ลวงรักพันธะมาเฟีย -1- ช่วยฉันด้วยค่ะ
"เดินไว ๆ หน่อยสิข้าว อย่าให้ผู้ใหญ่เขารอ"
เสียงของเรย์ ชายหนุ่มที่คบเป็นแฟนกับ 'ใบข้าว' พูดขึ้นอย่างเร่งรีบ ทั้ง ๆ ที่เป็นตัวเขาเองที่ไม่ยอมตื่นนอนซักทีจนเลยเวลานัดมามากแล้ว
ใบข้าวมองตามแผ่นหลังกว้างด้านหน้าพร้อมกับกึ่งเดินกึ่งวิ่งอย่างยากลำบาก ส้นสูงคู่สวยที่เรย์เตรียมมาให้นั้นไซส์ไม่พอดีกับเท้าของเธอจนตอนนี้มันเริ่มกัดหลังเท้าสวยแล้ว
"เดินเร็วเกินไปแล้วค่ะเรย์ ข้าวตามไม่ทัน"
พลันสายตาของเรย์ก็ปรายมองกลับมานิดหนึ่งก่อนที่จะจิ๊ปากออกมาอย่างขัดใจ ใบข้าวที่เห็นแบบนั้นก็ได้แต่นึกน้อยใจอยู่ภายใน เธอกับเรย์พึ่งคบกันได้สามเดือนแล้วเรย์ก็ชวนเธอมาเที่ยวที่ญี่ปุ่นทันที ด้วยความหลงใหลและดีใจ ใบข้าวเลยตอบตกลงอย่างไม่ได้คิดอะไรนัก แต่พอลงเครื่องแล้วเท้าแตะพื้นสนามบินโตเกียวท่าทีของแฟนหนุ่มก็เปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังเท้า
ปัจจุบันเรย์ได้พาใบข้าวมาที่โรงแรมหรูหราขนาดใหญ่แห่งหนึ่งกลางกรุงโตเกียว สองฟากข้างโถงทางเดินประดับประดาไปด้วยแจกันแพงระยับ ผนังบุกำมะหยี่สีสวยที่มองแล้วไม่น่ามีฝุ่นเกาะซักมิลเดียว
"ชักช้าอืดอาดแล้วอย่าทำตัวให้ฉันขายหน้า เข้าใจไหม"
เสียงของเรย์ที่หยุดเดินลงหน้าห้อง ๆ หนึ่งดังขึ้น เขาหันมากำชับเธอเสียงเข้ม ก่อนจะจัดนู่นจัดนี่เครื่องแต่งกายแล้วผลักประตูเปิดเข้าไป
"สวัสดีครับท่าน ผมเรย์เองครับ" เรย์ยิ้มพร้อมพูดไปอย่างสดใส เจ้าตัวก้าวขายาว ๆ ไม่กี่ก้าวก็ถึงกลางห้องหรูที่ดูแล้วดูอีกก็ไม่ใช่ห้องพักธรรมดาแบบที่เธอพักอยู่
ใบข้าวมองภาพตรงหน้าอย่างตะลึงงัน เธอทั้งตกใจ แปลกใจและในใจก็เริ่มหวั่นกลัวเล็ก ๆ เรย์ที่กำลังก้มหัวให้ชายวัยกลางคนคนหนึ่งอย่างนอบน้อมทำให้เธอตกใจแล้ว แต่สภาพแวดล้อมภายในห้องทำให้เธอตกใจมากกว่า ตรงกลางห้องพักมีโซฟากว้างหลายตัววางอยู่ มีทั้งคนที่กำลังดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ มีทั้งคนที่กำลังพูดคุยอย่างสนุกสนานด้วยท่าทางมึนเมา และที่ใบข้าวตกตะลึงไปมากกว่านั้นคือมีคนที่กำลังถอดเสื้อผ้าของหญิงสาวคนหนึ่งอยู่ด้วย
ผู้หญิงที่นั่งอยู่บนตักของชายคนนั้นไม่มีท่าทางจะเขินอายใด ๆ ทั้งสิ้น เธอกำลังมัวเมาไปกับจูบที่ได้รับ พร้อมทั้งบดเบียดสะโพกกับตักนั่นอย่างไม่เกรงกลัวสิ่งใด แต่แล้วใบข้าวก็ต้องตกใจหนักขึ้นไปอีกเมื่อสายตาพลันมองไปบนพื้นนุ่มเห็นขวดแอลกอฮอล์เรียงราย ขี้บุหรี่จำนวนมาก อีกทั้งยังมีซองบุหรี่นับไม่ถ้วน เท่านั้นยังไม่พอ เธอยังเห็นร่างเปลือยเปล่าของหญิงสาว 3-4 คนที่กองระเนระนาดอยู่บนพื้น ร่างกายมีร่องรอยร่วมรักเต็มไปหมด อีกทั้งยังมีคราบน้ำสีขุ่นอยู่บนตัวพวกเธอเหล่านั้นอีกด้วย
