ตัดใจแล้วหลี่หมิ่นถังคนนี้ย่อมไม่คิดจะหวนคืนถึงเคยรักมากเพียงใด แต่ยาวนานเกือบ4ปีที่ทุ่มเทมันมากเกินไปชีวิตคนเราแสนสั้นนางจะไม่หวนคืนไปจมอยู่ในกองทุกข์และสามีที่เห็นนางเป็นเพียงเงาของสตรีอื่นเด็ดขาด “ใจแคบเช่นนั้นหรือ? ฐานะภรรยาเอกเช่นนั้นหรือ? แล้วยังจะมีอำนาจที่สุดในจวน นั่นอีก เย่จื่อเฉิน ท่านเคยถามข้าสักคำหรือไม่ว่าตลอดมาร่วมสี่ปีข้า หลี่หมิ่นถังผู้นี้ต้องการหรือไม่ ข้าไม่เคยต้องการ!” เป็นครั้งแรกที่เย่จื่อเฉินถูกภรรยาตะโกนใส่หน้า เขาพลันใบหน้าชาหนึบ โกรธนางขึ้นมาจนลืมตัว ผลัวะ! “!!!” หลี่หมิ่นถัง “!!!” หลี่เหม่ยหลิน “!!!” เย่จื่อเฉิน ทั้งสามคนต่างตกใจ แต่ที่ทั้งตกใจและเจ็บปวดจนแทบกระอักโลหิตออกกลับมีเพียงหลี่หมิ่นถัง ใครไม่มาเป็นนางคงไม่กระจ่างว่านางเจ็บปวดและโกรธแค้นเพียงใด เคยเอ่ยปากถามว่าตนเองผิดตรงไหนบกพร่องอย่างไรสามีจึงไม่ยอมแตะต้องนาง คำตอบคือเจ้าดีเกินไป ดีเกินไปแล้วได้รับการตอบแทนเช่นนี้หรือ? ... อดีตเขาเคยรักมั่นคงอยู่กับพี่สาวของนาง แต่พอพี่สาวของนางแต่งงานออกไปเย่จื่อเฉินกลับสู่ขอนางแทน ร่วมสี่ปีปีผ่านไป หลี่หมิ่นถังจึงได้รู้แจ้งถึงตัวของเขาอยู่กับนางเป็นสามีนาง แต่หัวใจของเขาไม่เคยลืมพี่สาวของนางเลย สารเลวเอ๊ย ไอ้คนสารเลวจิตใจเขาทำด้วยอันใดจึงทำร้ายนางเช่นนี้?! หากหลี่หมิ่นถังอยู่นิ่งเฉยคงไม่ใช่ตัวจริงแล้ว นางต้องถามความจริงให้กระจ่าง หากเขารักนาง หลี่หมิ่นถังผู้นี้ก็จะหลับหูหลับตายอมเป็นคนโง่ แต่หากเขาตอบว่าตลอดมาเห็นนางเป็นเพียงตัวแทนของพี่สาวเท่านั้นนางก็จะยอมหลีกทางจากไปเอง สามีไม่รักนางยังจะหน้าด้านอยู่ได้อย่างไร แผ่นดินกว้างใหญ่คงไม่สิ้นบุรุษดี ที่อาจรักนางอย่างจริงใจ และยอมรับสตรีมีตำหนิผ่านการแต่งงานและหย่างร้างได้สักคนกระมัง "พี่จื่อเฉินแท้จริงท่านเคยรักข้าบ้างหรือไม่" หลี่หมิ่นถังถามเขาออกไปจากใจ นางอยากรู้ร่วมสี่ปีที่ผ่านมา เขารักนาง หรือแท้จริงเห็นนางเป็นเพียงตัวแทนของพี่สาวเท่านั้น ฝ่ายของเย่จื่อเฉินนั้นหลังจากผ่านมาจนถึงวันนี้ที่ร่วมจะสี่ปีผ่านไป จากที่คิดว่าตนเองคงอาจจะรักหลี่หมิ่นถังที่มีรูปร่างหน้าตาคล้ายกับหลี่เหม่ยหลินได้ แต่จนถึงวันนี้เขายังมิอาจทำใจแตะต้องหลี่หมิ่นถังเช่นสามีภรรยาปกติทั่วไปได้ ถึงกับพูดไม่ออกเมื่อถูกนางป้อนคำถาม "……" ดังนั้นที่หลี่หมิ่นถังได้รับจึงมีเพียงความเงียบเท่านั้น แต่มันเป็นความเงียบที่เจ็บปวด เจ็บกว่าการถูกสามีตบหน้านับหมื่นนับล้านเท่า! "เข้าใจแล้ว หากท่านรักข้าก็คงไม่คิดจะตบแต่งเหม่ยหลินมาเป็นฮูหยินรองเช่นนี้ ได้!" ถึงเจ็บปวดหัวใจเจียนจะขาดแต่หลี่หมิ่นถังก็ยังมีศักดิ์ศรี ร่วมสี่ปีนางทำเต็มที่แล้ว ดีกับเขา ดีกับมารดาของเขา หรือน้องสาวจอมเอาแต่ใจ แม้แต่อี้เหนียงทั้งสามนางก็ใส่ใจอย่างดี ทว่าคนเขาไม่รัก ให้ทำดีจนตายเขาย่อมมิอาจรักได้ พอแล้ว พอกันที เกือบสี่ปีมันนานเกินไปแล้ว "ข้ายินดีหลีกทางให้ ในเมื่อท่านกับเหม่ยหลินรักกันมั่นคงถึงเพียงนี้ ข้าก็จะหย่าให้ เช่นนี้เหม่ยหลินของท่านก็จะได้ไม่ต้องฝืนทนเป็นภรรยารองอีกต่อไป" ลาก่อน ลาตลอดไป ความรักที่ทุ่มเทเพียงฝ่ายเดียวหลี่หมิ่นถังพอแล้ว…

