Bad love คู่หมั้นสารเลว

​ "ตั้งใจเรียนนะหมวยเล็ก" แม่ใหญ่เอ่ยพลางลูบหัว "ค่ะ ครั้งนี้หมวยจะไปในชื่อของลูกหว้าจริง ๆ" พูดและสวมกอดแม่ใหญ่ "ครั้งนี้ป๊าจะไม่ตามใจแล้วนะ คนของเราจะตามติดหมวยตลอด" ป๊าที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเอ่ย "ไม่เอาป๊า หมวยอยากอยู่เงียบ ๆ ไม่อยากเป็นจุดสนใจของใคร" ฉันรีบค้านเพราะไม่เห็นด้วยกับคำสั่งของป๊า "งั้นก็ตามเงียบ ๆ ไม่แสดงตัว ตกลงตามนี้ห้ามต่อรอง" ป๊าตัดบทแบบนี้ฉันก็ต่อรองได้ไงล่ะ "กันต์จะช่วยดูให้นะป๊า ยังไงกันต์ก็ยังที่นั่นอยู่" เฮียกันต์พี่ชายคนเดียวของฉันเสนอตัว "ไม่เอาเฮีย เฮียห้ามรู้จักหมวย คนเขารู้กันทั่วมหาลัยว่าเฮียเป็นใคร หมวยไม่อยากวุ่นวาย" อันนี้ฉันก็ไม่เห็นด้วยเหมือนกัน "หมวยเล็กครับที่เฮียทำเพราะเฮียเป็นห่วงไม่อยากให้ประวัติซ้ำรอย" เฮียกันต์ยกเรื่องเมื่อครั้งอดีตขึ้นมาอ้าง แบบนี้ไม่ได้แล้วฉันจึงต้องหาคนเข้าข้างและคนนั้นก็คือแม่ใหญ่ "แม่ใหญ่ขา เฮียพูดเรื่องนี้อีกแล้วลูกหว้าเสียใจ" "กันต์ไหนบอกจะไม่พูดเรื่องนี้ไง แล้วอีกอย่างหมวยเล็กก็เปลี่ยนไปแล้ว น้องฌอห์ณก็โตขึ้นทุกวัน แม่ว่าเราควรหยุดพูดถึงเรื่องนี้" นั่นไงแม่ใหญ่ดุเฮียกันต์แล้ว สม ใครบอกให้งัดเรื่องเก่าขึ้นมาพูดล่ะ "ใช่ค่ะ หมวยเปลี่ยนไปแล้ว มันไม่มีพริตาแล้วค่ะ ผู้หญิงโง่ ซื่อบื้อ อ่อนต่อโลกคนนั้นมันตายไปแล้ว มีแต่ลลิตาที่เข้มแข็งไม่ยอมใคร ร้ายมาร้ายกลับ" พูดด้วยใบหน้าเชิด ๆ "ไม่ หมวยเล็กยังคงหลงเหลือความเป็นพริตาอยู่ เพราะถ้าเป็นลลิตาจริงจะต้องเปิดเผยตัวเองว่าเป็นลูกสาวมาเฟียนักธุรกิจใหญ่ของเมืองไทย" เฮียกันต์ท้วงอีกแล้ว เฮียไม่ยอมจบไง "เฮีย...ก็หมวยยังไม่พร้อมไง หมวยไม่ชอบที่ใครก็คบกับหมวยเพราะหมวยเป็นคุณหนูของบ้านบดิณสกุลและเป็นหมวยเล็กแก๊งมังกรทอง หมวยแค่อยากเป็นคนธรรมดา" "แล้วคนธรรมดามันเป็นยังไงอะ บทเรียนก็มีแล้วนะ เฮียเบื่อที่จะพูดกับหมวยเล็กแล้ว อยากทำอะไรก็ทำ แต่ถ้ามีอันตรายมาถึงตัวหมวยเล็กเมื่อไหร่เฮียจะจัดการเอง จะไม่ฟังอะไรทั้งนั้น จำไว้" เฮียกันต์พูดจบก็เดินขึ้นห้องไปแล้ว ก็รู้ว่าเป็นห่วง แต่ฉันก็อยากใช้ชีวิตธรรมดาทำไมเฮียไม่เข้าใจลูกหว้าบ้างนะ "แล้วนี่จะไปอยู่คอนโดใช่ไหม" ป๊าถามขึ้นเมื่อทุกอย่างเงียบลง "ใช่ค่ะป๊า แต่หมวยก็จะกลับมาบ้านบ่อย ๆ ค่ะ ยังไงหมวยก็คิดถึงตี๋น้อย