ทางเดินแห่งรัก

รักครั้งแรก... ก่อนที่จะเล่าถึงเรื่องราวของความรักอย่างละเอียด ฉันต้องขอท้าวความถึงที่มาและที่ไปของตัวฉันก่อนว่ามันเป็นมายังไง ชีวิตที่ไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ มีแต่ทางเดินขรุขระเต็มไปหมด ฉันชื่อ รัชวิน คุณอนันต์ ชื่อเล่น ก้อย อายุ 16 ปี ตอนนี้กำลังศึกษาอยู่ชั้น ปวช.ปี 1 สาขาบัญชี มีพี่น้อง 3 คน ตัวฉันน่ะเป็นลูกคนโตของบ้าน แบกรับภาระและหน้าที่เอาไว้คนเดียวตั้งแต่ยังเด็ก เพราะอะไรน่ะเหรอ เหมือนทุกอย่างมันได้ถูกลิขิตออกมาแล้วว่าต้องเป็นไปอย่างนี้ "ก้อย แม่มีเรื่องจะขอ" "เรื่องอะไรจ๊ะแม่" "แม่กำลังมีน้อง" ถือว่าเป็นเรื่องมงคลและน่ายินดีกับครอบครัวของฉัน แต่ความยินดีมันไม่ใช่กับตัวฉัน เมื่อแม่บอกให้ฉันหยุดเรียน "ก้อยพึ่งขึ้นปีสองเองนะแม่ จะให้หยุดเรียนได้ยังไง" ฉันร้องงอแงจะไม่ยอมท่าเดียว ฉันเป็นคนทุ่มเทกับเรื่องการเรียน สอบได้ที่หนึ่งมาตลอดตั้งแต่ประถม จนมาถึงปัจจุบันความขยันและใฝ่เรียนรู้มันก็ยังเคียงคู่กับฉันเสมอมา ฉันสอบติดอาชีวะก็เพราะโค้วต้าล้วนๆ ไม่ได้มีการถูกยัดเงินใดๆทั้งสิ้นมันมาจากความสามารถของตัวเอง "พ่อกับแม่ ไม่มีเงินพอที่จะส่ง" เหมือนฟ้าผ่าลงกลางใจหลังจากได้ฟังคำที่แม่บอก นี่สินะเหตุผลของเรื่องนี้ แล้วจะทำอะไรได้ในเมื่อฉันอายุแค่นี้ "ฮึก ไม่ยอมก้อยจะเรียนต่อ" ฉันวิ่งร้องไห้ไปตามทุ่งนาสะดุดกองหญ้าล้มหน้าทิ่มเต็มๆ นอนร้องไห้มันทั้งอย่างนั้น "จะเกิดมาทำไม เกิดมาแล้วกูต้องหยุดเรียน" ฉันเกลียดน้องที่กำลังจะเกิดมา กำปั้นทุบดินระบายด้วยความแค้นเคือง ฉันหยัดตัวลุกนั่งกอดเข่าตัวเองร้องสะอื้นจนสุดตัวอย่างอดสู ทำไมกันนะชีวิตในวัยนีี้ถึงเศร้าไม่พบพาลความสุขอย่างใครเขาเลย จะเกลียดพ่อกับแม่ที่ไม่มีเงินก็เห็นจะไม่ถูกอีก กับน้องตัวเองก็เกลียดไม่ลงยังไงมันก็น้องแท้ๆ สุดท้ายต้องยอมจำนนต่อโชคชะตา "ต้องหยุดเรียนจริงเหรอก้อย" "อืมจริง แม่บอกให้มาลาออกวันนี้" ฉันต้องลาออกกลางเทอม เพื่อนและอาจารย์ต่างก็รู้สึกเสียดายที่ฉันต้องหยุดเรียน อายุแค่นั้นจะไปทำงานได้ยังไง กฎหมายในสมัยนั้นมันยังไม่มีเหมือนอย่างตอนนี้ไง "แล้วนัยจะได้เจอก้อยไหม" นัยเขาเป็นแฟนคนแรกของฉัน พึ่งคบกันได้ไม่นานหรอก แต่ฉันกับนัยเรารักกันมาก "คืนนี้ขอไปนอนหอด้วยได้ไหม" "เอางั้นเลยเหรอ" "อื้ม!!