ขอแค่รักกันสักนิด

ความรักคืออะไร.. นิยามความรักแต่ละคนล้วนแตกต่าง ทว่าหากมีใครมาถามคำถามนี้ เธอคงตอบคนคนนั้นไปว่า สำหรับเธอความรักคือการได้เห็นคนที่เรารักมีความสุข ความรักคือการเสียสละทุกอย่างได้เพื่อให้คนที่เรารักได้ในสิ่งที่ปรารถนา แม้สุดท้ายหัวใจเธอจะบอบช้ำเพียงใด แต่ริมฝีปากของเธอก็ยังขยับยิ้มได้ หากดวงตาทั้งสองข้างทอดมองไปแล้วได้เห็นผู้ชายที่เธอรักมีความสุข “พี่กรณ์ อาหารเช้าเรียบร้อยแล้วนะคะ” เสียงสดใสของหญิงสาววัยยี่สิบสี่เอ่ยบอกสามีที่เธอรักสุดหัวใจ แม้การแต่งงานระหว่างเธอและเขาจะเกิดขึ้นเพราะถูกผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายคลุมถุงชน แต่นั่นไม่ใช่เหตุผลที่จะทำให้ริสารักกรณ์น้อยลงเลย ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่มองภรรยาผ่านกระจกเงา เกือบสองปีแล้วที่ใช้ชีวิตคู่กับริสา เธอเป็นภรรยาที่ดี เป็นผู้หญิงที่น่ารัก แต่ไม่อาจเป็นผู้หญิงที่แทรกซึมเข้ามาอยู่ในหัวใจเขาได้ “ทำอาหารให้พี่ทุกวันไม่เหนื่อยบ้างเหรอ ให้แม่ครัวทำก็ได้นี่นา” “ไม่เหนื่อยเลยค่ะ นิดมีความสุขที่นิดได้ทำเพื่อพี่กรณ์ อีกอย่างนิดเป็นภรรยาพี่กรณ์ นิดมีหน้าที่ต้องดูแลพี่กรณ์อยู่แล้ว” เธอแต่งงานกับกรณ์ทันทีหลังเรียนจบมหาวิทยาลัย งานหลักของเธอหลังจากนั้นคือเป็นแม่บ้านดูแลกรณ์ เสื้อผ้า อาหาร ชีวิตความเป็นอยู่ของ ชายหนุ่ม ทุกอย่างเธอล้วนดูแลเป็นอย่างดี สิ้นเดือนมาได้รับค่าตอบแทนเป็นเงินเดือนจากเขา เป็นอยู่อย่างนี้ตั้งแต่วันแรกของการเป็นภรรยาตลอดมาจนถึงปัจจุบัน กรณ์เลื่อนสายตาไปสบประสานกับภรรยา ริสายิ้มกว้างจนส่งให้ดวงตาคู่หวานทอประกาย ไร้ซึ่งร่องรอยเหนื่อยล้า มีเพียงความสุขที่ฉายชัดในนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้ม ย้ำชัดว่าเธอรู้สึกอย่างที่พูด ต่างจากดวงตาอีกคู่ซึ่งเรียบนิ่งสวนทางกับริมฝีปากบางหยักที่ขยับยิ้มให้ภรรยา เกือบสองปีที่ผ่านมาริสาทำหน้าที่ภรรยาได้ดีไร้ที่ติหากมองในมุมของผู้ชายที่ต้องการแม่ศรีเรือน ทว่าสำหรับเขา ทุกอย่างที่ริสาทำ แม่บ้าน แม่ครัว คนรับใช้ สามารถทำได้ไม่แตกต่าง เพียงแค่มีเงินจ่ายค่าจ้างเรื่องทุกอย่างก็จบ ผู้หญิงที่กรณ์ต้องการไม่ใช่แม่บ้าน