ภริยานอกสายตา

การใช้ชีวิตโดยไม่หวังว่าจะถูกรักก็ไม่ได้แย่เท่าไหร่.. เสียงคมมีดเสียดสีกับจานขณะหั่นเนื้อรมควันเกรดดีเข้าปาก ไร้ซึ่งบทสนทนาบนโต๊ะอาหาร มีแค่สายตาคู่คมที่เหลือบมองคนตรงหน้านั่งทานอาหารอย่างเงียบเชียบ ตรงข้ามชายหนุ่มคือหญิงสาวรูปร่างเพรียวบาง มีสัดส่วนที่ใครหลายคนอยากมี ทั้งหน้าอกที่อวบอิ่มรับสะโพกผายดูเซ็กซี่ แต่คงไม่ดึงดูดสายตาผู้ชายคนนี้สักเท่าไหร่.. เพราะเอกหรือเอกชยินทร์ วรโชติเมธา ลูกชายคนที่สองของเคย์ยูกรุ๊ปวัยยี่สิบเจ็ดปี กำลังตั่งสมาธิเพื่อเรียบเรียงคำพูดในเรื่องสำคัญที่หนักใจเขาตั้งแต่เมื่อวานก่อน “อิง” “คะ” เจ้าของใบหน้าสวยสง่าช้อนดวงตาเรียวสวยขึ้นมอง พลางเลิกคิ้วขึ้นเชิงให้เขาพูดต่อ อิงหรืออิงจันทร์ อธิพัชร์เมธี ลูกสาวเพียงคนเดียวของควินซีกรุ๊ปวัยยี่สิบห้าปี ซึ่งในตอนนี้กลายเป็นที่หมายปองมากมายของเหล่าชายหนุ่ม แต่ทว่าเธอกลับละทิ้งหนทางแสวงหารักอันหวานชื่น เพื่อมอบช่วงเวลาให้กับหน้าที่การงานทั้งหมด ไม่เว้นแม้กระทั่งในเวลานี้ ต่อให้อยู่ตรงหน้าเอกชยินทร์ที่ใครต่างก็บอกว่ารูปงามดั่งลูกรักของพระเจ้า หญิงสาวผลัดเปลี่ยนกันเข้าหาไม่ซ้ำหน้า แต่อิงจันทร์ก็ยังสนใจงานมากกว่าเขาอยู่ดี เพราะชายหนุ่มเป็นฝ่ายไปรับเธอมาทานข้าวเอง ฉะนั้นคนที่ควรเกริ่นเริ่มเรื่องก็ควรเป็นตัวเอกชยินทร์ แค่ต้องนั่งตรงหน้าเขาในตอนนี้ก็หนักใจสำหรับเธอมากพอแล้ว ถึงจะรู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก แต่ก็ใช่ว่าจะสนิทสนมกันปานนั้น “ฉันขอไม่อ้อมค้อมกับเธอนะอิงจันทร์” เอกชยินทร์เอ่ยขึ้นทำลายกำแพงความเงียบ “ถ้างั้นก็ไม่ต้องอ้อมค้อมสิคะ พูดมาได้เลย พี่มีธุระอะไรกับฉันกันแน่” อิงจันทร์ตอบกลับเสียงเรียบ ขณะหั่นเนื้อในจานเข้าปากไปด้วย “พ่อกับแม่เธอได้พูดอะไรบ้างหรือเปล่า” “.....” “เรื่องที่ทางผู้ใหญ่วางแผนอยากให้เราสองคนแต่งงานกัน..” สิ้นประโยคนั้นมือเรียวที่กำลังหั่นเนื้อก็ถึงกับชะงักงัน ก่อนจะเปรยสายตามองคนตรงหน้าด้วยสีหน้าเรียบเฉย “อือ” เธอขานรับ ก่อนวางมีดในมือลง “พี่เอกไม่อ้อมค้อมเรื่องนี้ก็ดีแล้วล่ะค่ะ เพราะฉันเองก็ไม่รู้จะเริ่มต้นกับเรื่องนี้เหมือนกัน” “งั้นก็ดีสิ แปลว่าเธอจะให้ความร่วมมือขัดขวางพวกเขาใช่มั้ยอิง” “ที่พี่อุตส่าห์สละเวลาไปรับฉันมา เพราะเรื่องนี้เองสินะ” พูดจบเอกชยินทร์ก็มุ่นคิ้วเข้าหากันเล็กน้อย พลางลอบถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ มองเธอที่แย้มยิ้มขณะหยิบผ้าเช็ดมุมปากเบาๆ “ฉันมีผู้หญิงที่ฉันอยากแต่งงานด้วยแล้ว” น้ำเสียงร้อนรนเอ่ยบอก ใบหน้าหล่อเหลาฉายชัดถึงความวิตกกังวล หากต้องแต่งงานกับผู้หญิงที่ตนไม่ได้รัก “ฉันก็ไม่คิดจะแต่งงานกับพี่เหมือนกัน” อิงจันทร์ตอบกลับทันควัน ทำเอาอีกคนถึงกับนิ่งงันไปชั่วขณะ ก่อนจะพยักหน้ารับคำพร้อมคลี่ยิ้มที่ทั้งคู่มีความคิดตรงกัน “สรุปว่าเธอจะช่วยฉันใช่มั้ย” เอกชยินทร์เลิกคิ้วรอคำตอบจากปากอีกฝ่าย “ฉันไม่ได้ช่วยพี่ ฉันช่วยตัวเองต่างหาก.. ใครจะแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รักได้ล่ะ” “ถ้าเป็นแบบนั้นพรุ่งนี้เธอช่วยพูดกับแม่ฉันให้ที ถ้าเป็นเธอพูดด้วยตัวเอง แม่ฉันต้องเข้าใจแน่” สิ้นเสียงอิงจันทร์เขาก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก อุตส่าห์นั่งเกร็งตั้งนานกลัวเธอจะไม่ร่วมมือกับเขา “ว่าแต่พี่เอก.. สบายดีนะคะ” อิงจันทร์เอ่ยถามเสียงเรียบ สายตาเหม่อมองใบหน้าคมคายนานหลายวินาที หลังจากที่ไม่ได้เจอกันนานแรมปี “ฉันสบายดี เธอล่ะ ตั้งแต่บินกลับจากอังกฤษก็ลุยหน้างานอย่างเดียวเลยเหรอ” “ควินซีกรุ๊ปเป็นทุกอย่างของคุณแม่.. ฉันไม่ไว้ใจให้คนอื่นดูแล” “ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอกแล้วกัน ยังไงเธอกับฉันก็ไม่ใช่คนอื่นคนไกล” หญิงสาวค้อมศีรษะพร้อมกับยิ้มรับ ก่อนจะเลื่อนสายตาขึ้นสบนัยน์ตาคู่คม ราวกับมีบางอย่างอยากจะพูดแต่ก็นิ่งเงียบไป “ขอบคุณนะอิง” เขากล่าวขอบคุณ มุมปากสวยยกสูง สบมองหญิงสาวพร้อมรอยยิ้มหวานละมุน อิงจันทร์รีบเบือนหน้าหนี ยกมือขึ้นถูปลายจมูกกลบเกลื่อนพิรุธในแววตา ขณะเดียวกันมือที่วางบนตักตัวเองก็บีบเข้าหากันแน่น “ยินดีกับรักครั้งใหม่ด้วยนะคะ ถ้ารู้ว่าพี่เจอผู้หญิงที่อยากแต่งงานด้วยสักที ฉันคงจะหอบดอกไม้มาแสดงความยินดีกับพี่ไปแล้ว” “ไม่เป็นไร แค่เธอช่วยฉันก็เหมือนว่าช่วยเราสองคนแล้ว” สิ้นประโยคนั้นพลันใบหน้าหล่อเหลาก็มีรอยยิ้มขึ้นมา ต่างจากก่อนหน้านี้ที่แสดงทีท่าเย็นชาใส่กัน เครื่องหน้าที่ได้สัดส่วนและดวงตาสีรัตติกาลของเอกชยินทร์ดูนิ่งลึก ดึงดูดสายตาคนที่ไม่อยากจะยอมรับเท่าไหร่ว่าเผลอสบมองนาน ทว่าก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเอกชยินทร์หล่อเหลาเอาการ มากกว่าตอนเป็นพี่ชายข้างบ้านเธอ อีกคนไปไกลเกินกว่าเธอจะวิ่งไล่เขาเหมือนเมื่อก่อนแล้ว.. “หมดธุระแล้วใช่มั้ยคะ ถ้างั้นฉันขอตัวก่อน” “เดี๋ยวฉันไปส่ง” “ไม่รบกวนดีกว่า ยังไงฉันจะคุยกับคุณแม่ท่านให้ วางใจเถอะค่ะ” ท่าทางเย่อหยิ่งของอิงจันทร์เองก็เป็นอีกหนึ่งสิ่งที่ไม่ค่อยมีใครกล้าเข้ามาจีบ บางคนก็มองว่าอิงจันทร์เป็นพวกเนี้ยบทุกกระเบียดนิ้ว หากจะให้มีความรักคงยาก ทว่าใครจะรู้ว่าผู้หญิงตัวเล็กและบอบบางอย่างเธอ ไม่ได้แข็งแกร่งอย่างที่ใครตั้งความหวังเอาไว้เลยสักนิดเดียว อิงจันทร์ไม่ต่างจากแก้วร้าว.. เพราะมันพร้อมแตกสลายได้ทุกเมื่อ