หยุดใจไว้ที่เธอ

#Intro ร่างบางในชุดนอนผ้าคอลตอลยืนทำใจอยู่หน้าประตูนานนับหลายนาที เธอกลัวท่านราชสีห์ที่เปรียบดั่งเจ้าชีวิตของเธอ “พี่สิงห์”ประตูเปิดออกทั้งที่เธอยังไม่ได้ลงมือเคาะดวงตากลมโตมองชายหนุ่มร่างใหญ่กำยำตรงหน้า แต่แล้วก็ต้องรีบหลบสายตาเนื้อตัวสั่นเทาด้วยความหวาดกลัวกับแววตาดุดันของเขา “เข้าไปรอในห้อง” เสียงทรงอำนาจสั่งทำให้หญิงสาวร่างบางสะดุ้งเล็กน้อย เธอมองใบหน้าคมเข้มอีกครั้งก่อนเม้มปากเข้าหากันด้วยความกลัว ทุกย่างก้าวของเธอเป็นไปอย่างยากลำบาก ไม่อยากจะคิดถึงภาพเหตุการณ์ล่วงหน้า เพียงเท่านี้เนื้อตัวก็สั่นเทาไม่หยุด “เธอมาช้า”ชายหนุ่มร่างหนาบึกบึนเอ่ยเสียงเข้ม สายตาจดจ้องมองร่างบางที่ยืนก้มหน้า ในทุกค่ำคืนเธอต้องมาปรนนิบัติให้ความสุขทางร่างกายแด่เขา “ฉันถาม หูหนวกหรือไง”เขาตวาดแห้วเสียงดัง คนตัวเล็กน้ำตาตลอเบ้ากลัวเหลือเกิน “มะ มุกไม่สบายค่ะ”มุกงามเด็กหญิงตัวบางตอบเขาเสียงสั่น เขาฟังถึงกับแสยะยิ้มออกมา อย่างเธอเนี่ยเหรอป่วย ตอแหลเสียจริงๆ “เดินเข้ามาหาฉัน”เสียงทุ้มสั่งคนตรงหน้า มุกงามหลับตากำมือแน่น เธอต้องทำหน้าที่เป็นนางบำเรอยามเขากระสัน “รู้ใช่ไหมว่าฉันไม่ชอบคนสำออย” “ระ รู้ค่ะ มุกทราบดี” “งั้นก็รีบๆทำหน้าที่ตัวเองซะ”เพราะกายแกร่งดุดันแทบทนไม่ไหว เขาอยากปลดปล่อยตัวตนเต็มทนละ มุกงามยืนทำใจก่อนจะปลดเปลืองอาภรณ์ลง ชายหนุ่มตาค้างมองร่างเปลือยที่มีเพียงบราเซียและแพนตี้ตัวจิ๋วปกปิด แม้ภายนอกอาจดูซูบผอม แต่ใครจะไปรู้ว่ามุกงามนั้นมีความงดงามเกินเด็กอายุสิบแปดย่างสิบเก้า “อ๊ะ พี่สิงห์”หญิงสาวร้องเสียงหลงเมื่อถูกมือหนากระชากจนตัวล้มไปทับร่างหนาที่อยู่บนโซฟาใหญ่ ส่วนนั่นมันทิ่มแทงร่องสวาทของเธอเข้าพอดี “จัดการมันซะ ให้มันสงบ”มุกงามเข้าใจในคำสั่งอันทรงพลังนี้ดี ร่างบางค่อยๆนั่งคุกเข่าลงที่พื้น เอื้อมมือไปปลดปมผ้าขนหนูสีเข้ม แท่งเอ็นที่แข็งดีดเด้งอยู่ตรงหน้า “........”มุกงามลอบกลืนน้ำลายลงคอเฮือกใหญ่ แม้ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอเคยสัมผัสทว่าไม่คุ้นชินกับขนาดอันมหึมานี้สักที “มันเป็นของเธอ”นรสิงห์พูดเสียงแหบพร่าอยากให้คนตัวเล็กจัดการมันสักที มุกงามยื่นมือไปจับแท่งร้อนรูดขึ้นและลง จนคนตัวโตครางออกมาจากลำคอหนา ไม่อาจปฎิเสธได้ว่ามุกงามทำออกมาถึงใจเขาจริงๆ “อ๊ะ พี่สิงห์มุกเจ็บ”เธอร้องบอกเมื่อชายหนุ่มส่งตัวตนเขากลีบงามเธออย่างรุนแรง เขาไม่สนใจเสียงร้องคนตัวเล็ก จัดการสอบสะโพกหนาเร็วต่อเนื่องกระทั่งสำเร็จลุล่วง เขาทิ้งตัวลงนอนหายใจหอบเหนื่อย “ออกไปซะ” “พี่สิงห์”มุกงามน้ำตาคลอเมื่อถูกขับไล่ให้ออกไป เธอควรจะชินกับมัน ปรนเปรอเขาเสร็จก็ต้องจบลงด้วยความเสียใจเสมอ เธอน่าจะชินกับมันได้แล้ว “หึ!ไม่ต้องมาทำเป็นบีบน้ำตา”เขาว่าอย่างแสบสันเพราะน้ำตาของหล่อนไม่มีคุณค่าสำหรับคนอย่างเขา “มุกต้องชดใช้อีกนานแค่ไหน พี่ถึงจะหายแค้น”เธอสวนถามความเห็นใจจากชายตรงหน้า “มันก็ต้องแลกด้วยชีวิต”เขาพูดเสียงเหี้ยมเกรียม เธอต้องชดใช้ให้กับภรรยาของเขา แก้แค้นพี่ชายของเธอให้สาสมกับสิ่งที่มันทำลงไป “พี่สิงห์ใจร้าย มุกเกลียดพี่”เธอพูดอยากเจ็บปวด แค้นพี่ชายแล้วมาลงที่หล่อนทำไม มันคนละคนกันไม่ใช่หรือไง ชายหนุ่มลุกขึ้นคว้าผ้าเช็ดตัวมาปกปิดท่อนล่าง สืบเท้าเข้ามาหาร่างบางที่สวมใส่ชุดนอนอยู่ “อ๊ะ เจ็บนะคะ”มือหนาบีบคางมนออกแรงบีบจนหน้าเธอบิดเบี้ยว ดวงตาคู่งามคลอน้ำสีใสเจ็บทุกครั้งที่เขารุนแรงกับเธอ “กูก็เกลียดมึง โดยเฉพาะพี่ชายของมึง”เขากัดฟันพูดแววตาคั่งแค้นไอ้สวะที่มันทำสารเลวเอาไว้ “ฮึก หนูเจ็บ”ชายหนุ่มออกแรงบีบจนเธอร้องบอก เขาดันหน้าสวยรุนแรงจนร่างเธอเซถลาจนเข้ากับประตูห้อง “ไสหัวไปซะ ก่อนที่กูจะยิงมึง”มุกงามไม่อาจกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้ รีบหมุนตัวเปิดประตูวิ่งหนีออกมาด้วยความเสียใจ เธอหลงรักซาตานตนนี้ลงได้ยังไง เธออยากจะตายให้พ้นเสียเดี๋ยวนั้น แต่ติดตรงที่ว่าพี่ชายของเธอเอง ที่สัญญาว่าจะมาช่วย จนป่านนี้แล้วก็ยังไร้วี่แวว กรีนลดา (นักเขียน) ฝากด้วยจ้า...เลวระดับพรีเมี่ยม