“หนูยังไม่โดนทิ้ง! หนูวิ่งหนีออกมาก่อนที่พี่เขาจะทิ้งหนู! มันไม่เห็นจะดูซับซ้อนเลย แค่เอาแส้ฟาดคน พี่สองคนสอนหนูได้แน่ หนูรู้” สาวน้อยโพล่งออกมา “เออ... หนูคะ คือว่า... พี่ว่า... เรื่องพวกนี้มันสอนกันยากนะ ถ้าหนูไม่ชอบก็คือไม่ชอบ เปลี่ยนจากเรียนรู้ เป็นเรียกบอยส์สักคนมาฮีลใจดีกว่าไหมคะ? หรือจะให้พวกพี่ช่วย แบบที่ว่า... หาคนใหม่มาแทนคนเก่า จะได้ลืมความปวดร้าวไว ๆ พวกพี่ทำให้ได้นะคะ แบบที่ว่า...เป็นผัวคืนเดียว ดีไหมจ๊ะเมียจ๋า?” ธามถามเธอสียงหวาน ลอยด์กลอกตามองบน ละเหี่ยกับความใจดีไม่เข้าท่าของไอ้ธาม ปัง! “อย่ามาเรียกหนูว่า ‘เมียจ๋า’ ! ต่อไปนี้พวกพี่ต้องเรียกหนูว่า ‘นายหญิง’ !” ขวัญข้าวก้มตัวลงตบโต๊ะดังปัง! พร้อมประกาศกร้าวทันที ตายห่า! ยัยตัวเล็กนี่มันเป็นบ้าหรือไงวะ?! ลอยด์สะดุ้งเพราะเสียงตบโต๊ะแล้วมองสาวน้อยน่ารักด้วยความประหลาดใจ ไม่มีคุณสมบัติของดอมเลยสักนิดแล้วจู่ ๆ เสือกอยากมาแสดงตัวเป็นดอมของกูกับไอ้ธามเนี่ยนะ!?

“พวกคุณนี่... เป็นพวกหมอผี หมอเสน่ห์ด้วยหรือเปล่าคะ? ต้องเล่นเครื่องรางของขลังหรือลงอาคมให้คนรักคนหลงหรือเปล่า? นี่แอบดีดน้ำมันพรายใส่หรือทำอะไรกับหนูหรือเปล่าเนี่ย?” หริณะถามด้วยความสงสัยอย่างแท้จริงเพราะเธอรู้สึกว่าเธอจะไว้ใจพวกเขาเกินคนแปลกหน้าที่เพิ่งเจอกัน สองหนุ่มได้ฟังก็หัวเราะออกมาดัง ๆ พร้อมกัน “โถ! แม่กระต่ายน้อย พวกผมไม่ใช้ของพวกนั้นกับผู้หญิงหรอกนะ พวกผมไม่ได้ขี้ขลาดขนาดนั้น ที่สาว ๆ คลั่งไม่ใช่เพราะอาคมแต่เป็นเพราะพวกผมนี่แหละที่โคตรขลัง” ขาลกล่าวขึ้นก่อน “รูปร่าง หน้าตา เงินทอง ของพวกนี้มันขลังยิ่งกว่าอาคมหรือเสน่ห์ยาแฝดอีกนะครับบันนี่” วาฬเสริมขึ้นมาแล้วยกยิ้มที่มุมปาก

“กลับกันได้หรือยัง? แม่บอกว่าวันนี้เธอเลิกเรียนตอนสี่โมง นี่มันสี่โมงกว่าแล้ว ฉะนั้นไปขึ้นรถ เดี๋ยวนี้!” คังบอมบอกกึ่งสั่งแล้วหมุนตัวเดินกลับไปทางรถลีมูซีนที่จอดรออยู่ “อย่าให้ฉันต้องสั่งซ้ำเป็นครั้งที่สองนะยัยซิน!” หนุ่มหล่อหน้าหวานตะโกนกลับมาบอกสิชาอีกครั้งทั้ง ๆ ที่ยังหันหลังอยู่ “เออ... ซินกลับก่อนนะคะพี่กล้าสวัสดีค่ะ ฉันไปนะฝัน ไว้ค่อยโทรคุยกัน” สิชาดูร้อนรนกว่าปกติ สาวน้อยรีบฉวยกระเป๋าเป้ของตัวเองขึ้นมาถือเตรียมลุกขึ้นเพื่อเดินจากไป “ซิน แกมีเจ้าชายรออยู่ตั้งสองคนก็ไม่บอกฉัน ทั้งหล่อ ทั้งรวย แหม... มีลีมูซีนนั่ง มีคนขับรถพร้อมเชียว ถ้ารู้ว่าแกมีเจ้าชายให้เลือกแบบนี้ฉันไม่เสียแรงล่อพี่ต้นกล้ามาให้แกหรอก” ทอฝันกระซิบข้างหูเพื่อนด้วยความตื่นเต้น พยายามไม่ให้ต้นกล้าได้ยินสิ่งที่เธอกำลังพูด สิชาทำหน้าเศร้าแล้วมองเพื่อนรักก่อนจะถอนหายใจหนัก ๆ แล้วกระซิบตอบ “เจ้าชายบ้าบออะไรล่ะแก! ที่เห็นหล่อ ๆ สองคนนั่นไม่ใช่เจ้าชายแต่เป็นพี่เลี้ยงใจร้ายของฉันเอง!” สิชาพูดจบก็รีบวิ่งตรงไปทางรถลีมูซีนที่ตอนนี้พี่เบนสั่งคนขับรถให้บีบแตรเรียกเธอซ้ำอีกรอบทันที ซินนะซิน! ซวยอะไรกันนักกันหนา? ต่อไปนี้ไหล่ซินต้องไม่ว่างแน่ ๆ ... ทำไมน่ะหรือ? เพราะเมื่อพี่เลี้ยงใจร้ายทั้งสองกลับมา ชีวิตน้อย ๆ ของซินเดอเรลล่าต้องมีบัดซบอยู่แน่ ๆ น่ะสิ!