Bad love รักร้ายนายโคตรเถื่อน

หากถามหาจุดเริ่มต้น ก็ต้องเริ่มเล่าวันแรกที่เราเจอกัน ฉันยังจำเรื่องราววันนั้นได้ดี หากถามว่าย้อนเวลากลับไปได้จะเสียใจไหมที่เข้าหาเขาก่อน ไม่ ไม่เสียใจเลย แล้วถ้าย้อนกลับไปได้ฉันก็ยังจะเข้าไปทักเขาเหมือนเดิม แต่ฉันจะพูดทุกอย่างจะรั้งทุกทางเพื่อให้เขาไม่ไปลำปาง ฉันจะทำทุกวิธีเพื่อให้เขาไม่ต้องรู้จักผู้หญิงคนนั้น ผู้หญิงที่ทำให้ความสัมพันธ์ของเราสองคนลงเอยแบบนี้... "เฮ้ นายชื่ออะไรอะ เราชมพูพรรณนะ" ฉีกยิ้มกว้างให้ผู้ชายตรงหน้าที่ฉันรู้สึกถูกชะตา ทั้งที่ฉันไม่ชอบทักใครก่อน แต่เขามีบางอย่างดึงดูดให้ฉันอยากอยู่ใกล้ ๆ อาจจะเพราะเขาดูโดดเดี่ยวหรือเปล่านะ "เราภูผา ยินดีที่ได้รู้จักนะชมพูพรรณ" ผู้ชายตรงหน้ายิ้มให้ฉัน เป็นรอยยิ้มที่ทำให้ฉันรู้สึกหัวใจเต้นแรง เขาดูน่ารักดี "ภูผามีเพื่อนหรือยัง ถ้ายังไปอยู่กับกลุ่มพรรณไหม" ฉันเห็นเขานั่งเหงา ๆ อยู่คนเดียวถึงได้เข้ามาทัก "เพื่อนพรรณจะยอมคบกับภูเหรอ ภูสภาพแบบนี้ไม่น่าจะมีใครอยากคบภู" เขามองไปทางกลุ่มเพื่อนของฉัน เพื่อนที่ฉันเพิ่งจะรู้จักได้ไม่กี่ชั่วโมง "งั้นภูให้พรรณเป็นเพื่อนได้ไหม พรรณจะมาอยู่กับภูเอง" หนึ่งเพราะรู้สึกสงสารที่เขาดูโดดเดี่ยวไม่มีใครเข้ามาคุยด้วย สองก็เพราะรู้สึกว่าอยากอยู่ใกล้ ๆ ผู้ชายที่มีแรงดึงดูดบางอย่าง เหมือนว่าฉันเคยรู้จักกับเขามาก่อน "ถ้าพรรณไม่รังเกียจ ภูยินดีมากเลยครับ" เขาในชุดนักเรียนชายม.ปลาย เขากำลังยิ้มให้ฉัน เขาดูน่ารักดี หน้าตาก็จัดว่าหล่อ แต่น่าเสียดายที่เขาใส่แว่นใหญ่ ๆ กลบความหล่อบนใบหน้า ตั้งแต่วันนั้นที่ฉันเข้าไปทักเขาเราก็กลายเป็นเพื่อนสนิทกันเรื่อยมา เราอยู่กันแค่สองคนเพราะไม่มีใครอยากคบภูผาที่เป็นเด็กเนิร์ด ซึ่งฉันไม่สนใจเพราะในสายตาฉันภูผาเป็นผู้ชายแสนดี เขาอ่อนโยน น่ารักและอ่อนต่อโลก เขาหน้าตาหล่อ แต่เขาชอบปกปิดด้วยการแต่งตัวเชย ๆ ทำตัวไม่น่ามอง ฉันไม่รู้ว่าทำไมเขาทำแบบนั้น ฉันไม่อายที่เขาแต่งตัวแบบนั้น ฉันสามารถใช้ชีวิตร่วมกับเขา แต่ฉันไม่ชอบที่มีคนมองเขาด้วยสายตาขบขัน เขามีดีทำไมเขาโดนเยาะเย้ย ฉันจึงพยายามปรับเปลี่ยนลุคของภูผาใหม่ เพื่อให้คนอื่นไม่นินทาเขา ภูผายอมฉันทุกอย่าง ขอแค่เป็นสิ่งที่ฉันอยากทำเขายินดีตามใจฉัน เราเริ่มด้วยการตัดผมทรงใหม่ ต่อด้วยการแต่งตัวแล้วก็เปลี่ยนจากใส่แว่นมาใส่คอนแทคเลนส์ นั่นก็เลยทำให้ความหล่อของเขาค่อย ๆ เปิดเผยต่อหน้าคนอื่นทีละนิด กระทั่งเขาเป็นคนที่หล่อมาก เพราะภูผาให้ฉันเป็นที่หนึ่งในชีวิตของเขา ทุกเรื่องของเขาฉันต้องมาก่อนเสมอ ฉันหลงรักภูผา หลงรักทุกสิ่งที่เขาทำให้ฉัน หลงรักความน่ารัก หลงรักความอ่อนโยน หลงรักการเอาใจใส่ แม้ใครต่อใครจะเข้ามาจีบฉันก็ไม่สนใจ ฉันต้องการเพียงแค่ภูผาคนเดียวเท่านั้น ฉันอยากอยู่กับเขาตลอดไป ทว่าตลอดไปของเรามันไม่มีจริง... หลายปีต่อมา "ภูวันนี้ไปส่งพรรณที่ห้องได้ไหม พรรณไม่ได้เอารถมา" เอ่ยถามเพื่อนสนิทที่ตอนนี้เขาเริ่มเปลี่ยนไป