“หนูยังไม่โดนทิ้ง! หนูวิ่งหนีออกมาก่อนที่พี่เขาจะทิ้งหนู! มันไม่เห็นจะดูซับซ้อนเลย แค่เอาแส้ฟาดคน พี่สองคนสอนหนูได้แน่ หนูรู้” สาวน้อยโพล่งออกมา “เออ... หนูคะ คือว่า... พี่ว่า... เรื่องพวกนี้มันสอนกันยากนะ ถ้าหนูไม่ชอบก็คือไม่ชอบ เปลี่ยนจากเรียนรู้ เป็นเรียกบอยส์สักคนมาฮีลใจดีกว่าไหมคะ? หรือจะให้พวกพี่ช่วย แบบที่ว่า... หาคนใหม่มาแทนคนเก่า จะได้ลืมความปวดร้าวไว ๆ พวกพี่ทำให้ได้นะคะ แบบที่ว่า...เป็นผัวคืนเดียว ดีไหมจ๊ะเมียจ๋า?” ธามถามเธอสียงหวาน ลอยด์กลอกตามองบน ละเหี่ยกับความใจดีไม่เข้าท่าของไอ้ธาม ปัง! “อย่ามาเรียกหนูว่า ‘เมียจ๋า’ ! ต่อไปนี้พวกพี่ต้องเรียกหนูว่า ‘นายหญิง’ !” ขวัญข้าวก้มตัวลงตบโต๊ะดังปัง! พร้อมประกาศกร้าวทันที ตายห่า! ยัยตัวเล็กนี่มันเป็นบ้าหรือไงวะ?! ลอยด์สะดุ้งเพราะเสียงตบโต๊ะแล้วมองสาวน้อยน่ารักด้วยความประหลาดใจ ไม่มีคุณสมบัติของดอมเลยสักนิดแล้วจู่ ๆ เสือกอยากมาแสดงตัวเป็นดอมของกูกับไอ้ธามเนี่ยนะ!?

ดรัลพรตกใจและตกตะลึง เธอตัวแข็งขยับไม่ได้ ถึงจะคิดตะโกนให้คนช่วยก็คงไม่มีใครมาช่วยเธอในตอนนี้ “คุณธีร์... ทำอะไรคะ?” เธอควบคุมสติอารมณ์แล้วถามเขา เกรงว่าถ้าปัดมือเขาออกแล้วโวยวาย ผู้ป่วยที่มีสมองผิดปกติอย่างธีร์อาจอาละวาดและทำให้เหตุการณ์เลวร้ายลงได้ “ก็ธีร์หิวนม ธีร์อยากกินนมจากเต้า ธีร์เคยเห็นในทีวี เวลาแม่ให้นมน้อง เขาก็ให้นมจากเต้ากันทั้งนั้นแหละ ในเมื่อพี่ดื้อจะมาดูแลธีร์ ก็ต้องป้อนนมจากเต้าให้ธีร์ด้วย” เขาตอบแล้วยิ้มอย่างซื่อบริสุทธิ์ ดรัลพรเสียวสันหลังวาบ ตัวแข็งทื่อเหมือนโดนแช่แข็ง ยิ่งมือใหญ่ของคุณธีร์เกาะกุมเต้าของเธอแล้วบีบเฟ้นไปมาเธอยิ่งตื่นตระหนก โอ๊ย! ที่บ้านนี้เขาเปิดทีวีช่องไหนให้เด็กสามขวบดูกันเนี่ย เด็กถึงอยากกินนมจากเต้าได้ ดื้ออยากจะบ้าตายวันละสามหน!

