“มึงหวงเด็กนั่นเหรอวะไอ้บาส”“กูไม่ได้หวง แค่ไม่อยากให้น้องมันต้องเสียใจไง”“พระเอกสัส นะมึง”“พี่ชายจะเป็นห่วงน้องสาวบ้างไม่ได้เหรอวะ”“พี่น้องนอกสายเลือดน่ะสิ”“แล้วแต่มึงจะคิด”“ที่กูคิด คือมึงชอบเด็กนั่นจริง ไม่ใช่คิดแค่พี่กับน้อง”“แสนรู้นักนะไอ้สัสคิม”ผมรู้ว่าไอ้บาสมันชอบเด็กกะเพราแต่เด็กนั่นมันดันมาชอบผม ยิ่งเมื่อเช้ามายืนเงอะงะหน้าร้านผมอีกจะเอาอะไรกับผมมากมาย ตลกเป็นบ้ามาขอกำลังใจ พอพูดไปแค่นั้นทำกรีดร้องโหยหวนเด็กสมัยนี้รุกเก่งจริง“ไอ้บาส”“อะไรวะ”“กูเปลี่ยนใจแล้ว”“เรื่องเหี้ยอะไรอีกล่ะ”“กูจะลองคุยกับยัยเด็กนั่น”“ไอ้ที่กูเตือนไปก่อนหน้านี้ไม่เข้าหัวเลยใช่มั้ยวะ” “เอาน่า เผื่อบางทีเด็กมันอาจน่าเคี้ยวก็ได้” ความคิดนี้มันเพิ่งวิ่งเข้ามาในหัวสมองเมื่อครู่ จะว่าไปน้องมันก็น่ารักดี พอไปวัดวาได้แหละครับอ่า...นี่ผมคิดบ้าอะไรอยู่เนี้ยชมงั้นเหรอ ? หึ!

ตัดใจได้ก็พยายามตัดใจ ถ้าอายุยังน้อย คิดเสียว่า ไม่ได้เกิดมาคู่กันแต่ถ้ามันยากมาก เกินห้ามใจ เราคงต้องหนีไปให้ไกลแสนไกล

ค้นใจ...ให้เจอรักจริงอยากเข้าไปค้นใจเธอ ให้เจอคำตอบสักที อยากเข้าไปดูข้างใน ว่าใจรู้สึกตรงกันหรือเปล่าพี่หมอจะรักคนอย่างฉันได้ลงจริง ๆ หรือคะเขียนโดย : กรีนลดา

การหลงรักคนมีเจ้าของนั้นมันผิด หากจะบอกว่าอยากได้มาครอบครอง เพียงแค่ต้องการจะชนะก็ไม่ถูกอีกในความคิดของ ‘มุกงาม’ เด็กสาวที่ย่างเข้าสู่วัยผู้ใหญ่เต็มตัว ชีวิตของเธอมีเเค่พี่ชายเพียงคนเดียว ที่ไม่ค่อยจะเอาไหน แต่ทว่า เขากลับดีเกินกว่าเธอจะเกลียด ประสาวัยรุ่นที่รู้จักรักและชอบเธอรักเขาแต่เขาดันมอบใจให้ภรรยาเพียงคนเดียวเขาใจร้าย...ทุกทีที่เจอหน้าเขาเกลียดเธอ...ทุกครั้งที่สารภาพรักเขาแก้แค้น...ที่พี่ชายเธอทำเลวและเขา...ก็ชิงชังในน้ำตาเธอเขาทั้งใจร้ายและทารุณเธอสารพัดสิ่ง หลอกให้รักและหลงจนตกเป็นของเขาอย่างเต็มใจ เธอถูกกังขังให้เป็นทาสสนองความแค้นที่ ‘นรสิงห์’ มีต่อพี่ชายของเธอ เขาแก้แค้นให้ภรรยาผู้ล่วงลับ หลุมพรางที่วางไว้เธอหรือเขาจะ เป็นคนตกลงไป ความจริงคือสิ่งไม่ตาย...ไม่ช้าก็เร็วทุกอย่างจะกระจ่างกรีนลดา (นักเขียน)

