ธีร์ทัพและแพรวาเป็นสามีภรรยาที่ใกล้จะหย่าร้างกันเต็มที โดยที่มีพันธะข้อสัญญาระหว่างธุรกิจและเหตุการณ์ที่ทำให้เธอรักสามีตัวเองไม่ได้ แต่ทว่าเขาจะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้รักตอบ ส่วนเธอจะทำทุกอย่างเพื่อที่จะไม่รักเขาต่อ “บอกแล้วไงคะว่าอย่ารั้งฉันไว้.. เมื่อถึงเวลาเรามาหย่ากันเถอะค่ะ” “ถ้าเธอดึงดันที่จะผลักไสกัน ฉันจะทิ้งทุกอย่างเพื่อเธอ”

ถึงแม้อิงจันทร์จะปฏิเสธกับเอกชยินทร์เสียงหนักแน่น ว่าเธอไม่มีทางยอมรับการคลุมถุงชนระหว่างสองครอบครัว ทว่าอีกวันหญิงสาวกลับลอบกลืนน้ำลายตัวเอง ตีหน้าซื่อราวกับจำคำพูดของตัวเองไม่ได้ เพียงเพราะผลประโยชน์ส่วนตัวโดยไม่เคารพว่าเขาจะมีคนรักอยู่แล้ว เบื้องหน้าเธอคือภรรยาในนามของเอกชยินทร์ แต่เบื้องหลังเขามองเธอเป็นเพียงภรรยานอกสายตาที่ไม่แม้แต่จะชายตามอง มีเพียงทะเบียนสมรสที่บอกว่าทั้งสองคนเป็นคู่สามีภรรยา นอกนั้นพวกเขาก็แค่เสแสร้งแกล้งทำเป็นว่ารักเท่านั้นเอง

ประโยคที่บอกว่าเลิกกันแล้ว แต่ยังเลิกรักไม่ได้เห็นทีจะเป็นเรื่องจริง เราเลิกกันแล้วก็กลับมาเจอกันอีกครั้งด้วยความรู้สึกที่เจ็บปวด บาดเเผลจากความรักและความไว้ใจกลายเป็นกำเเพงหนาและสูง ไม่ใช่รอใครสักคนพังทลายกำแพงเข้ามา แต่ว่ารอคนที่ทำให้ต้องสร้างแผลในใจนี้กลับมาเยียวยาต่างหาก

เมื่อดาราสาวชื่อดังอย่างเทียร์รดาในวัยเพียง 20 ปี ต้องเก็บซ่อนตัวจากข่าวฉาวโฉ่หลังถูกต่อว่าเป็นมือที่สาม หนำซ้ำยังพยายามฆ่าตัวตายอีกต่างหาก กระทั่งเธอได้รับการช่วยเหลือจากประธานคียติณณ์ บุคคลที่ทำตัวลึกลับแต่กลับหลอกล่อให้ดอกไม้สวยอย่างเธอติดกับได้ไม่ยาก เรื่องราวระหว่างเขาและเธอจึงเริ่มต้นขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัวในค่ำคืนที่ฟ้าฝนเป็นใจ ทว่าใครจะรู้ว่าชายหนุ่มมาดขรึมแต่ก็ดูอ่อนโยนคนนี้ จะมีความลับที่น่ากลัวเก็บซ่อนไว้ บางอย่างที่ไม่ใช่ความบังเอิญกับการที่เขาและเธอได้เจอกัน.. อีกครั้ง

“คุณทั้งสองคนจะยอมรับกันและกันเพื่อใช้ชีวิตคู่หรือไม่” “รับครับ” “รับครับ” เพราะเป็นคู่สามีภรรยาแค่ในนาม ฉากหลังม่านเลยทำให้เพียงพายเมินเฉยใส่เพลิงกัลป์ หนุ่มนักศึกษาอายุน้อยกว่าที่จับผลัดจับผลูมาแต่งงานกับประธานหนุ่มอย่างเขาเพื่อเอื้อผลประโยชน์ในธุรกิจ อีกคนมักจะเมินเฉยแสร้งว่าไม่สนใจ อีกคนพยายามเข้าหาจนกลายเป็นว่าเสพติดกลิ่นกายของเขาไปซะแล้ว ความสัมพันธ์ระหว่างเขาทั้งคู่เปลี่ยนไปภายในคืนเดียว แต่กลับก่อเกิดความรู้สึกมากมายหลังจากนั้น จากที่เคยนอนหันหลังให้กันก็กลายเป็นว่าเพียงพายขาดอ้อมกอดของเพลิงกัลป์ไม่ได้อีกแล้ว หลังจากมีอะไรกันมักหลงเหลือกลิ่นบุหรี่เจือจางในอากาศอยู่เสมอ เขาทั้งสองเหมือนคนแปลกหน้าที่บังเอิญพบกันในช่วงเวลาที่อ่อนไหว กระทั่งวันหนึ่งอยากรู้จักอีกคนให้มากขึ้นกว่าเดิม อีกฝ่ายก็มักจะเริ่มเฟดตัวห่างไปทุกที “ทั้งๆ ที่พี่บอกว่าไม่ได้สนใจผม แต่กลับติดใจจนอยากจะซ้ำรอยเดิมกับผมเนี่ยนะ” “ถ้าไม่อยากทำนายก็แค่พูดมา ฉันจะได้ไม่เซ้าซี้” “พี่ก็ยอมรับมาก่อนสิครับว่าพี่ก็ชอบผมเหมือนกัน ถ้ายอมรับ.. ผมจะรีบซ้ำอีกรอบให้เลย”

