้อนของตัวเอง “เค้กค่ะ” “ให้ตอบอีกครั้ง” เขาบอกเสียงทุ้ม “เค้กค่ะ” เธอยืนยันคำเดิมแล้วก็ส่ายหน้าให้กับคนทะลึ่งลามก เขามันโรคจิตชัดๆ “พี่ให้ตอบแล้วนะ ตอบไม่ถูกใจพี่เอง และพี่จะถามอีกครั้งหลังจากน้องต้องกินพี่แล้ว” เขาก้มลงไปปาดวิปครีมหน้าเค้กขึ้นมาปาดป้ายตามหว่างขาตัวเองและท่อนเนื้อเอ็นอุ่นร้อนอีกครั้ง “ทำอะไรคะเนี่ย พอได้แล้ว ไปอาบน้ำได้แล้วค่ะ อย่ามาโชว์แบบนี้ จริงอยู่ว่าต้องจะเห็นทุกวัน แต่ต้องไม่ชินนะ และไม่มีวันจะชินด้วย” เธอบอกเขาพร้อมโบกมือไล่เขาไปไกลๆ แล้วมองเค้กตรงหน้าชิ้นของตัวเองที่เขาไม่ได้เอามือปาดครีมไปป้ายตัวตนของเขา “ไม่อาบจนกว่าต้องจะชิมพี่และตอบใหม่ว่าพี่หรือเค้กอร่อยกว่ากัน” แล้วเขาก็ก้าวขาขึ้นมาเหยียบบนโต๊ะทานข้าวพร้อมกับขาอีกข้างก้าวตามมาแล้วย่อตัวนั่งลงถ่างขาแยกกว้างตรงหน้าเธอทันที ว้าย! ต้องใจตกใจแล้วตกใจอีกกับการกระทำของอธิคุณ นี่เขาเป็นเชฟหรือเป็นโรคจิตกันแน่ “โรคจิต! หุบขาเดี๋ยวนี้พี่คุณ” “ไม่หุบ กินพี่หน่อยสิ กินพี่แล้วค่อยตัดสินว่าพี่กับเค้ก อะไรอร่อยกว่ากัน” “บ้ารึไงคะ พี่มันบ้าไปแล้ว ไอ้เชฟโรคจิต” พูดจบเธอก็จะลุกขึ้น แต่มือใหญ่เอื้อมมากดหัวไหล่เธอให้นั่งอยู่กับที่ “กินพี่ก่อนสิ กินพี่” เขาพูดพร้อมยกเอวสอบแอ่นเด้งฟาดท่อนเนื้อใหญ่โตไปกับหน้าของเธอ.....

หอบผ้าหอบผ่อนข้ามน้ำทะเลเพื่อมาบอกเขาว่า "ท้อง" กับเขา นึกว่าเขาจะดีใจเธอคิดผิด เพราะสิ่งที่ได้รับกลับมาหลังจากนั่นคือความใจร้ายของเขา ทำไมกัน ทำไมเขาถึงจงเกลียดจงชังเธอนัก --------------- “พี่จะแน่ใจได้ยังไงว่าเธอท้อง” “พี่มาร์คก็พาไวน์ไปตรวจสิคะ และก็พาฝากท้องด้วย ที่ไวน์มาที่นี่เพราะไวน์มาหาพ่อให้ลูก ไวน์ยังไม่ได้บอกทุกคนหรอกค่ะว่าไวน์ท้อง” “ยังไงพี่ก็รับผิดชอบเธอไม่ได้ พี่ไม่ได้รักเธอไวน์ ได้ยินไหม พี่ไม่ได้รักเธอ พี่มีแฟนแล้วและพี่ก็รักเธอมาก ถึงไวน์จะท้อง พี่ก็จะรับแค่ลูก แต่ตัวไวน์ พี่ไม่ต้องการ เรื่องลูกถ้าท้องจริงพี่ยินดีรับแน่นอน” เขาลุกขึ้นยืนเต็มความสูง พูดตามที่สมองประมวลผลออกมาอย่างรวดเร็ว เขาไม่อาจยอมรับวรนิษฐ์ได้ เขาไม่ได้รักเธอและไม่เคยคิดจะรักด้วย “หมายความว่ายังไงคะ พี่มาร์คจะไม่รับผิดชอบไวน์เหรอคะ พี่มาร์คได้ไวน์แล้วและพรากพรหมจรรย์ไวน์ไปด้วย” “ผู้ชายสมัยนี้เขาไม่แคร์พรหมจรรย์กันแล้วไวน์ ไวน์เองก็น่าจะรู้ดีว่ายุคนี้มันยุคไหนแล้ว ไวน์ก็โตที่เมืองนอก ไวน์น่าจะรู้ดี” “สำหรับคนอื่นไวน์ไม่รู้ แต่สำหรับไวน์มันสำคัญมาก ยังไงพี่มาร์คก็ต้องรับผิดชอบไวน์ แต่งงานกับไวน์ ถ้าพี่มาร์ครับผิดชอบ ไวน์จะบอกคุณย่ากับคุณพ่อว่าไวน์ท้อง” “อย่ามาขู่พี่” “ไม่ได้ขู่ ไวน์พูดจริงทำจริง” “คิดว่าพ่อกับคุณย่าจะบังคับพี่ได้งั้นเหรอ จำไว้ว่าพี่ไม่มีวันรักเธอ เรื่องลูกพี่จะรอเขาคลอดแล้วเอามาเลี้ยงเอง ผู้หญิงคนเดียวที่พี่รักคือแพร” พูดจบแล้วเขาก็ลุกเดินออกจากห้องของเธอไปด้วยความเดือดดาล กล้านัก กล้าขู่เขาว่าจะบอกพ่อกับคุณย่า คิดว่าเขาแคร์เขาสนใจรึไง เชิญเลย แต่ถ้าจะให้รับผิดชอบไม่มีทาง เขาไม่ได้รักวรนิษฐ์ --------- “นี่มันอะไรกันไวน์” เมื่อปลายสายกดรับสาย เขาก็กระชากเสียงถามไปในสายทันที “อะไรคะ?” เธอถามเขาอย่างงงๆ ไม่เข้าใจในความหมายของเขา “ก็หมายศาลไง ฟ้องหย่าเหรอ” “อ้อ...ค่ะ ก็พี่บอกไม่ยอมหย่าเอง ไวน์เลยต้องพึ่งศาล” “นี่เอาจริงเหรอ?” “แล้วไวน์บอกเหรอคะว่าพูดเล่น ถ้าไม่อยากให้ถึงศาลก็ยอมเซ็นใบหย่าให้ไวน์สิคะ เรื่องจะได้จบๆ” “ไม่มีทาง! ยังไงพี่ก็ไม่หย่าหรอก ไม่รักพี่แล้วเหรอ?” เขาถามเธอในท้ายประโยคและหวังว่าเธอจะตอบกลับมาว่า ‘รัก’ แต่กลับตรงกันข้าม

