ร้ายที่สุดหยุดที่เธอ

คอนโดหรูราคาเหยียบล้าน ตั้งอยู่ใจกลางเมืองใหญ่ ติดหนึ่งในสิบคอนโดหรูที่แพงที่สุด ไม่ว่าจะเป็นบรรยากาศและทำเลที่ตั้ง นอกจากนี้ภายในห้องยังถูกตกแต่งด้วยของทันสมัย แต่ละชิ้นเกรดโคตรพรีเมี่ยม อาทิเช่น โคมไฟโต๊ะตู้เตียงนอนขนาดหกฟุต โซฟาหนังสัตว์ หรือแม้แต่พื้นพรมในห้องรับแขก ล้วนแล้วนำเข้ามาจากต่างประเทศ บ่งบอกถึงลักษณะของเจ้าของเป็นอย่างดี เขาดูภูมิฐานร่ำรวย มีเงินทองมากมายมหาศาล เรียกได้ว่าใช้ชาติหน้าก็ยังไม่หมด ในห้องนอนอันโอ่โถงและกว้าง ร่างกายกำยำ เคลื่อนไหวอยู่บนร่างอรชรด้วยความกระสัน ใบหน้าคร้ามคมเข้มดูสุขสม ยามได้ปลดปล่อยความต้องการ "ฮึก!" ซึ่งต่างจากณิชารีย์อย่างสิ้นเชิง เธออกกลัดหนองน้ำตานองหน้า เพราะบอบช้ำทั้งกายใจจนอยากจะตายวันละหลาย ๆ หน หญิงสาวเฝ้าพร่ำภาวนาให้หมดเวรหมดกรรมเสียที "ครางชื่อฉันสิ" เขาสั่งน้ำเสียงแหบพร่า "อึก" เธอพยายามกัดฟันกลั้นเสียงน่าเกลียด ทว่ามือหนาก็เลื่อนมาบีบเข้าที่คางจนต้องนิ่วหน้าระคนเจ็บ เขามันซาตานร้ายที่มักรังแกคนไร้หนทางสู้แบบเธอ เหตุผลที่เขาทำนั้น ก็เพื่อแก้แค้นเอาคืนทุกอย่างจากพี่ชายเธอ "สนุกก็ครางออกมาสิวะ!" เขากัดฟันพูดจนขึ้นเป็นเส้นเลือด ทว่าเอวหนาทำหน้าที่สอบสอดใส่ลึกตามจังหวะจะโคน สลับหนักหน่วงปนเบา กระทั่งคึกคักเร่งสอบสะโพกเข้าหาช่องสวาทรัวถี่ "อึก จะ เจ็บ" เธอครางอยู่แบบนี้บ่อย ๆ จะไม่ให้เจ็บได้ยังไง เพราะตั้งแต่บ่ายได้ที่ย่างกรายเข้ามาในห้องเชือด ก็ถูกเขารังแกผ่านทางร่างกาย ซาตานผู้หิวโหยตักตวงความสุขจากเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า กระทั่งเวลาล่วงเลยมาถึงเที่ยงคืน นานนับชั่วโมงกว่าสงครามนรกบนเตียงจะจบ "อ่า" อัศวินครางลั่นพร้อมร่างเกร็งกระตุกเมื่อพาตัวเองแตะถึงขอบสวรรค์ชั้นสูงสุด พลางทิ้งกายลงนอนหายใจหอบด้วยความหมดแรง "เธอนี่มันสุดจริง ณิชา" เขาไม่สนใจใยดีหญิงสาวไม่แม้จะถามว่าเธอเจ็บมากหรือเปล่า หรือแม้แต่คำว่าขอโทษที่กระทำรุนแรง ก็ไม่มีให้ได้หลุดออกมา เขาน่ะเย็นชาและเมินเฉยต่อเธอเสมอ เขาจะเห็นค่าเธอก็ต่อเมื่อมีความต้องการทางเพศเท่านั้น