Dangerous Fiancee เขตรักอันตราย ยัยคู่หมั้น

-JINLA TALK- “น้าจาสวัสดีค่า” “อย่ามาทำเสียงหวาน น้าไม่หลงกลจีนอีกแล้ว ช่วยจีนทีไรน้าโดนยายดุตลอด” “อย่าพูดแบบนั้นสิคะ จีนรู้สึกผิดยังไงก็ไม่รู้ ที่ทำให้น้าจาโดนดุ” “ไม่ต้องมาเนียนทำเป็นรู้สึกผิด น้ารู้จักจีนดี ยังไงน้าก็ไม่สักให้แล้ว” “อย่าใจร้ายกับหลานสาวคนเดียวสิคะ จีนอุตส่าห์วาดแบบมาให้ด้วย เตรียมพร้อมมาอย่างดี” “เต็มตัวแล้วจีน มันเลอะเทอะหมดแล้ว” “สรุปน้าจาจะไม่สักให้จีน” “ใช่” “งั้นจีนก็จะไปสักร้านอื่นแทน ไปนอนโชว์แผ่นหลังให้ช่างสักคนอื่นดู” “จิลลา” “นี่นะคะแบบ” ฉันยิ้มกว้าง และเดินมารอน้าชายที่เตียงสัก บทสนทนาข้างต้นคือคำพูดของฉันและน้องชายของแม่ นั่นก็คือน้าของฉัน น้าจาเปิดร้านสัก แต่ตามตัวแทบไม่มีรอยสัก ซึ่งมันก็คงปกตินั่นแหละมั้ง ชื่อของฉันคือ ‘จีน จิลลา ศิวะวานนท์’ ฉันมีพี่ชายแท้ ๆ ที่เกิดจากแม่พ่อคนเดียวกันหนึ่งคน และมีพี่ชายอีกหนึ่งคน มีน้องชาย น้องชาย น้องชายและน้องสาว น่าจะครบแล้วนะ หรือไม่ครบกันนะ โทษทีที่ต้องพูดแบบนี้ เพราะฉันเป็นคนไม่ค่อยจำอะไรมากมายนัก เลือกจำ และเลือกทำเฉพาะที่อยากทำ พี่ชายคนโตสุดของตระกูลศิวะวานนท์คือ ‘พี่ทิว’ พี่ชายที่ขยันมาหาฉันมาก ๆ ชอบซื้อของมาฝาก ชอบบอกว่า ‘จีนคือน้องสาวที่พี่รักมากที่สุดนะคะ’ พี่ทิวมักอ่อนโยนกับฉันเสมอ พูดกับฉันนั้นไพเราะตลอด เวลามาหาฉันพี่ทิวมักมีแต่รอยยิ้ม รอยยิ้มที่ทำให้ฉันยิ้มตาม มักมีเรื่องราวตลก ๆ ของพี่ชายของฉันที่ชื่อ ‘เคลิ้ม’ มาเล่าให้ฟัง รวมถึงเรื่องราวความฮาของพี่น้องคนอื่น ๆ ด้วย พี่ทิวคือคนดีสำหรับฉัน แต่คงเป็นคนร้ายในสายตาใครหลาย ๆ คน แต่กับฉันเขาคือพี่ชายที่ดีมาก ๆ ไม่ต่างจากพี่ชายแท้ ๆ ฉันเคยสงสัย ว่าทำไมตัวฉันถึงไม่ได้อยู่กับพ่อแม่และพี่ชาย ทำไมต้องมาอยู่กับตายาย และน้าจา น้องชายของแม่ ประเด็นคือพ่อกับแม่ก็แทบจะมาหาฉันน้อยมาก ไม่รักฉันเหรอ หรืออะไร ความสงสัยมานานหลายปี ถูกคลายลงเมื่อหนึ่งปีก่อน ซึ่งถ้าเป็นไปได้ ฉันก็อยากจะกลับไปนั่งสงสัยอย่างเดิมดีกว่า “จีนจะเอารูปนี้จริงเหรอ” เสียงของน้าจาดึงฉันหลุดจากภวังค์ความคิด “ใช่ค่ะ สวยใช่ไหมคะ นี่จีนนั่งวาดตั้งหลายเดือนนะคะ นั่งย้อนความจำแล้วก็วาดออกมา” ฉันมองไปที่แผ่นภาพวาด