“อย่ามาแตะต้องฉัน” มือเล็กปัดมือใหญ่ที่จับคางตัวเองออกด้วยท่าทางรังเกียจ “คุณเป็นของผม ทำไมจะแตะต้องไม่ได้ ตั้งแต่คุณจรดปากกาลงบนทะเบียนสมรสแล้วกุล คุณไม่มีสิทธิ์มาต่อต้านผมและปฏิเสธผม” “ฉันก็บอกคุณตั้งแต่แรกแล้วว่าฉันทำเพื่อลูก ที่ยอมจดทะเบียนด้วยเพราะลูก เพราะน้องแอล ไม่ได้ต้องการมาเป็นของเล่นบนเตียงของคุณ ไม่ต้องการสัมผัสต่ำๆ จากคนเลวๆ อย่างคุณ” “แต่คุณก็ขึ้นชื่อว่าเป็นเมียคนต่ำๆ เลวๆ อย่างผมไม่ใช่เหรอกุล” เขายิ้มหยันหล่อนแล้วคว้าแขนเล็กกระชากลากลงมาจากเตียงจนเธอเสียหลักพุ่งตัวปะทะกับร่างใหญ่โตของเขา ตุ้บ! “คุณจะทำอะไรฉัน ปล่อยฉันนะ” หล่อนดิ้นขัดขืนเมื่อเขาตวัดแขนโอบกอดรัดเธอแน่น “ทบทวนความหลังกันหน่อยเป็นไง ย้อนความหลังความเป็นสามีหน่อยเป็นไง” “ไม่นะ คุณจะทำกับฉันเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้นะ” “ผมจะทำ ใครจะทำไม และน้องแอลก็หลับอยู่ ผมรู้ถ้าลูกได้หลับแล้วไม่มีทางจะตื่นง่าย และเป็นโอกาสเหมาะที่เราจะรื้อฟื้นความหลังกันไม่ใช่เหรอ” หลังมือหนาเสียดสีถูไถไล้เลื่อนตามนวลแก้มนวลที่แดงก่ำด้วยความโกรธของเธอ “ไม่นะ” “คุณห้ามผมไม่ได้ คุณก็รู้ไม่ใช่เหรอกุล คุณก็รู้ยามผมหิว ผมตะกละแค่ไหน และตอนนี้ผมก็หิวคุณมากด้วย” เขาโน้มหน้าต่ำลงมากระซิบให้เธอได้ยิน “คนสารเลว!” “เก็บเสียงไว้ร้องครางยามผมสอดใส่ไม่ดีกว่าเหรอกุล” “ต่ำ!” “คนต่ำๆ คนนี้เป็นพ่อของลูกคุณนะ อย่าลืมสิ”

จากหมอเขือที่เปHนความรักแบบเต๊ะาะสาวอ้วนร้อยโล ก็มาหมอผู้น้องอย่างหมอฟักไม่พูดถึงไม่เขียนไม่ได้เลยค่ะ เขาก็เผลอใจรักสาวอวบไปแล้วแต่ก็ปากร้ายปากแข็งเหลือเกินค่ะ ณิการ์ฝากเรื่องราวความรักของหมอฟักกับพยาบาลตุ้ยนุ้ยอย่างพยาบาลนิดด้วยนะคะ ความรักของเธอมีให้เขาตลอด แต่เขาก็ใจร้ายกับเธอมากเช่นกัน แต่ทำไมพยาบาลนิดถึงเกลียดเขาไม่ลงสักที ****** “มีอะไร?” ถามคนที่ขึ้นมาพบตนเองในเวลาทำงาน ทั้งๆ ที่เขาไม่ได้เรียกพบพยาบาลสาว “ดิฉันท้องค่ะ” ตัดสินใจแล้วว่าจะบอกชายหนุ่ม “ฉันจะแน่ใจได้ยังไงว่าเด็กในท้องเป็นลูกของฉัน” น้ำเสียงกระด้างกระเดื่องเปล่งลอดออกมาจากริมฝีปากหนาหยักได้รูปของผู้อำนวยการหนุ่มของโรงพยาบาล ซึ่งคำพูดของเขามันช่างกรีดใจของพยาบาลสาวร่างอวบเหลือเกินตอนนี้ “ทำไมผู้อำนวยการพูดเหมือนกับว่าดิฉันนอนกับคนอื่นไม่ได้นอนกับผู้อำนวยการล่ะคะ” พยาบาลสาวถามผู้อำนวยการหนุ่มที่ยืนกำมือหันหลังให้ตนเองอยู่ที่โต๊ะทำงานของเขา หึ! ฟักทองหันมาแสยะยิ้มหยันสาวอวบ ก่อนจะเดินมาเชยคางมนคนตัวเตี้ยให้แหงนเงยขึ้นสบตาตนเองแล้วพูดต่อ “ฉันจะไปแน่ใจได้ยังไงพยาบาลนิด เธออาจจงใจปล่อยให้ตัวเองท้องเพื่อจับฉันก็ได้ อีกอย่างฉันก็ใส่ถุงยางทุกครั้งตอนที่เอากับเธอ” พูดจบก็ปล่อยมือจากคางมนแล้วเบือนหน้าหนี “ใช่ ผู้อำนวยการใส่ถุงยางทุกครั้งและถุงยางก็แตกทุกครั้งไม่ใช่เหรอคะ” ชณินันท์ชี้แจง “เธอรู้ว่าถุงยางแตกแล้วทำไมไม่กินยาคุม เป็นถึงพยาบาลไม่น่าโง่ปล่อยให้ตัวเองท้อง นอกเสียจากเธอจงใจจะจับฉันตั้งแต่แรกแล้วพยาบาลนิด” เขากำมือตัวเองแน่น เพื่อไม่ให้พลั้งเผลอไปทำร้ายพยาบาลสาว “ดิฉันไม่เคยคิดจะจับผู้อำนวยการ และดิฉันก็นอนกับคุณคนเดียว คุณก็รู้” หล่อนแก้ตัวให้ตัวเอง และเธอก็ไม่เคยนอกกายนอกใจเขาถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้เห็นเธอเป็นมากกว่านางบำเรอก็ตาม หึ! “ถ้าหมดเรื่องจะพูดแล้วก็ไปทำงานได้แล้ว ส่วนเด็กในท้องเธอ ฉันไม่มีวันรับผิดชอบหรอกถ้ายังไม่ได้ตรวจดีเอ็นเอ” แม้จะเชื่อไปแล้วครึ่งหนึ่งว่าเด็กในท้องของพยาบาลสาวเป็นลูกของตัวเอง แต่เรื่องอะไรเขาจะให้พยาบาลอย่างชณินันท์เอาลูกมาจับได้ง่ายๆ ส่วนชณินันท์ไม่ได้พูดตอบโต้อะไรอีก เธอเดินปิดปากตัวเองกลืนก้อนสะอื้นไห้ออกไปจากห้องเงียบๆ ตามที่ชายหนุ่มต้องการ และพอเสียงประตูห้องปิดสนิทพร้อมกับร่างเล็กหายไปจากสายตา เขาก็พึมพำกับตัวเองทันที “ไม่มีทาง! ฉันไม่ให้เธอจับฉันได้ง่ายๆ หรอกพยาบาลนิด” กำมือตัวเองแน่นแล้วเดินไปทิ้งตัวนั่งลงเก้าอี้ทำงานตัวเองด้วยใจร้อนระอุ โรมานซ์

