พี่เลี้ยงใจร้ายของยัยซิน

มือน้อย ๆ ของสิชาถลอกปอกเปิกจนเห็นเลือดซิบ สาวน้อยแกะยางรัดผมยาวตรงของเธอออกแล้วรัดมันใหม่ให้กระชับกว่าเดิม มือน้อย ๆ ของเธอเจ็บไปหมดแต่สิชาก็กัดฟันทนแล้วล้างจานกองโตต่อก่อนจะยัดมันลงไปในเครื่องล้างจานสำหรับร้านอาหารขนาดใหญ่แล้วดึงตัวเครื่องลงมาปิดให้เครื่องทำงาน ค่ำคืนอันแสนเหน็ดเหนื่อยและยาวนานของเธอใกล้จบลงเสียที ร่างเล็กของสาววัยยี่สิบนั่งลงตรงพื้นแล้วล้วงโทรศัพท์มือถือออกมาเช็กยอดเงินในบัญชีธนาคาร แค่เห็นยอดเงินเดือนเข้าหญิงสาวก็อดอมยิ้มไม่ได้ มิเสียแรงที่ทนเจ็บทั้งล้างจาน แกะเปลือกกุ้ง หั่นผักมานานนับปี อีกไม่นานสิชาคงมีเงินเก็บพอที่จะย้ายออกไปจากบ้าน ถึงวันนั้นความเป็นไทคงทำให้เธอมีความสุขมากกว่าที่เป็นอยู่ “ซิน! ซิน! แม่ซินมาตาม!” พี่ปูผู้จัดการร้านอาหารวิ่งเข้ามาหาสิชาถึงในห้องครัว หญิงสาวร่างเล็กรีบลุกพรวดพราดขึ้นมาแล้วหน้าซีดเผือด เธอไม่คิดว่าบุหลันจะตามเธอเจอได้ด้วยซ้ำ เธอหลอกบุหลันเอาไว้ว่าเธอมีติวหนังสือกับเพื่อน ๆ ถึงต้องกลับบ้านดึก ทำแบบนี้แค่อาทิตย์ละ 2-3 ครั้ง บุหลันก็จับผิดเธอไม่ได้แล้ว ทำไมแม่บีถึงรู้ได้ว่าซินทำงานที่ร้านอาหารนี่? “ยัยซิน! ออกมาเดี๋ยวนี้นะ!” เสียงเกรี้ยวกราดของบุหลันดังขึ้น สิชาได้ยินก็รีบวิ่งออกไปยังโซนด้านหน้าของครัว แค่เห็นหญิงวัยเกือบห้าสิบที่แต่งตัวหรูหราตั้งแต่หัวจรดเท้าสาวน้อยสิชาก็ปวดหัวหนึบเสียแล้ว ถ้าปล่อยบุหลันกรีดร้องต่อมีหวังแก้วหูสิชาแตกแน่ ๆ “แม่บี... แม่บีมาได้ยังไงคะ?” สิชาถามเสียงแผ่วเหมือนรู้ว่าตัวเองกำลังทำความผิด “ไหนแกบอกว่าแกมีติวหนังสือที่บ้านเพื่อน? นี่บ้านเพื่อนแกเหรอ? แกคิดจะอู้งานที่บ้านเหรอ? กลับไปพร้อมกับฉันเดี๋ยวนี้! แล้วต่อจากนี้อย่าหวังว่าฉันจะอนุญาตให้แกออกมาติวหนังสือดึก ๆ ดื่น ๆ อีกเป็นอันขาด ถ้าเพื่อนฉันไม่มากินอาหารร้านนี้แล้วเห็นแกเดินเข้ามาฉันคงไม่รู้ว่าแกหลอกฉันมาตั้งนาน ร้ายนักนะยัยซิน ถ้าครั้งหน้าแกทำแบบนี้อีกฉันเอาแกตายแน่” บุหลันคาดโทษลูกสาวแล้วลากตัวเธอออกไปจากห้องครัวทันที พี่ปูทำท่าทางจะเข้ามาช่วยเหลือสิชาแต่หญิงสาวรีบส่ายหน้าส่งสัญญาณห้ามไม่ให้พี่ปูเข้ามาช่วยเพราะรู้แน่ว่ายิ่งยื้อกันไปมาแม่บีของเธอรังแต่จะโมโหโกรธามากขึ้นกว่าเดิม “ฝากบอกฝันว่าซินกลับบ้านก่อนนะคะพี่ปู” สิชาหันหน้ามาขยับปากออกเสียงเบา ๆ บอกพี่ปูในขณะที่ปล่อยให้บุหลันลากตัวเธอออกไปทางหน้าร้านแล้วจับเธอโยนไปด้านหลังรถเบนซ์คันหรูที่มีคนขับรถนั่งประจำอยู่ด้านหน้าจากนั้นบุหลันจึงขึ้นรถมา ยัดตัวเองไปนั่งด้านข้างกับสิชาก่อนจะออกคำสั่งให้คนขับรถขับออกไป “พี่ปู! เกิดอะไรขึ้น? ซินไปไหน?” ทอฝันเพื่อนสนิทหน้าตาสะสวยของสิชาที่ทำหน้าที่เป็นเด็กเสิร์ฟของร้านวิ่งออกมาหาพี่ปูเมื่อมีคนไปบอกเธอว่าสิชาโดนลากออกจากร้านอาหารไปแล้ว “แม่ของซินมาตามน่ะสิ แต่ขับรถอย่างโก้เลยนะ มีคนขับด้วย รวยขนาดนี้แล้วทำงานพิเศษร้านเราได้ยังไงตั้งเป็นปี ไม่ยักรู้ว่าบ้านเป็นเศรษฐี เห็นกระหน่ำทำงานเหมือนติดหนี้ พี่ก็นึกว่ายัยซินเป็นพวกยาจกเสียอีก เวลาใช้ทำงานหนักไม่ยักปริปากบ่นสักคำ ตอนฝันเอาเพื่อนมาฝากงานทำไมไม่บอกพี่? ถ้าพี่รู้ว่าเป็นลูกคุณหนูพี่ไม่รับอยู่แล้ว” ปูพูดแล้วยกมือขึ้นกุมขมับ เพราะร้านเพิ่งปิด ยังมีจานชามต้องล้างอีกมากมาย เมื่อขาดคนล้างจานไปใครเล่าจะทำงานได้? “เฮ้อ! ที่รวยน่ะไม่ใช่ไอ้ซินไงพี่ ไอ้ซินมันแค่เคยรวย พอพ่อมันตายสมบัติก็เป็นของแม่มัน แม่มันเป็นผู้จัดการมรดก เงินสักบาทก็ไม่ให้กระเด็นมาทางมัน มันหาทางเก็บเงินออกมาอยู่ข้างนอกจะได้เป็นอิสระ อีกอย่างตอนมันอยู่ที่บ้านมันทำงานหนักกว่าที่ร้านอีก พี่ไม่รู้อะไรอย่าพูดดีกว่า” ทอฝันที่รู้จักเพื่อนมาตั้งแต่ตอนเรียนมหาวิทยาลัยปีหนึ่งและรู้เรื่องราวของเพื่อนสาวค่อนข้างมากบอกรายละเอียดให้พี่ปูรับรู้ “อ้าว! แล้วทำไมแม่ของซินไม่ยอมให้เงินซินล่ะ? แล้วรวยขนาดนั้นก็ต้องจ้างคนใช้สิ ให้ซินทำงานทำไม?” ปูถามขึ้นด้วยความสงสัย “ก็นั่นไม่ใช่แม่จริง ๆ ของซินไง นั่นน่ะ... แม่เลี้ยงของซิน จะจ้างคนใช้เพิ่มทำไมในเมื่อมีลูกเลี้ยงที่ทำงานได้ดั่งใจขนาดนี้ เฮ้อ! ซินหนอซิน ชีวิตอนาถเหลือเกิน ซินเดอเรลลาชัด ๆ แต่ไม่ยักเจอเจ้าชายสักที” -------------------------- บ่ายของอีกหลายวันถัดมาหลังจากเกิดกรณีแม่เลี้ยงบุกชิงตัวสิชาจากร้านอาหาร สิชาก็ลากเพื่อนสาวอย่างทอฝันมานั่งอ่านหนังสือพร้อมปรับทุกข์ตรงม้าหินอ่อนหน้าคณะ “เจ้าชายของแกเดินมาทางนั้นแล้วซิน!” ทอฝันสะกิดเพื่อนให้ดูต้นกล้า พี่ปีสี่ร่วมคณะนิเทศศาสตร์ที่ลงเรียนตัววิชาจรรยาบรรณสื่อกับพวกเธอ ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งผิวสีแทน หน้าตาคมคายหล่อเหลา เป็นที่รู้จักในหมู่สาว ๆ ทั้งร่วมคณะและต่างคณะ เขาเดินเข้ามาพร้อมกับหนังสือเล่มหนาแล้วนั่งลงอ่านหนังสือตรงโต๊ะม้าหินอ่อนใต้ต้นจามจุรี ห่างจากทอฝันและสิชาไปแค่ไม่กี่โต๊ะ “ฝัน... มันใช่เวลาดูผู้ชายไหม? ช่วยฉันคิดก่อนสิว่าจะทำยังไงดี? เมื่อคืนแม่บีจับได้แล้วว่าฉันแอบทำงานพิเศษ ต่อไปนี้ฉันมีหน้าที่ต้องกลับบ้านไปรีดเสื้อให้แม่บีทุกวันเพิ่มขึ้นมาด้วย แบบนี้เมื่อไหร่ฉันถึงจะมีเงินพอย้ายออกมาอยู่คนเดียวอะ?” สิชาปรับทุกข์กับเพื่อนหลังจากที่เมื่อคืนเธอโดนอบรมและปรับทัศนคติไปสองชั่วโมง กว่าจะได้เข้านอนก็เกือบตีหนึ่งทำให้วันนี้สาวน้อยที่ปกติน่ารักสดใสดูทรุดโทรมกว่าเดิมไปมาก “ง่ายนิดเดียว ในเมื่อหาเงินของตัวเองไม่ได้ก็เอาเงินคนอื่นย้ายออกจากบ้านสิแก” ทอฝันบอกเพื่อนแล้วยักไหล่ “เงินใคร? ใครจะให้เงินฉันเหรอแก?” สิชาตาตื่นขึ้นมาทันทีแล้วถามเพื่อนอย่างมีความหวัง ทอฝันยกยิ้มร้ายขึ้นที่มุมปากแล้วพยักหน้าไปทางพี่ต้นกล้าที่นั่งทำหน้าหล่ออ่านหนังสืออยู่ไม่ไกล สิชามองตามสายตาเพื่อนไปแล้วมีอันต้องขมวดคิ้ว “แล้วทำไมพี่กล้าต้องให้เงินฉัน?” สาวน้อยถามเพื่อนด้วยความงุนงง “ก็ถ้าพี่กล้าเป็นผัวแกพี่เขาก็ต้องช่วยแกหรือเปล่าวะซิน?” ทอฝันกระซิบถามเพื่อนสาว “บ้าหรือเปล่าแก?! ฉันแค่ปลื้มพี่เขา ไม่ได้จะเอาเขาทำผัว แล้วอีกอย่างพี่เขาก็คงไม่มองคนอย่างฉัน...” สิชาพูดเสียงเบาแล้วก้มลงมองดูตัวเอง ทอฝันได้แต่หลับตาแล้วถอนหายใจ เพื่อนของเธอเป็นคนน่ารักพอตัวแม้ดูเหมือนสิชาจะไม่รู้ตัวก็ตาม ตัวเล็ก ๆ นมโต ๆ หน้าขาว ๆ หวาน ๆ แบบที่ผู้ชายชอบ เสียดายแต่งตัวโทรมไปหน่อยเพราะแม่เลี้ยงจำกัดการใช้เงิน พวกเครื่องสำอาง น้ำหอม เสื้อผ้าใหม่ ๆ ก็ไม่ค่อยมี “ก็แกมันเป็นเสียแบบนี้ กลับบ้านแล้วส่องกระจกดูตัวเองดี ๆ นะ แกไม่ได้ขี้เหร่เลยนะซิน แกแค่โทรม! แค่ไม่มีเครื่องสำอางบนหน้า ไม่มีเครื่องประดับบนตัว ที่สำคัญที่แกไม่มี...” “พี่กล้าขา... วันนี้ที่เรียนไปหวานไม่รู้เรื่องเลย พี่กล้าช่วยติวให้หวานหน่อยได้ไหมคะ? หวานจดโน้ตมาหมดแล้ว แต่พี่กล้าช่วยอธิบายให้หวานอีกรอบได้ไหมคะ?” ดลภา สาวสวยที่ขึ้นชื่อว่าเป็นดาวยั่วประจำคณะปีสาม รุ่นเดียวกันกับสิชาและทอฝันเดินเข้าไปหาต้นกล้าแล้วเอ่ยถามเสียงอ้อนก่อนที่ทอฝันจะทันพูดจบประโยค “นั่นคือสิ่งที่แกไม่มี และแกต้องหัดมี...” ทอฝันบอกเพื่อนสาวแล้วบุ้ยใบ้ไปทางดลภา “อะไรแก? สมุดจดโน้ตเหรอ?” สิชาถามด้วยความประหลาดใจ “โอ๊ย! ยัยบื้อ! สมุดจดโน้ตมันทำให้ได้ผัวหรือไง? มารยาสิยะ! มารยา! ถ้าแกไม่มีมารยาแกหาผัวยากแน่ไอ้ซิน!” ทอฝันบอกเพื่อนเสียงเขียวแล้วยื่นมือไปกระชากเสื้อนักศึกษาของเพื่อนสาวโดยไม่ให้สิชาตั้งตัวเลยสักนิด กระดุมเสื้อสองเม็ดแรกของสิชาขาดผึงทันที ทอฝันเอื้อมมือไปแหวกปกคอเสื้อของเพื่อนสาวให้มันอ้ากว้างอวดเนินอกของสาวน้อยรำไร สิชาทำหน้างุนงงและยิ่งงงหนักเมื่อทอฝันฉุดเธอให้ลุกขึ้นยืนแล้วลากไปทางโต๊ะที่พี่ต้นกล้าและหวานกำลังติวหนังสือกันอยู่ดูกะหนุงกะหนิง “พี่กล้าคะ เมื่อกี้ฝันกับซินนั่งอ่านหนังสือตรงโต๊ะนี้ แต่กระดุมเสื้อซินหลุด น่าจะตกแถวนี้พี่กล้าดูสิคะ ช่วยซินหากระดุมหน่อยได้ไหมคะ?” ทอฝันพูดขึ้นมาแล้วชี้ให้ต้นกล้าดูที่อกอวบของเพื่อนสาวเธอ สิชาตกใจในการกระทำของเพื่อนรีบยกมือขึ้นมารวบคอเสื้อติดกันทันทีแต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว... เธอเห็นรุ่นพี่หนุ่มหล่อกลืนน้ำลายอึกใหญ่เหมือนคอแห้งผาก แต่ขณะเดียวกันเธอก็เห็นหวานจ้องหน้าเธอเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อเธออีกด้วย ยัยฝันนะยัยฝัน! จะหาเจ้าชายให้ซินทั้งที ดันมาหาเจ้าชายที่เจ้าหญิงเขาหมายตาไว้อีก ซินมันแค่นางก้นครัวนะฝัน ถ้าเจ้าหญิงสั่งประหารซินขึ้นมาซินมิต้องจบชีวิตน้อย ๆ ก่อนได้ผัวและย้ายออกจากบ้านเหรอฝัน?!