วิวาห์เร้ารัก

เจ้าบ่าวและเจ้าสาวหันมองหน้ากัน ทั้งคู่ยิ้มก่อนจะหัวเราะลั่นออกมา เพราะรู้สึกตลกชีวิตที่อยู่ดีๆ ก็ได้เข้าพิธีวิวาห์กับคนที่ตัวเองไม่คาดคิด และไม่เคยคิดว่าสุดท้ายแล้วจะได้มาลงเอยกับคนตรงหน้า “อยู่ดีๆ ได้พี่มาเป็นสามีเฉยเลย” เธอมองผู้ชายที่รู้จักกันมานานสิบกว่าปีแล้วส่งยิ้มตาหยีให้เขาอีกครั้ง “อย่างกับว่าพี่เคยคิดงั้นแหละว่าจะได้เธอมาเป็นเมีย” ทั้งคู่ต่างก็ไม่มีคิดว่าจะได้แต่งงานกัน แต่กระนั้นชีวิตสมรสก็ไม่ได้คงอยู่ตลอดไป ครบหนึ่งปีเมื่อไหร่ ‘สิงหา’ และ ‘เพียงรัมภา’ ก็จะจรดปลายปากกาลงบนใบหย่าทันทีตามข้อตกลงที่ให้แก่กันไว้ เพราะนี่ไม่ใช่การแต่งงานที่เกิดขึ้นเพราะความรักแต่อย่างใด แต่เพราะผลประโยชน์ของคนสองคนที่มีร่วมกันล้วนๆ “อ้ะนี่ หนึ่งล้านที่เธอขอมา” สิงหายื่นซองเอกสารสีน้ำตาลที่บรรจุเงินปึกใหญ่จำนวนหนึ่งล้านบาทให้ภรรยาหมาดๆ เพียงรัมภาตาลุกวาวเมื่อเห็นซองเอกสารสีน้ำตาลซึ่งบรรจุเงินปึกใหญ่อันเป็นสิ่งที่เธอปรารถนาที่สุดในเวลานี้ หญิงสาวลุกขึ้นยืนก่อนที่เจ้าหล่อนจะทำท่าถอนสายบัวแล้วไหว้ย่อขอบคุณสามีที่ฟ้าประทานมาให้ ผู้ชายบ้านๆ หมายถึงบ้านรวยอะนะ “ขอบคุณมากนะคะพี่เสือสำหรับเงินหนึ่งล้านบาท สัญญาเลยค่ะว่าจะเล่นบทเมียให้ดีที่สุด ให้สมกับเงินค่าจ้างที่พี่ให้หนูมา” “เออ! เล่นให้มันเนียนๆ แล้วกัน ถ้าคุณปู่จับได้ว่าพี่กับเธอรวมหัวกันเล่นละครตบตาท่าน มีหวังตายโหงทั้งคู่แน่” “ไว้ใจหนูได้เลยค่ะพี่เสือ ลืมไปแล้วเหรอว่านี่ใคร นี่กระต่ายค่ะ ตีแตกทุกบท ไม่ว่าจะเป็นดราม่าน้ำตานองหรือบทอะไรก็แล้วแต่ หนูเอาอยู่” เธอไม่ใช่ดาราสาวท่านหนึ่ง แต่เป็นแค่พนักงานธรรมดาที่มี สกิลการปั้นหน้าและเสแสร้งสูง เพราะได้รับการฝึกฝนวิทยายุทธด้านนี้ตอนก้าวขาเข้ามาทำงานในออฟฟิศนี่แหละ สองปีหลังจากจบการศึกษาระดับปริญญาตรีจากรั้วมหาวิทยาลัยด้วยเกรดนิยมของนักศึกษาส่วนใหญ่ ไม่ใช่เกียรตินิยมแต่อย่างใด ทำให้เธอได้เรียนรู้ว่าสังคมการทำงานเป็นเช่นไร และต้องทำตัวยังไงถึงจะสามารถผ่านแต่ละวันไปได้อย่างราบรื่น แต่ถึงเธอจะมีสกิลการเอาตัวรอดสูง ก็ใช่ว่าจะไม่เป็นกังวลเรื่องที่ต้องแต่งงานกับสิงหานะ เพราะโปรไฟล์ของเธอกับชายหนุ่มต่างกันราวฟ้ากับเหว เธอเป็นแค่พนักงานออฟฟิศธรรมดาๆ ทำงานอยู่ที่ชั้นสองของตึกสูงระฟ้า ส่วนสิงหาเป็นหลานชายสายตรงคนเดียวของนายอักษรา อัศวกิจรุ่งเรืองกุล ประธานรุ่นที่สองของกิจรุ่งเรืองกรุป