แค่เพื่อน

"ไอมึงจะนอนเเดกบ้านเเดกเมืองเลยหรือไงวะ! ตะวันจะเเยงดากเเล้วโว้ย! " "กูขอห้านาที.." "จะเเดกไหมข้าวเนี่ย เร็วเลย" "เออ.." โมโหหิวก็ไม่บอก "ไอโว้ย! "หยุดปลุกกู! "ฉันพูดพร้อมกับผงกหัวขึ้นเเล้วชูนิ้วกลางใส่เอวามัน ใครเลือกให้คนขี้บ่นเเบบยัยวามาเป็นรูมเมทวะเนี่ย อ่อ ฉันเอง ส่วนเช้าของนางก็คือเจ็ดโมง ส่วนเช้าของฉันมันคือเที่ยงว้อย ประหยัดค่าอาหารได้มื้อนึงเนี่ย ไม่เก็ทไง "เออ งั้นกูจะไปเอาน้ำมาราดมึง" "เออๆ ๆ กูตื่นเเล้ว" "เเค่นั้น.." สุดท้ายฉันก็ต้องลากสังขารลงจากเตียงไปกินข้าวกับเอวาจนได้ กลัวมันเอาน้ำมาราดฉันซะมากกว่า อย่าคิดว่ามันเล่นล่ะ สิ่งไหนที่ออกจากปากผู้หญิงที่ชื่อเอวาเเล้ว มันทำจริงหมด! เป็นเพื่อนที่โหดร้ายกับผู้หญิงตัวน้อยๆ เเบบฉันได้ไง.. ร้านโจ๊กเจ๊ไฝ ฉันนั่งตักโจ๊กเข้าปาก มือก็เขี่ยโทรศัพท์ไปด้วย ข้อความจากพวกผู้ชายโรคจิตนี่ก็ส่งเข้ามาจังเลย ตามติดเป็นเงาตามตัวเลยเนี่ย ถ้าว่างนักฉันอยากจะเเนะนำเสาไฟฟ้าเเรงสูงเหลือเกิน "เรียนจบเเล้วมึงจะทำหน้าเครียดไมวะ" ตอนเรียนก็เครียดเรื่องเรียน พอเรียนจบก็เครียดเรื่องหางานอีก ถึงเเม้พ่อจะอยากให้ฉันกลับไปช่วยงานที่บ้านก็เถอะ โชคดีที่นายหัวใหญ่อย่างพ่อตามใจลูกสาวหน่อย ฉันว่าจะหางานทำที่นี่เเล้วเก็บเงินสักก้อนเอาไปให้พ่อกับเเม่ พวกเขาจะต้องภูมิใจที่มีลูกสาวอย่างไอรีน.. "เครียดเพราะมึงปลุกกูเนี่ย" "เออ กูขอโทษ ..ว่าเเต่คืนนี้มึงสนใจไปงานปาร์ตี้ริมสระที่คอนโดซีโน่ป่ะ" "ซีโน่ไหนวะ เเต่ซีเรียวน่ะอร่อย" "อิสัส คิดถึงเเต่ของเเดก" "ซีโน่น้องชายพี่เซนไง เห็นบอกจะจัดปาร์ตี้ริมสระ พี่เขามาชวนมึงกับกูเนี่ย" "พี่เซนกูรู้จัก เเต่ซีโน่นี่ใครวะ.."ฉันยังคงกวนตีนมันต่อไป โทษฐานปลุกตั้งเเต่ไก่ยังไม่โห่เพื่อมานั่งกินโจ๊กร้านเจ๊ไฝกับปาท่องโก๋จิ้มสังขยา พี่เซนเป็นถึงผู้บริหารชื่อดัง ใครไม่รู้จักก็บ้า "เอาเป็นว่ามึงไปถึงก็คงรู้เองนั่นเเหละ เเต่กูขอเตือนนะเว้ยว่าอย่าหลงเสน่ห์มันเชียว มันอ้อยเก่งเวอร์" "มาอ้อยตีนกูมา.." "เจอตัวจริงอย่ามาร้องซี๊ดเหอะ" "เออ" "อิเหี้ย! พี่โจ้ว่ะ" ฉันเเทบจะสำลักโจ๊กที่เคี้ยวอยู่ จะพูดจะจาไม่ให้จังหวะสักคำ ถ้าถามว่าพี่โจ้คือใคร มันคือเเฟนเก่าฉันที่ฉันเคยรักมากเเต่ดันนอกใจคุยกับคนอื่นมั่วซั่วไปหมด