“ว่ายังไงผักต้ม? หนูจะยอมเป็นเมียหลวงของอาโจวต่อหรือยอมเป็นเมียเดียวของพวกเฮีย? เป็นเมียพวกเฮียไม่แย่นะคะผัก ถ้าได้หนูมาเป็นเมียพวกเฮียจะเลียให้ล้มเลยแหละ” พันทวีกล่อมน้องแล้วหันไปส่งยิ้มแฝงความหมายให้สาวน้อย “ตะ... ตะ... แต่... อย่างพวกเฮียน่าจะมีผู้หญิงมาต่อแถวให้เลือกเป็นเมียเยอะแยะ พวกเฮียจะมาเอาแม่หม้ายอย่างหนูไปเป็นเมียทำไมถ้าไม่มีสมบัติมาล่อ?” ผลดาถามน้ำเสียงเต็มไปด้วยความงุนงง “ผักต้ม... หนูจำได้ไหมตอนเป็นเด็กหนูเดินตามอาโจวตลอด เวลาที่อาโจวยังไม่มาหรือยุ่งอยู่กับอย่างอื่นหนูถึงจะเดินมาเล่นกับพวกเฮีย พออาโจวเรียก หนูก็วิ่งไปหาทันที ไม่เคยสนใจพวกเฮียเลย...” พันทวีพูดถึงความหลัง ผลดาก้มหน้าลงมองพื้น พอเฮียเชียนพูดเธอถึงรู้สึกว่าเธอเป็นเด็กผู้หญิงที่ใจร้ายเอามาก ๆ “ตอนนี้ถึงเวลาที่พวกฉันต้องเอาคืนบ้างแล้ว ต่อไปนี้เวลาพวกฉันเรียก เธอต้องมา ถึงเธอจะคุยกับเฮียโจวอยู่ เธอจะนอนหลับอยู่ หรือเธอจะทำอะไรอยู่ก็ตาม ถ้าผัวเรียกเมียก็ต้องมา เข้าใจไหม?” ทวิชก้มใบหน้าหล่อใสคล้ายนักร้องเกาหลีลงมาใกล้กับใบหน้าน้อยของหญิงสาวแล้วเชยคางเธอให้แหงนเงยขึ้นมองเขา

“ไอ้พวกจิตสกปรก ไอ้พวกไม่มีมารยาท ไอ้พวกวิปริต ไอ้พวกกักขฬะ ไอ้พวกหื่น ไอ้พวกดูถูกผู้หญิง ไอ้เลว ไอ้นิสัยเสีย ไอ้บ้ากาม ไอ้... ไอ้... ไอ้...ไอ้กระทะเทฟลอน” สาวน้อยก้มหน้าแล้วเรียงร้อยถ้อยคำด่าออกมายาวเหยียด ถึงแม้เสียงของเธอเบาหวิวแต่ก็น่าจะได้ยินกันทั่วคันรถ “หือ? น้องว่าอะไรนะครับ?” พุฒทำเป็นถามทั้งที่ได้ยินเต็มสองหู “ฉันบอกว่าไอ้บ้ากาม! นิสัยเสีย ผู้ชายดี ๆ ที่ไหนเขาเอาผู้หญิงมาพูดกันแบบนี้ กินในที่ลับ ไขในที่แจ้ง” เด็กสาวเงยหน้าขึ้นมาพูดเสียงดังเพราะทนอัดอั้นไม่ไหว “มันก็จริง พวกฉันมันเลวร้าย ไม่ได้เป็นพระเอกแสนดีแบบแฟนเธอนี่ ชื่ออะไรนะ? ไอ้ดิปเหรอ? สรุปมันมีชู้แล้วเธอเข้าใจผิดถึงกับต้องมาตามราวีถึงเพนต์เฮาส์ของพวกฉันเลยนี่นา แบบนี้มันก็คงเป็นไอ้บ้ากาม ไอ้หื่น ไอ้ดูถูกผู้หญิง แล้วก็... ไอ้... ไอ้... ไอ้อะไรนะ อันสุดท้ายอะ?” พาฬที่กำลังขับรถเลี้ยวเข้าประตูมหาวิทยาลัยถามเธอ “ไอ้กระทะเทฟลอน” พุฒยิ้มแล้วต่อให้