เอางั้นแหละ" ไหนๆก็จะไม่ได้เจอกันเหมือนทุกวัน งั้นคืนนี้ฉันขอนอนค้างอ้างแรมกับชายคนรักหน่อยละกัน นัยพาฉันมาที่หอรวมโดยไม่ลืมซื้ออาหารติดมือมาด้วย "ทานข้าวเลยไหมก้อย" นัยชูถุงอาหารขึ้นก่อนส่งยิ้มหล่อๆมาให้ เขาเป็นคนหล่อระดับหนึ่ง ชอบในความเอาใจใส่และความเป็นสุภาพบุรุษของเขา "ทานเยอะๆนะ"นัยพูดพร้อมตักอาหารใส่จานให้ "ก้อยรักนัยนะ ขอบคุณที่ใส่ใจตลอดมา" "แฟนนัยก็ต้องดูแลสิ จะให้ละเลยได้ยังไง" ฉันซึ้งและประทับใจในคำพูดของนัยจริงๆ หลังจากที่ทานอาหารกันเสร็จเราต่างก็ช่วยกันล้างจานจนเสร็จสรรพ ก็มานั่งดูหนังฆ่าเวลาตอนนี้ก็พึ่งจะทุ่มหน่อยๆ "ก้อย" ฉันหันไปทางนัย แก้มเราชนกันพอดี แต่ฉันว่านัยตั้งใจให้มันเป็นอย่างนั้นมากกว่า "อื้อ..." เสียงครางในลำคอของนัยดังขึ้น เมื่อฉันรุกเขาด้วยการจูบดูดดื่มและแลกลิ้นกันนัว "ไม่ทำแบบนี้นะก้อย" นัยดันฉันเบาๆ "เป็นแฟนกัน ทำไมถึงทำไม่ได้" "....." นัยเงียบไปพักหนึ่ง เขาอายที่ฉันทำแบบนั้น เราไม่เคยจูบหรือแม้กระทั่งหอมแก้มกัน มากสุดแค่ได้จับมือแล้วก็กอดกัน เสียงของหนังที่เปิดทิ้งไว้ทำฉันมีอารมณ์ขึ้นมาเสียดื้อๆ ฉากอย่างว่ามันโผล่มาพอดี กายฉันร้อนรุ่มแทบทนไม่ไหว ผุดลุกขึ้นยืนตรงหน้านัย เขาจ้องมองฉันอย่างสงสัยว่าจะทำอะไร "ก้อยจะทำอะไรน่ะ" "อยากลอง" "ลองอะไรเหรอ" นัยถามด้วยความไม่เข้าใจ ฉันไม่รีรอให้มันเสียเวลา ปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาออกเหลือแค่เพียงบราเซียที่ปกปิดเนินอกเอาไว้ "กะก้อย..." ฉันเดินเข้าหานัย จัดการนั่งคร่อมทับเจ้าน้องชายของนัย "อ่า...ก้อย" ลิ้นนุ่มๆของฉันโลมเลียและขมเม้มที่ติ่งหูของนัยจนเขาครางไม่เป็นภาษา ไอ้นั่นที่ฉันนั่งทับมันมีปฎิกิริยาตอบสนองอย่างรู้งาน ฉันแทบจะต้านทานความต้องการของตัวเองไม่ไหว "กะก้อย...มึง" ความหยาบโลนของเขาเริ่มออกมา ฉันไม่ถือถ้าเขาจะพูดมันออกมา ฟังแล้วกระตุ้นอารมณ์ของฉันเป็นอย่างดี "ก็อยากรู้ว่าการมี sex มันสนุกยังไง" "เฮ้ย!!ก้อยจะทำอะไร" "เป็นแฟนกัน ก็เอากันไหมวะ" "กูไม่เคยผ่านมือหญิงมานะเว้ย" "ไม่เป็นไร...ก้อยจะเปิดซิงเอง" พูดได้เต็มปากว่าฉันต้องการมันเดี๋ยวนี้ อีก้อยคือม้ามืด อยากลิ่มลองรสชาดของ sex ว่าเป็นยังไง ใครต่อใครก็ต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า มันโคตรมันส์และสนุก ก็นี่ไงลงทุนข่มขืนแฟนคนเเรก "ขอนะนัย ก้อยอยากทำกับนัยจริงๆ" ฉันพูดวานล้อมนัยเพื่อให้ยอมแต่โดยดี นัยเงียบแสดงว่าตกลง ฉันจัดการปลดบราเซียตัวเองแล้วโยนมันทิ้งไปอย่างไม่ใยดี ทว่า กลับต้องชะงักเมื่อนัยมันขัดขืนอย่างน่าโมโห "ไม่ป้องกันหน่อยเหรอ..."