ซึ่งฉันก็ไม่เข้าใจว่าทำไมตอนนั้นตัวเองถึงต้องเล่นบทนางเอกเจ้าน้ำตา ทั้งๆ ที่ควรจะเอาบาทาตบปากมันให้เลิกปากหมาสักที "เวร! มันอยู่ตรงไหนมึง.." "เดินมากับ.. กูว่าไม่น่าใช่น้องสาว" "เเฟนใหม่มันเหรอ.." "น่าจะใช่" ที่เลิ่กลั่กเพราะฉันไม่ได้เเต่งหน้าต่างหาก หน้าสดยิ่งกว่าตลาดปลาตอนตีสี่ เเล้วนี่มันเดินมาพร้อมเเฟนใหม่ด้วย มาเย้ยกับถึงถิ่นขนาดนี้จะยอมได้ยังไง ขายอะไรขายได้ เเต่ขายขี้หน้าฉันรับไม่ได้! "งั้นกูกลับห้องก่อน มึงจ่ายเงินเลยนะกูไม่กินเเล้ว" "เออๆ เห้ยมึงๆ โทรศัพท์" ฉันรีบรับโทรศัพท์จากมือไอ้วามันเเล้วยกมือขึ้นปิดหน้าตัวเองเอาไว้ ชุดนอนเน่าลายเจ้าหญิงดีสนีย์กับที่คาดผมหูหมีสีชมูไม่ควรโผล่มาให้ใครเห็นตอนนี้อ่ะบอกเลย คิ้วก็ไม่มี รองพื้นสักนิดก็ไม่มี ฉันคือศพดีๆ นี่เอง! "เวรกรรม วันเเต่งหน้าจัดเต็มไม่เจอคนรู้จักสักคน ทีหน้าสดเเห่กันมาทำไมฟร่ะ! " ฉันจะบ่นจนกว่าจะเลิกหัวร้อน อีพี่โจ้มันต้องจำฉันได้เเน่ๆ ถ้าเห็นยัยวาก็ต้องรู้ว่าคนที่นั่งอยู่คือฉัน ปึก ฉันยกมือปิดหน้าเอาไว้เเล้ววิ่งไปด้วย จนชนเข้ากับผู้ชายที่ไหน เห็นดาวก่อนพระอาทิตย์ตกไปอีก นี่มันวันอะไรของฉันเนี่ย! ให้ตายเหอะ! "ขอโทษค่ะ" ไม่รู้ว่าเดินชนใครเเต่ขอโทษไว้ก่อนว้อยตอนนี้ "เดี๋ยวดิ" "อะไรเล่า" "เธอทำมือถือหล่น" "ขอบคุณ" เขาเก็บมือถือส่งมาให้ฉัน ซึ่งฉันก็รับมาเเล้วกล่าวขอบคุณอย่างดี เสียเเต่เจ้าตัวยังรั้งฉันไว้นี่ดิ ไม่รู้จะรั้งไว้ทำซากมะเขือเผาอะไร อยากเห็นผีในตอนเช้าที่พระอาทิตย์ส่องหัวก็ตามใจ "เดี๋ยว" "อะไรอีก" "วิ่งหนีใครมา ขโมยของเหรอ"เขาถาม สีหน้าเเสดงความอยากรู้อยากเห็นขั้นสุด "ขโมยของบ้าอะไร หลีกไป" "ไม่ยอมรับ ฉันจะเเจ้งยามนะบอกก่อน" "นี่มันมือถือฉัน! " หน้าจอก็รูปฉัน ในแกลลอรี่อีกเป็นพันรูป โจรบ้าที่ไหนมันจะมานั่งเสียเวลาเซลฟี่รูปตัวเองตั้งวอลเปเปอร์กัน เขากำลังทำฉันหงุดหงิด! "เเล้วจะรีบไปไหน ปิดหน้าปิดตาด้วยเนี่ย" "ฉันจะขึ้นห้อง ..หลบไป" ถ้าไม่ติดว่าหน้าตาดี เเม่จะเตะผ่าหมากให้ลงไปนอนโอดครวญซะที "พี่ฉันเป็นเจ้าของอพาร์ทเม้นต์เเถวนี้" "เเล้ว? " "เเล้วเธอดูมีพิรุธไง" ตรรกะบ้าอะไรของเขาวะเนี่ย! "ปล่อยฉัน! " "ไหนดูหน้าหน่อยดิ เผื่อเธอเป็นโจรตัวจริง" "ฉันไม่ใช่โจร! " "เเล้วจะปิดหน้าปิดตาทำไม"เขาเค้น การที่ฉันใส่ชุดนอนเน่าที่รักกับที่คาดผมฟรุ้งฟริ้งขนาดนี้เเล้วถูกกล่าวหาว่าเป็นโจรนี่เขาใช้ตรรกะอะไร