ผิดเหรอที่ผู้ร้ายอย่างเขาจะมีหัวใจเหมือนคนทั่วไป ผิดเหรอที่ความรักของเขานั่นแสดงออกให้เห็นมากกว่าคำพูด ผิดเหรอที่คำว่ารักมันไม่สำคัญเท่ากับการกระทำที่ทำให้เห็นในแต่ละวัน แม้เธอจะเกลียดสองมือที่เปื้อนเลือดของเขา แต่เขาก็จะใช้มือทั้งสองข้างกอดรั้งเธอไว้กับตัว เพราะเขา "รักเธอ" ตัวอย่าง.... “ฉันต้องปกป้องตัวเอง และเธอเชื่อเหรอว่าฉันฆ่ามันเจน อีกอย่างถ้ามันไม่ตาย ฉันก็ต้องตาย” คลังแสงอยากจะอธิบาย แต่สายตาของคนที่เขารักที่จ้องมองมานั้น มันบอกชัดว่าเจนจิราตัดสินเขาเป็นผู้ร้ายไปแล้ว หล่อนไม่เคยเชื่อเขาเลย ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะเชื่อเขา “คนเลวๆ อย่างคุณ ตายไปก็ไม่มีใครนึกถึงหรอก” เจนจิราโต้ตอบกลับไปด้วยความเกลียดชังคนตัวโต เพราะเขา...ชีวิตของเธอถึงพัง ความฝันที่มีทุกอย่างต้องหักมุมเพราะเขา และตอนนี้เธอยังต้องอุ้มท้องลูกของเขาอีก ไม่ได้...ลูกของเธอจะต้องไม่มีพ่อระยำแบบเขา “เธออยากให้ฉันตายมากใช่ไหมเจน เธอเกลียดฉันมากใช่ไหม เธอเกลียดแต่ฉันรัก รู้ไหม...ฉันรักเธอ” หนุ่มใหญ่เดินมาเขย่าไหล่มนแรงๆ พร้อมตะโกนย้ำคำรักให้เธอได้ยิน แม้ว่าหล่อนจะเกลียด แต่หล่อนก็ควรให้โอกาสหัวใจของเขาได้โอบกอดหล่อนและลูกน้อยบ้าง “ใช่ ฉันเกลียดคุณ และหยุดพูดว่ารักฉันสักที ฉันเกลียดความรักของผู้ชายเลวระยำอย่างคุณ” เธอปัดมือของเขาออกจากไหล่มนของตัวเองทั้งน้ำตา เธอทั้งเกลียดทั้งแค้นคลังแสง และอีกใจก็เจ็บปวด เพราะเผลอไปรักผู้ร้ายอย่างเขาไปแล้ว เกลียด! เกลียดตัวเองที่สุดตอนนี้ “ฉันเข้าใจแล้ว ถ้าฉันตาย เธอจะสบายใจและยินดีใช่ไหม” เขาถามคนตัวเล็กแล้วก้าวถอยห่างออกไปจากเธอ ก่อนจะหมุนตัวแล้วเดินจากไปทั้งน้ำตา ซึ่งน้ำตาของเขา เจนจิราก็ไม่มีโอกาสได้เห็นมัน เธอไม่รู้หรอกว่าผู้ชายหยาบกระด้างอย่างเขานั้นรักเธอมากแค่ไหน และตอนนี้กำลังร้องไห้เพราะเธอด้วยเช่นกัน ตลอดชีวิตของคลังแสงไม่เคยเสียน้ำตาให้ใคร แต่มาวันนี้เขากลับต้องร้องไห้เพราะหล่อน เพราะคนที่เขารักสุดหัวใจ “ฉันไม่ได้ต้องการแบบนั้น” หล่อนตอบเขาแผ่วเบาขณะที่เขาเดินจากไปไกลแล้ว เจนจิรานั่งทรุดกายลงกับพื้นหญ้าแล้วร้องไห้กับตัวเองเมื่อเหลือตัวคนเดียว จริงอยู่ที่เธอเกลียดเขา แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าอยากให้เขาตาย ให้ตายสิ...เธอเกลียดเขามากและก็รักผู้ชายที่แสนเลวคนนั้นมากเช่นกัน ฮือๆๆๆ

"นาสูร" ชื่อเหมือนยักษ์ในละครพื้นบ้าน แน่นอน ชื่อเหมือนแต่เขาต่างจากยักษ์พวกนั้นเยอะ เพราะเขามีตัวตนที่สัมผัสได้และ "กินดุ" ดุในที่นี้คือดุอะไรมาลุ้นไปด้วยกันค่ะ ส่วนผู้ที่ต้องตาของเขาก็คือ "พุดซ้อน" สัตวแพทย์สาวผู้ไร้เดียงสา แล้วจะเป็นยังไงเมื่อความรักมันเกิดขึ้นระหว่างยักษ์กับมนุษย์.... ------- “อ่ะ...อื้อ” เธอเบิกตากว้างในความมืดสลัวเมื่อรู้ว่าตอนนี้ตัวเองถูกคุกคามยามดึก “ชูว์! ฉันเองเด็กน้อย” เขายกมือมาปิดปากเธอพร้อมบอกให้รู้ว่าคือเขา “คุณนาสูร” “ใช่ ฉันเอง ก็บอกแล้วไงว่าเจอกัน” “ฟ้าอยู่” “เธอไม่ตื่นหรอก” เขาบอกตอบกลับ “แต่ไม่ได้นะคะ เราจะ...” “ทำไมจะไม่ได้ ก็ฉันหิวมาหลายวันแล้วน้อง เธอก็รู้ว่าฉันต้องการเธอมากแค่ไหน” เขารีบบอกสวนกลับโดยที่เธอยังพูดไม่สุดประโยคความ “พรุ่งนี้ฟ้าก็กลับแล้ว” เธอบอกพร้อมดันเขาไปนอนข้างๆ ตัวเองที่ยังมีพื้นที่ว่างอยู่ “ไม่มีพรุ่งนี้ทั้งนั้น ฉันต้องการวันนี้เด็กน้อย ขอเถอะนะ เพื่อนเธอไม่มีทางตื่นถ้าฉันไม่สั่งให้ตื่น เรามามีความสุขกันเถอะนะ ฉันรู้ว่าเธอเองก็โหยหาฉัน” มือใหญ่สอดเข้าไปในใต้ผ้าห่มแล้วบีบเคล้นเต้าของเธอ “อ่ะ...