ภูผาวันนี้ไม่เหมือนวันวาน ฉันที่เคยเป็นที่หนึ่งเสมอตอนนี้ไม่ใช่อีกแล้ว "แป๊บนะพรรณ" ภูผานั่งกดโทรศัพท์มือถือ สักพักเขาก็เงยหน้าขึ้นมาตอบฉัน "วันนี้นาถจะไปห้างภูคงไปส่งพรรณไม่ได้ ขอโทษนะ" "ไม่เป็นพรรณเข้าใจ พรรณไม่สำคัญต่อใจของภูแล้ว" ฉันลุกจากเก้าอี้ เดินออกมาเลย ไม่มีหรอกนะที่ภูผาจะง้อฉันเหมือนแต่ก่อน ไม่มีแล้วคำว่าที่หนึ่งของเขา ภูผาเปลี่ยนไปตั้งแต่นาถฤดีเข้ามา ความสำคัญของฉันในใจภูผาก็น้อยลงเรื่อย ๆ ฉันรักภูผา ฉันรักมานาน ฉันดูแลเขาอย่างดีเหมือนเขาดูแลฉัน ฉันรักเขาก่อนที่เขาจะเจอกับนาถฤดีด้วยซ้ำ แต่ฉันไม่กล้าพอที่จะบอกเขา เพราะเขาสำคัญมากฉันถึงได้กลัว กลัวว่าถ้าหากพูดออกไปเราสองคนจะไม่เหมือนเดิม เพราะความกลัวทำให้ฉันเป็นได้แค่เพื่อนสนิท อย่างที่บอกเราอยู่กันสองคนมาตลอดตั้งแต่มัธยมปลาย พอจบมัธยมปลายเราทั้งคู่ตกลงมาเรียนต่อที่ลำปาง ภูผาชอบธรรมชาติเขาอยากอยู่ที่ลำปาง ฉันตามติดมาด้วยทั้งที่ไม่ได้ชอบอะไรที่ลำปางนัก ที่มาก็เพราะมีภูผา ภูผาอยากมาฉันก็เลยแกล้งชอบเหมือนเขาเราจะได้มาด้วยกัน ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยของเราเรียบง่ายมาก เราทั้งคู่เหมือนแฟนกัน ใครต่อใครในมหา’ลัยก็เข้าใจแบบนั้น ฉันเองก็ไม่ปฏิเสธเพราะว่าฉันอยากเป็นเขาและไม่อยากเขาไปเป็นแฟนคนอื่น ทว่าเพื่อนสนิทก็เป็นได้แค่เพื่อนสนิทเท่านั้น ในที่สุดความสัมพันธ์ที่ฉันถนอมมาอย่างดีก็ถูกแย่งไป ผู้หญิงคนนั้นชื่อนาถฤดี เมื่อไม่กี่เดือนก่อนเธอเข้ามาแทรกกลางระหว่างฉันกับภูผา ฉันไม่ยินดีที่เธอเข้ามาตีสนิทกับภูผาและไม่ยินดีที่ภูผาดูชอบเธอมาก รอยยิ้มที่ภูผาเคยมีให้ฉันเพียงคนเดียวมาตลอดเริ่มมีให้เธอ และมันเริ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ จนฉันไม่สำคัญในสายตาของภูผาอีกต่อไป ฉันเกลียดนาถฤดี ฉันอยากให้เธอเลิกยุ่งกับเราสองคน แต่ด้วยความที่ฉันรักภูผา อยากเห็นเขามีความสุข ฉันก็เลยทำอะไรไม่ได้ เพราะภูผาบอกฉันว่าเขารักนาถฤดี ในเมื่อเขารักเธอและตกลงเป็นแฟนกับเธอแล้วฉันจะทำอะไรได้ล่ะ ไม่รู้เลยว่าพวกเขาไปเป็นแฟนกันตั้งแต่เมื่อไหร่ วันเวลาผ่านไปกระทั่งฉันเรียนจบ ฉันถูกภูผาทอดทิ้งฉันใช้ชีวิตเพียงลำพังที่คอนโดในเมืองลำปาง ภูผาไม่สนใจฉัน เขาทุ่มความสนใจไปที่นาถฤดี ผิดจากฉันที่ยังสนใจเขา เขาแลเขาในตอนที่นาถฤดีไม่อยู่ กลายเป็นว่าตอนนี้มีเพียงฉันที่เหมือนเดิม เรียนจบภูผาขอเงินที่บ้านมาซื้อที่ทำไร่ชา เหตุผลที่เขาทำแบบนั้นก็เพราะนาถฤดีอยากทำ ภูผาตามใจนาถฤดีมาก เขารักเธอมาก ยิ่งเขารู้ว่านาถฤดีเป็นเด็กกำพร้าไม่มีพ่อแม่และญาติที่ไหนอีก ภูผาจะทุ่มรักให้เธอ เขารักเธอมากมาย ให้เธอทุกอย่าง เขารักเธอจนฉันรู้สึกอิจฉา ทว่าระหว่างที่ภูผาตั้งหน้าตั้งตาสร้างไร่ชาเพื่อคนรัก นาถฤดีกลับคบชู้สู่ชายและคนที่เธอคบคือพี่ชายของฉันที่เดินทางมาทำธุระที่เมืองลำปาง นาถฤดีทรยศความรักของภูผา