คิดอะไรอยู่วะเนี่ย! "โอเค ได้.. ได้! " ฉันค่อยๆ ลดมือที่ปิดหน้าลง เขาจะได้เลิกขวางทางเข้าฉันสักที ทำตัวขวางโลกอยู่ได้ "พอใจยัง! " ไม่ใช่ว่าไม่มั่นใจในตัวเอง เเต่ความผู้หญิงที่อยู่ติดห้องเเล้วพึ่งเรียนจบหมาดๆ เเบบฉันเนี่ยจะเเต่งหน้าอยู่ห้องไปเพื่ออะไร วันไหนเเต่งไม่เห็นเจอคนรู้จักหรือมีคนทักเเบบนี้สักครั้ง เเหม่! "ก็เเค่เนี่ย.." "ถอยไป" "เดี๋ยวดิหมวย" "หมวย? " "อืม หมวย" ฉันสูดลมหายใจเข้าลึกๆ สายตาไล่มองผู้ชายสูงราวร้อยเเปดสิบ รูปงาม เเต่ขี้เผือกเรื่องชาวบ้านไปหน่อย กำลังยืนยกยิ้มมองฉันอยู่ สายตาดูเจ้าชู้ใช่ย่อย เเต่เขาจะมองฉันด้วยสายตาเเบบนั้นทำไมกัน นั่นไม่ใช่สิ่งที่ฉันกำลังหัวเสีย ประเด็นมันอยู่ที่เขากล้าดียังไงมาเรียกฉันหมวยเนี่ย! กล้าดียังไงยะ! "จะยืนขวางอีกนานไหม ..เเล้วฉันก็ไม่ได้ชื่อหมวย" "เเล้วเธอชื่ออะไร" "ฉันชื่อ.." ฉันขมวดคิ้วเข้าหากันน้อยๆ ก็เจ้าตัวเล่นโผลงขึ้นมาเเบบนั้น ใครมันจะไปตั้งหลักทัน "เอาเป็นว่าฉันเเนะนำตัวก่อนก็เเล้วกัน" "ฉันซีโน่.." "ซีโน่? "ฉันย้ำชื่อจริงเขาอีกครั้ง ทำเอาคนตรงหน้ายิ้มอย่างพึงพอใจ ก่อนจะคว้ามือถือฉันไปอย่างถือวิสาสะ เขากดอะไรที่โทรศัพท์ฉันก็ไม่รู้ เเต่ที่รู้ๆ คือฉันกำลังประมวลอยู่ว่าชื่อนี้มันคุ้นๆ หูเหมือนพึ่งได้ยินไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้ 'ซีโน่น้องชายพี่เซนไง...' "เชี่ย.." นี่น้องชายพี่เซนเหรอ.. ทำไมหน้าไม่เหมือนพี่ชายเลยวะเนี่ย "เเล้วนี่ก็เบอร์ฉัน โทรมาด้วยนะหมวย" เขาคืนมือถือกลับมา เเต่หน้าจอกลับปรากฏรหัสสิบหลักคล้ายว่าจะเป็นเบอร์เจ้าตัวที่พิมพ์มาให้ "อ้อ.." ฉันรับมาอย่างงงๆ อยากจะมุดดินหนีซะจริง ทำไมต้องเป็นหมอนี่ที่มาเจอช้าน ม่าย~ "สรุปชื่ออะไร หรือชื่อหมวย" ไม่พูดเปล่าคนตัวสูงยังยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนฉันผงะถอยหลังเเทบไม่ทัน "ไม่ได้ชื่อหมวย" "เเล้วชื่ออะไรล่ะครับ" "ไอ..รีน" "ไอรีน.." "รู้เเล้วก็หลีกไป" "อย่าลืมโทรมานะหมวย! "เขาตะโกนไล่หลังมาในจังหวะที่ฉันกำลังจะเดินเข้าตึก อุตส่าห์บอกชื่อไปเเล้วว่าไม่ได้ชื่อหมวย ยังจะเรียกอีกว้อย! เพราะเเบบนี้ไงฉันถึงไม่อยากให้ใครมาเห็นตอนนี้ เเค่ผิวขาวไม่ได้เเปลว่าหมวยโว้ย! ไอ้บ้าซีโน่.. ฉันจะฆ่านาย!