รักเท่าใดยามแค้นใจกลับมากกว่า คำนี้เจี่ยอวี้หลันซาบซึ้งแล้วว่าไม่เกินจริง อดีตนางเคยรักบุรุษผู้นั้นมากเพียงใด ในวันที่ความจริงหลายอย่างกระจ่างชัดเจน ที่เคยรักมากเพียงใดกลับแค้นใจยิ่งกว่า!! ในวันแต่งงานหลู่อวี้หลิงจึงเพิ่งได้รู้แจ้งว่าบุรุษที่ตนเองรักเขาหมดใจนั้นแท้จริงแล้วเขาเพียงหลอกลวงนางเพื่อแต่งพี่สาวแล้วแถมตัวน้องสาวเข้าจวนเขาจะได้สมหวังในรักนางเป็นเพียงสะพานพองานเสร็จพวกเขาจึงลื้อทิ้ง ไม่พอมารดาเลี้ยงกับน้องสาวยังคิดสังหารนางหวังสวมรอยเป็นเจ้าสาวแทนไม่จำเป็นต้องให้นางแต่งเข้าไปแบ่งปันสามีคนเดียวกัน แค่วันเดียวเท่านั้นนางกลับพบว่าแท้จริงทุกคนที่นางรักและวางใจล้วนร่วมมือกันหลอกลวงนางทำร้ายนาง สุดท้ายรักมากจึงแค้นมากมันก็คือเช่นนี้นี่เอง… "ในอดีตข้ารักท่านหมดใจ แต่ท่านกลับหลอกลวงข้า มาวันนี้ข้าข้ารักคนอื่นไปแล้วแต่ท่านกลับเอาแต่บอกว่ารักข้าขาดข้าไม่ได้ มู่หรงจิ่ง ท่านมันคนโง่! วันนี้ใจของข้าสิ้นรักจากท่านแล้ว หมดรักแล้วจริงๆ"

เป็นพระชายาเอกเหน็ดเหนื่อยและถูกสวามีชิงชังมาสามปีไม่พอยังถูกชายารองใส่ร้ายอี้เหนียงป้ายสีไหนจะยังมีมารดาของสวามีคอยข่มเห่งประเสริฐแท้ พอกันที! 3ปีมันนานเกินไปแล้ว หลีฮัวคนนี้จะไม่ทน สามีที่ดีย่อมต้องเป็นสามีใหม่ เพราะคนเก่ามันก็สันดานเดิมใครคิดจะหวนคืนไปกลืนน้ำลายที่ตนเองคายทิ้งลงพื้นดินก็ช่างแต่หนึ่งในสตรีโง่เขลาเหล่านั้นไม่มีนามหลินหลีฮัวรวมอยู่ด้วยแน่นอน!!!

นางรักเขาหมดใจ แต่เขากลับมองไม่เห็นค่า ยังพอทำใจอดทน แต่เขากลับกินไม่เลือก แม้แต่สหายรักของนางเขาก็ไม่เว้น เห็นทีรักนี้คงต้องตัดใจ ในเมื่อรักมากไปแล้วไร้ตัวตน เช่นนั้นนางก็จะถอยมารักเพียงตนเองก็พอ!!! ———— …นางเชื้อเขาก็เสียสติแล้ว… "เปิ่นหวางบอกให้เจ้าไสหัวออกไปอย่างไรเล่าไป๋อวี้!" เฉินอี้หานตวาดซ้ำออกไปอีกครั้ง ทำให้หลิ่วจื่ออิงนั้นถึงกับยิ้มเย้ยหยันส่งไปให้สหายที่ตนเองมองว่าแสนจะโง่เขลามาตลอดที่คบค้ากันมากว่า6ปี ไป๋อวี้ตกตะลึง นี่ตลอดมานางตาบอดมองคนผิดได้ถึงเพียงนี้เชียวหรือ นางช่างโง่เขลาเสียจริง ไป๋อวี้เอ๋ย ไป๋อวี้ "ชินอ๋องต้องการให้หม่อมฉันไปจริงๆ หรือเพคะ แม้แต่คำอธิบายสักนิด ชินอ๋องก็จะไม่พูดให้กระจ่างจริงหรือ" "ใช่! ไสหัวไป!!!" นางยังต้องการสิ่งใดอีก นางยังจะอดทนไปเพื่อสิ่งใด คนเราย่อมมีมีขีดจำกัดของความอดทนกันทุกคน และวันนี้ไป๋อวี้คิดว่าความอดทนของนางสิ้นสุดลงแล้ว การรักใครสักคนไม่ผิด แต่การรักจนลืมรักตนเองต่างหากที่ผิด การวางใจสหายก็ไม่ผิด แต่ที่นางผิดก็คือคบคนเป็นสหายไม่มองให้ดี ไปอวี้คิดว่านางควรถอยกลับมารักตนเองได้แล้ว นางก็เป็นสตรีที่มีศักดิ์ศรีผู้หนึ่งมิใช่หรือ ถูกแทงข้างหลังและย่ำยีศักดิ์ศรีถึงเพียงนี้นางก็สมควรถอยออกไปแล้วจริงๆ คิดตกเช่นนั้นเท้าเรียวจึงถอยหลังออกจากห้องช้าๆ สายตาจับจ้องไปที่บุรุษซึ่งนางเคยรักเขามากและในยามนี้ก็ยังคงรักอยู่ รักเขามากเหลือเกิน มากจนลืมรักตนเอง รักจนกลายเป็นหลงใหล หน้ามืดตามัว มองข้ามไปหมดทุกสิ่ง จากนั้นก็เหลือบสายตาไปที่คนซึ่งนางคิดว่าเป็นสหายรัก เป็นดังพี่สาวคนสนิทมีเรื่องทุกข์หรือสุขใจล้วนบอกเล่าแก่หลิ่วจื่ออิงไปทั้งหมดไม่ต่างกับที่ตนเองบอกเล่ากับไป๋หวั่นชิง วันนี้เพิ่งกระจ่างอีกฝ่ายก็แค่มองความจริงใจของตนเองเป็นเพียงความโง่เขลาที่ชวนขบขันเท่านั้น ...พอแล้ว...นางพอแล้วจริงๆ ...

