“ฮึก! ฮือ..” หญิงสาวร่างบางที่หน้าท้องเริ่มป่องนูนด้วยอายุครรภ์ที่เพิ่มมากขึ้นทรุดตัวนั่งลงริมถนนโดยไม่สนใจผู้คนที่เดินผ่านไปมา เธอจมกองน้ำตาท่ามกลางแสงพระอาทิตย์ที่เริ่มจางลงจนกระทั่งบนท้องถนนต้องอาศัยแสงจากไฟส่องให้เห็นทาง ของขวัญจึงได้เงยหน้าขึ้นมองไปรอบตัว จะว่าไปทุกคนก็ใจร้ายกับเธอดีนะ ทั้งพ่อผู้ให้กำเนิด แม่ที่อุ้มท้องเธอมา ไหนจะอดีตสามีที่เธอเคยมอบความรักให้เขาจนไม่เหลือเผื่อไว้รักตัวเอง ทุ่มเทให้ชายหนุ่มทุกอย่าง หวังในใจว่าสักวันภามจะโยนเศษความรู้สึกให้เธอบ้าง สุดท้ายสิ่งที่ได้รับก็ไม่แตกต่างจากหลายครั้งที่ผ่านมา อย่างเดียวที่ภามมอบให้เสมอมาคือหยาดน้ำตาที่ไหลอาบสองแก้มซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่มีหนึ่งอย่างที่สมหวัง นั่นคือคำตอบของคำถามว่าทำไมภามถึงยอมแต่งงานทั้งที่สามารถปฏิเสธพ่อและย่าได้ ที่แท้ชายหนุ่มก็รู้แต่แรกแล้วว่าเธอเป็นลูกใคร เขาคิดใช้เธอเป็นมีดกรีดหัวใจกษิดิ์เดชตั้งแต่วันวิวาห์ หรืออาจวางแผนไว้ก่อนหน้านั้นแล้วด้วยซ้ำ สามปีที่ทุ่มเทอย่างสุดกำลัง ที่แท้ปลายทางของความปรารถนาไม่มีจริง ซึ่งก็สมควรแล้ว.. ผู้หญิงหน้าโง่อย่างเธอก็ต้องคู่กับหยดน้ำตา น้ำหน้าอย่างของขวัญน่ะหรือจะสมควรได้รับความรักจากใคร มีเพียงความเสียใจเท่านั้นแหละที่ทุกคนพร้อมจะมอบมันให้เธอ "ลุกขึ้น แล้วไปกับพี่" กว่าจะตามหากันเจอก็มืดค่ำ ของขวัญวิ่งหนีออกมาในจังหวะที่กษิดิ์เดชง้างหมัดกระแทกเข้าที่ปากเขา จึงไม่ทันได้มีใครสังเกตว่าหญิงสาวไม่ได้ยืนอยู่ที่เดิมแล้ว "อย่ามายุ่งกับขวัญเลยค่ะ เกลียดขวัญไม่ใช่เหรอคะ" "ไม่ได้อยากจะยุ่ง แค่จะพาไปตรวจให้แน่ใจว่าท้องไหม แล้วท้องได้กี่เดือน" พยายามข่มใจพ่นถ้อยคำร้ายกาจออกไป อย่างไรระหว่างเขากับของขวัญก็ไม่มีทางลงเอยกันได้ ไม่ว่าจะรู้สึกยังไงต่อกันก็ไม่สำคัญเท่าความจริงที่ว่าเจ้าหล่อนเป็นลูกสาวกษิดิ์เดช "แล้วถ้าขวัญท้อง พี่ภามจะทำยังไงคะ บังคับให้ขวัญทำแท้ง หรือรอจนคลอดแล้วแย่งลูกไป" รอยร้าวในแววตาหญิงสาวตรงหน้าพานพาให้หัวใจภามไหวยวบ เขาสงสารของขวัญ ทว่าพอนึกถึงเรื่องระยำที่กษิดิ์เดชทำกับภริตาและลูกสาวอีกคน ในอกก็พลันระอุขึ้นมา "คลอดแล้วเอาเด็กมาให้พี่ พี่จะเลี้ยงลูกเอง" "พี่ภามจะเอาอย่างนั้นใช่ไหมคะ จะเอาลูกไปเลี้ยงเองใช่ไหม" ในเมื่อให้ไปเกือบหมดทุกอย่างที่ให้ได้แล้ว ถ้าจะให้อีกสักอย่างจะเป็นอะไรไป "ได้ค่ะ งั้นเด็กคลอดเมื่อไหร่ พี่ภามมาเอาไปได้เลย เด็กคนนี้จะเป็นสิทธิ์ของพี่ภาม ขวัญจะไม่ไปยุ่งอะไรด้วย แล้วพี่ก็บอกลูกได้เลยนะคะว่าแม่แกน่ะ ตายแล้ว" ... - จบสุขนิยมค่ะ -

ไม่ใช่ความรัก แต่หวงแหน.. รอยยิ้ม แววตา ใบหน้า ทุกอย่างที่เป็นมัทนา เขาอยากเก็บไว้ให้ตัวเองได้ดูแค่คนเดียว "หนูจะเป็นเด็กดีของคุณชุณนะคะ" ฐานะเราแตกต่างกันยิ่งกว่าฟ้ากับก้นเหว แต่ในความรู้สึก ชุณคือพี่ชาย พี่ชายที่แสนดี แต่เธอไม่กล้าพูดออกไปว่ามองเขาเช่นไร ยังไงในอนาคตชายหนุ่มก็อาจเป็นเจ้านาย แล้วลูกน้องจะไปตีสนิทกับเจ้านายถึงขั้นบอกว่าระหว่างเราคือพี่ชายน้องสาวได้อย่างไร ไม่ได้หรอก ไม่สมควร พลันหัวใจคุณชุณคนที่ผักกาดตัวน้อยบอกว่าจะเป็นเด็กดีของเขาก็ลิงโลด ชายหนุ่มโกรธตัวเองที่ใจสั่นไปกับคำพูดสาวน้อย ที่ผ่านมาเขาควบคุมทุกอย่างได้ดีเสมอมิใช่หรือ แล้วทำไม.. มัทนาถึงทำให้ก้อนเนื้อใต้แผงอกข้างซ้ายเต้นผิดจังหวะไปได้ ร้ายกาจเกินไปแล้วนะยายเด็กยังไม่บรรลุนิติภาวะ นี่เขากำลังทำเรื่องให้ตัวเองเสี่ยงคุกอยู่หรือเปล่า ... > มาสัมผัสกับความรักที่อบอุ่นหัวใจไปด้วยกันนะคะ < ... * พระเอกสายเปย์ เจ้าชู้นะ แต่พอเจอหนูพี่ก็พร้อมจะหยุด งื้อ~ * ฝากเอ็นดูพี่ชุณกับหนูผักกาดด้วยนะคะ

