OMG รักซ้อน ซ่อนรัก

ท่ามกลางไฟแสงสีที่สาดส่องไปมา ร่างอรชรนับสิบพากันวาดลวดลายออกลีลาการเต้นอย่างสนุกสนาน ชีวิตมนุษย์มันก็มีแค่นี้ ตื่น ทำงาน เที่ยว นอน วัน ๆ หมดไปกับกิจวัตรประจำวัน กิเลสมักมีอยู่ในร่างของมนุษย์ทุกคน อยู่ที่ว่าจะกิเลสด้านไหนก็แค่นั้น และเมื่อเกิดกิเลส ก็ต้องสนองความต้องการของตัวเอง ไม่ได้สนองมันก็จะรู้สึกค้างคา ใช้ชีวิตไม่เต็มเม็ดเต็มหน่วย ตัวผมนั้นเป็นตัวสนองกิเลสให้สาว ๆ ที่หงอยเหงา คิดว่าตัวเธออยู่ในจุดดิ่ง หาคุณค่าในตัวเองไม่เจอ จากที่พวกเธอรู้สึกเหมือนตกนรก ผมจะพาพวกเธอทะยานขึ้นสู่สวงสวรรค์ลืมนรกในใจเลยล่ะ ทว่าคนอย่างผมทำอะไรฟรี ๆ ไม่เป็นด้วยสิ ถ้าอยากได้ก็ต้องจ่าย มีปัญญาจ่าย ผมก็มีปัญญาขาย บังเอิญว่ารูปร่างหน้าตาของผมมันสมบูรณ์เพอร์เฟกต์ไปซะหมดทุกอย่าง ต้องขอบคุณพ่อกับแม่ที่ปั้นผมมาอย่างสมบูรณ์แบบ ผู้หญิงหน้าไหนที่ผมเดินผ่านก็อยากจะได้ผมทั้งนั้น ไม่ได้หลงตัวเองมันคือเรื่องจริง คนมันหล่อ ช่วยไม่ได้ครับ และเมื่อร่างกายที่แสนเพอร์เฟคนี้เป็นของผม ผมจะทำอะไรกับมันก็ได้ เพราะฉะนั้นผมก็เลยเอามันมาแสวงหากำไรด้วยการให้บริการผู้หญิงที่พร้อมจ่ายให้กับค่าตัวของผม “กลับห้องกันดีมั้ย ผมว่าใบหน้าของคุณเวลาอยู่บนเตียงสนุกกว่าตอนนี้เป็นไหน ๆ” ผมเอ่ยชวนลูกค้ารายหนึ่งที่ทำหน้าเหมือนปลากำลังขาดน้ำ ทั้งที่ก่อนจะออกมาผมเติมน้ำให้เธอมากพอสมควรแล้ว “ยังอยากนั่งแบบนี้อยู่เลย อาร์เบื่อแล้วเหรอ ถ้าอาร์เบื่อไปหาอะไรทำก่อนก็ได้นะ” เบื่อสิวะ นั่งแบบนี้มาหลายชั่วโมงแล้วเว้ย ‘อาร์’ ที่ลูกค้าคนนี้เรียกย่อมาจากคำว่า ‘เรซ’ เวลาทำงานผมใช้ชื่อนั้น “ไม่เป็นไรครับ ผมอยากจะนั่งเป็นเพื่อนคุณมากกว่า เพราะผู้หญิงเวลาอกหักไม่ควรปล่อยให้อยู่คนเดียว” เมื่อตกลงดีลงานกับลูกค้าไว้แล้ว ก็ต้องดูแลให้เธอถึงใจ บริการให้เหมือนว่าเธอเป็นคนพิเศษของผม แม้ว่าผมจะไม่ได้ไปอยู่ในใจของเธอก็ตาม ผมก็แค่ขายเซ็กซ์ แถมความรักเล็ก ๆ น้อย ๆ เท่านั้น ผมแถมความรัก แต่ไม่ได้อยากได้ความรักกลับมานะครับ กรุณาอย่าเข้าใจผิดเพี้ยน “ถ้าแฟนเก่าเราน่ารักเท่าอาร์ มันก็คงดีนะ” ผู้หญิงนี่ชอบพร่ำเพ้อจริง ๆ ทำไมไม่มองหลักความเป็นจริงบ้าง ถ้ามีผู้ชายน่ารักเท่าผม พวกเธอจะมาซื้อเซ็กซ์แพง ๆ จากผมทำไมกัน แบบนี้เรียกโง่ได้เลยนะ “ไม่เอาสิครับ อยู่กับผมต้องไม่เครียด มาครับดื่มกัน ดื่มให้ลืมความทุกข์ในใจ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็เช้าแล้ว” แม้ว่าในใจผมจะรู้สึกขัดแย้งกับการกระทำ แต่ถ้าอยากมีเงินใช้สบาย ๆ ก็ต้องทำตามการกระทำมากกว่าความรู้สึก “นั่นสินะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็เช้าแล้ว” เธอหันมายิ้มด้วยใบหน้าอมทุกข์ และคว้าแก้วเหล้าเพียว ๆ ขึ้นดื่ม อ่า ดื่มโหดสัสรัสเซีย อีกสักพักคงเป็นภาระของผมนี่แหละครับ แล้วก็เป็นแบบนั้นจริง ๆ 20 นาทีต่อมาเธอน็อคกลางอากาศไปแล้ว ถึงจะเจอเหตุการณ์แบบนี้จนเคยชิน แต่ถ้าหากเลือกได้ผมว่าอย่าน็อคหลับจะดีกว่า เสียพลังงานของผมโดยเปล่าประโยชน์ แต่ถ้าจบงานแล้วให้ทิปเพิ่มอันนี้ก็พอแบกได้อย่างเต็มใจ ท้ายที่สุดผมก็แบกลูกค้าของผมกลับมาที่โรงแรม โรงแรมที่เธอเป็นคนเองออกทุกอย่าง ตัวผมแค่คอยบริการเท่านั้นครับ และตอนนี้ผมกำลังทำหน้าที่สุภาพบุรุษสุด ๆ ด้วยการเช็ดตัวให้เธอ ตามข้อตกที่วางเอาไว้ก่อนเริ่มงาน มันก็แค่งานเท่านั้น หมดชั่วโมงก็คือคนแปลกหน้า เธอไม่ใช่คนพิเศษในชีวิตจริงของผม เธอคือคนสำคัญคนหนึ่งในเวลางาน เช้าวันต่อมา ตริ๊ง ตริ๊ง ตริ๊ง ใครมันขยันส่งมารบกวนเวลานี้วะ คนจะหลับจะนอน ผมควานมือสะเปะสะปะหาสมาร์ทโฟนมากดปิดเสียงก่อนเลยเป็นอันดับแรก เพราะผมไม่ต้องการรับแขกในเวลานอน แล้วคราวนี้ก็มองโนติว่าใครกันที่มันมีธุระด่วน (มอส: คืนนี้อย่ารับงานนะ เข้ามาหาที่ห้องหน่อย) (มอส: อาจารย์ที่มอลายาว) (มอส: ตั้งแต่พรุ่งนี้ไปมาช่วยสอนชั่วคราวหน่อย กราบงาม ๆ ครับเพี่ยน) “ไอ้เวร” ผมสบถหยาบใส่หน้าจอ ยังไม่ได้กดอ่าน แต่ก็คือรู้แล้วว่ามันส่งอะไรมา แม่ง คราวนี้ผมก็นอนไม่หลับอะดิ ผมล่ะเกลียดจริง ๆ ทั้งที่มันรู้ว่าผมนอน แต่ก็ยังเลือกกวนเวลานี้ ผมเลิกนอนแล้วเข้ากรุ๊ปไลน์ที่สร้างขึ้นมาเพื่อดีลงานลูกค้า