“และเบก็บอกว่าเบไม่ได้รักพี่...” สาวน้อยพูดต่อเสียงเบาเหมือนรู้สึกผิด ศึกรบยักไหล่อีกครั้ง “พี่ไม่สนไง ถึงเบบี้จะรักไอ้ไคแต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีใจให้พี่ ถ้าไม่มีใจเลยสักนิดเบบี้จะยอมนอนให้พี่ทำเหมือนเมื่อกี้ไหม?” เขาถามยิ้ม ๆ ก็จริงของเขา เธอรู้ตัวเองดีที่สุดว่าเธอไม่ใช่คนง่าย... ง่ายก็แต่กับเขานี่แหละ... อ้อ... และกับพี่ไคอีกคน สาวน้อยนิ่งคิดอยู่นานว่าทำไมตัวเองถึงต้องยอมเขาขนาดนี้ด้วย “เบว่า... เบอาจจะยอมพี่โซแค่เพราะตอนนี้เบมีพี่ไคกลับเข้ามาในชีวิตของเบ เบอาจจะอยากหาใครสักคนมาช่วยคานอำนาจของพี่ไคในใจของเบ และคนคนนั้นก็คือพี่โซ ถ้าพี่ได้ยินอย่างนี้แล้วพี่จะเสียใจไหม?” เธอตอบตามตรงหลังจากพิจารณาความคิดของตัวเองดีแล้ว ศึกรบยักไหล่อีกครั้ง “เสียใจเรื่องอะไร? พี่แค่อยากให้เบบี้หันมามองพี่ ให้โอกาสพี่ ซึ่งพี่ก็ได้โอกาสนั้นแล้วพี่ต้องเสียใจเรื่องอะไร?” เขาถามเธอกลับ “ก็... เสียใจที่เบใช้พี่เป็นเครื่องมือให้ตัวเองไม่สนใจพี่ไค เบร้ายกับพี่นะ” หลังจากมีสัมพันธ์ที่เรียกได้ว่า ‘ลึกซึ้ง’ กันได้เพียงครู่เดียว สาวน้อยก็ใจอ่อนให้เขาแล้ว “ถ้าไม่ใช่พี่แต่เป็นคนอื่นเบจะยอมให้เขามาคานอำนาจไอ้ไคในใจเบไหมล่ะ?” กนากานต์ส่ายหน้าพรืดแทนคำตอบทันที “นั่นก็แสดงว่าเบบี้ต้องมีใจให้พี่บ้างแหละ หนูถึงยอมให้พี่ทำขนาดนี้ ดังนั้นหนูไม่ต้องคิดมากว่าตัวเองจะร้ายกับพี่ พี่ไม่สนว่าความสัมพันธ์เริ่มต้นของเรามันจะร้ายไหม พี่อยากให้มันขึ้นต้นด้วยร้ายแต่จบด้วยรัก แค่นั้นก็พอ” เขาตอบเธอยิ้ม ๆ ก่อนจะลุกขึ้นมาจากเตียงแล้วดึงตัวสาวน้อยเข้ามาบดจูบดูดดื่ม

“ตอบพวกพี่มาได้หรือยังว่าน้องเหมือนกาแฟอะไร? ถ้าตอบถูกใจพวกพี่จะได้พิจารณาว่าจะให้ยืมเงินได้ไหม? ให้ยืมได้นานแค่ไหน? เอาอะไรค้ำประกันหรือตัวน้องจะแลกเงินได้ไหม?” ชนกชนเร่งเอาคำตอบจากปากเด็กสาว รุธิรานิ่งนึกอยู่ครู่นึกก่อนจะฉีกยิ้มออกมาแล้วตอบพี่ ๆ ไปด้วยความมั่นใจ “หนูรู้แล้วค่ะ! หนูแต่งตัวแบบนี้ พวกพี่เลยอาจไม่รู้ แต่หนูเหมือนลาเต้ค่ะ... หนูรสชาติมัน ๆ ไม่ขม และนมหนูเยอะมากค่ะ!” คำตอบของรุธิราทำเอาสองหนุ่มที่กำลังยกกาแฟของตัวเองขึ้นมาจิบถึงกับสำลักเลยทีเดียว “แค่ก! แค่ก! แค่ก! น้องว่าอะไรนะ?” ชนกชนวางแก้วกาแฟแล้วถามสาวน้อยทันที ในหัวจินตนาการภาพเธอตอนเปลือยเปล่าโชว์ร่างขาวเนียนอยู่บนเตียงเรียบร้อยแล้ว

“ทำไมผมต้องให้คุณดื่มเลือดด้วย? แล้วตั้ง 98 วัน ผมมิแห้งตายก่อนเหรอ?” ชลราชาถามเธอกลับเสียงกร้าว นี่ผมกะจะหิ้วเธอมากิน ทำไมดันกลายมาเป็นเธอจะกินผมเสียนี่? อ้อ... แล้วที่ว่าจะกินน่ะ... ‘กิน’ แบบที่ผู้หญิงผู้ชายเขากินกันนะ ไม่ใช่กินแบบที่เธอจะกินผม เธอวางแผนจะกินผมจริง ๆ นะเนี่ย ดูก็รู้แล้ว ยัยเด็กนี่สวยแต่โหดจริง ๆ จระเข้หนุ่มคิดในใจแล้วมองหน้าตาสวยจิ้มลิ้มของหญิงสาวตรงหน้าที่ขยับปากพูดแต่ละทีก็ดูน่ารักไปเสียทุกคำพูด

