เมียอาจารย์

. ท่ามกลางห้องที่เงียบสงัดมีเพียงเสียงพัดลมจากเพดานเท่านั้นที่ได้ยิน เด็กชายวัย 12 ขวบเดินเข้ามาในห้องด้วยอาการเนื้อตัวสั่นเทา สายตากลมโตน่ารักม่านตาลู่สั่นไหวไปมาพยายามมองหาร่างใครสักคน มีเพียงปลายเท้าสีขาวซีดที่โผล่ให้เห็น เด็กชายคนนั้นรีบวิ่งไปทันทีก่อนจะพบร่างของหญิงสาวที่นอนจมกองเลือดมีดปลักกลางอกนอนตายตาไม่หลับ "พี่แฟร์.." เด็กชายคนนั้นพยายามจะเปล่งเสียงออกมาแต่เหมือนโดนเข็มนับพันทิ่มแทงหัวใจ..ด้วยวัยแค่นี้กลับต้องมาเจอภาพที่หน้าสยดสยองยิ่งนัก มือเล็กอันสั่นเทาเอื้อมไปข้างหน้าช้าๆก่อนจะดึงมือออกและหวังว่าคนตรงหน้าจะฟื้นขึ้นมา ...แต่ทุกอย่างกลับนิ่งสนิทไม่มีเสียงอะไรตอบสนองเด็กชายคนนั้นได้ยินแค่เสียงหัวใจตัวเองที่เต้นจนแทบจะระเบิดออกมาเสียให้ได้ "ชาลีออกมาลูก.." "แม่ฮะ..ฮึก..พี่แฟร์.." "ป๊าเอาลูกออกไปก่อนเร็ว" "พะ..พี่ชายฮะ..พี่แฟร์ตายแล้ว.." "พี่รู้.." พี่ชายที่เด็กคนนั้นเรียกร้องไห้น้ำตาอาบสองแก้มและคนที่ตายก็คือแฟนของเขานั่นเอง..นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันมันเกิดขึ้นเร็วจนตั้งตัวและหายใจแทบจะไม่ทัน "แฟร์.. อย่าทิ้งผมไป!" ผู้ชายวัยทำงานสูงโปร่งร้องห่มร้องไห้และกอดศพผู้หญิงคนนั้นเอาไว้ไม่ห่าง เหมือนจะขาดใจดุจดั่งหัวใจมันจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆที่เห็นคนรักของตนเองจากไปไม่มีวันหวนคืน "ม๊าชาลีกลัวฮะ.." "ไม่ต้องกลัวนะลูก" เด็กชายตัวเล็กร้องไห้สะอื้นด้วยความร่ำไห้เมื่อพี่สาวที่ตนรักจากไป...ทั้งๆที่กำลังจะมีงานวิวาห์ในเร็ววันนี้ความตายก็มาพรากเธอจากไป.. ท่ามกลางเสียงสะอื้นไห้ของแขกในงานศพเต็มไปด้วยความโศกเศร้า มีเพียงเด็กผู้ชายวัย 18 ปีที่ยืนสวมแมสสีดำพร้อมหมวกแก็ปสีดำยืนมองอยู่ห่างๆมือหนากำหมัดแน่น เหมือนต้องการจะล้างแค้น... GAME ON . . . . . กริ๊งงงงง! ! ! "อ่า! นาฬิกาบ้า.." ผมชาลีฮะ ตัวคนเดียวมาตั้งแต่อายุ 13 ปีผมไม่อยากจะพูดถึงเรื่องครอบครัวในตลอดเวลาที่ผ่านมาเหมือนชีวิตของผมเจอมรสุมร้ายแรงเจอคลื่นสาดซัดกระหน่ำถาโถมเข้ามา คนที่ผมรักทุกคนจากผมขึ้นสวรรค์กันไปหมดไม่รู้ทำไม หรือผมมันตัวซวยอย่างที่คนอื่นเขาว่า.. พออายุ 15 ผมก็ต้องทำงานเล็กๆน้อยๆทำเองบ้างตอนนี้ผมยังมีเงินที่ป๊ากับม๊าทิ้งไว้ในบัญชีให้บ้างมันเลยพอที่จะส่งตัวผมเรียนจนจะจบไฮสคูล หัวใจผมเหน็บหนาวเกินกว่าที่คนอื่นจะรับรู้ การต้องใช้ชีวิตท่ามกลางคนอื่นที่ไม่มีใครเข้าใจเรา.. การใช้ชีวิตที่ต้องต่อสู้เพียงลำพังมันเหน็บหนาวหัวใจมากจริงๆ ผมแค่หวังว่าสักวันนึงถ้าผมเงยหน้ามองท้องฟ้าเบื้องบนครอบครัวของผมก็จะมองลงมาและให้กำลังใจผมเหมือนกัน.. "ข้าวกะเพราที่สั่งได้แล้วครับ" "นี่จ้ะ" "ขอบคุณครับ" ตอนนี้ผมบริการรับส่งข้าวกล่องถึงหน้าบ้านช่วยป้าที่หน้าปากซอยถึงมันจะได้วันไม่กี่ร้อย แต่มันก็ยังดีกว่าที่ผมออกไปทำงานไกลบ้าน ตอนนี้ผมต้องประหยัดเก็บเงินส่งตัวเข้ามหาวิทยาลัยให้ได้ก่อน "ป้าแอ๋วฮะ เดี๋ยวผมนวดให้" "เหนื่อยมาทั้งวันแล้วนะชาลี.." "แค่นี้เองชาลีไม่เหนื่อยหรอก ว่าแต่อาการปวดเข่าป้าดีขึ้นหรือยังฮะ" "ไม่เป็นไรหรอกเดี๋ยวมันก็หาย" ป้าแอ๋วเป็นป้าร้านอาหารตามสั่งผมเคารพท่านเหมือนแม่แท้ๆ ป้าแอ๋วใจดีเหมือนแม่ของผมเลย แม่ผมใจดีมากแล้วก็สวยมากด้วย >"ในที่สุดก็เจอกันจนได้.." ​​ผมขมวดคิ้วขึ้นอย่างไม่เข้าใจผู้ชายตรงหน้าเขาพูดถึงเรื่องอะไรกันแน่เจอผมงั้นเหรอ ผมคิดว่าเราพึ่งเคยเจอกันครั้งแรกซะอีกแล้วดูท่าทางเขาคงจะอายุมากกว่าผมหลายปี ​"เราเคยเจอกันด้วยเหรอฮะ.." "ใช่" "ตะ..ตอนไหนเหรอฮะ ไม่เห็นจำได้เลยพอดีว่าผมความจำไม่ค่อยดี.." "ไม่ต้องห่วงเราได้เจอกันอีกนาน หึ!" "แล้วคุณชื่ออะไรเหรอฮะทำไมถึงรู้จักผม" "ฉันชื่อ.." "ชื่อ ?" "ฟ่าง" ... ... ...