ใบข้าวทนรับสภาพตรงหน้าไม่ไหวจนต้องยกมือขึ้นมาปิดปากไว้เพื่อกันไม่ให้อาเจียนออกมา แต่แล้วก็สบตาเข้ากับชายวัยกลางคนคนนั้นที่เรย์เข้าไปคุยด้วย เธอเห็นว่าเขาซุบซิบอะไรซักอย่างกับแฟนหนุ่มของเธอ ก่อนที่เรย์จะหันมามองแล้วเดินเข้ามาหา
"ทำอะไรของเธอ คิดจะทำให้ฉันขายหน้าเหรอ ทำตัวดี ๆ แล้วตามมาได้แล้ว"
เรย์พูดพร้อมกับถลึงตาใส่เธอก่อนจะคว้ามือหมับเข้าที่ข้อมือของใบข้าวแล้วดึงแรง ๆ ให้เดินตามไป
"นี่ครับท่าน คนนี้ที่ผมเคยพูดกับท่านเอาไว้"
ภาษาอังกฤษสำเนียงไทยถูกพูดออกมาจากริมฝีปากหนาของเรย์ เขายิ้มกว้างพร้อมกับโค้งตัวลงต่ำให้คนตรงหน้า นั่นยิ่งสร้างความสับสนมึนงงให้แก่ใบข้าวเข้าไปใหญ่ บทสนทนาภาษาอังกฤษของชายทั้งสองยังคงดำเนินต่อไป แต่หูของใบข้าวก็อื้ออึงไปหมดเพราะตกใจกับสถานการณ์ตรงหน้าจนได้ยินอะไรไม่ชัดเลยซักอย่าง
"เดี๋ยวผมขอตัวไปสูบบุหรี่ก่อนนะครับ"
ประโยคบอกเล่าของเรย์เหมือนเป็นประโยคดึงสติให้ใบข้าวกลับมาโฟกัสที่ตรงนี้ เรย์ปรายตามามองเธอเล็กน้อยก่อนจะหยิบเอาบุหรี่ที่อยู่ในกระเป๋าออกมาแล้วเดินหันหลังออกไป
"แม่หนู เรียบร้อยดีนะเราอ่ะ รึฟังภาษาอังกฤษไม่ออกวะ"
ชายวัยกลางคนหันมาพูดกับใบข้าวด้วยภาษาอังกฤษสำเนียงญี่ปุ่น คนตรงหน้าใบข้าวมีรอยสักเต็มตัวอีกทั้งยังมองเธอตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าจนใบข้าวขนลุกซู่
ไม่นานนักก็มีชายยุโรปผมบลอนด์คนหนึ่งเดินเข้ามาในห้องพร้อมเข้ามาแท็กมือกับชายวัยกลางคนที่กำลังจ้องใบข้าวอยู่ เขาคนนั้นเลยเลิกสนใจเธอไปชั่วครู่
"สวัสดีท่าน สินค้าครั้งก่อนเป็นยังไงบ้าง คัดแต่แจ่ม ๆ ให้ทั้งนั้นเลยนะ" ชายวัยกลางคนยกบุหรี่ขึ้นสูบ เขาคาบมันไว้ที่ปาก ดึงออกแล้วพูดขึ้นก่อนที่จะพ่นควันฟุ้งไปทั่ว ชายผมบลอนด์คนนั้นยิ้มอย่างยินดีก่อนจะบอกว่าเป็นสินค้าที่ดีทั้งนั้น ใบข้าวจับต้นชนปลายที่พวกเขาทั้งสองสนทนากันแล้วรู้สึกพะอืดพะอมเหมือนจะอาเจียนขึ้นมาอีก เมื่อจับใจความได้ว่าพวกเขากำลังพูดถึงธุรกิจค้าขายบางอย่างที่ไม่ควรมีอยู่บนโลก
"เอ่อ..เรย์ไม่อยู่ ขอไปเข้าห้องน้ำซักครู่นะคะ"
ใบข้าวพูดออกมาอย่างตะกุกตะกัก คนตรงนั้นหันมองหน้ากันเล็กน้อยก่อนจะโบกมือเชิงอนุญาติให้ไปได้ เธอหยิบกระเป๋าถือใบสวยขึ้นสะพายที่ไหล่ ก่อนจะเดินออกไปตามที่พนักงานทั้งหลายชี้ทางให้
ตอนนี้ในหัวของใบข้าวเกิดความสับสนงงงวยขึ้น ทั้งยังตกใจและตื่นกลัว แฟนหนุ่มที่คบอยู่พาเธอมาที่นี่ทำไม แล้วยังทิ้งเธอไว้กับชายแปลกหน้าตั้งหลายคนอีก แล้วสภาพพวกนั้นมันคืออะไรกันแน่
มือสวยของใบข้าวเปิดก๊อกน้ำหรูให้น้ำจากอ่างไหลริน ก่อนที่เธอจะเอามือลองน้ำนั้นขึ้นมาลูบแขนและข้อมือที่ถูกสัมผัสเมื่อสักครู่ เธอครุ่นคิดอยู่ในหัวพร้อมกับมองกระจกด้วยสายตาหวาดกลัว แต่อีกใจก็ยังเชื่อใจเรย์อยู่ คิดได้แบบนั้นเธอจึงหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าถือ แล้วกดโทรหาแฟนหนุ่มของเธอทันที
"เรย์นี่มันเรื่องอะไรกันคะ ทำไมถึงพาข้าวมาที่นี่แล้วคนพวกนั้นมันอะไร"
เมื่อแฟนหนุ่มของใบข้าวรับสาย เธอเปล่งเสียงไปในสายอย่างร้อนรน ตอนนี้เธอต้องการคำอธิบายเรื่องราวทั้งหมดจากคนที่เธอไว้ใจที่สุด
'ฮ่า ๆ เรย์ คนที่มึงพามาว่ะตอนนี้น่าจะยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำมั้งว่าจะถูกเอาไปขายเป็นกะหรี่เหมือนอีพวกที่นอนระเนระนาดอยู่นี่'
'โธ่ เป็นผู้หญิงที่มีเสน่ห์ดีนะครับ ผมก็แค่เห็นว่าน่าจะได้ราคาดีก็เลยพามา'
เสียงสนทนาปลายสายคือเสียงของเรย์แฟนหนุ่มของเธอ กับชายวัยกลางคนที่เธอนั่งสบตาเมื่อครู่ เสียงหัวเราะและบทสนทนาอื่นถูกแทรกเข้ามาตามสายจนเธอเริ่มรับรู้เรื่องราวทั้งหมด
'เธอกำลังถูกหลอกมาขายให้ใครก็ไม่รู้'
"บ้าเอ้ย แกมันเลวจริง ๆ"
เมื่อคิดได้แบบนั้นเธอก็สบถออกมาอย่างลืมตัวด้วยความกลัวและความตกใจเธอลืมไปว่าเธอกำลังถือสายคุยโทรศัพท์กับพวกเขาอยู่และตอนแรกพวกเขาก็เข้าใจว่าเธอฟังภาษาอังกฤษไม่รู้เรื่อง จึงทำให้เธอได้รับรู้อะไรหลาย ๆ อย่างมา
เมื่อเธอรู้ตัวเธอจึงรีบกดตัดสาย แล้วเก็บข้าวของใส่ในกระเป๋าสะพายใบจ้อย ก่อนจะถอดรองเท้าส้นสูงไม่พอดีที่เกะกะออกแล้วโยนทิ้งลงถังขยะเเถวนั้นทันที
"ต้องหนี หนีไปไหนดี ข้างล่างมั้ยออกข้างนอกแล้วเรียกให้คนช่วย"
ใบข้าวพึมพำกับตัวเองเหมือนจะประคองสติเอาไว้ไม่อยู่ แต่เธอก็รีบวิ่งหน้าตั้งออกจากที่แห่งนั้นด้วยแรงทั้งหมดที่มี เธอเอื้อมมือไปกดลิฟท์สวยหรูหรา แต่ทว่ามันก็ช้าเกินกว่าที่ใบข้าวต้องการ เมื่อเธอได้ยินเสียงคนในห้องเมื่อสักครู่โวยวายตามหาเธอดังลั่น เหมือนพวกเขาจะรู้ตัวเข้าแล้ว
ตึก ตึก ตึก
ขาเรียวสวยวิ่งไปทางบันไดก่อนที่จะสาวเท้าอย่างรวดเร็วลงไปตามทางนั้น ใบข้าวมั่นใจว่าคนที่ตามมาเห็นหลังเธอแน่นอน เมื่อรู้สึกได้ถึงเท้านับ 10 คู่ที่กำลังวิ่งตามเธอมา หากใบข้าวโดนจับได้คงเละจนไม่เหลือแม้แต่กระดูกกลับไทยแน่นอน เธอคิด
"เฮ้ย มันอยู่นั่น ลงบันไดไปแล้ว!"
