แค่แฟนเก่า ถ้าดีจริงจะกลายเป็นของเก่าได้ยังไง “ไม่คิดเลยว่าตั้งแต่เลิกกันจะตกต่ำถึงขนาดต้องเป็นเด็กเสี่ย” เสียงนี้ก็พี่เซ้นต์ไง เขาเดินมาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ “...” แต่เรื่องที่ฉันเป็นเด็กเสี่ยถูกลือไปจริง ๆ ซึ่งมันไม่ใช่เรื่องจริง แต่ออกไปแก้ตัวแล้วมันจะได้อะไร ในเมื่อคนน่ะปักใจเชื่อแต่เรื่องไม่ดีของคนอื่นเท่านั้น เรื่องดี ๆ มันขายยากจะตายไป “หรือตอนนั้นที่คบกันก็เป็นเด็กเสี่ยแล้วเหรอวะ ของแบรนด์เดิมถึงได้ไม่เคยขาด” “ระหว่างเราตอนนี้เป็นแค่แฟนเก่า จำเป็นต้องรู้ด้วยเหรอ” “หึ นั่นสิ แต่นี่อายว่ะ” “...” “ช่วยทำตัวให้ดีหน่อยดิ คือนี่อายที่ถูกพูดถึงในฐานะแฟนเก่าของเด็กเสี่ยอะ” “...” “แค่แฟนเก่านี่คะ มีอะไรให้อาย เดี๋ยวไม่นานคนก็ลืม อย่าเก็บมาใส่ใจเลย” “หึ ยังเหี้ยเหมือนเดิมเลยนะ” พี่เซ้นต์ทิ้งบุหรี่ที่สูบไปได้แค่ครึ่งมวนทิ้ง เขาเหยียบจนบุหรี่ดับ

“ตลอดระยะเวลาสี่ปีที่เราแต่งงานกันมา ในสายตาคุณเพลิงน้ำทำหน้าที่ภรรยาขาดตรงไหนไหมคะ” ชลาลัยแต่งงานหลังจากที่เธอเรียนจบ เธอถูกสั่งให้แต่งงานกับคุณเพลิง หรือคิมหันต์ เตวรางกูล ทายาทบริษัทขนส่งยักษ์ใหญ่ที่หลายคนหมายปองอยากแต่งเข้าตระกูล ชลาลัยรู้จักคิมหันต์จากการบอกเล่าของย่าเขม ย่าเขมเป็นคนที่เลี้ยงดูส่งเสียให้ชลาลัยได้เรียนหนังสือ หลังจากชลาลัยเรียนจบย่าเขมก็สั่งให้หลานชายแต่งงานกับชลาลัยทันที คิมหันต์ไม่เต็มใจจะแต่ง ทว่าสิ่งที่ย่ายื่นมาให้เขาทำให้เขาตัดสินใจแต่งงานกับคนที่ไม่ใช่สเปคทั้งยังอายุน้อยกว่าเขาหลายปี ‘ถ้าเพลิงตกลงแต่งงานกับหนูน้ำย่าจะยกหุ้นที่เป็นของย่าให้เพลิงครึ่งหนึ่ง แต่ถ้าเพลิงมีลูกกับหนูน้ำย่าจะให้เพลิงทั้งหมด เพลิงจะมีสิทธิ์มีเสียงในที่ประชุม เพลิงจะได้ขึ้นแท่นผู้บริหาร’ เมื่อโอกาสอยู่ตรงหน้ามีเหรอคิมหันต์จะไม่คว้าไว้ เขารับปากแต่งงานกับชลาลัยทันที

