เด็กในปกครอง

ครืด…ครืด “เหนือพูดอยู่ครับ น้าเกล้ามีอะไรหรือเปล่า” (น้าแค่จะโทรมาถามน่ะ ว่าเหนือจะเดินทางกี่โมง) “กำลังจะออกเดินทางแล้วครับ” (แล้วหนาวล่ะ มาด้วยหรือเปล่า) “แน่นอนครับน้า แล้วเจอกันที่บ้านครับ” (เดินทางปลอดภัยนะลูก) จังหวัดเชียงใหม่… รถยนต์คันโก้แล่นจากกรุงเทพสู่จังหวัดเชียงใหม่ จอดที่หน้าบ้านหลังหนึ่งมีขนาดไม่ใหญ่มาก ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งก้าวลงจากรถด้วยหัวใจเบาหวิว “คิดถึงจังเลย” มันเป็นบ้านที่มีแต่ความสุขและเต็มไปด้วยความทรงจำที่ดี ในช่วงวัยเด็กของเขาและน้องสาว รวมไปถึงทุกคนในครอบครัวที่เคยอาศัยอยู่ในบ้านหลังนี้ “อ้าวเหนือ กลับมาเยี่ยมบ้านเหรอลูก” “สวัสดีครับคุณลุง ผมไม่ได้กลับมาตั้งนาน” “เออแล้วหนาวละ พากลับมาด้วยกันหรือเปล่า" “เธอนอนหลับอยู่ในรถน่ะครับ” “เดินทางมาตั้งไกล คงเพลีย” “ลุงกับป้าสบายดีนะครับ” “สบายดีลูก แต่ก็มีเหงาบ้าง จะเข้าบ้านเลยหรือเปล่า ลุงจะไปเอากุญแจบ้านมาให้” “ขอบคุณครับลุง” ชายหนุ่มรับกุญแจมาจากชายชรา “มีอะไรก็เรียกลุงกับป้าได้ตลอดนะ” “ครับ งั้นผมขอตัวเข้าไปในบ้านก่อนนะครับลุง” “ตามสบายเลยลูก” ลุงทองดีกับป้าลำไยท่านเป็นเพื่อนบ้านที่คอยเกื้อกูลกันในยามที่ครอบครัวนี้ลำบาก ท่านทั้งรักและเอ็นพวกเขาเสมอมา น้ำเหนือไขกุญแจเข้าไปในบ้าน กวาดสายตาของไปทั่ว พบว่าข้าวของทุกอย่างภายในบ้านยังคงอยู่ในสภาพเดิม คงเป็นฝีมืิอลุงกับป้าข้างบ้านที่คอยมาแวะเวียนมาดูแลทำความสะอาดบ้านให้ ตลอดเวลากว่าสิบปีที่ผ่านมา “อื้อ ยังคงเหมือนเดิมทุกอย่างจริงๆ” เสียงเขาสั่นไหวพร้อมน้ำตารื้น ก่อนจะกวาดสายตามองไปทั่วทั้งบ้าน เดินสำรวจตรงนั้นตรงนี้ และขึ้นชั้นสองของบ้าน เขาผ่านหน้าห้องตัวเองแล้วเดินเลยเข้าไปอีกห้องที่ติดกัน ห้ามเข้าก่อนได้รับอนุญาต! ลงชื่อน้ำหนาว “ยัยเด็กแสบของพี่” เขาลูบอักษรบนป้ายที่แปะติดตรงประตูห้อง ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องของตนเอง ปึก! เสียงของหลุดลงมาจากชั้นวางหนังสือ เขาเดินเข้ามาใกล้ก้มลงหยิบขึ้นดู มันคือสมุดไดอารี่ที่บันทึกเรื่องราวและความทรงจำของพวกเขา น้ำเหนือเปิดสมุดหน้าแรกก็ถึงกับอมยิ้มออกมา “นี่รูปพี่กับหนาวเหรอ ตลกดีจัง” ‘พี่เหนือคะ เห็นไดอารี่หนาวไหมคะ’ ‘ของส่วนตัวของเธอ จะมาถามพี่ได้ยังไง’ “เธอมาลืมไว้ ในห้องของพี่ตั้งแม่เมื่อไหร่กัน” “เจ้าเหนือ อยู่ข้างบนหรือเปล่า” “น้าเกล้า ผมอยู่บนนี้ครับ” “เดินทางมาเหนื่อยๆ แทนที่จะพักผ่อน” “ผมขึ้นมาเอาของน่ะครับ” “รีบหาแล้วก็ลงมานะ น้ารอทานข้าว” “น้าเกล้าทานก่อนเลยครับ ตอนนี้ผมยังไม่หิว” “น้าเองก็ยังไม่หิวหรอก งั้นน้าขอตัวไปเตรียมของสำหรับงานวันพรุ่งนี้ก่อนละกัน” “ครับน้า” พอคล้อยหลังน้าสาว เขาเดินไปนั่งลงบนเตียงนอนเก่าของตนเอง เริ่มเปิดมันอ่านดูทีละหน้าไปเรื่อยๆ เนื้อหาในนั้นระบุเป็นช่วงสมัยตอนที่เขาและน้องยังอยู่ที่นี่ ย้อนกลับไปเมื่อสิบห้าปีที่แล้ว… ไม่รู้ว่ามันเป็นความบังเอิญหรือว่าโชคชะตากันแน่ ที่ทำให้หนาวได้เกิดมาอยู่ในครอบครัว ‘หมื่นพลอย’ หนาวมีทั้งพ่อแม่ที่รักและมีพี่ชายสุดหล่อคือพี่เหนือคนนี้ ฟ้าสว่างในเช้าที่สดใส สายลมพัดโชยเบา ๆ เอากลิ่นของไอดินและดอกไม้โชยมา สร้างความสดชื่นให้กับอากาศ และความเป็นอยู่ที่เรียบง่ายท่ามกลางธรรมชาติรายล้อมด้วยสิ่งแวดล้อมอันบริสุทธิ์ “วันนี้อากาศสดชื่น เย็นดีจังเลยเนาะแม่” “ก็เมื่อคืนฝนตกหนักไงพ่อ วันนี้อากาศมันก็เลยเย็น” “มีลมพัดเบาๆ หรือนี่จะเป็นสายลมแรกของฤดูหนาวของปีนี้” “มัวแต่ยืนโม้อยู่ได้ มาช่วยแม่เตรียมอาหารเช้าได้แล้ว เดี๋ยวต้องรีบไปธุระต่อ” “ธุระอะไรอีกหนอ” “ก็งานเลี้ยงฉลองไงพ่อ จำไม่ได้อีกแล้ว” “โอ้ยแม่! มันดันตรงกับวันเกิดลูกพอดี” “ตายจริงพ่อ แม่เกือบลืมเสียสนิท” “ยังพอมีเวลาเตรียมงาน” “นั่นพ่อจะออกไปไหน” “ไม่บอกหรอก” “อย่าช้านะพ่อ เราต้องไปงานเลี้ยงฉลองในเมือง” “ไม่นานแม่ แล้วพ่อจะรีบกลับมา” ก๊อก~ก๊อก เสียงเคาะประตูจากมือน้อยๆ ของเด็กหญิงกานต์สินี่ หมื่นพลอย ความหมายของชื่อ สาวงามผู้น่ารัก เธอเป็นสาวน้อยหน้าตาน่ารักน่าชัง แถมกิริยามารยาทยังงดงาม เธอคนนี้มีชื่อเล่นว่า ‘น้ำหนาว’ เป็นคนน่ารักและสดใส วันนี้ตื่นนอนแต่เช้าเพื่อรีบมาบอกข่าวดีกับพี่ชายที่อยู่ห้องถัดไป “พี่เหนือ! ตื่นหรือยังคะ” “นี่พี่ ขอหนาวเข้าไปในห้องได้ไหมหรือเปล่า” “.......” เงียบกริบไม่มีสัญญาณตอนกลับมา หลังจากที่เคาะแล้วไม่มีเสียงเปิดของประตู ตะโกนเรียกชื่ออยู่หลายนาที ก็ยังไร้วี่แววที่เจ้าของห้องจะตอบโต้ หญิงสาวไม่อดทนรออีกต่อไป ถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไปในทันใด “งั้นหนาวขอเสียมารยาท เข้าไปแล้วนะ” พอเข้ามาในห้องสายตาก็จดจ้องมายังชายหนุ่ม ที่นอนคดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มด้วยท่าที่หลับสบาย “ถึงว่าเรียกเท่าไหร่ก็ไม่ตอบ” เพราะเขาใส่หูฟังนี่เอง น้ำหนาวจัดการเขย่าตัวพี่ชายเบาๆ “สายป่านนี้แล้ว ยังไปตื่นนอนอีกเหรอ” “อืม คนจะนอนอย่ามากวนดิ” “พี่เหนือ ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ” “คร่อก คร่อก” เสียงกรนดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง “หนาวชักจะโมโหแล้วนะคะ” เธอยวบกายนั่งบนที่นอนด้วยใบหน้าหงิกงอ พรึ่บ! ผ้าห่มที่คลุมกายถูกเตะออกด้วยฝีมือคนหลับ ชายหนุ่มยังคงหลับตาพริ้มเหมือนเดิม โดยไม่สนใจยัยน้องสาวของตัวเองสักนิด “พี่เหนือ” เธอมองใบหน้าพี่ชายแล้วเผลอยิ้มออกมา มือเท้าคางมนจ้องมองหน้าใสสะอาดไร้สิ่งแปลกปลอม “โหย หล่อตาแตกมาก” ใช้สายตาแทะเล็มไปทุกส่วนของร่างกายชาย ด้วยสภาพท่อนบนเปลือยส่วนท่อนล่างใส่กางเกงขาสั้น “อึก เกินไปมาก” ลอบกลืนน้ำลายลงคอเมื่อมองไปตรงบริเวณหน้าท้องที่ขาวเนียน มีกล้ามเนื้อแน่นๆ ก็นักกีฬาบาสของโรงเรียนนี่นา “โอ้โห..ทำไมกล้ามท้องของพี่มันน่าจับจัง” พูดแล้วก็พลางเอามือมาลูบๆตรงนั้น แต่ทว่าในระหว่างนั้นเอง หมับ! น้ำเหนือดึงน้องสาวเข้ามากอดแล้วหลับตาต่อ อันที่จริงเขาตื่นนานแล้วเพียงแค่อยากแกล้งน้องสาวสุดที่รักเท่านั้น “เห้ย! พี่เหนือแกล้งหนาวเหรอ” เงยหน้ามองคนที่โตกว่ากำลังหลับตาพริ้มอยู่เลย “พี่รู้ว่าเธอกำลังจะทำอะไร..กับหน้าท้อง” กระชับกอดแน่น เวลาน้องสาวมาหาน้ำเหนือมักชอบแกล้งแบบนี้ประจำทุกวัน “งื้อ..งั้นพี่ก็ได้ยินที่หนาวเรียกตั้งแต่แรกแล้วสิ” “พี่ไม่ได้หูหนวกสักหน่อย ทำไมหรือว่าตกใจ” “ตกใจสิคะ” “พี่ขอโทษครับ” น้ำเหนือส่งรอยยิ้มจางๆ ให้แค่นั้นน้องสาวตัวดีก็เขินอายจนทำตัวไม่ถูก “หนาวยกโทษให้ค่ะ” “มาหาพี่แต่เช้า มีปัญหาอะไร” เขาถามพลางปล่อยกอดแล้วลุกขึ้นนั่งในท่าที่สบาย ๆ คนตัวเล็กยันตัวเองลุกนั่งส่งยิ้มหวานก่อนจะบอกเรื่องสำคัญของตัวเอง “ปัญหาที่เป็นข่าวดีค่ะ คือหนาวสอบเข้าโรงเรียนเดียวกันกับพี่ติดแล้วนะ พี่ดีใจไหมเราจะได้ไปโรงเรียนด้วยกันแล้ว” พอเล่าจบก็ฉีกยิ้มเห็นฟันเรียงสวยทุกซี่ “เห้อ! จริงเหรอวะเนี่ย” น้ำเหนือถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ๆ “โหย ถอนหายใจแบบนี้มันหมายความว่าไงคะ” “ก็ดีใจไง ฉลองๆ ต้องฉลองให้หนาว” เขาเฉไฉนทำเหมือนยินดีทั้งที่ไม่อยากให้เธอสอบติด “พูดถึงเรื่องฉลอง เมื่อคืนพี่เหนือหายไปไหนมาคะ หนาวตั้งใจจะมานอนด้วยก็ไม่อยู่” หันไปจ้องหน้าเค้นเอาคำตอบ “ห้องตัวเองก็มีเหอะ” “พี่เหนือ!” น้องสาวชักเริ่มโกรธ “โอเคๆ พี่ไปงานวันเกิดเพื่อน แต่ฝากแม่บอกหนาวแล้วนะ” “……” เธอไม่ได้ฟังที่มีชายพูดกลับอยากรู้คำตอบอีกอย่างมากกว่า พี่ชายตัวดีมันร้ายกาจจะตาย “น้ำหนาว อย่าจ้องพี่ด้วยสายตาแบบนี้สิ” “ตอบมา ว่าเพื่อนผู้หญิงหรือชาย” “อ่า ผู้หญิงครับคุณน้ำหนาว” เขารู้ว่าน้องสาวไม่ชอบให้โกหก เพราะน้ำเหนือทำมันไม่เนียน เขาเป็นพี่ชายที่เชื่อฟังน้องสาวมาก อาจเป็นเพราะมีกันแค่สองคนด้วยละมั้ง ถึงได้ยอมน้องคนนี้ตลอด