ของขวัญสุดท้ายคือใบหย่า

พยายามทำทุกอย่างเพื่อให้ได้เป็นคนที่เขารัก แต่สุดท้ายกลับไขว่คว้าได้เพียงความผิดหวัง ทั้งที่ทุ่มเทสุดกำลัง แต่นายแพทย์ภามผู้เป็นสามีกลับมองว่าสิ่งที่เธอเพียรทำเป็นเรื่องน่ารำคาญ "เย็นนี้ไปดินเนอร์กันนะคะพี่ภาม" "พี่ไม่ว่าง" ยังไม่ทันคิดด้วยซ้ำ สามีเธอก็ตอบกลับมาแล้วว่าเขาไม่ว่าง เป็นอย่างนี้อยู่ร่ำไป อย่าว่าแต่วันคล้ายวันเกิดเธอเลย ขนาดวันเกิดชายหนุ่มที่เธออยากทำอะไรพิเศษให้ นายแพทย์ภามก็พูดแต่ว่าไม่ว่าง ไม่ว่าง แล้วก็ไม่ว่าง ทั้งที่ความจริงเขาน่ะโคตรจะว่าง แต่เธอก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากฉลองกับตัวเองคนเดียวเงียบๆ "ขวัญเช็กตารางงานพี่ภามกับเลขาฯ แล้ว พี่ภามว่างค่ะ ไม่ติดงานที่ไหน ไม่มีประชุม ไม่มีเคส ไม่มีสอนนักศึกษา ไปกับขวัญนะคะ วันนี้วันเกิดขวัญ ขวัญอยากดินเนอร์กับพี่ภาม" แต่ปีนี้คงปล่อยให้เป็นเหมือนอย่างทุกปีไม่ได้ "นี่ขวัญแอบเช็กตารางงานพี่เหรอ" น้ำเสียงนายแพทย์ภามที่เอ่ยถามภรรยาชัดเหลือเกินว่าเขาไม่พอใจ "พี่บอกกี่ครั้งแล้วว่าถ้าจะอยู่ด้วยกันก็อย่าล้ำเส้น" เส้นที่นายแพทย์ภามขีดไว้คือต่างคนต่างอยู่ เขาปฏิบัติกับเธอเย็นชายิ่งกว่าคนไม่รู้จักกัน ช่วงเวลาเดียวที่ภามจะอ่อนโยนคือตอนที่ชายหนุ่มตักตวงความสุขจากร่างกายเธอ "ภรรยาอยากรู้ความเป็นไปของสามี สำหรับขวัญเป็นเรื่องปกติ ไม่ได้เรียกว่าล้ำเส้นเลยนะคะ แต่ถ้าพี่ภามมองว่าเป็นการล้ำเส้น ถ้างั้นขวัญขอโทษแล้วกันค่ะ แต่ยังไงเย็นนี้ไปดินเนอร์กับขวัญนะคะ ขวัญมีของขวัญจะให้พี่ภาม" "ของขวัญ?" "ใช่ค่ะ ของขวัญที่พี่ภามต้องการที่สุด" สามปีก่อนฤกษ์แต่งงานคือวันคล้ายวันเกิดเธอ เป็นวันที่เธอมีความสุขที่สุด ซึ่งภามคงรู้สึกตรงข้ามกัน เธอยังจำได้ดีว่าใบหน้าเจ้าบ่าวมึนตึงเพียงใด และตั้งแต่วันนั้นก็นับครั้งได้ที่เห็นภามยิ้ม "แต่งตัวหล่อๆ ไปดินเนอร์กับขวัญนะคะคุณสามี ขวัญสัญญาว่าวันนี้ขวัญจะทำให้เป็นวันที่ดีที่สุดของชีวิตพี่อีกวันนึงเลย" นายแพทย์ภามมองอาหารตรงหน้าโดยไม่คิดลิ้มรสมัน