หรือหมวยจะไม่เรียนดีจะได้ไม่ห่างตี๋น้อย" ฉันออกความคิดเห็นเพราะใจจริงก็ไม่ได้อยากจะกลับไปเรียน "พอเลยลูกหว้า ไปเรียนเลยอีกนิดเดียวก็จบแล้ว ถ้าคิดถึงตี๋น้อยก็ค่อยมาหา" จบเลย แม่ใหญ่ไม่เห็นด้วยทุกอย่างก็จบ "ใช่ ไปเรียนให้จบ เรียนจบจะต้องแต่งงาน" นี่ป๊ากำลังพูดอะไรเนี่ย "ฮะ! แต่งงานอะไรป๊า ใครจะมาสนใจหมวย" "คู่หมั้นหมวยไง" ป๊าพูดด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง เรื่องจริงแน่เลย "หมวยเนี่ยนะมีคู่หมั้น" เป็นไปไม่ได้ ถ้ามีคู่หมั้นทำไมฉันไม่รู้ตัว "ใช่คู่หมั้น หมวยกับตี๋ใหญ่หมั้นกันตั้งแต่เด็ก ๆ แล้ว" ป๊ายิ้มอย่างภูมิใจ ว่าแต่ตี๋ใหญ่ที่ไหนอีกล่ะ "ป๊า ป๊าคิดว่าตี๋ใหญ่บ้าบออะไรของป๊าจะรับหมวยได้เหรอ ป๊าก็รู้ว่าลูกสาวป๊าผ่านอะไรมา จะจับหมวยใส่ตะกร้าล้างน้ำเหรอ" "จะต้องรับให้ได้เพราะมันคือข้อตกลงตั้งแต่บรรพบุรุษ ผู้ใหญ่เขาคุยกันแล้วยังไงก็ต้องแต่ง หมวยไม่ต้องกังวลทำตัวน่ารัก ๆ ก็พอ" คำตอบที่เด็ดขาดของป๊าทำฉันน้ำตาเอ่อคลอ ไม่สิ ฉันไม่เอาแบบนี้ "แม่ใหญ่ แม่ใหญ่ขาลูกหว้าเสียใจ ฮึก ฮึก ป๊าบังคับลูกหว้าค่ะ ลูกหว้าไม่อยากแต่งงาน แม่ใหญ่ช่วยลูกหว้านะคะ" คนเดียวที่จะช่วยฉันได้คือแม่ใหญ่ "คุณคะ คุ…" "หยุดเลยนิภา เรื่องนี้ผู้ใหญ่เขาคุยกันมานาน เราทำอะไรไม่ได้ ถือว่าทำเพื่อป๊าสักครั้งนะหมวยเล็ก" ยังไม่ทันที่แม่ใหญ่จะพูดอะไร ป๊าก็ตัดบทอีกเช่นเคย สีหน้าที่จริงจังของป๊าฉันจะพูดอะไรได้ "พูดขนาดนี้คงจะทำอะไรไม่ได้แล้วใช่ไหมคะ ฮือ ๆ" ที่ทำได้มีเพียงตัดพ้อ ก็หวังว่าป๊าจะเห็นใจฉัน ลลิตา บดิณสกุล คือชื่อของฉัน หรือที่ใครหลายคนเรียกกัน ลูกหว้า หมวยเล็ก คุณหนู อยู่ที่ว่าใครเป็นคนเรียก ฉันอายุ 23 ปี เป็นลูกเมียน้อยค่ะ ฉันเป็นลูกสาวของหัวหน้าแก๊งมาเฟียที่ค่อนข้างมีอิทธิพล มาเฟียเขาไม่เคร่งเรื่องมีเมียหลายคน แม่ของฉันเป็นผู้หญิงธรรมดา ไม่ได้ร่ำรวย ฐานะแตกต่างจากป๊ามาก ๆ แม่เคยเล่าให้ฟังว่าเจอกับป๊า ตกหลุมรักป๊า ตกลงคบกัน แต่แม่มารู้ทีหลังว่าป๊าแต่งงานแล้ว แม่เสียใจมากที่ป๊าโกหกเหมือนหลอกให้แม่รัก แม่จึงตัดสินใจจะเลิกยุ่งกับป๊า แต่ป๊าไม่ยอมเพราะป๊ารักแม่เหมือนกัน ป๊าจึงไปขอคุณหญิงนิภาว่าจะเอาแม่มาอยู่ในบ้าน ซึ่งแม่ของฉันเล่าว่าคุณหญิงนิภาดีกับแม่ของฉันมาก ท่านทั้งสองรักกันเหมือนพี่น้อง อยู่ด้วยกันเรื่อยมากระทั่งแม่ใหญ่ตั้งท้องเฮียกันต์ ต่อมาแม่ก็ตั้งท้องฉัน