ไวน์ ชนะนาคา หนุ่มเพลย์บอย รูปหล่อ บ้านรวย มีความลับที่เขาไม่อาจเปิดเผยให้กับใคร... เขาเป็นครุฑ! แถมยังเป็นทายาทหนึ่งเดียวของตระกูลครุฑในเมืองใหญ่ เขาถูกหมั้นหมายให้แต่งงานกับยัยเด็กกะโปโลซอมพอ แม่นายน้อยจากเมืองเหนือที่กุมอำนาจบาร์ขนาดใหญ่ใจกลางกรุง ซอมพอ เด็กสาวอายุ 20 ปีเต็ม แต่ตัวกะเปี๊ยกจนคนมักคิดว่าเป็นเด็กวัยรุ่นอายุไม่เกิน 18 เธอจิ๋วแต่แจ๋ว ตัวเล็กใจใหญ่ เมื่อผู้ใหญ่หมั้นหมายเธอไว้ให้เจ้าครุฑตัวดี เธอก็ไม่ขัดศรัทธา จะทำลูกครุฑให้เขาสักตนหนึ่งจะได้จบ ๆ กันไป

พี่ ๆ ของจันทร์เจ้าเป็นมนุษย์หมาป่าหนุ่มหล่อพ่อรวย ความลับที่มนุษย์สาว ๆ ไม่เคยรู้แต่พวกมนุษย์หมาป่าตัวเมียที่อยากดองกับทายาทหมาป่าสายหลักอย่างตระกูล ‘โภคาไพร’ ต่างรู้ดี ตอนพวกเขาเก็บเธอมาเลี้ยงใหม่ ๆ เธอยังไม่รู้ว่าทำไมถึงมีพวกผู้หญิงแวะเวียนมาหาพวกเขาอยู่บ่อย ๆ แต่ยิ่งโตเธอยิ่งรู้มากขึ้น ยิ่งเรียนก็ยิ่งเห็นโลกมากขึ้น ยิ่งดูหนัง อ่านหนังสือ เล่นอินเทอร์เน็ตเธอก็ยิ่งเข้าใจว่าทำไมพี่ ๆ ของเธอถึงมีผู้หญิงมาหาไม่เคยขาด โดยเฉพาะช่วงนั้น... ช่วงที่จะมีขึ้นปีละสองครั้ง ช่วงติดสัด!

เขาสองคนแบ่งปันคนรักของกันและกันมานับครั้งไม่ถ้วน รู้ดีว่าแต่ละคนชอบแบบไหน รู้ใจกันยิ่งกว่าใครทั้งโลก ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่อยู่ในอ้อมกอดของเพชรแท้คนนี้ ไม่ได้ตรงสเปกของเขาสองคนแต่อย่างใด ออกจะรูปร่างเล็กไปหน่อย หน้าตาดูหวานไปหน่อย และหากมาอยู่ในห้องนี้เพราะถูกมอมยาก็ดูออกจะซื่อบื้อไปหน่อย

มิลาดาหรี่ตามองชายหนุ่มหล่อเข้มที่ท่อนบนเปลือยเปล่าด้วยสายตาเคลือบแคลงสงสัย “เดินเข้ามานั่งใกล้ ๆ มีอะไรก็ว่ามา เวลากูมีน้อย” กันภัยพูดเสียงเรียบ สายตาล็อกเข้ากับมิลาดาและดูเหมือนสาวน้อยหน้าใสจะไม่ใคร่อยากตอบคำถามของเขานักเพราะเธอขมวดคิ้วแล้วปิดปากเงียบกริบ “เมื่อกี้เห็นพูดฉอด ๆ ถามหาคนแบบไม่เกรงใจ ตอนนี้ทำไมเงียบเสียล่ะ? มึงลืมเหรอว่าคนเขาพูดกันยังไง?” กันภัยถามต่อ พินิจพิจารณาสาวน้อยที่ตรงหน้าทีละส่วน หน้าตาเธอดูน่ารัก ปากนิดจมูกหน่อย ใบหน้าเล็กมน ดวงตาสีน้ำตาลแต่ผมสีดำขลับ ใต้ตาดูคล้ำเหมือนคนอดนอน ผิวเนื้อขาวอมชมพู ดูก็รู้ว่าเป็นลูกผสมไม่ใช่ไทยแท้แต่ตัวเล็กบาง อาจจะมีอกกับสะโพกที่ดูเต็มไม้เต็มมือแต่โดยรวมก็ยังถือว่าเป็นผู้หญิงตัวเล็กอยู่ดี และดูแล้วน่าจะอายุอ่อนกว่าเขาหลายปี “ไม่ได้ลืมการพูดแบบคนเขาพูดกันหรอกค่ะ แต่ไม่อยากพูดกับคนหยาบคาย เพิ่งเจอกัน ไม่มีเรื่องอะไรกันก็ขึ้นกูขึ้นมึงแล้ว หน้าตาก็หล่อดี แต่พอพูดออกมาความหล่อลดไปครึ่งหนึ่งเลยค่ะ” มิลาดาเดินไปใกล้เขาก่อนจะถอดกระเป๋าเป้ที่สะพายอยู่ด้านหลังออก วางลงแล้วทรุดตัวลงนั่งเบื้องหน้าของเขา ความตื่นตกใจที่เพิ่งเห็นเขาและสาวสวยอีกคนนัวเนียกันอยู่ลดลงไปมาก และถึงเขาจะดูดุดันแต่มิลาดาก็กลัวเขาน้อยกว่าวิญญาณร้ายที่ตามหลอกหลอนเธออยู่หลายขุมนัก

“ตำแหน่งเลขาของท่านรองอธินใช่ว่าใครจะเป็นได้ แค่ฉันเห็นฉันก็รู้แล้วว่าใครทำได้ใครทำไม่ได้” รชตพูดแล้วยิ้มเยาะ เขาเดินย่างสามขุมเข้าไปหาหญิงสาวตัวน้อย “แล้วทำไมหนูจะทำไม่ได้?” กังสดาลถามเสียงกร้าว “ข้อแรกเลย... เธอแทนตัวเองว่า ‘หนู’ ที่นี่บริษัทไม่ใช่มหา’ ลัย อย่ามาแทนตัวเองว่าหนู ข้อสองเธอแต่งตัวเรียบร้อย ดูเฉิ่ม ไม่ทันสมัย คนอย่างท่านรองต้องมีเลขาเฉิ่ม ๆ เหรอ? บ้าไปแล้ว! และข้อสามที่สำคัญสุด... ท่านรองอธินที่นั่งอยู่ตรงนั้น ไม่ธรรมดา...” “เฮ้ย! พี่ริวอย่าใส่ร้ายกัน!” เสียงอธินท้วงขึ้นมาทันที “ก็มีแขนมีขาเหมือนกับฉัน ปรกติ ไม่เห็นจะไม่ธรรมดาตรงไหน?” กังสดาลรีบเปลี่ยนคำแทนตัวเองแล้วเชิดหน้าตอบโต้ งานนี้สำคัญสำหรับเธอมาก เธอต้องการเงิน งานนี้จึงเป็นเหมือนความหวังสุดท้ายของเธอ เธอยอมทำอะไรก็ได้ที่แลกกับการได้งาน ฉะนั้นแค่เปลี่ยนสรรพนามแทนตัวเองไม่ได้ยากนัก “จริงอยู่เธอมีแขนมีขาเหมือนไอ้อิน แต่มีอย่างอื่นอีกที่มันมีแต่เธอไม่มี และฉันมั่นใจว่าเธอจัดการมันไม่ได้” “อะไร?” “ไอ้นั่น” “ไอ้ไหน?” รชตถอนหายใจ โชคดีที่ให้อธินจัดการกับกล้องเรียบร้อยแล้ว เพราะบางเรื่องแสดงให้ดูง่ายกว่าอธิบาย หนุ่มหล่อเข้มขยับตัวเข้าไปประชิดคนตัวเล็กทันที เขาก้มลงบดจูบรุนแรงจนสาวน้อยสะดุ้งสุดตัว เธอทำท่าเหมือนจะขัดขืนแต่เหมือนฉุกใจนึกอะไรได้จึงไม่ขัดขืน คิดว่าเธอจะกลัวแค่จูบแล้วยอมล่าถอยเหรอ?