บอกตามตรงว่าเห็นสายตาหยาดเยิ้มที่ของขวัญมองมาแล้วทำรู้สึกเลี่ยนจนกระเดือกไม่ลง จึงเพียงแค่ดื่มไวน์เท่านั้น "วันนี้เป็นวันเกิดครบยี่สิบห้าปีของขวัญ พี่ภามอวยพรให้ขวัญหน่อยสิคะ" เธอกะพริบตาปริบๆ ออดอ้อนเขา ทำอย่างที่คิดว่าถ้าทำคงน่ารัก "ชีวิตขวัญก็ดีอยู่แล้ว พี่จำเป็นต้องอวยพรอะไรอีก" ชีวิตเขาสิ สามปีที่ผ่านมาไม่ต่างจากถูกเมฆดำปกคลุม ต้องทนอยู่กับผู้หญิงที่ไม่ได้อยากได้มาเป็นคู่ชีวิต ซึ่งก็ไม่รู้ว่าต้องอยู่อย่างนี้ไปอีกนานแค่ไหน ไม่ได้หวังของขวัญหรือต้องการให้สามีเซอร์ไพรส์ แต่ก็ไม่คิดว่าเขาจะใจร้ายถึงขนาดไม่อวยพรกันสักคำ นี่น่ะหรือผู้ชายที่เธอหลงรักมาตลอดหลายปี "อ้อ! อย่างนั้นเองเหรอคะ" เธอเป็นคน มีเลือดเนื้อ มีหัวใจ ไม่ได้ไร้ความรู้สึก แม้ถูกภามใจร้ายใส่อยู่บ่อยครั้งแต่ก็ใช่ว่าจะชิน ครั้งนี้ก็เช่นกัน เธอจุกเจ็บไปทั้งใจ ทว่าก็ไม่ได้คิดร้องไห้หรือทำตัวอ่อนแอเรียกร้องให้ผู้ชายตรงหน้าสงสารหรอกนะ เธอไม่ใช่คนแบบนั้น "ถ้าอย่างนั้นเรามาถ่ายรูปกันหน่อยได้ไหมคะ นี่เป็นครั้งแรกที่ได้ดินเนอร์กับพี่ภามเชียวนะ ขวัญอยากเก็บไว้เป็นความทรงจำ" "พอแล้ว ถ่ายอะไรเยอะแยะ" สามีเธอยอมถ่าย แต่ก็แค่ไม่กี่รูปเท่านั้น "เยอะที่ไหน ไม่ถึงสิบรูปด้วยซ้ำ" "วางโทรศัพท์แล้วรีบกิน จะได้รีบกลับบ้าน" เธอทำตามที่ภามบอก ถึงแม้อยากถ่ายต่ออีกสักนิดก็ตาม แต่พอเห็นสีหน้าคุณสามีก็จำต้องตัดใจ ดีที่ว่ากดชัตเตอร์รัวๆ ด้วยคาดเอาไว้แล้วว่าต้องเกิดเหตุการณ์แบบเมื่อครู่ "แค่นี้ก็ต้องดุด้วย จะรีบกลับทำไมล่ะคะ บ้านไม่หนีไปไหนหรอกน่า วันนี้เป็นวันเกิดขวัญ ตามใจขวัญสักนิดนะคะ คืนนี้ขวัญอยากท่องราตรีกับพี่ภาม อยากใช้เวลากับพี่ทั้งคืน ให้ขวัญเถอะนะคะ ถือว่าเป็นของขวัญวันเกิด" แววตาที่ส่งมาอ้อนวอนกัน พลันทำให้หัวใจอ่อนยวบ ตั้งแต่ที่เป็นสามีผู้หญิงตรงหน้ามา นี่เป็นครั้งแรกกระมังที่เจ้าหล่อนร้องขออะไรจากเขา และพึ่งสังเกตเหมือนกันว่าวันนี้ของขวัญแปลกไป