เรื่องราวของสามีแห่งชาติคนหนึ่ง เพราะถูกว่าที่เจ้าสาวกับบิดาสวมเขา ธาดาเลยหันไปคว้าเด็กในบ้านมาเป็นเจ้าสาวแทนหวังจบปัญหาต้องล่มวิวาห์ให้ขายหน้า แต่ทำไปทำมาสุดท้ายรู้ตัวอีกทีเขาก็เข้าเสมาคมคนคลั่งเมียเสียได้ งงใจมาก

จากคุณหนูลูกนายตำรวจใหญ่ตายแล้วทะลุมิติมาเกิดใหม่ในร่างของหญิงสาวบ้านนอกที่ดันมีสามีร่ำรวยก็คิดว่าจะใช้ชีวิตฉ่ำๆ แต่อุปสรรคใหญ่ดันเป็นพ่อสามีที่ชิงชังสะใภ้บ้านนอกแสนจนเสียได้ แต่ใครแคร์เธอมันตัวแม่!! หลังจากสามารถกลับมาเดินได้เป็นปกติอีกครั้ง เหรินซินก็เริ่มที่จะออกไปเดินเล่นได้ไกลกว่ารอบบ้านที่เป็นเรือนรองที่ตนพักอาศัยมากว่า3เดือนบ้างแล้วที่จริงก็ไม่คิดอยากจะไปไกลแต่คงเพราะหญิงสาวคิดพล็อตนิยายในหัวเพลินไปหน่อยรู้สึกตัวอีกครั้งก็เดินมาจนถึงด้านข้างของบ้านใหญ่เสียแล้ว "แกเสนอหน้ามาทำไมถึงที่นี่นังแพศยา!" ยังไม่ทันเลี้ยวกลับเสียงร้องทักของพ่อคุณสามีก็ดังขึ้นเสียก่อน แต่มันไม่ใช่การทักทายอย่างเป็นมิตรนี่สิ หากแต่เป็นการทักทายที่แสนจะเผ็ดร้อนดุดันจนน่าขนหัวลุกเสียนี่กระไร "สวัสดียามสายค่ะคุณพ่อ" แต่ถึงอย่างนั้นเหรินซินก็ยังเอ่ยปากทักทายไปด้วยมารยาทอันดีของผู้เยาว์ที่มีต่อผู้มากวัยกว่าไปตามที่ตนเองเคยถูกอบรมสั่งสอนมาอย่างดี "ใครเป็นพ่อของแก ฉันมีลูกชายสามคนกับลูกสะใภ้อีกหนึ่ง ส่วนไม่ใช่!" หากแต่ผู้มากวัยกว่ากลับตอบกลับมาอย่างไร้มารยาทจนเหรินซินต้องสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่เม้มปากเรียวอย่างพยายามหักห้ามใจไม่ให้ตนเองเอ่ยปากโต้เถียงอีกฝ่ายออกไป ทว่าคิดใหม่อีกรอบเธอไม่เห็นจำเป็นจะต้องอดทนกับผู้ใหญ่เช่นนี้ "อ๋อค่ะ รับทราบอย่างนั้นก็สวัสดีค่ะ ท่านนายพลจ้าว ลาตรงนี้นะคะ" หญิงสาวแก้คำเรียกอีกฝ่ายเสียใหม่แล้วจึงเอ่ยลาพร้อมกลับเตรียมจะหันไปยังส่วนที่เป็นเขตเรือนของตนเองแทนเพราะไม่อยากปะทะคารมกับบิดาของจ้าวลู่เฉินเพราะอย่างน้อยท่านนายพลจ้าวก็เป็นเจ้าของบ้านที่ตนเองพักอาศัยมาตลอด3เดือน "หยุดเดี๋ยวนี้นะนังผู้หญิงแพศยา!" ขวับ! เหรินซินคิดว่าตนเองมีความอดทนสูงคนหนึ่ง ทว่าบิดาของจ้าวลู่เฉินคนนี้คาดว่าจะดวงซวยที่สุดในรอบปีนี้แล้วเป็นแน่จึงทำให้เธอของขึ้นพร้อมบวกได้แบบนี้ "คุณต้องการอะไรกันแน่คะท่านายพล คุณไม่อยากเห็นหน้าฉันก็จะจากไปด้วยดีแล้ว แต่พอฉันจะเดินจากไปคุณกลับโวยวายเรียกฉันจิกหัวแบบนี้อายุคุณก็ไม่น้อยดูได้จากผมบนศีรษะของคุณนะคะท่านนายพลจ้าว" "นัง!" "หุบปาก! ถึงคุณจะอายุคราวพ่อของฉันได้แล้วแต่ไร้มารยาทก็ใช่ว่าฉันจะต้องเกรงใจ" "แก..." จ้าวป๋อเหวินโกรธจนหน้าเขียวหากแต่ที่เหนือกว่าความโกรธก็คือความตกใจ เขาไม่เคยคิด ไม่สิ! เขาคงคิดไม่ถึงมากกว่าเพราะในชีวิตผ่านมาครึ่งคนยังไม่เคยพบเคยเห็นหรือเคยเจอเด็กสาวคนหนึ่งใจกล้ามายืนโต้เถียงกับเขาโดยสีหน้าไม่เปลี่ยนเช่นนี้มาก่อนเลย "อายุของคุณก็มากจนป่านนี้แล้วนะคะ ไม่เคยเรียนมารยาทหรือคะ? อยากให้เด็กเคารพก็หัดส่องกระจกดูการกระทำของตัวเองด้วยนะคะท่านนายพลจ้าวว่าคุณทำตัวดีพอจะให้เด็กมันเคารพแล้วหรือยัง" "แก! นังแพศยา!!!" "โอ้โห...ช่วยด่าอะไรใหม่ๆ และสร้างสวรรคสักหน่อยจะได้ไหมคะ นังแพศยานี่คุณด่าซ้ำซากแล้ว ฉันมันคนบ้านนอก เป็นแม่ค้า เป็นชาวไร่ชาวสวนหน้าเลยหนาค่ะ ไม่เจ็บหรอก" จ้าวป๋อเหวินเจอคำโต้ตอบของลูกสะใภ้แสนชิงชังเข้าไปก็ยืนนิ่งอึ้ง เหรินซินเลยส่ายศีรษะเพราะเบื่อจะบริหารปากกับพวกเก่งแต่กับผู้หญิงอ่อนแอพอเจอผู้หญิงแบบเธอเข้าไปเลยมีอาการไปต่อไม่ถูกแบบนี้ “หากคิดจะด่าทอคนแบบฉันแนะนำนะคะท่านนายพลจ้าว เหรินซินคนนี้แนะนำจากใจ ว่าหากท่านนายพลจ้าวคิดจะมีเรื่องกับฉันต้องไปฝึกฝนฝีปากมาใหม่ค่ะ”