ที่ฉันวาดมาเพื่อเป็นแบบให้น้าชายได้สักลงที่กลางหลัง “น้าว่ามันไม่ดีนะ” “ดีสิคะ จองจำเขาไว้ไงคะ จับเขามาจองจำทุกอย่าง เหมือนจะมีอิสระ แต่ก็ไม่ เหมือนจะได้เลือกทางเดิน แต่ที่จริงก็เดินไปไหนไม่ได้” ฉันมองแผ่นภาพและแสยะยิ้มร้าย “น้าไม่เห็นด้วยเลยนะ ถ้าครอบครัวเห็นจะรู้สึกยังไง” “ทุกคนรัก และเข้าใจจีนค่ะ ถึงทุกคนจะไม่ชอบที่จีนทำ แต่ทุกคนก็ไม่กล้าขัด หรือจับจีนให้เป็นเจ้าหญิงอีกแล้ว ลงมือเลยค่ะน้าจา เดี๋ยวจะเสร็จไม่ทันเวลา” ฉันฉีกยิ้มสดใสให้น้าจา ซึ่งน้าแกกำลังทำหน้าเครียด และคงกังวลมาก ๆ กับภาพที่จะต้องลงมือสักลงที่กลางหลังของฉัน “เฮ้อ…รูปนี้ขอพี่ชายเรายัง” คำถามนี้ดังขึ้น ทำให้ฉันมั่นใจได้ว่ารูปที่ฉันวาดมาเพื่อเป็นแบบ จะได้มาอยู่กลางหลังฉันแน่นอน “ขอแล้วค่ะ ส่งแบบเข้ากรุ๊ปไลน์ ทุกคนก็บอกว่า ‘อย่า’ สงสัยจะพิมพ์มาไม่ครบมั้งคะ คงจะบอกว่า ‘อย่าช้า รีบทำเลย’ จีนก็เลยรีบมาหาน้าจานี่ไงคะ ลงมือเลยค่ะน้าจา ไม่ต้องอ้างว่าจะมีลูกค้าเข้ามาสักนะคะ เพราะจีนดูตารางของน้าจามาแล้ว” และฉันก็ฉีกยิ้มให้น้าจาอีกครั้ง “อย่ามาเสียใจทีหลังนะจีน แล้วอย่าหาว่าน้าไม่ห้าม เพราะน้าห้ามเราแล้ว” “รู้ค่ะ จีนคิดมาดีแล้ว ไม่เสียใจแน่นอน” ฉันให้คำตอบกับน้าจา น้าชายที่หวงความโสด และแน่นอนว่าน้าจาหน้าตาดี เปิดร้านสัก บ้านมีฐานะ จึงเป็นหนุ่มใหญ่ที่สาวรุ่นเดียวกัน และเด็กสาวนักศึกษาอยากได้เป็นเจ้าของ แต่เธอ ๆ เหล่านั้นก็ทำได้แค่มองเท่านั้นแหละค่ะ เพราะน้าจาของฉันหวงความโสดมาก สามชั่วโมงผ่านไป… “วันนี้แค่นี้พอ แล้วค่อยกลับมาต่อ” น้าจาวางเครื่องมือ และถอดถุงมือออก นั่นแสดงว่าวันนี้ฉันได้เจ็บตัวแค่นี้จริง ๆ “ถ้าน้าทำเนียนแล้วเฉย จีนไปสักกับช่างคนอื่นนะ จีนไม่ชอบรอ” จะว่าขู่ก็คงใช่ เพราะฉันรู้ทันไง หลังจากที่ได้เห็นแผ่นหลังของตัวเอง “เผื่อจีนเปลี่ยนใจ” “ไม่มีทางค่ะ จีนตัดสินใจแล้ว จีนไม่มีทางเปลี่ยน สรุปพรุ่งนี้จีนจะเข้ามานะคะ น้าจาล็อกคิวไว้ให้จีนด้วย ถ้าพรุ่งนี้ไม่ได้ จีนจะไปหาช่างคนอื่น” ดูเหมือนผู้หญิงร้าย ๆ ที่นิสัยโคตรแย่เลยฉัน ไม่หรอก ฉันไม่ได้ร้าย ฉันเป็นคนดี จิลลาคนดี พ่อแม่ฉัน และครอบครัวของฉัน มักบอกกับฉันแบบนั้น โดยเฉพาะพี่ทิว ‘จิลลาคนดี’ พี่ทิวมักพูดและส่งรอยยิ้มอ่อนโยนให้ฉันเสมอ