ย่าสมพิศต้องการหาเมียให้หลานชายคนโต ของขวัญคือคนที่ย่าสมพิศเห็นว่าเหมาะสม เธอจึงถูกเลือกให้มาแต่งงานกับเฮียหนึ่งผู้ชายที่มีลูกติด เธอได้เป็นหลานสะใภ้คนโตของบ้านธนบดินทร์ ทว่าเฮียหนึ่งเขาไม่ได้ต้องการเธอ... “อ่อ...” ปฐพีพยักหน้าก่อนจะเอ่ยประโยคที่ทำให้ของขวัญเจ็บแปลบที่ใจ “ผู้หญิงที่ย่าเลือกมา เมียแต่งของฉันนี่เอง ผู้หญิงที่ชาวบ้านลือกันว่าตกถังข้าวสารเพราะย่าฉันตาฝ้าฟาง ผู้หญิงที่ย่าฉันเสียเงินเป็นล้านเพื่อให้ได้มาเป็นหลานสะใภ้ เท่าที่ฉันเห็นเธอก็ไม่มีอะไรดีนอกจากสร้างภาพให้ย่าหลงกล แพศยา มารยาเก่งจริงนะ” “ขวัญไม่ได้ทำแบบนั้นนะคะ” “เหรอ แต่เท่าที่ฉันเห็นเธอเป็นแบบนั้นนะ แกล้งทำตัวปัญญาอ่อน ทำตัวใสซื่อ ไร้เดียงสาให้ย่าฉันสนใจ เธอนี่ก็พยายามไม่ใช่น้อยเลยนะ เก่งมาก ปรบมือให้เลย เก่งจริง ๆ ที่ทำให้ย่าฉันเลือกเธอ”

เพราะมองเห็นวิญญาณทำให้เธอบังเอิญได้ผูกสัมพันธ์กับนักแสดงชายที่มักรับบทเป็นตัวร้าย เขาคือนักแสดงโด่งดังที่หลฃตัวเองที่สุด เธอคือพยาบาลสาวที่ไม่สนโลก ใช้ชีวิตเพียงแค่รอวันจากไปอย่างเงียบ ๆ ทว่าเมื่อได้เจอเขาชีวิตของเธอก็เริ่มวุ่นวาย ความสงบสุขเริ่มหายไป ('นี่ ฉันรู้ว่าเธอได้ยิน ตื่น ๆ') ทำไมฟ้าช่างโหดร้าย ส่งวิญญาณตนนี้มาให้ฉันรู้จักนะ ('เธอกำลังว่าฉันใช่ไหม') 'ฉันเกลียดนาย ได้ยินไหมฉันเกลียดนาย' ฉันว่าเขาในใจยังคงหลับตาดังเดิม ('คนอย่างฉันคนชอบทั่วประเทศ มีแต่เธอนั่นแหละยัยเต่าล้านปี ยัยคนไม่มีความรู้สึกคนหล่อ ๆ อยู่ตรงหน้าแทนที่จะกรี๊ดดันวางท่าเฉยเมย') 'ฉันจำได้ว่านาฬิกาปลุกยังไม่ดัง แสดงว่ายังไม่ถึงเวลาตื่น นี่นาย...' ฉันลืมตาขึ้นกะจะใส่เขาเต็ม ๆ ที่บังอาจมารบกวนเวลานอนอันมีค่าของฉัน แต่แล้วทุกอย่างก็ต้องหยุดชะงัก! เมื่อฉันลืมตาขึ้นเห็นใบหน้าคมจ่อชิดที่ใบหน้าของฉัน

ฉันกับพี่ตั้วจบกันตอนฉันกำลังจะเข้ามหาวิทยาลัย เขาทิ้งฉันอย่างไม่ไยดี ทิ้งฉันไปมีผู้หญิงคนใหม่ ไม่ใช่สิ! ฉันต้องบอกว่าเขาคบฉันเพราะความสงสาร เขาบอกต่อหน้าฉันและต่อหน้าผู้หญิงคนนั้น ‘แค่สงสารน้องมันผิง ตั้วรักผิงนะ ตั้วเลือกผิง’ มันเป็นคำพูดที่ทำให้ฉันล้มทั้งยืน วันนั้นที่เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นคือวันวาเลนไทน์ปีสุดท้ายของเรา! ฉันบอกเขาว่าฉันยังไม่กลับจากบ้านพ่อ ด้วยความอยากเซอร์ไพรส์ฉันก็มาโดยไม่บอก แล้วฉันก็เจอแจ็คพอตชุดใหญ่... ผู้ชายที่พรากความสาวของฉันไปเมื่อตอนที่ฉันอายุ 18 ปี ผู้ชายที่มานอนค้างกับฉันแทบทุกคืนตั้งแต่แม่ฉันไปอยู่กับสามีใหม่ที่ต่างประเทศ ผู้ชายที่บอกจะไม่ทำให้ฉันเสียใจ วันนั้นฉันจำได้ติดตา เขายิ้มให้ผู้หญิงคนหนึ่งที่ยืนข้างเขา เขาแนะนำผู้หญิงคนนั้นต่อหน้าแม่เขาว่าเป็น...คนรัก

