บัวใต้น้ำ

พลั่ก! เสียงหมัดหนักๆ กระแทกใส่หน้าของคนตัวโตที่ถูกจับตัวล็อกกับเก้าอี้ แล้วหมัดหลายหมัดก็กระหน่ำใส่ไม่ยั้งทำราวกับมันเป็นกระสอบทรายก็มิปาน พลั่ก! หมัดแล้วหมัดเล่ากระแทกไม่ยั้งทำให้ใบหน้าปูดโปนแตกซ้ำเป็นแผลไม่เหลือเค้าโครงหน้าให้ดูเลยว่าผู้ชายที่ถูกทำร้ายอยู่ตอนนี้คือใคร “มึงจำหน้ากูไว้” มือใหญ่กระชากคอเสื้อของคนที่นั่งบนเก้าอี้ที่ตอนนี้ไม่เหลือสภาพดี จะว่าสิ้นลายแล้วก็ได้ น้ำเสียงทุ้มห้าวเปล่งออกมาด้วยความกรุ่นโกรธแค้นเคือง สิ่งที่เขาชังที่สุดคือการถูกหักหลัง และยิ่งคนที่ทำคือคนที่เขาไว้ใจด้วยแล้วยิ่งทำให้แค้นจนแทบอยากเอาปืนยิงแสกหน้าของมัน แต่ก็ทำไม่ได้ บ้านเมืองมีกฎหมาย แม้เขาจะป่าเถื่อน ถ่อย ทราม แต่ก็ไม่อาจฆ่าคนสารเลวคนนี้ได้ อึก! “มะ...กูไม่ได้ผิด กู...พลั่ก!” คนเจ็บยังพูดไม่ทันสุดความก็โดนอัดเข้าอีกหมัดเต็มแรงแล้วสลบแน่นิ่งไป “เอามันไปโยนทิ้งนอกไร่ อย่าให้มันกลับเข้ามาในนี้อีก ถ้ากูเจอหน้ามันอีกครั้ง มันได้ตายแน่ไอ้ระยำ! พลั่ก!” สิ้นเสียงกัมปนาทเขาก็เดินออกจากโรงเก็บของไปทันที พร้อมกับเช็ดมือตัวเองที่เปื้อนเลือดของคนระยำไปด้วย ตึก! ตึก! ตึก! เสียงฝีเท้าหนักๆ เดินย่ำเท้าเข้ามาในบ้านหลังใหญ่ของตัวเอง แต่แล้วก็ต้องหยุดเท้าที่กำลังจะเดินผ่านห้องนอนที่ยังคงมีไฟสว่างอยู่ เขาเดินไปเคาะประตูห้องที่ยังคงมีแสงไฟลอดออกมาจากช่องประตูข้างล่าง เพื่อจะถามเจ้าของห้องว่าทำอะไรอยู่ ทำไมถึงยังไม่นอน ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! ภายในยังคงเงียบ คนในห้องไร้การเคลื่อนไหวจนเขาใจไม่ดีต้องผลักประตูเปิดเข้าไป และโชคดีที่ประตูห้องไม่ได้ล็อก แต่พอเปิดเข้าไปมองไปยังหน้าต่างก็เห็นร่างเล็กผอมบางห้อยโหนกับไปขอบหน้าต่าง “นิล!” เขาร้องเรียกชื่อของคนที่ห้อยโหนอยู่ตรงหน้าพร้อมวิ่งไปโอบกอดยกร่างเล็กให้สูงขึ้นเพื่อไม่ให้เชือกที่ผูกรัดลำคอระหงนั้นเกี่ยวรั้งไว้ได้ แต่มันก็สายไปแล้ว เมื่อร่างนั้นไร้การดิ้นรนหรือขยับตัว ร่างน้อยที่เขายกอุ้มนั้นแน่นิ่งและเย็นเยือก “นิล!” เสียงร้องเจ็บปวดและน้ำตาของลูกผู้ชายอกสามศอกก็หลั่งไหลออกมาแบบห้ามไม่ได้ เมื่อคนที่เป็นแก้วตาดวงใจได้จากไป และทุกคนในบ้านก็ตื่นเพราะเสียงร้องเจ็บปวดของเขา พร้อมเข้ามาดูว่าเกิดอะไรขึ้น แล้วแม่บ้าน คนรับใช้ต่างก็พากันปิดปากตกใจและขาอ่อนกับภาพที่เห็น “ไอ้ระยำ! มึงตาย!” เขาหมายมาดกับตัวเองแล้วปล่อยร่างเล็กแล้วหาเก้าอี้มานำร่างไร้วิญญาณของพี่สาวลงมานอนบนเตียงนุ่ม พร้อมกับเดินไปสั่งให้คนสนิทอย่างไอ้ป้อมที่เพิ่งวิ่งมาเห็นเหตุการณ์หลังจัดการนำตัวของ ‘อนุทิน’ ไปโยนทิ้งนอกไร่ “โทรตามกู้ภัย มึงเอามันไปทิ้งไว้ไหนไอ้ป้อม” เขาเดินลงส้นเท้าหนักๆ ออกไปพร้อมกับจับปืนที่สอดแนบอยู่ที่ขอบกางเกงตัวเองแน่น ตอนนี้เขาพร้อมจะเหนี่ยวไก ขอแค่ได้เจออนุทิน “บอกกูมา!” เมื่อไอ้ป้อมยังคงนิ่งเงียบไม่ตอบ เขาก็ตวาดถามย้ำอีกครั้ง “หน้าไร่ครับนาย” “มึงได้ตายดีแน่ ไอ้ระยำ!” แล้วเขาก็เดินผ่านสาวใช้ในบ้านไปทันที ไอ้ป้อมก็รีบสั่งการแม่บ้านเก่าแก่ให้จัดการเรื่องทางนี้ พร้อมโทรตามหน่วยกู้ภัยและหมอมาพิสูจน์ศพก่อนจะรีบเร่งวิ่งตามเจ้านายที่ตอนนี้ได้ขับรถยนต์ออกไปจากบ้านแล้ว หากช้ามีหวังเจ้านายมันได้จบชีวิตในคุกแน่นอน จะปล่อยให้ฆ่าอนุทินไม่ได้ ดังนั้นมันจึงต้องรีบไปเตือนเจ้านายมันให้มีสติ