อื้อ คะ...คุณนาสูร ยะ...อย่าทำแบบนี้ค่ะ น้องอาย ถึงฟ้าจะไม่ตื่น แต่ฟ้าก็นอนอยู่ข้างๆ นะคะ” พึ่บ! แล้วผ้าห่มที่เธอแบ่งกันกับเพื่อนห่มนั้นก็ถูกถลกดึงรั้งขึ้นไปคลุมหัวของฟ้าใสทันที “คุณทำอะไร เดี๋ยวฟ้าก็หายใจไม่ออก” เธอถามเขาเมื่อเขาดึงผ้าห่มจากฝั่งของเธอไปคลุมหัวเพื่อน “ก็เธออายเพื่อน ฉันเลยทำให้เธอหายอาย” “ด้วยการเอาผ้าห่มคลุมเพื่อนน้องเนี่ยนะคะ ตายักษ์บ้ากาม” นี่เขาคิดได้ยังไงกันเอาผ้าห่มคลุมหัวเพื่อนเพื่อไม่ให้เธอมองเห็นเนี่ยนะ เขามันร้ายและเจ้าเล่ห์ที่สุด หึหึ “ก็เธอต้องการนี่ อีกอย่างเธอก็ไม่เห็นเพื่อนเธอแล้ว เราคลุมเธอไว้แล้วตอนนี้ มาเถอะเด็กดี ขย่มฉันนะน้อง เลิกอายแล้วจัดการผัวซะทูนหัว” แล้วเขาก็อุ้มเธอที่นอนข้างๆ ขึ้นมานอนคร่อมทับตัวเอง “อ่ะ...คนเจ้าเล่ห์ แต่น้อง...” แล้วเขาก็พูดแทรกขึ้นมาก่อนที่เธอจะพูดจบเหมือนเดิม “ฉันบอกแล้วไงว่าฉันหิวเธอมากทูนหัว เถอะนะ จัดการฉัน ถอดกางเกงฉันและชุดนอนของเธอทิ้งซะเด็กดี” เธอยอมแล้วความหื่นของนาสูร ฟ้าใสก็นอนหายใจอยู่ข้างๆ แต่เขาก็ยังไม่สนใจ แม้จะคลุมหัวคลุมร่างของเพื่อนไว้แล้ว แต่เธอก็รู้ดีว่าเพื่อนนอนอยู่ข้างๆ จะให้เธอมีเซ็กซ์กับเขาได้ยังไงกัน “น้องอายอยู่ดี เพราะน้องรู้ว่าเพื่อนน้องนอนอยู่ข้างๆ” “อย่าอายไปเลยนะ ผ่อนคลาย คิดถึงแต่ความต้องการของเราสิเด็กดี จัดการฉันอย่างที่ใจปรารถนา และฉันจะแอ่นเด้งกระแทกตอบรับอย่างที่เธอต้องการน้อง จัดการฉัน” มือใหญ่สอดเข้าไปในชายเสื้อนอนของเธอพร้อมลูบไล้มือสากกร้านไปมากับสีข้างนวลเนียนของพุดซ้อนอย่างปลุกเร่า “อ่ะ...อื้อ น้อง...” “ขย่มฉันเด็กดี ยักษ์ตนนี้มันเป็นของเธอแล้วตอนนี้” น้ำเสียงแหบพร่าทุ้มลึกพูดแทรกขึ้นโดยไม่รอให้เธอได้พูดจบความ.... ปล.นิยายเรื่องนี้ดำเนินด้วยเซ็กซ์เป็นหลักเช่นเดิมค่ะ ถ้าคิดว่าชอบและใช่ก็จัดการจิ้มโหลดได้เลยนะคะ อยากบอกว่ายักษ์ตนนนี้ไม่โหดเขาหวานมาก เขาเน้นแต่กามไม่เน้นกระชากตบตีลากถูค่ะ คิดหื่นเชิญเสพ ยักษ์(ณิการ์)

"ไอ้เทือก" ตัวแทนของความบาปทั้งปวง เขาไม่เคยรู้จักความเมตตา เขารู้จักแต่การฆ่าด้วยเซ็กซ์ "เซ็กซ์" เพราะมันทำให้เห็นสวรรค์โดยไม่ต้องตาย เพราะเขารู้ว่าคนอย่างเขาตายไปก็ได้ตกนรกไม่ได้ผุดไม่ได้เกิด...ส่วน "องค์อินทร์" คือสาวน้อยที่ถูกโชคชะตาผลักให้มาเป็นที่รองรับความต่ำทรามในครั้งนี้ของเขา ---------- “ตื่นได้สักที ตื่นแล้วก็แต่งตัวกลับบ้านเธอไปได้แล้ว” เขาลุกขึ้นพร้อมกับเดินไปยังห้องน้ำไม่สนใจว่าเธอจะทำตามที่สั่งรึเปล่า “มะ....หมายความว่ายังไง” เธอถามเขาอย่างไม่เข้าใจ “กลับบ้านไปได้แล้ว อยากกลับบ้านไม่ใช่เหรอ” เขาหยุดเดินแล้วหมุนตัวมาบอกเธอ “ไอ้ชั่ว! คนสารเลว! ” หึ! “วันนี้ฉันไม่ว่างมาต่อปากต่อคำกับเธอหรอกนะอินทร์” พูดจบก็หมุนตัวเดินเข้าไปในห้องน้ำพร้อมกับเสียงประตูห้องน้ำปิดล็อกดังขึ้น ปึก! “ฉันเกลียดคุณที่สุด เกลียดที่สุดคนต่ำทราม” เธอตะโกนด่าคนในห้องน้ำแล้วมองหาเสื้อผ้าและกระเป๋าตัวเองที่เมื่อคืนถือติดมาด้วย แล้วก็มองกระโปรงที่ถูกฉีกขาดจนใส่ไม่ได้ เธอเม้มปากแน่น ต้องเอาเสื้อเขามาใส่อีกแล้วสินะ เธอพาขาที่สั่นเทาของตนก้าวลงจากเตียงเพื่อจะเดินไปยังตู้เสื้อผ้าของเจ้าของห้อง...... ------- ปล.นิยายเรื่องนี้ใช้เซ็กส์และความรุนแรงดำเนินเรื่องเป็นหลัก ฉะนั้นโปรดอ่านโหลดตัวอย่างทดลองอ่านก่อนโหลดซื้อนะคะ แต่ถ้าคุณชอบความรุนแรง และความเลวของพระเอกและรักคนเขียนกดโหลดได้เลยค่ะ ***ส่วนความหื่นนั้นจัดว่า 35+ แซ่บๆ นั่วๆ ไปเลยค่ะ เตียงหัก เตียงพัง อ่างแตก เก้าอี้หัก ก็ไม่อาจทำให้เราแยกจากกันได้....

