....เมื่ออีกคนคิด เกินเลย  แต่อีกคน เฉยชา เรื่องราวของคนสองคนที่อีกฝ่าย เจ็บปวด  อีกฝ่ายเล่นกับ ความรู้สึก นิยามคำว่า เพื่อน ที่มีค่าแค่ ตอนเอา อยู่ในสายตาแค่ ตอนเหงา นิยามคำว่า เพื่อน ที่มีสิทธิ์ นอนร่วมเตียง แต่ไม่มีสิทธิ์ เดินเคียงข้าง...

ฉันสูดหายใจเข้าปอดลึกๆก่อนจะเอื้อมมือไปบิดลูกประตูเข้าไปในห้องนอนของคุณอา ภายในใจก็ภาวนาขอให้คุณอาอนุญาติให้ฉันได้ไปปาร์ตี้กับเพื่อน "อาภามคะ..หนูขอไปเที่ยวได้ไหม" "ไปไหน" "เอ่อ.." ฉันอํ้าอึ้งไม่กล้าตอบเพราะกลัวคนที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ปลายเตียงดุเอา "คือ..ไปเที่ยวผับค่ะ" ใบหน้าเรียบนิ่งของอาภามเงยขึ่นมองฉันอย่างไม่เข้าใจคิ้วหนาขมวดมุ้นพลางวางหนังสือลงบนโต๊ะก่อนที่จะลุกขึ่นจากปลายเตียงแล้วเดินมาประจันหน้ากับฉัน "อายุแค่นี้ไปเที่ยวผับ?" "หนูอายุครบ18แล้วนะ" "ไม่ให้ไป" คำตอบไร้ความรู้สึกใดๆหลุดออกจากริมฝีปากอมชมพูเป็นธรรมชาติของคนตรงหน้า ทำให้ฉันน้อยใจจนต้องก้มหน้าแล้วหันหลังให้อาภาม.. "มันอันตราย" "หนูดูแลตัวเองได้ค่ะ" "แน่ใจหรอครับ" ฉันไล่สายตามองมือหนาที่กำลังปลดกระดุมเสื้อพร้อมกับเดินเข้ามาหาฉันเรื่อยๆจนฉันต้องรีบถอยหลังใบหน้าหล่อเหลายังกับพระเอกซีรี่ย์เกาหลีก้มมองฉันด้วยความสูงที่ต่างกันทำให้ฉันต้องเงยหน้าขึ่นสบตากับคนที่มองฉันอย่างกับจะกลืนกินทั้งตัว "อ้ะ!?" ปีก!!?? อยู่ๆร่างของฉันก็สะดุดล้มลงบนโซฟาอย่างอัตโนมัติอาภามจับมือทั้งสองข้างของฉันกดลงบนโซฟาแล้วกวาดท่อนขายาวควบเอวฉันก่อนจะค่อยๆสอดมือเข้าใต้เสื้อฉัน "อาภามปล่อยหนู" ร่างกายฉันดิ้นต่อต้านคนที่กำลังคุกคามฉันอย่างกระทันหันแต่ก็สู้แรงเขาไม่ได้อาภามจับมือฉันรวบไว้ด้วยมือข้างเดียวของตัวเองก่อนที่มือหนาจะเริ่มลูบวนหน้าอกที่มีบราเชียร์สีชมพูปิดกั้นอยู่.. "มาถึงขนาดนี้แล้วคิดว่าจะรอด?" จากใบหน้าเรียบนิ่งกลับกลายเป็นหื่นกระหายรอยยิ้มร้ายกาจถูกส่งมาให้ฉัน อาภามเริ่มสอดมือเข้าใต้แผ่นหลังเนียนก่อนจะใช้สองนิ้วปลดตะขอบราเชียร์ของฉันอย่างง่ายดาย "อาภามใจร้าย..รังแกหนูอีกแล้ว" ฉันพูดทั้งนํ้าตาอาภามเห็นฉันเป็นอะไรถึงนึกจะเอาตอนไหนก็ได้ฉันก็มีหัวใจเหมือนกันนะ "ร้องให้ทำไม" "ก็อาภามจะปลํ้าหนู" ฉันพูดพร้อมกับหันหน้าไปทางอื่นเพราะไม่อยากมองหน้าคนใจร้าย "นั้นไง..แค่นี้ยังเอาตัวรอดไม่ได้" พูดจบนิ้วโป้งกลมกลึงก็ปาดนํ้าตาที่แก้มฉันออกอย่างแผ่วเบาจนทำให้ฉันงง..เมื่อกี้ยังจะปลํ้าฉันอยู่เลยแล้วทำไมตอนนี้มาทำให้ฉันใจเต้นแรงล่ะ.. "อาภามแกล้งหนูหรอ" "เปล่าครับอาแค่จำลองเหตุการณ์" รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ่นที่มุมปาก จำลองเหตุการณ์อะไรจะขนาดนี้อาภามหลอกจับหน้าอกฉันด้วยชัดๆ เห็นหน้าตาน่าคลั่งไคล้ขนาดนี้แต่ในหัวของอาภามคงจะมีแต่เรื่องพวกนี้แน่ๆ

“ไง...คิดถึงฉันหรอ?” ชายหนุ่มเดินย่างกรายเข้ามาหาเธอทีละก้าวๆ จนหยุดอยู่ตรงหน้า สายตาตาคมกริบจ้องมองใบหน้าหวานที่เอาแต่ก้มหน้าหลบสายตาด้วยอาการหวาดกลัว มือเล็กที่กำอะไรบางอย่างไว้แน่นทำให้เรียวคิ้วขมวดยุ่ง “ไหนๆ ก็มาแล้ว นอนแหกขาให้ฉันเอาหน่อยก็แล้วกัน...” หมับ! “อย่าค่ะคุณเหนือ..” นิวาที่ถูกกระชากลงเตียงอย่างแรงดันใบหน้าหล่อเหลาที่กำลังเลื่อนลงมาไซร้คอเธอเอาไว้ “ถ้ามาแล้วไม่พร้อมแล้วมาทำเหี้ยไร?” “นิมีเรื่องสำคัญอยากบอกคุณ..” “แต่ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับเธอ” ทิศเหนือหยัดกายลุกขึ้นจากเตียงนอนในทันใด มือหนากระชากถุงยางที่ยังสวมอยู่แก่นกายออกแล้วกระชากลงพื้น นิวาจึงพาร่างกายตัวเองไปยื่นอยู่ด้านหลังแทน “นิขอเวลาไม่นาน แล้วนิจะรีบกลับ” “...พูดมาสิ” “นิ...ทะ...ท้องค่ะ” “ท้องกับใคร?” ทิศเหนือหันไปถามเธอ สายตาคมกริบมองเรือนร่างที่สวมชุดนักเรียนมัธยมปลาย ของเด็กสาวโตเกินวัยที่อายุพึ่งครบสิบหกได้ไม่กี่เดือนมานี้ “....” นิวาเม้มปากแน่นเธอเกิดอาการประหม่าจนทำตัวไม่ถูก เปลือกตาหลุบมองที่ตรวจครรภ์ในมือด้วยแววตาสั่นระริก “ฉันถามว่าท้องกับใคร!” ทิศเหนือตวาดออกมาเสียงดังมือหนากระชากคอเสื้อนักเรียนเข้ามาหาตัวเองแล้วออกแรงเขย่าร่างเธออย่างบ้าคลั่ง “อึก...นะ...นิท้องกับพี่” พอได้ยินคำตอบทิศเหนือก็ผลักร่างเล็กเข้ากับขอบโต๊ะจนศีรษะเธอชนเข้าอย่างแรง เกิดรอยแผลเลือดไหลกระซิบออกมา ความเจ็บแสบเข้าเล่นงานจนขอบตาเริ่มร้อนผ่าว ที่ตรวจครรภ์กระเด็นไปที่ปลายเท้าของทิศเหนือ มือหนาจึงคว้าหมับขึ้นมาดูและมันก็ปรากฏขีดสีแดงสองขีด... “โธ่เว้ย!!” ปึก! ชายหนุ่มฟาดที่ตรวจครรภ์ใส่ใบหน้าหวานที่กำลังเบ้ จนนิวาต้องหลับตาแน่น เธอพาตัวเองลุกขึ้นยืนหวังจะวิ่งออกจากห้องหนีคนใจร้ายก่อนจะถูกทำร้ายร่างกายไปมากกว่านี้ แต่กลับถูกกระชากข้อมือเอาไว้ซะก่อน ทิศเหนือเหวี่ยงร่างเธอชิดกับผนังห้องแล้วบีบคางมนเอาไว้แน่น “คุณเหนือ...นิเจ็บ” “เธอได้เจ็บกว่านี้แน่ถ้ายังเก็บเด็กเหี้ยนั้นไว้” ทิศเหนือเค้นเสียงลอดไรฟันออกไป ใบหน้าแดงก่ำไปด้วยความโกรธราวกับปีศาจกำลังครอบงำ เขารักชีวิตอิสระและไม่ต้องการมีใครโดยเฉพาะผู้หญิงตรงหน้าที่นำมาพาแต่ความซวยมาให้ไม่หยุดหย่อน “ไม่ค่ะ...นิจะไม่เอาเด็กออก” “ก็ลองเก็บมันไว้สิ ฉันเอามันตายทั้งแม่ทั้งลูกแน่..” “คุณเหนือ...” น้ำเสียงสั่นเครือเอ่ยเรียกชื่อผู้ชายที่เป็นพ่อของลูกออกไปด้วยความผิดหวัง ม่านตาเอ่อคลอด้วยม่านน้ำแทบจะทะลักออกมาเป็นสายอยู่รอมร่อ “นั้นลูกของคุณนะ…” “ลูกฉันงั้นหรอ ใครอยากให้มันเกิด?” “...นิดูแลลูกคนเดียวได้ถ้าคุณไม่ต้องการ ขอแค่อย่าไล่นิไปเอาลูกออกได้มั้ย” “หึ...คิดว่าฉันโง่มาก?” “คุณพูดเรื่องอะไร..” “ไปเอาเด็กเหี้ยนั้นออกซะ อย่าให้ฉันต้องลงมือเอามันออกเอง...” น้ำเสียงเยือกเย็นขู่เธอ สายตานึกรังเกียจหลุบมองหน้าท้องแบนราบที่เคยแนบแน่นมาแล้วหลายครั้งแล้วผละร่างออก...

เขามองเธอเป็นแค่ตัวตายตัวแทนของคนรักตนเองเท่านั้น ทุกอย่างที่แสดงออกมันคือการ ‘หลอกลวง

ความจนตรอกทำให้นารินต้องยอมขายตัวเพื่อแลกกับเงิน แต่ผู้ชายที่ซื้อบริการเธอคนแรกกลับเป็นผู้ชายธรรมดาที่หน้าตาราวเทพบุตร เขาเป็นครั้งแรกของนาริน และเป็นคนแรกที่เธอคิดว่าตนเองโชคดีที่สุดที่เจอผู้ชายคนนี้ แต่ทุกอย่างกลับไม่เป็นดั่งเธอคิด.. ฟารันมีครอบครัวอยู่แล้ว เขาต้องการเธอแค่บำเรอกามเท่านั้น

เนื้อหาเหมาะสำหรับผู้ที่มีอายุ 18+ ขึ้นไป ผู้ที่มีาอายุ 18+ ควรได้รับคำแนะนำ เนื้อหากล่าวถึง วงการสีเทา คำหยาบคายและฉากกระทำที่รุนแรงอาทิเช่น การต่อสู้ ฉากร่วมเพศระหว่างชายหญิง ผู้อ่านโปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านด้วยนะคะ

เหมาะสำหรับผู้ที่มีอายุ 18+ ขึ้นไป…

INTO วันเปิดภาคเรียนมัธยมปลายแห่งหนึ่ง การเคลื่อนไหวฝีเท้าปริศนาเดินเข้ามาท่านกลางเสียงคุยกันของเหล่านักเรียนมัธยมปลาย ร่างเล็กสมส่วนอยู่ในชุดนักเรียนมัธยมปลายแขนยาวพร้อมผมทักเปียผูกด้วยโบสีขาวสองข้าง บนบ่ามีกระเป๋าเป้สะพายหลังอยู่ "นักเรียนทุกคนคะ นี้คือปาริฉัตรนักเรียนคนใหม่ที่พี่งย้ายเข้ามา อาจารย์อยากให้นักเรียนต้อนรับเพื่อนด้วยนะคะ" เมื่อได้ยินเสียงของอาจารย์ที่ปรึกษาของนักเรียนชั้นมัธยมปลายปีที่หกทุกคนก็ละสิ่งสนใจและมองมายังหน้าห้อง "ครับค่ะ" นักเรียนทั้งชายและหญิงขานรับ "ปาริฉัตรเดี๋ยวเลือกที่นั่งได้ตามใจชอบเลยนะ" "ขอบคุณค่ะอาจารย์" ปิ่นโตยกมือไหว้ขอบคุณอาจารย์แล้วกวาดดวงตากลมโตมองหาที่นั่ง จนพบทีว่างก็เดินไปหย่อนตัวนั่งลง ซึ่งเป็นที่นั่งข้างกลุ่มเด็กเกเรลูกคนมีอำนาจของโรงเรียนนี้ "เธอชื่ออะไร" บรรยากาศในห้องกลับมาเป็นเหมือนเดิมและเสียงห้วนของใครบางคนก็เอ่ยถามขึ้น "เราชื่อปิ่นโต" "ทำไมถึงย้ายมาเทอมสองล่ะ มีปัญหาครอบครัวหรอ" "มีเหตุผลจำเป็นนิดหน่อย" "เธอจบไปแล้วนี่ ทำไมถึงเริ่มมาเรียนใหม่ล่ะ" "…" ปิ่นโตช้อนตามองคนข้างกายแล้วลอบกลืนนํ้าลายลงคอ เธออุตส่าห์ไม่อยากให้ใครรู้เรื่องนี้แล้วเริ่มเรียนอย่างสงบแต่มันก็มีคนรู้จนได้ ใช่แล้ว เธอกลับมาเรียนเทอมสองใหม่เพราะมันใกล้จะจบแล้วแต่มันก็เกิดปัญหาขึ้น และที่เข้าโรงเรียนเอกชนแห่งนี้ได้ก็เพราะเงินที่แพรวาให้ยืม ยืมรอบที่สองโดยที่แพรวาปิดบังคุณอาจอมโหดของตนเองเอาไว้อีกครั้ง "ไม่อยากตอบแบบนั้นหรอ ถึงได้เงียบใส่กัน" "เราตั้งใจเรียนดีกว่านะ" ปิ่นโตรีบตัดบทเพราะไม่อยากพูดเรื่องนี้ ความจริงเธอก็ไม่ได้อยากรับเงินจากแพรวาเป็นรอบที่สองเลยแม้น้อย เพียงแต่มันจำเป็นหากเข้าโรงเรียนรัฐบาลก็คงต้องเริ่มเข้ามัธยมศึกษาปีที่สี่ใหม่ซึ่งมันต้องเสียเวลาอีกตั้งสามปี ปิ่นโตเลยเลือกที่จะเข้าที่นี้เพื่อเรียนอีกเทอมเดียวแล้วรีบจบ "เธอรู้รึเปล่าว่าไม่เคยมีใครเมินคำพูดของฉันขนาดนี้เลย" ริว ยังพูดออกมาเมื่อเห็นท่าทีของปิ่นโตที่ไม่ค่อยสนใจคำพูดของตนเองเท่าไหร่ ซึ่งเขาไม่ชอบเอาเท่าไหร่นักเพราะปกติ ทุกคนก็ต่างก้มหัวยอมตอบเขาทุกอย่างที่อยากรู้แม้จะรู้ว่ากำลังโดนปั่นประสาทแต่ก็ต้องตอบ หากไม่ตอบก็คงจะโดนรังควานมากกว่าเดิม นั้นก็แปลว่าปิ่นโตกำลังไม่รู้ตัวว่าเธอกำลังเจอกับคนประสาทเข้าให้ "เราไม่ได้ตั้งใจจะเมินคำพูดของนายเลย แค่ตอนนี้มันเป็นเวลาเรียน หลังจากนั้นนายอยากรู้อะไรค่อยถามเราได้มั้ย" ปิ่นโตใช้นํ้าเย็นเข้าลูบ และการกระทำของกลุ่มริวนั้นก็เป็นที่สังเกตของอาจารย์จนเธอต้องเดินเข้ามาหยุดอยู่ข้างโต๊ะปิ่นโต "ในคาบเรียนของอาจารย์นักเรียนไม่คุยกันนะคะ ปาริฉัตรย้ายมานั่งข้างหน้า พรุ่งนี้อาจารย์จะให้หัวหน้าห้องจัดที่ให้ใหม่" "ค่ะ" ปิ่นโตพยักหน้าตอบแล้วหอบเอาข้าวของของตนเองย้ายไปนั่งด้านหน้าใกล้กับอาจารย์ และสิ่งที่อาจารย์ทำก็เพราะไม่อยากให้นักเรียนใหม่อย่างเธอถูกหาเรื่องและเพื่อจะตักเตือนให้ระวังตัว เพราะโรงเรียนแห่งนี้มันโรงเรียนของคนแข่งขันกันได้ดีและขี้อิจฉา นักเรียนทุกคนล้วนเป็นศัตรูกัน 17.00 น. ตอนนี้เป็นเวลาตกดินของวันแล้วหลังจากที่ไปเรียนวันแรกปิ่นโตก็นั่งรถบัสกลับมาและเดินเข้ามาในซอยของบ้านอีกนิด เธอหยุดยืนอยู่หน้าบ้านเพื่อจะคว้าหากุญแจในกระเป๋าเป้ขึ้นมาเปิด แต่ค้นอยู่สักพักสายตาก็เหลือบเห็นจดหมายแปะที่หน้าประตู 'แม่กับยายออกมาตลาด ปิ่นอาบน้ำและรอกินข้าวเย็นได้เลยนะ' ปิ่นโตฉีกยิ้มหวานรู้สึกได้รับความอบอุ่น ก่อนจะปรากฏเห็นว่ารั่วบ้านไม่ได้ล็อก เธอแอบแปลกใจเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้สงสัยอะไรเดินเข้าไปภายในตัวบ้าน คนตัวเล็กวางกระเป๋าเอาไว้แล้วคว้ามือขึ้นที่จะเปิดไฟ แต่พอจะกดโดนสวิตช์ก็มีมือของใครบางคนมาดันข้อมือเล็กติดกับผนังเอาไว้ก่อน "อ๊ะ!" แผ่นหลังบ้างรับรู้ถึงความแข็งของแผงอก แขนถูกดันเอาไว้จนทำให้เธอตกใจหวาดกลัว "…" "คุณเป็นใคร ปล่อยนะ!" คนตัวเล็กพยายามดิ้นด้วยความตกใจ เธอหันหน้ากลับเพื่อที่จะมองเจ้าของการกระทำนั้น "ฉันเอง คาวิล" พอได้ยินเสียงและชื่อ ปิ่นโตก็หยุดดิ้นในทันใด เธอเม้มปากแน่นทำตัวไม่ถูก หัวใจดวงน้อยเต้นระส่ำไม่รู้ว่าคาวิลนั้นกลับมาจากต่างประเทศตอนไหน เจอกันครั้งล่าสุดก็วันปัจฉิมของแพรวาและมันก็เป็นคืนที่เธอไม่อยากจดจำและทรมานมากที่สุดด้วย "คะ…คุณ" "ทำไมเรียกฉันซะห่างเหินแบบนั้นล่ะ" "จะทำอะไรหนู คุณต้องการอะไรกันแน่ ไปจากหนูสักที…" ร่างเล็กสั่นเทา ภาพเหตุการณ์ในคืนนั้นย้อนเข้ามาในหัวเป็นฉากมันเหมือนฝันร้ายดีๆ นี่เอง และเธอก็ไม่อยากเจอผู้ชายคนนี้อีกต่อไป "ฉันบอกเธอแล้วไง ว่าฉันจะกลับมาหาเธออีก" มือหนาล้วงเข้าใต้กระโปรงนักเรียนแล้วลูบไล้ขาอ่อนด้วยอารมณ์ใคร่ ใบหน้าหล่อเหลาก้มคลอเคลียลำคอหอมกรุ่น "แต่หนูไม่อยากเจอคุณอีกแล้ว" "ไม่ได้หรอกนะ เธอยังมีสิ่งที่ต้องชดใช้อีกเยอะ" "คุณก็บอกมาสักทีสิว่าหนูไปทำอะไรให้ ถ้าคุณไม่อยากให้หนูคบกับแพร หนูก็จะถอยออกมาเองขอแค่คุณอย่าทำให้หนูกลัวแบบนี้ได้มั้ย" ปิ่นโตยังไม่รู้ว่าคาวิลทราบเรื่องทั้งหมดแล้วรวมถึงเงินรอบสองที่เธอได้ยืมแพรวาไปอย่างไม่มีทางเลือก และเหตุผลทีี่ทำให้เธอกลัวคาวิลมากขนาดนี้เพราะคืนนั้นเธอได้เสียความบริสุทธิ์ไปโดนไม่ได้จำยอมหรือที่เรียกเธอโดนผู้ชายคนนี้ 'ข่มขืน' มันเจ็บแสนสาหัสร่างกายเหมือนตกอยู่ในนรกทั้งเป็น… "ฉันจะบอกเธอก็ได้" คาวิลยื่นใบหน้าเข้ามากระซิบที่ข้างใบหู ปิ่นโตแน่นิ่งตั้งใจฟัง "…" "เจ้าหนี้ตัวจริงของเธอไม่ใช่แพรวาแต่เป็นฉัน เงินที่เธอเอาไปก็เงินฉัน ฉันถึงได้เก็บดอกกับเธอเมื่อคราวก่อนยังไงล่ะ" "แต่ แพรไม่ได้บอกแบบนี้" นํ้าตาแทบไหลพรากเมื่อได้ยินความจริงจากปากคาวิล "เพราะแพรรักเธอจนกว่าจะบอกไง" "…" "ถึงคราวที่ฉันต้องเก็บต้นแล้วนะ เด็กน้อย"

“แน่ใจหรอว่าเพราะพี่” “ค่ะ” “อยากให้มันเป็นความลับต่อไปแบบนั้นสิ คบแบบลับๆ เลิกก็เลิกแบบลับๆ หรือตายก็เป็นความลับ แบบนี้ใช่ไหมที่ต้องการ?” “พี่คินเป็นอะไร อยากเปิดตัวหรอคะ” แต่มันสายไปแล้วนี่สิ เธอหวาดกลัวภาคินไปแล้ว ถึงแม้จะรักมากขนาดไหนก็ไม่สามารถคบต่อไปได้จริงๆ เพราะกลัวว่าสักวันตนเองจะถูกฆ่าแบบนั้นเพราะอารมณ์ของเขา “ใช่…” “แต่โยคิดว่า” “….” “อย่าเลยดีกว่านะคะ” “ทำไม มีคนทีี่โยชอบมากกว่าพี่แบบนั้นหรอ” “เปล่าค่ะ” “มันเป็นใคร” “โยแค่รู้สึกว่า…” โยเกิร์ตอํ้าอึ้งอยู่สักพักก่อนจะพูดมันออกไป “…” “เราห่างกันสักพักเถอะนะคะ”

"เธอทำใช่มั้ย ทำไมทำแบบนี้นารา!" ใบหน้าหวานเริ่มเบ้เธอทั้งโกรธและอับอาย ได้แต่กำกระโปรงนักเรียนเอาไว้แน่น "เราเกลียดเธอไง ขึ้นมอปลายแล้วคิดว่าจะไม่ได้เจอหน้าอีกแต่ก็เจอจนได้ ชอบแย่งที่หนึ่งจากเราไม่ใช่หรอ ก็สมควรแล้วที่โดนแบบนี้" นาราบอกด้วยสีหน้าเคียดแค้น เธอวางแผนขโมยไดอารี่ของขวัญและวางแผนในวันปัจฉิม อยากเฉดหัวของขวัญออกจากโรงเรียนแล้วตนเองจะได้ขึ้นที่หนึ่งเพราะคนเดียวที่นาราโค้นไม่ได้คือเธอ "เธอเห็นความรู้สึกคนอื่นเป็นเรื่องสนุกรึไง ลองมาเจอแบบเราบ้างดิ จะได้รู้ว่ามันแย่ขนาดไหนถ้าอยากได้ที่หนึ่งมากก็บอกเรา ทำไมต้องทำแบบนี้…" สิ่งที่ของขวัญกลัวมากที่สุดคือการที่เมฆารู้ความลับของเธอ "คิดว่าคนอย่างเธอเราจะยอมขอร้องแบบนั้นหรอ หวังสูงเกินไปนะ" นาราแสยะยิ้มแล้วย่างกรายเข้าไปหยุดอยู่ตรงหน้าของขวัญ เธอกำลังหยิบไข่ออกมาจากกระเป๋า ของขวัญจึงถอยหลังทีละก้าว "เดี๋ยว…" เสียงของเมฆาดังขึ้น เขายืนแน่นิ่งมือล้วงถุงกางเกงนักเรียน ชายหนุ่มเดินมาพร้อมกับแก๊งเดิมแล้วหยิบไข่ออกมาจากนารา เขากระชากตัวเธอเข้ามาแล้วบีบแขนแน่นก่อนจะตอกไข่แล้วราดใส่ใบหน้าของขวัญ เธอหลับตาแน่นแล้วปลดปล่อยนํ้าตาออกมา ทำไมทุกคนต้องใจร้ายกับเธอขนาดนี้ "ชอบฉันหรอ?" ตอกไข่ใส่หน้าเสร็จก็เอ่ยถาม "…" ของขวัญพูดอะไรไม่ออก นั้นมันไดอารี่ของเธอที่เขียนเองกับมือ พอเห็นท่าทางของคนตรงหน้าสายตาก็ไล่มองตั้งแต่หัวจรดเท้าจนมาหยุดที่หน้าของขวัญ "ให้ตายฉันก็ไม่มีวันชอบเธอ"

"มาคนเดียวหรอครับ?" "มากับเพื่อนค่ะ มีอะไรรึเปล่าคะ" "ผมอยากรู้จัก" "อ่อค่ะ" ไอติมฉีกยิ้มแก้เก้อแล้วยกมือขึ้นเกาศีรษะ "ไปดื่มที่โต๊ะไหมครับ" "ไม่เป็นไรค่ะ หนูจะกลับแล้ว" "งั้นขอเบอร์ไว้ก็ได้" "คะ…" "เบอร์โทรไงครับ จะได้ทักไปจีบ" ว่าแล้วก็ยื่นโทรศัพท์เครื่องหรูมาตรงหน้าเธอ ไอติมจึงรับมาและกดเบอร์ตนเองลงไป ยอมให้จะได้จบหากไม่ให้ผู้ชายตรงหน้าอาจจะคุกคามมากกว่านี้ ครืด… "ขอบคุณครับ ไว้เจอกันนะ" ผู้ชายคนนั้นรับคืนแล้วกดโทรออก ปรากฏว่าเป็นเบอร์ของไอติมจริงๆชายหนุ่มจึงก้มหน้ากระซิบที่ข้างใบหูแล้วเดินถอยห่างออกไปโดยไม่รู้ตัวเลยว่ามีสายตาของใครบางคนจ้องมองผ่านห้อง VIP ชั้นสองลงมาตลอดทุกการกระทำพร้อมกับจิบเครื่องดื่มไปด้วย ก่อนจะปรากฏรอยยิ้มชวนเสียวสันหลังขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลา

"เวลามีอะไรกัน ต้องหัดป้องกันนะรู้มั้ย…"  "ใช่ครับ ต้องป้องกันถึงจะปลอดภัย"  "มาเดี๋ยวพี่ใส่ให้ดีกว่า…"  "พี่แน่ใจหรอครับ?" "พี่ต้องกลัวอะไรคะ…เราอ่ะไหวป้าว เด็กน้อย" จีเซลยื่นมือเรียวไปขยี้เรือนผมสลวยด้วยความเอ็นดูแล้วดึงหนังสือเล่มใหญ่ออกจากมือหนา เธอหยิบถุงยางอนามัยไซต์ไม่ใหญ่นักขึ้นมา ก่อนจะค่อยๆดึงกางเกงขาสั้นออกจากเนื้อตัวเด็กหนุ่มทวากลับถูกคิมดึงออก… "แต่ผมว่าวิธีที่จะปลอดภัยยังมีอีกเยอะนะครับ ทั้งฉีดยาคุมกำเนิด กินยาคุมฉุกเฉินแล้วก็…"  "ชู้ว…ไม่เอาแล้วค่ะ ไม่ใช่เวลามาทบทวนความรู้ตอนนี้นะ" "เปล่าครับ ผมแค่จะบอกว่า…" มือหนาเสยผมหน้าขึ้นลวกๆจนเผยให้เห็นเหงื่อผุดตามกรอบหน้าแล้วถอนหายใจหนักๆก่อนที่ชายหนุ่มจะยื่นใบหน้าเข้าไปกระซิบที่ใบหูของจีเซล "ผมชอบเย็xสด…"

แกร๊ก! เสียงกระทบกันระหว่างแก้วเหล้าดังขึ้นของกลุ่มเด็กที่พึ่งเรียนจบมัธยมปลาย เพลงพิณเจ้าของใบหน้าจิ้มลิ้มกลั้นใจกระดกเครื่องดื่มสีเข้มเข้าปากอย่างจำใจ สติเริ่มเลือนราง เธอวางแก้วเปล่าลงบนโต๊ะด้วยอาการแปลกๆ พลันสายตาก็ไปสะดุดกับพี่ชายของเพื่อนในห้องที่นั่งอยู่อีกโต๊ะไม่ไกล ชายหนุ่มจ้องมองเธอพร้อมกับยกยิ้มมุมปาก ทำให้เธอรู้สึกไม่ปลอดภัยในทันที... "พวกมึง กูกลับก่อนนะ" "ไม่อยู่ดื่มต่อหน่อยหรอ" หญิงสาวหนึ่งในกลุ่มพูดขึ้น เธอคือน้องสาวของผู้ชายที่จ้องจะมอมเหล้าหญิงสาว เพลงพิณเลยไม่อยากจะไว้ใจใครทั้งนั้น "ไม่อ่ะ....แฟนมารับแล้ว" "พึ่งรู้ว่ามึงก็มีแฟนกับเขาด้วย? " เพื่อนผู้ชายพูดขึ้นเหมือนไม่อยากเชื่อหูตัวเอง เพราะวันๆ เธอเอาแต่ก้มหน้าก้มตาเรียน อ่านแต่หนังสือ จนสามารถสอบชิงทุนเรียนหมอได้ในมหาลัยชื่อดังก่อนคนอื่นเขา เรื่องเพื่อนสนิทไม่ต้องพูดถึง เพลงพิณไม่ค่อยยุ่งกับใครเธอมักจะใช้เวลาอยู่กับตัวเองมากกว่า... "ก็ต้องมีบ้างแหละ ขอตัวก่อนนะ" ทิ้งท้ายไว้แค่นั้น คนตัวเล็กที่อยู่ในชุดสายเดี่ยวสีดำเหนือเข่าก็หยัดกายลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินออกมาจากบริเวณโต๊ะ เธอไม่ได้อยากมาเลยสักนิด แต่เพราะอยากตัดปัญหาการเซ้าซี้ของเพื่อนเลยตัดสินใจมา... หมับ! แต่ทวาพอเดินมายังห้องนํ้าหญิงก่อนจะกลับ ข้อมือก็ถูกกระชากแล้วลากไปที่มุมอับของระเบียงสูบบุหรี่พอดี กลิ่นแอลกอฮอล์เหม็นฉุนลอยแตะปลายจมูกเชิดรั้นจนใบหน้าหวานต้องรีบเบือนหนีอย่างนึกรังเกียจ... "ปล่อยหนูนะ!" "หึ...ปล่อยก็บ้าแล้ว" "พี่ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องรึไง หนูไม่ได้ชอบพี่ เลิกยุ่งกับหนูสักที" "ในเมื่อชอบดีๆ ไม่ชอบ กูก็จะจับทำเมียนี้ไง" พูดจบพอร์ชก็ฝังจมูกสูดดมซอกคอหอมกรุ่น แล้วผลักร่างเธอติดกับผนัง มือหนาพยายามสอดเข้าใต้กระโปรงสั้นเหนือเข่าลูบไล้ขาอ่อน จนคนตัวเล็กหน้าเบ้ด้วยอาการหวาดกลัว เพลงพิณดิ้นต่อต้านแต่กลับถูกร่างหนากดทับกว่าเดิม... "อย่านะ....หนูมีแฟนแล้วพี่ไม่ได้ยินรึไง ตอนหนูพูดถ้าไม่อยากมีปัญหาก็หยุดสักที!" "คิดว่ากูจะเชื่อรึไง..." "อึก..." เปลือกตาคู่สวยหลับแน่น เธอหมดหนทางที่จะช่วยตัวเอง จะออกแรงผลักก็ไม่เป็นผล เธอตัวเล็กกว่าพอร์ตมาก ร่างกายได้แต่ถูกกดทับไว้แบบนั้นแม้แต่ขยับขัดขืนไม่ได้ เรียวขาถูกลวนลามมากขึ้นเรื่อยๆ "คนอย่างมึง ไม่มีทางคบกับใครหรอกเพลง เพราะกูชอบมึงมานานถึงรู้ไง.." "แต่พี่ก็รู้ว่าหนูไม่มีทางชอบคนอย่างพี่ เลิกทำตัวบ้าๆ สักที...อื้อ! " "กูบ้าเพราะชอบมึงมากไง...เพลง" คำบอกชอบของคนตรงหน้ามันไม่ได้ทำให้เพลงพิณรู้สึกคล้อยตามกลับกันเธอนึกรังเกียจ จนใบหน้าหวานเบ้หมดหนทางสู้ มือเล็กพยายามดันไหลหนาออก อีกทั้งอาการมึนเมายังคงเล่นงานเธอมากขึ้นเรื่อยๆ ภาพตรงหน้าเริ่มพล่าเบลอ... พรึบ! ในขณะที่เธอพยายามขัดขืนอยู่นั้น ร่างของพอร์ตก็ถูกกระชากออกอย่างแรงจนเซห่างออกจากเธอไปไกลพอสมควร สร้างความหงุดหงิดให้กับคนที่ถูกกระชาก บุคคลมาใหม่ที่คาบมวลบุหรี่อยู่บนริมฝีปากหยักเดินเข้าไปหาเพลงพิณมือหนาจับคนตัวเล็กเข้ามาซบอกเอาไว้... "ตามหาตั้งนานมาอยู่นี้นี่เอง..." มิก้า คีบมวลบุหรี่ออกแล้วก้มหน้าคุยกับเธอเบาๆ ด้วยแววตาทอประกายห่วงใย ส่งผลให้เพลงพิณที่ยังไม่ทันตั้งหลักมองใบหน้าหล่อเหลาผ่านแสงสลัวเพียงเล็กน้อยด้วยหัวใจที่ลุ้นระทึก "รอนานไหมครับตัวเล็ก.." จุ๊บ! ปลายนิ้วชี้เชยคางมนขึ้นมาจุ๊บ ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความตกใจ สมองประมวลผลในทันใด สัญชาตญาณบ่งบอกว่าคนตรงหน้ากำลังช่วยเธอ "ไปไหนมาคะหนูรอตั้งนาน..." เรียวเเขนคู่สวยโอบกอดลำคอใหญ่ ไม่นานมิก้าก็ออกแรงพลิกร่างตัวเองให้ติดกับผนังแทนใบหน้าหล่อเหลาเพ่งมองใบหน้านวลแล้วมอบยิ้มอ่อนไปให้ ก่อนจะก้มหน้าประกบจูบลงบนริมฝีปากแดงระเรื่อต่อหน้าต่อตาพอร์ตที่มีท่าทีจะเข้ามาหาเรื่องมิก้า "อื้อ~" ด้านเพลงพิณที่ถูกจูบอย่างนุ่มนวลเธอเผลอจูบตอบกลับไปอย่างไร้เดียงสา สัมผัสอ่อนโยนจากโพรงปากอุ่นที่มอบจุมพิตให้ ทำให้เด็กสาวที่ไม่เคยมีจูบแรกกับผู้ชายคนไหนมาก่อนเคลิบเคลิ้มแบบไม่รู้ตัว ทั้งสองพรํ่าจูบโชว์จนเขารู้สึกหัวร้อนทนกับภาพบาดตาไม่ไหว ยีผมตัวเองไปหนึ่งที แล้วกำหมัดแน่น การกระทำของทั้งสองมันบ่งบอกชัดเจนว่าเป็นอะไรกัน ก่อนจะไปเขาก็หันกลับมามองสองร่างอีกครั้ง ทวากลับได้รอยยิ้มปั่นประสาทจากมิก้าในขณะที่จูบกับเธออยู่เพียงเสี้ยววินาที มือหนาที่ดันศีรษะทุยยกขึ้นเป็นสัญลักษณ์ปืนแล้วชักยิงไปหนึ่งที ด้วยท่าทางเขย่าขวัญ หากมันกลายเป็นกระบอกปืนของจริง... ปึกๆๆๆ สัมผัสจูบเริ่มเร่าร้อนขึ้นเรื่อยๆ มือเล็กทุบอกแกร่งเพื่อเตือนสติชายหนุ่ม มิก้าจึงต้องถอนริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่งใบหน้าห่างกันไม่ถึงคืบ มือหนาเลื่อนขึ้นมาลูบกลีบปากเธออย่างแผ่วเบาแล้วส่งยิ้มอ่อนกลับไปให้... "เป็นอะไรมั้ย?" "ไม่ค่ะ....ขอบคุณนะคะที่ช่วย" เพลงพิณพยายามดันร่างกายออก แต่ดูเหมือนว่ามิก้าจะออกแรงรั้งร่างเธอมากกว่าเดิม..."กรุณาปล่อยหนูก่อนนะคะ หนูต้องรีบกลับ..." "กลับคนเดียวมันอันตรายนะ..." ปลายนิ้วโป้งลูบคางมนเบาๆ แล้วจ้องมองเธอด้วยแววตาหลงใหล เหมือนสิ่งที่เขากระหายมาเนิ่นนานหลายปีได้มาเจอในสิ่งที่ต้องการแล้วในวันนี้ "...ให้ผมไปส่งที่ห้องดีกว่า"

\'เพลิง\' จากเด็กข้างถนนในวันนั้นกลายเป็นDJ หนุ่มสุดฮอตดีกรีเจ้าของผับและคาสิโนหลายแห่ง ฉายาผู้ชายสามโครต โครตหล่อ โครตรวย และที่สำคัญโครตเลว.. ...เขากลับมาครั้งสุดท้ายเพื่อเอาคืนผู้หญิงใจร่านและทำให้เธอเจ็บเหมือนที่เขาเคยเจอ นํ้าตาทุกหยดที่เสียไป เธอต้องชดใช้มากกว่าเดิมร้อยเท่า!

"ปากพี่บอกไม่ชอบหนู...แต่ที่พี่ทำอยู่ตอนนี้มันใช่หรอคะ?" "ถ้าไม่ติดว่าเธอรู้ความลับของฉัน...ฉันคงไม่ทำแบบนี้" "หนูสัญญาแล้วไง...ว่าจะไม่บอกใครพี่จบซักทีเถอะ.." "ถ้าไม่อยากน็อคบนเตียงอีกรอบก็อย่าพูดคำนี้ให้ฉันได้ยิน" "หนูโครตเกลียดพี่เลยรู้มั้ย.."

"สามร้อยหกสิบสี่…สามร้อยหกสิบห้า…ครบหนึ่งปีเต็ม" ใบหน้าหล่อเหลาพยักหน้าเข้าใจแล้วกัดปากตนเองไปหนึ่งที ปลายนิ้วแกร่งที่ขีดละช่องปฏิทินเป็นกากบาทด้วยคราบเลือดเช็ดลงที่หน้ารูปโพลาลอยด์เจ้าของใบหน้าสวยที่กำลังฉีกยิ้มอยู่ ร่างหนาเดินมาหย่อนตัวนั่งลงที่เก้าอี้นวมอย่างขอไปทีเขาหยิบรูปเธอขึ้นมาดูแล้วกคะตึกยิ้มมุมปาก "หมดเวลาสนุกแล้วนะ…วันใส" พูดจบปากหยักก็จูบลงที่รูปเปื้อนเลือด ตลอดเวลาหนึ่งปีที่ผ่านมาเขาให้อิสระเธอเต็มที่แล้ว ไม่ว่าเธอจะหนีเขาไปแสนไกลแค่ไหนหากทำให้ชายหนุ่มหลงใหลแล้วละก็…ชีวิตของเธอไม่มีทางได้เป็นของคนอื่นอย่างแน่นอนยกเว้นของเขาแค่คนเดียว นั้นคือสิ่งที่ถูกต้องที่สุดแล้ว วินเซนคิดเพียงลำพังแล้วยกยิ้มมุมปากเขาโยนลูกเบสบอสในมือเล่นก่อนจะหันหน้ากลับไปมองลูกน้องคนสนิท "ได้รึยัง…ผู้หญิงที่ฉันรอคอยมาหนึ่งปี" "ได้แล้วครับ…บอส" เดนนิส เอ่ยบอกแล้วฉายภาพบนหน้าจอขนาดใหญ่ขึ้นตรงหน้าให้วินเซนดู ภาพตรงหน้าคือผู้หญิงตัวบางที่กำลังถูกมัดมือมัดเท้าปิดปากและปิดตาในห้องนอนแห่งหนึ่ง ซึ่งห้องห้องนั้นหากเขาพาผู้หญิงคนไหนเข้าไปแล้วใครไม่ถูกใจ พวกเธอจะได้ออกมาเป็นวิญญาณแทน หากเขาโกรธหรือโมโหทุกอย่างจะพังพินาศและไม่มีใครกล้าเข้าไปเสี่ยงชีวิต วินเซนระบายอารมณ์นั้นด้วยการ…เชือด "ห้ามให้ใครเข้าไปกวนถ้ากูไม่ได้สั่ง" วินเซนเอ่ยสั่งเสียงเรียบ ปลายนิ้วลูบคางตนเองเบาๆด้วยอาการหิวกระหาย นานมากแล้วสิที่เขาไม่ได้ปลดปล่อยตอนนี้มันอึดอัดจนจะทะลักออกมาอยู่แล้ว "ครับบอส" สิ้นเสียงตอบรอบจากลูกน้องคนสนิทภาพหน้าจอตรงหน้าก็ดับลง วินเซนเดินผิวปากออกมาจากห้องส่วนตัวในช่วงกลางดึกของค่ำคืนนี้ เขาเดินตรงดิ่งมาที่ของวันใสอยู่ก่อนจะเอื้อมมือแล้วผลักประตูเข้าไป แกร๊ก~ ด้านคนตัวเล็กที่กำลังดิ้นจนหมดเรี่ยวแรงรับรู้ถึงการเข้ามาของใครบางคนภายในห้อง เธอตกใจเล็กน้อยแต่ก็ไม่สามารถมองเห็นได้ วันใสกำลังจะไปรับน้องกลับจากโรงเรียนแต่เธอกลับถูกลักพาตัวขึ้นรถมาด้วยยาสลบ ตอนนี้ไม่รู้เลยว่าน้องสาวเพียงคนเดียวของเธอจะเป็นยังไง และใครเป็นคนลักพาตัวเธอมา วันใสได้แต่คิดและร้องไห้ออกมา "ไง…หายเป็นปีเลยนะ" วินเซนเอ่ยทักขึ้นมาแล้วเดินเข้าไปประชันชิดที่แผ่นหลังบางจมูกคมสันฝังเข้าที่ผิวแก้มเนียนแล้วสูดกลิ่นหอมเข้าไปเต็มปอด มือหนาไม่อยู่นิ่งสอดเข้าใต้เเขนเรียวแล้วเลื่อนขึ้นมาบีบสองเต้าอวบอย่างนึกสนุก "คิดถึงรสชาติคxยของฉันไหม?" "อื้อ!" เสียงแหบพร่าที่พูดกรอกหูทำให้วันใสรู้ดีว่าคนที่ทำเรื่องเลวร้ายแบบนี้คือใคร หัวใจดวงน้อยของเธอเต้นโครมครามไม่หยุด เขากลับมาอีกแล้ว…ผู้ชายที่ทำให้ชีวิตเธอมันไร้คำว่าความสุขอีกต่อไป "แต่ฉันคิดถึงเธอมากเลยนะ…" วินเซนยังพูดกรอกหูให้เธอเกิดอาการหวาดกลัวมากกว่าเดิม มือหนาละจากอกอวบเลื่อนขึ้นมาสะกิดผ้าให้หลุดจากกลีบปากอวบอิ่มสีแดงระเรื่อที่เคยปากดีมานับครั้งไม่ถ้วน "พี่ทำแบบนี้เพื่ออะไร…ทะ…ทำไมถึงตามรังควานวิอยู่อีก" "รู้อะไรไหมวิ…เธอทำให้ฉันอดอยากมาเป็นปี" "อึก…" "ตั้งแต่วันนั้น…ฉันต้องการแค่เธอคนเดียวเลยรู้มั้ย?" ชายหนุ่มไม่พูดเปล่าปากเม้มเข้าที่ลำคอขาวเนียนทำเอาคนตัวเล็กหดคอเข้าหากันด้วยอาการตื่นตระหนก "ละ…เลิกยุ่งกับวิสักที" "แลกด้วยอะไรดีล่ะ?" "พี่วิน…อ๊ะ!" "น้องสาวเธอดีไหม" "อย่าทำอะไรวันใหม่นะ…" "งั้นก็ยอมฉัน…ลืมไปแล้วเหรอว่าเธอเสียครั้งแรกให้กับใคร?" วินเซนพูดตอกยํ้าให้เธอนึกตาม ปลายนิ้วที่แปดเปื้อนคราบเลือดสอดเข้าใต้กลีบปากบางแล้วเขี่ยวนอยู่แบบนั้นด้วยรอยยิ้มนึกสนุก ผ่านไปแค่หนึ่งปีวันใสยังทำให้เขาเป็นบ้าขึ้นแทบทุกวัน ตลอดเวลาที่เธอหนีไป เขาแทบจะควบคุมตัวเองไม่อยู่หนึ่งปีเท่านั้นที่ชายหนุ่มยอมให้เธอเป็นอิสระ นับต่อจากนี้ถึงเวลาที่เธอต้องชดใช้เวลาทั้งหมดแล้ว "อื้ออ!" ใบหน้าหวานเบ้ด้วยความเจ็บ อีกทั้งกลิ่นคาวจากคราบเลือดลอยคละเคล้าในโพรงปาก เธอจ้องมองคนตรงหน้าด้วยอาการหวาดกลัวคราบภายนอกอย่างวินเซนไม่ใช่อย่างที่ทุกคนเห็นเลยสักนิด "เอาล่ะ" เสียงนิ่งพูดขึ้นมาแล้วผละนิ้วออกจากอุ้งปาก เขาคลายผ้าปิดตาออกเพื่อจะสำรวจใบหน้าจิ้มลิ้มตรงหน้า ดวงตาคมปราดคู่นั้นลอบมองวันใสด้วยความรู้สึกวาบวามทำเอาคนถูกมองต้องก้มหน้าหลบสายตา พยายามดิ้นให้หลุดจากพันธนาการ "ไม่เจอกันนาน…ยังทำฉันมีอารมณ์เก่งเหมือนเดิมเลยนะ" ไม่พูดเปล่ามือหนายังจับคางมนขึ้นบีบให้สบตากัน ใบหน้าหล่อยื่นเข้าไปใกล้เธอแล้วตวัดลิ้นเลียริมฝีปากบาง วันใสหลับตาแน่นร่างกายเกร็งไปทั่วร่างกับการกระทำของเขา "พูดด้วยกันหน่อยสิ…เธอไม่คิดถึงฉันเหรอ?" "ระ…เราไม่ได้เป็นอะไรกัน" วันใสตอบเสียงสั่น ท่าทางของวินเซนมันต่างจากที่เธอเห็นจากจอทีวี เธอไม่คิดว่าจะกลับมาที่นี้อีกแต่มันก็ไม่ใช่อย่างที่หวังเอาไว้เลยสักนิด "คนที่เขาเย็xกันแบบสดๆ แถมยังแตกในทุกรอบแบบนั้น เขาไม่ได้เรียกว่าผัวเมียหรอ?" "วิไม่ใช่ผู้หญิงของพี่…" "ฉันให้โอกาสพูดใหม่" "วิตอบชัดแล้วค่ะ" "เคยเห็นตอนฉันคลั่งรึยัง…อยากเห็นไหม?"

เหตุการณ์เมื่อสองปีก่อน… ตึก ตึก ตึก ตึก… เสียงฝีเท้ากระทบกับพื้นคอนกรีตเป็นจังหวะอย่างเชื่องช้า สายตาคมกริบกวาดมองเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้น บริเวณบ้านมีตำรวจและเจ้าหน้าที่ฉุกเฉินกำลังอลเวงอยู่กับเรื่องที่เกิดขึ้น พอเดินมายังจุดเกิดเหตุที่มีตระข่ายกั้นเอาไว้เป็นบริเวณต้องห้าม สายตาก็ไปสะดุดอยู่กับร่างนองเลือดบนเตียงของผู้เป็นพ่อ… “…คุณดำรงเสียชีวิตด้วยการฆ่าตัวตายแทงตัวเองไปทีละแผลจนสภาพศพกลายเป็นแบบนี้” “…” “เสียใจด้วยนะ…” “…พะ เพิร์ธ เราขอโทษ เรามาช้าไป…เราขอโทษนะเพิร์ธ” ร่างหนายืนแน่นิ่ง ภาพตรงหน้าเริ่มพล่าเบลอจนหยาดน้ำตาเม็ดโตไหลอาบพวงแก้ม ท่อนขามีร่างของผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่าแฟนอย่างชะเอมกอดขาเขาเอาไว้ด้วยท่าทางตัวสั่นระริกกับภาพสยดสยองตรงหน้า… "เกิดอะไรขึ้น…ทำไม…" “ช่วงเวลาที่นายไปคุยงานแทนคุณดำรง เขาเกิดอาการเครียดที่ตัวเองเป็นแบบนี้ กว่าชะเอมจะเข้ามาเห็นคุณดำรงก็สิ้นลมหายใจแล้ว…” “…” “ตำรวจตรวจหาหลักฐานทุกอย่างไม่พบรอยนิ้วมือของคนอื่นบนตัว มีเพียงรอยนิ้วมือของคุณดำรงบนด้ามมีด ต่อไปคงต้องส่งศพไปชันสูตรเพื่อความแน่ชัด” เชษ ทนายของครอบครัวดำรงพูดขึ้น มือหนาตบเข้าที่ไหล่ของชายหนุ่มเชิงให้กำลังใจ “ช่วยพาเอมออกไปก่อน…” “ครับ…ไปเถอะคุณเอม” “เพิร์ธ…เอมกลัว” “ไม่มีอะไรแล้วนะเอม ออกไปก่อน เอมทำดีที่สุดแล้ว” เพิร์ธนั่งคุกเข่าลงตรงหน้าเธอแล้วพูดออกมาทั้งน้ำตา ก่อนที่เชษจะพยุงตัวของชะเอมคนที่ขึ้นชื่อว่าแฟนคนแรกของเขาออกจากที่เกิดเหตุ เพิร์ธมองสภาพศพนองเลือดของผู้เป็นพ่อด้วยหัวใจเจ็บปวด ฆ่าตัวตายงั้นหรอ เขารู้จักพ่อตัวเองดี ถึงจะพิการแต่เขาก็ไม่เคยถอยกับปัญหาที่เจออยู่แน่นอน การตายของผู้เป็นต้องเกิดจากการฆ่าตกรรมจากใครคนใดคนหนึ่ง… . . ปัจจุบัน… เชียงใหม่… “…” ชายหนุ่มเอนตัวลงกับผนักโซฟาแล้วปิดเปลือกตาลงเมื่อนึกถึงเหตุการณ์การเสียของผู้เป็นพ่อที่ตราตรึงอยู่ในความทรงจำมาเป็นเวลาสองปี พอเกิดเหตุการณ์เรื่องนั้นขึ้นเขาก็ถูกแฟนสาวบอกเลิกไปคบกับคนอื่น ทิ้งให้เขาต้องจมอยู่กับความทุกข์เพียงลำพัง หลังจากนั้นเพิร์ธก็ใช้ชีวิตด้วยการระเริงเซ็กส์กับผู้หญิงไม่ซํ้าหน้าเพื่อลืมเรื่องแย่ๆ ในชีวิตและรอคอยเวลาเอาคืนผู้หญิงคนนั้นอย่างสาสม จนวันนี้มาถึง… ครืด… ครืด… (เสร็จยัง เป็นไงเด็ดไหม?) “เด็ดเหี้ยไร ยังไม่โผล่หัวมาให้กูเชือดเลยสัส” (เอาหน่า ของสดใหม่มึงรอหน่อยก็แล้วกัน รับรองฟินยันชาติหน้า) “ไม่เด็ดกูจะถีบหน้ามึง ชักจนปวดข้อละเวร” (เออ…แต่ถ้าเด็ดมึงจ่ายกูเพิ่ม แค่นี้ก่อนก็แล้วกันกูจะกกเมียต่อ) “เค” ตี้ด! มือหนากดตัดสายทิศเหนือแล้วโยนโทรศัพท์ไปที่อื่นแทน ปลายนิ้วแกร่งพ้นสารเสพติดเข้าปอด อีกข้างชักท่อนเอ็นไปด้วยอารมณ์ที่กำลังพุ่งสายตามองไปยังจอทีที่กำลังฉายภาพอนาจารร่วมเพศอยู่… ก๊อก!ก๊อก!ก๊อก!.. . “มาสักทีนะ…จะเย็xให้แหกเลยคอยดู” “ขออนุญาตนะคะ…อื้อ?!” ดวงตากลมโตเบิกกว้างตะกร้าในมือตกลงบนพื้น ร่างกายถูกดันเข้ามาในห้องพร้อมกับประตูที่ถูกปิดเสียงดัง เด็กสาวในชุดนักเรียนมัธยมปลายถูกกดจูบหนักๆ ท่ามกลางความตกใจของเธอ มือหนาไม่รอช้าบีบไปทั่วสัดส่วนของคนตัวเล็กแล้วผลักลงเตียง… “อื้อ!!…ปล่อยหนู…คุณ!” “อย่าดิ้น!” “คุณจะทำอะไรหนู…ปล่อยนะ!” “กูบอกว่าอย่าดิ้นไงว่ะ!!” เพี๊ยะ! “อึก…” มือหนาฟาดเข้าที่บั้นท้ายกลมแล้วจับกระถินให้อยู่ในท่าคลานบนเตียง ก่อนจะดึงเทปดำออกปิดปากไม่ให้เด็กสาวโวยวาย ตามด้วยกุญแจมือที่ล็อกเอาไว้… “ไง เชื่อฟังตั้งแต่แรกคงไม่โดนแบบนี้” “…” กระถินส่ายหัวปฏิเสธแล้วพยายามร้องออกมาว่าเธอไม่ใช่ผู้หญิงขายบริการ ทวาเสียงที่เล็ดลอดออกมากลับจับใจความไม่ออก “สวยดี…คงฟิตหน้าดู” เพิร์ธพึมพำอยู่คนเดียวก่อนจะถกกระโปรงขึ้นไปกองเอวขอดแล้วเกี่ยวกางเกงซับในออก ปลายนิ้วแกร่งแหวกสองกรีบเปิดทางพร้อมกับจับหัวหยักจ่อเข้าที่ปากทางในวินาทีต่อมาก็เด้งเอวสวนเข้าไป… สวบ! กึด! “อื้ออ!!!” “เชี้ยเลือด…ซิงหรอว่ะ?!”

หลังมอ... เพล้ง ! ผลั๊วะ! ผลั๊วะ! เสียงปะทะกันระหว่างเด็กมหาลัยสองกลุ่มอยู่หลังมอที่เป็นลานกว้างมืดๆไม่มีใครผ่านมาเจอซักเท่าไหร่ ข้างหลังคือซอยถนนเล็กๆที่เป็นทางลัดไปอีกฝั่ง.. 'ไฟนอล' หยิบท่อนเหล็กที่ใช้ฟาดเด็กสถาปัตจนเลือดสาดลากตามพื้นคอนกรีตจนเป็นแนวเลือดไปด้วยท่าทางไม่เกรงกลัวใดๆใบหน้ามีรอยแผลแต่ก็นับว่าน้อยกว่าคนอื่นๆที่เจ็บสาหัสบางคนปางตาย.. เคล้ง ! หมับ ! เสียงเหล็กประทะกัน...ท่อนเหล็กบนมือของ 'แทนไท' คู่อริตัวโยงหล่นลงพื้นชายหนุ่มจึงโยนมันลงพื้นตามไปด้วยแล้วกระตุกยิ้มมุมปากมือคว้าหมับเข้าที่คอเสื้อของเขากระชากเข้ามาหาตัว...แทนไทเองก็เหมือนกันเขามองหน้าของไฟนอลลิ้นหนาดันกระพุ้งแก้มด้วยท่าทางยียวนกวนประสาท.. "ตัวต่อตัวไหม...ทำตัวเป็นหมารอบกัดแบบนี้เขาเรียกว่าป๊อด.." "...กูเคยกลัวมึง?" ไฟนอลเลิกคิ้วถามแล้วผลักร่างของแทนไทออก.. ผลั๊วะ !! ผลั๊วะ !! ทั้งสองวิ่งใส่กันไม่ยั้ง...รวมถึงคนอื่นๆที่มาร่วมด้วยเพราะไม่ถูกกันอยู่แล้วโดยมีแกนนำคือ แทนไท สถาปัต และ ไฟนอล วิศวะ.. วีว้อวีว้อวีว้อวีว้อวีว้อ...!! "...ฝากไว้ก่อน" แทนไท ถอยออกแล้วควักมือเรียกคนที่พอยังหนีได้แล้ววิ่งไปที่รถตัวเอง...ไฟนอลกระตุกยิ้มไม่สะทกสะท้านกับเสียงรถตำรวจ...ก่อนที่ชายหนุ่มจะแฝงไปกับพุ่มต้นไม้อย่างชำนาญแล้วปีนกำแพงหายไปราวกับหายตัวได้.. คฤหาสน์ เวชศิลป์.. [ ไฟนอล ] "วันๆหาแต่เรื่องชกต่อย..ไม่เคยทำตัวมีประโยช์นฉันไม่น่าให้แกเกิดมาเลยจริงๆ" ผมเค้นหัวเราะออกมาพร้อมกับใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มอย่างที่ชอบทำบ่อยๆ หลังจากที่ตำรวจตามมาเคลียร์ที่บ้านผมไปหมาดๆแต่ดีที่พ่อของเพื่อนผมมันดันเป็นผู้กานเลยรอดตัวไปได้อย่างทุกครั้ง...ผมลืมบอกไปสินะว่าไอ้เหนือมันก็ไปร่วมด้วยแต่เราแยกกันหนี.. "...พ่อควรภูมิใจที่มีผมเป็นเป็นลูกต่างหาก เพราะไม่มีลูกคนไหนหาเรื่องได้เก่งเท่าผมอีกแล้ว" "ไอ้ไฟฉันเป็นเพื่อนเล่นแกรึไง?" "คงงั้น.." ผมยักไหล่แล้วลุกขึ้นจากโซฟาพร้อมกับจุดบุหรี่สูบแก้เครียด...ก่อนจะยืนไปประจันหน้ากับท่าน แล้วพ้นควันบุหรี่ใส่หน้าไปทีนึง.. "ไอ้ไฟ!!" "ขอโทษครับ...ไม่ได้ตั้งใจ" พูดจบผมก็หยิบมวลบุหรี่ออกแล้วล้วงถุงกางเกงผิวปากเดินออกจากบ้านเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น...กวนประสาทคนมันก็สนุกไปอีกแบบเหมือนกันนิ.. [ AND.. ] [ ลูกพืช ] "นี้พี่แทนไปมีเรื่องอีกแล้วหรอคะ?" ฉันถามออกไปพร้อมกับหยิบอุปกรณ์ทำแผลมาบรรจงทำแผลบนใบหน้าพี่เเทนด้วยความอ่อนโยน.. "นี้...ลูกพีชดุพี่หรอครับ" "เปล่าค่ะ...ลูกพีชแค่เป็นห่วง...ไม่อยากให้พี่แทนไปมีเรื่องกับใคร...นี้กับคนเดิมอีกแล้วใช่ไหมคะ?" "ใช่ครับ...มันกวนตีนพี่ก่อน" "บางทีพี่แทนก็ทำเป็นไม่สนใจก็ได้นิคะ...เดี๋ยวก็ได้โดนไล่ออกกันพอดี..นายคนนั้นยิ่งเป็นลูกเจ้าของมหาลัยอยู่ด้วย.." ฉันกลัวซักวันพี่แทนจะโดนไล่ออกนะสิ...แต่ดีที่รอดตัวมาได้หลายครั้ง...กลุ่มนั้นหน่ะพ่อแต่ละคนใหญ่ๆกันทั้งนั้นแต่พี่แทนก็แค่วัยรุ่นธรรมดาที่ทำงานส่งตัวเองเรียน..ทุกครั้งที่รอดมาได้ก็เพราะว่าฝ่ายนั้นเขาผิดเต็มๆไม่อยากคิดสภาพถ้าพี่แทนเป็นฝ่ายเริ่มก่อนเลย.. "รู้แล้วครับว่าเป็นห่วง.." "....เสร็จแล้วค่ะ...แล้วถ้ารู้ว่าเป็นห่วงก็ฟังลูกพีชบ้างนะคะ" "รับทราบ...แล้วนี้จะให้พี่ขับรถไปส่งที่หอไหม?" "ไม่เป็นไรค่ะพี่แทนบาดเจ็บอยู่...เดี๋ยวลูกพีชกลับเองอย่าลืมกินยาแก้ปวดและผักผ่อนนะคะห้ามไปเที่ยวเด็ดขาดพรุ่งนี้มีเรียนเช้า.." "บ่นเหมือนแม่เลย.." "บายนะคะ..." "กลับดีๆนะครับ...คนเก่งของพี่แทน" พี่แทนฉีกยิ้มให้ฉันพร้อมกับโบกมือให้ ฉันจึงฉีกยิ้มแฉ่งกลับไปให้แล้วเดินเอากล่องปฐมพยาบาลไปเก็บไว้บนตู้ก่อนจะเดินออกมาจากห้องของพี่แทน.. เราสองคนเริ่มคบกันตั้งแต่ฉันเข้าปีหนึ่งไหม่ๆพี่แทนไม่เคยแตะต้องตัวฉันเลยเป็นสุภาพบุรุษมากๆ แต่เสียอย่างเดียวชอบมีเรื่องชกต่อยเป็นว่าเล่น.. ครืด ครืด~ 'นีโม่' "ฮัลโหลว่าไงแก.." (ลูกพีช...ฮึก...แกอยู่ไหนอ่ะ...มาหาฉันหน่อย...ฉัน...ไม่ไหวแล้ว) "นีนแกเป็นอะไร...แล้วนี้อยู่ไหนเดี๋ยวฉันไปหา" (ผับ K-See ระ...รีบมานะแก...ฮรืออ) "โอเครออยู่นั้นแหละ" ตี้ด ! ฉันกดตัดสายนีโม่แล้วรีบลงบรรไดมาจากชั้นสองทันที ก่อนจะโบกแท็กซี่เพื่อมุ้งหน้าไปผับ นีโม่คือเพื่อนสนิทของฉันเพียงคนเดียวเพราะเราฐานะไกล้เคียงกัน...และเป็นเด็กทุนเหมือนกัน...ตอนแรกก็แอบดีใจที่เข้ามาเรียนที่นี้ได้แต่พักหลังๆก็เริ่มแปลกใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น.. [ AND... ] ผับ K-See... "....ได้แผลซะใจมึงยัง" เหนือเอ่ยถามไฟนอลที่พึ่งมาถึงผับในเวลาไม่นาน..ใบหน้าหล่อเหลาเต็มไปด้วยรอยแผล..ก่อนที่ร่างหนาจะหย่อนตัวนั้งลงบนเก้าอี้.. "กระจอกชิบหาย" อึก อึก อึก ! ไฟนอลสบถออกมาพร้อมกับกระดกเหล้าเข้าปาก.. "แดกไม่ดูสังขารตัวเอง.." เพิร์ธพูดออกมาพร้อมกับหันไปดูดปากหญิงข้างกายทั้งสองคน... "กูได้ยินข่าวว่าพวกแม่งที่เหลือปางตาย" เหนือถามต่อ.. "อืม" "คงรอดแค่มึงกับเชี้ยแทนสินะ.." "เออ..แม่งตำรวจมาซะก่อน ไม่งั้นแม่งตายคาตีนกูแล้ว" "เอาหน่า...ครั้งหน้าเอาไหม่ให้สมกับที่มึงคันตีน...กูว่าเอาเด็กมานั้งบีบซักคนดีกว่าจะได้อารมณ์ดี.." คำพูดของเพิร์ธทำให้ไฟนอลหันไปมองผู้หญิงทุกคนในผับ.. "ของเดิมๆ..น่าเบื่อไม่เห็นมีไรตื่นเต้น" "แต่นู้นคงตื่นเต้นหน้าดู.." ดีไวน์หรือดินที่นั้งดูดบุหรี่นิ่งเงียบมานานโบ้ยปากไปที่หญิงสาวเจ้าของใบหน้าหวานร่างกายขาวผ่องที่ยืนเกร็งบีบสายกระเป๋าแน่นพร้อมกับสอดส่ายสายตามองหาใครบางคน.. "ยัยนั้นนี้มันเมียไอ้แทนไม่ใช่หรอว่ะ...แถมยังเป็นเพื่อนกับผู้หญิงที่กูพึ่งหมดโปร.." เพิร์ธพูดขึ้น.. "ไม่ทักทายเมียอริหน่อยหรอว่ะ.." ดินพูด สานตานิ่งๆมองไปที่ลูกพีช.. "จัดหน่อยไหม...เอาเมียอริไอ้เหี้ยแทนเจ็บกว่าโดนตีนอีกนะ.." ไฟนอลเพ่งสายตามองที่หญิงสาวอย่างพินิจพิจารณา...มือหนายกขึ้นมาลูบคางตัวเองแล้วกัดปากหิวโหยไปหนึ่งที.. "แบบนี้มันค่อยหน้าตื่นเต้นหน่อย.."