“พี่ไม่ได้อยากให้เราเป็นแบบนี้ เบลก็รู้ว่าไอ้เบนซ์รักเบลมาก พอเบลทำแบบ…” (หนึ่งปีที่แต่งงานกันก็พอแล้วไม่ใช่เหรอคะ พี่เบนซ์รู้แล้วว่าเบลทำให้พี่เอิ๊กรักไม่ได้ พี่เบนซ์อะเดี๋ยวเขาก็หายโกรธ ให้เวลาเขาหน่อยนะ พี่เอิ๊กกับเขาคบกันเป็นเพื่อนมานานตัดกันไม่ได้หรอกค่ะ)

“ว่าไงภัทร” ฉันเอ่ยถามคนที่ยืนหันหลังมองออกไปนอกหน้าต่าง ใบหน้าบึ้งตึงหันมาสบตากับฉัน เขายืนกอดอก เอ่ยด้วยสีหน้าไม่พอใจ “เขาคือใครครับ” “คุณพิเชษฐ์เจ้าของสวนที่อยู่ถัดจากสวนของเราไปไม่ไกล” “เขาชอบคุณพลอย ภัทรดูออก” ณภัทรเอ่ย เออ ฉันก็พอจะดูออกว่าคุณพิเชษฐ์มาขายขนมจีบ แต่ในบางครั้งก็เหมือนเขาไม่ได้ขายไง หรือการหาลูกค้าซื้อผลไม้ก็เป็นวิธีจีบเหรอ แต่ไม่ว่าจะยังไงฉันไม่ได้สนใจจะชอบคุณพิเชษฐ์อยู่แล้ว ถ้าฉันชอบเสร็จฉันไปนานละ

รสลินถูกสามีขอหย่าเพื่อไปรับผิดชอบผู้หญิงอีกคน เขาลืมรักที่มีให้เธอ ซ้ำยังบอกว่าเธอไม่ใช่ความสุขของเขา เหอะ! อยากหย่าเหรอ อยากหย่าอยากได้ผู้ชายชั่ว ๆ ก็จ่ายมา ขายผัวทั้งทีก็ต้องเอาให้คุ้ม “เขาเป็นคนดี เป็นพ่อของลูกฉัน” ยัยมือที่สามไร้มารยาท ถ้ามันเป็นคนดีมันจะสวมเขาให้คนที่รักกันมาเป็นสิบปีได้ยังไง ถ้ามันดีจริงมันต้องเลิกกับเมียก่อนที่จะมีใหม่ ไม่ใช่ทำตัวเผื่อเหลือเผื่อเลือก “คนดีที่ไหนจะมีเมียน้อย คนดีที่ไหนจะยอมให้คนอื่นเข้ามาทำครอบครัวพัง มีสติหน่อยหนู อย่าหลงจนโงหัวไม่ขึ้น” “เพราะเธอมีลูกให้เขาไม่ได้ต่างหาก คนบกพร่องก็ไม่ควรมีสิทธิ์พูด ฉันยอมจ่ายขนาดนี้ถือว่าเธอโชคดีแล้ว” ถ้าแพทย์ไม่วินิจฉัยผิดพลาดยังไงซะเด็กในท้องยัยนี่ก็ไม่ใช่ลูกธิติ หมอตั้งกี่คนที่บอกว่าธิติมันมีลูกไม่ได้ นี่ถ้ามันรู้ว่าความจริงมันมีลูกไม่ได้ ความจริงเป็นมันต่างหากที่ผิดปกติ ไม่ใช่เธอที่มีลูกไม่ได้มันจะรู้สึกยังไงนะ “หึ เธอน่ะต่อให้ฉันเซ็นใบหย่า ต่อให้เธอหาข้ออ้างดิบดีให้การกระทำไร้ยางอาย แต่ไม่ว่ายังไงเธอก็ไม่มีวันลบคำว่าเมียน้อยออกไปได้ เธอทำอะไรไว้รู้อยู่แก่ใจ ก็ขอให้เขาอย่าทิ้งเธอแล้วกัน รักกันให้สมกับคุณค่าของเงินสิบล้านที่จ่ายให้ฉัน” เมื่อพูดจบรสลินลุกเดินหนี ต่อให้ผู้หญิงคนนั้นกรีดร้องเท่าไหร่เธอก็ไม่หันกลับไปมอง ยิ่งไอ้ผัวเฮงซวยเธอยิ่งไม่จำเป็นต้องพูดอะไรกับเขา คนที่มันไม่ซื่อสัตย์ อยู่กับใครมันก็ไม่ซื่อสัตย์