หนึ่งคนรักสุดหัวใจ เข้าใจว่าระหว่างเราคือ คนรัก หากแต่อีกคนย้ำชัดกับหัวใจตัวเองอยู่เสมอว่าผู้หญิงที่กกกอดอยู่ทุกวันเป็นได้มากสุดแค่ คู่นอนระยะยาว ที่นายแพทย์น่านฟ้าไม่คิดฝังรากหยั่งลึกความรู้สึกไว้ที่หญิงสาว ___ ประตูห้องนอนปิดลงพร้อมน้ำตาที่รินไหลออกมา ดอกหญ้าวางมือไว้บนตำแหน่งหัวใจตัวเอง เธอรู้สึกเหมือนก้อนเนื้อในอกบีบรัดรุนแรง เจ็บ.. เจ็บจนแทบทานไม่ไหว "แกทำอะไรอยู่ดอกหญ้า แกกำลังทำบ้าอะไร" ตลอดมานายแพทย์น่านฟ้าพูดชัดว่าเขาไม่เคยรัก แต่เธอยังคิดเข้าข้างตัวเอง ดื้อดึงฝืนที่จะไปต่อ หวังลมๆ แล้งๆ ว่าน่านฟ้าอาจไม่รู้ใจตัวเอง ทำอะไรโง่ๆ ถึงขั้นไปขอให้รวินท์วิภาเข้ามาอยู่เพื่อพิสูจน์ว่าแท้ที่จริงแล้วน่านฟ้ารักใครกันแน่ ทั้งที่มันชัดเจนมาแต่แรกไม่จำเป็นต้องเสียเวลาค้นหาความรู้สึก ค้นหาหัวใจใคร ผู้หญิงคนเดียวที่น่านฟ้ารัก ผู้หญิงคนเดียวที่อยู่ในใจชายหนุ่มคืออดีตภรรยา ไม่ใช่ดอกหญ้าริมทางอย่างเธอ ___ "หญ้า.." นายแพทย์น่านฟ้าเอื้อมมือไปหวังคว้ามือน้อยมากอบกุม ทว่าสิ่งที่ฉวยมาได้กลับมีเพียงแค่ความว่างเปล่า "ผมขอโอกาสได้ไหมครับ" เรียวปากอิ่มแค่นยิ้ม แววโศกผุดผายขึ้นที่ดวงตาเมื่อนึกขึ้นว่าครั้งหนึ่งเธอเคยอ้อนวอนน่านฟ้าอย่างที่ชายหนุ่มกำลังทำ เธอขอโอกาสจากเขา ขอมันทั้งน้ำตา วิงวอนสารพัด พยายามทุกอย่างเพียงเพราะต้องการให้น่านฟ้าหันมามองตน แต่สุดท้ายสิ่งที่ได้รับกลับมามีเพียงหยดน้ำ เพียงเศษเสี่ยงหัวใจที่แตกสลายย่อยยับของตัวเธอเอง ไม่มีโอกาสให้ดอกหญ้าไร้ค่า มอบให้กันเพียงหยดน้ำตา ไม่ใช่หัวใจที่น่านฟ้านำมาตอบแทนเธอ ___ - จบสุขนิยมค่ะ * ไม่มีนอกกาย

เพราะผลประโยชน์ที่มีร่วมกัน เธอจึงยอมตอบตกลงแต่งงานกับเขา แต่พออยู่กันไปสักพักเจ้าบ่าวกำมะลอกลับมาพูดว่า “ลองมาเป็นเมียพี่จริงๆ ดูไหม” ***** “กระต่าย” “ขาพี่เสือ” “อยากเป็นเมียพี่จริงๆ ไหม” เบียร์ที่เพียงรัมภาพึ่งดื่มเข้าไปแทบพุ่งออกมาทางเดิมเมื่อได้ยินสิงหาถามเช่นนั้น “วะ.. ว่าไงนะคะ เป็นอะไรนะคะ” “เป็น-เมีย” สิงหาหันมองภรรยาสาว แววตาเขาหวานฉ่ำราวกับน้ำเชื่อม ซึ่งที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะสาเหตุสองประการ หนึ่งเพราะด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ที่ดื่มหมดไปหลายขวด และประการที่สองก็เป็นเพราะได้อยู่ใกล้ผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างๆ นี่ไง เพราะที่ผ่านมา เพียงรัมภาคิดเองเออเองมาโดยตลอดว่าสิงหาไม่มีวันพิศวาสเธอ หญิงสาวจึงยังไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจสำหรับเรื่องนี้มาก่อน ยอมรับว่าตกใจไม่น้อยที่ถูกจู่โจมขอเป็นเมียโดยไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยเช่นนี้ แต่ไม่เป็นไร เธอเป็นพวกตกใจไม่นาน เมื่อตั้งสติได้ เพียงรัมภาก็หันไปสบตากับผู้ชายที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีที่ถูกต้องตามนิตินัย เหลือแต่ก็เพียงพฤตินัยเท่านั้น เธอมองลึกเข้าไปในนัยน์ตาเขา พยายามค้นหาว่าสิงหากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ แต่ยิ่งค้นก็ยิ่งไม่พบอะไร นอกจากความหื่นกามที่ฉายชัดออกมา “หมายความว่าพี่ชวนให้เราสองคนมากินตับกันจริงๆ จังๆ งี้เหรอ?” สิงหาไหวไหล่ “แล้วมันแปลกตรงไหน ผัวเมียคู่อื่นก็อึ๊บกันทั้งนั้น” “แต่ที่เขาอึ๊บกันก็เพราะเขาเป็นผัวเมียกันจริงๆ แต่เราสองคนไม่ใช่” “เราจดทะเบียนสมรสกันไหม?” “จดค่ะ” “เราจัดพิธีแต่งงานกันหรือเปล่า” “จัดค่ะ” “แล้วญาติผู้ใหญ่กับคนอื่นของเราทั้งคู่รับรู้ไหมว่าเราเป็นผัวเมียกัน” “ก็.. รู้ค่ะ” “น่ะ!แล้วเราไม่ใช่ผัวเมียกันตรงไหน” “ก็เราไม่ได้รักกันนี่คะ หนูแต่งงานแลกกับเงินหนึ่งล้าน ส่วนพี่แต่งงานเพราะอยากได้ไม้กันหมา” “งั้นเราก็มาเป็นผัวเมียกันจริงๆ สิ ลองเป็นดู ถ้าไม่ใช่ก็ค่อยแยกย้าย” รอยยิ้มกรุ้มกริ่มปรากฏบนใบหน้าสิงหา นัยน์ตาชายหนุ่มดูแพรวพราวราวกับหนุ่มเพลย์บอยที่ช่ำชองเรื่องผู้หญิง ซึ่งตลอดหลายปีที่ผ่านมา เพียงรัมภาคิดมาโดยตลอดว่าเจ้าของใบหน้าภายใต้กรอบแว่นสายตานั้นไม่ค่อยฝักใฝ่กับเรื่องเพศตรงข้าม ในหัวเขามีแต่เรื่องงานและบริษัท แต่นับจากได้ใช้ชีวิตร่วมกับเขาในฐานะภรรยา ความคิดที่มีต่อสิงหาก็เริ่มเปลี่ยนไป ‘พี่เสือมันร้าย เขาไม่ใช่ชายหนุ่มใสๆ และแสนดีอย่างที่เธอเคยคิด’ “นี่พี่เสือเอาจริงเหรอคะ” “อื้อ พี่-เอา-จริง!”

“พี่ไม่ได้รักนิด พี่รักผู้หญิงคนอื่น พี่ต้องการหย่านิด พี่ต้องการเริ่มต้นใหม่กับเขา!” ยังไม่ทันที่ริสาจะพูดจบประโยค ยังไม่ทันที่เธอจะบอกสามีเรื่องลูกในท้อง กรณ์ก็สวนขึ้นมาก่อนว่าเขาต้องการหย่าเพื่อไปเริ่มต้นใหม่กับผู้หญิงอีกคน โดยไม่สนใจว่าคนตรงหน้าจะรู้สึกเช่นไร ที่แท้ก็เป็นแบบนี้เองสินะ.. ยิ่งกว่าถูกหอกหลาวพุ่งปักกลางหัวใจ เธอเจ็บจนแทบหยัดยืนไม่ไหว พูดอะไรไม่ออกเมื่อเขาตะคอกใส่หน้าว่าทำไมถึงต้องการหย่า ทำได้เพียงยืนนิ่งปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา ไร้เรี่ยวแรงที่จะเอื้อนเอ่ยถ้อยคำใดๆ ออกไป “ขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมานะนิด นิดเป็นเมียที่ดี เป็นผู้หญิงที่น่ารัก แต่พี่ไม่ได้รักนิด พี่มองนิดเหมือนน้องสาวคนหนึ่งเท่านั้น” รอยยิ้มหยันปรากฏบนใบหน้าที่ถูกอาบไว้ด้วยหยาดน้ำตา ริสาเงยหน้าขึ้นสบตากับสามีที่พึ่งพูดออกมาเต็มปากว่ารักผู้หญิงคนอื่นและต้องการหย่ากับเธอเพื่อไปเริ่มต้นใหม่ เธอตัดสินใจ เก็บงำเรื่องลูกในท้องเอาไว้ไม่ได้บอกออกไปให้กรณ์ได้รับรู้ รอเรื่องหย่าเรียบร้อยเมื่อไหร่ เธอจะหาจังหวะดีๆ บอกกับชายหนุ่ม เขาเป็นพ่อ เขาควรได้รู้ว่าตัวเองมีลูก ส่วนจะช่วยเลี้ยงดูหรือไม่ อันนั้นก็แล้วแต่จะกรุณา เพราะตอนนี้เธอไม่อยากคาดหวังอะไรจากผู้ชายตรงหน้าอีกแล้ว “แต่นิดไม่เคยมองพี่กรณ์เป็นพี่ชาย นิดมองพี่เป็นสามี นิดรักพี่กรณ์แบบที่ผู้หญิงคนหนึ่งรักผู้ชาย แต่ถ้าพี่กรณ์ไม่รักนิดก็ไม่เป็นไรค่ะ นิดจะหย่าให้” ที่ยังไม่บอกกรณ์เรื่องลูกเพราะเธอไม่อยากให้เขาลังเลกับเรื่องที่ตัดสินใจไปแล้ว หัวใจกรณ์ไม่ได้อยู่ที่เธอ หากสุดท้ายเขาไม่หย่าเพราะไม่อยากให้ลูกที่เกิดมามีปัญหา เธอก็คงอยู่แบบหวานอมขมกลืน รู้อยู่เต็มอกว่าผัวมีผู้หญิงอีกคน ส่วนเขาก็คงกลับบ้านมาทำหน้าที่พ่อและสามีด้วยความไม่เต็มใจ เธอไม่อยากให้ลูกโตมาแล้วเห็นพ่อแม่เฉยชาใส่กัน ไม่อยากให้ลูกต้องรับรู้ทีหลังว่าพ่อมีผู้หญิงคนอื่นนอกจากแม่ แม้ไม่ใช่ผู้หญิงที่เก่ง แต่เธอจะเป็นแม่ที่แกร่งเพื่อลูกให้ได้ ** จบสุขนิยมค่ะ #ขึ้นอย่างหงส์ ลงอย่างโบ้

ธาม x เฟย์ -เป็นเพื่อนกัน (มันส์) ดีที่สุดแล้ว - #ขึ้นอย่างหงส์ ลงอย่างไอ้โบ้ … “มึงไม่มีสิทธิ์มาบอกให้กูทำอะไรหรือไม่ทำอะไร กูจะไปกับวินด์ เชิญมึงพาเด็กของมึงไปส่งที่มอได้เลย” “เฟย์ ขึ้นรถ” น้ำเสียงธามอ่อนลงมาก “ไม่ กูไม่ขึ้น อย่าบังคับกูเลยธาม กูไม่อยากเห็นภาพบาดตา มึงก็รู้ว่ากูรู้สึกยังไงกับมึง กูคงเจ็บมากถ้าต้องทนมองมึงกับน้องกริ๊งสวีตกัน ไปเถอะ แล้วค่อยเอารถมาคืนให้กูที่มอ” ในเมื่อธามอ่อนให้ฉัน ฉันก็ไม่จำเป็นต้องแรงใส่มัน เราสองคนโตๆ กันแล้วควรพูดคุยกันอย่างผู้ใหญ่ “ถึงกูกับมึงจะบอกคนอื่นว่าเป็นเพื่อนกัน แต่ความจริงเป็นยังไงเราต่างก็รู้ดี กูทนไม่ได้จริงๆ ธามที่ต้องเห็นมึงอยู่กับผู้หญิงคนอื่น กูพยายามแล้ว แต่กูทำไม่ได้ ขอโทษจริงๆ ว่ะ” “กูยังอยากมีมึงในชีวิตนะเฟย์” คงเพราะเห็นว่าฉันกับธามไม่ยอมขึ้นรถสักที น้องกริ๊งเลยเปิดประตูรถลงมา “ไปเถอะ เดี๋ยวน้องกริ๊งสาย ไม่ต้องห่วงกู ขอเวลาให้กูหน่อย ขอพื้นที่ให้กูได้หายใจบ้าง อย่ามาหากูที่ห้องอีก ทำเหมือนมึงไม่รู้จักกูได้ยิ่งดี” ฉันเบาเสียงลงเพราะกลัวว่าผู้หญิงของธามที่กำลังเดินตรงมาหาเราจะได้ยิน ฉันไม่อยากเห็นภาพบาดตา แต่ก็ใช่ว่าจะอยากทำลายความรักของธาม แม้บางเรื่องฉันไม่อาจใจกว้างเหมือนดังมหาสมุทร แต่กับบางเรื่องฉันแมนพอ … เวลาจะช่วยทำให้เราลืมเลือนเรื่องที่ผ่าน แต่สำหรับฉันไม่ใช่ ทุกเรื่องราวถูกตอกสลักลึกไว้ในมุมเล็กของซอกหลืบหัวใจ คราบน้ำตา ความปรารถนา สัมผัสที่ฉันและธามต่างมอบให้แก่กันและกัน รวมทั้ง.. ความเจ็บปวดที่ฉันเคยได้รับ อาจเลือนรางไปในบางช่วงเวลา ทว่าไม่เคยถูกลบให้หายจากหัวใจ “บ้าฉิบ!” ถึงสมองจะจำไม่เคยลืม แต่ฉันไม่ควรไปขุดเรื่องที่เคยเกิดขึ้นเมื่อหลายปีก่อนมาทำให้หัวใจต้องเจ็บอีก “ทำหน้าที่ตัวเองต่อไปเฟย์ จบงานนี้เมื่อไหร่ แกก็ไม่ได้เจอธามอีกแล้ว” … “เรามีเรื่องต้องคุยกันนะเฟย์” “บอกแล้วไงคะว่าถ้าไม่ใช่เรื่องงาน ดิฉันไม่คุย” “เรื่องน้องฟางก็ไม่คุยเหรอ” มือที่กำลังรัวแป้นพิมพ์ชะงักนิ่ง ฉันรู้สึกเหมือนคนที่กำลังจมน้ำ หายใจไม่ออก อึดอัดและหวาดกลัว ธามรู้เรื่องน้องฟางแล้ว.. แม้ทำใจไว้ล่วงหน้าว่าสักวันธามอาจรู้ แต่ไม่เคยเตรียมการไว้ว่าวันที่ฉันกลัวจะมาถึงรวดเร็วถึงเพียงนี้ “อย่า-มา-ยุ่ง-กับ-พวก-เรา!” ฉันลุกขึ้นเผชิญหน้ากับพ่อน้องฟาง เรื่องงานฉันอาจเป็นรอง แต่เรื่องลูกอย่างไรสิทธิ์ก็อยู่ที่แม่ “ขอโทษนะเฟย์ ธามคงทำอย่างนั้นไม่ได้ น้องฟางเป็นลูกธาม ยังไงธามก็ต้องดูแลในฐานะพ่อ” … * จบสุขนิยมค่ะ

เพียงเพราะปิ่นมุกมีส่วนละม้ายคล้ายภรรยาเก่า เขาจึงเลือกเธอเข้ามาในชีวิตเพื่อใช้คลายเหงาระหว่างที่รอคนรักเก่ากลับมา.. ----- “พี่จะเลือกใคร! มุกหรือ.. มัน” เธอไม่อยากฟังคำขอโทษ สิ่งเดียวที่ต้องการในยามนี้คืออยากรู้ว่าศตวรรษจะเลือกใคร ไม่ใช่เพราะว่าเธออยากได้เขาคืนมา เธอเจ็บแล้วจบ แต่ที่ต้องการให้เขาออกปาก เพราะแค่อยากรู้ว่าที่ผ่านมาชายหนุ่มเคยมีเธออยู่ในหัวใจบ้างหรือไม่ หรือว่าเขาใช้เพียงความใคร่นำพาความสัมพันธ์เท่านั้น ศตวรรษนิ่ง ระหว่าง.. คนใหม่ที่แสนดี กับคนเก่าที่ยังมีเยื่อใย เขาไม่สามารถเลือกจริงๆ ทว่าสำหรับปิ่นมุก การที่ศตวรรษเงียบ นั่นคือคำตอบที่ชัดเจนที่สุดสำหรับเธอแล้ว “พี่ไม่เลือก งั้นมุกเลือกให้เอง พี่กลับไปหาเมียเก่าพี่เถอะ เราเลิกกัน” ทำได้เพียงยืนมองแผ่นหลังปิ่นมุกที่ค่อยๆ ไกลออกไปจากสายตา เขาเสียใจที่เรื่องของเราสองคนจบลงเช่นนี้ กระนั้นก็ไม่อาจออกปากได้ว่าแท้ที่จริงแล้วผู้หญิงคนไหนที่ต้องการ คนที่ดูจะมีความสุขที่สุดคือกันตรา เพราะหล่อนกำลังจะได้ศตวรรษคืนมาแล้ว ปิ่นมุกก้าวเดินออกมาจากคอนโดมิเนียมของศตวรรษโดยไม่หันหลังกลับไปมองอีก ดวงตาของเจ้าหล่อนยังมีน้ำตารินไหล หัวใจเธอเจ็บปวดราวกับถูกมีดกรีด กระนั้นต้องอดทนแล้วใช้ชีวิตต่อไปข้างหน้า เพราะถึงแม้ว่าศตวรรษจะไม่ต้องการเธอแล้ว แต่อีกคน.. ยังต้องการ มือน้อยยกขึ้นวางแนบหน้าท้อง “แม่ยังมีลูก แม่จะเข้มแข็งเพื่อหนู แม่สัญญา”