"life is mine" "เหนื่อยชะมัด" หลังจากที่โพสต์รูปลงอินตราแกรมส่วนตัวเสร็จฉันก็เหยียดกายนอนในอ่างเพือชำระร่างกายจากการถ่ายแบบมาทั้งวัน ส่วนรูปที่พึ่งโพสต์คือรูปจากการไปดื่มฉลองปิดงานกับทีมงาน แต่ละวันมันไม่ได้ผ่านไปง่ายเลย ตั้งแต่เกิดมาตั้งแต่เล็กจนโตฉันจำได้ว่าตัวเองเป็นแค่เด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่อาศัยอยู่กับน้าอดีตดาราหนังโป๊ ถามว่าครอบครัวฉันเป็นใครพวกเขาอยู่ไหนหน่ะหรอ ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันชีวิตในวัยมัธยมไม่ได้สวยหรูเหมือนคนอื่น ต้องดิ้นรนทำงานประทังชีวิต ซวยสุดก็แค่เกือบถูกขายในซ่อง จังหวัดที่ฉันอยู่มันค่อนข้างไร้การเจริญเติบโตหรือเรียกง่ายๆก็สลัมนั่นแหละ จุดพลิกผลันของชีวิตก็คือในวันที่ฉันแย่ที่สุดกลับมีบางคนเข้ามาช่วยชีวิตเอาไว้ทำให้ฉันหลุดพ้นจากชีวิตยํ้าแย่นั้น พรึบ! ในตอนที่ฉันกำลังนอนหลับตาแช่นํ้าอยู่ก็รู้สึกเหมือนไฟข้างนอกจะถูกปิด จึงเปิดเปลือกตาขึ้นแล้วมองออกไปพลันสายตาก็เห็นเข้ากับเงาสีดำสูงใหญ่เดินผ่านห้องนํ้าไป ห้องนํ้านี้จะมีประตูสีใสทึบกั้นอยู่มองทะลุเพียงเลือนราง ความรู้สึกแปลกใจทำให้ฉันต้องลุกขึ้นจากอ่างแล้วคว้าชุดคลุมมาสวม ก่อนจะตัดสินใจเปิดประตูออกไปข้างนอก…สิ่งที่เห็นกลับมีแต่ความว่างเปล่าท่ามกลางความมืด เคล้ง! "ใคร?" เสียงของแจกันที่ตกลงพื้นทำให้สัญชาตญาณหันกลับไปมองอย่างรวดเร็วปลายท้าวก้าวถอยหลังอัตโนมัติ "…" เสียงฝีเท้าหนักๆกระทบกับพื้นห้องเป็นระยะแต่มันกลับไร้ร่างของเจ้าของเสียงตอนนี้จึงเริ่มมั่นใจแล้วว่า มีใครบางคนแอบเข้ามาในห้องฉัน "แกเป็นใคร…" เสียงสั่นเอ่ยถามมือก็คลำหาอาวุธป้องกันตัวไปด้วย แกร๊ก! "กรี๊ดดดดดดดด!" เสียงคล้ายชักกระบอกปืนดังขึ้นข้างใบหูทำให้มือที่กำลังเอื้อมหยิบแจกันเผลอปล่อยพร้อมกับกรีดร้องออกมา "ไง…" คำทักทายจากคนข้างหลังทำให้ขนอ่อนทั่วร่างกายลุกชัน ลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดลำคอ เสียงนี้มันคุ้นเหมือน… "นะ…นาย" เขาคนนั้นคือผู้ชายที่ฉันจำได้ดีไม่มีวันลืม "จำได้ด้วย" แขนใหญ่ล็อกเข้าที่ลำคอแน่นจนแทบหายใจไม่ออก พยายามดิ้นต่อต้านเท่าไหร่ก็ดูเหมือนร่างกายจะถูกล็อกไว้แน่นกว่าเดิม คำพูดที่ดูเหมือนคำถามของผู้ชายคนนั้นทำให้ฉันเหลือบหางตามองสิ่งนั้น มันไม่ใช่กระบอกปืน แต่เป็นเสียงของฝาไฟแช็ก "มาที่นี้ได้ยังไง ต้องการอะไรอีก" "เธอ" "…" "ฉันต้องการเธอ…" ความอุ่นร้อนงับเข้าที่ใบหู คำถามทุกอย่างมันผุดขึ้นในหัวเต็มไปหมด ถ้าวันนี้ฉันรู้ว่าผู้ชายหน้านิ่งคนนั้นคือเขาคงไม่อยู่ที่หาดใหญ่ถึงตอนนี้หรอก "ทำไมนายยังไม่ไปไหนอีก ยังตามฉันอยู่อีกหรอ" "ไปไม่ได้" "…" คำพูดเพียงไม่กี่ประโยคทำให้ฉันแทบอยากตายมันซะตรงนี้ ไม่มีใครรู้เรื่องระหว่างฉันกับเขา ไม่มีใครรู้ว่าผู้ชายคนนี้มันอันตรายแค่ไหน… "ต้องมีเธอไปด้วย" "ปล่อย" "…" "ฉันบอกให้ปล่อย!!" ความอดทนขาดสะบั้น ฉันใช้แรงที่มีทั้งหมดดิ้นสุดแรงปากก็ร้องไห้เขาปล่อย ขอบตามันเริ่มร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ "อย่าดิ้นสิ" "อึก…" เสียงกระซิบนั้นทำให้ร่างกายหยุดแน่นิ่งหางตาเหลือบเห็นแสงสว่างจากไฟแช็กที่จุดขึ้นท่ามกลางความมืดในห้อง รู้สึกตัวอีกทีปอยผมกลุ่มหนึ่งก็ถูกเปลวไฟรน "ดะ ดิน ขอร้อง" "แค่แวะมาทักทาย" ความร้อนของเปลวไฟทำให้ฉันยืนตัวสั่นเทาหยดนํ้าตาไหลอาบพวงแก้ม จากนั้นเขาก็ดับไฟให้ด้วยการเป่าไฟให้ดับ "…" "เดี๋ยวไว้เจอกันใหม่…" ร่างฉันถูกปล่อยให้เป็นอิสระพลันร่างกายมันก็ฟุบลงบนพื้นอย่างคนหมดเรี่ยวแรงแล้วผู้ชายคนนั้นก็เดินออกไปจากห้อง เขากลับมาอีกแล้ว สิ่งที่น่ากลัวที่สุดในชีวิตฉัน…

"อ๊ะ…อ๊าา!" เสียงเนื้อกระแทกเนื้อดังระงมไปทั่วห้อง ชายหนุ่มกระหน่ำแรงใส่ตัวทิวาเป็นจังหวะถี่เร้าเรียกเสียงครางจากปากบางไม่ขาดสาย ใบหน้าของทิวาเหยเกและมีนํ้าตาไหลออกมาเป็นระยะ เธอจุกจนนํ้าตามันเล็ดลอดออกมา ปากบางยังคงอ้าคราง สายตาวาบหวิวและพึงพอใจหลุบมองคนใต้ร่างด้วยความหลงใหล ตรงนั้นของเธอมันคับแน่นสวยและน่ามอง พอได้เป็นคนแรกของทิวายิ่งไม่อยากให้เธอไปเป็นของใครอีก อยากให้ทิวาสนใจแค่ตัวเอง… "อ๊าา…" เสียงแหบพร่าหลุดครางออกมาจากปากหยัก ชายหนุ่มสอดแทรกตัวตนเข้าไปลึกมากกว่าเดิมเมื่อมีของเหลวไหลออกมาชโลม ลิ้นสากกวาดเลียริมฝีปากตนเองอย่างหื่นกระหาย "อ๊ะ…อื้ออ!" คนตัวเล็กครางออกมาไม่หยุดภาพตรงหน้าเริ่มพร่าเบลอจากม่านนํ้าสีใส สติสัมปชัญญะเลือนรางรับรู้ได้เพียงสัมผัสหยาบโลนที่กำลังขับเคลื่อนอยู่บนร่างกาย "ต่อไปนี้พีทคงไม่ใช่เพื่อนทิวาอีกต่อไปแล้วนะ" เสียงแหบพร่าเอ่ยออกมาในตอนที่ร่างกายกำลังสอดประสานเป็นหนึ่งเดียวกันอยู่ "อ๊ะ!" "เพราะพีทเป็นผัววาแล้ว…"

เขามาเฟียหนุ่มที่เพียงติดใจ 'เซ็กส์' จากเธอ.. เธอผู้หญิงต้อยตํ่าที่ต้องยอม 'เอาตัว' เข้าแลกเพื่อเอาตัวรอด.. ความทรมานทำให้เธออยาก 'หนี' ไปแสนไกล.. แต่หนีเพียงเท่าไหร่ชายหนุ่มยิ่ง \'ขัง\' เธอเอาไว้มากขึ้นเท่านั้น..