เขาต้องการคนที่จะมายืนเคียงข้างกันในฐานะภรรยาที่ส่งเสริมสามี เชิดหน้าชูตาให้กับเขาได้ ช่วยเหลือเรื่องธุรกิจ เป็นที่ปรึกษาชีวิต ไม่ใช่ผู้หญิงที่วันๆ อยู่แต่ ก้นครัว ตื่นเช้ามาทำอาหาร เตรียมเสื้อผ้า ตกเย็นมาก็เข้าครัวทำอาหารอีกรอบ วนลูปอยู่อย่างนี้ไม่ว่ากี่ปีต่อกี่ปีชีวิตก็ไม่พัฒนา เขาไม่ต้องการผู้หญิงธรรมดาที่มีคุณสมบัติแค่ทำอาหารอร่อย เขาไม่ต้องการเลยสักนิด “นิดเบื่อไหมที่ต้องอยู่แต่บ้าน ทำอะไรซ้ำๆ เดิมๆ นิดยังอยากทำร้านกาแฟอยู่หรือเปล่า พี่จำได้ว่านิดเคยบอกพี่ว่านิดอยากทำใช่ไหม” ร้านกาแฟคือความฝันที่เธออยากทำ แต่ความเป็นจริงที่เป็นอยู่ ณ ปัจจุบันเธอคือเป็นผู้หญิงที่แต่งงานมีครอบครัวแล้ว เธออยากทำหน้าที่ภรรยาให้ดีที่สุด อยากดูแลกรณ์ที่ทำงานหนักจนแทบไม่มีเวลาพักผ่อน อยากทำของอร่อยๆ ให้เขาได้รับประทานตอนเลิกงานมา ไม่ใช่ข้าวกล่องหรืออาหารง่ายๆ ที่คนทำทำพอให้เสร็จไปแต่ไม่ใส่ใจว่าอาหารนั้นปรุงอะไรลงไปบ้าง สะอาดไหม อร่อยถูกปากคนที่ค่อนข้างเลือกรับประทานอย่างสามีเธอหรือเปล่า และอีกไม่นาน นอกจากการเป็นภรรยา เธอก็จะมีอีกหนึ่งหน้าที่ก็คือ.. เป็นแม่คน “นิดอยากดูแลพี่กรณ์มากกว่า ถ้านิดทำร้านกาแฟ นิดกลัวว่านิดจะไม่มีเวลาดูแลพี่กรณ์” เธอสวมกอดเขา ออดอ้อนอย่างที่เคยทำ แม้กรณ์ไม่เคยเอ่ยคำว่ารัก ทว่าไม่เคยมีสักครั้งที่ชายหนุ่มต่อต้านหรือผลักไส คำตอบของริสาทำให้กรณ์ผิดหวัง เขาต้องการภรรยาที่เป็น เวิร์กกิ้งวูแมน ไม่ใช่แม่บ้านที่เอาแต่ขลุกอยู่ก้นครัว “ตามใจนิดเลย พี่ไปทำงานก่อนนะ วันนี้ต้องรีบหน่อย มีประชุมสำคัญ” มูลค่าการส่งออกรถยนต์ ชิ้นส่วนยานยนต์ อะไหล่ และเครื่องยนต์ ในเดือนนี้ซึ่งเป็นเดือนสุดท้ายของปีเพิ่มขึ้นจากเดือนที่ผ่านมาถึงสามสิบจุดสี่เปอร์เซ็นต์ เป็นที่น่าพอใจของผู้บริหารเอ็มไพร์กรุปอย่างมาก “รับรองโบนัสพวกคุณปีนี้คุ้มค่าเหนื่อยอย่างแน่นอน ขอบคุณทุกคนมากที่ตั้งใจ ทุ่มเท จนสามารถทำยอดทะลุเป้าที่ผมขอไว้ได้ เก่งมากครับ” ริมฝีปากผู้บริหารหนุ่มไฟแรงขยับเอ่ยชมพนักงานทุกคน ทว่าสายตาเขาจับจ้องหัวหน้าแผนกการตลาดคนสวยเพียงผู้เดียว ตติยาหัวหน้าแผนกการตลาดที่พึ่งเข้ามาทำงานที่เอ็มไพร์กรุปได้เพียงหกเดือน