"สามร้อยหกสิบสี่…สามร้อยหกสิบห้า…ครบหนึ่งปีเต็ม" ใบหน้าหล่อเหลาพยักหน้าเข้าใจแล้วกัดปากตนเองไปหนึ่งที ปลายนิ้วแกร่งที่ขีดละช่องปฏิทินเป็นกากบาทด้วยคราบเลือดเช็ดลงที่หน้ารูปโพลาลอยด์เจ้าของใบหน้าสวยที่กำลังฉีกยิ้มอยู่ ร่างหนาเดินมาหย่อนตัวนั่งลงที่เก้าอี้นวมอย่างขอไปทีเขาหยิบรูปเธอขึ้นมาดูแล้วกคะตึกยิ้มมุมปาก "หมดเวลาสนุกแล้วนะ…วันใส"
พูดจบปากหยักก็จูบลงที่รูปเปื้อนเลือด ตลอดเวลาหนึ่งปีที่ผ่านมาเขาให้อิสระเธอเต็มที่แล้ว ไม่ว่าเธอจะหนีเขาไปแสนไกลแค่ไหนหากทำให้ชายหนุ่มหลงใหลแล้วละก็…ชีวิตของเธอไม่มีทางได้เป็นของคนอื่นอย่างแน่นอนยกเว้นของเขาแค่คนเดียว นั้นคือสิ่งที่ถูกต้องที่สุดแล้ว วินเซนคิดเพียงลำพังแล้วยกยิ้มมุมปากเขาโยนลูกเบสบอสในมือเล่นก่อนจะหันหน้ากลับไปมองลูกน้องคนสนิท
"ได้รึยัง…ผู้หญิงที่ฉันรอคอยมาหนึ่งปี"
"ได้แล้วครับ…บอส" เดนนิส เอ่ยบอกแล้วฉายภาพบนหน้าจอขนาดใหญ่ขึ้นตรงหน้าให้วินเซนดู ภาพตรงหน้าคือผู้หญิงตัวบางที่กำลังถูกมัดมือมัดเท้าปิดปากและปิดตาในห้องนอนแห่งหนึ่ง ซึ่งห้องห้องนั้นหากเขาพาผู้หญิงคนไหนเข้าไปแล้วใครไม่ถูกใจ พวกเธอจะได้ออกมาเป็นวิญญาณแทน หากเขาโกรธหรือโมโหทุกอย่างจะพังพินาศและไม่มีใครกล้าเข้าไปเสี่ยงชีวิต วินเซนระบายอารมณ์นั้นด้วยการ…เชือด
"ห้ามให้ใครเข้าไปกวนถ้ากูไม่ได้สั่ง" วินเซนเอ่ยสั่งเสียงเรียบ ปลายนิ้วลูบคางตนเองเบาๆด้วยอาการหิวกระหาย นานมากแล้วสิที่เขาไม่ได้ปลดปล่อยตอนนี้มันอึดอัดจนจะทะลักออกมาอยู่แล้ว
"ครับบอส" สิ้นเสียงตอบรอบจากลูกน้องคนสนิทภาพหน้าจอตรงหน้าก็ดับลง วินเซนเดินผิวปากออกมาจากห้องส่วนตัวในช่วงกลางดึกของค่ำคืนนี้ เขาเดินตรงดิ่งมาที่ของวันใสอยู่ก่อนจะเอื้อมมือแล้วผลักประตูเข้าไป
แกร๊ก~
ด้านคนตัวเล็กที่กำลังดิ้นจนหมดเรี่ยวแรงรับรู้ถึงการเข้ามาของใครบางคนภายในห้อง เธอตกใจเล็กน้อยแต่ก็ไม่สามารถมองเห็นได้ วันใสกำลังจะไปรับน้องกลับจากโรงเรียนแต่เธอกลับถูกลักพาตัวขึ้นรถมาด้วยยาสลบ ตอนนี้ไม่รู้เลยว่าน้องสาวเพียงคนเดียวของเธอจะเป็นยังไง และใครเป็นคนลักพาตัวเธอมา วันใสได้แต่คิดและร้องไห้ออกมา
"ไง…หายเป็นปีเลยนะ" วินเซนเอ่ยทักขึ้นมาแล้วเดินเข้าไปประชันชิดที่แผ่นหลังบางจมูกคมสันฝังเข้าที่ผิวแก้มเนียนแล้วสูดกลิ่นหอมเข้าไปเต็มปอด มือหนาไม่อยู่นิ่งสอดเข้าใต้เเขนเรียวแล้วเลื่อนขึ้นมาบีบสองเต้าอวบอย่างนึกสนุก "คิดถึงรสชาติคxยของฉันไหม?"
