《บทนำ》 นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องเกี่ยวกับชีวิตที่พลิกผันของเด็กผู้หญิงที่เคยมีครอบครัวที่อบอุ่นจนเมื่อมารดาเสียชีวิตลงด้วยโรคร้าย ต่อมาไม่นานบิดาก็ได้มีผู้หญิงคนใหม่และลูกคนใหม่ทำให้เธอต้องเป็นเด็กมีปัญหาและหอบเงินก้อนสุดท้ายที่มารดาทิ้งใว้ให้ออกมาใช้ชีวิตข้างนอกคนเดียว และเขา...อาจารย์หนุ่มสุดหล่ออารมณ์ดีผู้อุทิศทั้งชีวิตเพื่อเด็กนักเรียน เขาไม่ได้เป็นแค่ครูที่คอยสอนตามตำราเรียนแต่เขาสอนเด็กทุกคนถึงการใช้ชีวิต และคอยแนะแนวทางต่างๆเพื่อให้ลูกศิษย์ของเขามีอนาคตที่ดี...

เพราะดันไปประกาศว่าจะแต่งงานภายใน4เดือนต่อหน้าแขกเหรื่อบนเวทีงานฉลองการแต่งงานของแฟนเก่าที่ทำให้ "มิเกล"ถึงกลับเครียดจนนอนไม่หลับซึ่งเพราะว่าเทอยังไม่มีคนรู้ใจนะสิ แล้วอย่างนี้เทอจะหาสามาีที่ถูกใจได้อย่างไร ภายใน4เดือนที่ว่า

ยาปลุกเซ็กส์ฉันเคยได้ยินแล้วเห็นเพื่อนใช้ตอนอยู่ญี่ปุ่น คนที่นั่นชอบใช้ยานี้เหมือนกันแต่จะใช้กับคนที่สมยอมเท่านั้นเพื่ออรรถรสในการมีเซ็กส์ แต่นี่“ช่วยฉันหน่อยมิริน ฉันไม่ไหวแล้ว”“คุณจะบ้าหรอถึงฉันจะไม่ใช่สาวบริสุทธิ์แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะใครก็ได้นะ คุณไปให้คนที่ใช้ยากับคุณช่วยสิ”“ก็ถ้าฉันต้องการเขาฉันจะหนีขึ้นมาบนนี้ไหม”“ละ..แล้วจะให้มิรินทำยังไงล่ะคะ”“ช่วยฉันมิริน ฉันต้องการเธอต้องการเธอจริงๆ”“คุณ….อื้อ!!!”ฉันกำลังจะปฏิเสธแต่อยู่ๆคุณแผ่นดินก็จับฉันกดที่โซฟา แล้วจูบฉันอย่างแรงจนรู้สึกเจ็บที่ริมฝีปาก“ครั้งเดียวเท่านั้นมิรินและฉันจะให้ทุกอย่างที่เธอต้องการ เธออยากทำงานตำแหน่งไหนเงินเดือนเท่าไหร่เลือกมาได้เลย”คำว่าให้ทุกอย่างทำฉันฉุกคิด ไม่ใช่เพราะฉันอยากทำงานที่นี่หรอกนะ แต่เพราะตระกูลนี้เป็นเจ้าของเรือที่เชฟคนที่ฉันอยากฝึกงานด้วยทำงานอยู่ ดังนั้นถ้าฉันอยากไปฝึกงานกับเชฟคนนั้นเขาก็ต้องช่วยฉันได้สิ“ให้ทุกอย่างแน่นะคะ”“อื้อ …”

จากคุณหมอที่ช่วยชีวิตสู่นางบำเรอราคาหลักล้านต่อคืน “ผมพูดตรงๆก็ได้ว่าผมสนใจคุณ” “สนใจ แสดงว่าคุณอยากรับผิดชอบฉันว่างั้น” “เอ่อ....มันก็ยังไม่ถึงขนาดนั้น” “เหอะ สุดท้ายคุณก็สนใจแค่ตัวฉัน” “แล้วจะให้ผมทำยังไงละ”เขาตรึงแขนฉันไว้แล้วจับให้หน้าฉันหันมามองเขาตรงๆ “ฉันจะยอมมีอะไรกับคุณก็ได้ แต่คุณต้องยอมจ่ายให้ฉัน1ล้านบาทต่อการมีอะไรกัน1ครั้ง” “ตกลง แต่แค่ครั้งเดียวมันเยอะเกินไป ผมขอเป็นคืนละล้านแล้วกัน แบบเหมาๆ”

พี่พายุต้องเป็นของซีรีนคนเดียวเท่านั้น!!! สาวน้อยคนเดียวของบ้านโดนตามใจมาตั้งแต่เกิดปักหมุดแล้วว่าอยากได้ลูกชายของเพื่อนคุณพ่อเป็นสามี คนอย่างซีรีนอยากได้ก็ต้องได้เท่านั้นและไม่ว่าจะโดนพี่พายุทรมานขนาดไหนซีรีนก็จะอดทนแม้ความอดทนนั้นมันจะมีจำกัดมากๆก็ตาม... "เหล้าแก้วนี้จะทำให้พี่พายุเป็นของแก...."

อุแว้ อุแว้ เสียงที่ทุกคนได้ยินคือเสียงเด็ก ใช่ครับ!! ทุกคนฟังไม่ผิด “ลูกครับ จะเอาอะไรครับ ป๊ามีเรียนเช้าไม่อ้อนนะครับ”เด็กน้อยพอได้ยินเสียงป๊าก็มองตาแป๋วเด็กที่ร้องไห้โยเยเมื่อกี้เปลี่ยนเป็นสดใส เธอไม่ได้ต้องการอะไรเพียงแค่อยากให้ป๊ามาเล่นด้วยเท่านั้น“แอ้ แอ้ คิก คิก”เด็กน้อยพยายามออกเสียงและยกมือเพื่อให้ป๊าอุ้มออกจากแปลการเลี้ยงลูกคนเดียวมันไม่ใช่เรื่องง่าย ถึงแม้ว่าช่วงกลางวันหรือเวลาที่เขามีธุระจะมีคนมาช่วยดูเจ้าตัวเล็ก แต่บางทีการที่เด็กคนนี้ต้องการจริงๆอาจจะเป็นแม่เวลาที่เด็กน้อยงอแงเวลาป่วยไม่สบายหรือนอนไม่พอ เธอจะไม่เอาใครเลยนอกจากเขา ดังนั้นเขาเลยคิดว่าถ้ามีแม่มาช่วยเขาอาจจะสบายกว่านี้.......“ไม่ต้องมาทำปากแบบนี้เลย จะต่อว่าที่ป๊าไม่รั้งแม่ไว้ใช่ไหม”....

บนโลกนี้ไม่มีอะไรแน่นอน มีเกิดก็ต้องมีตายเฉกเช่นเดียวกับบิดาและมารดาของพริมา ที่พากันหนีตายทิ้งให้เธอใช้ชีวิตอยู่ภายใต้คำว่าลูกหนี้เพียงลำพัง...

"พี่ช่วยขยับรถให้หน่อยได้ไหมคะ หนูจะออก"ฉันพยายามไม่เถียงตอบพยายามใจเย็นแล้วพูดกับพี่เขาดีๆ "ขยับรถหรอ!!ได้สิ!!แต่คุณคงต้องรอหน่อยนะเพราะผมมีเรียนกว่าจะเลิกก็ค่ำๆเลย รอได้ไหมครับ"พี่ฟาโรห์หมุนตัวเดินไปที่รถแล้วเหมือนก้มลงไปหยิบของ ก่อนจะกดล็อครถเหมือนเดิมแล้วเดินผ่านฉันไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น "อดทนไว้พลอย ทนไว้พลอยนารา"ฉันพูดกับตัวเองเบาๆแต่มือทั้งสองข้างกำแน่นจนเจ็บมือไปหมด นี่คิดจะเอาคืนฉันแบบนี้หรอ มันจะอะไรนักหนา เป็นใครหรอวิเศษมาจากไหนถึงต้องมีที่จอดรถประจำตัวใครเข้ามาจอดไม่ได้ หงุดหงิดโว้ยย!!! .....