“ป่วงอยากลดน้ำหนักจ้ะ คือ...” “ทำไมต้องลด แค่นี้ก็น่ารักแล้ว” รีบสวนขึ้นอย่างไม่พอใจ เพียงแค่ได้ยินว่าสาวอ้วนจะลดน้ำหนัก เขาก็หงุดหงิดขึ้นมาทันที แค่นี้ก็น่ารักแล้ว หมายความว่ายังไงกัน สาวอ้วนถามตัวเองในใจอย่างอาย ๆ ใบหน้าสวยก้มลงมองมือตัวเองที่หน้าตัก ร่างอ้วนบิดไปบิดมาเล็กน้อย ใบหน้ากลมซับสีเลือดจาง ๆ ขึ้นอย่างไม่รู้ตัว “ไม่ต้องลดหรอก น่ารักแล้ว ไม่ได้อ้วนสักหน่อย” มะเขือบอกหญิงสาว “หนักจะร้อยโลนี่นะจ๊ะไม่อ้วนมากสักหน่อย คุณหมอคะ ป่วงอยากลดจริง ๆ จ้ะ ตอนนี้ก็หนัก 91 โล ป่วงไม่อยากอ้วนไปกว่านี้แล้ว กลัวตอนเรียนจบขายไม่ออก” หล่อนพูดติดตลกในท้ายประโยค แต่คนฟังไม่ตลกด้วย ใบหน้าหล่อบึ้งตึงไม่พอใจกับคำท้ายประโยคของสาวอ้วน “นะจ๊ะคุณหมอ ช่วยให้คำแนะนำเรื่องการลดน้ำหนักให้ป่วงหน่อยได้ไหมจ๊ะ ป่วงไม่อยากไปเข้าคอร์สลดน้ำหนัก ป่วงอยากลองลดด้วยตัวเองก่อน” หล่อนแหงนเงยขึ้นสบตาหมอหนุ่มอย่างอ้อนวอน พอได้สบตาคมดุของบุรุษ หล่อนก็กลืนน้ำลายเหนียว ๆ ลงคอด้วยความยากลำบาก ไม่เข้าใจแค่จะลดน้ำหนักทำไมเขาต้องขึงโกรธหล่อนเบอร์แรงขนาดนี้ด้วย ก็เธออยากผอม อยากสวยมันผิดตรงไหน จริง ๆ ก็เพื่อสุขภาพของเธอด้วยแหละ ไม่อยากกินยาลดความอ้วน หล่อนกลัวเป็นเหมือนในข่าวที่ออกกันเกลื่อน แต่หล่อนก็อยากผอม อยากหุ่นดี อยากใส่เสื้อผ้าสวย ๆ เหมือนคนอื่นเขาบ้าง “ไม่! พี่จะไม่แนะนำอะไรทั้งนั้น พี่ไม่อยากให้ป่วงผอม พี่ชอบป่วงที่ป่วงอ้วนแบบนี้” หมอหนุ่มเผลอพูดความรู้สึกของตนออกมาโดยไม่รู้ตัว แล้วลุกขึ้นยืนจะเดินหนี “แต่ป่วงอยากผอม ป่วงอยากผอม คุณหมอช่วยหน่อยนะจ๊ะ ป่วงอยากผอม” หล่อนสวนกลับโดนไม่สะดุดกับประโยคของหมอหนุ่มเลยว่าสื่อถึงอะไร “ไม่! ป่วงผอม ป่วงก็จะสวยแล้วมีแฟนน่ะสิ แล้วพี่เขือคนนี้ล่ะ น้องป่วงไม่คิดบ้างเหรอว่าพี่จะรู้สึกยังไง พี่รู้สึกยังไง ป่วงรู้บ้างไหมว่าตอนนี้พี่รู้สึกยังไง” อะไรของเขา พูดอย่างกับว่ารักเราอย่างนั้นแหละ เป็นไปไม่ได้หรอก คนหล่อ ๆ แบบเขาจะมารักอ้วนดำแบบเราได้ยังไง บุญป่วงพึมพำกับตัวเอง แล้วก็ต้องร้องออกมาด้วยความตกใจ เมื่อถูกกระชากให้ลุกขึ้น "ว้าย! คุณหมอจะทำอะไรจ๊ะ” หล่อนถามพลางกุมมือใหญ่ที่บีบหัวไหล่ทั้งสองข้างของตน “อยากผอมไม่ใช่เหรอ แต่ต้องผอมกับพี่คนเดียวเท่านั้นนะ” มุมปากหนากระตุกยิ้มร้ายอย่างมีแผนการ เมื่อรู้แล้วว่าจะทำยังไงให้สาวอ้วนล้มเลิกความคิดที่จะอยากผอม “ยังไงจ๊ะ” “ยังไม่หมดเวลาพักเที่ยง ไปบ้านพักพี่กันถ้าอยากผอม” หล่อนขมวดคิ้วชนกัน ไม่เข้าใจในความหมายของประโยคที่เขาพูดมา

“น้องช่อด่าพี่ได้ เกลียดพี่ได้ แต่โปรดจำไว้ว่า...พี่รักน้อง” หมอหนุ่มย้ำคำในท้ายประโยคให้ภรรยาวัยกระเตาะตัวเองได้รับรู้ถึงความรู้สึกที่แท้จริงของหัวใจตัวเองที่มีต่อเธอ “ความรักมันเป็นแบบนี้เหรอ?” หล่อนเลิกคิ้วถามสามีตีทะเบียนของตัวเอง ถ้าหากวิธีที่เขาแสดงอยู่ตอนนี้คือความรัก เธอบอกเลยว่ามันไม่ใช่แน่นอน รักแบบไหนถึงได้กักขังเธอไว้แบบนี้ เห็นแก่ตัวแก่เซ็กซ์สิไม่ว่า “สำหรับพี่หมอฤทธิ์ มันก็เป็นแบบนี้แหละความรัก” ฤทธิ์ย้ำอีกครั้ง “ถ้าความรักของพี่หมอฤทธิ์มันเป็นแบบนี้ก็ปล่อยช่อไปเถอะค่ะ ช่อไม่ต้องการให้พี่มารักมาดูแล ช่อไม่ต้องการมีชีวิตอยู่ในกรงขังของพี่ ช่อต้องการอิสระ ได้ยินไหมคะ” เธอบอกเขา “อิสระน้องช่อมีได้ แต่ต้องหลังจากที่น้องช่อรักพี่และมีลูกให้พี่” “เลว! แล้วยังกล้าบอกว่ารักช่ออีก ช่อเกลียดที่สุด และจะไม่มีวันรักด้วย ถึงท้องช่อก็จะหย่าและจะหนี ช่อเกลียดที่สุด เกลียดคนเผด็จการ เอาแต่ใจ” “ดูถูกความรักของพี่มากไปแล้วนะน้องช่อ” น้ำเสียงแข็งกร้าวขึ้นเมื่อเธอดูถูกหัวใจตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า ---------- “หึงพี่เหรอ?” “ใครเขาจะไปหึง ดีใจเสียอีกค่ะ จะได้ฟ้องหย่า” “หย่าอีกแล้ว พี่ว่าเราพูดกันรู้เรื่องแล้วนะเรื่องนี้” ฤทธิ์โน้มหน้าต่ำลงมาเอ่ยใกล้หน้าเธอจนลมหายใจเป่ารดดวงหน้าสวย “ปล่อย!” เธอหลบสายตาของเขาพร้อมดันหน้าอกตัวเองออกห่างจากหน้าอกของเขาเมื่อเขากอดรัดแน่นขึ้น “ไม่ปล่อย เราต้องคุยกัน น้องช่อไม่เชื่อพี่ไม่เป็นไร แต่พี่จะทำให้เชื่อเอง” ว้าย! แล้วร่างเล็กก็ลอยลิ่วขึ้นเหนือพื้นทันที ด้วยความกลัวตกจึงตวัดมือโอบลำคอหนาของคนตัวโต “ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ จะมาทำแบบนี้ไม่ได้นะ ช่อเกลียดที่สุด คนสกปรก คนสำส่อน!” “กล่าวหากันชัดๆ พี่ไม่เคยสำส่อน รูปในข่าวน่ะรูปเก่าแล้ว ตอนนี้พี่มีแค่เราคนเดียว ตั้งแต่เรากลับมา พี่ก็ไม่เคยไปนอนที่ไหน กลับมานอนกับเมียที่บ้านแทบทุกวัน เว้นแต่วันไหนมีเวรที่โรงพยาบาลถึงไม่ได้มานอนกอด” น้ำเสียงทุ้มห้าวทรงเสน่ห์หนักแน่นพร้อมเท้าที่หนักแน่นก้าวเดินไปยังเตียงนอนนุ่ม

“เสียตัวให้มันรึยัง” กัดฟันถามคนใต้ร่างแล้วจับร่างเล็กพลิกตัวขึ้นนอนหงายแล้วรวบมือเล็กทั้งสองไปตรึงไว้เหนือหัว มือใหญ่ของเขากำข้อมือเล็กของเธอกดไว้แล้วอีกมือก็บีบคางมนเชยคางเล็กขึ้นให้สบดวงตาสีเหล็กของตน อือ ปุณณ์ดิ้นรนไปมาเมื่อถูกบีบคางแรงและถูกกำข้อมือแน่น หล่อนเจ็บแต่พูดไม่ได้จนเขาต้องคลายแรงบีบคางของหล่อนแล้วเอ่ยถามเสียงเหี้ยมอีกครั้ง “เสียตัวให้มันรึยัง” “ละ...แล้วยุ่งไรด้วย” คำตอบของปุณณ์ยิ่งไปกระตุ้นความโกรธของเหี้ยม ตอนนี้อารมณ์ของเขาคุกรุ่นอยู่ในทรวง ใบหน้ารกเคราเกร็งแน่นจนสันกรามปูดโปนขึ้นเด่นชัด แล้วเสียงกัดฟันก็ดังออกมาให้ได้ยิน กรอด! ให้ตายเถอะ เมื่อกี้เธอคุยกับผู้ชายเปิดกล้องโดยไม่ใส่ชั้นใน ช่วงล่างเขาโอเค แต่ตอนนี้ท่อนบนของหล่อนก็ไม่มียกทรงปกปิด แถมชุดนอนก็เป็นสายเดี่ยว แล้วเมื่อกี้ไอ้ผู้ชายในกล้องนั้นก็เห็นไปหมดแล้วสิ “แม่งเอ๊ย!” สบถหยาบออกมาด้วยความเกรี้ยวกราดเมื่อคิดว่าผู้ชายคนเมื่อกี้เห็นเต้าทั้งสองของปุณณ์ ทั้งๆ ที่ปุณณ์เอาหมอนปิดหน้าอกไว้ตอนคุย แต่เขาไม่เห็นเลยคิดว่าปุณณ์คุยในสภาพยั่วยวนเหมือนที่ยั่วยวนเขาตอนนี้ อือ! ปุณณ์พูดอะไรไม่ออกเมื่อมือใหญ่นั้นเพิ่มแรงบีบคางของเธอแรงขึ้นอีกครั้ง ใบหน้าสวยบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บ และดวงตาคู่งามก็อาบล้นไปด้วยน้ำใสๆ “พี่จะค้นหาคำตอบด้วยตัวพี่เอง ยั่วมันขนาดนี้หิวมากนักใช่ไหม...ได้ เดี๋ยวไอ้เหี้ยมคนนี้จัดให้สาสมใจเลย” ปุณณ์ส่ายหน้าแรงๆ ไปมาด้วยความหวาดกลัวและไม่เข้าใจในคำพูดของเขา เขาหมายถึงอะไร แล้วมีสิทธิ์อะไรมาทำกับเธอแบบนี้ “อะ...อื้อ” มือใหญ่บีบคางเล็กเชิดขึ้นรับริมฝีปากหนาของตน ความดิบเถื่อน ความหยาบโลนไม่มีความอ่อนโยนของเหี้ยมกระแทกประกบปากน้อยของเธอ สาวเจ้าได้แต่เบือนหน้าดิ้นรนหนี แต่ก็พ่ายแพ้เมื่อถูกมือของเขาบีบล็อกไว้ เหี้ยมยิ่งเดือดเมื่อปากน้อยไม่ยอมเปิดรับเขาจึงขบเม้มริมฝีปากของปุณณ์เพื่อให้เธอเปิดปากต้อนรับแล้วก็ได้ผล เมื่อปากน้อยเปิดรับเขาก็ฉวยโอกาสสอดแทรกเรียวลิ้นสากจาบจ้วงล้วงลึกเกี่ยวเรียวลิ้นร้อนที่กำลังถอยหนีลิ้นสากของตนเอง “อือ...อ่า” เสียงครางอู้อี้ดังลอดออกมาปนเสียงสะอื้นไห้ของปุณณ์พร้อมกับน้ำตาไหลอาบสองแก้มนวล มือใหญ่ที่กำข้อมือเล็กรวบตรึงไว้เหนือหัวก็ปล่อยผละออกมากดไหล่มนให้อยู่นิ่งแล้วปากหนาก็ทำหน้าที่บดจูบเร่าร้อนเอาแต่ใจตัวเองโดยไม่สนใจว่าปุณณ์จะร้องไห้สะอื้นแค่ไหนตอนนี้ “อ่า...ทำเป็นจูบไม่เป็น อย่าไร้เดียงสาหน่อยเลย แต่งตัวอ่อยมันในกล้องยังทำมาแล้ว แค่พี่จูบนิดจูบหน่อยทำเป็นร้องไห้สะอื้น อ่อนว่ะ” ถอนจูบถ่อยของตนออกมาแล้วพูดจาเยาะเย้ยถากถางดูถูกสาวเจ้า ถุย! ปุณณ์ถุยน้ำลายใส่หน้าของคนเลวทันทีเมื่อถูกดูถูก “แม่งอยากนอนซดน้ำข้าวต้มก็ไม่บอก...แควก!” ยกมือขึ้นเช็ดคราบน้ำลายเปื้อนหน้าตัวเองออกพร้อมกระชากชุดนอนซีทรูสีเนื้อของปุณณ์ขาดผ่าครึ่งทันที กรี๊ดดด หล่อนร้องกรี๊ดดิ้นหนีและเอามือปกปิดหน้าอก แต่ก็ไม่เป็นผลเมื่อมือของเธอถูกมือใหญ่ของเขาดึงกระชากเปิดออกไปกดกักไว้ข้างลำตัว