เขา ‘รักสนุก’ แต่เธอกลับคิด ‘ผูกพัน’ กว่าจะรู้ว่าสำหรับนายแพทย์ภวินท์แล้วทุกอย่างที่เกิดขึ้นไม่ใช่ความรัก แต่เป็นเพียงเรื่องสนุกชั่วครั้งชั่วคราว ก็ในวันที่เธอพึ่งรู้ตัวว่า ‘ท้อง’ ***** “ถ้าหนูมีลูกกับพี่จริงๆ พี่เคยคิดบ้างไหมว่าเวลาที่พี่กำลังนอนกอดอยู่กับภรรยา กำลังมีความสุขกับชีวิตแต่งงาน หนูต้องเจอกับอะไรบ้าง” ภวินท์ก้มหน้าหลุบตาต่ำ เขาไม่กล้าแม้กระทั่งสบตาเธอ “ฮึ! ไม่เคยคิดสินะ ในสมองพี่ก็คงคิดแค่ว่าพี่ทำหนูท้อง พี่ต้องรับผิดชอบ ทำหน้าที่พ่อของลูก แต่พี่เคยคิดบ้างไหมว่าลูกต้องการพ่อแบบพี่หรือเปล่า พ่อที่เห็นแม่ของเขาเป็นเพียงของเล่นชั่วครั้งชั่วคราว พ่อที่ทำกับแม่ของเขาราวกับหนูไม่มีหัวใจ” ดวงตาคู่หวานไม่มีหยาดน้ำตาให้เห็นสักหยด ปรากฏเพียงความชิงชังที่มีต่อคนที่เจ้าหล่อนกำลังจ้องมอง “เรื่องของเรา พี่ยอมรับว่าพี่ผิด แต่พี่ขอโอกาสได้ไหมพราว ให้พี่ได้ทำหน้าที่พ่อเถอะนะ อย่างน้อยก็ขอแค่ได้ช่วยบ้างก็ยังดี ถึงยังไงลูกก็เป็นลูกของพี่ จะให้พี่ไม่ดูดำดูดีได้ยังไง” “ไม่จำเป็นหรอกค่ะ พี่ไม่จำเป็นต้องมารับผิดชอบอะไรทั้งนั้น เพราะถ้าหนูต้องการ หนูคงบอกเรื่องลูกกับพี่ตั้งแต่หกปีก่อนแล้ว” กว่าจะผ่านแต่ละคืนวันไปได้ พราวจันทร์เหนื่อยสายตัวแทบขาด แต่ไม่เคยมีสักเสี้ยววินาทีที่เจ้าหล่อนคิดอยากให้พ่อของลูกยื่นมือเข้ามาช่วย หากว่าวันนี้ภวินท์ไม่มาที่นี่ เธอคงลืมไปแล้วว่าผู้ชายคนนี้คือพ่อของลูก “ครั้งหนึ่งหนูเคยมอบหัวใจให้พี่ แต่สุดท้ายพี่ก็ทำลายมันจนไม่เหลือชิ้นดี แต่จะโทษพี่ฝ่ายเดียวก็ไม่ได้หรอก เพราะหนูมันโง่ หนูโง่เองที่คิดว่าผู้ชายอย่างพี่จะมาจริงจังกับคนอย่างหนู” “พราวจะให้พี่ชดใช้ยังไง พราวบอกมาได้เลย พี่ยินดีทำทุกอย่าง” เขาไม่เคยคิดปฏิเสธความผิดของตัวเอง และยินดีทำทุกอย่างที่พราวจันทร์ต้องการ กระนั้นทุกอย่างที่ทำไป เขาก็ต้องได้รับสิ่งที่ตัวเองต้องการกลับมาเช่นเดียวกัน เพราะที่เขาหวนกลับมาหาผู้หญิงตรงหน้าอีกครั้งก็มีประเด็นสำคัญคือเรื่องลูก คำขอโทษที่ไร้ซึ่งความจริงใจ สำหรับพราวจันทร์แล้วไม่ต่างจากลมปากเน่าๆ ที่พ้นออกมาทำให้เธอระคายจมูกสักนิด “กลับไปซะ หนูไม่ต้องการให้พี่มาทำอะไรให้ หนูขอแค่ให้พี่ไสหัวออกไปจากชีวิตหนูก็พอ และอย่ากลับมาให้หนูเห็นหน้าอีก” ภวินท์ขยับเข้าไปใกล้หญิงสาวร่างเล็กแล้วมองสบตากับเจ้าหล่อน “ความต้องการของพราวคือไม่ให้พี่มายุ่งกับลูก แต่พี่ให้ไม่ได้ เพราะลูกเป็นลูกของพี่ อย่าบังคับให้พี่ต้องทำในสิ่งที่ไม่อยากทำเลยนะพราว” ในเมื่อคุยกันดีๆ ไม่รู้เรื่อง เขาก็จำเป็นต้องใช้ไม้แข็งกับพราวจันทร์ ลำพังตัวเธอเองยังไม่รู้ว่าจะเลี้ยงรอดหรือเปล่า แล้วยังคิดจะพาลูกไปลำบากด้วยอีก ไม่มีทางที่เขาจะยอม ดวงตาสีน้ำตาลวาวโรจน์ทันทีเมื่อได้ยินเช่นนั้น “พี่จะทำอะไร!” เธอโกรธจนตัวสั่น มือทั้งสองข้างกำแน่นจนปลายเล็บจิกเข้าไปในเนื้อ “ทำในสิ่งที่ต้องทำ เรื่องพราวพี่ยอมรับว่าพี่ผิด แต่เรื่องลูก ถ้าตอนนั้นพี่รู้ แน่นอนว่าพี่ไม่มีทางปัดความรับผิดชอบ ถ้าพราวเลี้ยงลูกคนเดียวได้โดยที่ลูกไม่ลำบาก พี่จะไม่ว่าอะไรสักคำ แต่นี่..” เขาใช้มือล้วงกระเป๋ากางเกงแล้วกวาดสายตามองไปรอบๆ “บ้านจะพังทับหัวตอนไหนก็ไม่รู้ แล้วดูสภาพพราวสิ ที่พูดนี่ไม่ใช่เพราะดูถูกนะ แต่พูดเรื่องจริง การเลี้ยงเด็กคนหนึ่งให้เติบโตไปอย่างมีคุณภาพมันต้องใช้เงิน หรือพราวอยากให้ลูกโตขึ้นมาแบบอดๆ อยากๆ โตตามมีตามเกิดงั้นเหรอ” หญิงสาวโกรธจนแทบอยากจะวิ่งไปเอาปังตอในครัวมาสับหัวพ่อของลูก “ถึงหนูจะไม่ได้แต่งตัวดูดี ถึงบ้านหลังนี้จะเก่า แต่ก็ไม่ได้แปลว่าหนูไม่มีปัญญาเลี้ยงลูก ถึงยังไงหนูก็ไม่ยอมให้พี่เข้ามายุ่งวุ่นวายกับชีวิตลูกเด็ดขาด จริงอยู่ที่พี่มีเงิน แต่พี่ขาดอีคิว หนูไม่อยากให้ลูกโตไปแล้วเป็นแบบพี่ที่อะไรก็เงินๆๆๆ อีโก้สูง แต่จิตใจต่ำ ไร้สำนึกผิดชอบชั่วดี!” “พราว!” ตั้งแต่เกิดมา ไม่เคยมีใครกล้าด่าเขาเช่นนี้มาก่อน แล้วพราวจันทร์เป็นใครกัน ถึงได้มายืนด่าเขาฉอดๆ “พี่เป็นหมอ พี่รวย พี่เก่ง แต่เรื่องสามัญสำนึก หมาจรจัดหน้าบ้านหนูยังมีเยอะกว่า พี่มาทางไหน พี่เชิญกลับไปทางนั้นเลย ไป!” เธอไล่ตะเพิดเขาโดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น

