เสี่ยเถื่อน(วายร้าย)

“มีเพจดัง กล่าวอ้างว่านางเอก อ. สรม. แอบไปนั่งทานข้าวที่โรงแรมหรูบรรยากาศริมแม่น้ำกับไฮโซ ป. ใช่เรื่องจริงไหมคะน้องอ้าย มีคนกระซิบมาว่าอักษรย่อเป็นน้องอ้ายอ่ะค่ะ พี่เลยอยากจะถามเพื่อเคลียร์” เสียงของนักข่าวคนหนึ่งถามฉันขึ้น ท่ามกลางไมค์ที่จ่อตรงหน้าฉันหลายสิบตัว ให้ตายเถอะ เขามีอาชีพหาข่าวฉันก็พอเข้าใจ แต่มันเกินไปไหมที่ตามติดชีวิตฉันขนาดนี้ ฉันว่าวันนั้นฉันก็ปลอมตัวแนบเนียนแล้วนะ แล้วอักษรย่อบ้าบออะไรนั่น ฉันว่าถ้าย่อแบบนี้ไม่ต้องย่อเลยซะดีกว่า ชื่อฉันโจ่งแจ้งเลยเถอะ ใครไม่คิดว่าเป็นฉันก็โง่เต็มที เพจดังบ้าบออะไรนั่น คงสนุกปากมากสิท่า มีคนตั้งใจโจมตีสินะ เสียใจย่ะ นี่ ‘อ้าย สิริมา’ อ้ายจะไม่พลาด! “ไฮโซ ป. ไหนคะพี่ อ้ายไม่เห็นรู้จักเลย ใช่อ้ายจริง ๆ เหรอคะ แล้วใครคะคนที่กระซิบบอกพี่มา เท่าที่อ้ายจำได้ อ้ายว่าอ้ายยังไม่เคยไปโรงแรมที่มีบรรยากาศแบบนั้นเลยนะคะ” ฉันปั้นหน้ายิ้มหวาน พร้อมกับแสร้งเฉไฉ “สรุปแล้วไม่ใช่น้องอ้ายจริง ๆ เหรอคะ” นักข่าวอีกคนถามย้ำ “ไม่ใช่แน่นอนค่ะ แต่ถ้าอ้ายมีโอกาสได้ไป อ้ายจะมาเล่าให้ฟังนะคะว่าบรรยากาศดีมากแค่ไหน” “แต่มีคนเห็นรถน้องโรสเพื่อนสนิทที่ควบตำแหน่งผู้จัดการส่วนตัวของน้องอ้ายเข้าไปจอดในลานจอดรถวีไอพีของโรงแรมนะคะ” หนึ่งในนักข่าวอีกคนถามจี้ชี้ปม โอ้โห ในใจตอนนี้ฉันมองบนหลายตลบแล้วนะ ตานึกว่าสับปะรดเถอะ โรงแรมวีไอพีไม่มีการรักษาความเป็นส่วนตัวให้ลูกค้าเลยหรือไง แต่ก็นั่นแหละ เพราะฉันคือ ‘บุคคลสาธารณะ’ กล้องทุกตัวกำลังจับมองมาที่ฉัน ฉันจะแสดงสีหน้าไม่พอใจ หรือสร้างพิรุธออกไปไม่ได้ ทุกอย่างของฉันต้องเนี๊ยบ ‘อ้าย สิริมา’ ต้องไม่มีข่าวด้านฉาวกับผู้ชายหน้าไหน! “รถของโรส แสดงว่าโรสอาจจะมีธุระส่วนตัวที่นั่นรึเปล่าคะ อ้ายก็ไม่แน่ใจนะคะ สงสัยเรื่องนี้ต้องลองถามโรสดู” ฉันทำหน้าใสซื่อ ปั้นรอยยิ้มหวานหยาดเยิ้มมากกว่าเดิม “แล้วข่าวที่ว่าแอบไปนั่งดื่มกาแฟกับน้องคัตโตะล่ะคะ สรุปคู่จิ้นหรือคู่จริงกันคะเนี่ย” เหอะ ! หมดประเด็นนั้นต่อประเด็นนี้ แล้วนี่เพื่อนตัวดีของฉันมันหายหัวไปไหนกันนะ ทำไมปล่อยให้ฉันยืนสัมภาษณ์นานขนาดนี้ ‘อ้ายจะปั้นหน้ายิ้มไม่ไหวแล้วนะโรส’ ฉันกำลังภาวนาในใจให้เพื่อนของฉันรีบ ๆ มา “กับคัตโตะวันนั้นเรามีเข้าฉากด้วยกันค่ะ แล้วก็บังเอิญเจอกันที่ร้านกาแฟตามที่พวกพี่เห็นในข่าว เราก็ลองต่อบทกันนิดหน่อยค่ะ แล้วก็ไม่ได้แอบไปนะคะ เพราะร้านกาแฟอยู่ใกล้ ๆ กับกองที่มีถ่ายละครวันนั้นพอดี” ฉันอธิบาย “กับน้องคัตโตะนี่มีโอกาสพัฒนาจากคู่จิ้นมาเป็นคู่จริงไหมคะ” ยังคงถามไม่เลิก ‘ไอ้โรสเตรียมตัวไว้เลย โดนฉันยำแน่’ ฉันก่นด่าเพื่อนในใจ “กับคัตโตะคงต้อง…” “ขออนุญาตนะคะ ขออนุญาตนะคะพี่ ๆ พอดีอ้ายมีงานอีกที่ค่ะ เอาไว้รอสัมภาษณ์รอบหน้านะคะ งานหน้ามาสัมภาษณ์อ้ายอีกนะคะ แต่วันนี้อ้ายมีงานด่วน ไม่ว่างจริงๆค่ะ ขอโทษนะคะทุกคน สวัสดีค่ะ… ไปเร็วอ้ายเดี๋ยวไม่ทัน” เสียงของเพื่อนสนิทที่ควบตำแหน่งผู้จัดการส่วนตัวของฉันรีบร้องตะโกนและผลีผลามฝ่าเข้ามากลางวงล้อมของนักข่าว แล้วก็ฉุดลากฉันออกจากวงล้อมนั้น รอดไปหนึ่งวัน… ตอนนี้ฉันเข้ามานั่งอยู่บนรถที่เพื่อนจัดเตรียมไว้ และก็พร้อมจะวีนนางมาก ๆ “แกหายไปไหนมะ…” “Stop my friend, sorry sorry ฉันมัวแต่คุยกับผู้จัดละครเรื่องใหม่ หันหน้ามาอีกทีก็ไม่เจอแกแล้ว Sorry นะฉันคุยเพลินไปหน่อย” ยัยป้าแว่น ผู้จัดการหน้ามึนของฉันเอ่ยแทรกขึ้นก่อนที่ฉันจะวีนนาง นางรีบแก้ตัวทันควันทำให้ฉันต้องกลืนคำพูดที่จะด่านางกลับลงคอ “ตลอดอ่ะ รอบนี้เกือบหลุดด้วย” ฉันทำหน้างอใส่เพื่อนรัก “โอ๋ ๆ อ้ายเก่งอยู่แล้ว สิริมาซะอย่างไม่หลุดแน่ ๆ” ยัยป้าแว่นรีบเอนซบไหล่พูดเอาใจฉัน “อย่าเลยโรส แกนะแก วันนี้เลี้ยงข้าวฉันเลย” ฉันทำเป็นงอนเธอต่อ “ตลอดอ่ะแก ให้ฉันเลี้ยงตลอด แกเป็นเจ้านายฉันไหมวะ” ยัยป้าแว่นขี้งกเริ่มอิดออด เพราะเธอชอบโดนฉันตอดค่าอาหารเป็นประจำ “ฉันเพื่อนแกไหมโรส” “ฉันก็เพื่อนแกไหมอ้าย แกเลี้ยงฉันบ้างสิ” “โรสมีความผิด” ฉันทึกทัก “โรสไปคุยงาน โรสรู้อ้ายเก่ง อ้ายยอดนักแถ อ้ายแถได้หน้าตาเฉย” ฉันว่ายัยป้าแว่นขี้งกมันไม่ได้ชมฉันแล้วล่ะ “ไอ้แว่น! แกกำลังแขวะดาราสาวสวยแบบฉันอยู่นะ นี่อ้าย สิริมาเลยนะ” “ก็อ้าย สิริมานี่แหละ เตือนอะไรไม่เคยฟัง บอกให้ระวัง ๆ เป็นไงล่ะ” “ระวังแล้ว แต่นักข่าวตาดี รอบหน้าจะไม่พลาด เพื่อนสัญญา” ฉันเอนซบเพื่อนกลับเมื่อนึกขึ้นมาได้ว่าความผิดมันมาจากฉัน ถ้าฉันไม่พลาด คงไม่ต้องเจอคำถามแบบนั้น “เฮ้ย… อ้าย ยังจะมีรอบหน้าอีกเหรอ” ยัยป้าแว่นโอดครวญ “น่านะ รอบหน้าไม่พลาดแน่”