เป็นนักเขียนอยู่ดีๆ ตื่นมาอีกทีดันกลายเป็นนางร้ายที่ต้องตายตอนกลางเรื่องเสียได้ วายป่วงจริงๆเลยชีวิตฉัน! ——— คำโปรย... หลังจากทำงานหามรุ่งห้ามค่ำจนถึงแก่ความตายพริษาก็ถูกดูดข้ามภพมาอยู่ในโลกเสมือนนิยายนางไม่ใช่นางเอกแต่ดันเป็นนางร้ายโง่เขลาที่เธอภูมิใจนำเสนอจนถูกนักอ่านถล่มด่ายับเป็นประวัติการนับตั้งแต่ตนเองเป็นนักเขียนมาเข้านะสิ! ซวยแล้วสิอีช้อย!!! เรื่องย่อ 'พริษา บวรวัฒน์'หรือ 'เพียว'หญิงสาวตัวคนเดียวในเมืองใหญ่เคยมีไฟและมีฝันว่าตนเองจะก้าวหน้าจะร่ำรวยเพราะถูกแม่เลี้ยงกับน้องชายและน้องสาวต่างบิดาดูถูกเหยียดหยามเอาไว้มาก หลังเรียนจบเธอจึงทุ่มเทให้กับงานอย่างหนักจนตนเองอายุ28ปีร่างกายอ่อนล้าเพราะทำงานหนักแต่ความฝันก็ยังคงไม่เป็นจริง ห้องยังคงต้องเช่ารถก็ยังต้องผ่อน หน้าที่การงานก็ยังคงย่ำอยู่ที่เดิม เธอจึงยิ่งทุ่มเทให้กับงานอย่างหนักขึ้นไปอีกเพราะคิดว่าตนเองนั้นพยายามไม่มากพอจนผ่านไปอีก5ปี เธออายุ33ปีไม่มีแฟนหรือแม้แต่คนคุย ห้องยังคงเช่าเช่นเดิมรถที่เคยผ่อนก็ถูกยึดไปแล้ว หน้าที่การงานก็ยังคงไม่ก้าวหน้า เพราะสังคมในการทำงานมันไม่ได้สวยหรูดังที่หญิงสาวเคยฝันหวานเอาไว้ หากไม่มีปากมีเสียงก็ทำงานจนตายเจ้านายก็มองไม่เห็นผลงานแต่จะทำอย่างไรได้เธอมาไกลมากแล้วไม่อาจย้อนกลับไปบ้านเดิมที่มีพ่อเลี้ยงชั่วรอคอยอยู่ได้เลย ถึงจะคิดได้ก็อยากจะเปลี่ยนสายงานสายเสียแล้วทำงานมาอย่างหนักอยู่ที่เดิมถึง12ปีแต่กลับไม่มีแม้แต่เงินเก็บนอกจากหนี้สินบัตรเครดิตที่พอกพูน พริษาในวัย33ปีอยากกลับบ้านนอกไปทำสวนทำไร่ใช้ชีวิตเรียบง่ายไม่หรูหราไม่ต้องร่ำรวยขอเพียงไม่มีหนี้สินเช่นทุกวันนี้ก็เพียงพอแล้วติดก็แค่เธอไม่มีเงินจะไปเริ่มต้นใหม่หากไม่ไปอาศัยบ้านของมารดากับพ่อเลี้ยง หากแต่ร่างกายของเธอที่ทำงานหนัก ไม่ได้พักผ่อนและกินอาหารขยะมานานเนิ่นนานตั้งแต่วัยรุ่นจนเข้าสู่วัยทำงานทำให้เป็นโรคอ้วนมาตั้งแต่อายุขึ้นเลข3จนเมื่อหญิงสาวอายุครบ34เธอก็ป่วยด้วยโรคแพ้ภูมิตัวเอง (SLE) จนถูกเจ้านายใจเหี้ยมไล่ออกจากงานด้วยเหตุผลสวยหรูว่า'ให้หยุดพักรักษาตัว'โดยไม่ได้รับเงินเดือนและสุดท้ายเธอก็จบชีวิตลงอย่างเดียวดายภายในห้องเช่าเท่ารูหนูในวัยเพียง35ปีเท่านั้น แต่แทนที่พริษานั้นตายแล้วจะได้ไปสวรรค์หรือตกนรกไปตามวัฏสงสารของสัตว์โลกทั่วไปดังที่เคยได้ยินได้ฟังมาตลอดชีวิตกลับมาโผล่ในโลกที่คล้ายนิยายซึ่งตนเองเขียนลงขายออนไลน์เป็นรายได้เลี้ยงชีพก่อนจะจบชีวิตลงเสียได้ เธอไม่ได้เกิดใหม่เป็นนางเอก แต่ดันกลายเป็นนางร้ายที่ตนสาปแช่งอย่าหนักจนเธอต้องรีบฆ่าตัวละครนี้แค่ดำเนินเรื่องมาได้เพียงกลางเรื่องเท่านั้น  'ซ่งไฉ่หนิง'คือตัวละครที่โง่เขลา ถูกหลอกแล้วถูกหลอกอีกแต่ก็ไม่เคยจดจำ นางแอบรัก'กงหยวนฉี'ท่านอ๋องต่างแซ่ผู้ไร้อำนาจจนหัวปักหัวปำ แต่บิดาผู้เป็นฮ่องเต้ไม่สนับสนุนไม่พอเมื่อเห็นว่านางชักจะเหลวไหลเกินไปจึงรีบจัดการเตรียมบุรุษที่ควรจะเป็นราชบุตรเขยให้รีบแต่งงานออกเรือนไปเสีย ทำให้ท่านหญิงผู้เอาแต่ใจขาดสติเชื่อคำยั่วยุของมารดาเลี้ยงวางยาปลุกกำหนัดบุรุษที่นางมายปองไม่สนใจว่าเขาผู้นั้นจะมีคู่หมั้นคู่หมายที่รักใคร่กันมานานปีที่จะแต่งงานกันในไม่ช้าแล้วปีนเตียงอีกฝ่ายจนสำเร็จ นางได้ตัวเขามาครอบครองแต่กลับไม่รู้เลยว่านั่งยิ่งสร้างความแค้นเคืองให้กับเขามากขึ้นไปอีกหลายเท่าตัว! ซึ่งหากเหตุการณ์ดังกล่าวทำให้กงหยวนฉีชิงช่งไฉ่หนิงจนไม่มองหน้าแล้ว พอเขาจับได้ว่านางร้ายเบาปัญญาถึงกับวางแผนสังหารหญิงคนรักของเขาฟางเส้นสุดท้ายจึงขาดลง กงหยวนฉีจึงแผนตลบหลังสังหารพระชายาแสนชังของตนเองทั้งที่นางกำลังตั้งครรภ์โดยไม่ลังเล! …ซวยหนักกว่านี้ยังมีอยู่ไหม?… พริษาตะโกนกึกก้องอยู่แค่เพียงในใจแต่จะโทธใครได้ในเมื่อพ่อพระเอกคนชั่วล้วนเป็นเธอที่สร้างมากับมือ!!!

