“ไง...คิดถึงฉันหรอ?” ชายหนุ่มเดินย่างกรายเข้ามาหาเธอทีละก้าวๆ จนหยุดอยู่ตรงหน้า สายตาตาคมกริบจ้องมองใบหน้าหวานที่เอาแต่ก้มหน้าหลบสายตาด้วยอาการหวาดกลัว มือเล็กที่กำอะไรบางอย่างไว้แน่นทำให้เรียวคิ้วขมวดยุ่ง “ไหนๆ ก็มาแล้ว นอนแหกขาให้ฉันเอาหน่อยก็แล้วกัน...”
หมับ!
“อย่าค่ะคุณเหนือ..” นิวาที่ถูกกระชากลงเตียงอย่างแรงดันใบหน้าหล่อเหลาที่กำลังเลื่อนลงมาไซร้คอเธอเอาไว้
“ถ้ามาแล้วไม่พร้อมแล้วมาทำเหี้ยไร?”
“นิมีเรื่องสำคัญอยากบอกคุณ..”
“แต่ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับเธอ” ทิศเหนือหยัดกายลุกขึ้นจากเตียงนอนในทันใด มือหนากระชากถุงยางที่ยังสวมอยู่แก่นกายออกแล้วกระชากลงพื้น นิวาจึงพาร่างกายตัวเองไปยื่นอยู่ด้านหลังแทน
“นิขอเวลาไม่นาน แล้วนิจะรีบกลับ”
“...พูดมาสิ”
“นิ...ทะ...ท้องค่ะ”
“ท้องกับใคร?” ทิศเหนือหันไปถามเธอ สายตาคมกริบมองเรือนร่างที่สวมชุดนักเรียนมัธยมปลาย ของเด็กสาวโตเกินวัยที่อายุพึ่งครบสิบหกได้ไม่กี่เดือนมานี้
“....” นิวาเม้มปากแน่นเธอเกิดอาการประหม่าจนทำตัวไม่ถูก เปลือกตาหลุบมองที่ตรวจครรภ์ในมือด้วยแววตาสั่นระริก
“ฉันถามว่าท้องกับใคร!” ทิศเหนือตวาดออกมาเสียงดังมือหนากระชากคอเสื้อนักเรียนเข้ามาหาตัวเองแล้วออกแรงเขย่าร่างเธออย่างบ้าคลั่ง
“อึก...นะ...นิท้องกับพี่” พอได้ยินคำตอบทิศเหนือก็ผลักร่างเล็กเข้ากับขอบโต๊ะจนศีรษะเธอชนเข้าอย่างแรง เกิดรอยแผลเลือดไหลกระซิบออกมา ความเจ็บแสบเข้าเล่นงานจนขอบตาเริ่มร้อนผ่าว ที่ตรวจครรภ์กระเด็นไปที่ปลายเท้าของทิศเหนือ มือหนาจึงคว้าหมับขึ้นมาดูและมันก็ปรากฏขีดสีแดงสองขีด...
“โธ่เว้ย!!”
ปึก! ชายหนุ่มฟาดที่ตรวจครรภ์ใส่ใบหน้าหวานที่กำลังเบ้ จนนิวาต้องหลับตาแน่น เธอพาตัวเองลุกขึ้นยืนหวังจะวิ่งออกจากห้องหนีคนใจร้ายก่อนจะถูกทำร้ายร่างกายไปมากกว่านี้ แต่กลับถูกกระชากข้อมือเอาไว้ซะก่อน ทิศเหนือเหวี่ยงร่างเธอชิดกับผนังห้องแล้วบีบคางมนเอาไว้แน่น
“คุณเหนือ...นิเจ็บ”
“เธอได้เจ็บกว่านี้แน่ถ้ายังเก็บเด็กเหี้ยนั้นไว้” ทิศเหนือเค้นเสียงลอดไรฟันออกไป ใบหน้าแดงก่ำไปด้วยความโกรธราวกับปีศาจกำลังครอบงำ เขารักชีวิตอิสระและไม่ต้องการมีใครโดยเฉพาะผู้หญิงตรงหน้าที่นำมาพาแต่ความซวยมาให้ไม่หยุดหย่อน
“ไม่ค่ะ...นิจะไม่เอาเด็กออก”
“ก็ลองเก็บมันไว้สิ ฉันเอามันตายทั้งแม่ทั้งลูกแน่..”
“คุณเหนือ...” น้ำเสียงสั่นเครือเอ่ยเรียกชื่อผู้ชายที่เป็นพ่อของลูกออกไปด้วยความผิดหวัง ม่านตาเอ่อคลอด้วยม่านน้ำแทบจะทะลักออกมาเป็นสายอยู่รอมร่อ “นั้นลูกของคุณนะ…”
“ลูกฉันงั้นหรอ ใครอยากให้มันเกิด?”
“...นิดูแลลูกคนเดียวได้ถ้าคุณไม่ต้องการ ขอแค่อย่าไล่นิไปเอาลูกออกได้มั้ย”
“หึ...คิดว่าฉันโง่มาก?”
“คุณพูดเรื่องอะไร..”
“ไปเอาเด็กเหี้ยนั้นออกซะ อย่าให้ฉันต้องลงมือเอามันออกเอง...” น้ำเสียงเยือกเย็นขู่เธอ สายตานึกรังเกียจหลุบมองหน้าท้องแบนราบที่เคยแนบแน่นมาแล้วหลายครั้งแล้วผละร่างออก...