“อือ มะ...ไม่ไหวแล้ว...ฉันไม่ไหวแล้ว ให้ฉันกลับเถอะนะ” หน้าสวยชื้นเหงื่อเซซบอกแข็งแรงของเขา สองมือเล็กจับเอวหนาของเขาไว้แน่นเพื่อไม่ให้ตนเองล้มลงกับพื้น “อ่า เป็นเมียผมต้องอดทน ไม่ว่าเหนื่อยแค่ไหนถ้าผมยังไม่อิ่มคุณก็ต้องอ้าขาให้ผมนะทิมมี่” เขาผลักร่างน้อยออกห่างแล้วกดไหล่เล็กให้ย่อตัวคุกเข่ากับพื้น ชญาดาย่อตัวตามแรงกดของมือใหญ่อย่างอ่อนแรง พอได้นั่งคุกเข่าระดับการมองเห็นของหล่อนก็อย่ากับแก่นกายแข็งร้อนที่ชูชันของเขา หล่อนถึงกลับก้มหน้าแดงซ่านเขินอาย “ฉันไม่ใช่เมียคนบาปอย่างคุณ ฉันไม่ใช่” หล่อนบอกปฏิเสะทั้งๆ ที่มันคือความจริงว่าตอนนี้ลหล่อนตกเป้นของเขา และหัวใจดวงน้อยๆ ก็เริ่มมีคนบาปแทรกแซงเข้ามาทีละน้อยๆ แล้วเช่นกัน “ชูว์ คุณกล้าบอกพวกข้างนอกไหมล่ะว่าเราไม่ได้เมคเลิฟกันในนี้ เสียงของคุณครางเสียวดังขนาดนั้นแล้วคุณจะกล้าหน้าด้านบอกพวกเขาอีกเหรอว่าไม่ใช่เมียคนบาป” เขาเน้นย้ำทุกคำพูดในประโยคแล้วโน้มลงมาเชยคางมนคนที่นั่งคุกเข่ากับพื้นให้แหงนเงยขึ้นรับจูบร้อนอ่อนโยนของตน “ปากของคุณเป็นขอผมคนเดียวเท่านั้นทิมมี่” ผละจูบอ่อนโยนออกมาเอ่ยยิ้มมุมปากให้คนตัวเล็กที่นั่งคุกเข่าตัวสั่นตรงหน้าตน มือใหญ่ปัดปอยผมที่ติดข้างแก้มชื้นเหงื่อและเปียกของชญาดาออกมาทัดหูให้หญิงสาวด้วยความเผลอไผก่อนจะโมลงไปดึงปลายผมสีดำยาวสลวยมาสูดดม “อ่า หอมเหลือเกินทิมมี่ จำไว้ไม่ว่าจะวันนี้หรืออนาคตคุณเป็นของคนบาปคนนี้คนเดียวเท่านั้นที่รัก อ่า ทำให้ผมสิ ผมต้องการปากน้อยๆ ที่บอกว่าเกลียดผมดูดกลืนผมทูนหัว” บีบไหล่มนเพื่อกระตุ้นให้หล่อนทำตาม ชญาดาจ้องมองสิ่งใหญ่โตของคนบาปตรงหน้าที่มใหญ่โตอลังการของชายหนุ่ม แล้วกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคออย่างยากลำบากเมื่อคิดว่าต้องทำสิ่งที่ไม่เคยคิดว่าจะทำในชีวิต “ไม่นะไทรีส ฉันไม่ทำแน่น” หล่อนส่ายหน้าปฏิเสธ “แต่เธอต้องทำ ถ้าเธอไม่ทำฉันจะบังคับยัดมันเข้าปากเธอเอง เลือกเอาต้องการแบบนุ่มนวลอ่อนโยนหรือดุดันคนสวย” น้ำเสียงแข็งแรงเอ่ยอออกมาอย่างคนมำอนาจ ดวงตาสีเขียวมรกตก็จ้องมองดวงหน้าสวยที่แหงนเงยขึ้นมาสบตาตนเอง

“อธิป” หนุ่มจิตกรหน้าหวานผมยาวมาดเซอร์ผู้โชคร้ายดันเข้าตาผู้หญิงนิสัยเสียอย่าง “วันพุธ” ในช่วงยุคโควิด-19 ขนาดใส่หน้ากกาอนามัยยังปิดบังความหล่อน่าลากขึ้นเตียงของชายหนุ่มไม่ได้ +++++++ “นรกกับผีน่ะสิ! ให้ตายกูก็ไม่เรียกมึงว่าเมียหรอก ผู้หญิงดีๆ ที่ไหนเขาจับผู้ชายมาขังไว้แบบนี้ เลว!” เขาบิดตัวออกจากวงแขนของเธอ แต่เธอก็ยิ่งกอดรัดเขาแน่น “ปากร้ายจริงนะคะ ปากกับหน้าตาทำไมสวนทางกันแบบนี้ผัวขา ไม่พูดแล้ว คิดถึงจัง อยากเอาจังเลยค่ะ” “กระดากอายบ้างไหมเวลาพูดน่ะ” “อายทำไม แค่พูดว่าอยากเอากับผัวเอง” แล้วมือเล็กก็เปลี่ยนจากกอดเป็นลูบไล้ต้นแขนแข็งแรงลงมายังเอวหนาของเขาแทนแล้วมาจับก้นปอดของชายหนุ่มแล้วบีบเคล้นคลึง “ให้ตายสิ ยัยนรกส่งมาเกิด อ่า...ให้มันได้แบบนี้สิวะ อ่า...อื้ม” สุดท้ายแล้วอธิปก็ทนการรุกเร่าของมือเล็กไม่ไหวเมื่อมือของเจ้าหล่อนบีบเคล้นก้นของเขาพร้อมกับอีกมือก็เคลื่อนมาบีบเร่าพวงไข่สวรรค์ที่ห้อยแขวนขนาบข้างความโอหังที่กำลังเหยียดตัวผงาดออกมาแสดงฤทธิ์เดชของมัน คิกๆ เธอหัวเราะขำกับคนตัวโตที่ร่างกายและปากสวนทางกันอย่างสิ้นเชิง “หยุดหัวเราะได้แล้วอีบ้า อ่า...จะทำอะไรก็ทำสิวะ เงอะงะอยู่ได้ อ่อนหัดว่ะ อ่า...เสียวเนื้อ อ่า...” สุดท้ายแล้วอธิปก็หลับตาเคลิบเคลิ้มภายใต้ผ้าปิดตาไปกับมือน้อยที่กำลังโอบกอดกอบกุมท่อนเนื้อตัวเองจากด้านหลัง

ว้าย! “คุณจะมาคุกคามฉันแบบนี้ไม่ได้นะ” น้ำเสียงของสาวมั่นดังตวาดใส่เขาทันทีเมื่อเขาคว้าแขนเธอกระชากเข้าไปกอด และไม่พอคนโอหังยังโน้มหน้ามาซุกต้นคอเธอและทำสิ่งที่ไม่คาดคิด เขากำลังถูปลายจมูกโด่งแนบกับผิวเนื้อลำคอระหงของเธอ “หอม!” เขาผละจากต้นคอที่ซุกปลายจมูกถูไถออกมาเอ่ยกระซิบข้างหูเธอและฉวยโอกาสหอมแก้มนุ่มนิ่มด้วย “คุณ!” เธอยกมืออีกข้างที่ว่างขึ้นเช็ดถูแก้มตัวเองแรงๆ ด้วยความขยะแขยงสัมผัสจากคนตัวโต หึหึ “ทำไม รังเกียจเหรอ แต่ผมว่าคุณน่าจะชอบนะ เปลี่ยนจากเป็นเมียเก็บคุณตามาเป็นนางบำเรอผมดีกว่าไหม ผมยังหนุ่มยังแน่น และผมก็ใหญ่ด้วยนะ” เขาคว้ามือที่เช็ดถูแก้มมาคลึงเป้ากางเกงตัวเอง “อย่ามาใส่ร้ายฉันกับคุณท่านนะ” “เหรอ แต่ผมเห็นนี่ว่าคุณมันก็แค่ผู้หญิงใช้เต้าไต่” เผียะ! มือเล็กข้างที่ถูกบังคับดึงกลับมาพร้อมกับตวัดใส่หน้าท่านรองประธานหนุ่มทันที “อย่ามาดูถูกฉันถ้ายังไม่รู้จักฉันดีพอ และก็ปล่อยได้แล้ว” เธอบิดข้อมือเล็กออกจากอุ้งมือใหญ่ แต่ไม่เป็นผล เขากลับบีบกำข้อมือเธอแรงขึ้น กรอด! เสียงขบฟันดังลอดออกมาจากริมฝีปากหนา ริ้วรอยความโกรธเห็นได้ชัดบนหน้าหนุ่มลูกครึ่งตัวโตอย่างวัลดัส “เกิดมาไม่เคยมีใครกล้าตบหน้าฉันมาก่อน เธอกล้าดียังไงฮะ! และไม่ใช่แค่ครั้งเดียวแต่วันนี้เธอตบฉันหลายครั้งแล้วนะแพม ทั้งตบทั้งต่อย คิดเหรอว่าจะรอดไปจากห้องนี้ได้ถ้าฉันไม่ได้สิ่งตอบแทนความเจ็บปวดที่เกิดขึ้น” ว้าย! ตุ้บ! แล้วร่างเล็กก็ถูกเหวี่ยงกระแทกไปกับโต๊ะทำงานด้านหลังทันที พร้อมร่างใหญ่ของคนโอหังเคลื่อนตัวไปกดคร่อมทับอย่างรวดเร็ว

เขาบอกว่าผู้ชายใส่แว่นไว้ใจไม่ได้สักคน แล้ว "เขมณัฎฐ์" ล่ะ เขาก็ใส่แว่นเหมือนกัน แถมเป็นผู้ชายหน้านิ่ง หน้าเดียว ใบหน้าหล่อภายใต้แว่นนั้นไม่เคยมียิ้มให้ใคร หรือผู้หญิงคนไหนได้เห็น ถึงจะยิ้มเป็นเป็นยิ้มที่แยกเขี้ยวเท่านั้น แต่กับ "จงกลนี" น้องน้อยที่ตัวเองแอบรักมาตลอดกลับได้เห็นยิ้มของเขา ได้เห็นบ่อยๆ จนหัวใจของแพทย์ฝึกหัดอย่างเธอไปไหนไม่ถูก....เรื่องราวอาจารย์หมอกับแพทย์ฝึกหัดจึงเกิดขึ้นแบบงงๆ เพราะเขาทำทุกอย่างให้เธองง งงไปหมดจนตกหลุมรักแบบไม่รู้ตัว...... ------------------------------ “ตื่นมาเซ็นเอกสารให้ฉันหน่อย” มือหนาเขย่าปลุกสาวน้อยไร้เดียงสาที่เขาตักตวงความหวานตลอดคืนให้ตื่นในตอนเช้า อือ หล่อนครางพึมพำลืมตาตื่นขึ้น แต่ก็ยังไม่ค่อยมีสติเท่าไหร่ “เอ้า...ปากกา เซ็นเอกสารแล้วค่อยนอนต่อก็ได้” “ค่ะ” เธอรับปากกาที่เขายื่นให้พร้อมกับเซ็นชื่อตรงที่เขาชี้มือ “เรียบร้อย ตอนนี้เธอเป็นเมียฉันแล้วนะ” “ยังไงคะ?” ถามทั้งๆ ที่นั่งหลับ “ก็เราจดทะเบียนสมรสกันแล้ว” พูดแค่นั้นหมอหนุ่มก็ขยับแว่นลุกขึ้นเดินออกจากห้องไปทันที พร้อมกับเสียงกรีดร้องของภรรยาตีทะเบียนของตัวเองที่เพิ่งหลอกให้เซ็นไปเมื่อกี้ กรี๊ด! เธอตื่นเต็มตาทันทีเมื่อได้ยินประโยคที่เขาพูดทิ้งท้าย พอจะลุกขึ้นไปตามก็ตกใจ เพราะเจ็บกลางหว่างขา แถมยังเปลือยอีก นั่นทำให้หล่อนร้องกรี๊ดอีกรอบ กรี๊ด! “หมอเข้ม! อาจารย์หมอกลับมาคุยกันเดี๋ยวนี้นะ คนเจ้าเล่ห์” เธอเป็นลูกศิษย์ของเขาและเป็นลูกสาวของเพื่อนสนิทของแม่เขาด้วย เขาทำแบบนี้ได้ยังไง มอมเหล้าเธอจนเมาไม่พอยังข่มเหงเธออีก เขามันร้าย...ร้ายหน้าตายด้วย....... ---------------------------------- “ไปนอนด้วยกันนะ” “อือ...ไม่ไป” “ต้องไปนะ ผัวเมียกันไม่ควรแยกห้องกันนอนนานๆ แบบนี้” เขาพูดแค่นั้นก็คว้าเธอเข้าไปในลิฟต์ที่เปิดประตูออกมาพอดีแล้วกดไปยังชั้นยี่สิบเจ็ดเพื่อไปยังห้องพักส่วนตัวของตัวเอง “คือยังไงก็ต้องนอนกับพี่หมอเข้มใช่ไหมคะ” “ใช่ ก็เราแยกกันนอนสองอาทิตย์แล้วนะ พี่กลัวว่าเจเจจะลืมรสสวาทของพี่” “ไหนบอกนอนคุยกัน” “ก็นอนคุยกันแบบผัวเมียไง จะให้นอนธรรมดาได้ยังไงว่าไหม” “คนบ้า คนหื่น แล้วทำไมสองอาทิตย์ที่ผ่านมาหลบหน้าล่ะ เรียกก็ไม่สนใจ แถมไม่ยิ้มให้ด้วย” “ก็ยุ่ง” เขาตอบแค่นั้นแล้วรั้งเธอเข้ามากอด ไม่สนใจว่าในลิฟต์จะมีกล้องวงจรปิดติดอยู่ “อือ...มีกล้อง” เธอดันเขาออกห่างทั้งๆ ที่ตอนนี้ในใจนั้นชอบ คือตอนนี้เธอโดนอาจารย์หมอตกไปเรียบร้อยแล้วใช่ไหม อกแน่นๆ ที่เธอซบตอนนี้อบอุ่นเหลือเกิน “แค่กอดเอง ไม่มีอะไรหรอก เดี๋ยวถึงห้องค่อยทำมากกว่านี้ เหนื่อยไหมเด็กดีของพี่” เขาถามเธออ่อนโยนพร้อมก้มลงมองหน้าที่แหงนเงยขึ้นมองหน้าของเขาพอดี “นิดหน่อยค่ะ” “ทำไมถึงอยากเรียนหมอ” “มีอาจารย์หมอเป็นไอดอลตอนเด็กค่ะ” “หืม! ไอดอลหรือว่าแอบชอบพี่กันแน่” “ไอดอลค่ะ อย่ามานึกไปเองว่าเจเจชอบพี่หมอเข้มนะ คือตอนนี้เจเจยังเคืองอยู่นะ ที่หลอกให้เซ็นทะเบียนสมรส” “ไม่ได้หลอก แค่ฉวยโอกาสตอนที่เจเจตื่นนอนให้เซ็นเอกสารเท่านั้น ก็ตอนนั้นสมองของเจเจทำงานช้าเอง ไม่ยอมอ่าน พี่บอกให้เซ็นก็เซ็น แต่ก็เป็นความโชคดีของพี่ ที่ทำให้พี่มีเมียเป็นตัวเป็นตน” -----------