ผ่านไปราวสิบห้านาทีชายหนุ่มพลิกตัวกลับมาวาดแขนหวังกอดก่ายร่างอรชร ทว่าร่างบอบบางได้หนีเข้าห้องน้ำไปก่อนแล้ว แน่นอนว่าคนประเภทเขาต้องไม่สบอารมณ์ ชายหนุ่มหยันกายลุกขึ้นนั่งลงจากเตียงยืนเต็มความสูง สายตาคมกริบเพ่งพิศไปยังบานประตูห้องน้ำ 'สกปรก' มือบางถูไถซอกคอเพื่อชำระร่างกาย เธอยืนมองกระจกเงา ร่องรอยความป่าเถื่อนยังมีให้เห็นเหมือนทุกครั้ง รอยแดงบนเนินอวบตามซอกคอระหงเด่นชัดจนน่าเกลียด "คนสารเลว" รู้ว่าด่าไปแล้วคนที่นอนอยู่บนเตียงคงไม่ได้ยิน และไม่มีทางสะเทือนแต่เธอก็ยังอยากด่าเขา ไม่มีค่ำคืนไหนที่จะปวดร้าวได้เท่ากับค่ำคืนแห่งความใคร่นี้ เธอเป็นเพียงเด็กสาวอายุ 21 ปี แต่กลับต้องมาเผชิญกลับ วิบากกรรม อันโหดร้าย ที่มาจากพี่ชายผลถึงได้ตกมาอยู่ที่น้องสาว มือบางกำเข้าหากันแน่น สะกดกลั้นความโกรธแค้นเอาไว้ สายน้ำที่ไหล ไม่ได้ทำให้หัวใจเธอชุ่มชื่นตรงกันข้ามมันกลับทุกข์ และทรมานมากกว่าครั้งไหนๆ ณิชารีย์เหม่อลอยปล่อยกายปล่อยใจไปกับสายน้ำ เธออยากตายอยากเป็นอิสระอยากให้ชีวิตมีอิสรภาพ ไม่ใช่การถูกคุม อยู่ในวงจรอุบาทว์เช่นนี้ เสียงเคาะประตูดังขึ้น 3 ครั้งติด ช่วยให้หลุดจากภวังค์ความคิด หญิงสาวหลับตาลงรีบนำผ้ามาพันรอบกายแล้วเปิดประตูออกมา เพียงแค่เห็นหน้าเขาที่จ้องเขม็ง ร่างเล็กก็สั่นเทาเหมือนลูกนกตกน้ำระคนกลัว "นึกว่าฆ่าตัวตายไปแล้วซะอีก" เธออยากจะตอบกลับเหลือเกินว่าฉันตายแล้วนายจะดีใจใช่ไหม ทว่า ไม่แม้แต่จะสบตากับเขาด้วยซ้ำ เธอกลัวเขาจับจิตจับใจ ยามเขานั้นโกรธเกรี้ยว ใครหน้าไหนก็เข้าหน้าไม่ติด เป็นอันต้องหลบหลีก ไม่อาจต่อกรกับพญาราชสีห์ "เป็นใบ้หรือไง" เขาถามเสียงห้วนบ่งบอกว่ากำลังไม่สบอารมณ์ "นิอาบน้ำอยู่ค่ะ" เสียงตอบนั้นสั่นเครือ เป็นไปได้เธออยากจะตอกเขากลับไปว่าไม่น่าถามโง่ๆว่าเธอเข้าไปทำอะไรในห้องน้ำก็ในเมื่อตามร่างกายของเธอมีน้ำเกาะพราวอยู่เต็ม "หึ ผู้หญิงคาว ๆ แบบเธอ ต่อให้ใช้น้ำมากมายก็ไม่ทำให้ดูสะอาดขึ้นมาหรอก" ดูถูกดูแคลนหยามได้หยามไป เมื่อไหร่ที่หลุดพ้น สาบานได้เลยว่าเธอจะไม่มีวันยกโทษให้คนชั่ว ๆ เด็ดขาด "ด่าฉันในใจอยู่สิท่า ไหน ด่าออกเสียงมาเลย" เขาท้าทายคนตัวเล็กที่ยืนก้มหน้าหลบตาคม "เปล่าค่ะ" สองพยางค์สั้น ๆ "หึ" จบคำว่า หึ เอื้อมมือไปดึงปมผ้าขนหนู ทว่ามือบอบบางห้ามไว้ "อย่าค่ะ" อย่ารังแกกันอีกเลย วันนี้เธอเหนื่อยสายตัวแทบขาด "ถือดียังไงมาสั่งคนอย่างฉัน" ไม่สนไม่แคร์ใครหน้าไหน เขาจะทำยังไงกับร่างกายเธอก็ได้ในเมื่อเจ้าของชีวิตคือเขาคนนี้ "คุณวิน" เขากระชากผ้าขนหนูทิ้งไปเผยให้เห็นร่างเปลือยเปล่าที่โชว์หลาตรงหน้า "อายเหรอ?" เขาสืบเท้าเข้ามาใกล้ สีหน้ายังคงคุกคาม เขาหมายใจเอาไว้แบบนี้ตั้งแต่แรก อยากให้เธออับอายและไร้ศักดิ์ศรี "นิหนาวค่ะ" แอร์เย็นฉ่ำกระทบผิวเนียนที่เพิ่งผ่านน้ำมา ส่งผลให้ร่างอรชรหนาวเหน็บแม้จะอายที่จะต้องยืนเปลือยต่อหน้าเขา ทว่ามันไม่ดีแน่ ๆ ถ้าต้องยืนตากแอร์เป็นเวลานาน ๆ "เรื่องของเธอ" คำพูดไร้ซึ่งความเห็นอกเห็นใจยังคงเส้นคงวา นี่แหละหนาเขา ผู้ที่ร้ายที่สุดสำหรับเธอ "เมื่อไหร่คุณวินจะปล่อยนิ" ไม่อยากอยู่ในสถานะนางบำเรอ ชายหนุ่มแค่นหัวเราะออกมามองคนด้อยกว่าผ่านแววตาเคียดแค้น "นั่นสิ" เขาทิ้งตัวลงนั่งปลายเตียงเกาคาง "เธอรักฉันนี่" "ไม่ใช่" ณิชารีย์เถียงเสียงห้วน อัศวินหน้าขรึมนัยน์ตาแข็งกร้าว เธอพูดว่าไม่ใช่งั้นเหรอ? สงสัยเขาจะหลงตัวเองมากเกินไป "เธอสวยนะณิชารีย์ แต่..." เขามองเรือนร่างที่เปลือยเปล่า ไล่ระดับสายตาจากใบหน้าเลื่อนต่ำลงมาเรื่อย ๆ ทรวงอกที่อวบสวย ติ่งเนื้อสีชมพูระเรื่อชี้มาตรงหน้า ณิชารีย์นั้นสวย ขาว sexy แล้วก็ x มากด้วย เขาชอบมองสัดส่วนของเธอ ส่วนเธอนั้นชิงชังใบหน้าเขายิ่งกว่าอะไรทั้งสิ้น จะเปรียบกับหมาก็สงสาร จะเปรียบกับวรนุชยิ่งแล้วใหญ่ สรุปก็คือเขาเลวเกินบรรยาย... "คุณมันไม่มีหัวใจ" เธออดไม่ได้ที่จะด่า ซึ่งคนอย่างอัศวินไม่สะท้านหรอก กลายเป็นเรื่องน่าขำขันเสียมากกว่า "สวยแต่ไร้สมองแบบเธอนี่ไง ถึงเป็นได้แค่ที่ระบาย" "อึก!" ลำคอเธอตีบตันฉับพลัน "รีบไสหัวไปให้พ้น" เขาคว้ากระเป๋าแล้วหยิบธนบัตรสีเทาหลายใบปาใส่หน้าหญิงสาว แล้วเดินหนีเข้าห้องอาบน้ำ ทิ้งให้เธอยืนเคว้งคว้างอยู่กับน้ำตา