ครุฑคลั่งเมีย

เสี้ยวหน้าคมเข้มเด่นชัดทั้งจมูกโด่ง ริมฝีปากหยักหนาและดวงตาคมกล้าบนผิวเนื้อสองสีจนเมื่อกระทบแสงจันทร์แลดูเป็นสีทองส่งให้ชายหนุ่มที่อยู่เหนือร่างเธอดูหล่อจัดจนแทบขาดใจ เกศเกล้ายื่นนิ้วเรียวไปไล้ตามกรอบหน้าของหนุ่มหล่อ ส่งสายตาหวานฉ่ำให้เขาก่อนที่ชายหนุ่มจะโน้มใบหน้าลงมาบดจูบแลกลิ้นกับเธออย่างเร่าร้อน “อื้อออ...” หญิงสาวผมยาวสลวยครางเสียงหวานก่อนที่หนุ่มหล่อจะถอนจูบออกมาแล้วพิศดูใบหน้างามอีกหน “เธอแน่ใจนะว่าเธอคือที่หนึ่งของคลับนี้?” หนุ่มหล่อจัดขมวดคิ้วแล้วถาม “แน่สิคะที่รัก ถ้าลูกเกดไม่ใช่ที่หนึ่งของ Beyond ใครจะเป็นที่หนึ่งคะ? มาต่อกันเลยดีกว่าค่ะที่รัก” สาวสวยปากแดงบอกเขาแล้วเริ่มส่งมือน้อยไปแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตให้เขาอย่างคล่องแคล่ว คำว่า ‘ที่รัก’ ถูกใช้เรียกชายหนุ่มที่เพิ่งเจอหน้ากันครั้งแรกมันทำให้ไวน์รู้สึกตะขิดตะขวงใจชอบกล “ว่าที่เมียมึงอยู่ที่คลับ Beyond ว่าที่เมียมึงเป็นอันดับหนึ่งอยู่ที่นั่น ไปเอาตัวเมียมึงมา แล้วเรื่องอื่นค่อยว่ากัน” นี่คือคำสั่งของสุบรรณ ชนะนาคา เจ้าของสายการบินยักษ์ใหญ่ที่สั่งเขาเมื่อเช้านี้ บัญชาของชายชราคือประกาศิตสำหรับเขา จริงอยู่ชีวิตเขาเหนือคนเป็นหมื่นเป็นแสน แต่กูดันต้องมาเป็นเด็กดีอยู่ในโอวาทปู่เนี่ย... แม่ง โคตรเซ็ง! กูสามสิบนะโว้ย ไม่ใช่สามขวบ ทำไมปู่ไม่ปล่อยให้กูเป็นอิสระเสียทีวะ? แต่ก็นะ... อย่างน้อยว่าที่เมียก็ไม่เลว อก เอว สะโพก โคตรน่าเย่อ ถือว่ายอมให้ปู่อีกสักครั้งก็แล้วกัน ไวน์คิดในใจแล้วเริ่มส่งมือใหญ่ไปบีบเต้านุ่มนิ่มขนาดกำลังพอดีมือของเกศเกล้าเป็นการเร้าอารมณ์ของทั้งสาวสวยและตัวเขาเอง ริมฝีปากอุ่นกดจูบตรงซอกคอขาว กรุ่นกลิ่นน้ำหอมราคาแพงเตะจมูกทำให้ชายหนุ่มยิ่งกระหายใคร่อยาก แต่เขาก็ยังมีหลายสิ่งที่ค้างคาอยู่ในใจจึงอดไม่ได้ที่จะถามก่อนสานต่อเกมกามที่เผ็ดร้อน “เธอ... ทำอาชีพอะไรที่นี่? เป็นนักร้องเหรอ? หรือผู้จัดการร้าน?” หนุ่มหล่อถามเสียงเข้มทั้ง ๆ ที่ลำเอ็นใหญ่เริ่มแข็งขืนดุนดันกางเกงยีนสีเข้มขึ้นมาแล้ว “หือ? อะไรกันคะที่รัก? นี่คุณขึ้นห้องมากับลูกเกดทั้งที่ไม่รู้เลยเหรอคะว่าผู้หญิงที่นั่งอยู่ในคลับทำอาชีพอะไร?” สาวสวยถามเขาเสียงหวาน แต่ส่งมือไปช่วยเขารูดซิปกางเกงยีนลง “สรุปเธอทำอาชีพอะไร?” ไวน์ถามซ้ำ เริ่มไม่มั่นใจในตัวสาวสวยที่เขาพาขึ้นห้องมาด้วย “ลูกเกด... ทำอาชีพให้บริการกับลูกค้าที่เดินเข้ามาในคลับไงคะ คุณอย่ามาทำใสซื่อเลยน่า คลับธรรมดาที่ไหนจะมีห้องรับรองแขกหรูขนาดนี้อยู่ในตัวตึกคะ? ถึง Beyond ของเราจะเล็กแต่ก็ไม่ใช่คลับธรรมดานะคะ... Beyond เป็นนอกเหนือกว่านั้น” เกศเกล้าพูดพลางยกยิ้มยั่วยวน ไวน์ได้ฟังแล้วกระจ่างใจทันทีว่าหญิงสาวใต้ร่างทำอาชีพอะไร แม่ง! ปู่เล่นอะไรวะ? รู้อยู่ว่ากูเกลียดผู้หญิงสำส่อน ทำไมถึงเลือกเมียให้กูเป็นอีตัวได้วะ?! ชายหนุ่มรีบรูดซิปกางเกงของตัวเองขึ้นแล้วติดกระดุมเสื้อกลับคืนทันที เกศเกล้าได้แต่มองเขาด้วยสีหน้าและแววตาที่งุนงง “นี่มันเกิดอะไรกันขึ้นคะ? คุณจะไม่ต่อเหรอ? คุณจะหยุดกลางคันแบบนี้ไม่ได้นะคะ” เกศเกล้ายันตัวลุกขึ้นนั่งบนเตียงแล้วกอดอก หญิงสาวเอียงหัวมองหนุ่มหล่อ เธอคิดว่าเขาเป็นลูกค้าที่ติดใจเธอหนักหนาถึงขั้นว่าเดินเข้ามาถามหา ‘เบอร์หนึ่งของคลับ’ แล้วตกลงมาต่อกับเธอเสียอีก “ทำไมจะไม่ได้? ตอนแรกฉันคิดว่าเราแค่คุยกันถูกคอแล้วฉันจะพาเธอไปพบปู่ ฉันคิดว่าเธอรู้อยู่แล้วว่าฉันเป็นใครถึงชวนขึ้นห้อง... ที่แท้ก็... เธอคงขึ้นห้องกับผู้ชายเป็นงานประจำสินะ” ไวน์พูดแล้วยิ้มเหยียดเหมือนหยามหญิงสาว “อ้าว! ก็คุณเดินเข้าคลับมาถามหาเบอร์หนึ่ง ใครก็ต้องคิดว่าคุณเป็นลูกค้ามาหาความสุขทั้งนั้น ที่คลับนี้ถ้าไม่ใช่ลูกค้าประจำหรือมีคนแนะนำมาไม่มีใครรู้อยู่แล้วว่าพวกเราทำกิจการอะไรควบคู่ไปด้วย และถ้าคุณจะไปก็ได้นะ แต่ต้องจ่ายมาก่อน” เกศเกล้าพูดเสียงเข้มแล้วลุกขึ้นยืนพลางยื่นมือแบออกไป “จะเอาเท่าไหร่? แค่ตามขึ้นห้องมา กอดนิด จูบหน่อย สามหมื่นพอไหม?” ไวน์ถามแล้วล้วงกระเป๋าเงินออกมาจากกระเป๋ากางเกง เกศเกล้ากอดอกแล้วขมวดคิ้วมองหน้าหล่อจัดของชายหนุ่มที่เพิ่งเล้าโลมเธอไปเมื่อครู่ “คุณนี่มัน... ไร้มารยาทจริง ๆ ไม่ต้องจ่ายแล้ว ถึงพวกเราจะทำงานบริการแต่พวกเราไม่เคยรับแขกที่เหยียดหยามพวกเรา