สวยสะพรั่งดุจหงส์สยายปีกสักแค่ไหน แต่สุดท้ายในสายตาของเขาเธอก็เป็นเพียงอีกาหลงฝูง เป็นเพียงดอกไม้ริมทางที่เขาแวะเชยชมก่อนเด็ดทิ้งก็เท่านั้น ภาพตะวันถูกทาบทามตัวเข้าบริษัทชื่อดังได้สำเร็จ แต่ใครจะคิดว่าคนอย่างประธานเจียที่เธอคิดว่าอบอุ่นและจิตใจดี จะโหดจนเธอหลบไปร้องไห้ในห้องน้ำหลายต่อหลายครั้ง ประธานเจียไม่เคยชายตาแลผู้หญิงอย่างภาพตะวันแม้แต่น้อย ตรงกันข้ามกับหญิงสาวที่ตกหลุมรักเขาตั้งแต่แรกเห็น แต่ยิ่งแสดงออกว่าต้องการมากเท่าไหร่ ชายหนุ่มก็เหมือนจะยิ่งเล่นสนุกกับใจเธอมากเท่านั้น มีเพียงเหตุผลเดียวที่เขานั้นสะใจคือการที่อีกฝ่ายเป็นน้องสาวของจิรัช

อัคคีราห์บอกว่าเกลียดชังณิชายิ่งกว่าหนูในท่อน้ำทิ้ง เขามองเธอเป็นเพียงแค่ภาระที่ต้องรับผิดชอบเพราะคำสั่งเสียของปู่ที่มีต่อ ครอบครัวอีกฝ่าย จำยอมต้องแต่งงานโดยที่ทั้งสองไม่ได้เต็มใจ ทำให้คู่รักจำเป็นในคราบข้าวใหม่ปลามันต้องมาอยู่ชายคาเดียวกัน ก่อนเรื่องราวความรักของพวกเขาที่ทั้งรักทั้งเกลียดจะเริ่มต้นขึ้น “ถ้านายเกลียดฉันก็อย่ามาจูบ อย่ามากอด.. ไม่ต้องมาเข้าใกล้กัน” “ทำไม” “เพราะคนเกลียดกันเขาไม่ทำแบบนั้นไง”

หลังสูญเสียครอบครัวในวันเกิดครบรอบสิบแปดปี ปลายฟ้าหญิงสาวที่กำพร้าครอบครัวก็ถูกอุปการะเลี้ยงดูต่อโดยสิงหราชที่อายุห่างกันเป็นสิบปี เขาสอนเธอให้เติบโตอย่างแข็งแกร่งเพื่อต่อสู้กับโลกภายนอกหลังไร้เงาพ่อกับแม่ ทว่าโชคชะตาช่างเล่นตลก กว่าจะทำให้เธอรู้ใจตัวเองว่าหลงรักผู้ชายอย่างเขาก็ตอนที่อีกฝ่ายจากไปอย่างไม่หวนกลับคืน เสียงร่ำไห้ของหญิงสาวที่วิงวอนต่อโชคชะตาได้นำพาเธอย้อนเวลากลับไปก่อนเกิดเหตุ เพื่อแก้ไขเรื่องราวในอดีตมันทำให้ปลายฟ้าต้องดิ้นรนหาทุกทางที่จะหยุดความตายของสิงหราชให้ได้อีกครั้ง แม้ว่าจะต้องเห็นเขาตายซ้ำแล้วซ้ำเล่า เธอก็ต้องหาทางออกของเรื่องนี้เพื่อยุติการย้อนเวลาและการตายของสิงหราชให้ได้ หลายครั้งที่สิงหราชฉุดเธอขึ้นจากความตาย คราวนี้ถึงตาเธอบ้างแล้วที่ต้องหยุดความตายจากเขาบ้าง OUTTA LOOP... “ถ้าหนูบอกว่าย้อนเวลามาช่วย เฮียจะเชื่อหนูมั้ย” “ถ้าเธอยังไม่เลิกพูดจาไร้สาระ ฉันจะจับเธอโยนออกไปนอกห้อง” “ใครก็ไล่หนูไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น ย้อนกลับมาคราวนี้หนูจะคลั่งรักเฮียให้ตายไปข้างเลย คอยดู”