ความรัก.. ไม่ใช่ผลตอบแทนของความดี เมื่อไม่รักแล้ว ต่อให้ทำดีเช่นไรก็ไม่มีวันสมปรารถนา ผลตอบแทนที่ได้อาจเป็นความเสียใจชั่วขณะระยะเวลาหนึ่ง หรืออาจจะต้องจมอยู่กับทะเลแห่งความทุกข์ตลอดไป แต่หากได้รักแล้วไซร้ แม้รู้ว่าสุดท้ายแล้วต้องพบเจอกับอะไร เธอ.. บุษบา ก็เลือกที่จะกระโจนเข้าไปหามันอยู่ดี ----- ก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายที่เดิมทีก็บอบช้ำมากพออยู่แล้ว ยามนี้มันแตกสลายย่อยยับไม่เหลือชิ้นดีเมื่อเธอได้ฟังถ้อยคำที่ออกจากปากพ่อของลูก เธอเจ็บ เจ็บเหลือเกิน เจ้าหล่อนทรุดลงนั่งบนพื้นตรงหน้าพ่อของลูกอย่างคนไร้ซึ่งเรี่ยวแรงจะหยัดยืนแล้วกรีดร้องออกมาสุดเสียง บุษบาร้องไห้ปานจะขาดใจตาย ความรู้สึกยับเยินเกินจะเยียวยา หากว่าตอนนี้ไม่มีลูกในท้อง เธอคงตัดสินใจจากลาความเจ็บปวดไปพร้อมกับลมหายใจสุดท้าย “ถ้าบุษย้อนเวลากลับไปได้ บุษขอเป็นโสเภณีในซ่องดีกว่าต้องมาอยู่กับผู้ชายใจร้ายอย่างพี่!” หนึ่งปีก่อนธีทัตฉุดเธอขึ้นมาจากซ่องโสเภณี แต่วันนี้เขากลับเป็นคนหยิบยื่นนรกบนดินให้เธอเอง ผลตอบแทนที่เธอมอบหัวใจให้เขาคือความดีปลอมๆ ที่ชายหนุ่มเสแสร้งแกล้งทำเพราะต้องการลูกในท้องของเธอ “จากนี้ไป หัวใจบุษจะไม่มีพี่ไนซ์อีก สำหรับบุษพี่จะเป็นเพียงแค่คนแปลกหน้าเท่านั้น” บุษบาลุกขึ้นก่อนจะหันหลังแล้ววิ่งหนีจากตรงนั้น เธอต้องการไปให้ไกลที่สุดจากธีทัต ทว่าสิ่งที่ไม่มีใครคาดคิดก็เกิดขึ้น บุษบาถูกรถจักรยานยนต์ชนเข้าอย่างจัง ร่างของเจ้าหล่อนกระเด็นไปเกือบสองเมตร หญิงสาวยังไม่ทันได้รับรู้ถึงความเจ็บปวดทางกาย ทุกอย่างก็ดับวูบลงเสียก่อน ความเจ็บปวดสิ้นสุดลงตรงนั้น บุษบาลืมสิ้นทุกอย่าง ลืมแม้กระทั่งว่าตัวเองชื่ออะไร.. ----- มีเพียงเสียงจากเครื่องปรับอากาศที่กำลังทำงานเท่านั้นที่ทำให้ภายในห้องไม่เงียบจนเกินไป ไร้ซึ่งเสียงพูดคุย เพราะนอกจากตัวคนไข้หญิงบุษบาก็ไม่มีใครอยู่ในห้อง พยาบาลพิเศษที่รับหน้าที่ดูแลผู้ป่วยไปซื้อของ ส่วนคนอื่น.. ชีวิตเธอยังเหลือใครบ้าง? ใช่แล้ว.. อุษาบอกว่าเธอมีสามีนี่นา แล้วลูกล่ะ เธอมีลูกหรือยัง บุษบาพยายามค้นหาความทรงจำที่หายไป ทว่านึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก มิหนำซ้ำยังปวดศีรษะอย่างรุนแรงราวกับถูกหนีบด้วยเครื่องบีบอัด “โอ๊ยยย!” หญิงสาวยกมือกุมศีรษะแล้วล้มตัวลงนอนบนเตียงคนไข้ เจ้าหล่อนร้องโอดโอยโหยหวนเพราะความทรมาน

เฉินหมิงยิ้มกรุ้มกริ่มเมื่อนึกถึงเรื่องราวคืนนั้น เขาชอบเสียงหวานๆ ยามครวญครางของเจ้าหล่อน แต่ก็ชอบตอนที่เธอด่าไฟแลบเหมือนกัน มันเร้าใจดี “ฉันว่านะ หล่อๆ แบบคุณไปหาเอาข้างหน้าดีกว่า หรือถ้าขี้เกียจหาก็ซื้อกินเลย คุณรวยไม่ใช่เหรอ” เธอมองสบตาคนตรงหน้าก่อนจะพูดต่อ “อย่ามายุ่งกับฉันเลยดีกว่า ตอนนี้ฉันพึ่งอกหัก ไม่มีอารมณ์จะจิ๊จ๊ะกับผู้ชายคนไหนทั้งนั้น” คนฟังทำตาลุกวาว “งั้นก็แสดงว่าตอนนี้หัวใจมะปรางว่างร้อยเปอร์เซ็นต์เลยอะดิ ยังไม่มีแฟน ไม่มีคนคุยใช่มั้ย” หญิงสาวเหลือบตามองเจ้าของคำถาม “อื้อ ก็ประมาณนั้น แต่ไม่ได้หมายความว่าฉันจะเปิดรับคุณเข้ามาหรอกนะ เพราะฉันไม่เชื่อว่าคุณชอบฉันจริงๆ” “ทำไมล่ะ ปรางไม่เคยได้ยินเหรอ รัก-แรก-พบ” “แหวะ! ไม่ต้องมาทำเป็นบอกว่ารักแรกพบ ครั้งแรกที่เราพบกัน ฉันไม่รู้สึกสักนิดว่าคุณปิ๊งฉัน เดินเข้ามาก็มาหยอดคำหวานใส่ยัยกวางไม่ยั้ง แถมยังด่าฉันว่าแบนราบยังกับไม้กระดานโดนรถสิบล้อทับ” “เราอาจจะเคยเจอกันก่อนหน้านั้นก็ได้” เธอไม่เข้าใจที่เขาพูด “หมายความว่ายังไงคุณ เราสองคนเคยเจอกันมาก่อนเหรอ” คิ้วโก่งขมวดเข้าหากัน สมองทำงานอย่างหนักจนส่งผลทำให้เจ้าตัวเครียด “ลองคิดดูดีๆ สิ” “คุณ.. เฉินหมิง” กว่าจะรวบรวมเรี่ยวแรงแล้วเปล่งเสียงออกมา มันช่างยากเย็นเหลือเกิน คนตรงหน้าชื่อเหมือนผู้ชายคนนั้น แต่คงไม่.. “เราไม่เคยเจอกันมาก่อนใช่ไหมคะ ใช่ไหม” ยามนี้หัวใจดวงน้อยเต้นตุบตับเพราะหวั่นกลัวว่าสิ่งที่ตัวเองคิดมันจะเป็นเรื่องจริง เฉินหมิงใช้มือจับปลายคางเรียวมนอย่างถือวิสาสะ เขาจ้องมองดวงตาคู่หวานตรงหน้าแล้วเผยอยิ้ม “มะปราง.. จำเฮียไม่ได้จริงๆ เหรอ”