ใครมันจะคาดว่าเกิดใหม่ทั้งทีนางจะได้สามีทันทีเช่นนี้แต่เพราะนางเป็นสตรียุคใหม่ก็เพียงเสียตัวมิใช่หรือไรจะอะไรนักหนาจบแล้วก็ให้มันแล้วกันไปสิ! แต่ถึงจะคิดเช่นนั้นนางกลับสลัดบุรุษหน้าทนหมื่นราคะไปมิได้!

แรกพบหน้าบุรุษผู้นั้นชิงชังไม่เคยยอมรับนางเป็นภรรยาของเขาแต่เมื่อนางเรียกร้องใบหย่าเหตุใดจึงยากนักที่จะยอมเขียนให้ ไม่เคยรักกันก็เพียงปล่อยนางไปต่างคนต่างเริ่มต้นชีวิตใหม่เหตุใดเขาจึงไม่เข้าใจเล่า?!

โสดอยู่ดีๆ พอรู้ตัวอีกทีว่าดันข้ามภพมาเท่านั้นเธอก็ว่าซวยหนักมากแล้วกลับยังมาถูกสามีทอดทิ้งไปแต่งานใหม่ดูเหมือนโชคชะตาจะยังเล่นตลกกับเธอไม่พอเพราะยังดั๊นเผือกมีลูกสาวติดมาอีกหนึ่ง อกอีเดือนจะแตกจร้า!

สามหนาวก่อน\'ถานเมิ่งจี\'เป็นหนึ่งในคนที่ทำให้คู่หมายของเขาถึงแก่ความตายพร้อมเด็กในครรภ์พออีกสามหนาวต่อมานางกลับมาคุกเข่าอยู่ตรงหน้าวิงวอนขอความเมตตาจากเขาเช่นนี้หรือ\'หลี่ปิงเฉิง\'จะไม่ฉวยโอกาสชำระแค้น! คำเตือน!!! ห้ามผู้มีอายุต่ำกว่า18+และเซนซิถีฟอ่านโดยเด็ดขาด!!! ไรต์เตือนคุณแล้ว เพราะนวนิยายเรื่องนี้มีฉากNC18++รวมไปถึงฉากรุนแรงไม่เหมาะสมกับเยาว์ชนและพระเอกแม่พลอยนั้นเป็นพระเอกชั่วหนักมากไม่อ่อนโยนแต่ดันเผือกคลั่งรักล้านเก้า! ส่วนนางเอกไม่เก่ง ไม่ฉลาดแต่นิสัยเสียมากกกกก หากคุณไม่ซีฯกับแนวหลัวมาเฟียชั่วกับทุกคนยกเว้นเมียก็เชิญกดติดตามเลยจร้า *เน้นฟินไม่เน้นสาระ! ****พระเอกเลวดาร์กสุดใจ**** ****นางเอกโง่งี้เง่าเอาแต่ใจ**** *****หลัวชั่ว100%***** ตัวอย่างความชั่วของท่านอ๋องแปด✍️✍️✍️✍️????? “ขออภัยนะลู่เจียว” “!?” ลู่เจียวทำหน้าไม่เข้าใจหลังจากตนเองช่วยแต่งกายให้คุณหนูของตนเรียบร้อยอีกฝ่ายกลับหันมากล่าวขอโทษ ตุบ! แต่ก็สงสัยได้ไม่นานเมื่อท้ายทอยของตนคล้ายถูกของหนักกระแทกลงมาจนบงเกิดความเจ็บวูบหนึ่งสติของลู่เจียวก็มืดมนไม่รับรู้อันใดอีก ยังดีที่ขนาดร่างกายของสาวใช้คนสนิทและถานเมิ่งจีไม่ต่างกันมากหาไม่นางคงต้องปล่อยให้อีกฝ่ายล้มลงไปกระแทกพื้นเสียเป็นแน่ ถึงจะเจ็บมือไม่น้อยที่ต้องออกแรงทุบลงไปบนท้ายท้อยของลู่เจียวแต่ทำเช่นไรได้ในเมื่อท่านย่าคาดโทษสาวใช้ของนางเอาไว้มีเพียงต้องลงมือโหดเหี้ยมเช่นนี้จึงค่อยปกป้องอีกฝ่ายได้นางจึงต้องทำเพราะเพียงทบไปหนึ่งตุ๊บยังดีกว่าถูกลงโทษโบยหลายสิบไม้ตามกฏบ้านสกุลถาน “ขอโทษนะลู่เจียว” หลังจากลากอีกฝ่ายไปมัดเอาไว้ยังเสาร์เรือนกลางห้องนอนสำเร็จสาวน้อยถานเมิ่งจีจึงถอนหายใจโล่งอกจากนั้นจึงถอยหลังไม่ยืนมองสภาพภายในเรือนอีกรอบสำรวจว่ามีอันใดขาดตกแล้วท่านย่าจะสืบสาวไปเอาความผิดกับลู่เจียวได้อีกหรือไม่ พอแน่ใจนางจึงอาศัยความมืดอำพรางกายจนไปถึงกำแพงจวนด้านทิศเหนือซึ่งต่ำที่สุดแล้วในจสรถานไท่เว่ย “เฮ้อ! โคตรเหนื่อยบอกเลย” คนเพิ่งฟื้นไข้ที่ต้องออกแรงมากถึงกับทรุดกายลงนั่งพร้อมกับหายใจทางปากพักเหนื่อยอยู่ราวหนึ่งเค่อจึงปีนป่ายขึ้นไปอยู่กำแพงสำเร็จใบหน้างามบัดนี้มีหยาดเหงื่อชุ่มไปหมดแต่ช้าไปกว่านี้จะเลยเวลานัดกับโต้วซานแล้วแผนอาจล่มหรืออาจช้าไปจนลี่จื่อถูกปิดปากไปตลอดกาลเสียก่อน แต่พอปีนขึ้นมานั่งบนกำแพงสำเร็จปัญหาใหญ่ก็บังเกิด! “เพิ่งรู้แจ้งก็วันนี้แหละว่าข้ามันกลัวความสูง” จับกิ่งหลิวเอาไว้แน่นเรียวปากเล็กพึมพำออกมาด้วยเสียงจวนเจียนจะร้องไห้จากนั้นจึงสวดมนต์มั่วซั่วไปหมดขาเรียวก็สั่นระริกหากรู้ว่ากำแพงสูงเช่นนี้นางยอมมุดช่องสุนัขลอดแต่แรกก็ดีแต่มาคิดได้ในยามนี้ก็สายเสียแล้ว “เอาน่ามันไม่สูงหรอกสูงที่ใดกันไม่สูง…เล๊ย” สะกดจิตตนเองอยู่อีกสองเค่อจึงค่อยสงบใจหยิบขลุ่ยดินเหนียวมาเป่าส่งสัญญาณเรียกเด็กหนุ่มโต้วซานให้นำม้ามารอรับแต่จนแล้วจนรอดเด็กสาวกลับทำใจกล้าโดดลงจากกำแพงลงไปบนหลังม้าไม่ไหวก็โธ่… ใครไม่เคยหวาดกลัวความสูงคงไม่เข้าใจนางเป็นแน่นั่งทำใจอยู่สองเค่อถานเมิ่งจีกลับยากจะตัดใจเคยตายมาแล้วก็ใช่ว่าจะไม่กลัวตายอีกนี่นานั่งอยู่จนแสงจันทร์มาเยือนถูกแมลงกัดกินจนเลือดแทบหมดตัวกลั้นใจแล้วตัดใจอีกนางก็ไม่กล้ากระโดดกำแพงสักครา… ผลัก! “!!!” ตุ๊บ จวบจนครึ่งชั่วยามผ่านพ้นกลับถูกมือดี…ไม่สินางรู้สึกว่าที่’ ผลัก’ ตนเองลงจากกำแพงนั้นหาใช่มือแต่น่าจะเป็นเท้าที่’ ถีบ’ ส่งนางลงมาบนหลังอาชาอย่างแม่นยำมากกว่าแต่พอตั้งสติหลังจากหายจุกและตกใจยังดีที่โต้วซานนั้นมีฝีมือบังคับม้ามันจึงไม่ตื่นเตลิดในยามที่นางตกลงมานางแหงนหน้าขึ้นไปมองกลับไม่พบสิ่งใดแม้แต่เงาหรือว่าที่แท้ตนเองจะถูก ‘ผี’ ถีบเข้าเสียแล้ว …ให้ตายเถอะ!… ขนลุกไปทั้งกายทันทีที่เมื่อครู่คิดว่าความสูงน่ากลัวแล้วบัดนี้ผีกลับหน้ากลัวว่า ‘เวรกรรมจริงๆ เลยนางจันทร์เอ๊ยสงสัยแต้มบุญที่มีจะใช้ไปหมดแล้วช่วงนี้จะทำอะไรก็ติดขัดไปหมดราหูอมอยู่แน่ๆ’ “บังคับม้าพาข้าไปหอชุนอวี่” บ่นในใจเสร็จจึงปั้นเสียงขรึมสั่งการโต้วซานราวกับบุคคลที่นั่งทดท้อกับชีวิตบนกำแพงอยู่ครึ่งชั่วยามนั้นมิเคยมีมาก่อนจวบจนม้าของสองนายและบ่าวพ้นตรอกไปแล้ว บุรุษที่ใช้ความมืดอำพรางกายอยู่จึงใช้กำลังภายในลงมาจากต้นหลิวด้วยกิริยาองอาจอย่างยิ่ง “ท่านอ๋องผลักคุณหนูสี่ลงมาเช่นนั้นมิกลัวนางพลาดแล้วบาดเจ็บหรือพ่ะย่ะค่ะ” เกิดมาจนจะสามสิบหนาวซ่งจินและไป๋ลู่ก็เพิ่งจะเคยเห็นบุรุษเต็มกายใช้เท้าผลักสตรีบอบบางเป็นบุญตาก็ราตรีนี้ “ใครบอกว่าข้าผลักนาง ข้าถีบนางต่างหาก แล้วหากนางเกิดตกลงไปคอหักตายนั่นก็เพราะคนของนางไร้ฝีมือบังคับม้าส่วนข้าถือว่าถีบได้ดีแล้ว” “…..” ซ่งจิน “…..” ไป๋ลู่ สององครักษ์อยากหัวเราะก็ไม่กล้าจะร้องไห้กลับไม่สมควรมีเพียงทำหน้าราวกับกลืนก้อนถ่านแดงๆ ลงท้องเท่านั้นที่อีกฝ่ายดูภาคภูมิใจที่ตนเองนั้น\'ถีบ\'ได้ดีดีจนถึงขั้นมาคุยโอ้อวด “ไปกันเถอะเผื่อภรรยาของข้านางเกิดเรื่องข้าผู้เป็นสามีที่ดีจะได้ช่วยเหลือนางได้ทัน” …เกรงว่าที่ช่วยเหลือคงเป็นช่วยซ้ำเติมเสียละมาก… ซ่งจินและไป๋ลู่ต่างคิดตรงกันราวกับนัดเพราะที่เห็นเมื่อครู่ก็เป็นเช่นนั้นจะให้ดีกล่านั้นเกรงว่าจะมิใช่ท่านอ๋องแปดแล้วแต่กล่าวจากใจถึงพวกตนล้วนทราบว่าท่านอ๋องแปดหาใช่คนดีแต่ถึงขึ้นถีบภรรยาตนเองนี้พวกเขากลับนับถือเพิ่มพูนไปอีกหลายส่วน!