หากถามหาจุดเริ่มต้น ก็ต้องเริ่มเล่าวันแรกที่เราเจอกัน ฉันยังจำเรื่องราววันนั้นได้ดี หากถามว่าย้อนเวลากลับไปได้จะเสียใจไหมที่เข้าหาเขาก่อน ไม่ ไม่เสียใจเลย แล้วถ้าย้อนกลับไปได้ฉันก็ยังจะเข้าไปทักเขาเหมือนเดิม แต่ฉันจะพูดทุกอย่างจะรั้งทุกทางเพื่อให้เขาไม่ไปลำปาง ฉันจะทำทุกวิธีเพื่อให้เขาไม่ต้องรู้จักผู้หญิงคนนั้น ผู้หญิงที่ทำให้ความสัมพันธ์ของเราสองคนลงเอยแบบนี้... เธอคือเพื่อนคนเดียวที่กล้าทักทายผม เธอคือเพื่อนคนเดียวที่บอกให้ผมเปลี่ยนตัวเอง เธอคือเพื่อนคนเดียวที่เคยอยู่กับผมมานานที่สุด เธอคือเพื่อนคนเดียวที่ผมเคยให้เธอเป็นที่หนึ่ง เธอคือเพื่อนคนเดียวที่เคยทำให้ผมยิ้มตลอด เธอคือเพื่อนคนเดียวที่ผมเคยทำสิ่งดี ๆ ให้ เธอคือเพื่อนคนเดียวที่ผมทำร้ายจิตใจแสนสาหัส เธอคือคนเดียวที่ตอนนี้หัวใจของผมโหยหามากมายเหลือเกิน ในเมื่อไม่อยากให้เธอเป็นของคนอื่น ต่อให้ทางข้างหน้าเป็นนรกผมก็จะเดิน ผมจะใช้เส้นทางนรกปีนป่ายขึ้นไปหาเธอ

"จะยิ้มอีกนานไหม รีบขึ้นรถสิวะ" ยิ้มหน้าบานอยู่ได้ "ไม่เห็นต้องรีบขนาดนั้นเลย หรือเฮียธามอยากเห็นห้องของเราเร็ว ๆ เหรอคะ" เธอยิ้ม ยิ้มใสซื่อ เหอะ คนอย่างเธอไม่ใช่คนใสซื่อหรอกยัยหมวย "ฉันอยากจะไปที่อื่นเถอะ เหม็นหน้าเธอ" "ว่าที่สามีทำไมพูดแบบนี้คะ ไม่น่ารักเลยค่ะ" เธอยังคงยิ้ม "สามีอะไร อย่าหลงตัวเอง ฉันไม่มีทางรักเธอและฉันก็ไม่อยากแต่งงานกับเธอด้วย" เธอเอ่ยด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง "ฉันก็ไม่ได้อยากแต่งกับนายเหมือนกัน อย่าหลงตัวเองให้มาก หึ" "แต่เท่าที่ดูเหมือนเธออยากหาพ่อให้ลูกนะ ฉันบอกไว้เลยว่าฉันไม่มีวันรับไอ้เด็กคนนั้นเป็นลูกฉันเด็ดขาด อย่าได้คิดฝัน" "ฉันก็จะบอกนายเหมือนกันว่าฉันไม่มีทางให้ลูกของฉันเรียกนายว่าพ่อเด็ดขาด จำคำฉันเอาไว้ให้ดีไอ้ตี๋ใหญ่คนเฮงซวย" "นี่เธอกล้าเรียกฉันว่าไอ้เหรอ ฉันแก่กว่าเธอนะยัยหมวยลูกติด" กล้าดียังไงมาเรียกผมไอ้ "หึ ถึงฉันจะมีลูกติดแต่ก็มีคนชอบฉันเยอะแล้วกัน ผู้ชายรอต่อคิวเพียบ" ท่าทางมั่นใจของหมวยเล็กทำผมนึกหมั่นไส้ "เป็นคู่หมั้นฉันแล้วอย่าสะเออะไปคบกับใครเพราะฉันไม่ชอบใช้ของร่วมกับใคร แค่เธอมีตำหนิฉันก็สะอิดสะเอียนเต็มที" ขอพูดเอาชนะไว้ก่อนเถอะ "มันก็เรื่องของนายสิ สะอิดสะเอียนต่อไปเถอะไอ้ตี๋ใหญ่" หมวยเล็กเบะปาก ยัยนี่ปากดีต่างจากตอนอยู่ต่อหน้าผู้ใหญ่ "หึ เป็นแบบนี้สินะลูกถึงไม่มีพ่อ"