ชาร์เคไม่ใช่ฉลามหรือไอ้หน้าหลามอย่างที่เด็กมันกล่าวหา แต่เป็นว่าที่ผัวน้องวาเรย์ต่างหาก ชาร์เค มาจาก SHARKS วาเรย์ มาจาก WHALES ชาร์เคไม่ใช่ฉลามหรือไอ้หน้าหลามอย่างที่เด็กมันกล่าวหา แต่เป็นว่าที่ผัวน้องวาเรย์หน้ามู่ทู่ต่างหาก ถือคติลิ้นกับฟันกัดกันเหมือนหมากับแมวมาตลอดเวลาที่เจอหน้ากัน ไม่หลงได้ไงไหว เวลาเด็กมันปากร้ายน่าจับกำราบซะให้เข็ด เพราะสองครอบครัวสนิทกันตั้งแต่ยังไม่มีชาร์เคและวาเรย์ ฟ้าเลยดลบันดาลให้ทั้งคู่พบพาลมาเจอกันตามพรหมลิขิตที่ขีดเขี่ยมาอย่างเลี่ยงไม่ได้ อีกคนชอบเดินหนีเวลาแง่งอน ส่วนอีกคนก็ชอบแกล้งให้เขางอนเพราะชอบเห็นหน้ามู่ทู่ของเด็กมัน “ใส่ขาสั้นจนไข่วาฬจะออกมาอยู่ละ” “ทีไข่ฉลามยังโตงเตงเลย แล้วมายุ่งอะไรกับไข่ผม” “มึงอยากโดนฉลามเลียไข่มั้ย” “ไอ้พี่เหี้ย”

ไม่มีความบังเอิญไหนบนโลกจงใจให้เกิดขึ้นได้เท่า 'ภาคชวินทร์' บุคคลที่เป็นเหมือนหนังสือเล่มหนา ดูคาดเดาได้ยากและหน้าปกที่ดูจับต้องได้ แต่ราคากลับไกลเกินเอื้อมมือ ต่อให้อยากหยิบอ่านสักแค่ไหน หนังสือเล่มนี้ก็ได้เลือกเจ้าของแล้วเรียบร้อย หากทว่าภายในหนังสือเล่มนี้มันกลับเต็มไปด้วยกระดาษที่ว่างเปล่า ราวกับรอใครสักคนเข้ามาเติมเต็มและเริ่มเขียนบันทึกเรื่องราวลงไป กับการพบกันใหม่อีกครั้ง หลังจากเฝ้ารอให้ดอกไม้ดอกนั้นเติบโตขึ้นมาอย่างสวยงามตลอดมา "สำหรับนายแล้ว.. ฉันเป็นอะไร" "ตู้เอทีเอ็ม" "....." "ที่กดผมลงได้แค่คนเดียว"

เสือถ้าถอดเขี้ยวก็เเมวเหมียวทั่วไปนี่เอง.. ริคุ หนุ่มน้อยลูกครึ่งไทย-ญี่ปุ่น เติบโตขึ้นมาด้วยความยากลำบาก ชีวิตเหมือนนกน้อยผกผินบินตามหาความรักมาตลอด เเต่เเล้วเหมือนฟ้าจะเข้าข้างให้มาเจอ 'สีคราม' เสือใหญ่ไร้หัวใจในความรัก ผู้ซึ่งไม่เคยปราณีเหยื่อของตัวเองเเม้เเต่น้อย เขามองริคุเป็นเเค่ลูกไก่ในกำมือที่จะบีบก็ตาย จะคลายออกก็สาหัส ทางเดินที่ไม่ได้เรียบหรู ศัตรูที่ห้ามรัก เขาจะทำยังไงกับเหตุการณ์นี้..

