Secret คุณอาที่แปลว่ารัก

อนุวัฒน์ คนึงเรศ ชื่อนี้เป็นที่จับตามองอย่างมากในแวดวงธุรกิจไฮโซเซเลปทั้งหลาย หนุ่มโสดวัย 41 นักธุรกิจดวงรุ่งจับต้องอะไรล้วนเป็นเงินทอง สาวน้อยสาวใหญ่ต่างหมายปอง อยากลองสักครั้ง ชั่วข้ามคืนก็ยังดี “ที่ยังครองตัวโสดเพราะยังไม่เจอคนที่ใช่หรือเปล่าคะ” นักข่าวสาวของสำนักข่าวหนึ่งจ่อไมค์สัมภาษณ์นายอนุวัฒน์ที่งานเปิดตัวผลิตภัณฑ์อาหารเสริมของเขา “ผมมีคนที่ใช่แล้วครับ” คำตอบของชายหนุ่มทำให้หญิงสาวที่ยืนเคียงข้างยืนบิดไปมาด้วยความเขินอาย “ว้าว แบบนี้มีข่าวดีเมื่อไหร่คะ” ท่าทีของนางแบบสาวที่ดูสนิทสนมทำให้นักข่าวทุกสำนักเข้าใจไปว่าคนนี้แหละคนที่ใช่ของอนุวัฒน์ “คงต้องรออีกสักพักครับ ผมยังอยากทำงานให้เต็มที่” หากจับสังเกตดูดี ๆ คำตอบของเขาเป็นแบบนี้ทุกรอบที่ให้สัมภาษณ์ ไม่ว่าข้างกายจะเป็นนางแบบคนไหนก็ตาม ทว่าไม่มีใครสังเกตน่ะสิ “งั้นขอถ่ายรูปคู่หน่อยนะคะ” จากนั้นนางแบบสาวก็เริ่มโพสต์รูปคู่อิงแอบชายหนุ่ม ด้วยหวังว่าคืนนี้จะได้สานต่อความสัมพันธ์อีกสักรอบ “ไข่ดูไรอยู่” เทวา ศิวะวานนท์ หรือหมูสับแฝดคนสุดท้องทักพี่สาวฝาแฝดคนโต “ว้าว อาเป้งออกทีวีอีกแล้ว จะรวยไปไหนวะเนี่ย” เทวัญ ศิวะวานนท์ หรือกะเพราแฝดคนรองเดินเข้ามาส่องหน้าจอที่พี่สาวกำลังนั่งดู “ถอยออกมาทั้งคู่เลย อย่ามาบัง” เสียงของนางสาวรัมภา ศิวะวานนท์หรือน้องไข่เจียว สาวน้อยวัย 18 ปี หมาด ๆ เมื่อวานนี้ เจ้าหล่อนกำลังดูคุณอาผ่านหน้าจอทีวี สัมภาษณ์นี้เป็นข่าวของเมื่อวานตอนเย็น “จะดูทำไมผ่านทีวี อาเป้งก็อยู่ข้างบ้านเรา อยากเจอก็เดินไปดิ” “นี่เลย พอดีเลยไข่เอาข้าวไปให้อาเป้งด้วย แม่โทรมาบอกให้แม่บ้านทำกับข้าวให้อาเป้งหน่อย เห็นว่าปวดหัว เครียดกับงานหลายวันจนทรุด ไข่เอาไปให้หน่อยนะ” เทวาได้โอกาสใช้พี่สาว พี่สาวแสนดี เอ๊ะ หรือว่าแสนซื่อกันนะ “ทำไมคุณอาไม่ไปหาหมอล่ะ แล้วทำไมหมูสับต้องมาใช้พี่ด้วย” “ก็หมูปวดท้องนี่ไง ขี้เกียจเดิน แล้วไข่ลืมหรือไงว่าหมูกับไอ้เพราแพ้ขนแมว มีไข่คนเดียวที่ไม่แพ้ ก็แล้วแต่นะ ไม่สงสารอาเป้งก็ตามใจ ปล่อยให้นอนป่วยไปเถอะ แก่ ๆ แบบนั้นไม่มีคนดูแล อาจจะช็อกตายก็ได้ ไปละ” ว่าแล้วเทวัญเทวาสองแฝดก็กอดคอกันเดินขึ้นบ้าน ปล่อยให้สาวน้อยรัมภานั่งขมวดคิ้วสวยครุ่นคิดถึงสิ่งที่แฝดน้องพูด นั่งได้ไม่นานรัมภาก็ตัดสินใจลุกเข้าครัวไปถือเอาปิ่นโตที่แม่บ้านเตรียมไว้ให้ แล้วก็เดินไปที่บ้านของคุณอาข้างบ้าน เพื่อนสนิทที่ไม่ค่อยลงรอยของพ่อเธอ รัมภาเปิดประตูรั้วที่ติดบ้านของเธอด้วยความคุ้นชินเพราะเธอเดินเข้าออกบ้านหลังนี้มาตั้งแต่เด็ก ๆ ทางด้านเทวัญเทวาเห็นพี่สาวเดินไปบ้านข้างๆ พร้อมปิ่นโตในมือก็พากันหันมาชนไหล่ด้วยความชอบใจ จะอะไรได้ล่ะก็เขาทั้งคู่ได้รับเงินค่าจ้างจากอนุวัฒน์คนเจ้าเล่ห์ ให้ทำยังไงก็ได้ต้องได้เห็นหน้าสาวน้อยไข่เจียวโดยเร็ว  แล้วเจ้าสองแฝดก็ทำสำเร็จ โดยที่ไม่ได้รู้เลยว่าครั้งนี้เป็นการส่งเนื้อชิ้นงามเข้าปากเสือหิว “อาเป้งคะ คุณอา คุณอาคะ” รัมภาร้องเรียกเจ้าของบ้าน เธอเดินเข้ามาในบ้านมันเงียบกริบ คุณอามีฐานะดี แต่ทำไมถึงไม่จ้างแม่บ้าน ทำไมชอบอยู่คนเดียว ไม่เหงาหรือไง “คุณอาคะไข่เอาข้าวมาให้” “น้องไข่” ชายหนุ่มเปิดประตูห้องเดินออกมาพร้อมกับรอยยิ้มพราวเสน่ห์เสียงนุ่มอ่อนโยนเวลาเรียกผู้หญิงตรงหน้า “คุณอา ไข่เอาข้าวมาให้ค่ะ นี่คุณอาทานยาหรือยังคะ” รัมภาถามด้วยความเป็นห่วง อนุวัฒน์ในสายตาเธอนั้นเขาคือคนดี คือคนที่คอยปกป้องเธออยู่เสมอ “ยังเลยครับ คนดีช่วยอยู่เป็นเพื่อนอาได้ไหม อยู่คนเดียวแล้วรู้สึกกลัว” นึกแล้วก็ขำคำพูดตัวเอง อย่างเขานี่นะจะกลัว มีอะไรให้เขาต้องกลัวกัน “ได้ค่ะ คุณอากินข้าวก่อนนะคะ เดี๋ยวไข่ไปจัดใส่จานให้” หญิงสาวฉีกยิ้มหวาน “ครับ อารอที่โต๊ะนะ” คนเป็นอาน่ะยิ้มหวานยิ่งกว่า ไม่ได้เจอหลายวันยังสวยน่ารัก ทำใจเขาสั่นไหวเหมือนเดิม รัมภาเดินเข้าครัวไปแล้ว ทว่าอนุวัฒน์ยังคงยิ้มกว้างกระทั่งสายตาเผลอปะทะกับรูปถ่ายที่ติดผนังบ้านพอดี ‘ถ่ายรูปต้องยิ้มสิไอ้พี่ นี่พี่เป้งอุตส่าห์ย้ายมาอยู่ใกล้เรา ต้องดีใจสิ’ นุ่มนิ่มทักท้วงสามีขณะที่กำลังถ่ายรูปเพื่อติดผนังบ้านของอนุวัฒน์ ขนาดพระชอปที่ต้องสำรวมยังทำหน้ายิ้มแย้มด้วยเป็นรูปใบใหญ่ที่อนุวัฒน์จะติดโชว์ ‘จะยิ้มทำไม กูจะทำหน้าแบบนี้แหละ พอมันเอารูปไปติดฝาบ้านหันมาเจอหน้ากูจะได้คิดว่าอย่าริอ่านกินลูกสาวกู อย่าริเป็นโคแก่กินหญ้าอ่อน ไม่สิ มันจะกินใครก็ได้ แต่อย่ามากินไข่เจียวลูกสาวกู’ ‘อะแฮ่ม เกรงใจพระชอปหน่อยเคลิ้ม’ อนุวัฒน์กระแอมเสียง ‘พระชอปชินแล้วไม่ถือสากู มึงน่ะจำใส่สมองมึงไว้อย่ามาเจาะไข่แดงลูกกู’ “โทษทีเคลิ้ม น้องไข่เกิดมาเพื่อกูว่ะ” เขาสบตากับบุคคลในรูปถ่ายเมื่อนึกถึงวันที่ถ่ายรูปหมู่ อนุวัฒน์พึมพำเบา ๆ แล้วเดินไปรอหญิงสาวที่โต๊ะอาหาร “ทำไมไม่กินคะ” “แขนอาน่ะสิไม่มีแรงเลย ไหล่ก็ปวดไปหมด หิวข้าวก็หิว ไม่รู้จะมีคนใจดีมาป้อนไหม” คนเจ้าเล่ห์หาทางหว่านล้อมหวังได้กะลิ้มกะเหลี่ยสาวน้อยในดวงใจให้มากที่สุด “งั้นไข่ป้อนนะคะ” รัมภาเดินมานั่งเก้าอี้ข้างชายหนุ่ม คว้าถ้วยมาวางตรงหน้าและตักข้าวต้มร้อน ๆ ขึ้นมาเป่าก่อนจะจ่อที่ปากของอีกคน ระหว่างที่อ้าปากกินข้าวจากช้อนที่หญิงสาวป้อน อนุวัฒน์ลอบมองใบหน้าสวยหวานของสาวน้อยไข่เจียวอยู่บ่อยครั้ง และทุกครั้งหัวใจของเขาเต้นแรงเสมอ นี่แหละรักแรกพบตั้งแต่วันแรกที่เขาเห็นเธอลืมตาดูโลกและเธอในวันนั้นส่งยิ้มให้เขา “ปีนี้อยากได้อะไรคะ” ข้าวคำสุดท้ายเคี้ยวหมดปากอนุวัฒน์ก็เอ่ยถามหญิงสาว “หนูนึกว่าคุณอาลืม” รัมภาเอ่ยเสียงเศร้า เพราะปีนี้คุณอาของเธอต้องออกงานบ่อย สาว ๆ ข้างตัวก็เยอะกว่าปกติ ไม่ค่อยจะได้เจอเพราะเขาไม่กลับบ้าน เห็นได้แค่ทางทีวี วันเกิดที่จัดขึ้นเมื่อคืนเขาก็มาไม่ได้เพราะต้องเดินทางไปดูสินค้าที่ต่างจังหวัด ทำให้สาวน้อยไข่เจียวแอบน้อยใจ “อาจะลืมวันสำคัญของคนดีได้ไงคะ คนดีของอาปีนี้อายุ 18 แล้ว อยากได้อะไรไหมบอกอามา อาจะหามาให้ ไม่ว่าน้องไข่อยากได้อะไรอาหาให้ได้ทั้งนั้น” มือใหญ่ลูบที่ศีรษะของหญิงสาวตัวน้อย ใบหน้าจิ้มลิ้มเวลาเธอยิ้มแล้วทำให้หัวใจคนมีอายุทำงานหนัก บางครั้งต้องท่องพุธโธด้วยกลัวหัวใจจะวายตายก่อนได้รักกับเธอ “คุณอาทำงานให้น้อยลงได้ไหมคะ น้องไข่ไม่อยากเห็นคุณอาป่วยแบบนี้” สิ่งของที่ต้องการพ่อแม่สามารถหาให้เธอได้ แต่คุณอาที่นั่งตรงหน้าถ้าเจ็บป่วยขึ้นมาคงจะหาใครมาแทนที่ไม่ได้ แค่เพียงนึกคิดว่าโลกนี้ไม่มีผู้ชายคนนี้ น้ำสีใสก็พร้อมไหลจากดวงตาคู่สวย “นี่คือ…” “สิ่งที่น้องไข่ขอจากคุณอาในปีนี้ค่ะ ช่วยทำงานให้น้อยลงกว่านี้สักหน่อยนะคะ” ไม่พูดเปล่ายื่นมือมาคว้ามือใหญ่ของเขาไปกุมไว้ เท่านั้นไม่พอยกมืออีกข้างขึ้นมาแตะหน้าผากของชายหนุ่มด้วย “นี่ไง ตัวรุม ๆ ด้วย อยู่บ้านคนเดียวแบบนี้ ถ้าเกิดช็อกขึ้นมาจะแย่เอานะคะ” “…” น้ำเสียงไพเราะเสนาะหู สีหน้าแสดงความห่วงใยจนเห็นได้ชัด แล้วแบบนี้เขาจะไม่ตกหลุมรักแม่สาวน้อยน่ารักคนนี้ได้ไง “มองหน้าแบบนี้ ไข่ล้ำเส้นคุณอาเหรอคะ ขอโทษนะคะ” เพราะคุณอาเงียบทำให้เธอเงยหน้าขึ้นมามอง แล้วก็นึกขึ้นมาได้ว่าคุณอาเป็นคนโลกส่วนตัวสูง ที่บ้านถึงไม่มีแม่บ้าน เขาชอบอยู่คนเดียว ไม่ชอบผู้คนพลุกพล่านในพื้นที่ส่วนตัว “ขอโทษทำไมคะ น้องไข่ไม่ได้ทำอะไรผิดนี่ น้องไข่แค่เป็นห่วงอา” เขายื่นมือแตะสัมผัสที่ใบหน้าหวาน อดทนรอมานานหลายปี ต่อไปนี้จะไม่ทนอีกแล้ว ต่อไปนี้จะใส่เกียร์เดินหน้าพุ่งชนไม่ยั้ง “น้องไข่พาอาเข้าห้องนอนได้ไหมคะ” “กินข้าวแล้วนอนเลยไม่ดีนะคะ จะทำให้สุขภาพแย่” “ไม่ได้จะนอน แค่จะชวนเข้าห้อง” พอพูดออกไปหญิงสาวทำหน้าตกใจ อนุวัฒน์จึงอธิบายเพิ่ม “ยาของอาอยู่ในห้องไง เนี่ยอาเริ่มจะปวดหัวอีกแล้ว เอนหลังสักนิดคงจะดี” “งั้นเรารีบเข้าห้องไปกินยาแล้วเอนหลังพักกันค่ะ” รัมภารีบลุกพยุงชายหนุ่มและตรงไปยังห้องนอนของเขาด้วยความเป็นห่วง คล้ายว่าลูกแกะจะติดกับหมาป่าเจ้าเล่ห์เสียแล้ว “น้องไข่” หลังจากทานยาทั้งที่ป่วยการเมืองอนุวัฒน์ก็เอ่ยเรียกสาวน้อยไข่เจียวที่กำลังเตรียมจะเช็ดตัวให้เขา รัมภาไม่ได้เสนอ เขาต่างหากที่หาทางให้หญิงสาวแตะเนื้อต้องตัว ก็พอเธอจับเขาแล้วมันวูบวาบรู้สึกดี “คะ” “อาว่าอาบน้ำดีกว่า ตั้งแต่เมื่อวานอายังไม่ได้สระผมเลย คันหัว” ได้คืบจะเอาศอก ได้เท่านี้ก็อยากได้มากกว่าเดิม คนละโมบโลภมาก และมักลาภหายเหมือนคำที่เคยมีมานาน “ไม่ดีค่ะ แค่เช็ดตัวก็พอ คนอายุเยอะแล้ว เกิดช็อกขึ้นมาจะแย่เอา อดทนนะคะเดี๋ยวหายแล้วค่อยสระ” รัมภาเอื้อนเอ่ยตามที่ใจคิด