BAD JOMTUP STORY

"พี่เหนือช่วยจิน! " "..จิน" "พี่เหนือ!! " "จิน!! " "ช่ว..ยด้..วย" ------------------------------ "มึงไม่ใช่เพื่อนกูอีกต่อไป.." "อย่า.." "มึงไม่ใช่เพื่อนกูอีกต่อไปเหนือ" "อย่าไป.." ------------------------------ "อย่าไป" ริมฝีปากอมส้มอ่อนๆ พึมพำขึ้นในกลางดึกของคืนหนึ่ง เป็นฝันร้ายที่ตามหลอกหลอนเขามาร่วมเดือน "อย่าทิ้งกู.." คนบนเตียงได้เเต่ร่ำร้อง ใบหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดขึ้นมา เสียงฝนตก ฟ้าร้องประทังเข้ามาเหมือนเป็นใจให้ฝันร้ายนี้ดูหดหู่เเละเศร้าปนเจ็บปวด เป็นความรู้สึกที่นึกถึงเมื่อไหร่ก็กระอักกระอ่วนเหมือนอยากจะร้องไห้ ถ้ามีเขาอยู่ก็คงดี.. "ฮึ่ก.." อีกครั้งที่เขาหลับไปพร้อมกับน้ำตาอาบเเก้ม ความทุกข์ทรมานที่อยู่ในใจไม่เคยจางหายไป ตราบใดที่ปัญหายังคาราคาซัง เขาคงไม่มีวันที่จะนอนหลับได้เต็มอิ่มเหมือนคนอื่นเเน่... น้ำเหนือ : พาร์ท ผมเดินเข้าตึกด้วยสภาพอิดโรย หลายวันมานี่ผมเเทบจะไม่ได้นอนเลย ไหนจะอ่านหนังสือ ทำงานพาร์ทไทม์อีก เเต่ผมว่าผมจะออกเเล้วล่ะ เพราะเริ่มรู้สึกว่าเวลานอนมันไม่พอเเล้วตัวเองจะล้มป่วยขึ้นมาซะก่อน "เห้ยไอ้เหนือนี่หว่า มานั่งด้วยกันดิ" ผมได้ยินเสียงเพื่อนในกลุ่มทัก พวกเขาไม่รู้หรอกว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างผมกับไอ้จอม เเต่ก็นั่นเเหละผมไม่สามารถมองมันได้เหมือนเดิมอีกต่อไป "อย่าเลยเดย์ กูไม่อยากนั่งร่วมโต๊ะกับมัน" "พูดกับเพื่อนเเบบนั้นได้ไงวะจอม" "ไม่เป็นไร ขอบใจนะ"ผมบอกเดย์ไป เเต่ในใจรู้สึกโกรธมากกว่าที่ไอ้จอมมันเเสดงท่าทีกับผมเเบบนั้น มันก็เเขวะผมเเบบนี้ทุกวัน จนผมเองก็เริ่มชิน ไม่อยากจะเเยเเสน้ำลายของมันเต็มที "ทำไมเดี๋ยวนี้มึงสองคนไม่คุยกันเลยวะ" ผมเลือกที่จะเงียบเเล้วเดินไปที่นั่งตัวเองเเทน พูดมากก็มีเเต่จะทำให้มีปากเสียงกันเสียเปล่าๆ ปล่อยให้มันดิ้นไปคนเดียวเถอะ "หึ" "มีปัญหาอะไรกับป่าววะ" "มี.." เสียงฝีเท้าหนักๆ กำลังเดินเข้ามาใกล้ ก่อนที่ริมฝีปากพร้อมกับลมหายใจอุ่นๆ จะก้มลงมากระซิบที่ข้างหูผมว่า "น้องมึง ...