"อื้อ!" เสียงแหบพร่าที่พูดกรอกหูทำให้วันใสรู้ดีว่าคนที่ทำเรื่องเลวร้ายแบบนี้คือใคร หัวใจดวงน้อยของเธอเต้นโครมครามไม่หยุด เขากลับมาอีกแล้ว…ผู้ชายที่ทำให้ชีวิตเธอมันไร้คำว่าความสุขอีกต่อไป
"แต่ฉันคิดถึงเธอมากเลยนะ…" วินเซนยังพูดกรอกหูให้เธอเกิดอาการหวาดกลัวมากกว่าเดิม มือหนาละจากอกอวบเลื่อนขึ้นมาสะกิดผ้าให้หลุดจากกลีบปากอวบอิ่มสีแดงระเรื่อที่เคยปากดีมานับครั้งไม่ถ้วน
"พี่ทำแบบนี้เพื่ออะไร…ทะ…ทำไมถึงตามรังควานวิอยู่อีก"
"รู้อะไรไหมวิ…เธอทำให้ฉันอดอยากมาเป็นปี"
"อึก…"
"ตั้งแต่วันนั้น…ฉันต้องการแค่เธอคนเดียวเลยรู้มั้ย?" ชายหนุ่มไม่พูดเปล่าปากเม้มเข้าที่ลำคอขาวเนียนทำเอาคนตัวเล็กหดคอเข้าหากันด้วยอาการตื่นตระหนก
"ละ…เลิกยุ่งกับวิสักที"
"แลกด้วยอะไรดีล่ะ?"
"พี่วิน…อ๊ะ!"
"น้องสาวเธอดีไหม"
"อย่าทำอะไรวันใหม่นะ…"
"งั้นก็ยอมฉัน…ลืมไปแล้วเหรอว่าเธอเสียครั้งแรกให้กับใคร?" วินเซนพูดตอกยํ้าให้เธอนึกตาม ปลายนิ้วที่แปดเปื้อนคราบเลือดสอดเข้าใต้กลีบปากบางแล้วเขี่ยวนอยู่แบบนั้นด้วยรอยยิ้มนึกสนุก ผ่านไปแค่หนึ่งปีวันใสยังทำให้เขาเป็นบ้าขึ้นแทบทุกวัน ตลอดเวลาที่เธอหนีไป เขาแทบจะควบคุมตัวเองไม่อยู่หนึ่งปีเท่านั้นที่ชายหนุ่มยอมให้เธอเป็นอิสระ นับต่อจากนี้ถึงเวลาที่เธอต้องชดใช้เวลาทั้งหมดแล้ว
"อื้ออ!" ใบหน้าหวานเบ้ด้วยความเจ็บ อีกทั้งกลิ่นคาวจากคราบเลือดลอยคละเคล้าในโพรงปาก เธอจ้องมองคนตรงหน้าด้วยอาการหวาดกลัวคราบภายนอกอย่างวินเซนไม่ใช่อย่างที่ทุกคนเห็นเลยสักนิด
"เอาล่ะ" เสียงนิ่งพูดขึ้นมาแล้วผละนิ้วออกจากอุ้งปาก เขาคลายผ้าปิดตาออกเพื่อจะสำรวจใบหน้าจิ้มลิ้มตรงหน้า ดวงตาคมปราดคู่นั้นลอบมองวันใสด้วยความรู้สึกวาบวามทำเอาคนถูกมองต้องก้มหน้าหลบสายตา พยายามดิ้นให้หลุดจากพันธนาการ "ไม่เจอกันนาน…ยังทำฉันมีอารมณ์เก่งเหมือนเดิมเลยนะ"
ไม่พูดเปล่ามือหนายังจับคางมนขึ้นบีบให้สบตากัน ใบหน้าหล่อยื่นเข้าไปใกล้เธอแล้วตวัดลิ้นเลียริมฝีปากบาง วันใสหลับตาแน่นร่างกายเกร็งไปทั่วร่างกับการกระทำของเขา
"พูดด้วยกันหน่อยสิ…เธอไม่คิดถึงฉันเหรอ?"
"ระ…เราไม่ได้เป็นอะไรกัน" วันใสตอบเสียงสั่น ท่าทางของวินเซนมันต่างจากที่เธอเห็นจากจอทีวี เธอไม่คิดว่าจะกลับมาที่นี้อีกแต่มันก็ไม่ใช่อย่างที่หวังเอาไว้เลยสักนิด
"คนที่เขาเย็xกันแบบสดๆ แถมยังแตกในทุกรอบแบบนั้น เขาไม่ได้เรียกว่าผัวเมียหรอ?"
"วิไม่ใช่ผู้หญิงของพี่…"
"ฉันให้โอกาสพูดใหม่"
"วิตอบชัดแล้วค่ะ"
"เคยเห็นตอนฉันคลั่งรึยัง…อยากเห็นไหม?"