ทั้งรักทั้งเกลียด

กรุงเทพมหานคร... KA-PRAO TALK “กะเพรา! ตื่นหรือยัง” “ตื่นแล้วค่ะ” อันยองฉันชื่อปัทมา ชื่อเล่นกะเพรา อายุ 18 ปี ส่วนคนที่เรียกเมื่อครู่คุณนายอมรศรีแม่ฉันเอง เราอาศัยอยู่ในบ้านหลังไม่ใหญ่และไม่เล็ก ฉันอยู่กับแม่สองคน มีพี่ชายหนึ่งคนชื่อกราฟอยู่ที่บ้านไร่ต่างจังหวัดกับนายวรเทพ พ่อของฉันเองแหละ ท่านทั้งสองแยกทางกันแต่จากกันด้วยดีปัจจุบันยังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน “กว่าจะลงมาได้นะเรา เมื่อคืนนอนดึกล่ะสิ” “ก็หนูอ่านหนังสือเตรียมสอบนี่คะ” "วันนี้สอบวันสุดท้ายใช่ไหมลูก" แม่ตักข้าวเช้ามาวางตรงหน้าก่อนจะเอ่ยถามเรื่องสอบ "ใช่ค่ะแม่ วิชาสุดท้ายมันยากสุด ๆ" ฉันทำหน้าหงิกก่อนจะตักข้าวเข้าปาก "เลือกแล้วยังว่าจะเรียนคณะอะไร" “อืม” พ่ออยากให้ฉันเรียนคณะเกษตรศาสตร์เพราะที่บ้านปลูกกาแฟและองุ่นส่งออกนอก “คิดนานแบบนี้ คงเลือกคณะที่พ่ออยากให้เรียนอยู่ล่ะสิ” “ค่ะแม่ หนูคิดแบบนั้น” “ดีแล้วลูก พ่อเขาคงอยากได้คนไปช่วยงานที่ไร่” “หนูก็คิดไว้แหละแม่ ว่าจะเรียนตามที่พ่อขอ” “ก็ดี จะได้ไปช่วยพี่ชายเราที่ไร่ ยิ่งขี้บ่นอยู่ด้วย” ตอนที่พ่อกับแม่ตัดสินใจแยกทางกันก็ให้พวกเราเลือกว่าจะอยู่กับใคร ฉันมากับแม่เพราะไม่ติดพ่อ ส่วนพี่กราฟไม่ติดแม่เลยเลือกไปอยู่กับพ่อ “ไม่บ่นหรอกค่ะ หนูเพิ่งคุยกับพี่กราฟเมื่อคืนนี่เอง” “จ้า รีบทานเถอะลูกประเดี๋ยวจะสายเอา” จากนั้นแม่ก็ลุกเข้าไปในครัวส่วนฉันก็นั่งทานอาหารเช้าจนหมด อาหารเช้ามันเป็นมื้อที่สำคัญโดยเฉพาะคนโง่ๆ อย่างฉันจำเป็นต้องทาน ยิ่งวิชาที่สอบวันนี้แล้วบอกเลยหินสุด ๆ ถ้าไม่ผ่านก็สอบใหม่ ก็แน่ละสอบรอบเดียวผ่านไม่ใช่คนอย่างฉันหรอก “แม่หนูไปเรียนแล้วนะตอนเย็นเจอกัน” ฉันตะโกนแหกปากอยู่หน้าประตูบ้าน ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันแทนที่จะเดินเข้าไปในครัวแล้วบอก กลับเลือกร้องตะโกนบอกซะงั้น ก็เนี่ยแหละตัวฉันอีกะเพรา ผู้สะเพร่าและสเลอ ขาเรียวคู่งามเดินทอดน่องไปตามทาง ทว่าฉันเลี้ยวมาอีกซอย ถนนเส้นนี้ฉันเดินผ่านมันทุกวัน ไม่ใช่เพราะเกิดและโตที่นี่หรอกนะ ทว่าเพราะพี่คิมหันต์ต่างหากล่ะที่ฉันสนใจ พี่เค้าหล่อแบดมากอีกอย่างเขาคือฮีโร่ในดวงใจของฉันด้วย "ฮีโร่ของหนู" ฉันยืนอมยิ้มมองพี่คิมหันต์ที่กำลังสั่งงานลูกน้องอยู่ ร้านนี้หล่อทุกคนโดยเฉพาะเจ้าของค่ะ อันนี้ฉันลำเอียงเองแหละ "มัวแต่มองผู้ชาย" เสียงนี้ที่เรียกชื่อฉันขัดหูจริง ๆ “จะไม่ขัดสักวันจะตายใช่ไหมเนี่ย” "ก็แกแรดแต่เช้า” เนี่ยผัดขิงเพื่อนสนิทของฉันเองบ้านมันอยู่ถัดไปสองซอย แม่ของเราสองคนเป็นเพื่อนกัน แน่นอนว่าต้องสนิทสนมยันรุ่นลูก "เรียกเบา ๆ ก็ได้ไหม จะแหกปากทำไม" "ไปหาที่บ้าน เเม่แกบอกว่าออกมาแล้ว ที่แท้ก็" อีนี่มันแสนรู้ไปทุกอย่าง แม้แต่เรื่องที่ฉันแอบมองพี่คิมหันต์มันก็รับรู้เช่นกัน “ได้แค่มองละวะ พี่เขามีแฟนแล้ว” ฉันรีบหันขวับไปมองเพื่อนรักอยากจะตีปากมันจริง ๆ "พูดมากไปแล้ว ตื่นสายอีกสินะตาบวมมาเชียว" "รู้ดีอีกแล้วอีเพื่อนรักคนนี้" มันไม่แค่พูดแถมยื่นมือมาหยิกแก้มของฉันทั้งสองข้างอีก "เจ็บจะหยิกแก้มทำไมเนี่ย ไปได้แล้วเดี๋ยวสาย" ฉันเอ็ดเพื่อนตัวดีก่อนจะสาวเท้ายาว ๆ ไปที่ป้ายรถเมย์ ซึ่งมันก็ไม่ได้ผ่านทางนี้หรอก ฉันอยากเดินผ่านหน้าร้านพี่คิมหันต์ก่อนไปเรียนน่ะ "โคตรลงทุนเลยอีเพื่อนคนนี้ ไม่ไปขอกำลังใจจากพี่เขาล่ะ วันนี้แกสอบวันสุดท้ายด้วยนะ" อืมความคิดของเพื่อนคนนี้เข้าท่า แต่มันติดตรงที่ฉันไม่กล้าเนี่ยน่ะสิ เฮ้อ! กว่าพี่เขาจะตอบมาแต่ละคำ ทำฉันหน้าเจื่อนไปหลายรอบแล้ว “ถ้าไม่กล้าก็ไปกันเถอะ” ผัดขิงมันว่าแบบนั้น "เอาวะ! ไม่ลองมันก็ไม่รู้ หน้าด้านหน่อยอีกะเพรา" ฉันเรียกความมั่นใจ ฮึกเหิมให้ตัวเองก่อนที่จะสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ และผ่อนมันออกมาเฮือกหนึ่ง "เดี๋ยวฉันจะทำเป็นเดินผ่านก่อน แล้วไปรอตรงเสาร้านของชำนะส่วนแกก็..." ก่อนจะหันไปมองพี่คิมหันต์ เอาเป็นว่าเราสองคนเข้าใจตรงกัน ฉันเดินมาหยุดอยู่หน้าร้านพี่คิมหันต์แล้ว ซึ่งพี่เขาเองก็ยืนหันหลังมองลูกน้องทำงาน ระหว่างนั้นเอง... "เฮียคิมครับ มีคนมาหาด้านหลังครับ" อ้าวดันมีลูกน้องของพี่คิมหันต์เห็นฉันก่อน พี่เขาค่อย ๆ หันหาก่อนจะขมวดคิ้วเป็นปมเชิงสงสัย?! "มีอะไร ไม่เห็นหรือไงว่าคนกำลังยุ่ง" ฉันสะดุ้งเมื่อพี่เขาเอ่ยทักทายด้วยคำพูดที่ค่อนข้างจะไพเราะมั้ง หยาบคายเอาเรื่องเชียว "เออคือว่าหนู เออคือ" ฉันอึกอักยิ้มแห้ง ๆ ทำตัวไม่ถูกเพราะพี่คิมหันต์ดันยืนจ้องหน้ากัน ซึ่งมันก็เกร็งน่ะสิ “อ้ำอึ้ง ถ้าไม่พูดก็รีบไสหัวไป” “โหย ใจร้ายจัง” ฉันรีบต่อว่าเขาทันที “เธอว่าไงนะ ยัยเด็กบ้ารีบ ๆ ไปโรงเรียนซะ” พูดเสร็จพี่เขาก็หันหลังกลับไปสนใจลูกน้องต่อ ส่วนฉันก็หน้าหง่อยเป็นหมาเลย ก่อนจะพูดลอย ๆ ออกไปว่า "แค่อยากมาขอกำลังใจก่อนสอบ" จากนั้นฉันก็หันหลังกลับเดินคอตกออกไปจากหน้าร้านพี่คิมหันต์ทันที แต่ทว่า... "งั้นก็ตั้งใจสอบล่ะ" ขาฉันหยุดชะงักหูได้ยินว่าพี่คิมหันต์บอกว่าให้ตั้งใจสอบ หรือฉันหูแว่วไปเองกันนะ "คะ? พี่คิมพูดกับหนูเหรอคะ" ฉันฉีกยิ้มจนเห็นฟันเรียงสวยทุกซี่ ส่วนพี่คิมหันต์ก็ไม่ได้สนใจอะไรเดินเข้าไปด้านในเฉยเลย ฉันอ้าปากพะง้าบ ๆ ค้างอยู่บนนภา "กรี๊ดดีใจที่สุด พี่คิมบอกให้ตั้งใจสอบ" ฉันกรีดร้องกระโดดดีใจใหญ่เลย จนพี่ ๆ แถวนั้นต่างหันมามองฉันเป็นตาเดียว ฉันรีบวิ่งไปหาอีขิงที่ยืนรออยู่ร้านของชำ "กรี๊ดเสียงดังเชียวนะแก ได้กำลังใจมาว่างั้น" อีขิงมันพูดแซวฉันเมื่อเดินมาถึงตัวมัน ฉันเดินตัวลอยไปที่ป้ายรถเมล์โดยมีขิงเดินตามมา "ครั้งนี้ฉันจะตั้งใจสอบ” ฉันมุ่งมั่นกับการสอบวิชานี้ เพื่อพี่คิมหันต์สามีในอนาคตของกะเพราคนนี้ โป๊ก! อีขิงมันตบมาที่หัวกะบาลฉันจนผมยุ่งเหยิงเลย "ตบหัวทำไมเนี่ย รู้มั้ยว่าเจ็บ" ฉันลูบคลำศีรษะตัวเองก่อนจะค้อนใส่มัน "รถมาแล้ว ยืนเป็นอีบ้าอยู่ได้ เดี๋ยวก็เข้าสอบไม่ทันกันพอดี" มันแหวเสียงดังใส่ก่อนจะวิ่งขึ้นรถเมล์ไปก่อนเลย ให้มันได้อย่างนี้เพื่อนรัก รีบใส่เกียร์หมาวิ่งกระโดดขึ้นรถเมล์อย่างรวดเร็วเ หลังสอบเสร็จพวกเราก็พากันมารอที่โต๊ะประจำ กระทั่ง... "เดินยิ้ม ๆ แบบนี้แสดงว่าทำข้อสอบได้สินะ" ผัดขิงมันเอ่ยทักเมื่อเห็นฉันเดินออกมาจากห้องสอบ "ไม่" ฉันตอบกลับมันไปสั้น ๆ ก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้ "ไม่รู้เรื่องสักข้อ พูดถูกใช่ไหม" "เฮ้อออ" ฉันถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนฟุบหน้าไปกับโต๊ะหินอ่อน มันอ่านสีหน้าและท่าทางของฉันออกเสมอ "นั่นไง! ไหนบอกว่ากำลังใจมาเต็ม ไหงเป็นแบบนี้ไปได้ล่ะกะเพรา" น้ำเสียงของเพื่อนคล้ายจะเห็นอกกัน "ก็มันยากนี่หวา อาจารย์แม่งเอาตรงไหนมาออกวะ" ฉันโง่เองแหละไม่ใช่เพราะอาจารย์หรอก เพราะฉันไม่ยอมตั้งใจเรียนเอง "คิดไรมากตกก็ซ่อมใหม่ ยังไงฉันก็ไม่ผ่าน" "ไหนบอกมั่นใจทุกข้อไง ทำไมถึงว่าไม่ผ่าน" "ก็...ฉันปล่อยผ่านทุกข้อ ไม่ทำไง" "ฮ่า ๆ! เพื่อนรักคนนี้ลงทุนฉิบหายเลย" "เปล่า ฉันมัวดูซีรีส์เกาหลี เลยไม่ได้อ่านหนังสือเตรียมสอบน่ะ" ฉันว่าเเล้วเชียวไอ้ตาบวมที่เห็นเมื่อเช้าเพราะนอนยันเช้านี่เอง อีขิงมันบ้าหนังเกาหลีในห้องมีแต่รูปผู้ชายเกาหลีเต็มไปหมด ก็อย่างว่าแหละค่ะคนคลั่งรักไม่เหมือนกัน