มีนาต้องแต่งงานกับชายอัปลักษณ์แทนน้องสาวที่หอบสินสอดหนี ทว่าเมื่อมาถึงไร่ขุนเขาไม้งามกลับไม่มีงานแต่ง สถานะที่เธอได้รับคือนางบำเรอของเขา "เธอคงจะออกไปจากที่นี่ไม่ได้แล้วมีนา" "มะ...หมายความว่าไงคะ" "อย่าทำเป็นใสซื่อมีนา ตอนนี้เธอเห็นหน้าฉันแล้ว จำไม่ได้เหรอที่ฉันเคยบอกเธอน่ะ" "..." ฉันรีบหลบสายตาดุดัน ใช่ ฉันเห็นเขา เห็นจากเงาสะท้อนของกระจก เขากำลังจ้องมาที่ฉันที่ด้วยสายตาที่น่ากลัว ในความรู้สึกฉัน เขา...น่ากลัวมาก

“ถ้าเธอชอบมัน ฉันจะเป็นแบบมัน แต่ว่าฉันจะรักเธอมากกว่าที่มันรักเธอ” “คบกับนายฉันได้อะไร” “ได้ทุกอย่าง เธออยากได้อะไรฉันจะหามาให้ ทำให้เธอทุกอย่าง” “เลิกยุ่งกับไทม์และไทน์ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นห้ามทำร้ายเขาเด็ดขาด” “...” “ไม่ได้สินะ” “...ได้ ฉันจะเลิกยุ่งกับมัน เพื่อเธอ” “นายบอกว่าจะเป็นไทม์ให้ฉัน” “ใช่” “ถ้าอย่างงั้นเวลาเรามีอะไรกันฉันเรียกชื่อเขาได้ไหม” “...อืม ตามใจเธอเลย” “งั้นก็ดีล” เรื่องราวของริกะ ยักษ์ มีการเชื่อมโยงถึงไทน์ไทม์ (ลูกชายทิชาทิกเกอร์ จากเรื่อง LIE ซ่อนใยรัก) คู่ปรับวัยเด็ก เป็นศัตรูกันมาตลอด

ซานิเค้าจะบอกให้เธอฟังรอบที่ล้านนะว่าเราไม่ได้เกิดมาเป็นเพื่อนกัน เค้าไม่เป็นเพื่อนกับเธอ “ขอโทษ” “ขอโทษเหรอซานิ เธอเกินไปไหมวะ เธอขอร้องเค้า ขอโทษเค้าเพราะผู้ชายคนอื่นเหรอวะ” “…” แล้วนอกจากขอร้องกับขอโทษฉันพูดอะไรได้ ฉันผิดฉันรู้ ฉันผิดที่ขอร้องเขาเพื่อพี่ซี “ในเมื่อเป็นความสุขให้กันไม่ได้ งั้นก็เป็นความทุกข์ให้กันไปเลยซานิ” เฟิงลุกเดินออกจากห้องไป เสียงปิดประตูดังปัง

เจ็บกว่าการเป็นแค่เด็กเขา คือฉันเป็นแค่ตัวแทนของคนที่ตายไป

"สามีในนามนี่มีอะไรกันจริง ๆ ได้ไหม"