แม่ทั้งสองช่วยกันเลี้ยงเราสองคนจนโต ฉันกับเฮียรักกันดีมาก เฮียคอยดูแลฉันตลอดไม่รังเกียจที่ฉันกับแม่มาแย่งความรักจากป๊า ทุกอย่างในชีวิตฉันมีความสุขมากมีครอบครัวที่น่ารัก มีป๊า มีแม่ที่รักและเอ็นดูฉันถึงสองคน มีพี่ชายคอยปกป้อง แต่คนเราอะจะมีความสุขตลอดไปได้ยังไง ถ้าหากเป็นแบบนั้นจริง ๆ ฉันคงเป็นลูกรักของพระเจ้าอะ ซึ่งฉันไม่ใช่ลูกรักของพระเจ้า ตอนที่ฉันอายุ 15 ปีแม่ของฉันล้มป่วย ตรวจเจอโรคร้ายในตอนที่สายแล้ว ต่อให้ป๊ามีเงินมากมายแค่ไหนก็ยื้อชีวิตแม่ของฉันไว้ไม่ได้ ไม่นานแม่ก็จากไปด้วยโรคมะเร็งสมองระยะสุดท้าย ฉันเสียใจอยู่นานมาก ไม่ได้สนใจคนรอบข้างรู้สึกเหมือนอยากตามแม่ไป กระทั่งฉันเห็นแม่ใหญ่ตรอมใจ และสาเหตุมาจากฉัน เพราะฉันไม่สดใสร่าเริงเหมือนเดิมจึงทำให้แม่ใหญ่เป็นทุกข์ เมื่อเห็นแม่ใหญ่เศร้าเพราะฉันฉันก็รู้สึกผิดมาก แม่ฉันคอยบอกฉันเสมอว่าแม่ใหญ่เป็นคนดี เป็นคนใจกว้างและแม่ใหญ่รักฉันเหมือนลูก ฉันต้องกตัญญูห้ามทำให้แม่ใหญ่เสียใจ เพราะถึงคำพูดของแม่ ไม่อยากทำให้แม่ผิดหวัง ฉันจึงพยายามกลับมาทำตัวร่าเริง สดใสเพื่อแม่ใหญ่ซึ่งมันก็ไม่ใช่เรื่องง่าย ต้องใช้เวลา แต่ดีที่คนในครอบครัวพร้อมโอบอุ้มความรู้สึกของฉัน ฉันเป็นคุณหนูแสนซื่อ แทบจะไม่มีเพื่อนเลยเพราะป๊าหวงมาก คงเพราะฉันเป็นลูกสาวป๊าจึงหวงฉันมากกว่าเฮียกันต์ที่เป็นผู้ชาย ลูกสาวคนเดียวจะมีอันตรายไม่ได้ ทุกอย่างต้องดีที่สุด แต่ด้วยความที่ว่าแม่ของฉันเป็นเพียงผู้หญิงที่ใช้ชีวิตธรรมดา ฉันเลยอยากจะใช้ชีวิตแบบที่แม่เคยใช้ ตอนฉันเข้ามหาวิทยาลัยฉันขอป๊าไปอยู่หอพักและห้ามให้คนติดตาม ฉันให้เหตุผลกับป๊าไปว่าอยากลองใช้ชีวิตแบบแม่ดูบ้าง อยากมีเพื่อนที่คบฉันแบบจริงใจ ไม่ใช่คบเพราะฉันเป็นลูกคุณหนูบ้านบดิณสกุล ฉันอยากเปิดโลกกว้าง ฉันอ้อนวอนป๊าอยู่นาน นานมาก ๆ เลยล่ะ นานจนฉันเกือบท้อ แต่ในที่สุดก็สำเร็จสุดท้ายป๊าก็ตกลง ป๊าอนุมัติเพราะฉันนี่แหละที่เอาแต่ใจ ป๊าไม่เห็นด้วยกับเรื่องที่ฉันขอแต่เพราะอยากให้ฉันที่เสียแม่ไปมีความสุขป๊าจึงยอม แต่มีข้อแม้ว่าจะต้องเรียนมหาวิทยาลัยที่ป๊ามีหุ้นส่วนอยู่ ซึ่งฉันก็โอเคเลย ขอแค่ได้ไปใช้ชีวิตธรรมดาก็พอ ฉันใช้ชื่อ พริตา เดชเดชา นามสกุลของแม่บ้านคนหนึ่ง ชีวิตของพริตาเริ่มต้นขึ้นหลังจากมหาวิทยาลัยเปิด แต่ใครจะรู้ว่าชีวิตของฉันในชื่อพริตาจะเจอกับบทเรียนราคาแพงที่เปลี่ยนชีวิตของฉันไปตลอดกาล