เมื่อคนที่แสนดีถูกทำให้หวั่นไหวด้วย "มือที่สาม" คุณจะรับมืออย่างไร

ฉันไม่รู้เลยว่าเรื่องที่เกิดขึ้นมันเรียกว่าอะไร ฉันรู้แค่ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นในตอนนั้น ฉันเรียกมันว่า “ความสุข” และความสุขของฉันมันก็สั้นนิดเดียว นิดเดียวจริง ๆ “เทล หนีพี่มาทำไม เป็นไรก็บอกพี่มาสิ” นี่แหละค่ะคนที่ฉันเรียกว่า ‘ความสุข’ เขากำลังยืนโมโหที่ฉันเอาแต่เงียบ ไม่พูดจากับเขาสักคำ ซึ่งฉันคิดว่าวันนั้นพูดชัดเจนแล้วว่าทำไม ต้องหนีออกมาจากบ้านหลังนั้น “อย่าเงียบสิ เทลไม่รักพี่แล้วเหรอ หนีออกมาจากบ้านพี่ทำไม” “เทลไม่ได้รักพี่เตนล์แล้ว เพราะฉะนั้น อย่ามาหาเทลที่นี่อีก เทลไม่อยากเป็นตัวถ่วงชีวิตใคร” สิ้นคำพูดนั้นฉันก็เดินเลี่ยงมาอีกทาง โดยไม่หันกลับไปมองผู้ชายคนนั้นอีกเลย เส้นขนานไม่มีทางมาบรรจบกันได้หรอก

ฉันชอบผู้ชายคนนั้นแต่เขาช่างเย็นชาใส่ฉันเหลือเกิน คนอะไรหน้าโคตรนิ่ง ยิ่งนิ่งยิ่งมีเสน่ห์ “เสี่ยชลมีแฟนแล้วหรือยัง” น้ำเสียงที่ถามนั้นตะกุกตะกักแต่ฉันเชื่อว่าเสี่ยชลฟังมันถนัด เขามีสีหน้าที่เรียบเฉยมากเดาไม่ออกเลยว่าเขารู้สึกและคิดอะไรอยู่ ฉันเองก็ภาวนาให้คำตอบมันออกมาดี และอีกใจก็เผื่อเอาไว้ตั้งแต่แรก “อย่ามายุ่งกับฉัน เพราะฉันไม่ได้ชอบเธอ” “ทะ...ทำไม” หน้าเริ่มชาและรู้สึกหวั่นภายใน ฉันเองก็เคยมีความรักมาแล้วครั้งหนึ่งคิดว่ามันคงไม่เท่าไหร่ พอเอาเข้าจริงกลับไปไม่เป็นสะงั้น “แค่นี้ใช่ไหมที่เธอจะพูด” “ฉันจริงจังนะคะ ช่วยบอกเหตุผลให้เข้าใจหน่อยสิ ทำไมเสี่ยชลถึงไม่ชอบฉัน”ใจกล้าหน้าด้านกว่าคอนกรีตก็ฉันนี่แหละค่ะ ไหน ๆ ก็มาถึงขั้นนี้แล้วเอาให้มันสุด ๆ ไปเลย “ฉันไม่ชอบ ก็คือไม่ชอบ จะมาบังคับกันได้ยังไง กลับไปอยู่ในหลุมของเธอซะ”คล้ายกับว่าโลกของฉันจะแตกขายืนไม่ติดพื้นเลยคราวนี้ ไล่ให้ฉันไปอยู่ในหลุม นี่เขาหาว่าฉันเป็นผีดิบหรือไงถึงต้องไปอยู่ในหลุมเนี่ย

"เมื่อไหร่คุณวินจะปล่อยนิ" ไม่อยากอยู่ในสถานะนางบำเรอ ชายหนุ่มแค่นหัวเราะออกมามองคนด้อยกว่าผ่านแววตาเคียดแค้น"นั่นสิ" เขาทิ้งตัวลงนั่งปลายเตียงเกาคาง "เธอรักฉันนี่""ไม่ใช่" ณิชารีย์เถียงเสียงห้วน อัศวินหน้าขรึมนัยน์ตาแข็งกร้าว เธอพูดว่าไม่ใช่งั้นเหรอ? สงสัยเขาจะหลงตัวเองมากเกินไป"เธอสวยนะณิชารีย์ แต่..." เขามองเรือนร่างที่เปลือยเปล่า ไล่ระดับสายตาจากใบหน้าเลื่อนต่ำลงมาเรื่อย ๆ ทรวงอกที่อวบสวย ติ่งเนื้อสีชมพูระเรื่อชี้มาตรงหน้าณิชารีย์นั้นสวย ขาว sexy แล้วก็ x มากด้วย เขาชอบมองสัดส่วนของเธอ ส่วนเธอนั้นชิงชังใบหน้าเขายิ่งกว่าอะไรทั้งสิ้น จะเปรียบกับหมาก็สงสาร จะเปรียบกับวรนุชยิ่งแล้วใหญ่ สรุปก็คือเขาเลวเกินบรรยาย...