ทว่าทำยอดขายทะลุเป้าที่กรณ์ตั้งไว้ได้ทุกเดือน มิหนำซ้ำยังสามารถตีตลาดลูกค้ารายใหม่ให้บริษัทได้อีกด้วย หล่อนสวย หล่อนเก่ง ส่วนพื้นฐานครอบครัวก็ไม่ใช่ธรรมดา พ่อเป็นถึงผู้บริหารระดับสูงของกระทรวง ส่วนแม่ก็เป็นผู้ดีเก่ามีทรัพย์สินสมบัติมากมาย เรียกได้ว่าตติยาเป็นผู้หญิงที่เพียบพร้อมทุกด้านจนไม่อยากเชื่อเลยว่ายังโสด “ปีใหม่ไปฮ่องกงกับผมนะครับ” กรณ์สวมกอดผู้หญิงที่พูดได้เต็มปากว่า ‘รัก’ จากด้านหลัง หลังจากที่พนักงานที่เข้าร่วมการประชุมทยอยออกจากห้องจนเหลือเพียงชายหนุ่มกับตติยา “ไปเรื่องงานหรือ..” “ไปเคาน์ดาวน์ปีใหม่กับคุณ” เพราะตัวเขาได้ชื่อว่าเป็นผู้ชายที่มีทะเบียนสมรส จึงไม่อาจคบหากับตติยาได้อย่างเปิดเผย ไม่สามารถบอกใครได้ว่าเราสองคนลึกซึ้งกันแค่ไหน ทั้งๆ ที่อยากป่าวประกาศให้โลกรู้ใจแทบขาดว่าตติยาเป็นผู้หญิงของเขา “ติน่าคงไปกับคุณไม่ได้ คุณกรณ์คะ ติน่าว่า.. เราจบกันเถอะค่ะ ติน่าไม่อยากอยู่ในสถานะแบบนี้อีกแล้ว ติน่าไม่อยากเป็นเมียน้อยใคร” เธอพยายามดิ้นให้หลุดจากอ้อมแขนกรณ์ ทว่าชายหนุ่มกลับยิ่งกอดแน่นขึ้น หัวใจผู้บริหารหนุ่มแทบขาดเมื่อถูกหญิงที่ตนรักเอ่ยปากตัดรอนความสัมพันธ์ “ไม่นะติน่า ผมไม่เลิก ผมอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีคุณ ผมรักคุณนะติน่า” กรณ์กอดตติยาไว้แน่น เขารักหล่อนมาก ยอมทำทุกอย่างเพื่อผู้หญิงคนนี้ได้ขอเพียงได้อยู่กับเธอ “แต่ติน่าไม่อยากเป็นเมียน้อย ติน่าไม่อยากกินน้ำใต้ศอกใคร” เธอทนอยู่แบบหลบๆ ซ่อนๆ มานานเกินพอแล้ว ถึงเวลาที่ต้องบีบให้กรณ์ทำในสิ่งที่เขาเคยรับปากไว้ สถานะเมียน้อยไม่ใช่สิ่งที่เธอคู่ควร การเป็นเมียหลวงต่างหากเล่าที่เธอเหมาะสม ไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดาที่เอาแต่ขลุกอยู่ก้นครัวคนนั้น วินาทีที่กำลังจะสูญเสียผู้หญิงที่ตนรักไป กรณ์ก็ตัดสินใจเด็ดขาดว่าต้องทำอย่างที่คิดไว้มานานหลายเดือนเสียที “ผมจะหย่ากับนิด ขอเวลาให้ผมหน่อยนะติน่า ผมจะหย่ากับผู้หญิงคนนั้นแล้วมาอยู่กับคุณ เราจะแต่งงานกัน ผมจะยกย่องคุณในฐานะภรรยาที่ถูกต้องและบอกกับทุกคนว่าคุณคือผู้หญิงที่ผมรัก อยู่กับผมนะครับติน่า ผมอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีคุณ”