TEMP : วีนัสสำหรับผมคือ...เมีย (เก็บ) VENUS : เทมป์สำหรับฉันคือ...ไอ้เหี้ย! ใช่ค่ะไอ้เหี้ยนั่นแหละแค่นั้นเลย _____________________________________________ _____________________________________________

-ดิน- ใคร ๆ ก็บอกว่าผมเป็นดิน แล้วยังไงวะ ดินมันไม่มีค่าเหรอในเมื่อหลายอย่างเกิดขึ้นได้เพราะดิน ไม่แน่...เด็กในท้องเธอก็อาจจะเกิดจากดินอย่างผมก็ได้ใครจะไปรู้ -ไอริส- ไอ้ดินที่อยากลอยขึ้นไปอยู่บนฟ้า สักวันฉันจะปัดเศษดินอย่างนายนั่นให้กลับไปอยู่ในที่ที่เขาควรอยู่...

IDA : พี่วิล ด้าว่าด้า...ท้อง WILLIAM : ว่าไงนะ? IDA : แต่ด้าโอเคนะพี่วิล ด้าเลี้ยงได้สบายมากพี่วิลไปกับเขาได้เลย...ไม่ต้องเป็นห่วง ____________________________ ____________________________ ____________________________

ผมรักเธอนะ ผมรักที่เธอเป็นเธอ และผมก็ต้องการให้เธอรักผมที่ผมเป็นผมเหมือนกันถึงความเป็นผมมันจะยากที่ใครจะรับได้ก็ตาม มันอาจจะเห็นแก่ตัวมากแต่มันก็ใช่นั่นล่ะ...ผมเห็นแก่ตัว ...............................

“เป็นอะไรเบบี๋ มายืนเงียบ ๆ ทำหน้าอย่างกับคนอกหัก” “อือ...อิงอกหัก” “อกหัก?” “ค่ะ...ฮึก!” “อิง ร้องไห้ทำ...” หมับ! “อิงเจ็บพี่เวย์ อิงโคตรเจ็บเลย ฮื่อ ๆๆ” ____________________ ____________________ ____________________

คนอย่างกูไม่ได้เกิดมาเพื่อรักใครทั้งนั้น อยู่ได้ก็อยู่ อยู่ไม่ได้ก็ไป แต่คนไหนที่กูไม่อนุญาตให้ไปแล้วกล้าคิดลองดีจะไป...ก็ลองดูแล้วจะได้รู้ว่าคนอย่างกูทำอะไรได้มากแค่ไหน _______________ _______________

ก็เขาเกลียดฉันไง ไม่รู้ว่าเกลียดตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่สรุปง่าย ๆ ก็คือเกลียดนั่นล่ะ แต่ไม่เป็นไรฉันไม่แคร์เพราะอยู่ไม่นานหรอก...เดี๋ยวฉันก็ไป ............................................................

“เด็กในท้องเธอ...ลูกใคร?” “...ไม่เกี่ยวกับนาย” “หึ ๆๆ ก็ดี เพราะต่อให้เธอบอกว่าเป็นลูกฉัน...ฉันก็ไม่รับ” _______________________________________ “โรสต้องการเขามาเป็นพระเอกเรื่องต่อไปค่ะ” ฉันบอกพี่จูดี้พร้อมกับมองไปที่หน้าจอทีวีที่ฉายรายการบันเทิงของต่างประเทศอยู่ “โห~ งานยากนะคะคุณโรส” “ไม่มีอะไรยากเกินความสามารถของทีมเราค่ะพี่จูดี้” “แต่...นายแบบอินเตอร์ขนาดนี้เขาจะมาเล่นละครไทยเหรอคะ” “การแข่งขันสูงนะคะ ช่วงนี้ทีวีดิจิตอลผุดขึ้นเป็นดอกเห็ด ถ้าได้เขาช่องเราได้เรตติ้งดีแน่” “แต่...” “ไม่มีแต่ค่ะพี่จูดี้” ฉันเบรกพี่จูดี้ มือขวาของฉันก่อนที่พี่จูดี้จะได้พูดอะไรต่อ “ก็ได้ค่ะ พี่จูดี้จะลองติดต่อดูนะคะ” “ไม่ใช่ลองค่ะแต่เราต้องได้ตัวเขา” ฉันไม่อยากกดดันแต่ตอนนี้กำลังเป็นช่วงขาลง อันที่จริงจะเรียกขาลงก็ไม่เชิงเพราะละครของช่องก็ยังเป็นที่นิยมเป็นเบอร์หนึ่งอยู่ แต่เรตติ้งละครหลังข่าวมันลงลงไปเยอะเพราะมีหลายช่องที่เกิดขึ้นใหม่ เรตติ้งที่ควรได้หลัก 10 ก็ถูกแย่งและหารออกไปจนเหลือหลักหน่วย อันดับหนึ่งก็ได้แค่ 4-5 ได้ 6 แต่ละครั้งแทบจะปิดช่องฉลองข้ามปีกันเลยทีเดียว “คุณโรสขา~ ไม่ใช่ว่าพี่จูดี้ไม่อยากได้เขานะคะ พี่จูดี้พยายามติดต่อไปตั้งแต่ก่อนน้องโรสกลับมาซะอีกค่ะ ไม่รับเลยค่ะ ให้คุยด้วยตั้งนานแต่สุดท้ายก็ปฏิเสธตลอด” พี่จูดี้บอกเสียงอ่อยแต่ฉันก็แค่ยิ้มให้ “ยังไงก็ต้องได้ค่ะ เรื่องนี้โรสทุ่มสุดตัว บทเขียนมาเพื่อเขาโดยเฉพาะ ถ้าไม่ได้เขาโรสพับละครเรื่องนี้เข้ากรุแน่นอน” “เฮ้อ! คุณโรสดื้อที่สุดเลยค่ะ” “สู้ ๆ นะคะพี่จูดี้” พี่จูดี้ถอนหายใจแล้วบ่นพึมพำออกมา ส่วนฉันก็แค่ยิ้มขยิบตาและให้กำลังใจเจ้แก “ค่า~ บอสสั่งนี่คะไม่สู้ได้เหรอคะ” พี่จูดี้ลากเสียงแล้วกรอกตาใส่ฉัน ซึ่งฉันก็ไม่ได้ถือสาเพราะรู้ดีว่าพี่จูดี้แค่หยอก “สู้ ๆ อีกครั้งนะคะ ถ้าได้เดี๋ยวบอสพาไปเลี้ยงหมูกระทะ” “ค่า~ จะล้างท้องรอเลยค่ะบอสขา~” ฉันยิ้มให้พี่จูดี้ก่อนที่เจ้แกจะออกไปข้างนอก จากนั้นฉันก็เปิดดูรูปของคนที่ฉันกำลังสนใจอยากได้มาเป็นพระเอกละครเรื่องล่าสุดของฉัน แต่ถ้าจะเรียกให้ถูกคงต้องเรียกว่าละครเรื่องแรกที่ฉันเป็นผู้จัดเองจะดีกว่า ฉันเป็นลูกสาวของเจ้าของช่องทีวียักษ์ใหญ่ของเมืองไทยค่ะ นี่คือภาพที่ทุกคนเข้าใจนะคะ แต่ความจริงฉันไม่ใช่ลูกของท่านหรอก ฉันเป็นลูกบุญธรรม คุณลุงแต่งงานกับคุณป้าของฉัน ท่านไม่มีลูกก็เลยรับฉันที่เป็นลูกของน้องสาวมาเลี้ยงดู ฉันรู้ว่าไม่ใช่ลูกแท้ ๆ ของท่าน แต่ท่านทั้งสองก็รักเอ็นดูฉันเหมือนลูกในไส้ ฉันจบสาขาภาพยนตร์มาจากอเมริกาค่ะ เพิ่งเข้ามาทำงานไม่ถึงปีคุณลุงก็ให้โอกาสเป็นผู้จัดละครเต็มตัวหลังจากที่ฉันตามไปเรียนรู้ช่วยงานในกองถ่ายของช่องจนมีประสบการณ์พอสมควร ละครเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกของฉันทำให้ฉันตื่นเต้นมากเพราะมันเป็นการพิสูจน์ตัวเองว่าฉันมีประสิทธิภาพมากแค่ไหน ฉันใส่ใจทุกอย่างตั้งแต่คิดพล็อตเรื่อง ควบคุมการเขียนบท แต่ก่อนจะได้คิดพล็อตกับเขียนบทละครฉันเลือกเขาเอาไว้ก่อนแล้วล่ะ เห็นข่าวเขาครั้งแรกในทีวีก็บอกตัวเองเลยว่าผู้ชายคนนี้แหละ ...พระเอกของฉัน

แอด~ / ติ๊ง! “...” “...” ใครจะคิดว่าจังหวะมันจะซิทคอมได้ขนาดนี้ ฉันเปิดประตูก้าวเท้าไปยืนตรงกึ่งกลางประตูเตรียมก้าวขาออกไปประตูลิฟท์ที่อยู่ฝั่งตรงข้ามและตรงกับประตูห้องนี้พอดีเป๊ะก็ถูกเปิดออก ...เปิดประตูออกไปก็เจอค่ะ ...เปิดประตูออกไปก็เจอค่ะ ...เปิดประตูออกไปก็เจอค่ะ คำพูดประโยคนั้นของแอรีสดังวนอยู่ในหัวตลอดเวลาที่ฉันกับเขาสบตากัน ตอนแรกก็ไม่อยากจะเชื่อคำทำนายของแอรีสแม้แต่นิดเดียว ต่อต้านสุดพลังด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้เชื่อหมดใจเลยค่ะว่าเนื้อคู่ของฉันคือคนที่เปิดประตูออกไปก็เจอ ...ไม่ให้เชื่อได้ไงในเมื่อเนื้อคู่ของฉันหล่อบรรลัยทำลายใจขนาดนี้ >///<

-มาร์คัส- ผมว่าผมเจ้าเล่ห์เพทุบายแล้วนะ แต่ยัยนั่นแม่งสุดยิ่งกว่า! โคตรเจ้าเล่ห์เพทุบาย ผู้หญิงอะไรวะสวยก็จริงแต่นิสัยแม่งยิ่งกว่าสิบแปดมงกุฎ! -ม่านไหม- ฉันไม่รู้ว่าเขาจะโวยวายไปทำไม ก็แค่นี้เอง สิ่งที่เขาเสียไปและฉันได้มาก็ถือซะว่าเป็นค่า...ให้ฉันก็แล้วกัน

“เฮ้อ! เสร็จงานสักที เหนื่อยไหมเวลาออกงาน” คนที่เข้ามานั่งประจำที่คนขับถอนหายใจบ่นออกมาเบาๆ แล้วก็หันมาถามฉัน “เหนื่อยปั้นหน้าค่ะ พี่ก็รู้ว่าสังคมใส่หน้ากากมันทำให้เหนื่อยแค่ไหน” ฉันตอบเขาด้วยความเบื่อ แสดงความเบื่อออกมาทั้งสีหน้าและน้ำเสียงนั่นแหละ “อื้ม พี่ว่าใครๆ ก็เบื่อแต่ก็ยังยินดีที่จะใส่อยู่ดี เราว่าไหม” เขาพยักหน้าเห็นด้วยแล้วก็เห็นมามองหน้าฉันเหมือนจะขอความคิดเห็นด้วยรอยยิ้ม “คงใช่มั้งคะ” งานปาร์ตี้พวกนี้เป็นงานที่เกี่ยวกับธุรกิจ ฉันรู้ว่าเกิน 70 เปอร์เซ็นต์ของคนในงานโคตรเบื่อกับการที่ต้องมาสวมหน้ากากเข้าหากันเพื่อผลประโยชน์ เบื่อแต่สุดท้ายก็ยังเลือกที่จะสวมหน้ากากเข้าหากันเหมือนเดิม “ยิ่งเป็นเราทั้งคู่ก็คงยิ่งเบื่อ” เขาพูดอีกครั้ง ยังไม่ออกรถหรอก ยังจอดอยู่ที่เดิมเพื่อคุยกัน คุยในเรื่องที่คุยมาหลายครั้งแต่ก็ทำไม่ได้สักที “ใครๆ ก็เบื่องานแบบนี้ทั้งนั้นล่ะค่ะ” ฉันตอบเรียบๆ ไม่มีใครสนุกหรอกกับงานสังคมสวมหน้ากาก ถ้าไปปาร์ตี้กับเพื่อนก็ว่าไปอย่าง “แต่พี่ว่าเราเบื่อกว่าใครๆ” พี่วายุพูดออกมาแล้วก็ยิ้มเหมือนคนรู้ทัน “แล้วจะยังไงดีคะ” ฉันถามนิ่งๆ พร้อมกับมองหน้าเขาเพื่อขอความเห็นตาแทบไม่กระพริบ “เราว่ายังไงล่ะครับ” เขาถามพร้อมรอยยิ้มแต่ฉันไม่ได้ยิ้มตอบ “ควีนว่าก่อนควีนกลับอังกฤษ...เราควรถอนหมั้นกันให้เร็วที่สุดค่ะพี่วายุ”

“เดี๋ยวไอ้วายุขึ้นมา มันพักอยู่ห้องนั้น มีอะไรอยากออกไปไหนก็ชวนมันได้เพราะวันนี้เพื่อนฉันกับเพื่อนเธอคงไม่ออกมาจากห้องง่ายๆ” เขาบอกพร้อมกับชี้กลับไปทางฝั่งที่ฉันกับเขาเพิ่งเดินมา ชี้ไปที่ห้องฝั่งตรงข้ามกับห้องเก่า พูดยาวๆ ก็เป็นด้วย แต่ไม่พูดคงดีกว่าเพราะโทนเสียงของเขามันโมโนโทนมาก~ เรียบ~เรียบมาก~ พูดเหมือนคนที่เกิดมาแล้วเทวดาลืมใส่ตัวโน๊ตลงไปในหลอดเสียง แต่พี่วายุก็มาใช่ไหม ดีเลยค่ะ กับพี่วายุก็ไม่รู้จักกันหรอกเคยเห็นแค่ผิวเผินเหมือนเขาคนนี้นี่แหละ แต่ดูท่าทางจะอัธยาศัยดีมีมนุษย์สัมพันธ์มากกว่าคนตรงหน้าแน่นอน “ค่ะ ขอบคุณค่ะ” ฉันพยักหน้ารับนิดหน่อยพร้อมขอบคุณ แต่จะขอบคุณมากกว่านี้ถ้าเขาหลบทางให้ฉันเดินไปเปิดประตูเข้าห้องได้สักที “อืม” เขาพยักหน้ารับแล้วก็มองหน้าฉันต่อ มีปัญญหาอะไรกับหน้าฉันกันนะ มองอยู่นั่น จะไม่ว่าเลยค่ะถ้ามองด้วยสายตาพิศวาสสักนิด ไม่ใช่สายตาไร้อารมณ์เหมือนหุ่นยนต์ผิวนิ่มแบบนี้ “ถ้างั้นพริกขอเข้าห้องก่อนนะคะ” ฉันไม่อยากอยู่ตรงนี้นานๆ ก็เลยตัดสินใจพูดออกไป “โอเค” เขาตอบตกลงสั้นๆ แล้วก็ผละออกจากประตูให้ฉัน เอ่อ...อย่าเรียกว่าผละเพื่อหลีกทางเลยค่ะ เขาผละออกแล้วหมุนตัวหันหลังให้แล้วขยับไปเปิดประตูห้องฝั่งตรงข้ามฉันแล้วก็เข้าไปในห้องนั้นพร้อมกับปิดประตูห้องทันทีโดนที่ไม่สนใจฉันที่ยังยืนอยู่ตรงนี้เลยสักนิด เหอะ! คนรามีสิทธิ์จะเป็นคนเย็นชาได้นะคะแต่เรื่องมารยาทอย่างน้อยก็ควรมีเพราะมันสำคัญต่อการเข้าสังคม เอาตรงๆ นะคะ ผู้ชายคนนี้หล่อมาก หน้าหล่อหุ่นเพอร์เฟค ดีหมดยกเว้นไอ้ท่าทางเย็นชาจนดูไร้มารยาทของเขา ...เห็นอาการไม่น่าคบหาของเขาแล้วต้องบอกว่าไม่เหมาะกับการเกิดมาเป็นคนเลยสักนิด เหมาะเป็นตุ๊กตายางมากกว่า!

ถ้าชีวิตมันจะสวยแล้วซวยซ้ำซวยซ้อนได้ขนาดนี้แป้งหอมคนนี้ขอไม่เกิดมาสวยแล้วไม่ต้องซวยจะได้ไหม คนบ้าอะไรวะคะเกิดมามีแต่เรื่องซวยๆ เฮงซวย! เฮ้อ! สวัสดีค่ะฉันชื่อแป้งหอมค่ะ แป้งหอมชื่อไทยๆ น่าร้าก น่ารัก แต่ทำไมใครๆ ก็เอาแต่เรียกว่า “อีหอม” ก็ไม่รู้ ไม่เห็นมันจะดูสุภาพตรงไหน แต่ก็ช่างมันเถอะหอมไปเปลี่ยนคำเรียกติดปากของทุกคนไม่ได้หรอก แต่ขอร้องว่าใครที่เพิ่งรู้จักน้องได้โปรดเรียกน้องว่าแป้งหอมให้เต็มยศด้วยนะคะ อีหอมนี่ปล่อยให้พวกที่รู้จักกันมานานมันเรียกแบบถ่อยๆ ไปเถอะ หอมขี้เกียจตีปากคนพวกนั้นให้เรียกหอมดีๆ แล้ว แป้งหอมคนนี้เป็นนักศึกษาสาวสวยที่ไม่หมวยเพราะถ้าหมวยก็คงไม่ชื่อไทยๆ ว่าอีหอม เอ้ย! แป้งหอม หรอก ฉันเป็นสาวไทยแท้ๆ พ่อแม่เป็นคนอยุธยาโดยกำเนิดแต่ก็ยังไม่แน่ใจว่าบรรพบุรุษเป็นชาวอโยธยาแท้หรือว่าย้ายถิ่นฐานมาจากประเทศราชหรอกนะ ซึ่งเรื่องนี้ก็ช่างมันเถอะไม่ได้เกี่ยวกับปัจจุบัน อีหอมแค่อยากเม้าท์อะไรนิดหน่อยให้หายเซงจากความซวยที่กำลังเจอ! เอาล่ะค่ะนอกเรื่องมาสักพักแล้ว ฉันชื่อแป้งหอม อันนี้รู้กันแล้วเนาะ เป็นนักศึกษาค่ะ เรียนมหาลัยดัง อยู่ชั้นปริญญาตรีปีที่ 3 ซึ่งปกติก็สวยอยู่แล้วแต่ก็ตามสเต็ปความสวยของสาวมหาลัย ตอนเรียนม. 6 ก็จะมั่นหน้าหน่อยว่าพี่นี่แหละสวย~ แต่พอเข้าเรียนปี 1 ความสวยที่มั่นหน้าก็โดนรุ่นพี่กลบ น้องปี 1 เฟรชชี่วัยใสก็กลายเป็นอีเด็กกกพโหลกกะลาทันที ปี 2 ก็ดีหน่อยหัดแต่งหน้าแต่งตา พอปี 3 ความสวยก็จะพร่างพราวมากหน่อย และความซวยก็เช่นกัน สงสัยกันใช่ไหมคะว่าฉันจะบ่นเรื่องความซวยอะไรกันนักหนา คือเรื่องมันเป็นแบบนี้ค่ะ... ตั้งแต่วันแรกที่ฉันเกิดมาอีแป้งหอมก็พาความซวยมาให้ครอบครัวเพราะวันที่ฉันเกิดเป็นวันเดียวกันกับวันที่แม่...แม่วัว ใช่ค่ะแม่วัวไม่ใช่แม่ฉัน ไม่ต้องตกใจเพราะแรกเริ่มชีวิตของแป้งหอมมันไม่ได้ซวยดราม่าขนาดนั้น พ่อฉันเลี้ยงวัวค่ะ ทำฟาร์มโคราคาแพงแสนแพง มันมีแม่วัวตัวหนึ่งของพ่อที่มันราคาแพงมาก ผสมพันธุ์กับพ่อวัวพันธ์ดีที่จ่ายไปมหาศาลเพื่อให้ได้น้ำเชื้อของมันมา พ่อเฝ้าทะนุถนอมดั่งลูกในอุทรจนวันที่แม่ฉันปวดท้องจะคลอดทุกคนก็โอละพ่อแห่ไปลุ้นการกำเนิดของอีหอมกันแทบทั้งฟาร์ม ซึ่งไม่มีคนเฝ้าแม่วัวตัวนั้นตัวที่มันราคาหลักหลายแสน เพราะไม่มีใครคิดว่ามันจะทะลึ่งอยากคลอดลูกวันเดียวกันกับที่แม่คลอดแป้งหอม! สรุปพอฉันลืมตาออกมาดูโลกทุกคนก็โล่งใจที่อีเด็กน้อยหน้าตาน่ารักคนนี้เกิดมาโดยปลอดภัยแถมยังครบ 32 ไม่เป็นภาระใครในการเลี้ยงดูในภายภาคหน้าแน่นอน ทีนี้ก็กลับฟาร์มกันไงคะ พอกลับไปก็เห็นซากวัวที่นอนสิ้นใจพร้อมลูกน้อยในท้องที่มันคลอดออกมาไม่ได้เพราะมันเป็นท้องแรกแถมเบบี๋ในท้องก็ตัวใหญ่จนมันคลอดเองไม่ไหว แป้งหอมเกิดมาพร้อมความซวยเพราะนอกจากจะไม่คาบช้อนเงินช้อนทองตอนออกมายังทำให้แม่วัวที่เป็นความหวังความภาคภูมิใจของพ่อต้องสิ้นใจไปด้วย เรื่องนี้ไม่มีใครโทษฉันหรอกนะคะเพียงแต่ฉันมารู้เรื่องทีหลังและคิดว่าตัวเองเกิดมาพร้อมความซวยจริงๆ ไม่งั้นในแต่ละวันเดือนปีอีหอมไม่เจอแต่เรื่องซวยๆ หรอก อย่างวันนี้ก็เช่นกัน! “เอาไง? จะยืนทำหน้าเหมือนคุยกับตัวเองอีกนานไหม?” “เอ่อ...” คนตรงหน้ารู้ได้ไงว่าฉันยืนคุยกับตัวเอง ขนาดฉันยังไม่รู้เลย นี่ฉันกำลังคิดว่าฉันคุยกับใครสักคนอยู่นะคะ “...ไม่เอ่อสิวะ เอาไงพูดมา” คนตรงหน้าฉันขมวดคิ้วนิดหน่อยแล้วก็กอดอกมองหน้าฉัน ท่าทางเขาจะโมโหหนักน่าดู “คือ...มันซ่อมแพงไหมคะ” ฉันมองแผลที่รถคันสีดี่จอดอยู่ริมฟุตบาทก่อนจะเงยหน้าถามเขา อันที่จริงจะไม่หวั่นเลยถ้ามันเป็นรถญี่ปุ่น แต่นี่รถซุปเปอร์คาร์ราคาหลายสิบล้าน อีหอมเอ้ย! ซวย! ซวย! ซวย! “แพง” เขาตอบนิ่งๆ สายตาหงุดหงิดปนดุดันมองมาที่ฉันยิ่งทำให้ฉันกลัวจนตัวลีบ “คือ...หอม” หอมจะหาเงินจากที่ไหนมาจ่าย T__T “แต่เรื่องแพงไม่แพงช่างแม่งเหอะ เธอตอบมาก่อนเป็นบ้าอะไรอยู่ดีๆ เดินมาเตะรถคนอื่น ฮะ?” เขาถามกึ่งจะดุฉัน แต่ฉันมั่นใจว่าถ้าฉันเป็นผู้ชายไม่ใช่ผู้หญิงเอวบางร่างน้อยหน้าตาสะสวยแบบนี้ฉันอาจจะโดนต่อยไปแล้วก็ได้ นี่ขนาดสวยยังไม่ค่อยช่วยอะไรเลย แต่จะช่วยได้ยังไงล่ะหอมในเมื่ออยู่ดีๆ มึงก็ตะโกนเกรี้ยวกราดเป็นบ้าเป็นหลังแล้วพุ่งมาเตะรถเขาด้วยรองเท้าส้นสูงหัวแหลมปรี๊ดเต็มแรงจนประตูข้างคนขับมันบุบ ต้องแรงควายแรงช้างแค่ไหนอ่ะแป้งหอมรถแข็งแรงระดับซุปเปอร์คาร์ถึงบุบได้ด้วยแรงจากส้นตีนมึงแค่ครั้งเดียว T__T “คือ...” “จะคือจะเอ่ออีกนานไหม? ตอบมาเธอเป็นบ้าอะไร” เขาดูหงุดหงิดนะคะ แต่ถ้าเป็นฉันๆ ก็หงุดหงิดที่มีอีบ้าที่ไหนก็ไม่รู้วิ่งมาเตะรถเขาแบบนี้ “คือ...” ฉันมองหน้าเขาแล้วก็ตอบไม่ได้อีกนั่นแหละ เหตุผลโคตรปัญญาอ่อน ไม่กล้าตอบจริงๆ แกล้งเป็นไบโพล่าร์เลยดีไหมแป้งหอม แต่ถ้าเป็นไม่เนียนเกิดเขาเอาเรื่องจับไปตรวจขึ้นมาซวยซ้ำซวยซ้อนแน่มึง ท่าทางเขายิ่งดูไม่ใช่คนรวยธรรมดาซะด้วย “จะพูดแค่คำว่าคืออีกนานไหม คืออีกรอบฉันจะจัดการเธอให้เละคามือเลย” เขาดูหงุดหงิดอีกแล้วนะคะ แม่~ หอมกลัว~ T__T “คือ...” ฮือ~ หอมไม่ได้อยากพูดแต่หอมพูดอะไรอย่างอื่นไม่ออก ไม่ใช่ว่าปากมันหนักแต่ปากมันสั่น “เฮ้ย! เธอแม่งฟังรู้เรื่องรึเปล่าวะ แค่ตอบมาเหตุผลที่ทำให้เธอเป็นบ้ามาเตะรถฉัน ตอบมา!” เขาไม่ได้ตะคอกใส่จนเสียงดังแต่ก็ขึ้นเสียงอยู่ดี เล่นเอาฉันสะดุ้งแล้วก็หลับตาปี๋ก่อนจะรีบตอบออกไปรัวๆ “คือๆๆๆ หอมเพิ่งอกหักมาค่ะ แฟนที่คบมา 4 เดือนมันหนีไปมีกิ๊ก แถมกิ๊กแฟนหอมมันยังเป็นผู้ชาย ชายรุกด้วยนั่นหมายความว่าแฟนหอมมีผัว หอมรับไม่ได้ก็เลยขาดสติเหมือนคนบ้าแบบเมื่อกี้ค่ะ” ฉันรีบร่ายความจริงให้เขาฟังด้วยความตกใจกลัวปนลืมตัว จนพอพูดจบถึงได้สติว่าความจริงแล้วฉันไม่จำเป็นต้องอธิบายทั้งหมดก็ได้ พอได้สติก็เลยรีบลืมตามองเขา มองผู้ชายที่ยืนมองหน้าฉันนิ่งๆ แถมหน้าเขาก็ยังนิ่งมากเช่นกัน “...ปัญญาอ่อน”

“คนนั้นมาใหม่เหรอไม่เคยเห็นหน้า” “คนไหนเฮีย” “นั่นไง” “อ๋อ~ ไม่ได้มาใหม่หรอก ปกติน้องช่วยงานในครัว ทีแรกมาสมัครเสิร์ฟนี่แหละแต่เฮียเตอร์ไม่ให้เด็กอายุต่ำกว่า 20 มาเสิร์ฟ นี่เพิ่งอายุ 20 มาหมาดๆ เลยให้ขึ้นมาเสิร์ฟ” “อืม พี่มึงมันหัดมีคุณธรรมตั้งแต่เมื่อไหร่วะ” “ตั้งแต่มีเมียไง เฮียก็หาบ้างดิ” “ไม่ว่ะ ขี้เกียจเจ็บบ่อยๆ อีกอย่างกูมีคุณธรรมล้ำหน้าพี่มึงมานานแล้วไอ้เปอร์” “โห่ คนเรามันต้องผ่านช่วงเวลาที่เจ็บปวดก่อนจะได้เจอความสวยงามเสมอเฮีย ว่าแต่ถามทำไม สนใจเหรอเฮีย” “เปล่า แค่ไม่เคยเห็นก็เลยถาม” “เหรอเฮีย แต่น้องเขาสเปคเฮียเลยนะนั่นเรียบร้อยสุดๆ” “...เหรอ?” ผมมองไปที่ผู้หญิงคนนั้นแล้วก็พูดออกมาสั้นๆ “ทำไมทำหน้าไม่เชื่อแบบนั้นล่ะ เฮียรู้ไหมน้องเขาเป็นเด็กดีมากนะทำงานหาเงินเรียนเอง บอกตรงๆ ว่าโคตรเหมาะกับเฮีย สนใจจีบเป็นเมียแล้วส่งเสียเรียนต่อไหมเดี๋ยวเปอร์จัดให้” “พูดเหี้ยไรของมึง กูเห็นเรียบร้อยอ่อยหนักมาเยอะแล้ว” “มันก็ไม่ทุกคนน่าเฮีย” “หึๆๆ พวกเรียบร้อยนี่ไม่ใช่สเปคกูแล้วว่ะไอ้เปอร์ ดูแข่งรถได้แล้วเผื่อจะเอาไปพัฒนารอบหน้ามึงจะได้ไม่แพ้จนขายขี้หน้าอีก” ผมตัดบทไอ้คู่สนทนาที่ถามมันแค่นิดเดียวแต่มันชวนคุยต่อซะยืดยาว แล้วก็หันไปสนใจการแข่งรถต่อ ในสนามมีอะไรให้สนใจมากกว่าเรื่องผู้หญิงตั้งเยอะ ผมชื่อมิกซ์ครับ เป็นนักศึกษาปี 4 มหาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง เป็นเดือนมหาลัย เป็นประธานสโมสรนักศึกษา พ่อแม่เป็นนักธุรกิจที่...รวยมั้ง ใช้คำว่ารวยหรือโคตรรวย หรือว่ามหาเศรษฐีผมก็ไม่รู้เหมือนกันช่างมันเถอะครับมันเงินพ่อแม่ผมไม่ใช่เงินผม แล้วก็เป็นเพื่อนกับเจ้าของสนามแข่งรถที่ผมกำลังนั่งดูอยู่ ส่วนไอ้ที่คุยกับผมเมื่อกี้มันชื่อคูเปอร์เป็นน้องชายของไอ้ชัตเตอร์เจ้าของสนาม ข้อมูลของผมมีแค่นี้ล่ะครับรู้จักผมแค่นี้ไปก่อน เอาแค่ที่ผมอยากให้รู้จักก็พอ “เป็นไรของมึงวะทำไมดูหงุดหงิด” ไอ้เวกัสเพื่อนสนิทอีกคนของผมที่นั่งอยู่ข้างๆ หันมาถามหลังจากที่ผมคุยกับไอ้คูเปอร์จบได้สักพัก “เปล่า” “เปล่าเชี่ยไรปกติมึงไม่นั่งทำหน้าอมขี้แบบนี้ ทำหน้าคนดีหน่อยไอ้ห่าเดี๋ยวคนรู้ว่าเลว” “เลวพ่อง!” ผมหันไปด่าไอ้เวกัสแล้วก็หันกลับมาสนใจการแข่งรถต่อ ผมไม่ได้อารมณ์ไม่ดีหรอกครับ แค่หงุดหงิดนิดหน่อยที่เห็นเด็กเสิร์ฟใหม่ของที่นี่ทำท่าทางกล้าๆ กลัวๆ แล้วก็เกร็งใส่ลูกค้าผู้ชาย บอกตรงๆ ว่ามันขัดตาผม รู้สึกโคตรไม่เข้าตาเลยพวกผู้หญิงเรียบร้อย เพราะเจอมากับตัวหลายครั้งแล้วเรียบร้อยอ่อนหวานสุดท้ายก็...หึ! “น้องคนนั้นสวยว่ะ” “ใคร?” “เด็กเสิร์ฟใหม่ไง เสียดายไม่มาเสิร์ฟโต๊ะเรา” “มึงอยากได้เหรอวะ” ผมหันไปถามไอ้เวกัส ไม่ได้ถามเพราะอยากได้ผู้หญิงคนนั้นเหมือนกันหรอกครับ ปกติพวกผมก็ถามกันแบบนี้อยู่แล้ว “เปล่าเห็นสวยดีกูก็เลยอยากแทะโลมด้วยสายตา” “หึๆๆ โคตรเหี้ย” ผมกระดกเหล้าเข้าปากก่อนที่จะหัวเราะแล้วก็สรรเสริญมัน “กูเหี้ยเปิดเผยครับไอ้มิกซ์” มึงมองผมแล้วก็ยิ้มมุมปากให้ “หึ! อย่างมึงน่ะเหรอจะแค่แทะโลมด้วยสายตา” ร่านกว่าหมาเดือน 9 หอนหาคู่ก็ไอ้เวกัสนี่ล่ะครับ “ไม่ใช่สเปคกูนี่หว่า กูชอบผู้หญิงร้ายๆ เซ็กซี่แล้วก็เอ็กซ์ๆ มึงก็รู้ แต่นี่สเปคมึงต่างหาก” “ไม่ว่ะ กูไม่ชอบแบบนี้แล้ว” “เข็ด?” ไอ้เวกัสเลิกคิ้วข้างหนึ่งขึ้นตอนที่พูดเห็นแล้วรู้สึกว่ามันกวนตีนดีครับ “เปล่า กูแค่ขยาดไม่อยากข้องเกี่ยวกับผู้หญิงแบบนี้อีก” “ก็ไม่ทุกคนมั้งไอ้ห่า ลองพนันกับกูไหมล่ะ กูว่าน้องคนสวยคนนั้นไม่ได้เป็นแบบลลินแล้วก็เอมแน่นอน” “หึ!” “1 ล้าน ถ้าไม่ใสมึงเอาไปได้เลย” ไอ้เหี้ยกัสเป็นอะไรนักหนาอะไรนิดๆ หน่อยๆ ก็ชอบพนัน “10 ล้านกูก็ไม่เอา ไม่อยากเสียเวลาไปข้องแวะกับผู้หญิงประเภทนั้น” ผมตอบมันแล้วก็มองไปทางผู้หญิงคนนั้น ผู้หญิงผมยาว ผิวขาว ตาโต หน้าตาสวยหวาน แต่งหน้าบางๆ ยิ่งทำให้สวยมากจนไม่อยากละสายตา ท่าทางการเดินทุกอย่างถูกเซ็ตให้คนที่มองเห็นดูแล้วรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้เป็นคนที่เรียบร้อย แต่เรียบร้อยแบบนี้ผมเจอมาเยอะแล้วครับ เรียบร้อยกว่านี้ก็สัมผัสมาแล้ว แต่สุดท้ายก็รู้ว่ามันแค่เปลือก “ไอ้ห่ามึงเอาอะไรมาตัดสินว่าบุคลิกแบบนี้ต้องนิสัยเหมือนกันทุกคน” “ประสบการณ์กับเซ้นส์ของกูไง” “ระวังเซ้นส์พังนะครับไอ้คนดี” “หึๆ ไม่รู้เหมือนกันว่าจะพังไหมเพราะกูไม่เสียเวลาไปข้องเกี่ยวกับผู้หญิงเรียบร้อยอ่อนหวานแบบนั้นอีกแล้วว่ะ” ...พวกผู้หญิงเรียบร้อยมันโคตรขัดตาผมเลย บอกแล้วไงครับว่าเจอกับตัวมาหลายครั้ง ที่บอกว่าเรียบร้อยอ่อนหวานสุดท้ายก็... ไม่ได้แรดหรอกแต่เรียกว่า “ร่าน” เลยดีกว่า!

“เฟียส” “อื้ม มีไรเหรอ?” “...เป็นแฟนกันนะ” -หนึ่งเดือนต่อมา- แอด~ ปัง! “อื้ออออออออ” ฉันร้องออกมาด้วยความตกใจเพราะไม่คิดว่าคนตรงหน้าจะใจร้อนถึงขั้นใช้เท้าถีบประตูให้ปิดจนเกิดเสียงดังลั่นแล้วก็ผลักฉันให้พิงผนังห้องข้างประตูจากนั้นก็บดจูบของเขาลงมาทันที “อืมมมมม หวาน~” เสียงครางแผ่วเบาด้วยความพอใจดังออกมาจากปากหยักที่เพิ่งผละจากปากฉันหลังจากที่เขาจูบมันมาเนิ่นนาน ริมฝีปากของเขาตอนนี้อยู่ห่างจากปากของฉันไม่กี่มิลลิเมตร มันชิดมากจนเวลาพูดปากของเราก็จะสัมผัสกันทุกครั้ง และพอเขาพูดจบริมฝีปากร้อนๆ ก็ประกบลงมาอีกครั้ง และครั้งนี้มันก็เพิ่มความร้อนแรงจนฉันแทบจะล้มลงไปกองที่พื้นถ้าเขาไม่ประคองเอาไว้ “อื้อออออออ” เขาจูบฉันจนพอใจก็ผละออกแล้วลากริมฝีปากจูบไปทั่วใบหน้าไล่ลงไปที่คอก่อนจะดูดและขบเม้มรุนแรง ส่วนมือของเขาก็ทำหน้าที่ปลดเสื้อผ้าของฉัน จะเรียกว่าปลดได้ไหมฉันก็ไม่แน่ใจ เรียกว่าฉีกกระชากเลยน่าจะเหมาะสมกว่า “อ่าส์~ ทำไมเซ็กซี่น่ากินแบบนี้เฟียส” เขาพูดเสียงกระเส่าแล้วก็จัดการกับเสื้อชั้นในของฉันเวลารวดเร็วก่อนที่จะโยนมันไปทางไหนสักทางที่ฉันเองก็ไม่ได้สนใจเพราะฉันเองก็กำลังยุ่งอยู่กับการจัดการเสื้อผ้าของเขาอยู่เหมือนกัน ระหว่างที่ฉันจัดการเสื้อผ้าของเขามันเหมือนกับว่าจะไม่ทันใจเขาที่จัดการเสื้อผ้าท่อนบนของฉันเรียบร้อยแล้วเขาถึงได้มากระชากเสื้อของตัวเองออกไปบ้าง “อืมมมมม” เสียงครางในลำคอของเขาดังขึ้นพร้อมกับปากร้อนๆ ที่จูบฉันอย่างเอาเป็นเอาตาย เขาประคองท้ายทอยฉันเอาไว้เพื่อให้รับการบดขยี้จูบได้ถนัดแล้วเขาก็ดันฉันให้เดินถอยหลังไปตมทางที่เขาดันให้ไป ฟุบ! ฉันโดนเขาผลักให้นอนลงที่เตียงทันทีที่ขาสัมผัสกับเตียงจากนั้นเขาก็โน้มตัวลงมาจัดการกับกางเกงยีนส์สีขาวของฉัน แถมเขายังดึงกางเกงชั้นในลงไปพร้อมกัน ทุกอย่างมันเร็วมากและมันก็เป็นความต้องการของเราสองคนที่จะทำขั้นตอนนี้ให้มันเร็วที่สุด เขาจัดการเสื้อของฉันเสร็จก็ขยับตัวลุกขึ้นไปจัดการกับกางเกงของตัวเองบ้าง แค่เวลาสั้นๆ เขาก็โน้มตัวลงมาคร่อมฉันเอาไว้ แต่สายตาฉันตอนนี้เอาแต่จ้องมองท่อนเอ็นใหญ่ที่ดีดตัวตั้งตรงต้านแรงโน้มถ่วงของโลก มันใหญ่มากจริงๆ ใหญ่จนไม่คิดว่ามันจะเข้าไปในตัวของผู้หญิงคนไหนได้โดยที่ผู้หญิงไม่รู้สึกเจ็บ “เอาแต่จ้องอยู่นั่น” เขาก้มลงมาพูดใกล้ๆ ฉันแล้วก็ยิ้มล้อเลียนนิดหน่อยก่อนที่เขาจะซุกหน้าลงมาไซร้คอของฉันอีกครั้ง “อื้อออออออ” ฉันกอดเขาแน่น ร่างกายบิดเร่าเพราะความเสียวซ่าน แค่ร่างกายเปลือยเปล่าของเราสัมผัสกันมันก็รู้สึกเสียวไปทั้งตัวแล้ว เสียวไปหมดตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า “อืมมมมม ตัวหอมมากเฟียส~” เสียงพึมพำคล้ายละเมอของเขาดังอย่ข้างใบหู ลมหายใจอุ่นๆ ของเขาทำให้ฉันต้องย่นคอหนีเพราะความสยิว แต่ก็หนีไปไหนได้ไม่ไกลในเมื่อเขาตั้งใจเร้าอารมณ์ฉันอยู่แล้วพอย่นคอหนีเขาก็ตามมาซุกหน้าลงที่ต้นคอฉันอีกครั้ง เขาไล้จมูกกับปากจูบซับที่ต้นคอไล่ต่ำลงไป ส่วนมือก็ลูบสะโพกแล้วเลื่อนขึ้นมาที่หน้าท้องก่อนจะหยุดที่หน้าอกของฉัน เขาวางมือใหญ่ของเขาลงไปที่หน้าอกข้างหนึ่งฉันก็เผลอสะดุ้งตัวเพราะความรู้สึกแปลกใหม่ “อื้อออออออ” “ใหญ่เต็มไม้เต็มมือมากที่รัก” เสียงของเขาดังลอดออกมาจากปากระหว่างที่เขากำลังจูบเนินอกของฉันอยู่ และฉันก็เริ่มรู้ตัวแล้วว่าอีกไม่กี่นาทีฉันจะโดนเขาทำอะไรให้ “อื้อออออออ” ฉันครางออกมาอีกครั้งเพราะปากของเขามาหยุดที่หน้าอก เขาลากลิ้นเลียวนรอบๆ ปานนมช้าๆ มืออีกข้างก็นวดเฟ้นหน้าอกฉันด้วยความแผ่วเบา แล้วก็เอาปากของเขาครอบลงไปที่ยอดอกพร้อมกับที่ยอดอกอีกข้างโดนนิ้วของเขาบดคลึงจนแข็งเป็นไตภายในเวลาไม่กี่วินาที จ๊วบ จ๊วบ จ๊วบ! “อื้ออออออออ ซี๊ดดดดดดดด” ฉันทั้งครางกระเส่าแล้วก็บิดตัวไปมาเพื่อระบายความเสียว มือพยายามจิกผ้าปูที่นอนเอาไว้และมันคงยับยู่ยี่ไม่ต่างจากที่ฉันเคยเห็นในละครแน่นอน “อ่าส์~ หวานมากที่รัก” เขาดูดหน้าอกของฉันได้พักใหญ่ก็เงยหน้าขึ้นมาพูดกับฉัน สายตาของเขาเต็มไปด้วยความต้องการจนฉันหน้าแดง ทั้งที่ก่อนหน้านี้ตอนที่เข้ามาเราสองคนยังร้อนแรงแทบจะทำอะไรกันตรงหน้าประตู แต่พอเขาเปลี่ยนจากการปลุกอารมณ์แบบดิบเถื่อนมาเป็นเร้าอารมณ์ช้าๆ แบบนี้ฉันก็อดเขินไม่ได้ “ซี๊ดดดดดดดด~” ฉันครางแล้วก็แอ่นหน้าอกอีกครั้งเพราะเขาก้มหน้าลงไปดูดหน้าอกฉันอีกอบ คราวนี้เขาเพิ่มความเร็วและรุนแรงขึ้นสัมผัสวาบหวามเมื่อกี้ก็เลยเริ่มเปลี่ยนเป็นบทรักที่มันเร่าร้อน “อื้อออออออ อ๊ะ!” ฉันเลิกจิกผ้าปูที่นอนแล้วเอามือมาสอดเข้าไปในเส้นผมของเขา ฉันขยุ้มผมเขาเพื่อระบายความเสียวพร้อมกับกดหัวเขาให้แนบลงมาเพื่อให้เขาทำให้ฉันเสียวมากขึ้น จ๊วบ จ๊วบ จ๊วบ! เขาดูดหน้าอกจนเกิดเสียงดัง ท่อนล่างก็บดคลึงสะโพกให้ท่อนเอ็นบดร่อนกับร่องรักของฉันที่มันเปียกชื้นแล้วก็เริ่มสั่นระริกอยู่ข้างใน “ซี๊ดดดดดดด~ ไม่ไหวแล้ว” ฉันพูดออกมาเป็นประโยคครั้งแรกหลังจากที่นอนครวญครางปล่อยให้เขาปลุกอารมณ์ฉันอยู่ฝ่ายเดียวมาได้พักใหญ่ๆ “อืมมมมม อยากแล้วเหรอ?” เขาเงยหน้าขึ้นมาแล้วก็ถามเสียงแหบพร่า พอได้ฟังเสียงเขาจากที่เคลิ้มอยู่แล้วก็ยิ่งต้องการมากกว่าเดิมอีก “อื้อ~ ช่วย อื้ออออออ ช่วยหน่อย” ฉันพยักหน้ารับแล้วก็พยายามบอกเขาด้วยสติเท่าที่มี “อ้อนหน่อยสิที่รัก” เขาตอบกลับมาแล้วก็แลบลิ้นลงไปตวัดเลียยอดอกของฉันทั้งที่สายตาก็ยังสบตากับฉันอยู่ “อื้อออออ ช่วยหน่อย” ฉันร้องขอเขาอีกครั้งแล้วก็เอามือไปลูบหลังเขาไม่หยุด ลมหายใจก็รุนแรงขึ้นเพราะความต้องการที่กำลังเพิ่มขึ้นเหมือนน้ำที่กำลังเดือด “อ้อนสิเฟียส อยากให้เอาก็อ้อนก่อน” เขายังเล่นตัว ยังลีลาท่ามากเพื่อทรมานฉัน และเขาเพิ่มความทรมานให้ฉันมากกว่าเดิมด้วยการกดท่อนเอ็นมาจ่อที่ร่องรักแล้วก็ถูขึ้นลง “ซี๊ดดดดด ไม่ไหวแล้ว ซี~ ซีช่วยเฟียสหน่อย ซี๊ดดดด~” “หึๆๆ เฟียสอยากเหรอคะ?” ทำไมเขาต้องแกล้งฉันแบบนี้ด้วยในเมื่อเขาก็รู้ว่าฉันต้องการเขาตั้งแต่ก่อนที่เราจะเข้ามาในห้องนี้ซะอีก “อื้อออออ ซีช่วยเฟียสที นะคะ เฟียสอยาก เฟียสไม่ไหวแล้ว” ฉันหลับตาพริ้ม สูดปากครางพร้อมกับพยักหน้ารับ “ถ้างั้นขอเอาสดนะที่ร

ทำไมฉันต้องมานั่งรถไปไหนไกลๆ กับผู้ชายหน้าตาหล่อร้ายอลังกาลสองต่อสองแบบนี้ด้วย! ไม่รู้ว่าคะนิ้งคนนี้โชคดีหรือโชคร้ายกันแน่ จะไปเที่ยวทะเลทั้งทีดันได้นั่งรถ super car กับผู้ชายหนึ่งในหนุ่ม Hot ของมหาวิทยาลัยที่หน้าตาหล่อมาก แถมบ้านก็โคตรรวย แต่ที่มันก็ไม่รู้ว่าโชคดีรึเปล่าเพราะฉันไม่ได้ชอบอยู่กับคนแปลกหน้า เอ่อ...ก็ไม่ได้เรียกว่าแปลกหน้าหรอกค่ะ ฉันรู้จักเขาเพราะเขาดังส่วนเขาจะรู้จักฉันรึเปล่าอันนี้ฉันว่าคงไม่ เขาน่าจะเพิ่งรู้จักฉันวันนี้มากกว่า รู้จักเพราะฉันเป็นเพื่อนสนิทของแฟนเพื่อนสนิทเขา “อยากแวะเข้าห้องน้ำรึเปล่า” “คะ? อ๋อไม่ค่ะ นิ้งไม่หิวเท่าไหร่” “หึๆๆ เข้าห้องน้ำต้องหิวด้วยเหรอ พี่นึกว่าแค่ปวดฉี่ก็เข้าได้” “ห้องน้ำ?” ฉันกำลังคิดเรื่องพี่เขาเพลินๆ ค่ะ กำลังหลุดเข้าไปในความคิดของตัวเองจนไม่ทันได้ฟัง เพิ่งรู้ว่าทำตัวเองหน้าแตกก็เมื่อกี้นี่แหละ อับอายขายขี้หน้ามากคะนิ้งเอ้ย! “อื้ม ไม่ได้ยินที่พี่ถามเหรอ?” พี่เวกัสหันมาพยักหน้ารับแล้วก็กลั้นยิ้ม ทำไมช็อตนี้พี่เขาน่ารักเป็นบ้าเลย ปกติฉันเห็นแต่พี่เขาทำหน้าร้ายๆ หยิ่งๆ แต่พอกลั้นยิ้มแบบนี้มันดีต่อใจจริงๆ ค่ะ เพิ่งเคยเห็นนี่แหละ เห็นเจ้าขาเพื่อนฉันที่เป็นแฟนกับพี่มิกซ์เพื่อนพี่เวกัสเล่าให้ฟังบ่อยๆ ว่าพี่เวกัสเป็นเหมือนพี่ชายที่ใจดีอบอุ่นมาก แต่ฉันไม่เคยสัมผัสได้ถึงพลังงานนั้นเลย อาจจะเป็นเพราะฉันไม่เคยรู้จักสนิทชิดเชื้อด้วยมั้ง “เอ่อ นิ้งกำลังเหม่อคิดอะไรเพลินๆ อยู่น่ะค่ะ” ฉันยิ้มตอบเก้อๆ แล้วก็หลบสายตาเขาเพราะไม่อยากให้เขาเห็นสายตาคลั่งคนหล่อของฉันเท่าไหร่ อ้อ! อย่ามาคิดว่าฉันไปแอบชอบพี่เขานะคะ ไม่ค่ะคนอย่างคะนิ้งไม่มีทางแอบชอบผู้ชายแน่นอน แค่เจอคนหล่อทีไรจะชอบมองด้วยความคลั่งไคล้นิดๆ แค่นั้นเอง มันก็เป็นเรื่องปกติของผู้หญิงเวลาเจอผู้ชายหล่อๆ นั่นล่ะค่ะ แต่ที่มันอาจจะดูไม่ปกติก็คงเป็นเพราะฉันสวยแซบเวอร์ พอสวยๆ แซบๆ มามองผู้ชายแบบคลั่งไคล้มันก็เลยดูแปลกๆ เราสองคนนั่งรถไปเรื่อยๆ ไม่ได้แวะที่ไหนเป็นพิเศษ จะมีแวะก็ตามจุดพักรถ แล้วก็แวะเที่ยวตามที่นัดกับคนอื่นๆ เอาไว้ ระหว่างทางก็แทบจะไม่ได้พูดอะไรกันเลย แต่พี่เขาก็ดีนะคะมีชวนคุยบ้างไม่ให้ฉันอึดอัด แต่ก็ไม่ได้คุยเยอะเท่าไหร่ ดูท่าทางพี่เวกัสก็เป็นคนปากหนักหยิ่งพอตัวค่อนไปทางหยิ่งมากอยู่เหมือนกัน “เหนื่อยรึเปล่า” “ไม่เหนื่อยค่ะ สนุกดี” นี่ล่ะค่ะบทสนทนาลดความตึงเครียด ลงไปแวะเที่ยวเสร็จพอขึ้นรถพี่เวกัสก็ถามฉันด้วยประโยคนี้ทุกครั้ง แวะ 5 ที่ก็ถาม 5 ครั้ง แต่ทำไมอีนิ้งมองว่ามันเครี๊ยด เครียด มันดูเกร็งๆ เพราะมันเหมือนเป็นประโยคเบสิคที่ต้องจำใจถามตามมารยาท เฮียแกพาผ่อนคลายจริงๆ ก็แค่ตอนที่กลั้นยิ้มเรื่องเข้าห้องน้ำแค่นั้นเอง ที่เหลือก็มีแค่หันมามองหน้าฉันนิ่งๆ แล้วก็ถามว่า...เหนื่อยรึเปล่า เหมือนท่องมาจนคล่องแล้วว่าถ้าเจอสาวแซบอย่างฉันต้องพูดแค่นี้เท่านั้น “อึดอัดรึเปล่าต้องมานั่งรถกับคนแปลกหน้า” คราวนี้พี่เขาชวนคุยค่ะ อึดอัดไหมน่ะเหรอ อัดอึดความหล่อกับสายตาอ่านยากและท่าทางเหมือนมาเฟียของพี่เขานี่แหละ อึดอัดมากจนทำตัวไม่ถูก “ไม่หรอกค่ะ พี่เวกัสล่ะคะอึดอัดรึเปล่าคะ ที่จริงนิ้งน่าจะขับรถมาเอง นิ้งขอโทษนะคะนึกว่าไปรถตู้ก็เลยไม่ได้เอารถมา” พี่เขาคงไม่แฮปปี้เท่าไหร่หรอกมั้งแต่ก็ต้องเอาตัวแถมอย่างฉันมาด้วยเพราะรถพี่เขาว่างอยู่คันเดียว “พี่ไม่อึดอัดหรอก ที่จริง...” เขาตอบทั้งที่สายตาจ้องมองไปที่ถนน คำพูดท่าทางดูสบายๆ ขึ้นมาแต่อยู่ดีๆ ก็หยุดพูดแล้วก็หันมามองหน้าฉัน มองแบบ...ไม่รู้เหมือนกันค่ะ อ่านสายตาไม่ออก สายตาพี่เวกัสดูอ่านยาก ไม่กล้าเดาความรู้สึก แต่ก็คงไม่มีอะไรสำคัญมากหรอก พี่เขาอาจจะรู้สึกโอเคมากที่มีคนสวยแซบเวอร์แบบคะนิ้งนั่งรถมาด้วยก็ได้ ประวัติเรื่องผู้หญิงของพี่แกธรรมดาที่ไหน ไม่เล่นๆ นะคะ นี่เสือตัวพ่อ “นิ้งขอบคุณมากนะคะที่ให้นั่งรถมาด้วย” เห็นเขาไม่พูดอะไรก็เลยขอบคุณตามมารยาทไปซะเลย “ไม่เห็นต้องขอบคุณเลย ถ้าเหนื่อยหรือว่าง่วงก็นอนได้เลยนะ” พี่เวกัสหันมาบอกแล้วก็สนใจถนนต่อ ที่จริงฉันเหนื่อยค่ะ เพลียแดดมากอยากนอนมาก แต่ไม่เอาหรอกกลัวหลับแล้วไม่สวย เผื่อนอนคอพับสัปหงก อ้าปากน้ำลายไหล หนักกว่านั้นถ้าเผลอกรนขึ้นมาก็หมดกันค่ะความสวยแซบของคะนิ้ง “ไม่เป็นไรค่ะนิ้งดูทางช่วยพี่เวกัสดีกว่า” ยิ้มอ่อนใส่เขาแล้วฉันก็มองตรงไปข้างหน้า พยายามเบิกตาให้กว้างเข้าไว้ ฝืนสู้กับความง่วงเพราะกลัวตัวเองหลับแล้วพัง! คนเราพังมาเท่าไหร่แล้วกับคำว่าหลับในพื้นที่ๆ ไม่ใช่ห้องนอนส่วนตัว อย่าได้เที่ยวไปหลับมั่วๆ ต่อหน้าใครเชียวนะถ้าพวกเธอไม่เคยตั้งกล้องแอบส่องตัวเองเวลาหลับ อ้อ! คะนิ้งคนนี้ขอย้ำอีกครั้งนะคะว่าไม่ได้ชอบพี่เวกัส ฉันไม่ได้ชอบใครเลยไม่คิดจะชอบใคร ไม่เลยสักนิดเพราะชีวิตโสดที่ติดตัวมา 20 ปี มันทำให้ฉันแฮปปี้มาก~ กอไก่ล้านตัว แต่ที่ไม่ยอมหลับที่กลัวหมดสวยมันเป็นเรื่องปกติของฉัน คนอย่างอีนิ้งต้องสวย แซบ เป๊ะ ปัง อลังกาลตลอดเวลาไม่ว่าจะต่อหน้าไอ้ตี๋ ไอ้แว่น ไอ้ไฝ ไอ้หน้าขาว ไอ้หุ่นล่ำ หรือจะเป็นไอ้หล่ออลังกาลอย่างพี่เวกัส ไม่ว่าจะต่อหน้าผู้หญิงผู้ชาย คุณปู่ คุณย่า คุณตา คุณยายไม่ว่าใครก็ตามฉันต้องสวยยืนหนึ่งเท่านั้น ฉันต้องการสวยยืนหนึ่งเพราะความพึงพอใจส่วนตัวของฉันเองไม่ใช่เพราะเพื่อผู้ชายคนไหน ขอย้ำอีกครั้งว่าฉันไม่ได้ชอบพี่เวกัส และฉันไม่ได้ชอบใคร ฉันจะโสด! ฉันจะโสด ฉันรักความโสด และฉันต้องการโสด!

เดี๋ยวนะคะ! ขอถามหน่อย อีตานี่เป็นสเปิร์มตัวที่ดีที่สุดแล้วใช่ไหม? โอ้โหพ่อคุณเกิดมายังไงถึงได้มีคุณภาพของจิตและสมองต่ำเตี้ยเรี่ยดินต่ำจนสัมผัสได้ว่าเป็นแค่ไรฝุ่นที่อยู่ใต้ธุรีดินของเชื้อโรค เชื้อรา อะมีบา และแลคโตบาซิลลัส!

One Night Stand ระหว่างเขากับเธอเกิดจากความเต็มใจที่ไม่ได้ตั้งใจ และเขาหวังให้มันเป็น one Night Stand ตลอดไป... One Night Stand ระหว่างเขากับเธอเกิดจากความเต็มใจที่ไม่ได้ตั้งใจ และเขาหวังให้มันเป็น One Night Stand ตอนตลอดไป...

ใคร ๆ ก็เป็นเมียผมได้ทั้งนั้นล่ะครับ ใครนอนกับผมแล้วอยากจะครางแทนตัวว่า เมีย ก็ตามสบาย แต่ผม “ไม่เคยเป็นผัวของใคร” ก็แค่นั้นเอง

เธอรักงานที่เขาจ้างแบบงง ๆ ด้วยความไม่สมยอมด้วยซ้ำ ก่อนที่สุดท้ายเธอจะแอบชอบนายจ้างจนไม่อยากให้งานนี้จบลง แต่สุดท้ายงานนี้ก็ต้องจบลง จบลงด้วยเหตุผลที่นายจ้างของเธอเลิกจ้างก่อนครบกำหนดด้วยเหตุผลที่เขา...ไม่พอใจกับความรู้สึกของเธอ

ผู้หญิงคนนั้นคือคนที่ผมกำลังชอบ ผู้หญิงอีกคนคือรักแรกแล้วก็อยู่ในใจมาตลอด ส่วนผู้หญิงคนนี้คือ...ของเล่นคั่นเวลา

ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดด ...น้องผิง ติ๊ด! “ครับ” (ไม่ต้องเฝ้า) “พี่มาดื่ม” (ไปดื่มร้านอื่น อย่ามาดื่มร้านเดียวกัน) “น้องผิง พี่มาดื่มกับเพื่อน” (ดื่มกับเพื่อนแล้วนั่งจ้องผิงกับแฟนผิงทำไมคะ?) “...” ผมได้แต่กำมือตัวเองแน่นเพราะคำถามของเธอ (ผิงโตแล้วนะพี่เมฆ) “...อื้ม พี่รู้ แต่แม่เป็นห่วงพี่บังเอิญเห็นน้องผิงที่นี่พี่ก็แค่มองดูเพราะห่วงแทนแม่” (หึ! ผิงรู้ค่ะว่าแม่เป็นห่วง แต่แม่ไม่เคยยุ่งเรื่องส่วนตัวคนอื่นก็ไม่ควรยุ่งนะ) ...คนอื่น หึ! หึ ๆๆ “โอเค ถ้างั้นก็เที่ยวต่อเถอะเดี๋ยวพี่ก็กลับ” (ดีค่ะ) ติ๊ด! “...” “เป็นไร” “...เปล่า” “หึ ๆๆ กูรู้ว่าเรื่องอะไร” “ช่างเถอะ” ผมวางโทรศัพท์ลง ตัดบทแล้วดื่มต่อเงียบ ๆ มองตรงไปข้างหน้าไอ้เมฆ มองตรงไปอย่าหันไปมองทางเดิมเด็ดขาด “ไอ้เมฆ” “อืม” “มึงจะทำแบบนี้อีกนานแค่ไหน” “...”คำถามนี้ดังออกมาจากปากเพื่อนสนิท คำถามที่ทำให้ผมกำมือที่ถือแก้วแน่น “เขามีแฟน” “...อืม” “เขามีมาหลายคนแล้ว” “...พอ” “กูรู้ว่ามึงไม่อยากฟัง แต่มึงต้องฟัง” “...” ผมพยายามที่จะนิ่ง นิ่งให้ได้มากที่สุดทั้งที่ใจแทบกระอักตั้งแต่คำว่า เขามีแฟน “ไอ้เมฆ ต่อให้เขาเลิกกับคนนี้หรือคนไหนมึงก็เป็นแค่พี่ชาย” “...” “ขอโทษที่กูต้องพูดคำที่มึงไม่อยากได้ยิน แต่ถ้าไม่พูดเมื่อไหร่มึงจะหลุดออกมาวะ” “กูรู้” “ถ้ามึงรู้แล้วทำไมมึงไม่เดินออกมาสักทีวะ” “...เพราะเป็นกูไง” “อ่าส์~ กูแม่งไม่เข้าใจมึงเลย มึงเก่งทุกอย่างแต่ทำไมเรื่องนี้มึงถึงได้โง่ขนาดนี้วะ” ผมมองแก้วที่มีเหล้าสีอำพันอยู่ข้างในในขณะที่หูก็ฟังคำพูดที่เต็มไปด้วยความหวังดีของเพื่อนรัก มองเหล้าในมืออยู่อย่างนั้น “มึงเคยรักใครไหม รักตั้งแต่เห็นวันแรกที่เห็นเขา” “ถ้างั้นกูขอถามอะไรมึงสักอย่างหน่อย” “อืม” ผมพยักหน้ารับช้า ๆ ทั้งที่ใจก็รู้ดีว่าคำถามต้องทำร้ายหัวใจของตัวผมเอง “เขาเป็นความรักของมึง แล้วมึงล่ะไอ้เมฆ...มึงเป็นอะไรสำหรับเขา?” “...” หึ! หึ ๆๆ ทั้งที่รู้ล่วงหน้าว่าคำถามจะทำให้เจ็บปวดแต่ก็ยังเจ็บปวดมากอยู่ดี ผมตั้งรับคำถามพวกนี้ไม่เคยไหวหรอก “ว่าไง มึงตอบกูได้ไหมไอ้เมฆ มึงเป็นอะไรสำหรับ... / เงา” มันยังพูดไม่จบผมก็พูดแทรกออกมา มองแก้วแล้วตอบช้า ๆ ก่อนจะหันไปมองในจุดที่ผมไม่สมควรมอง “...กูเป็นแค่เงา” แค่เงา ผมเป็นแค่เงาของคนคนหนึ่งมานานแล้ว เป็นเงาตามติดตัว แถมยังเป็นเงาตอนเที่ยงตรงที่ต้องก้มลงต่ำถึงจะพอมองเห็น แต่ก็น่าเสียดายที่เจ้าของเงา...ไม่เคยคิดจะก้มมองลงมาเลย

เด็กที่แม่ฝากให้ช่วยเลี้ยง แลกกับการทำงานบ้านทำอาหารให้เขามาหลายปี กลายเป็นคนที่เขา "อยากให้ป้อนนม" ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้เลย...

เขาคือคนที่เธอแอบชอบมาเป็นปี ๆ แต่พอได้สัมผัสตัวตนของเขาได้โดยบังเอิญจากที่ชอบมาเป็นปีก็โดนความอัปรีย์ของผู้ชายคนนี้หักล้างจนความชอบหายหมดไปจากใจ!

ทั้งที่เธอแค่แอบรักเขาที่เป็นเหมือนเพื่อนสนิท แต่แล้ววันหนึ่งเขากลับย่ำยีเธอจนแหลกละเอียดแล้วยังแบล็คเมล์เพื่อให้เธอเป็นแค่คู่นอน!

“อยู่ที่ไหน” “บ้าน” “บ้าน?” “อือ” “เปิดผับที่บ้านเหรอวะ” “ยุ่ง!” ยุ่งเท่ากับเสือก! “เดินมา” “อะไร?” ฉันแกล้งถามเหมือนไม่เข้าใจแต่ใจกำลังเต้น ไม่ได้เต้นเพราะดีใจแต่มัน...เซ็ง “เดินมา” “เดินไปไหนอะไรของนาย” “โต๊ะเดิม” “โต๊ะเดิมบ้าอะไรประสาท” “หรือจะให้เดินไป” “...” “ถ้าฉันไปเอง...ฉันจูบเธอโชว์คนทั้งผับ” “นายไม่กล้าหรอก” ฉันตอบออกไปทันควันเพราะคนอย่างเขาไม่มีทางกล้าทำเรื่องแบบนั้นหรอก ไอ้จูบผู้หญิงโชว์คนน่ะใช่แต่ให้เดินมาจูบผู้หญิงเองไม่มีทาง “หึ ๆๆ” ติ๊ด! “ฮัลโหล ฮัลโหล ลูคัส ลู...” หมับ! ว้าย! ฉันโดนจับมือที่จับโทรศัพท์แนบหูเลยตกใจแล้วพอหันไปก็ตกใจยิ่งกว่าเพราะคนที่ท้าทายกันเมื่อกี้มาถึงตัวแล้ว “ทำบ้าอะไรของนายเนี่ย!” ฉันแหวใส่แต่สิ่งที่ได้คือรอยยิ้มชั่วร้ายจากเขาและมือที่ล็อกคอฉันในเวลารวดเร็ว “อยู่บ้านเหรอ?” “...” “ท้าทายเหรอ?” “ยะ อย่าทำอะไรบ้า ๆ นะลูคัส” ฉันบอกเขาเสียงสั่นแล้วก็เอนตัวไปข้างหลังถึงมันจะยากลำบากและเอนได้นิดเดียวก็ตามระหว่างนี้ก็รู้ดีว่ามีสาตาหลายสิบคู่มองมาที่เราสองคน “หึ!” “อื้อ!!!” ฉันห้ามใจก็แอบหวังว่าเขาแค่แกล้งให้กลัว พยายามคิดว่าเขาจะไม่ทำอย่างที่ขู่หรอกแต่สุดท้ายก็เปล่าประโยชน์ตอนนี้ฉันกำลังโดนผู้ชายที่ได้ชื่อว่าเป็นลูกชายของเจ้าสัวที่รวยติดหนึ่งในห้าของเมืองไทยจูบในผับที่อัดคนไว้ในนี้หลายร้อยคน เขาสอดลิ้นเข้ามาในปากแล้วจูบด้วยความเร่าร้อน ฉันอยากขัดขืนนะแต่สมองตอนนี้บอกให้ยอม ไม่ว่ายังไงก็ต้องยอมเพราะถ้าไม่ยอมเขาจะยิ่งทำทุกอย่างเพื่อเอาชนะให้ได้ ฉันปล่อยให้เขาทำตามใจตัวเอง อายก็อายแต่ก็ต้องปล่อยให้เขาจูบเพราะมันเป็นทางเดียวที่เขาจะยอมปล่อยง่าย ๆ “อืม~” เสียงเพลงในผับดังแต่ฉันกลับได้ยินเสียงจากเขาแล้วไม่นานแต่จะว่าไปก็นานอยู่พักหนึ่งเลยล่ะคนที่ทำให้ฉันอายคนก็ถอนจูบออก “...” ฉันสบตากับเขาด้วยความโกรธ โกรธจนอยากคว้าขวดเหล้ามาทุบให้เป็นปากฉลามแล้วแทงเข้าไปกระซวกไส้เขาให้ได้ “กลับ” เขาพูดแค่นั้นแล้วจับข้อมือฉันให้ลุกขึ้นเดินตามซึ่งฉันก็ต้องเดินตามไง แต่ถึงเขาไม่ลากกลับฉันก็จะกลับอยู่แล้วล่ะ ไม่อยู่ต่อแล้วอยู่ไปก็ไม่สนุก! “ปล่อยสักที” เดินมาถึงรถฉันก็สะบัดมือออกซึ่งเขาก็ยอมปล่อยแล้วก็เดินไปขึ้นรถ ไม่ต้องให้นายนี่บอกฉันก็เดินไปขึ้นรถของเขาด้วยตัวเอง บรื๊น~ เสียงดังของรถหรูที่ขับไปทางไหนใครก็มองแต่ฉันกลับรำคาญดังขึ้นแล้วรถก็ขับออกมาจากผับด้วยความเร็วทันที “ใครสั่งให้มา” เสียงเขาดังขึ้นระหว่างที่กำลังขับรถ น้ำเสียงหาเรื่องที่ทำฉันแอบกรอกตามองบน “แล้วทำไมจะมาไม่ได้” “มาได้สิ แต่มาแล้วโกหกมันหมายความว่ายังไง” “ก็ไม่อยากให้ยุ่งไง มีสิทธิ์อะไรมายุ่ง?” ฉันหันไปถามเขาที่กำลังขับรถอยู่ก็หันมามองหน้าฉันทันที “ทำไมจะไม่มีสิทธิ์อย่าลืมว่าพ่อเธอโกงเงิน... / พ่อเลี้ยง” ฉันพูดแทรกเพื่อให้ไอ้บ้านี่พูดให้ตรง พูดผิดความหมายผิดฉันไม่ชอบ “นั่นมันเรื่องของเธอ” หึ! มันก็จริง เรื่องของฉันเขาก็เลยไม่แคร์ไง เขาจะแคร์อะไรล่ะถ้าเขาแคร์เขาแยกแยะไปนานแล้วว่าไอ้แก่หัวงูที่โกงเงินเขาไม่ได้เป็นอะไรกับฉันเลยนอกจากเป็นผัวใหม่ของแม่ “ถ้างั้นมันก็เรื่องของนายกับผัวแม่ฉันเหมือนกัน” เขาหันมามองหน้าฉันทันทีที่ได้ยินคำพูดของฉัน “จะเบี้ยว?” “...” “ว่าไง เธอพูดแบบนี้คิดจะเบี้ยวรึไง” “แล้วได้ไหมล่ะ” “หึ ๆๆ ได้สิ แต่ถ้าเป็นฉันฉันคงไม่โง่เบี้ยวว่ะ ตัดดอกให้พ่อเลี้ยงกับแม่มาตั้งขนาดนี้แล้วถ้าเบี้ยวก็เท่ากับ เธอโดนเอาฟรี”

ซ่าส์! “...ทำอะไรวะ?” เจ้าของแก้วเหล้าที่ฉันเพิ่งคว้ามันมาสาดทิ้งหันมามองด้วยความไม่พอใจหลังจากที่เอาแต่นั่งยกกระดกแล้วก็เหม่อลอยมาเป็นชาติแล้ว “เลิกดื่มได้แล้วมั้ง” “เสือก” “...” OoO ฉันแค่เห็นเขานั่งดื่มตั้งแต่ร้านเปิดจนตอนนี้ร้านปิดแต่พนักงานยังไม่ได้กลับ เพราะอะไรรู้ไหม? เพราะแขกโคตรวีไอพีอย่างเขากำลังนั่งดื่มอยู่ไง “ไปไกล ๆ” นอกจากด่าว่าเสือกก็ยังถูกไล่ให้ไปไกล ๆ หึ! ดีจริง ๆ แต่อยากจะบอกเหมือนกันว่าไม่อยากมาเสือกหรอกแค่สงสารพนักงาน! “พนักงานเขาต้องปิดร้านนะ” ฟุบ! ฉันพูดออกไปแทนที่เขาจะคิดได้ว่าคนทำงานเขาก็อยากพักผ่อนแต่คนตรงหน้าฉันดันล้วงหยิบบัตรเครดิตออกมาโยนลงที่โต๊ะ “ค่าเสียเวลา” “...เฮ้อ~” ฉันจะทำยังไงกับคนคนนี้ดี? “จะไปไหนก็ไป” “ญ่าไปแน่แต่พี่ก็ต้องไปเหมือนกัน จะไปไหนก็ไปอย่ามารบกวนเวลาคนอื่นเขาจะได้กลับบ้านไปพักผ่อน พี่ไหวแต่คนอื่นเขาไม่ไหวนะฟีนิกซ์!” “...” ทั้งที่ขึ้นเสียงใส่แต่เขาก็ยังนั่งนิ่ง “ขอร้องล่ะ ที่ยืนรอบริการพี่ตอนนี้เขาเป็นแค่คนทำงาน เขาขัดพี่ไม่ได้ทั้งที่เขาอาจจะกำลังเหนื่อยมากจนแทบล้ม ตอนนี้พวกเขาต้องการเวลาพักผ่อนไม่ใช่เงิน” ฉันพยายามพูดแต่ไม่รู้จะกระแทกใจคนเมารึเปล่าเพราะเขาเอาแต่มองนิ่งไปข้างหน้าแล้วมือก็คว้าขวดเหล้ามากระดกเข้าปาก เฮ้อ~ ที่พูดไปคงมีค่าแค่เสียงหมาเห่าใส่หูควาย -_-! ปึก! ฉันตกใจกับเสียงก้นขวดเหล้ากระทบกระจกของโต๊ะทำเอาเสียวสันหลังกลัวมันแตกแต่โชคดีที่ไม่แตกแล้วจากนั้นคนทำก็ลุกขึ้นแล้วเดินโซซัดโซเซออกจากโต๊ะไปโดยที่ไม่พูดไม่จาอะไรเลยซะงั้น ...??? What! คิดอยากนั่งก็นั่งคิดอยากไปก็ไป ให้มันได้อย่างนี้สิ! ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดด ติ๊ด! (ว่าไงครับ) “ญ่าไล่แขกโคตรรวีไอพีให้พี่ตินแล้วนะ” (หึ ๆๆ ขอบคุณครับที่รัก) “เฮ้อ~ สงสารพนักงาน วันหลังลากออกไปเลยก็ได้นะ” (ใครจะกล้าทำแบบนั้น ช่างเถอะไม่ได้มาทุกวันหรอก) “แต่ก็เกือบทุกวัน” (หึ ๆๆ ไม่เป็นไรมันจ่ายหนัก) “เหอะ! ถ้างั้นแค่นี้นะคะญ่าก็จะกลับแล้วเหมือนกัน” (โอเค ขอบคุณนะครับ ขับรถดี ๆ นะ) “ค่ะ” ติ๊ด! ฉันวางสายจากพี่ตินเจ้าของผับกึ่งเรสเตอรองท์ชื่อดังที่กำลังคุย ๆ กันอยู่แล้วเดินออกจากร้านไปที่ลานจอด เดินตามหลังเพื่อนสนิทลูกพี่ลูกน้องของฉันที่เดินโซซัดโซเซอยู่ตรงหน้า ...เฮ้อ~ สภาพ “เดี๋ยวญ่าไปส่ง” “ไม่ต้อง กลับเองได้” พี่ฟีนิกซ์ตอบกลับมาเสียงเขาไม่อ้อแอ้เลยนะคะ เมามากแต่เสียงโคตรจะปกติขัดกับการทรงตัวที่โคตรจะไม่ปกติ “สภาพนี้นี่นะ?” เมาเหมือนหมา “อืม” “ไม่ได้เดี๋ยวก็ไปชนอะไรจะทำยังไง” “ไม่ตายหรอก ยังไม่ได้อึ๊บเธอเลย” “ญ่าเป็นเพื่อนเล่นพี่เหรอ?” ถ้าไม่ใช่ว่าพูดเพราะเมาฉันจนตบหน้าให้สักสองสามฉาดเลยคอยดู แต่ถ้าไม่เมาเขาก็คงไม่พูดหรอกเพราะเราไม่ค่อยได้คุยกัน “หึ ๆๆ ไม่ใช่เพื่อนเล่นหรอก แต่อยากให้เป็นเพื่อนนะ” “ไม่เอาอ่ะ เป็นเพื่อนของพี่ชายญ่าก็พอแล้ว เลิกพูดได้แล้ว ทิ้งรถไว้ที่นี่แหละเดี๋ยวญ่าไปส่งเอง” “พี่ขับได้” “ไม่ได้ ถ้าเกิดอะไรขึ้นตายคนเดียวก็ดีไปแต่ถ้าคนอื่นตายมันแย่นะ” “หึ ๆๆ โอเค~ ไปสิ” เขากระตุกยิ้มแต่ตัวแทบยืนไม่อยู่ฉันก็เลยพยุงเขาไปที่รถของฉันแล้วพาพี่ฟีนิกซ์สุดหล่อแถมบ้านยังโคตรรวยแต่ไม่รู้ว่ามีปัญหาชีวิตอะไรนักหนาถึงได้ชอบมานั่งเมาอยู่คนเดียวในมุมเงียบ ๆ ประจำ แต่ช่างเถอะปัญหาของเขาไม่ใช่ปัญหาของฉัน รีบไปส่งให้เสร็จจะได้กลับไปนอนเหมือนกัน -ยี่สิบนาทีต่อมา- “ถึงแล้วพี่ฟีนิกซ์” “อืม~” เขาหลับบนรถของฉัน พามาส่งถึงหน้าคอนโดก็เลยปลุก แต่สภาพพี่ฟีนิกซ์ก็คือแค่ส่งเสียงครางออกมาแค่นั้นจริง ๆ “เฮ้อ~” ฉันได้แต่ถอนหายใจแล้วขับรถเข้าไปจอดจากนั้นก็เรียกรปภ. ให้เข้ามาช่วยพยุงเขาขึ้นไปส่ง เสียเวลานอนไปอีก! “เดินดี ๆ ได้ไหมพี่ฟีนิกซ์!” ฉันดุตลอดทาง แขนข้างหนึ่งที่หิ้วปีกคือฉันอีกข้างคือพี่รปภ. ถามว่าห้องชั้นไหนอะไรก็ไม่ตอบดีนะที่พี่รปภ. เขาจำได้ก็เลยไม่ต้องซักจากคนเมาให้เสียเวลา “เดินดีแล้วน่า” “ตรงไหนที่เรียกว่าเดินดีญ่าถามจริง” “จะถึงแล้วครับคุณ” พี่รปภ. บอก พี่แกก็ท่าทางจะเหนื่อยเหมือนกันแต่สุดท้ายก็พามาส่งถึงหน้าห้อง จับนิ้วพี่ฟีนิกซ์ไปสแกนนิ้วมือให้เรียบร้อย เดี๋ยวเอาไปโยนลงโซฟาแล้วก็กลับเลย ฟุบ! “อือ~” “เฮ้อ~ เหนื่อย! นี่ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ” ฉันถอนหายใจมองสภาพคนเมาบนโซฟาแล้วยื่นค่าเหนื่อยให้พี่รปภ. จากนั้นพี่เขาก็รีบลงไปเลยเพราะต้องรีบลงไปดูแลความปลอดภัยข้างล่างต่อ “พี่ฟีนิกซ์” ฉันเรียกเขา แต่ไม่ได้แค่เรียกเฉย ๆ ฉันเอามือเขย่าแขนเขาด้วย “อืม~” “ญ่ากลับแล้วนะ ที่เหลือก็ดูแลตัว...” หมับ! “จะทำอะไรพี่ฟีนิกซ์!” เขาไม่ได้ทำอะไรมากหรอกค่ะแค่จับมือฉัน แต่ตกใจไงคะเลยร้องเสียงดังเกินไปหน่อย “อย่าเพิ่งกลับ อยู่เป็นเพื่อนก่อน” “อยู่เป็นเพื่อนเพื่อ? เมาก็นอน” “ไม่เมา” “เมา” “ไม่เมา” “เมา” คนเมาทำไมชอบบอกว่าตัวเองไม่เมา น่าเบื่อนะที่ต้องเถียงกับคนเมา “หึ ๆๆ ไม่เมาหรอก ถ้าเมาทำแบบนี้ไม่ไหว~” “อื้อ!!!”

“เฮ๊ย! พี่จะทำอะไรเนี่ย!” ฉันร้องโวยวายทันทีเพราะพูดจบเขาก็จับมือฉันแล้วดึงให้เดินตามทันที ถามเสียงดังเลยนะแต่เขาไม่ตอบ! อะไรของไอ้พี่คนนี้วะ! พูดเองเออเองไปหมดเลย! ที่สำคัญทำตัวไม่น่าไว้ใจอีกต่างหาก! “พี่! ปล่อย! ปล่อยสิ!” กริ๊ก! ผลัก! “โอ๊ย! ทำบ้าอะไรเนี่ย!” ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก ฉันถูกเขาดึงให้เดินตามได้แค่ไม่กี่ก้าวเขาก็เปิดประตูซุปเปอร์คาร์ที่ฉันไม่แน่ใจยี่ห้อแต่รู้แค่มันคือซุปเปอร์คาร์สีดำสนิทจากนั้นเขาก็ยัดฉันเข้าไปจากฝั่งคนขับ! มันไม่ใช่แค่ยัดฉันเข้ามาฝั่งคนขับนะแต่เขาเบียดตัวเข้ามาด้วยฉันเลยต้องรีบปีนไปด้านข้างคนขับแบบทุลักทุเลให้เร็วที่สุด! ปัง! เขาปิดประตูรถแล้วพร้อมกับมือฉันที่พยายามจะเปิดประตูเพื่อหนีออกไป มันน่ากลัวเกินไป สิ่งที่เขาทำมันโคตรน่ากลัว! กึก! มันเปิดไม่ได้! ทำไมมันเปิดไม่ได้ล่ะ! แล้วนี่มันปลดล็อคตรงไหนวะ! ชาตินี้ทั้งชาติอย่าว่าแต่นั่งเลยแค่เดินเฉียดใกล้ ๆ ก็ยังไม่เคยชาตินี้ทั้งชาติเคยนั่งแต่รถญี่ปุ่นก็เลยไม่สามารถรู้ว่ามันปลดล็อกยังไง! T^T “ปลดล็อคเดี๋ยวนี้เลยนะพี่!” ฉันหันไปตะโกนบอกเขาเสียงดังแต่เขากลับสตาร์ทรถหน้านิ่ง “คาดเข็มขัดถ้าไม่อยากหัวทิ่ม” “บอกให้ปลด...” บรื๊น!!! “ว้าย!!!” จะตะโกนบอกเขาแต่เสียงรถของเขาดังสนั่นและมันมาพร้อมกับการออกตัวที่ไม่อ่อนโยนเลยสักนิด ไม่ใช่แค่หัวด้วยที่ทิ่มแต่ตัวฉันถูกแรงกระชากของรถทำให้กระแทกไปที่คอนโซนทั้งตัว ปัก! “โอ๊ย!” เจ็บ! มันเจ็บมาก ๆ “ก็บอกแล้วไง” เสียงเขาพูดออกมาสั้น ๆ ติดดุด้วยแต่ตอนนี้ฉันไม่ควรกลัวเจ็บเท่ากับกลัวเขาพาไปทำมิดีมิร้ายหรอกนะ คนหล่อไม่ได้นิสัยดีมีความเป็นสภาพบุรุษทุกคนนะขมิ้น ฉันมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของเขาที่ดูนิ่งเย็นชา เป็นความเย็นชาแบบที่ฉันชอบ ฉันชอบผู้ชายลุคเย็นชาเพราะดูมีเสน่ห์น่าค้นหาดีแต่เวลานี้ฉันกลับเริ่มกลัว ไม่รู้ว่าตัวเองจะถูกพาไปไหน เราไม่รู้จักกันเลย เขาเป็นใครก็ไม่รู้ รู้แค่สองอย่าง หนึ่งเขาชื่อแม็คเวล และสอง...เขาหล่อมาก หยุด! หยุดเรื่องหล่อเอาไว้เดี๋ยวนี้ขมิ้น หล่อให้ตายก็พาแกไปตายได้เช่นกันจำไว้! พอคิดเรื่องตายขึ้นมาฉันก็เริ่มน้ำตาคลอ เบียดตัวไปหาประตูเพื่อให้ห่างจากเขาให้ได้มากที่สุดจากนั้นก็เริ่มขยับปากช้า ๆ “...พี่จะพาหนูไปไหน อย่าทำอะไรหนูเลยนะ หนู...หนูมีผัวแล้ว” ฉันบอกเขาเสียงสั่น ผู้ชายหล่อเกินมาตรฐานแบบนี้คงไม่อยากกินผู้หญิงที่มีผัวแล้วหรอก พอบอกออกไปเขาก็หันมานิดหน่อยแล้วมองด้วยหางตาทันที ...น่าจะได้ผลนะคะ “มีผัวแล้ว?” นั่นไง! ได้ผลแน่ ๆ “ค่ะ หนูมีผัวแล้ว ผัวสองลูกสามหลานอีกห้า พี่ปล่อยหนูไปเถอะนะคะ เครื่องหนูไม่ฟิตแล้วล่ะอย่าทำอะไรหนูเลย เอาหนูไปปล่อยที่เดิมแล้วควงคนอื่นกลับดีกว่า” “ผัวสองลูกสามเลยเหรอ?” “...ค่ะ” อายนะ แต่ต้องบอกว่ามีเยอะ ๆ พี่เขาจะได้รังเกียจที่ต้องกินเมียผู้ชายคนอื่นถึงสองคนไง ฉันพยักหน้ารับแล้วจ้องเขาไม่ละสายตาไปไหน ใช้สายตามองเพื่อให้เขามั่นใจว่าฉันไม่ได้โกหก เขาได้ยินคำตอบก็หันมามองฉันอีกครั้ง คราวนี้หันมามองตรง ๆ เต็มหน้าเลย รังเกียจแล้วสินะ โอเคสำเร็จ จอดรถเลยพี่ปล่อยลงตรงนี้หนูก็ไม่เกี่ยง ขอแค่หนูรอดก็พอจะปล่อยตรงไหนหนูก็โอเคทั้งนั้น “หนูมีผัวสองคน ฟังดูแปลก ๆ ใช่ไหมคะ แต่ผัวหนูสองคนเข้ากันดีค่ะพี่ เขาเข้าใจกันดีแต่ถ้าพี่ทำอะไรหนูเขาคงไม่แฮปปี้แล้วก็คงตามล้างแค้นแน่ ๆ” ฉันรีบอธิบายเพิ่มเติมให้เขาเข้าใจว่ามีผัวแล้วสองแต่ผัวไม่ได้อยากให้มีผัวเพิ่ม พอพูดเขาก็ยิ่งมองหน้า อึ้งล่ะสิ ขอโทษนะคะสุดหล่อแต่ถ้าพี่เริ่มต้นความสัมพันธ์ได้ดีกว่านี้คงไม่เป็นแบบนี้หรอก “...ปัญญาอ่อน” “คะ?” ปัญญาอ่อนเหรอ? เขาด่าฉันทำไมเหรอ? ฉันแค่บอกว่ามีผัวสองกับลูกอีกสามเองนะ “ปัญญาอ่อนไง...สั่นขนาดนี้คิดว่าฉันดูไม่ออกรึไงว่าเธอโกหก” “เอ่อ...” “เลิกพูดมากแล้วคาดเข็มขัดบอกไม่ทำอะไรก็คือไม่ทำอะไร จะพาไปส่ง” เขาดูรำคาญที่ต้องพูดซ้ำนะคะ ดูจากสายตาก็น่าจะใช่ว่ารำคาญชัวร์ ๆ “จะไม่ทำอะไรหนูจริง ๆ ใชไหมคะ” “หรืออยากให้ทำ?” “มะ ไม่ค่ะ ไม่อยากค่ะ พี่อย่าเพิ่งรำคาญได้ไหมหนูกับพี่ไม่รู้จักกันอยู่ดี ๆ พี่ดึงหนูออกมาจากผับแล้วบอกจะไปส่งหนูก็ต้องกลัวเป็นธรรมดา” “อืม ฉันรู้ ถ้ากลัวก็บอกทางกลับบ้านเธอมา ถึงบ้านจะได้เลิกกลัว” “...พาไปส่งที่ผับได้ไหมคะ หนูห่วงพี่รหัสหนู” “เขาไปกับผัวเขาแล้วไม่ต้องห่วงหรอก” “พี่สาวหนูไม่มีผัวค่ะ” ไม่มีจริง ๆ รู้จักกันตั้งแต่ปีหนึ่งจนอยู่ปีสองกำลังจะขึ้นปีสามก็ไม่เคยเห็นว่าเจ้เบ้มีผัว อย่าว่าแต่ผัวเลยคนคุยยังไม่มี มีอย่างเดียวก็คือ...อยากมีผัว ^_^! “อืม ไม่มีก็ไม่มี ช่างพี่รหัสเธอเถอะ” “ถ้างั้น... / แต่ถ้าเธอยังไม่รีบบอกทาง...คืนนี้เธอมีผัว”

“คุณ! คุณข่มขืนฉัน!” "ฉันไปทำเธอตอนไหน?" "ตอนไหนเหรอ ก็เมื่อคืนไงไอ้คนทุเรศ!" "เมื่อคืนฉันเมาเละ อย่ามาใช้มุกตื้น ๆ จับฉัน มันไม่สำเร็จ" "จับบ้าอะไรฮะ! ฉันโดนข่มขืนฉันเสียหายนะไอ้ชั่ว!" "ก็บอกว่าไม่ได้ทำไงวะ" "เมาเหมือนหมาแล้วจำไม่ได้ว่าข่มขืนผู้หญิงเหรอ!" "ก็บอกว่าไม่ได้ทำไงวะ!" "ก็บอกว่าทำไงวะ!!" - คริช - ผมอยากเมาได้โดยที่ไม่ต้องกลัวว่าจะอดฟันผู้หญิง และเธอ...คือตัวช่วย - นับเงิน - ผู้ชายคนนั้นมันตอแหล ใช้มุกเมาเละหลอกผู้หญิงไปฟันแล้วทิ้ง!

ไม่มีทางที่ใครจะมาแทนที่เธอ ต่อให้ผู้หญิงคนนั้นจะทำให้ผมมีความสุขมากแค่ไหน ผมก็ไม่มีทางเอาใครมาแทนที่เธอ...

ความลับไม่มีในโลกหรอกแต่เรื่องที่เป็นความลับก็ควรเป็นความลับต่อไปเพื่อไม่ให้เธอเสียเขา และไม่ให้เขา...เสียเธอ

ความรักห่วย ๆ มีแล้วก็เหมือน...คนป่วยที่ใกล้ตาย

ไอ้หล่อเลือกได้ในวันนั้นกลายเป็นคนที่ถูกฉันปฏิเสธในวันนี้!

ฉันบอกแต่แรกว่าไม่พร้อม ขอให้จนถึงวันที่เราแต่งงาน เขาตกปากรับคำด้วยความเข้าใจแต่สุดท้ายฉันก็เห็นขย่มผู้หญิงคนอื่นบนเตียงเต็มตา! เหตุผลง่าย ๆ เพราะฉันไม่ให้เลยต้องมีอะไรกับคนอื่นแก้ขัด ไอ้ชั่ว!

&quot;เธอว่าไงนะ&quot; &quot;หวานรักคุณ...หวานรู้ว่าหวานรักคุณไม่ได้แต่หวานรักไปแล้ว&quot; ชายหนุ่มมองหน้าเธอที่ตอนนี้มีน้ำตาไหลอาบแก้มก่อนที่เขาจะเอื้อมมือเช็ดน้ำตาให้เธออย่างแผ่วเบา &quot;รักได้สิหวาน&quot; เสียงทุ้มที่เอ่ยขึ้นทำให้เธอเงยหน้าสบตาเขาด้วยใจที่เต้นแรง &quot;รู้ไหมที่รักว่าเธอรักฉันได้...แต่ฉันจะไม่มีวันรักเธอ และฉันเบื่อเมื่อไหร่เธอต้องไปทันที!&quot;