\'บุตรทั้งสองข้าเต็มใจรับเอาไว้เอง ส่วนมารดาสารเลวเช่นเจ้าจะไสหัวไปตายที่ใดก็ไป!\' หึเก้าเดือนมิเคยใส่ใจพอคลอดออกมากลับคิดได้ว่าพวกเขาคือบุตรท่านมันไร้สามัญสำนึกเกินไปแล้ว\'อู๋หลิงเซียว!\' คำโปรย… เซี่ยผิงหลัวนั้นทราบดีมาโดยตลอดว่าตนเองเป็นเพียง ‘ฮูหยินแสนชัง’ ของเยี่ยเฉิงโหวแต่ในวันที่นางเจ็บท้องคลอดเลือดเนื้อเชื้อไขของเขาบุรุษผู้นั้นกลับใจดำเมินเฉยปล่อยให้นางต้องเจ็บปวดเจียนตายอยู่ที่เรือนหลังน้อยท้ายจวนกับสาวใช้เท่านั้น! นางจึงตั้งใจมั่นคงว่าในยามใดที่นางและลูกทั้งสองแข็งแรงดีจะไปจากบุรุษใจทมิฬผู้นั้นทันที เขาไม่เห็นคุณค่ารั้งอยู่ไปก็มีเพียงนางที่เจ็บปวดลูกขาดบิดายังดีกว่าให้ลูกต้องพบว่าบิดาของพวกเขาชิงชัง รังเกียจเช่นนี้!