เด็กคนนั้นเป็นสายเลือดของผมใช่ไหม

จำไว้ให้ขึ้นใจ เธอมันก็เป็นแค่ของเล่น ต่อให้เป็นเมียแต่งก็เป็นเมียที่มาจากของเล่น

‘ขอโทษเรื่องอะไร’ มีหลายเรื่องที่เขาควรขอโทษฉัน เขาจะรู้บ้างไหมว่าฉันลำบากแค่ไหน

รักไม่ถูกคน ก็เลยกลายเป็นคนไม่ถูกรัก

เพราะฝันของเขาไม่มีฉัน

“มันไม่มีเรื่องของเราเจี๋ย ฉันจะบอกให้เธอฉลาดขึ้นนะ... แค่เรามีอะไรกันมันไม่ได้แปลว่าเราเป็นอะไรกัน เธอไม่คิดบ้างเหรอคนเป็นแฟนกันต้องอยากอยู่ด้วยกันตลอดดิ แต่ฉันไม่ได้อยากอยู่กับเธอเว้ย”

“มันไม่ควรเป็นดาว จะเป็นผู้หญิงคนไหนก็ได้แต่ต้องไม่ใช่ดาว คือเข้าใจเฮียใช่ไหม เฮีย…”

สรุปจะให้อีฟกินฟรีหรือเอาเงินค่าตัวคะ

กาลครั้งหนึ่งฉันและเขาเคยใช้คำว่าเรา

เราเลิกกันเถอะ พี่อายคนอื่น...ชาไม่คู่ควรกับพี่

คุณรินเธอกอดกับผู้ชายที่อายุประมาณเธอครับ และที่สำคัญกอดกันในผับของเสี่ยด้วย

ถึงจะเป็นครั้งแรกของมึง แต่กูไม่รับผิดชอบหรอกนะ อย่ามาเรียกร้อง มึงไม่มีสิทธิ์นั้น

รู้ว่าเขาชอบสะสมของเล่น ก็ยังกระโจนเข้าไปให้เขาเล่น นานเข้าหน่อยงอแงอยากเป็นตัวจริง ใครเขาจะให้เป็น…

“เลิกแสดงละครต่อหน้าผมอลิน คุณไม่มีคุณสมบัติเป็นแม่ของลูกผมสักนิด แต่ในเมื่อคุณพลาดท้องคุณก็อุ้มท้องซะ ผมให้คุณอยู่กับลูกในฐานะแม่แค่สามเดือนแรกเท่านั้น”

เขาแค่อยากลอง แต่ฉันอยากครอบครองทั้งที่เขาเป็นของคนอื่น

โลกนี้สวยงามเสมอ กระทั่งได้มาเฟียมาเป็นคู่หมั้น

เรื่องของเราเป็นความลับนะคะ

“ไม่คิดถึงกันบ้างเลยเหรอ” คือคำถามเมื่อเฮียเฟยถอนจูบออกและวางมือแตะลงที่ศีรษะฉัน ฉันปาดน้ำตาออกจากใบหน้า รวบรวมสติและผละเขาออก “ทีหลังอย่าทำแบบนี้นะคะ” “ทำไมจะทำไม่ได้ ในเมื่อเฮียคิดถึงไปรท์” “อย่ามาคิดถึงผู้หญิงเลว ๆ อย่างฉันเลยค่ะ ฉันทิ้งคุณ คุณจำไม่ได้หรือไง” “จำได้สิ แล้วก็อยากจะถามมาตลอดว่าทิ้งเฮียทำไม ไหนบอกจะอยู่ด้วยกันไม่ว่าจะสุขหรือทุกข์ พอเกิดเรื่องทำไมเป็นอีกคน” “ก็พอเอาเข้าจริง ๆ มันไม่ง่ายอย่างที่พูดไงคะ ใครจะยอมทิ้งอนาคตที่ดีเพื่อดูแลรักษาคนที่ไม่รู้ว่าจะพิการตลอดชีวิตหรือเปล่า ในเมื่อทางเลือกที่ดีมันอยู่ตรงหน้า ใครจะเลือกเดินทางลำบากกัน” “ทั้งที่มันพิการเพราะช่วยชีวิตเธอน่ะเหรอ” สร้างความตกใจให้ฉันเป็นอย่างมากเมื่อน้ำตาเฮียเฟยไหลพรากและมองฉันด้วยสายตาที่เจ็บปวด