นายน้อยดินแดนผู้ทรงอิทธิพลที่สุดในไร่องุ่น เขาโหด เถื่อน กว่าที่คิด อย่าริอาจเป็นศัตรูกับเขาถ้ายังอยากใช้ชีวิตในไร่อย่างสงบ 'ถ้าคุณคิดว่าหลอกผมมันง่ายขนาดนั้น ผมจะแกล้งโง่ต่อไปดีไหมล่ะครับ ฮึ' "ปกติกูไม่กินของเหลือเดน แต่ถ้าเป็นมึง.. กูจะ เอา ให้ไม่เหลือความเป็นคนเลย"

ถ้าความรักมันเริ่มต้นด้วยความโกหก ...คิงส์ ยอมทำทุกอย่างเพราะแค่อยากคบกับน้ำชา แม้แต่หลอกไทม์เขาก็ไม่แคร์ แต่คนร้ายมันย่อมแพ้ภัยตนเอง ตกหลุมที่ตัวเองขุดเอาไว้จนได้ ยิ่งคิงส์รู้สึกกับไทม์มากเท่าไหร่ หลุมนั่นก็จะยิ่งลึกลงไปเท่านั้น... และเขาเองนั่นแหละที่ 'แพ้'

ช็อกโกแลตไม่ได้ทำให้อ้วน น้ำตาลต่างหากที่ทำให้อ้วน ความรักไม่เคยทำร้ายใคร คนที่เรารักต่างหากที่ทำร้ายเรา อยากจะหยุดเสือเหยื่อต้องเด็ดจริงๆ ซันเดย์เด็กหนุ่มผู้มองความรักสวยงามเสมอ ถึงแม้จะโดนทำร้ายจากคนที่รักซ้ำๆ หลายคนถามว่าทำไมถึงทน ตอบอย่างไม่คิดเลยส่า 'เพราะรัก' คำเดียว

"เมียแร็ปเปอร์" ดีเท่าไหร่แล้วทูลหัวที่ได้ผัวเป็นแร็ปเปอร์ "ความรัก กับ ความฝัน ผมเลือกไม่ได้หรอกครับ...มันสำคัญคนละเเบบ" ช็อปเปอร์ : เป็นแฟนพี่ไม่มีเสียใจก็แค่เสียซิง ผมอายุ 22 ปี เป็นแร็ปเปอร์และดีเจที่ผับ sxx(Y) Club มีเมียอยู่คนนึงแต่โคตรดื้อ ชอบน้อยใจฉิบหายแต่ผมกำราบได้สบายอยู่แล้ว เพราะผมคือช็อปเปอร์ไงครับ เลโก้ : ผมก็แค่เด็กน้อยในสายตาพี่ช็อปเปอร์แค่นั่นแหละ ผมเลโก้อายุ 18 ปี เป็นนักศึกษาอยู่ที่มหาวิทยาลัย SMT มีแฟนก็หึงมากไม่ได้เพราะทำงานแบบนั้น ผมต้องหนักแน่นมากแค่ไหนคิดดู แต่แค่นี้เลโก้ทนได้สบายมาก ฮึ้ย!

"เมียเด็ก" เลียไม่ดิ้นตัดลิ้นพี่แทนได้เลย.. ผมไม่ได้ให้รักเพราะหวังเซ็กส์ เเต่ผมให้เซ็กส์เพราะหวัง 'รัก' ถ้าคนที่ผมรักมีความทุกข์ ผมจะปล่อยให้ตัวเองมีความสุขได้อย่างไร.. ผมปล่อยให้เขาเผชิญเรื่องราวร้ายๆคนเดียวไม่ได้จริงๆ เเทนคุณ : ผมชื่อเเทน อายุเป็นเพียงตัวเลขของจริงเขาวัดกันบนเตียงครับ ผมยอมรับว่าเคยเจ้าชู้เเต่พอมาเจอเด็กคนนี้พี่เเทนยอมจำนนเลยครับ ยอมทุกอย่างเลยทูลหัววว~ "ลองลดทิฐิเเล้วเปิดใจให้พี่บ้าง..." น้องลูกพีช : หน้าหวานไม่ได้เเปลว่าผมจะร้ายไม่เป็นนะฮะ.. จากเจ้านายกลับกลายมาเป็นเเฟนผม ต่อให้เกิดอะไรขึ้นผมก็จะยืนเคียงข้างเขาฮะ "เราไม่เหมาะกันหรอกฮะ อย่าเสียเวลาเลย.."