“เออ... ชื่อปูลมค่ะ” หญิงสาวเบื้องหน้าตอบคำเขาหลังจากที่มาลิกขอชื่อที่เรียกง่ายกว่า ‘ปาฏลี’ จากนั้นเธอจึงเริ่มเปลื้องผ้าตามคำสั่งเขา เท่าที่ฟังเธอพูดมาลิกปะติดปะต่อได้ว่าสาวเจ้าคงเข้าใจอะไรผิดสักอย่าง แต่ที่สำคัญเจ้าพวกบอดี้การ์ดนอกห้องก็คงเข้าใจอะไรผิดไปด้วยถึงได้ส่งยัยเด็กเฉิ่มคนนี้เข้ามา แต่น่าจะปลอดภัย นอกจากนมใหญ่ ก็ไม่ได้พกอาวุธหรือสิ่งของอันตรายเข้ามาด้วย ไม่น่าจะเป็นพวกลอบสังหาร มาลิกกอดอกครุ่นคิดแล้วมองสาวน้อยร่างเกือบเปลือยตรงหน้าอย่างพินิจพิเคราะห์ “ถอดให้หมด บราเซียกับกางเกงในด้วย” ไม่แน่... อาจซ่อนอะไรไว้ใต้ชุดชั้นในก็ได้

“เฮ้ย! น้องไม่มีเขี้ยวยักษ์ว่ะไอ้ราม เป็นไปได้ยังไงวะ?” ราพณ์บอกเพื่อนด้วยน้ำเสียงสงสัย “ก็หนูไม่ได้เป็นยักษ์ จะมีเขี้ยวยักษ์ได้ยังไง ว่าแต่พวกพี่เป็นยักษ์จริง ๆ เหรอคะ? แล้วเมื่อกี้ที่พวกพี่เลียกับดมหนู... พวกพี่จะกินหนูเหรอคะ? พ่อของพวกพี่ซื้อหนูมาให้เป็นอาหารเย็นใช่ไหม? พวกพี่หลอกหนูมากินใช่ไหม?” สาวน้อยถามเสียงเครือ เธอมีกำลังวังชามากมายก็จริง แต่พวกเขาเป็นยักษ์เลยนะ ถ้าพวกเขารุมกินเธอ แค่กัดคอเธอแล้วเคี้ยว 2-3 คำเธอก็คงนอนจมกองเลือดตายกลายเป็นรังเรขผู้รุ่งริ่งแล้ว ก็ฟันพวกพี่โง้งเสียขนาดนั้น แล้วที่หนูมีแรงถีบ มีแรงทุ่มพวกพี่ได้ก็คงเพราะพวกพี่ไม่ทันตั้งตัว ถ้าพวกพี่แปลงร่างเป็นยักษ์เต็มตัวหนูมิโดนบี้ตายเหรอคะ? “เดี๋ยว เดี๋ยว หยุดก่อนยัยแสบ พร่ำเพ้ออะไรกันเนี่ย? พ่อของพวกฉันไม่ได้ซื้อเธอมาให้พวกฉันกิน... เออ... อาจจะอยากให้พวกฉันกินแหละ แต่ไม่ได้กินแบบนั้น... เออ... คือ... วุ้ย! มึงอธิบายสิไอ้ราม กูจนปัญญา” ราพณ์พยายามอธิบายแต่ก็ไม่รู้จะเริ่มตรงไหน สุดท้ายได้แต่ยกมือขึ้นเสยผมยาวสลวยของตัวเองแล้วโยนไปให้เพื่อนแทน “ถ้าพวกพี่ไม่ได้จะกินหนูแล้วเอาหนูมาทำไม? จะให้หนูเลือกแต่งงานกับพวกพี่จริง ๆ เหรอคะ? จะเป็นไปได้ยังไง? คนกับยักษ์นะ แค่เห็นหน้ายักษ์ของพวกพี่หนูก็สลบแล้วเนี่ย” รังเรขถามน้ำตาคลอเบ้า เธอเป็นคนที่ค่อนข้างจะเข้มแข็ง อ่อนแอแต่กับเรื่องผีสางเท่านั้น และเธอเองก็ไม่แน่ใจว่ายักษ์นับเป็นผีสางหรือเปล่า “ยัยตัวจิ๋ว พี่ว่าน้องลองดูหน้ายักษ์ของพวกพี่ดี ๆ อีกรอบดีกว่า... คนหน้ายักษ์มักน่าเย่อนะน้องนะ” พระรามบอกน้อง มุมปากมีรอยยิ้มจาง ๆ ปรากฏอยู่