ซึ่งดำเนินธุรกิจหลายประเภท อันได้แก่ธุรกิจรับเหมาก่อสร้างครบวงจร ธุรกิจส่งออกอาหารกระป๋อง ธุรกิจนำเข้าสินค้าต่างๆ ธุรกิจบริหาร ร้านอาหาร รีสอร์ต เรียกได้ว่าทำแทบจะทุกธุรกิจ และแน่นอนว่าประธานรุ่นที่สามของกิจรุ่งเรืองกรุปย่อมเป็นใครไปไม่ได้นอกจากสิงหา อัศวกิจรุ่งเรืองกุล และปัจจุบันชายหนุ่มก็ได้รับการแต่งตั้งให้ดำรงตำแหน่งประธานรุ่นที่สามของกิจรุ่งเรืองกรุปเรียบร้อยแล้วด้วย หลายปีมานี้นายอักษรานั้นเจ็บป่วยกระเสาะกระแสะ เข้าออกโรงพยาบาลเป็นว่าเล่น นายอักษราที่ไม่รู้ว่าตนจะมีชีวิตอยู่อีกได้สักกี่ปีจึงบอกกับหลานชายว่าอยากเห็นหน้าหลานสะใภ้ก่อนตาย หากหลานชายหาคนที่จะแต่งงานด้วยไม่ได้หรือยังไม่มีใครถูกใจ ผู้เป็นปู่ก็จะคัดสรรผู้หญิงมาให้ ซึ่งหลายเดือนมานี้สิงหาถูกนัดให้ไปดูตัวหลายครั้ง แต่ก็ยังไม่เจอคนที่ถูกใจสักที จนผู้เป็นปู่ทนไม่ไหว ยื่นคำขาดว่าต้องแต่งงานกับผู้หญิงคนสุดท้ายที่สิงหาไปดูตัว ซึ่งเธอคนนั้นก็ไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นผู้หญิงที่สิงหาเคยคบหาเป็นแฟนตอนเรียนอยู่มอหก ‘ลินดา’ แฟนคนแรกและคนเดียวของสิงหา หลังจากที่เขาเลิกกับเธอไปก็ไม่ได้คบใครจริงๆ จังๆ อีกเลย เพราะไม่อยากเสียใจเหมือนอย่างตอนที่อกหักจากลินดาอีก หลังจากที่สิงหาเลิกกับลินดา ทั้งคู่ก็ยังติดต่อกันอยู่ ไม่ได้ตัดขาดกันและกันออกจากชีวิต ตลอดสิบสองปีที่ผ่านมา ลินดาผ่านการรักๆ เลิกๆ กับผู้ชายหลายคน หล่อนโสดได้ไม่นาน หรือยังไม่โสดก็มีผู้ชายที่คบก่อนเพื่อรอให้เลิกกับคนปัจจุบันแล้ว ทว่าสิงหากลับครองโสดมาโดยตลอด ชายหนุ่มไม่มีแฟนเป็นตัวเป็นตน หลายคนจึงคิดว่าเขายังเฝ้ารอลินดาให้หวนกลับมาสู่อ้อมกอด ซึ่งอักษราก็คิดเช่นนั้น จึงติดต่อไปหาลินดาเพื่อคุยเรื่องของหลานชายว่าถ้าหากลินดายังมีใจให้สิงหาก็อยากให้ทั้งสองกลับมาคบกันอีก ลินดาที่พึ่งโสดจึงยอมตอบตกลง แต่พอสิงหารู้ว่าผู้หญิงที่ปู่ยื่นคำขาดให้แต่งงานด้วยคือใคร ชายหนุ่มก็ประกาศออกไปทันทีว่าตนนั้นมีคนที่จะแต่งงานด้วยแล้ว นั่นคือ.. นางสาวเพียงรัมภา ใจสุขอนันต์ ผู้หญิงที่รู้จักกันมาตั้งแต่หญิงสาวอายุสิบสามปี ซึ่งตอนนั้นเขาเป็นรุ่นพี่มอหก ส่วนเธอเป็นรุ่นน้องมอหนึ่งที่ฮอตสุดๆ ไม่มีใครไม่รู้จักเธอ เพราะเธอน่ารัก ยิ้มของเธอสดใสราวกับพระอาทิตย์ยามเที่ยงวันที่ใครได้เห็นเป็นต้องใจละลาย แต่ที่โดดเด่นยิ่งกว่าหน้าตาก็คือหน้าอกหน้าใจที่ใหญ่เบ้อเริ่มเทิ่มจนชวนให้ผู้ชายหลายคนเก็บไปจินตนาการ และเขาก็เป็นหนึ่งในนั้น แต่เขาไม่ได้ชอบเธอนะ เห็นเป็นแค่น้องที่สนิทคนหนึ่งเท่านั้น เราสองคนรู้จักกันตอนกิจกรรมรับน้อง เขาเป็นฝ่ายเข้าไปทักเธอก่อน ตอนแรกก็แค่จะชวนคุยสักประโยคสองประโยคเท่านั้น แต่เพียงรัมภาดันคุยสนุก เราสองคนคุยกันถูกคอ หลังจากนั้นเมื่อพบหน้ากันก็ทักทายกันเรื่อยๆ พอบ่อยเข้าก็เริ่มสนิท พอสนิทก็เริ่มพูดคุยกันมากขึ้น แรกๆ ก็คุยเรื่องสัพเพเหระทั่วไป แต่เมื่อวางใจและไว้ใจกันแล้วจึงเริ่มเปิดเผยเรื่องส่วนตัว จนอีกฝ่ายกลายเป็นที่ปรึกษา ที่ระบาย เพื่อนคุยยามเหงา ตู้เอทีเอ็มตอนที่หมุนเงินไม่ทัน และเป็นอีกหลายอย่างมาจวบจนถึงปัจจุบันนี่แหละ “จริงสิ พี่ลืมถามกระต่ายเลยว่าตอนนี้กระต่ายมีผู้ชายที่กำลังคุยอยู่ไหม” เพียงรัมภาเป็นผู้หญิงน่ารัก อัธยาศัยดี คุยสนุก ด้วยเหตุนี้เจ้าหล่อนจึงมีผู้ชายเข้าหาไม่ขาดสาย แล้วก็คงไม่แปลกอะไรหากเวลานี้หญิงสาวมีคนที่กำลังศึกษาดูใจเพื่อพัฒนาความสัมพันธ์ไปอีกขั้น เพียงรัมภามองสามีด้วยหางตาพลางคิดในใจว่าสายเกินไปไหมที่จะมาถามเรื่องนี้เอาป่านนี้ “ทำไมพี่ไม่ถามหนูก่อนแต่งงาน” “ลืม” เขาตอบสั้นๆ ตามความเป็นจริงโดยไม่คิดยกคำพูดสวยหรูอะไรขึ้นมาพูด “แล้วสรุปมีไหม” “ถามทำไม หรือว่าพี่คิดจะจีบหนูเป็นเมียจริงๆ เหรอ” “เปล่า ที่ถามก็แค่กลัวว่าผู้ชายของเธอจะทำให้ปู่จับได้ว่าเราไม่ได้เป็นผัวเป็นเมียกันจริงๆ” หญิงสาวย่นจมูก “โธ่ นึกว่าที่ถามเพราะพี่นึกพิศวาสหนูขึ้นมาจริงๆ ซะอีก” พูดหยอกสิงหาไปอย่างนั้นแหละ รู้ดีว่าคนอย่างเขาไม่มีทางชอบเธอหรอก เพราะสเปคของชายหนุ่มคือ สวย รวย เก่ง ซึ่งตรงข้ามกับเธอทุกอย่าง “เรื่องผู้ชายที่เข้ามาจีบหนู พี่ไม่ต้องห่วงหรอก ก็มีมาเรื่อยๆ แหละ แต่หนูไม่ได้คุยกับใครจริงๆ จังๆ ยังไม่เจอคนที่โดนใจเลยอ้ะ” เธอยื่นสมาร์ตโฟนรุ่นล่าสุดที่พึ่งไปซื้อมาให้สิงหาดูข้อความในแอปพลิเคชันไลน์ที่ผู้ชายทักแชตมาจีบ “คนที่มาจีบหนูก็ประมาณนี้แหละ ไม่เยอะหรอก” เจ้าบ่าวของเพียงรัมภาใช้นิ้วชี้เลื่อนหน้าจอสมาร์ตโฟนดูแชตที่หนุ่มๆ ทักมาจีบเธอ ซึ่งนับได้คร่าวๆ ประมาณสิบห้าคน “โอ้โห! นี่ไม่เยอะเหรอ ยังไงก็อย่าให้มันเป็นปัญหาก็แล้วกัน คุยได้ แต่ห้ามเป็นแฟน เพราะตั้งแต่วันนี้ไปจนถึงวันที่เราเซ็นใบหย่า เธอคือเมียพี่ เข้าใจไหม” “รับทราบครับผม น้องกระต่ายจะเป็นเมียตัวน้อยที่น่ารักของพี่เสือ ไม่ดื้อไม่ซนครับ!”