บางครั้งความรู้สึกก็เหมือนจะเกลียด..เเต่ทำไมผมยังรักเขาหมดหัวใจ "เขาสอนให้ผมเเกร่งในทุกเรื่อง ไม่เว้นเเม้เเต่เรื่องความรัก.." ฟ่าง : ผมชื่อฟ่าง อายุ 22 ปี ปัจจุบันทำงานเป็นช่างสักกำลังจะรับบรรจุเป็นอาจารย์ ผมมีแค้นต้องชำระกับไอ้เด็กชาลี เพราะมันนั่นแหละพี่สาวผมถึงได้ตาย! และผมนี่แหละจะเป็นคนขยี้มันให้แหลกคามือผมเอง ถ้ามันมีปีกบินหนีผมจะขังมันเอาไว้ในกรง ถ้ามันมีตีนวิ่งหนีผมจะใช่โซ่คล้องมันไว้เยี่ยงหมา! ชาลี : ผมเคยมีพี่ชายอยู่หนึ่งคน ผมไม่รู้ว่าผมไปทำอะไรให้เขา พี่ฟ่างถึงใจร้ายกับผม คนแบบเขาจะไม่มีวันได้พบรักแท้ สักวันเขานั่นแหละที่จะไม่เหลือใคร.. ถ้าผมหนีไปจากเขาได้ต่อให้หาจนสุดแดนขอบโลกเขาก็จะไม่มีวันได้เจอผมอีก!

เมื่อคนอกหักสองคนมาเจอกัน.. เเละเมื่อการคบกันไม่ใช่จุดสิ้นสุดของความสัมพันธ์ "ไหนย้ำสถานะดิว่าเราเป็นอะไรกันไอ!" "เพื่อน" "เพื่อนบ้านใครเเม่งเอากันวะ!" "เราก็คุยกันตั้งเเต่ต้นเเล้วไม่ใช่ไง นายก็มีคนคุยไม่ใช่เหรอโน่!" "ประชดเก่ง" "ไหนโน่ก็ย้ำสถานะมาดิว่าเป็นอะไรกัน! ทำบ้าอะไรเนี่ย" "กลับห้อง" "ไม่กลับ!" "กลับไปเอากันไง ในฐานะอะไรก็ได้"

เอวา : "ฉันยอมเขาได้ทุกอย่าง ไม่เว้นเเม้กระทั่งเรื่องบนเตียง ..เเต่เขาก็คือเขา ฉันเปลี่ยนคนเลวไม่ได้" เซน : "ผมให้คุณได้ทุกอย่าง ยกเว้นความรัก ..มันคือสิ่งเดียวที่ผมไม่มี" "เพราะการรักพี่มันทำให้ฉันเจ็บปวด.. นี่คือเหตุผลที่ฉันอยากจะลาออก" "ลาออกคือการเเก้ปัญหาโง่ๆ ของเธอใช่ไหม!" "ใช่.." "กลับไปทำหน้าที่ของเธอซะ ..ฉันจะถือซะว่าเธอเเค่คิดน้อยไปหน่อยก็เเล้วกัน" "เเต่พี่จะทำกับฉันเเบบนี้ทั้งๆ ที่พี่เซนก็มีเขาไม่ได้ วาไม่ใช่ตัวสำรองของใครนะคะ เเละฉันก็เหนื่อยที่จะตามเเล้ว.." "เอวา!" "ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันรับมันไม่ไหวเเล้วจริงๆ" "ออกไป" "ตกลงพี่ยอมให้ฉันลาออกใช่ไหมคะ.." "ถ้าเธอยังพูดเรื่องนี้อยู่ ..อย่าหาว่าฉันไม่เตือน"

"อ้ะ โอ้ย..." "ถ้าไม่เกร็งก็ไม่เจ็บ!.." "เชี่ย! ห้องไม่เก็บเสียงนะโว้ย!"ผมตะโกนผ่านกำแพงข้างห้อง เวรชิบ! พึ่งย้ายมาอยู่ข้างห้องแท้ๆ ไอ้พวกบ้านี่! "ซอล เจ็บ อื้อ.."เสียงข้างห้องคะ..คราง มะ..ไม่หยุดเลย! -.- "ไม่ทนแล้วโว้ย!" ก๊อกๆ! ผมตัดสินใจเดินออกไปเคาะประตูไอ้ห้องข้างๆนี่ ขืนมันยังส่งเสียงกันแบบนี้ อ่านหนังสือกันไม่รู้เรื่องพอดีเว้ย! ทำไมอย่างว่าทำไมไม่เป็นโรงเเรมนอนวะ! "โทษนะฮะ! ช่วยลดเสียงคุณทั้งคู่ได้มั๊ย รำคาญ!"ผมตะโกนผ่านประตูหน้าห้อง ไม่ได้ยินเสียงเคาะประตูเลยหรือไง ไอ้พวกบ้าพวกนี้! "นี่มันกี่ทุ่ม กี่ยามแล้วห๊ะ! ไอ้พวกบ้านี่.." แอ๊ด! "มีอะไร?"ผมหันกลับไปมองก็พบว่าเป็นผู้ชายข้างห้อง เหอะ สภาพกำลังเข้าด้าย เข้าเข็มเลยมั้ง เฮอะ!ท่าทางจะรุ่นเดียวกับผมซะด้วย แต่หน้ามันคุ้นๆ เหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อน? "ธุระไม่มี! แต่ช่วยเบาๆด้วย! ไอ้เสียงนะ..นั่นน่ะ" "แสร่.."มันพูดออกมาหน้าตาเฉย สมองแม่งคิดอะไรอยู่วะ! "เออ! แต่ถ้ามึงเสียงดังอีก มึงตายแน่!"