ออกไปเลยนะ!” เกศเกล้าพูดแล้วชี้ไปทางประตู “เรื่องเงินไม่ใช่ปัญหา และฉันไปแน่ แต่เธอต้องบอกฉันมาว่าใครเป็นเบอร์หนึ่งของที่นี่? อย่า-โก-หก” ไวน์หยิบบัตรเครดิตสีดำขึ้นมาคีบโชว์แล้วถาม ใบหน้าหล่อเหลาดูหยิ่งยโสเมื่ออยู่เคียงคู่กับบัตรเครดิตสีดำที่ดูเหมือนจะรูดได้อย่างไม่มีวงเงินจำกัดยิ่งทำให้เขาดูดีขึ้นอีกเป็นเท่าตัว ดูดีจนเกศเกล้าแทบอยากจะถอนคำพูดที่ด่าเขาไปเมื่อครู่แล้วขอแลกกับการมีเซ็กซ์เผ็ดร้อนแบบให้ฟรี ๆ ไปเลย ก๊อก ก๊อก ก๊อก! เสียงเคาะประตูดังขึ้น เกศเกล้าถอนหายใจน้อย ๆ ...ไม่ทันแล้ว สงสัยเมื่อกี้จะเสียงดังไปหน่อย ท่าทางนายน้อยจะได้ยินเสียงทะเลาะกันของเธอกับแขกแน่ ๆ “ไม่มีอะไรค่ะนาย... ทุกอย่างโอเค” เกศเกล้าตะโกนกลับไปเพราะรู้แน่ว่าใครเป็นคนเคาะประตู “นายถามว่าแน่ใจเหรอ? นายได้ยินเสียงทะเลาะกัน” เสียงทุ้มห้าวของชายคนหนึ่งดังลอดประตูมา “เชี่ย! นี่เธอจะเอาพวกแมงดามารุมกระทืบฉันเหรอ? อย่าคิดว่าฉันจะกลัวนะ เธอรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร?” ไวน์เก็บบัตรเครดิตแล้วเริ่มกำหมัดแน่น ทำไมการมารับว่าที่เมียของเขาถึงกลายเป็นการมาออกกำลังเสียเหงื่อกลางดึกได้นะ? เขาว่าแล้วเชียวว่ามันแปลก ๆ แปลกตั้งแต่ตาเฒ่าสุบรรณยืนยันว่าอย่างไรเสียหลานสะใภ้ของสุบรรณ ชนะนาคาก็ต้องเป็นหญิงสาวเบอร์หนึ่งของ Beyond เท่านั้น แต่ตาเฒ่าก็รู้ว่าตระกูลชนะนาคาเกลียดที่สุดคือหญิงสำส่อน เหตุใดชายชราจึงเลือกหญิงจากที่นี่ให้เป็นคู่ครองเขาได้? โครม! เสียงประตูถูกเตะเปิดออกอย่างแรง ในห้องไฟสลัวขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ คนที่อยู่ในห้องไม่มีทางหลบหนีไปที่ใดได้อยู่แล้วเว้นแต่จะกระโจนออกทางหน้าต่าง แต่คนอย่างไวน์ ชนะนาคา มีหรือจะต้องหนีออกทางหน้าต่าง? เว้นแต่ว่า... ฝั่งตรงข้ามยกปืนกล็อก 9 มม. ขึ้นจ่อไปที่หัวของเขา! “มึงจะตีกะหรี่แล้วไม่จ่ายเงินหรือไงวะ? หน้าตาท่าทางดูมีเงินนี่หว่า ทำไมเสือกทำระยำได้วะไอ้เหี้ย?!” เจ้าของเสียงห้าวทุ้มสวมสูทดำ บนแก้มซ้ายมีรอยบาก รูปร่างสูงใหญ่ผิดมนุษย์มนาทั่วไป ขนาดตัวไวน์ที่สูง 182 เซนติเมตรยังเตี้ยกว่าชายหน้าบากนิดหน่อย “พี่หมี ฉันบอกแล้วไงว่าไม่มีอะไร ฉันตกลงกับลูกค้าได้” เกศเกล้าเดินเข้าไปหาชายหน้าบากแล้วพยายามรั้งมือให้เขาเอาปืนลง “พวกแกเปิดซ่องไม่พอยังมีปืนในครอบครองอีกเหรอ? แล้วนั่น... นั่นอะไร? แกค้าประเวณีเด็กหรือยังไง?” ไวน์บุ้ยใบ้ไปที่ด้านหลังของชายที่ชื่อหมี เมื่อแรกที่ประตูเปิดออกไวน์มองเห็นแต่ไอ้หมีตัวโตและปืนในมือมัน แต่บัดนี้เมื่อเพ่งให้ดีจึงเห็นดวงตาสุกใสแวววาวราวกับดวงดาวบนฟ้าคู่หนึ่งพร้อมร่างเล็กอ้อนแอ้นของสาวน้อยอ่อนวัยไม่น่าเกิน 18 ปีที่ยืนอยู่ด้านหลังของไอ้หมียักษ์ เด็กสาวสวมเสื้อยืดสีขาว กางเกงยีนขาดสีซีด ผมยาวสลวยถูกรวบมัดไว้เป็นหางม้า หน้าตาจิ้มลิ้ม จมูกโด่งน้อย ๆ มีปลายรั้นแสดงให้เห็นถึงนิสัยดื้อดึง ริมฝีปากอิ่มเต็ม ใบหน้าออกกลมเล็กไร้เครื่องสำอางแต่งแต้มดูน่ารักอ่อนเยาว์ ไร้พิษสง หากไวน์เดาไม่ผิดคงถูกไอ้พวกคนชั่วมันล่อลวงมาขายเป็นแน่ “หนูมานี่ มาทางนี้ พี่จะพาออกไปเอง ไม่ต้องไปกลัวพวกมัน” หนุ่มหล่อเดินเข้าไปฉุดข้อมือบางของเด็กสาวให้เดินตามหลังตนออกนอกห้อง “เดี๋ยว! มึงทำอะไรไอ้เหี้ย?! ปล่อยมือเดี๋ยวนี้เลยนะมึง” เสียงชายอีกคนดังขึ้น ชายเจ้าของเสียงมีรูปร่างผอม สูง อายุน่าจะราว 30 ไล่เลี่ยกับไวน์ เขาสวมสูทสีดำไม่ต่างจากไอ้หมียักษ์นั่นเลย ด้านหลังของชายร่างผอมมีกลุ่มชายราว 4-5 คนเดินตามมาปิดทางออก แต่ละคนหน้าตาเหี้ยมเกรียม พวกแมงดานี่มันอยู่รวมกันเป็นฝูงหรือไงวะ? ไวน์ได้แต่คิดในใจแล้วกระชับมือที่จับข้อมือเล็ก ๆ ของเด็กสาวไว้มั่น “ดะ... เดี๋ยว เดี๋ยวก่อนพี่หมี พี่เสือ คุณคนนี้เขาไม่ได้จะไม่จ่ายเงิน” เกศเกล้าเอาตัวเข้าไปแทรกระหว่างกลุ่มชายสูทดำและไวน์ที่ยังคงกำข้อมือเด็กสาวหน้าตาน่ารักแน่น “พวกมันทำอะไรหนูไปหรือยัง? หนูไม่ต้องกลัวนะ เดี๋ยวพี่จะพาหนูออกไปเอง” ไวน์ก้มลงกระซิบบอกเด็กสาวตัวเล็ก เด็กสาวเงยหน้าสวยขึ้นมองใบหน้าคมคายหล่อเหลาของหนุ่มหล่อแล้วหัวเราะคิกคักจนไวน์ต้องขมวดคิ้วด้วยความสงสัย “หนูหัวเราะเรื่องอะไร? คงเห็นพี่มีคนเดียวสู้ไอ้พวกหมาหมู่นี่ไม่ได้สินะ... ไม่ต้องกังวล เห็นกล้ามพี่ไหม? กล้ามนี่ไม่ได้มาเพราะโชคช่วย พี่ออกกำลังกายทุกวัน