สามปีก่อนเธอจากไปโดยไม่มีคำล่ำลา แต่วันนี้เธอกลับมาพร้อมกับหนูน้อยอีกคนที่บอกว่า ‘เป็นลูกเขา “โอ้พระเจ้า!” หนุ่มโสดอยู่ในโหมดคาสโนวา อยากจะบ้าตายวันละหลายๆ รอบ “ลูกพี่ภีมค่ะ ชื่อน้องเกี่ยวก้อย” เก็ตถวาแนะนำเด็กน้อยวันกระเตาะให้เขาได้รู้จักอย่างแสนธรรมดา ราวกับว่ากำลังแนะนำให้รู้จักเพื่อนคนหนึ่งเท่านั้น แต่นี่มัน.. ลูก ลูก ลูก! “นี่จ้อจี้ใช่ไหมแก้ม” ไม่ใช่ว่าไม่ยอมรับ แต่มันยังเร็วเกินไปสำหรับการทำใจเป็นพ่อคนแบบปุ๊บปั๊บ ยังไม่ทันได้ตั้งตัวแบบนี้ “เรื่องจริงค่ะ ช่วยกันทำมา ก็ต้องช่วยแก้มเลี้ยงด้วย” ให้ตายเถอะ! หมดกันชีวิตโสดที่กวินทร์หวงแหน คนที่กำลังจะร้องไห้หันไปมองเด็กหญิงแก้มป่องที่ยิ้มแฉ่งให้เขา สายตาของแม่หนูเหมือนกับกำลังบอกว่า.. ‘พ่อจ๋าๆ มาเล่นกันเถอะ’ สองมือของกวินทร์ยกขึ้นปิดหน้า ก่อนที่ชายหนุ่มจะตะโกนร้องในใจว่า ‘กูจะบ้าตายยย’

ปากดี ขี้อ่อย เคี้ยวอร่อยต้องพี่คีรีเท่านั้น เพลย์บอยหนุ่มที่ออกปากว่าจะไม่รักใคร ต้องมาสยบหัวใจให้กับ.. ‘หญ้าอ่อน’ หน้าใสๆ อย่าง ‘เพลงจันทร์’ ***** “นี่ๆ อีตาขี้” “คีโว้ย” “คิก ..ย้อเย่นน่า โอ๋ๆ อย่าโกรธเค้าเลยนะตะเอง” มือน้อยของคนในอ้อมแขนดูจะซุกซนขึ้นเรื่อยๆ เพราะตอนนี้วางแมะอยู่บนหน้าอกของเขา แล้วมันก็เริ่มลูบ แล้วก็ลูบ “เพลงจันทร์! คุณอย่าบี้หัวนมผมแบบนี้สิ ทำไมเมาแล้วหื่นอย่างนี้วะ” กว่าจะแกะมือของเพลงจันทร์ออกจากหน้าอกและน่มน้มของตนเองได้ก็เล่นเอาคีรีแทบหมดแรง ชายหนุ่มรีบใช้กุญแจเปิดห้อง เพราะกลัวว่าถ้าช้ากว่านี้ ยัยเลขาฯ ที่อุ้มมาจากร้านอาหารอาจจะปล้ำเขาทำผัวเสียก่อน “พวกผู้ชายมันก็เหมือนกันหมด เจ้าชู้ไม่รู้จักพอ” “คุณจะเจออะไรมาบ้างนะจันทร์” คีรีมองสองแก้มใสที่ยังคงหลงเหลือคราบน้ำตา อย่างรู้สึกสงสารจับใจ ภายนอกเพลงจันทร์ดูสดใสแต่ภายในเจ้าหล่อนจะบอบช้ำเพียงใดเขาไม่อาจรู้ มือหนาเอื้อมไปปัดปอยผมที่ปรกใบหน้าก่อนจะก้มลงไปหอมหน้าผากมนอย่างอดใจไว้ไม่ได้ “ร้อนโว้ย!” เพลงจันทร์ตะโกนออกมาก่อนจะลุกขึ้นแล้วดึงทึ้งเสื้อเชิ้ตของตัวเองจนเกือบขาด เพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ทำให้ร่างกายของเธอร้อนรุ่มเป็นไฟ อาภรณ์จึงกลายเป็นสิ่งที่หญิงสาวรำคาญที่สุด ด้วยความขาดสติจึงไม่ได้สนใจอะไร สนเพียงแค่ว่าเสื้อผ้าที่สวมใส่จะต้องออกไปจากร่างกายเธอให้เร็วที่สุด “จันทร์ใจเย็นๆ เป็นอะไร” “ร้อน ฉันร้อน! ช่วยถอดเสื้อให้ฉันที” ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นในสถานการณ์เช่นนี้ บรรยากาศแบบนี้ คีรีคงไม่ปล่อยให้มานั่งโวยวายอยู่เป็นแน่ ป่านนี้คงไปถึงไหนต่อไหนกันแล้ว แต่สำหรับเพลงจันทร์มันไม่ใช่ เขาไม่ได้รู้สึกกับเธอเพียงแค่คู่นอนที่มาสนุกกันชั่วครั้งชั่วคราว มันเหมือนมีอะไรมากกว่านั้นที่ทำให้เขายังรอให้ถึงเวลาที่เหมาะสมกว่านี้ และเจ้าหล่อนมีสติครบถ้วนสมบูรณ์เต็มร้อย พร้อมที่จะเป็นของเขาเพราะเธอเต็มใจไม่ใช่เพราะเมา “ไม่ไหวแล้ว ไม่ถอดใช่ไหม ได้! ฉันถอดเอง” “อย่า!” เสียงร้องห้ามของชายหนุ่มไม่ได้ผลแต่อย่างใด เพราะตอนนี้เรือนร่างขาวอวบอึ๋มมีเพียงบราเซียและแพนตี้น้อยลูกไม้สีขาวที่เข้าชุดกันปกปิดไว้แค่นั้น เนินอกอวบอิ่มช่างล่อตาล่อใจให้คนที่เป็นพ่อพระเมื่อสามนาทีที่แล้วกลายเป็นเสือหนุ่มที่พร้อมจะกระโจนขย้ำแม่กวางน้อยแสนเซ็กซี่ที่นอนแก้ผ้าตาปรืออยู่บนเตียง “โอ้ว แม่สาวน้อย”

เขาแต่งงานกับเธอเพื่อ ‘ปกป้องผู้หญิงอีกคน’ เขาบอกว่าเธอเป็นสาเหตุที่ทำให้ความรักเขาไม่สมหวัง เขาจึงทำทุกอย่างเพื่อทรมานหัวใจเธอให้เจ็บปวดเหมือนอย่างที่เขาต้องพบเจอ เมื่อเธอทนไม่ไหวขอเป็นฝ่ายเดินจากไป เขากลับ.. ไม่ยอม “อย่าหวังว่าพี่จะเซ็นใบหย่าให้!” +++++ ราวกับถูกค้อนอันใหญ่ทุ่มลงกลางศีรษะ ณภัทรมึนงงจนไม่อาจตอกกลับอวัศยาได้ ทั้งที่คราแรกตั้งใจไว้แน่วแน่แล้วแท้ๆ ว่าจะพูดจายั่วหยอกก่อกวนหัวใจหญิงสาวให้กระวนกระวาย ไฉนกลับกลายเป็นตัวเขาเองที่เป็นเช่นนั้น เพราะคิดว่าถือไพ่เหนือกว่า เพราะคิดว่าหัวใจอวัศยาเป็นของตนมาโดยตลอด จึงไม่ทันระวังว่าวันหนึ่งความรู้สึกหญิงสาวจะแปรผันเปลี่ยนไป “จะฟ้องหย่าพี่เหรอ” แม้อวัศยาอยากหย่าจนตัวสั่น แต่หญิงสาวคงไม่กล้าใช้วิธีนี้มาบังคับให้เขาเซ็นใบหย่า เพราะอย่างน้อยเธอต้องเห็นแก่หน้าและคิดถึงความรู้สึกของครองสุขแน่นอน สิ่งที่ณภัทรคิดนั้นถูกเพียงบางส่วน “เอ๋ยไม่รู้หรอกนะคะว่าตอนนี้พี่เชาน์กำลังคิดอะไรอยู่ แต่ถ้าพี่เชาน์ไม่ยอมหย่าเพราะอยากเล่นสงครามประสาทกับเอ๋ย แล้วใช้คุณย่ามาบีบบังคับให้เอ๋ยทำตามสิ่งที่พี่ต้องการ เอ๋ยบอกไว้ตรงนี้เลยนะคะว่าเปล่าประโยชน์” เธอไม่ใช่คนใจร้อน เพราะฉะนั้นก่อนตัดสินใจทำอะไรจึงคิดตริตรองมาอย่างรอบคอบ “พี่เชาน์ขา หมดเวลาเล่นสนุกแล้วนะคะ ปล่อยเอ๋ยไปดีๆ อย่าให้เอ๋ยต้องงัดเรื่องอุบาทว์ๆ ของพี่มาพูดต่อหน้าศาล” น้ำเสียงเยียบเย็นที่เปล่งออกมา เสียดแทงลงไปลึกถึงกลางขั้วหัวใจ พึ่งรู้วันนี้นี่เองว่าอวัศยายามหมดรักนั้นเลือดเย็นแค่ไหน เจ้าหล่อนตัดเยื่อจนไม่เหลือใย สายตาที่มองมาว่างเปล่าเสียจนคนมองใจหาย ริมฝีปากอวบอิ่มคลี่ยิ้มสรวล “อย่าทำหน้าแบบนั้นสิคะพี่เชาน์ พี่เชาน์ไม่ดีใจเหรอคะที่เอ๋ยจะคืนอิสรภาพให้พี่” ณภัทรไม่รู้ว่าควรจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี ชายหนุ่มมองคนตัวเล็กใจเด็ดตรงหน้า คิดไม่ถึงเลยว่าผู้หญิงเรียบร้อยอ่อนหวานที่เคยคิดมาตลอดว่ารู้จักดีนั้น แท้ที่จริงแล้วเขาไม่รู้เลยสักนิดว่าเมียตัวเองเป็นคนนิสัยเช่นไร “เอ๋ยนี่โหดใช่เล่นเลยนะ แต่ก่อนพี่คิดว่าเอ๋ยเป็นผู้หญิงหงิมๆ ที่ไหนได้.. ร้ายกาจจนคาดไม่ถึง” อวัศยาก้มหน้าแล้วยิ้มออกมา “ต่างเวลาต่างสถานที่ คนเราก็ย่อมต่างนิสัย ไม่มีใครเหมือนเดิมได้ตลอดไปหรอกนะคะพี่เชาน์ แล้วอีกอย่างเอ๋ยไม่สนใจหรอกนะคะว่าพี่เชาน์จะมองเอ๋ยยังไง เพราะสิ่งที่พี่คิดไม่ได้มีผลอะไรกับชีวิตเอ๋ย” เธอยิ้มประชดประชัน “เอ๋ยเองก็คงไม่ได้สำคัญกับพี่เหมือนกัน เพราะฉะนั้นพี่อยากคิดอะไรก็เรื่องของพี่ พี่จะด่าจะว่าเอ๋ยยังไงเอ๋ยก็ไม่แคร์ ขนาดแต่ก่อนพี่ด่าเอ๋ยว่าเป็นผู้หญิงแพศยามารยาร้อยเล่มเกวียน แย่งแฟนคนอื่นหน้าด้านๆ เอ๋ยยังผ่านมันมาได้ นับประสาอะไรกับตอนนี้ที่พี่ไม่ได้มีความหมายอะไรกับความรู้สึกเอ๋ยอีกต่อไปแล้ว คำพูดของพี่ไม่ได้มีความหมาย ไม่ได้สำคัญมากพอที่เอ๋ยต้องเก็บมาใส่ใจ ก็แค่ลมปากของผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังจะกลายเป็นแค่คนในอดีตของชีวิตเอ๋ยเท่านั้น” เธอพูดจบก็หันหลังเดินตรงไปยังรถยนต์คันที่จะใช้โดยสารไปบ้านครองสุขทันที ทิ้งไว้เพียงชายหนุ่มคนหนึ่งที่ยืนตะลึงค้างกับคำพูดที่ถูกตอกหน้า ณภัทรรู้สึกราวกับว่ากำลังถูกอวัศยาคิดบัญชี คำพูดร้ายกาจพวกนั้น ครั้งหนึ่งหญิงสาวก็เคยรับฟังเช่นเดียวกันกับเขาในเวลานี้ “เธอกำลังเอาคืนพี่ใช่ไหมเอ๋ย”

เธอ ‘เกลียด’ เขาตั้งแต่พบหน้า เขา ‘เสน่หา’ เธอตั้งแต่แรกเห็น ทุกอย่างควรเป็นไปตามครรลองที่เหมาะสม ทว่าดันข้ามขั้นตอนเพราะทั้งคู่พลาดพลั้งมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งจนเพลงรักตั้งท้อง หญิงสาวเก็บงำเรื่องลูกเป็นความลับนานถึงหกปี แต่ไม่ว่าจะพยายามซ่อนเร้นไว้เช่นไร สุดท้าย.. โชคชะตาก็นำพาผู้ชายที่ชื่อพันแสงกลับเข้ามาในชีวิตเธอและลูกอีกครั้ง ***** “ได้สิ พี่กับเพลงจะเกี่ยวข้องกันแค่เรื่องงานกับเรื่องลูกเท่านั้น โอเคนะ” หญิงสาวหรี่ตามองคนตัวสูง “แน่ใจนะว่าพี่จะทำตามที่ปากพูดได้” แปลกใจไม่น้อยเมื่อพันแสงยอมตอบตกลงเรื่องที่เธอเอ่ยปากขออย่างง่ายดาย กระนั้นก็ไม่ได้คิดติดใจสงสัยอะไร เพราะถึงแม้ว่าชายหนุ่มจะทำท่าราวกับพิศวาสเธอนักหนา ทว่าเขาก็แค่ผู้ชายเจ้าชู้สำส่อนคนหนึ่งเท่านั้น คำพูดที่เคยพร่ำออกมาก็คงเป็นแค่ลมปากที่หาความน่าเชื่อถือไม่ได้ โชคร้าย.. เพลงรักไม่มีโอกาสได้เห็นสายตาที่เคลือบแฝงไปด้วยแววเจ้าเล่ห์ของผู้ชายที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อของลูก “อื้อ แน่ใจสิ พี่รับปากว่าจะไม่ล้ำเส้นที่เพลงขีดไว้” ดวงตาคู่คมทอดมองผู้หญิงตรงหน้าแล้วกระตุกยิ้ม “เพลงนั่นแหละ อย่าเผลอมาตกหลุมรักพี่แล้วกัน” เพลงรักได้ยินเช่นนั้นก็หลุดขำออกมา “ไม่-มี-ทาง!” เธอปรายตามองพ่อของลูกแล้วยิ้มเบะปาก “ต่อให้ทั้งโลกเหลือพี่เป็นผู้ชายคนเดียว จ้างให้หนูก็ไม่มีวันตกหลุมรัก เผอิญว่าเป็นคนชอบรับประทานเนื้อที่มันขบเคี้ยวง่าย ไม่ใช่..” เจ้าหล่อนใช้สายตาไล่มองชายหนุ่มวัยสามสิบกว่าซึ่งหากเทียบกับอายุเธอแล้วเราสองคนถือว่าวัยห่างกันมากพอสมควร “ของใกล้หมดอายุ” โอ้โห! ได้ยินแบบนี้ก็ของขึ้นเลยสิครับ “ให้มันน้อยๆ หน่อย พี่พึ่งสามสิบสี่ เตะปี๊บยังดังปึ๋งปั๋งครับผม” “จ้า พ่อคนเตะปี๊บปึ๋งปั๋ง แต่เตะบ่อยๆ ระวังเข่าทรุดนะลุง” ว่าแล้วก็มองพันแสงด้วยสายตาล้อเลียนพลางหัวเราะคิกคัก “ระวังตัวไว้ให้ดีเถอะ อยู่ใกล้พี่มากๆ หวั่นไหวไม่รู้ด้วย” เพลงรักเบะปาก “ไม่มีทาง ต่อให้ตายแล้วเกิดใหม่อีกสิบชาติ เรื่องนี้ก็ไม่มีวันเกิดขึ้นอย่างแน่นอนค่ะ” เธอกอดอกแล้วพูดกับพันแสงอย่างมั่นใจ เห็นท่าทางมั่นอกมั่นใจของเพลงรักแล้วหมั่นไส้ ตกหลุมรักเขาเมื่อไหร่ คอยดูเถอะพ่อจะเล่นตัวซะให้เข็ด “เอ้อ! อย่ากลืนน้ำลายตัวเองแล้วกัน”

'นางบำเรอ' สถานะทุเรศๆที่ ดนย์ ตั้งภาณุเกียรติ ยื่นให้ ม่อน หรือ มนสิชา เด็กสาววัยเพียง 19 เขามองเธอ เป็นเพียงแค่สินค้าชิ้นหนึ่ง ที่ถูกแม่เลี้ยงนำมาเสนอขาย.. "ฉันจ่ายให้พวกเธอสองคนแม่ลูกไปตั้งห้าแสน จะให้ฉันนอนกับเธอแค่ครั้งเดียว มันไม่เอาเปรียบผู้บริโภคเกินไปหน่อยเหรอแม่สาวน้อย"