เขาคือชินอ๋องผู้องอาจ เป็นถึงผู้นำของกองทัพทหารม้าปีศาจเกราะดำอันกร้าวแกร่งแห่งโยวโจว มีแคว้นเป่ยหนิงให้ปกครอง แล้วยังเป็นน้องชายที่ฮ่องเต้ทั้งรักทั้งตามใจ แล้วเหตุไฉน เพียงเด็กขอทานเร่รอนนางหนึ่งที่ไร้บ้านไร้บิดามารดาได้แต่อาศัยนอนตามวัดวาอารามที่ช่วยชีวิตมารดาเขาเพียงหนึ่งครั้ง มิคาดเขาต้องใช้ด้วยการเอาตนเองส่งไป'พลีกาย'ชดใช้หนี้บุญคุณนั้นด้วยการแต่งเอาสตรีต่ำต้อยราวกับขอทานมาเป็นพระชายาเอกเช่นนี้ด้วยเล่า?! แต่คำว่ามีบุญคุณย่อมต้องทดแทนมีแค้นย่อมตามชำระสะสางให้สิ้นซากต่อให้ใจเขาชิงชังสตรีขอทานมอมแมมผู้นั้นเพียงใดแต่เกียรติของราชวงศ์จ้าวจะมาเสื่อมเสียเพราะเขาเห็นทีจะยอมมิได้เด็ดขาดในเมื่อทั้งพระมารดาบีบเค้นเสด็จพี่บีบบังคับสุดท้ายจ้าวจวินหลาจึงจำใจต้องแต่งงานกับ'หลังลี่จู'สตรีอัปลักษณ์ไม่พอยังสกปรกโสโครกแถมต้อยต่ำอีกด้วย เช่นนั้นเขาที่ทนอยู่ใกล้ชิดยายเด็กตัวเหม็นไม่ไหวจึงส่งนางไปอยู่จนถึงท้ายตำหนักหนิงอ๋องแล้วพยายามลืมเลือนนางไปเสียให้สิ้นว่าตนเองนั้นได้แต่งงานกับนางจนอีกฝ่ายได้เป็นพระชายาเอกของชินอ๋องไปเสียให้สิ้นเสียงเท่านั้น! ทว่ามิคาดบุรุษผู้องอาจเป็นถึงชินอ๋องแสนจะหยิ่งผยองกลับถูกสตรีต้อยต่ำทอดทิ้งเอาก่อนวันแต่งงานเพียงไม่ถึงสิบวันหึ! คนเช่นจ้าวจวินหลางมีหรือจะยอมเสียหน้าจะหนีไปไกลสุดขอบฟ้าสุดแผ่นดินนางก็จะต้องกลับมาเป็นชินหวางเฟยให้จงได้!

แต่งงานได้นางก็ขอหย่าขาดได้เช่นกันให้มานอนกอดหนังสือสมรสนั่นมิใช่วิถีของอี้หลานฮวาผู้นี้อยู่แล้ว หักหลังนางไม่พอ ยังบังอาจทำลายชื่อเสียงสกุลอี้ของนางเช่นนั้นนางจะไม่เป็นมันแล้วพระชายาผู้ถูกหมางเมิน!!!

ใบชาก็ต้องเร่งเก็บสามีเฒ่าเจ้าเล่ห์นางก็ต้องเอาอกเอาใจน้องๆกำพร้าก็ต้องเลี้ยงดูบัดซบ!เกิดเป็นลู่ชิงเยี่ยนไยจึงยากยิ่งนัก! (คำเตือน!นวนิยายเรื่องนี้18+ดังนั้นต่ำกว่าสิบแปดปีไรต์ไม่แนะนำให้เสพนะคะ)  วันดีคืนร้ายนาง\'ลู่ชิงเยี่ยน\'ก็ถูกบิดาขอร้องแกมบังคับให้ต้องแต่งงานกับ\'เซี่ยหย่งชุน\'คู่หมั้นของพี่สาวต่างมารดาที่นางนั้นได้ปลิดชีพตนเองหนีความอับอายที่ตั้งครรภ์ขึ้นมาโดยไร้สามี แลกกับการที่นางจะได้อิสรภาพจะคิดทำสิ่งใดประกอบอาชีพไหนล้วนมิเกี่ยวข้องตัดขาดจากสกุลลู่ไปตลอดชีวิตแล้วเช่นนั้นนางจะทำอันใดได้นอกจาก...ยินยอม...

หนึ่งคำเขาก็ชิงชังนาง สองคำเขาก็ว่านางต่ำต้อย พอคำที่สามก็กล่าวหายัดเยียดให้นางเป็นเพียงอนุภรรยาไร้ค่า! แต่เดี๋ยวนะท่านแม่ทัพ เหตุใดคนไร้ค่าผู้นี้จึงถูกท่านจับกลืนลงท้องไม่เลือกเวล่ำเวลาเช่นนี้กันเล่า

สวีฉีเฟิ่งนั้นคิดตบแต่งสตรีโง่เขลาสักนางมาเป็นภรรยาให้ได้หลอกใช้ ทว่าไยที่ได้มาจึงกลายเป็นนางปีศาจจิ้งจอกเก้าหางผู้เค็มยิ่งกว่ามารดาทะเลไปเสียได้?!! สวีฉีเฟิ่งนั้นคิดตบแต่งสตรีโง่เขลาสักนางมาเป็นภรรยาให้ได้หลอกใช้ ทว่าไยที่ได้มาจึงกลายเป็นนางปีศาจจิ้งจอกเก้าหางผู้เค็มยิ่งกว่ามารดาทะเลไปเสียได้?!!

ข้ามภพทั้งทีขอสามีรักเดียวใจเดียวไม่ได้หรือไร ไยนางต้องมาโผล่ในร่างฮูหยินเอกแสนจะอ่อนแอและเจ้าน้ำตาถูกอนุภรรยารังแกด้วยซวยอีหลี!หึ!แต่นับจากนี้พวกเจ้าจะได้รู้หากข้าจะเป็นฮูหยินข้าต้องยืนหนึ่งเท่านั้น!