รู้ไว้เลยน้อง” ไวน์บอกสาวน้อยแล้วจับมือเธอมาลูบกล้ามแขนเขา เด็กสาวหน้าสวยยิ้มหวานแล้วจับแขนเขาบีบเบา ๆ “อือ พี่กล้ามแน่นจริง ๆ ด้วย” เสียงใส ๆ ของเธอหวานพอ ๆ กับหน้าตา ไวน์คลี่ยิ้มออกมาเมื่อได้ยินสาวน้อยชมเชย แต่เพียงเสี้ยววินาทีที่เขาเผลอใจให้กับรอยยิ้มหวานของเธอก็มีเรื่องราวน่าเหลือเชื่อเกิดขึ้น หวืด! ตุ้บ! เด็กสาวหน้าหวานปล่อยมือจากแขนล่ำแล้วลดย่อลงต่ำก่อนจะตวัดขาเตะกวาดหนุ่มหล่อ ทำเอาเขาตัวลอยแล้วล้มตุ้บลงไปนั่งกับพื้นทันที “โอ๊ย! น้อง! นี่มันเรื่องอะไรกัน? มาเตะพี่ทำไมวะ? พี่จะช่วยหนูออกไปจากขุมนรกนี่นะ!” ไวน์ที่นั่งกองอยู่บนพื้นโวยวายขึ้นมาทันที “ขุมนรกเชี่ยอะไรของพี่? จะมาเที่ยวกะหรี่ไม่มีเงินจ่ายก็เลยเห็นสวรรค์เป็นนรกเลยเหรอ? กระจอกเหี้ย ๆ” คำพูดแสนหยาบคายไหลออกมาจากเรียวปากอิ่มและใบหน้าไร้เดียงสาทำเอาไวน์ต้องตกตะลึง เด็กสาวที่เขาคิดจะช่วยกำลังผรุสวาทใส่เขา “นะ... นี่มัน... เรื่องอะไรกันน้อง?” ไวน์ถามด้วยความงุนงง “มึงนี่มันโง่ดักดานจริง ๆ เล่นกับใครไม่เล่น เสือกมาเล่นกับนายน้อยกู” ไอ้หมียักษ์คำรามขึ้นมา ไวน์หันไปมองดวงหน้าใสบริสุทธิ์ของเด็กสาวอีกครั้ง “นายซอมพอไปยืนรอข้าง ๆ ได้เลยครับ ตรงนี้ผมกับไอ้เสือจะจัดการเอง” ไอ้หมีร่างใหญ่หันไปพูดอย่างนอบน้อมกับเด็กสาว “ไม่เป็นไรพี่หมี... พี่คนนี้ไม่ได้ดูเลวร้าย คงไม่ได้ตั้งใจชักดาบ แค่ดูโง่ ๆ ไม่ทันคน... เดี๋ยวหนูจัดการเอง” ซอมพอบอกลูกน้อง ดวงตาสุกใสมีแววสนุกสนานเกิดขึ้น “แต่นายน้อยคะ... เรื่องพวกนี้ปล่อยให้พวกหัวหน้าใหญ่จัดการดีกว่าไหมคะ?” เกศเกล้ารู้ดีว่านายน้อยซอมพอของเธอเป็นคนเช่นไรจึงต้องเอ่ยห้ามปรามก่อน “ไม่มี ‘แต่’ พี่ลูกเกด เดี๋ยวหนูจัดการเอง... พี่ก็รู้ว่าหนูจัดการได้ ที่ Beyond จะมีใครใหญ่เกินหนูอีก หนูเป็นนัมเบอร์วันของที่นี่ เรื่องแค่นี้หนูทำได้” ซอมพอตอบยิ้ม ๆ แล้วเริ่มประสานมือน้อยเข้าด้วยกันก่อนจะหักข้อนิ้วมือดังกรอบแกรบเหมือนเป็นการอุ่นเครื่อง ไวน์ได้ยินที่เด็กสาวพูดแล้วถึงกับอ้าปากค้าง ยัยเด็กนี่บอกว่าเป็นนัมเบอร์วันของที่นี่... ยัยเด็กน้อยหน้าใสคนนี้เนี่ยนะว่าที่เมียกูที่ปู่หามาไว้ให้?!