เสียงแข็งกร้าวดังขึ้นไล่หลังหญิงสาวมาจนทำให้เธอผวาอีกครั้ง สองเท้าสวยวิ่งไปตามพื้นพรมที่ถูกปูอย่างดีแต่ก็ยังไม่วายที่จะทำให้เท้าของเธอถูกรองเท้าไม่พอดีนั่นกัดแล้วปริออกจนเป็นแผลเลือดซิบ
พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นประตูบายหยึ่งที่ไม่ได้ถูกล็อกเอาไว้ ไม่ทันได้คิดถึงความสมเหตุสมผลอื่นใดหรือกังวลอะไร เธอวิ่งเข้าไปในห้องนั้นอย่างรวดเร็วก่อนจะล็อกประตูลงกลอนเสร็จสรรพ
ร่างบาง ๆ ทรุดลงนั่งกับพื้นพร้อมกับหอบหายใจเหนื่อยอ่อน นี่คงเป็นการวิ่งเต็มแรงครั้งแรกของเธอหลังจากเรียนจบมาหลายปี ไม่นานนักก็มีเสียงฝีเท้ามากมายตึงตังอยู่ภายใน ใบข้าวยันตัวขึ้นมองลอดผ่านตาแมวออกไปเห็นชายร่างใหญ่กว่าเธอสามสี่เท่าเดินวนเวียนอยู่แถวหน้าห้องเต็มไปหมด
ใบข้าวเริ่มรู้สึกเกรงกลัวและวิตกกังวลอีกครั้ง หากคนพวกนั้นเข้ามาในนี้ได้เธอคงต้องโบกมือลาโลกนี้ไปทันที เธอมองลอดตาแมวออกไปอีกครั้ง ก่อนจะพบว่าคนเหล่านั้นกำลังจะหันหลังเดินไปทางอื่น สายตาใบข้าวพลันเห็นคนที่อยู่ในขบวนนั้นด้วย คน ๆ นั้นก็คือเรย์ แฟนหนุ่มของเธอนั่นเอง
"หามันให้เจอ ถ้าไม่เจอ เรย์! มึงตาย"
เสียงของชายวัยกลางคนประกาศกร้าวออกมาพร้อมกับเดินไปทางลิฟต์เพื่อที่จะขึ้นไปด้านบนเหมือนเดิม ใบข้าวที่แอบมอง เห็นเรย์เดินวนอยู่แถวนี้ไม่ไปไหนซักทีก็เริ่มกังวล ขาเรียวเริ่มเดินถอยหลังเข้าไปในห้องพลางคิดหาหนทางต่อไปว่าเธอจะทำยังไงดี จนแผ่นหลังของเธอชนบางสิ่งบางอย่างเข้าอย่างจัง
ปึก!
"เธอเป็นใค-"
"อย่าเพิ่งพูดนะ ขอร้อง"
ยังไม่ทันที่เจ้าของเสียงทุ้มจะพูดจบ ใบข้าวที่ตกใจก็หันหลังกลับมาเอามือปิดปากชายหนุ่มร่างสูงทันที สายตาของเธอสั่นไหวอย่างหวาดกลัวพลางเสหน้ามองออกไปทางประตูพร้อมกับขอร้องให้ชายคนนี้อย่าพึ่งพูดอะไรเพราะกลัวว่าคนที่อยู่ข้างนอกจะได้ยิน มือของใบข้าวสั่นระริกด้วยความหวาดหวั่น ไม่มีครั้งไหนในชีวิตที่เธอรู้สึกระทึกใจเท่านี้มาก่อน
โดยที่ใบข้าวไม่ได้รู้ตัวเลยว่าการกระทำของเธอทำให้ชายหนุ่มเจ้าของห้องตกใจมากแค่ไหน เขามองไปที่ใบข้าวนิ่ง ๆ พลางพิจารณาถึงสถานการณ์อย่างถี่ถ้วน ก่อนที่ชายหนุ่มเสียงทุ้มเจ้าของดวงตาคมจะเบิกกว้างด้วยความตกใจยิ่งขึ้นไปอีกเมื่อคนตรงหน้ามีใบหน้าคล้ายกับคนที่เขาคิดถึงอยู่ทุกคืนวันราวกับเป็นคนคนเดียวกัน…