“พวกคุณนี่... เป็นพวกหมอผี หมอเสน่ห์ด้วยหรือเปล่าคะ? ต้องเล่นเครื่องรางของขลังหรือลงอาคมให้คนรักคนหลงหรือเปล่า? นี่แอบดีดน้ำมันพรายใส่หรือทำอะไรกับหนูหรือเปล่าเนี่ย?” หริณะถามด้วยความสงสัยอย่างแท้จริงเพราะเธอรู้สึกว่าเธอจะไว้ใจพวกเขาเกินคนแปลกหน้าที่เพิ่งเจอกัน สองหนุ่มได้ฟังก็หัวเราะออกมาดัง ๆ พร้อมกัน “โถ! แม่กระต่ายน้อย พวกผมไม่ใช้ของพวกนั้นกับผู้หญิงหรอกนะ พวกผมไม่ได้ขี้ขลาดขนาดนั้น ที่สาว ๆ คลั่งไม่ใช่เพราะอาคมแต่เป็นเพราะพวกผมนี่แหละที่โคตรขลัง” ขาลกล่าวขึ้นก่อน “รูปร่าง หน้าตา เงินทอง ของพวกนี้มันขลังยิ่งกว่าอาคมหรือเสน่ห์ยาแฝดอีกนะครับบันนี่” วาฬเสริมขึ้นมาแล้วยกยิ้มที่มุมปาก

“กลับกันได้หรือยัง? แม่บอกว่าวันนี้เธอเลิกเรียนตอนสี่โมง นี่มันสี่โมงกว่าแล้ว ฉะนั้นไปขึ้นรถ เดี๋ยวนี้!” คังบอมบอกกึ่งสั่งแล้วหมุนตัวเดินกลับไปทางรถลีมูซีนที่จอดรออยู่ “อย่าให้ฉันต้องสั่งซ้ำเป็นครั้งที่สองนะยัยซิน!” หนุ่มหล่อหน้าหวานตะโกนกลับมาบอกสิชาอีกครั้งทั้ง ๆ ที่ยังหันหลังอยู่ “เออ... ซินกลับก่อนนะคะพี่กล้าสวัสดีค่ะ ฉันไปนะฝัน ไว้ค่อยโทรคุยกัน” สิชาดูร้อนรนกว่าปกติ สาวน้อยรีบฉวยกระเป๋าเป้ของตัวเองขึ้นมาถือเตรียมลุกขึ้นเพื่อเดินจากไป “ซิน แกมีเจ้าชายรออยู่ตั้งสองคนก็ไม่บอกฉัน ทั้งหล่อ ทั้งรวย แหม... มีลีมูซีนนั่ง มีคนขับรถพร้อมเชียว ถ้ารู้ว่าแกมีเจ้าชายให้เลือกแบบนี้ฉันไม่เสียแรงล่อพี่ต้นกล้ามาให้แกหรอก” ทอฝันกระซิบข้างหูเพื่อนด้วยความตื่นเต้น พยายามไม่ให้ต้นกล้าได้ยินสิ่งที่เธอกำลังพูด สิชาทำหน้าเศร้าแล้วมองเพื่อนรักก่อนจะถอนหายใจหนัก ๆ แล้วกระซิบตอบ “เจ้าชายบ้าบออะไรล่ะแก! ที่เห็นหล่อ ๆ สองคนนั่นไม่ใช่เจ้าชายแต่เป็นพี่เลี้ยงใจร้ายของฉันเอง!” สิชาพูดจบก็รีบวิ่งตรงไปทางรถลีมูซีนที่ตอนนี้พี่เบนสั่งคนขับรถให้บีบแตรเรียกเธอซ้ำอีกรอบทันที ซินนะซิน! ซวยอะไรกันนักกันหนา? ต่อไปนี้ไหล่ซินต้องไม่ว่างแน่ ๆ ... ทำไมน่ะหรือ? เพราะเมื่อพี่เลี้ยงใจร้ายทั้งสองกลับมา ชีวิตน้อย ๆ ของซินเดอเรลล่าต้องมีบัดซบอยู่แน่ ๆ น่ะสิ!