ทุกสิ่งทุกอย่างย่อมมีจุดสิ้นสุดของมัน ความรักก็เช่นกัน.. “ตอนที่ฉันทำหน้าที่เป็นภรรยาที่แสนดีให้คุณ ไม่มีวันไหนเลยที่แก้มของฉันจะไม่อาบน้ำตา คุณทำลายทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตของลูกผู้หญิงคนหนึ่งแล้ววันนี้ยังมีหน้ากลับมาทวง ‘ลูก’ ที่คุณไม่เคยรู้ว่ามีพวกเขาเลยด้วยซ้ำ” ***** “ฉันต้องการสิทธิ์ในการเลี้ยงลูก และลูกต้องไปอยู่กับฉัน” “เฮอะ! เลี้ยงลูกยังไงมิทราบ? ฉันขอบอกไว้ตรงนี้เลยนะ ฉันจะไม่ยอมให้ตาเมฆกับยัยฟ้าต้องไปรับรู้ว่าตัวเองมีแม่เลี้ยงมากมายจนนับ หนึ่งถึงร้อยยังไม่หมดแน่” คนที่นั่งอยู่บนโซฟาเงยหน้าขึ้นมองอดีตภรรยา มือข้างหนึ่งของ เจ้าหล่อนยืนเท้าสะเอว ส่วนอีกข้างก็ชี้หน้าด่าเขาฉอดๆ แบบไม่มีการยั้งเลยสักนิด “นี่! เธอจะดูถูกฉันมากเกินไปแล้วนะหมอก” “ก็ใช่ไง ฉันน่ะดูคุณ ‘ถูก’ ไม่ได้ดูผิดเลยสักนิด หรือว่าจะปฏิเสธว่าที่ผ่านมาคุณไม่เคยมีพฤติกรรมเปลี่ยนคู่ควงไปเรื่อยแบบไม่ซ้ำหน้า?” “ฉันไม่ปฏิเสธ แต่ตอนนั้นฉันยังไม่มีลูกและไม่มีใคร แล้วจะควงคนอื่นมันผิดตรงไหนมิทราบ” ฮึ! ตอนนั้นฉันไม่มีใคร แล้วผู้หญิงที่นั่งหน้าสลอนรอเปิดประตูให้แกจนดึกดื่นน่ะมันใครกัน.. ฉันไง! มณีมันตราหน้าโง่คนนี้ หลายต่อหลายครั้งที่ชายหนุ่มทำให้เธอเสียใจ แต่เธอเลือกที่จะทนเพราะคำว่ารักที่มันไม่มีอยู่จริงของเขา เมื่อนึกย้อนกลับไปแล้วอยากจะหัวเราะให้กับความโง่เง่าและน่าสมเพชของตัวเองเหลือเกิน “ฉันไม่เชื่อ! คนแบบคุณมันเชื่อถือไม่ได้” “ฉันไม่สนหรอกนะว่าเธอจะเชื่อหรือไม่ แต่ที่ฉันสนคือลูก!” “คุณจะมาเรียกร้องเอาอะไรตอนนี้ ในเมื่อสี่ปีที่ผ่านมาคุณไม่รู้ว่ามีพวกแกอยู่บนโลก ก็ไม่เห็นว่ามันจะเป็นอะไรเลยนี่คะ คุณก็ยังหายใจต่อไปได้ ไม่ได้ตายซะหน่อย! ปล่อยฉันกับเด็กๆไป ให้พวกเขาเข้าใจว่าพ่อได้ตายจากโลกนี้ไปแล้วเหมือนเดิมดีกว่านะคะ”

เพราะความเลวของแฟนหนุ่ม ทำให้นีรนาราเลือกที่จะก้าวถอยออกมาพร้อมกับ ‘ลูก’ ที่อยู่ในท้อง แต่เมื่อนายแพทย์อธิวรรธน์รู้ เขาจึงทำทุกวิถีทางเพื่อทวงคืนลูกสาววัยกระเตาะ “ถ้าคิดจะมีผัวใหม่ ก็คืน ‘ลูก’ มาให้พี่!”

รัชชานนท์แสนดีกับชะนีทั้งโลก ยกเว้น..เจ้าสาวอย่างเธอ เขาทั้งดุดัน! หนักหน่วง! โหดร้าย! และป่าเถื่อนที่สุด! "เก็บพวกตุ๊กตาเน่าๆ ของเธอออกไปจากเตียงฉัน! " เสียงเข้มสั่งเฉียบขาด ถ้าเป็นคนอื่นคงร้องไห้หอบตุ๊กตาแสนมุ้งมิ้ง วิ่งออกจากห้องหอไปแล้ว แต่เธอ.. "ไม่! นี่ก็เตียงหนูเหมือนกัน ถ้าไม่พอใจ เชิญไสหัวไปนอนที่อื่น" อื้อฮือ! คืนแรกของการเข้าหอ ทำไมมันบัดซบอย่างนี้วะ เขาจ้องหน้าเจ้าสาวที่อายุน้อยกว่าเกินหนึ่งรอบได้ "อย่าท้าทายอำนาจฉัน! " ปากอิ่มเบะอย่างไม่เกรงกลัว "อำนาจ อำนาจอะไร? ทำไม! คุณจะปล้ำหนูเหรอ" ดวงตากลมโตฉายแวววิบวับ แมวยั่วสวาทเข้าประทับร่างเจ้าสาวป้ายแดง "เอาสิคะ หนูชอบ อยากได้อยากโดนอะ"

เขาให้ค่าเธอเพียง ‘นางบำเรอ’ แต่เธอ.. รักเขาสุดหัวใจ “เด็กคลอดเมื่อไหร่พี่จะเลี้ยงเอง ส่วนเหมยพี่จะให้เงินสักก้อนไปเริ่มต้นชีวิตใหม่” อิชย์มั่นใจว่าตัวเองป้องกันและคุมกำเนิดอย่างดีมาโดยตลอด เขาไม่คิดเลยสักนิดว่ามันจะพลาด หนำซ้ำยังพลาดกับผู้หญิงที่ไม่ต้องการจะได้มาเป็นแม่ของลูก คณานางพยายามกลั้นน้ำตาที่พร้อมไหลออกมาทุกเมื่อ ความขมขื่นแล่นขึ้นมาจุกอยู่กลางอก อิชย์พูดมาได้ยังไง เขาพูดมันออกมาได้ยังไง! หลายปีที่เราอยู่ด้วยกัน แม้เขาจะย้ำเตือนตลอดว่าเลี้ยงดูเธอในฐานะ ‘เด็ก’ แต่ไม่คิดเลยว่าผู้ชายตรงหน้าจะเห็นแก่ตัวและใจร้ายได้มากถึงเพียงนี้ “ที่ผ่านมาเหมยไม่เคยเรียกร้องอะไรจากพี่ แต่วันนี้เหมยขอลูก ลูก.. ที่เป็นของเหมย แม้เราสองคนไม่ตั้งใจให้เขาเกิดมา แต่เหมยจะเป็นคนเลี้ยงเขาเอง” อิชย์นึกเย้ยหยันอยู่ในใจลึกๆ ขนาดตัวเธอเองยังเอาไม่รอด แล้วจะเอาปัญญาที่ไหนมาเลี้ยงลูก “ทำตามที่พี่บอก ถ้าเหมยรักลูกก็ควรให้ลูกอยู่กับพี่” เรียวปากอิ่มยกยิ้มสมเพชเมื่อนึกถึงใบหน้าของผู้หญิงอีกคน “แล้วหมอกุ้งละคะ พี่จะตอบเธอว่ายังไง พี่คิดว่าผู้หญิงคนนั้นเขาจะรับได้เหรอถ้ารู้ว่าแฟนตัวเองแอบเลี้ยงเมียน้อยไว้ตั้งหลายปี ที่สำคัญคือพี่ทำเหมยท้อง” เธอมาก่อนแต่ไม่ได้รับการยกย่องเพราะไม่มีอะไรคู่ควรกับเขา อิชย์คิดแค่ว่าเราอยู่ด้วยกันเพราะต่างฝ่ายต่างได้ประโยชน์ เขาได้ปลดปล่อย ส่วนเธอได้ผลตอบแทนเป็นเงินตรา แต่ชายหนุ่มหารู้ไหมว่า.. เธอรักเขา