ความรัก มักจะทำให้เรากลายเป็นคนโง่ แต่จริง ๆ แล้ว เราไม่ได้โง่หรอก เราก็แค่...รักคนอื่นมากกว่าตัวเราเอง เหอะ! แต่ถ้าเอาเข้าจริง ๆ มันก็แค่คำปลอบใจคนอ่อนแอก็แค่นั้นแหละ เพราะความจริงแล้วเราก็คนโง่ดี ๆ นี่เอง...

ใครจะคิดว่าวันหนึ่งเด็กที่เลี้ยงไว้ดูเล่นจะกลายมาเป็นเจ้าบ่าวที่นาฬิกาไม่ต้องการ

คู่หมั้น พี่ชาย อาจารย์ อันธพาล และอีกหนึ่งความลับที่ฉันบังเอิญได้รู้คือเขามีอาชีพขายตัว วันหนึ่งเขาก็มาบอกว่าจะนอนกับฉัน จะบริการอย่างดีโดยไม่คิดเงินสักบาท

ความสูญเสียที่เกิดขึ้นซ้ำซาก ทำให้หัวใจของเขาด้านชา ความรักคือเรื่องน้ำเน่า รักแท้ไม่มีจริง เพราะถ้ามีเขาต้องเจอ

"พี่ไม่เคยรักเธอ ไม่เคยรัก พี่ทำทุกอย่างเพื่อแก้แค้นเท่านั้น"

‘ขายตัว’ คำนี้ไม่เคยอยู่ในหัวสมองอันน้อยนิดของเธอเลย แต่สุดท้ายเธอก็ได้รู้จักอาชีพนี้ด้วยตัวเธอเอง เธอไม่ได้อยากเลือกเส้นทางนี้ ทว่าใครไม่เจอกับตัวไม่มีทางเข้าใจความรู้สึกเวลาเจอทางตันเป็นอย่างไร ‘แตงโม’ นักศึกษาธรรมดาทั่วไป เธอมาจากบ้านนอกและหลงใหลแสงสีเสียงของเมืองกรุง ทว่าชีวิตของเธอกลับไม่ธรรมดา! เรื่องราวจะเป็นอย่างไร เมื่อผู้หญิงขายตัว ต้องเจอกับคำว่า ‘โคตรผัว’ ความสุขที่ใฝ่ฝันเมื่อไหร่จะได้พบเจอ รักแท้มีให้กับคนอาชีพนี้จริง หรือมีให้เพียงเธอคนนี้!

"ถ้าจะอยู่กับพี่ ข้อแรกคือพี่เกลียดคนโกหก" "หนูไม่ใช่คนโกหกค่ะ"

“ก็เพื่อนกันทั้งนั้น เรื่องมันก็ผ่านมานานแล้ว ใช่ไหมแหวน” เสียงของเรซหนึ่งในกลุ่มเพื่อนของน้องชายฝาแฝด เรซกำลังพยายามทำให้บรรยากาศดีขึ้นหลังจากที่นาฟบอกให้ฉันรู้ว่าใครบางคนนั้นมาที่นี่ด้วย “แหวนไม่นับผู้ชายที่เคยนอนด้วยเป็นเพื่อน” ฉันพูดตรง ๆ ใครกันจะอยากเป็นเพื่อนกับคนที่ทำให้เราเจ็บ แม้ว่าความเจ็บที่ได้รับ 90% จะเป็นฉันที่วิ่งเข้าไปหาเองก็เถอะ แต่แล้วเสียงจากด้านหลังของฉันก็ดังขึ้น เสียงที่ฉันเคยคุ้นเมื่อนานมาแล้ว ถึงเป็นคำสั้น ๆ แต่ฉันก็รู้ว่าเขาเป็นใคร

แต่แล้ว! เมื่อฉันมองเห็นบุคคลที่เดินเคียงข้างกายท่านประธานคนเก่า ความเบาใจที่มีเมื่อครู่มันได้หดหายไปหมด ยิ่งได้ฟังว่านี่คือประธานของบริษัทคนใหม่ ความปั่นป่วนวิ่งพล่านในหัวใจของฉันทันใด ฉันจะร่วมงานกับเขาได้อย่างไรในเมื่อหัวใจและสมองของฉันยังไม่ลืมเลือนเรื่องราวเมื่อหกปีก่อนสักนิด

“รู้สึกยังไงกับการที่ไม่ได้ถูกเลือก” “สะใจพี่แล้วใช่มั้ย”

“นั่นใคร” “แฟนฉันไง” “กล้าพูด” “ทำไมจะพูดไม่ได้” “เลิกกับมันซะ” “สิทธิ์อะไร” “แฟนเธอไง” “แฟนเก่าดีกว่ามั้ย” “แฟนเก่าก็เคยเอาจนท้องแล้วกันครับ” “สารเลว” “ขอบคุณครับ”

"มีคนบอกพี่ว่าจีนเล่นชู้ระหว่างที่พี่ยุ่ง" "ชู้ที่ไหนกันนั่นเพื่อนหนูทั้งนั้น"

“ตรงไหนที่เรียกว่าสวย” ดูปากมันสิ “ก็ไม่รู้สินะ แต่หนุ่ม ๆ ที่คณะพี่บอก... น้องนุ่มนิ่มสวยจังครับ ขอไลน์หน่อยได้ไหม” ได้โอกาสก็คุยเลยฉัน “ไอ้หมาตัวไหนมันพูด มึงบอกกูมา” “พี่หึงนิ่มเหรอ” “หยุดความมโนของมึงอ้วน”

"อยากได้กูจนตัวสั่นสินะ เหอะ! จำใส่สมองมึงไว้เลยว่ามึงจะได้แค่ตัว ส่วนหัวใจกูไม่มีวันให้มึง"

"กลิ่นตัวคุณมันช่างหอม ถูกใจผมจริง ๆ" ถ้ากลิ่นเธอมันชวนให้ผมคิดถึงขนาดนี้ เราคงได้ร่วมงานบนเตียงด้วยกันสักครั้ง ในฐานะ...ผู้ร่วมงาน

"ไม่ทำได้ไหมคะ เรื่องแบบนี้หนูไม่ชอบ" ฉันขอร้องผู้ชายตรงหน้า "แต่ฉันโคตรจะชอบเรื่องแบบนี้" นี่คือคำตอบที่เขามีให้กับเรื่องที่ฉันขอร้อง

คุณเคยเกลียดใครไหม? เกลียดจนไม่อยากจะเห็นหน้า แต่ยิ่งเกลียดกลับยิ่งได้ใกล้ชิด คุณไม่อยากเป็นคนในความลับใช่ไหม? แต่ฉันอยากจะเป็นอยากจะถูกเก็บเป็นคนในความลับ ให้เขาซ่อนฉันไว้ตลอดไป คุณเคยต้องฝืนกินอะไรที่ไม่ชอบหรือเปล่า? ฉันน่ะกำลังเป็น ฝืนกลืนกินทั้งที่เกลียดสุดชีวิต ทุกอย่างที่ฉันฝืนทนย่อมมีเหตุผล และเหตุผลของฉันแม่งโคตรจะกล้ำกลืน... ความเกลียดชังที่ฉันมีให้ผู้ชายคนนั้นมันเกิดขึ้นมานาน ซึ่งตอนนี้ฉันเกลียดเขามากกว่าที่เคยเป็น เกลียดทุกอย่างที่เขากระทำ ฉันเกลียด เกลียด! เกลียด! เกลียดทุกอย่างที่เป็นผู้ชายคนนั้น “ทำยังไงเธอถึงจะรักฉัน” ผู้ชายที่ฉันเกลียดที่สุดในชีวิตเอ่ยถาม ขณะที่ฉันนอนอยู่ในอ้อมกอดของเขา “เลิกยุ่งกับมันสิ เผื่อฉันจะเกลียดนายน้อยลง” ฉันเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบไร้ความรู้สึก “เธอก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้” เขากระชับกอดแน่นกว่าเดิม อ้อมกอดที่เหมือนจะกักขังฉันไว้ให้อยู่กับเขา...ตลอดไป