ชอบพี่แล้ว พี่ก็ต้องชอบหนูกลับบ้างดิ มันเป็นมารยาท "พี่เตหนูขอไปด้วยดิ พี่จะไปไหนอะ" "ไปหาสาว ยุ่งไรด้วยยัยบ๊อง" "มินไม่ให้พี่ไปหรอก! ..คุณน้าคะพี่เตหนีเที่ยวค่ะ! " ฉันยืนก้างเเขนขวางทางเขาขึ้นรถขั้นสุด "หลบพี่ไอ้เปี๊ยก" "ไม่หลบ พี่เตก็รู้ว่าหนูชอบพี่ทำไมถึงยังพูดจาทำร้ายจิตใจกันอยู่เรื่อยเลย! " "ไปชอบคนอื่นเถอะเปี๊ยก พี่ไม่ชอบคนตัวเตี้ย! " "ไอ้บ้าพี่เต! หนูจะฟ้องคุณน้า!!! "

เขาอันตรายเหมือนไฟร้อนที่กำลังลุกโชกโชน เเต่ทำไมฉันถึงอยากลองเล่นกับมันดูสักตั้ง เธอร้ายกาจเหมือนพายุที่โหมกระหน่ำ เเต่ทำไมผมถึงยังอยากเข้าใกล้เเละสัมผัสมัน อยากได้เงินนักไม่ใช่หรือไงหะ! ฉันก็กำลังจะสงเคราะห์ให้อยู่นี่ไง! เลิกพูดมากสักที อยากทำอะไรก็รีบทำ.. ฉันทำเเน่.. เเต่อยากเห็นหน้าผู้หญิงใจง่ายชัดๆ หน่อยว่ะ ฉันบอกให้หยุดพูดมากสักทีไง! เเล้วเธอจะต้องเสียใจที่เลือกเเบบนี้ นี่มันชีวิตของฉัน ตัวของฉัน พี่ไม่ต้องยุ่ง พี่ไม่มีสิทธิ์! ฮึ.. เตรียมใจไว้เลย นรกบนดิน คำนี้ฉันจะสอนให้เธอรู้ซึ้งเอง..

ยอมรับว่าผมเป็น 'เสือ' เเละผมไม่เคยปราณี 'เหยื่อ' ของตัวเอง "ก่อนที่จะหยุดพี่เคยสุดมาก่อน" เขามีทุกอย่างที่คุณอยากได้ ยกเว้น 'ความรัก' คุณหวังจากตัวเขาได้ทุกอย่าง ยกเว้น 'ความจริงใจ' "..ลองไปด้วยกันก่อนไหม ถ้าไม่ใช่ไม่เป็นไร"

หัวใจของผมมันเป็นของพี่ เเต่หัวใจของพี่ ..มันเป็นของใคร กาลเวลาที่ผ่านพ้นไปมันได้นำพาคนที่ผมรักสุดหัวใจไปเช่นกัน เเละกาลเวลาได้นำเขากลับมาให้ผมพบเจออีกครั้ง ราวกับสั่งสอนให้คนบาปเเบบผมได้ลบล้างความผิดของตัวเองที่ทำผิดกับเขาเอาไว้ "ทำไมครับ ตกใจหรอ" "พยศจังเลยนะ" "พยศเหรอ ผมชอบคำนี้จังเลยเเฮะ "หืม" "เหอะ" ผมนั่งตัวเเข็งเมื่อริมฝีปากของพี่หมอกแนบชิดเข้ามากระซิบที่ใบหู ร่างกายร้อนวูบวายไปตามเรียวนิ้วที่ไต่วนอยู่ที่หน้าขา ทั้งก้นที่นั่งอยู่บนตักเขาอีกด้วย "พยศเลยที่รัก.. เพราะถ้าพี่เอาคืนจะร้องไม่ออก"