เขา เจียงเหวินไถเพราะดีเด่นเกินหน้าเกินบุตรของภรรยาเอกเขาจึงโชคร้ายถูกวางยาพิษจนดวงตามืดมน ไม่พอ สตรีซึ่งเขาหมั้นหมายก็ยังทอดทิ้ง สุดท้ายบิดาผู้ยิ่งใหญ่นั้นจึงยกที่ดินที่บ้านนอกรกร้างให้หนึ่งผืนพร้อมภรรยาเด็กซื่อบื้ออีกหนึ่งคน จากรองแม่ทัพอนาคตสดใสต้องกลายมาเป็นเพียงชาวนาที่เพราะปลูกข้าวเลี้ยงสัตว์ หาเลี้ยงชีพ ก็ว่าสวรรค์ชิงชังช่างรังแกเขาไม่น้อยแล้ว พอได้พบกับภรรยาซื่อบื้อเช่นเพ่ยฉิงเซียง เขาก็รู้สึกว่าชีวิตนั้นแสนจะอยู่ยากเย็นขึ้นอีกแสนเท่า! นาง เพ่ยฉิงเซียง บุตรสาวที่เป็นเพียงคนไร้ค่าในจวนสกุลเพ่ยมาสิบห้าหนาวมิคาดพอวันหนึ่งนางจะมีค่าขึ้นมาก็ต้องมีค่าเป็นเจ้าสาวขององค์ชายเจียงลำดับที่หกผู้ถูกพิษจนดวงตามืดมน สวรรค์หากจะรังแกนางถึงเพียงนี้เห็นทีว่าเราคงมิใช่สหายกันอีกต่อไป! หนึ่งองค์ชายตกยากกับหนึ่งสตรีข้ามภพพวกเขาจะร่วมกันฟันฝ่าอุปสวรรคและความยากลำบากไปได้เช่นไรต้องคงมีเพียงสวรรค์กับพวกเขาทั้งสองเท่านั้นที่รู้แจ้ง!!!

เขา 'เซียวซานหลาง'บุรุษที่ทั่วทั้งปฐพีล้วนกระจ่างใจถึงความโหดร้ายจนสะท้านใต้หล้า ความเย็นชาแม้แต่ฮ่องเต้ยังหนาวไปยันก้านสมอง ทว่าทั้งสิ้นกลับต้องพ่ายให้กับภรรยาพระราชทานนาม'ไป๋หมิงจู'! ผู้คลั่งพิษ...

เซียวหมิงเยว่นางใช้ชีวิตสาวใช้ท้ายจวนอยู่ดีมีสุขมาหลายหนาวมิคาดวันเลวคืนร้ายท่านเทพบุพเพกลับประทานสามีจอมหื่นหมื่นราคะมาให้นางหนึ่งคน ซึ่งในยามแรกนางก็แสนจะลำบากใจทว่าพอพบว่า'ท่านพี่'นั่นร่ำรวยใช่น้อย

หกหนาวถูกตกแต่งให้กับชินหวางแห่งหนานสุยผ่านไปอีกแปดหนาวนางกลับถูกมอบหนังสือหย่าแต่ก็ช่างเถิดคนเช่นนาง'เฉียวปิงเซียว'ล้วนไม่คิดมาก...หย่าแล้วก็ดี...หย่าแล้วช่างดียิ่ง! นางจะได้พ้นไปจากกำแพงสูงล้ำคุกที่มีนามว่า'ตำหนักอิงธารา'นั่นเอง

เรื่องราววุ่นวายของท่านอ๋องเก้ากับพระชายาตัวน้อยที่นางยังไร้เดียงสาเกินไปต่อการร่วมหอระหว่างสามีภรรยากรรมหนักจึงตกใส่ศีรษะของท่านอ๋องผู้ถูกขนานนามว่าเป็น'บรรพตน้ำแข็ง'ที่อยากเข้าหอแทบตายแต่…จำต้องอดขื่นรอไว้กินหวานจนน้ำแข็งแทบเดือด! ----- …นาง…’หลัวเหม่ยเหยา’…สาวน้อยวัย15หนาว              นางเป็นหลานสาวของกั๋วกงผู้แสนจะอาภัพ สิ้นบิดามารดานับแต่วัยเพียง5หนาว เหลือกันเพียงสองพี่น้องก็คือนางกับหลัวเหม่ยฉีและตลอด10หนาวที่ผันผ่านนางพยายามอยู่ในที่ในทางของตนเอง ด้วยความเจียมเนื้อเจียมตัว มิคิดเผยอหน้าไปพบผู้คน ชีวิตส่วนใหญ่มีเพียงเรือนครัวกับสำนักโอสถ ทว่าคล้ายกับชาติเก่านางคงไปล่วงเกินเทียนตี้บนสวรรค์มาชาตินี้หลัวเหม่ยเหยาจึงต้องชดใช้มิจบสิ้น เพราะเมื่อนางเข้าวัย15หนาวก็ต้องมาสูญเสียพี่สาวฝาแฝดไปอีกคนจบสิ้นญาติชิดใกล้เพียงหนึ่ง หากแต่เพียงนั้นคล้ายท่านเทพชะตาจะยังมิสาสมใจ สาวน้อยวัยเพิ่งพ้นปักปิ่นกลับถูกบีบบังคับให้สมรสกับบุรุษผู้มีดวงตามืดบอดแทนญาติผู้พี่ ถึงจะมีตำแหน่งพระชายา ทว่าก็เป็นเพียงพระชายา ไร้อำนาจ ทุกวันมีหน้าที่ดูแลชายตาบอดอารมณ์ผันแปร อย่างมิอาจหลบลี้...

คำที่หนึ่งท่านก็ว่าข้าเป็นคนโง...คำที่สองท่านก็เรียกขานข้าว่า'เสี่ยวจู' เพียงคำที่สามท่านก็ยังย้ำชัดว่าข้านั้นเป็นแม่หมูไร้ยางอาย...อั๊ยย่ะ!...ถึงข้าจะโง่เพียงใดข้าก็เป็นภรรยาท่านอยู่นะปีศาจหน้าขาว!!

กู้เฝิงซี...สาวน้อยวัย16หนาวบุตรจากอนุภรรยาของนายท่านกู้ 'กู้เฉาเฟย'และเป็นน้องของท่านนายอำเภอกู้'กู้หยวนจิ้ง'และนางเป็นบุตรอภรรยาปลายแถวเมื่อสิ้นบิดาและมารดาชีวิตในจวนสกุลกู้ของนางจึงยิ่งกว่าสาวใช้นางหนึ่ง! ...ตาเฒ่าราคะอย่ามายั่วยวนข้านักเลยหากวันใดข้าทนไม่ไหวหน้ามืดขึ้นมาทุบท่านขึ้นเตียงข่มเหงจะมาร่ำให้ร้องขอชีวิตทีหลังมิได้หรือนะเหล่าเหล่ย!