รูปถ่ายของลูกค้าถูกส่งเข้ามาโดยไอ้โซ่ ไอ้โซ่ทำหน้าที่คล้ายดีเลอร์ รับลูกค้าทุกรายมาพิจารณา มันจะถามว่าลูกค้าต้องใคร โดยการแนบรูปพวกผมไป เมื่อลูกค้าเลือกแล้ว ไอ้โซ่ก็จะนำรูปลูกค้า ราคาที่ดีลพร้อมโปรไฟล์มาให้พวกผมดู ซึ่งถ้าหากว่าพวกผมไม่ถูกใจก็สามารถปฏิเสธได้ทันที (โซ่: @ฉลาม@วาฬ แนบไฟล์) (อู๋: ช่วงนี้ไอ้หลามมันรับเหรอวะ) (โซ่: ใครก็ได้สองคนนี้) (มอส: ไอ้เรซไม่รับยาวนะ) (เรซ: @มอส พ่องตาย) (ฉลาม: กูเอา @โซ่) (โซ่: เค) (มอส: @เรซ ตื่นแล้วก็เข้ามาหากู) ผมกดออกจากแอพพลิเคชัน ขี้เกียจจะตอบ ยังไม่ทันที่จะได้วางสมาร์ทโฟน หน้าจอก็ปรากฏเบอร์แม่ของผม “ครับ” (นึกว่าจะไม่ได้คุยซะแล้ว แสดงว่าวันนี้แม่โชคดี) “โทรมาก็เหน็บเลยนะครับ” (เหน็บสิ มีลูกชายก็เหมือนไม่มี) “ไม่มีได้ไงครับ ทรัพย์สินของแม่เรซยังต้องการอยู่” (อย่ามากวนแม่นะไอ้หมา เราเคยห่วงแม่บ้างไหม) “ห่วงสิครับ แต่ว่าแม่มีลูกสาวคอยดูแลอยู่แล้ว เรซกลับไปก็เป็นตัวป่วนเพิ่มโรคให้แม่มากกว่า” (คิดแบบนี้ไงแม่ถึงไม่เคยได้เห็นหน้าสักที) “แม่แค่อยากให้เรซกลับบ้านทานข้าวสักมื้อนอนค้างสักคืนใช่ไหมครับ” ผมก็เดาจากที่แม่ของผมเคยใช้วิธีพูดแบบนี้ (แม่ก็อยากเห็นหน้าลูกภายในวันสองวันนี้อยู่หรอกนะ อยากให้ลูกมาหาที่บ้านบ้าง แม่คิดถึง) “งั้นเดี๋ยวเย็นนี้เรซไปทานข้าวเย็นด้วยนะครับ” (ไม่ต้องหรอกลูก) “อ้าว ยังไงครับแม่” (คุณยายบ่นคิดถึงลูกน่ะ แวะไปบ้านสวนหน่อยนะ แล้วถ้ามีเวลาค่อยแวะมาหาแม่) “อ่อ ครับ ได้ครับ” (วันเสาร์นี้นะเรซ อย่าผิดนัดคุณยาย อย่าปล่อยให้ผู้ใหญ่รอ) “รู้แล้วครับ เรซไม่ใช่เด็กแล้วนะแม่” (รู้แล้วก็ดี งั้นก็รู้ไว้ด้วยนะว่าคุณยายแก่แล้ว พยายามอย่าขัดใจคุณยายนะลูก) “ครับแม่ เดี๋ยวเรซจะทำตามที่ยายบอกทุกอย่างเลยครับ” (ดีมาก แม่รักเรซนะลูก อย่าทำให้คุณยายผิดหวังน้า) แม่ผมกดวางสาย ผมมานั่งย้อนคิดคำพูดแม่ คืออะไรจะย้ำขนาดนั้นไงครับ ก็แค่ไปเยี่ยมยาย ก็แค่ยายคิดถึง ทำไมต้องย้ำอย่างกับว่าจะมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นกับชีวิตของผม