เเสดงจุดยืนในฐานะ 'ผัวหมอ' - โฮม โฮม กิตตินันท์ เข็มของคุณหมอใหญ่ไม่เท่าเข็มของผมหรอก นอกจากสนุ๊กเเล้ว ก็มีคุณหมอจูเนียร์นี่เเหละครับที่น่าเเทง "ถ้าบอกว่าคิดถึงคุณหมอจะซึ้งรึเปล่าล่ะครับ" จูเนียร์ พรีพัฒน์ ถ้าคิดจะเเย่งของของผม ต้องมั่นใจให้มากว่าตัวเองมีดีกว่า เขาเเค่ลูกเเมวที่คิดว่าตัวเองเป็นเสือเท่านั้นเเหละครับ "เเล้วถ้าจะบอกว่าผมไม่หลงกลลมปากของคุณ ..จะซึ้งอยู่รึเปล่าครับ"

แค่คิดว่าเสพรักเพียงแค่ครั้งเดียวคงไม่เป็นอะไร ใครจะรู้ว่าจะกลายเป็นการขุดหลุมฝังตัวเองจนโงหัวไม่ขึ้น "ถ้ามึงยังไม่อยากตาย อย่าก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวกู" "....." "มึงอยากตายคาเตียงใช่มั้ย" "เออ มึงยิงกูเลยวัช.." "ไม่ใช่ตายด้วยปืน เเต่ตายคาอกกู"

"มึงจะทำอะไร" "ก็ไหนบอกร้อน จะถอดกางเกงให้อยู่นี่ไงครับ" "อย่ามายุ่งกับกูเด็กเหี้ย.." ผมร้องบอกมันเเต่เหมือนจะไม่เป็นผล ร่างกายนอนเเน่นิ่งปล่อยให้มันทำตามอำเภอใจแบบนี้ไม่ดีเเน่ "เด็กเหี้ยหรือผัวพี่กันเเน่ หึ"

ปึ่ก ปึ่ก ปึ่ก!!! สะ..เสียงอะไร มันดังมาจากห้องข้างๆฉันเนี่ย ปึ่ก ปึ่ก ปึ่ก!!! สะ..เสียงอะไรเนี่ย! ขะ..ขนลุกหมดเเล้วนะว้อย! ที่นี่มีผีงั้นเหรอ ? ไหนป้าเเม่บ้านบอกว่าที่นี่ไม่เคยมีประวัติไง ทำไมถึงชอบมีเสียงประหลาดดังมาจากข้างห้องทุกคืนเลย บางทีกำเเพงห้องสั่นเลยก็มี นี่ขนาดฉันย้ายเข้ามาเกือบอาทิตย์เเล้ว เเต่เสียงนั่นก็ยังตามหลอกหลอนกันไม่หยุด ที่จริงป้าเเม่บ้านบอกมาว่าข้างห้องมีคนอยู่ เเต่ฉันกลับไม่เคยพบเจอเจ้าของห้องเลยเเม้เเต่ครั้งเดียว ซึ่งมันน่าเเปลกมาก ถ้าทำอะไรก็ควรจะมีเสียงบ้างสิ นี่ชอบส่งเสียงตอนกลางคืนเนี่ยนะ ประหลาดจังเเฮะ... "อ่า! ทำงานไม่รู้เรื่องเเล้วเว้ย!"ฉันตะโกนอย่างสุดทน ก่อนที่เสียงนั่นจะเงียบไปเเล้วก็ดังขึ้นอีกครั้ง "พ่อจ๋า เเม่จ๋าช่วยด้วย ผีหลอกจาง้า~" ฉันหันซ้ายหันขวา ก่อนที่จะกดอัดวีดีโอสั้นๆกดส่งไปให้พี่เจ้าคุณทันที พี่ที่ประสบการณ์อย่างโชกโชนช่วยน้องทีเถ้อะ! JAJA :: ส่งวีดีโอ JAOKUN :: อะไรของเธอ วีดีโอโป๊เหรอ ? "วีดีโอโป๊ ?" ฉันเลิกคิ้วทันทีที่พี่คุณตอบกลับมา นี่เขาส่งผิดเเชทป่ะเนี่ย JAOKUN :: ว่าไง ส่งอะไรมาให้พี่ JAJA :: เสียงผีข้างห้องค่ะ JAOKUN :: ผีผ้าห่มสิไม่ว่า JAJA :: คะ ? พี่คุณหมายความว่ายังไงคะ ตอนนี้จากลัวหมดเเล้วเนี่ย ผีหรือเปล่าคะ JAOKUN :: ไม่ใช่หรอก ว่าเเต่ข้างห้องมีคนอยู่ไหม JAJA :: มีนะคะป้าเเม่บ้านบอกจามา เเต่จายังไม่เคยเห็นเจ้าของห้องเลยค่ะ JAOKUN :: ถ้างั้นก็หาโอกาสเจอเขาเเล้วถามซะสิ >< JAJA :: เเต่จากลัวผีหนิพี่คุณก็รู้ JAOKUN :: ผีไม่มีหรอกยัยน้องบ๊องนี่ พี่ต้องทำงานเเล้ว ไปนะ ยังไม่ทันจะได้ถามอะไรไปมากกว่านี้ ดูเหมือนว่าพี่ชายที่เเสนดีคงจะให้คำปรึกษาได้เเค่นี้ อยู่ฝรั่งเศสคงยังค่ำๆอยู่ เเต่ที่นี่ดึกมากเเล้ว ชนิดที่ว่าข้างนอกเงียบกริบ มีเเต่เสียงเเปลกๆจากห้องข้างๆนี่เเหละ ถ้าเจอเจ้าของห้องฉันต้องรู้ให้ได้เลยว่าเขาทำเสียงอะไรตอนกลางคืน...

