อาชาพยศ

SAIHMOK TALK ผมนั่งมองคลิปวีดีโอที่มีคนตัวขาวกำลังเต้นบดอยู่ข้างเสา ชุดบันนี่กระต่ายน้อยยิ่งทำให้คนในคลิปดูโดดเด่นเเล้วยั่วเยอย่างถึงขีดสุด ไหนจะหน้ากากที่ใส่ปิดบังใบหน้าเอาไว้ หากเเต่ความเซ็กซี่ความสดใสเนี่ย เห็นทีว่าจะปิดไม่มิด เอวบางร่างเล็ก ทั้งยังขาวอมชมพู ขนาดกำลังพอดีมือเลย มันหนุบหนับอะครับ มันดูละมุนไปหมดเลยตอนนี้ ความสะโพกที่บดกับเสานี่ทำเอาผมเกร็งตามจัดๆ เลย ของดีในบาร์นี้ไอ้หมอกไปพลาดตอนไหนวะเนี่ย "เเหม ดูทั้งวันเชียวนะมึง" ไอ้โฮมมันเเซว เออกูจะดูจนกว่าคนในจอจะทะลุออกมาของจริงเลย เเหม เเต่ก็มันนี่เเหละที่ไปเจอคลิปนี้เเล้วเเชร์มาให้ผม รู้สเปคกูซะด้วยว่าชอบแบบไหน "น่ารักดีว่ะ น้องอยู่ที่ไหนวะ พากูไปหน่อยดิ" ผมยื่นหน้าไปถามมันอย่างสนใจ "กูไปสืบมาละ ปีหนึ่งพึ่งเข้ามาใหม่" "ถามจริง มอเราเหรอวะ" "เออดิ" "สัด พรหมลิขิตของเเท้" อดทนนั่งดูคลิปวนรอบที่ร้อย ไม่คิดไม่ฝันว่าตัวจริงจากในคลิปจะอยู่ใกล้เเค่นี้เอง ไอ้โฮมที่นั่งดูคลิปต่อจากผมยิ้มหวานใส่ ผมเลยจัดการริบมือถือคืนเเล้วพยักหน้าเป็นการบอกให้เเม่ทัพเท้าหน้าเดินออกล่าหาเหยื่อเดี๋ยวนี้เลย "อะไรมึงวะ" "ไปดิ" "เอ้า" "รอเหี้ยอะไรล่ะ พากูไปหาน้องเขาสิครับ" ผมกับไอ้โฮมวาร์ปมาที่รับน้องคณะนิเทศศาสตร์ กำลังปรบมือกลางสนามร้องเพลงสนุกเฮฮากันเลยทีเดียว ท่ามกลางคนนับร้อยผมก็ค่อยๆ ใช้สายตาสอดส่องมองหาบุคคลที่อยากเจอ เเต่ละคนทั้งทาหน้า ทาเเป้ง มีสีเเต้มหน้าจนหมดเลยก็มี แบบนี้ผมจะไปแยกออกได้ยังไงวะ "เดี๋ยวพักเบรกสามสิบนาที เเล้วมารวมกันที่สนามตรงนี้ใหม่นะคะทุกคน" "ครับ" "ค่า" พอได้เวลาพัก ผมก็เเหวกฝูงชนออกตามหาน้องสายฟ้าทันที โดยที่มีไอ้โฮมคอยสอดส่องมองหาด้วยอีกเเรง บุญมีแต่กรรมบังปะวะ มองเชี่ยไรไม่เห็นเลย "ไอ้หมอก" ไอ้โฮมตะโกนเรียก "ว่า" ผมหันไปตามเสียงเรียกของเพื่อนสนิท ความที่ผมกับมันตัวสูงใกล้เคียงกันเลยมองเห็นไอ้โฮมมันชัดเจนท่ามกลางผู้คน ซึ่งโฮมมันส่งสัญญาณชี้ไปที่โต๊ะหินอ่อนใต้ต้นไม้ไม่ไกลจากตรงนี้เท่าไหร่ พอผมมองตามไป ผมถึงได้เห็นคนตัวสูงเท่าอกกำลังเดินไปนั่งตรงนั้น พร้อมกับหยิบมือถือขึ้นมาเล่นแล้วก็เเกะขนมปังไปด้วย "สายฟ้านี่หว่า" เเม้ใบหน้าน้องมันจะมีรอยสี เเต่ผมก็พอจะมองรูปลักษณะภายนอกออกว่าต้องเป็นน้องสายฟ้าที่เต้นบดบนเวทีเเน่นอน ผมย่องเข้าด้านหลัง ทำทีว่าจะไม่ได้เข้ามาคุย เเละเเน่นอนว่าผมเสียมารยาทด้วยการอ่านเเชทระหว่างน้องกับบุคคลที่สาม นัดทานข้าวเหรอวะ "เห้ย" เจ้าตัวชะงักงันจังหวะที่หันมาเห็นผมที่ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ "ขอโทษนะครับ มีอะไรหรือเปล่า" ผมยิ้มกว้างยกมือทั้งสองข้างว่าไม่มีอะไร ก่อนจะละสายตาจากหน้าจอมือถือเป็นมองหน้าน้องสายฟ้าเเทน "น่ารักสัด" ไม่ได้ตั้งใจ เเต่เผลอหลุดปากขมตอนน้องหันมามองผมเเล้วทำหน้างงใส่ นี่ขนาดโดนทาหน้า เเต่ยังปิดออร่าความน่ารักไม่หมดเลยว่ะ "ครับ" "คือพี่.." ตะกุกตะกักเลยกู เจอออร่าความน่ารักพุ่งเข้าใส่ตาเต็มเต็ง เเถมภาพที่น้องรูดเสานี่ยังติดเต็มสองตาผมอยู่เลย ในจอก็ว่าน่ารักเเล้วนะ ตัวจริงโคตรน่ากินเลยครับ "ถ้าไม่มีอะไรเเล้ว ผมขอตัวนะ" "เดี๋ยวดิ" ผมรั้งเเขนคนตัวเล็กเอาไว้ ออกเเรงเพียงนิดหน่อยน้องก็เซถลามาชนอกผมเข้าอย่างจัง "จะทำอะไรครับ" เจ้าตัวสะบัดมือออก ก่อนจะถอยหลังสองสามก้าวหนีผม "เท่าไหร่" ผมโผลงถามออกไป เเล้วสิ่งที่ได้รับกลับมาคือสีหน้าไม่พอใจของสายฟ้า "อะไรเท่าไหร่" "ค่าตัวเราไง เท่าไหร่ครับ" "ขอโทษนะครับ พอดีผมไม่ได้ขาย" สิ้นเสียงที่ฟังดูไม่พอใจผมอย่างหนัก เขาก็เดินจากผมไป เหลือทิ้งไว้เเค่ไอ้โฮมที่วิ่งออกมาจากหลังเสาเข้ามาหาผมด้วยสีหน้าอยากรู้อยากเห็น "ยังไงวะเพื่อน" ผมเเยกยิ้ม พลางถอนหายใจ "น้องบอกไม่ได้ขายว่ะ" "มึงก็ตรงเกิ๊น" "เอ้า จะอ้อมค้อมทำห่าอะไร" "มึงรู้ปะ สายฟ้าเนี่ยเเดกยากสุดในบาร์เลยนะเว้ย" "หะ" ผมถามกลับเสียงสูง ไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองสักเท่าไหร่ "มีคนบอกกูว่าน้องทำงานในนั้น เเต่ไม่ได้หลับนอนกับเเขก" "เหรอวะ มีเหรอวะมึง กูถามจริง" "งั้นเอางี้เดี๋ยวคืนนี้กูพาไปที่ทำงานน้องเลย มึงจะได้ไปเห็นกับตา" ผมยกยิ้มมุมปาก เผลอสำรวจเรือนร่างอีกฝ่ายอย่างถือวิสาสะ ในหัวกำลังประมวลภาพท่าทีสุดเย่อหยิ่งเเถมดูหวงเนื้อหวงตัวไม่เหมือนในคลิปวีดีโอที่ผมดูเลยเเม้เเต่น้อย หรือเงินมาของไปวะ "หึ น่าสนใจดีว่ะ"