ทว่าอีกคนกลับสะอึกคำพูดที่มีความหมายแปลว่า ‘แก่’ ของหญิงสาวที่เขาหลงรัก “น้องไข่ว่าอาแก่” คนเกิดก่อนคิดน้อยใจ แค่เกิดก่อนเอง เธอน่ะเกิดช้าไป “เปล่านะคะ หนูยังไม่ได้พูดสักคำ คุณอาอย่ามาใส่ร้าย” “ทำไมจะไม่พูด ถ้าเราพูดต้องให้อาหอมแก้มลงโทษเอาไหมคะ” ชายหนุ่มเจ้าเล่ห์หาทางใกล้ชิด “พ่อบอกว่าไข่โตแล้วห้ามให้อาเป้งหอมแก้มอีกค่ะ ถ้าพ่อรู้จะโดนดุ” รัมภาพูดตามที่พ่อสั่งเอาไว้ ‘ไอ้เพื่อนเวร ดักทางเก่งจริง ๆ’ ขบกรามด้วยความหงุดหงิด แต่ไม่หรอก แค่นี้ไม่คณามือในเมื่อคนดีของพี่เป้งยืนอยู่ตรงหน้า อะไรก็รั้งไม่อยู่ “น้องไข่คงรังเกียจอาใช่ไหมคะ” คนแม่มีนิสัยชอบสงสารคน น้องไข่เจียวคนดีของเขาก็ได้นิสัยนั้นมาจากนุ่มนิ่ม และดีมาก ๆ ที่น้องไข่เจียวไม่ได้นิสัยห่ามโหดมาจากพ่อ ไม่อย่างนั้นเขาคงจะปวดหัว “ปะ เปล่านะคะ หนูไม่ได้…” “น้องไข่กลับบ้านเถอะค่ะ ไม่ต้องสนใจอา ปล่อยอาไว้ตรงนี้” อนุวัฒน์ทำเสียงสองเสียงสามให้รัมพาเห็นใจ “คุณอา…” ทว่าเสียงสั่นเครือของลูกสาวเพื่อนทำเอาชายหนุ่มใจสั่น ไม่ชอบที่สุดคือเด็กน้อยคนนี้ร้องไห้ แต่ไม่ รอบนี้เขาจะใจแข็ง อยากได้ของดีมาเชยชมต้องใจแข็งสู้ “อาอยู่ได้” “จะให้นางแบบคนไหนมาอยู่เป็นเพื่อนอีกคะ หนูยังเด็กสินะ คงดูแลคุณอาไม่ได้ ทำอะไรให้ก็เลยไม่ถูกใจ งั้นก็เชิญค่ะ หนูจะไม่มายุ่งด้วยอีก” จบคำพูดรัมภาโยนผ้าขนหนูเปียกหมาดใส่ที่ตัวของอนุวัฒน์ด้วยความน้อยใจ ที่ผ่านมาข่าวซุบซิบกอสซิป แวดวงสังคมไฮโซ ดารานางแบบข่าวหลายสำนักมีโพลหนุ่มโสดน่าหมายปอง ใคร ๆ ต่างพูดถึงนักธุรกิจหนุ่มโพรไฟล์ดีอย่างอนุวัฒน์ ใครกันไม่อยากได้เขา เขาน่ะเซ็กซี่ นุ่มลึก น่าค้นหา แล้วเธอที่ไร้เดียงสาจะสู้ใครได้ “เดี๋ยวค่ะน้องไข่” ชายหนุ่มดีดตัวลุกจากฟูกนอนด้วยความเร็วและคว้าที่เอวของรัมภาไว้ จับเธอหมุนหันมาสบตากัน และแสร้งทำเสียงเอ็ดพร้อมแสดงสีหน้าดุดัน “รู้ไหมว่าที่ทำเมื่อกี้มันไม่ดี” “รู้ รู้ค่ะ” เพราะคุณอาทำเสียงดุ ทำให้เธอสั่นกลัว “รู้แล้วทำไมยังทำคะ” อนุวัฒน์ยังคงจ้องหน้าของหญิงสาวทำให้รัมภากลัวมากกว่าเดิม “ก็…” “ก็?”