ทางเดินแห่งรัก...สุดท้ายแล้วเส้นทางเดินนี้มันจะไปสิ้นสุดที่ไหน แล้วใคร ?จะเป็นคนนั้นที่เติมเต็มรักให้กับเธอ ก้อย เด็กสาวบ้านนอกที่บ้านมีฐานะยากจน ต้องออกจากเรียนกลางคันเพื่อเสียสละหางานและเงินมาจุนเจือครอบครัว เธอเปรียบเสมือนเสาหลักของบ้าน เรื่องนี้มีเค้าโครงมาจากเรื่องจริง 30-40 % และบางเหตุการณ์ก็แต่งขึ้นเพิ่มเติมเพื่ออรรถรสในการอ่าน ชื่อตัวละครในเรื่องไม่มีตัวตนเป็นเพียงนามสมมุติเท่านั้น กรีนลดา

“เรย์เป็นใครในสายตาพี่คะ” เรยาเสียใจที่ทำตัวเป็นของฟรีให้ผู้ชายที่มีเจ้าของย่ำยี ในใจลึกๆ ก็รู้ตัวว่าเป็นชู้กับสามีคนอื่น เป็นชู้กับพี่ชายต่างสายเลือด เพราะไอ้คำปลอบประโลมเหล่านั้นทำให้เธอตกเป็นเมียเขาจนได้ “เมีย” เขาพูดสั้นๆ ว่าเป็น ‘เมีย’ แต่แค่เมียบำเรอเท่านั้นนะ ไม่ใช่เมียแต่งหรือเมียหนึ่งแต่อย่างใด ของฟรีได้มาด้วยวิธีที่ง่ายดาย อีกทั้งยังเป็นคนแรกของเธออีก แล้วใครจะไม่ภาคภูมิใจล่ะ เขียนโดย กรีนลดา

"แต่จบแบบนี้ก็ดี เพราะคนที่เจ็บคงมีแค่ฉัน" จะไม่มีใครต้องเสียใจ เพราะคนที่ทรมานมีแค่เปรี้ยวคนเดียว"เธอกำลังจะทำอะไร" เสี่ยที่เงียบมานานถามขึ้น แต่อยากให้เรื่องวุ่นวายมันจบลงสักที"ก็จะทำให้ทุกอย่างมันจบไง แต่นายต้องตอบมาก่อน ว่าเคยรักฉันกับลูกจริงๆ บ้างไหม" เหมือนจะวิงวอนขอร้องเป็นครั้งสุดท้าย"ไม่เห็นต้องถามให้ยากเลย ที่ทำมันไม่ชัดเจนตรงไหน" เปรี้ยวส่ายหน้าไม่ยอมรับ เสี่ยมองหน้าเปรี้ยวที่เปื้อนน้ำตาอย่างตกใจ นึกๆแล้วมันเป็นภาพที่โคตรตลกแต่กลับขำกันไม่ออก เธอเลือกที่จะถอยห่างออกมาอย่างช้าๆ"ขอให้รักกันมากๆ แล้วกัน" พูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่ไม่คิดจะประชด แต่มันคือคำยินดีต่างหากละที่เปรี้ยวตั้งใจจะบอก"เธอนี่มัน" ขุนพลหัวใจวูบไหวคล้ายกำลังหายใจไม่ออก ในหัวอยากจะร้องบอกว่าอย่าไปจากกัน ทว่าปากหนักเกินกว่าจะเปล่งเสียงไหว "ต่อจากนี้เสี่ยขุนพลจะเป็นของหมอเพียงคนเดียว" เปรี้ยวหันหลังเดินออกมา ยุติตำนานวงจรอุบาทส์และความเจ็บปวดที่ยาวนานนี้ลง จบสิ้นกันสักที!กรีนลดา

เธอล่อลวงเขาด้วยคำว่า"รัก"แล้วเหยียบขยี้"รัก"ของเขาทิ้ง การบีบขยำหัวใจดวงน้อยๆที่มาจากความแค้นอย่างไม่น่าให้อภัย ก่อนจะพาผู้หญิง"ร่าน"กลับไปชดใช้กรรมที่เคยก่อ..."ฉันรู้ว่าความผิดไม่อาจลบล้างได้ง่ายๆ แต่ฉันอยากรู้ว่ามีไหมวันที่คุณจะปล่อยฉันเป็นอิสระ""มีสิ...วันที่เธอตายลงต่อตาฉันเหมือนกับที่ฉันเคยเป็นยังไงล่ะ""ทำไมไม่ฆ่าฉันให้ตายไปเลยมันจะได้จบๆ""หึ!ผู้หญิงร่านอย่างเธอ ตายมันง่ายไป ต้องค่อยๆตายอย่างช้าๆและทรมานมันถึงจะสาเเกใจ"