ฉันไม่เคยเชื่อว่าเขาจะนอกใจฉัน จนกว่าจะได้เห็นเต็มสองตาของตัวเอง ฉันแค่เชื่อว่าความไว้ใจของฉันจะทำให้เขารักฉันมากขึ้น ฉันแค่เชื่อว่าถ้าฉันซื่อสัตย์กับเขา เราก็จะได้ความซื่อสัตย์กลับมา ฉันแค่เชื่อว่าถ้าฉันให้ใจเขาไป แล้วจะได้ใจตอบกลับมาเช่นกัน แต่.. ฉันรักเขา ...จนลืมรักตัวเอง

"กูให้ความเป็น เพื่อน มึงได้ กูก็ยัดเยียดความเป็น ผัว ให้มึงได้เหมือนกัน" จอมทัพ : หล่อ ร้ายลึก ตรงไปตรงมา ปากร้าย คุณอาจจะมองว่าผมใจร้าย เเต่สิ่งที่ผมเจอการทำดีคงไม่ช่วยอะไร ผมไม่สนว่าใครจะเจ็บปวด ต่อจากนี้ผมขอสนแค่ตัวเองบ้างก็เเล้วกัน "กูก็แค่อยากแก้แค้น" น้ำเหนือ : หล่อ จริงใจ ซื่อตรง ปากไม่ร้าย (แต่กัดเจ็บ) ถ้าผมผิดผมก็ลูกผู้ชายพอที่จะยอมรับความผิด ผมโกรธที่มันยัดเยียดในสิ่งที่ผมไม่ได้ทำ ผมเกลียดที่มันหูเบา "มึงก็ทำมันสำเร็จเเล้วนี่" "กูไม่ชอบน้องมึง" "เเล้วมึงชอบใคร" "กูชอบมึง"

คนรอบข้างเตือนแล้วว่าอย่าได้เข้าใกล้ผู้ชายที่ชื่อกองทัพ แต่เหมือนว่าความอยากรู้อยากลองและกล้าดีจะตะโกนดังกว่าเสียงเหล่านี้ เขาเหมือนสารเสพติด ชนิดที่เสพเพียงหนึ่งครั้งจะต้องเสพมันตลอดไป ขาดหายไปหนึ่งวันก็ไม่ต่างจากขาดอากาศหายใจ เจอหน้าเป็นต้องโถมใส่กันราวกับแม่เหล็ก สำเร็จความใคร่ให้แก่กันครั้งแล้วครั้งเล่า ถ้าหากได้ขึ้นชื่อว่าเป็นผู้หญิงของทัพแล้ว ไม่ว่าจะอยากได้อะไรเขาจะสรรหามาให้ แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่เขาเบื่อที่จะเล่นกับเหยื่อ ก็ขอแค่ต้องยอมรับความจริงให้ได้เท่านั้นเอง "พี่ทัพเบื่อจีนหรือยัง" "เล่นไปไม่กี่ครั้งจะเอาอะไรไปเบื่อ" "งั้นพี่ทัพมีจีนแค่คนเดียวใช่มั้ย" "ก็ต้องเล่นคนเดียวจนกว่าจะเบื่อสิ.." บางครั้งคำพูดหวานลิ้มก็ไม่ต่างอะไรจากน้ำผึ้งอาบยาพิษ ภายใต้ใบหน้าคมคายและรอยยิ้มร้ายกาจ มันคาดเดาได้ยากว่าเขาคิดอะไรอยู่