shh up รัก(ไม่)ลับ

บ้านพักโยเกิร์ต (เหลือเวลาของเธออีกแค่สามเดือน ไม่อย่างนั้นทุกอย่างจะจบ) เสียงปลายสายพูดออกมาทำให้คนฟังโทรศัพท์แทบจะร่วงหล่นจากมือ "ค่ะ" (อย่าลืมนะ ว่าชีวิตใครตกอยู่ในความตาย) ตี้ด… พูดเพียงเท่านั้นปลายสายก็ถูกตัดไป มือบางกำโทรศัพท์ในมือถือแน่น ขาเรียวก้าวเข้าไปภายในบ้านพักของตนเองพร้อมจังหวะหัวใจที่เต้นรัวกระหน่ำ แต่ในตอนนั้นเองก็เหมือนมีเสียงอะไรดังอยู่พุ่มไม้ที่ห่างจากหน้าบ้านไม่มากนัก ดวงตาคู่สวยเหลือบมองก็พบแค่ความว่างเปล่า มันไม่มีอะไรเกิดขึ้น เพียงแต่มีกระดาษแผ่นหนึ่งแปะข้อความเอาไว้ เห็นแบบนั้นคนตัวเล็กจึงเดินเข้าไปดูก็พบว่ามันเป็นกระดาษสีขาวที่มีข้อความสั้นๆเขียนเอาไว้ว่า 'เธอฆ่าเขาทำไม?' เป็นอีกครั้งที่หัวใจดวงน้อยสั่นระริกด้วยความหวาดกลัว โยเกิร์ตขย้ำกระดาษในมือแล้วรีบสาวเท้าเข้าไปภายในตัวบ้านทันที 08 : 30 น. วันนี้เป็นวันที่ภาคิณนัดเธอให้ไปหาที่บ้านช่วงเช้าเพราะเขาอยากชวนเธอออกไปเที่ยวในช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์ โยเกิร์ตจึงลุกขึ้นมาแต่งตัวด้วยใบหน้าที่ไม่ค่อยสู้ดีนักเพราะข้อความปริศนาเมื่อคืนมันทำให้เธอแทบนอนไม่หลับ ดวงตากลมโตจ้องมองตนเองผ่านกระจกแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาอ่านข้อความของใครบางคน 'ชานนท์' : อย่าลืมนัดของเราช่วงดึกนะ : พี่รอเจอเธออยู่ แล้ววันนี้เธอก็มีนัดกับชานนท์ในช่วงดึกอีกด้วย แต่ป่านนี้ชานนท์ยังไม่ส่งข้อความกลับมา ซึ่งปกติเขาจะตอบกลับเร็วมาก Lien! : เขาตายแล้ว แล้วในขณะนั้นเองข้อความจากแอคเค้าท์ปริศนาก็เด้งเข้ามา มันทำให้ขนอ่อนทั่วร่างกายมันลุกชันทั่วตัว ใครตาย ใครเป็นคนส่งข้อความมา ทุกอย่างมันหมายความว่ายังไง เกิดคำถามมากมายผุดขึ้นมาในหัว ทำให้โยเกิร์ตสติแทบแตก ก๊อก ก๊อก ก๊อก ในตอนที่โยเกิร์ตกำลังตกอยู่ในภวังค์เสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้น เธอรีบปิดโทรศัพท์แล้วเดินไปเปิดประตูทันที เพราะคนที่รู้รหัสเข้าบ้านของเธอมีแค่ภาคิณ "โยบอกจะไปหายังไงละคะ ทำไมพี่ถึงมาเองอย่างนั้นล่ะ" เธอปั้นหน้ายิ้มแล้วเอ่ยทักคนตรงหน้าราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ภาคิณอยู่ในชุดลำลองสบายๆชายหนุ่มมาพร้อมกับรอยยิ้มสดใสและใบหน้าอบอุ่น "พี่ทนคิดถึงโยไม่ไหว เลยมาหาก่อน" "แล้วหอบอะไรมาเยอะแยะคะ" "ของโปรดโยไงครับ" นํ้าเสียงอ่อนโยนเอ่ยตอบ มือหนายกขึ้นลูบศีรษะทุย ก่อนจะแทรกตัวเดินเข้ามาในห้องแล้วกวาดสายตามองทั่วบริเวณส่วนโยเกิร์ตก็หย่อนตัวนั่งลงบนปลายเตียง เก็บงำอาการวิตกกังวลของตนเองเอาไว้ "จริงๆพี่คินไม่ต้องมาหาโยเองก็ได้นะคะ เพราะโยกำลังจะออกไปแล้ว" "ไม่เอา พี่อยากมาหาโย" ภาคิณเอ่ยตอบ เขาวางปิ่นโตที่ทำของโปรดโยเกิร์ตมาให้แล้วเดินมาหาคนตัวเล็ก มืออีกข้างลูบศีรษะทุย อีกข้างจับไหล่มน สายตาอ่อนโยนจ้องมองใบหน้าสวยหวาน "แล้ววันนี้เราจะไปไหนกันหรอคะ" "ขออยู่กับโยในห้องได้มั้ยครับ" "ทำไมละคะ" "พี่แค่อยากอยู่กับโยสองคน" "…" โยเกิร์ตนิ่งเงียบ เธอนึกภายในใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นจนลืมนึกไปเลยว่ามีสายตาของใครบางคนคอยจ้องมองอยู่ "ได้มั้ยคะคนดี" "…" ดวงตาคู่สวยเหม่อเลย เธอลืมนึกตอบคำถามของภาคิณ จุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์ทั้งสองคือโยเกิร์ตเจอภาคิณจากการที่ของขวัญเพื่อนสนิทไปพัวพันกับเมฆาลูกเจ้าของผู้นำประเทศอย่างเดชา ภาคิณไม่ได้เป็นฝ่ายเข้าหา แต่กลับเป็นเธอที่เข้าหาก่อน เพราะเหตุผลจำเป็นจึงทำให้โยเกิร์ตต้องเข้าหาบุคคลที่คิดว่าไม่อันตรายที่สุดในกลุ่มและมีอำนาจเงินทองล้นเหลือ จนในที่สุดภาคิณก็ยอมเปิดใจและได้คบกัน ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองมันยังไม่มีใครรู้เพราะโยเกิร์ตเป็นคนขอให้ปิดเป็นความลับด้วยเหตุผลที่ยังไม่พร้อมเปิดตัว แม้กระทั่งเพื่อนสนิทของเธออย่างของขวัญก็ยังไม่รู้เรื่องนี้ มันถูกปิดให้รู้แค่เธอกับเขาเพียงสองคนเท่านั้น "โยมีเรื่องอะไรไม่สบายใจรึเปล่า ดูเหม่อลอย เป็นแบบนี้พี่ไม่สบายใจเลย" คำถามของภาคิณดึงสติคนตัวเล็กกลับมาอีกครั้ง โยเกิร์ตเลื่อนสายตามาหยุดที่ใบหน้าหล่อเหลาละมุนละไม "โยขอกอดพี่ได้มั้ยคะ" "ได้สิ พี่อยู่ตรงนี้กับโยเสมอนะ" ว่าแล้วชายหนุ่มก็สวมกอดคนตรงหน้า เธอซบหน้าลงที่บ่าแกร่งแล้วปิดเปลือกตาลง ทุกครั้งที่รู้สึกเหนื่อยล้ากับชีวิตเธอก็มักจะมีอ้อมกอดนี้เป็นเซฟโซนเสมอ มันรู้สึกอุ่นใจทุกครั้งที่ได้กอดกับเขาแต่บางครั้งมันก็แอบรู้สึกผิดในใจแต่มันก็พูดอะไรออกไปไม่ได้ เธอได้แต่รอเวลาแล้วปล่อยให้ทุกอย่างมันจบลง ถึงแม้ว่าความสัมพันธุ์ครั้งนี้จะไม่ได้เริ่มจากความรู้สึกจริงๆแต่ตอนนี้ก็ปฏิเสธไม่ได้แล้วว่าเธอเริ่มชอบภาคิณเข้าไปเรื่อยๆและเริ่มจะชอบจนหมดใจไปแล้ว "ถ้าวันนึงโยทำอะไรผิดต่อพี่ พี่ยังจะอยู่กับโยอยู่มั้ย" "ทำไมถึงถามแบบนั้นล่ะ" "โยเหมือนคนเห็นแก่ตัวเลย" "ตรงไหน" "ทั้งที่พี่อยากเปิดตัว แต่โยยังจะขอปิดเป็นความลับ" "อะไรที่โยสบายใจ พี่ยอมหมด" "ไหนพี่จะเอาเงินให้โยใช้" "แฟนพี่คนเดียวทำไมพี่จะให้ไม่ได้" "…" คำตอบของภาคิณทำให้โยเกิร์ตยิ่งกอดรัดคนตัวโตแน่นมากกว่าเดิม ถึงแม้เงินที่ได้จากภาคิณมันจะมากมายในแต่ละเดือนแต่มันก็ยังไม่พอกับความต้องการของเธอ เธอต้องทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้เงินเยอะและเร็วที่สุดเพื่อแลกกับอะไรบางอย่างที่ตนเองไม่ได้ก่อและมันก็ยังบอกใครไม่ได้ "อย่าคิดมากเลยคนดี" "โยกลัวพี่น้อยใจ" "ไม่หรอก แค่โยอยู่กับพี่ตรงนี้ อะไรพี่ก็ยอม" "พี่เป็นคนดีมากเลย มากซะจนไม่ควรมาเจอกับโย" "คนดีๆอย่างพี่ ต้องเจอคนดีๆแบบโยสิ มันถูกต้องแล้วแหละ" "โยอาจจะไม่ได้ดีอย่างที่พี่คิดก็ได้นะคะ" "พี่เชื่อในสิ่งที่พี่เห็น แล้วโยล่ะ เชื่อในสิ่งที่ตัวเองเห็นรึเปล่า?" ภาคิณเอ่ยถามในขณะที่มือยังคงลูบศีรษะทุยไปด้วย รอยยิ้มอ่อนโยนยังคงปรากฎขึ้นบนใบหน้า "เชื่อค่ะ" "พี่รักโยนะ…"