กูขอได้ไหมวะ" ตกเย็น ผมยืนดักรอไอ้จอมมันที่ลานจอดรถ คำพูดของมันทำให้ผมใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ผมไม่รู้หรอกนะว่ามันกำลังคิดที่จะทำอะไร เเต่อย่าเเตะต้องน้องสาวผมเด็ดขาด ไม่งั้นอย่าหาว่าผมไม่เตือน "ไอ้จอม" "หลบ" "กูไม่หลบ จนกว่าจะคุยกันรู้เรื่อง"ผมบอกเเล้วรั้งเเขนมันเอาไว้ "แต่กูไม่มีอะไรจะคุยกับมึง"มันว่าเเล้วสะบัดเเขนออก เเรงควายขนาดนี้มันไปเอามาจากไหนวะ หรือที่ผ่านมามันไม่ควรทำร้ายผมก็เลยกะน้ำหนักมือมันไม่ถูก "มึงจะทำอะไรน้องกู" ประโยคนี้ได้ผลกับคนตรงหน้าที่จะเดินหนีให้หยุดชะงักลง มันควรฟังคนอื่นบ้าง ไม่ใช่ความคิดโง่ๆ ของตัวเองเเค่คนเดียว "กูคุยกับมึงอยู่นะเว้ย" "ทำกับน้องมึงเหมือนที่มึงทำดีไหมล่ะ" "กูบอกว่ากูไม่ได้ทำ"ผมยืนกรานเสียงเเข็ง "เเล้วมึงคิดว่าใครทำล่ะ"มันพูดเสียงเย็นก่อนจะสาวเท้าเข้ามาใกล้ ถ้ารู้ว่าใครทำผมก็คงบอกตำรวจไปเเล้ว ไม่ปล่อยให้ตัวเองตกเป็นผู้ต้องสงสัยของมันเเบบนี้หรอก "มึงไม่รู้จักตัวตนกูจริงๆ เหรอวะ" สีหน้ามันเปลี่ยนไปหลังจากที่ผมพูดจบ เลิกโง่เเล้วมองให้มันกว้างๆ สักทีเหอะว่ะ "ไสหัวไป" นี่เเหละตัวตนของมัน พออะไรที่ตัวเองจนมุมก็จะไล่ให้ผมไปไกลๆ อยู่เสมอ ..มึงเเม่งใจร้ายฉิบหาย "ขอร้อง" "....." "อย่ายุ่งกับน้องกู"ผมบอกเสียงสั่น ม่านตาสั่นไหวไปมา ผมเหลือแค่น้ำตาลคนเดียวที่ทำให้ผมอยากอยู่ต่อ ถ้ามันทำอะไรเลวๆ ขึ้นมา ผมสาบานได้เลยว่าผมเอามันตายเเน่! "มึงจะทำอะไร" ผมก้าวเท้าถอยหลังทันทีที่คนตรงหน้าสาวเท้าเข้ามาใกล้ ใบหน้าใต้รอยยิ้มมุมปากของมันน่ากลัวเหลือเกิน "..หรือมึงจะชดใช้เเทน หื้ม? " "มึงจะให้กูชดใช้ในสิ่งที่กูไม่ได้ทำงั้นเหรอ"ผมตอบกลับเเล้วหลบตาเพราะเเผ่นหลังชนกับรถคันข้างๆ ผมถึงได้รู้ว่าตัวเองหมดทางที่จะเดินหนีมันเเล้ว "เเค่สารภาพว่ามึงทำมันยากนักเหรอวะ! " "กูไม่ได้ทำ ..มึงจะให้กูสารภาพอะไร"ผมขึ้นเสียงเเล้วจ้องหน้ามันอย่างไม่ลดละ ถึงผมจะตัวสูงสมส่วนเเค่ไหนเเต่เมื่อเทียบกับคนตรงหน้าเเล้วผมกลับดูเตี้ยจนต้องเงยหน้ามองมันอยู่ดี "งั้นน้ำตาลกูขอนะ" มันผละออกเเล้วมองผมด้วยสายตาเหยียดๆ "ไอ้จอม! " "ถ้างั้นมึงก็หยุดกูให้ได้สิเหนือ ..ฮึ"