“มันไม่ใช่อย่างนั้นนะเธอต้องตั้งสติแล้วฟังฉัน เธอกำลังป่วยเธอโดนป้ายยามาแต่ซักพักมันจะดีขึ้นเข้าใจไหม” ผมพยายามอธิบายโดยการจับไหล่ให้พลอยนาราหันหน้ามาคุยกัน แต่เธอก็เหมือนจะฟังมั้งเอาแต่จ้องที่ปากของผมแล้วเลียรอบๆ ริมฝีปากตัวเอง เธอจะรู้ตัวบ้างไหมนะว่าการทำแบบนี้มันทำให้เธอเซ็กซี่ขนาดไหน “อาจารย์ไม่ได้รังเกียจพลอยใช่ไหมคะ” พลอยนาราพูดยิ้มๆ “ป่าว” ผมตอบตามความจริงๆ ที่ผลักเธอเมื่อกี้มันใช่เพราะผมรังเกียจแต่เพราะว่าผมกลัวใจตัวเองต่างหากกลัวจะอดใจไม่ไหวแล้วจะทำอะไรที่ไม่สมควรออกไป “งั้นอาจารย์จูบพลอยนะคะ” พลอยนาราพูดจบก็ยื่นหน้าเข้ามาจนผมต้องดันตัวเธอเอาไว้ “ไม่ได้ๆ” ผมยังคงดันเธออยู่อย่างนั้น จนเธอเริ่มร้องไห้อีกครั้ง “ฮื่อออ!!! เห็นไหมอาจารย์รังเกียจพลอยจริงๆ ด้วย ฮื่อออ” “อะๆ จูบก็จูบ แต่ต้องหยุดร้องไห้นะ”

ว่าที่คู่หมั้นที่ไม่ต้องการ!! โอ้ย!! ใครจะไปคิดว่าอยู่ ๆก็ต้องหมั้นกับผู้ชายที่ไม่ชอบหน้ากันตั้งแต่ยังไม่รู้จักชื่อ ผู้ชายอะไรก็ไม่แรดแบบสุด ๆแถมเจ้าชู้มากอีกต่างหากแต่ฉันก้ไม่สามารถปฏิเสธการหมั้นครั้งนี้ได้เพราะครอบครัวห่วงที่ฉันต้องมาเรียนที่กรุงเทพคนเดียว ดังนั้นทางที่ฉันจะสามารถเรียนต่อที่นี่ได้ก็คือต้องยอมหมั้น..

"ชายคนนี้คือใคร"ผมยื่นรูปให้นอนมันดู "อ๋อ!! พี่ชายลินเอง"น้องมันพูดจบแล้วก็หันหลังจะแต่งตัวต่อ "แล้วทำไมลินไม่เคยเล่าให้พี่ฟังเลย ว่ามีพี่ชายด้วย" "ก็พี่ไม่ได้ถามลินนี่" "ทำหน้าแบบนี้ไม่เชื่อลินหรอ" "พิลินไม่ได้โกหกพี่ใช่ไหม" "ถ้าพี่ไม่เชื่อละ..." "อื้อออ....พี่บอส" "อ่าาาาา...พี่บอส" "อ่าาาา...พี่บอสอ่าา ลินมีเรียนนะ"

"พอใจ พอใจครับ"ผมก้มหน้าลงไปเรียกใกล้ๆ "หื้มมม ซันนี่ฉันง่วงอย่ากวนได้ไหม"พอใจ ละเมอแล้วหันหน้าหนีไปอีกทาง "พอใจครับ นี่แฟนนะครับไม่ใช่เพื่อน"ผมก้มลงไปพูดอีกครั้ง พอใจพอได้ยินก็ลืมตาโพร่ง "พะ...พูดอะไรของพี่เนี่ย"พอใจลุกขึ้นนั่ง แล้วเอามือลูบแก้มที่เปล่งสีแดงขึ้นเรื่อยๆ "ก็พี่พูดความจริง พี่ไม่ใช่เพื่อนพอใจซักหน่อย" "แต่ก็ไม่ใช่แฟน"พอใจพูดเบาๆ "พอใจครับ จำที่พี่บอกว่ามีเรื่องจะคุยด้วยได้ไหม"ผมเข้าเรื่อง แล้วนั่งหันหน้าหาพอใจตรงๆ "มีอะไรก็พูดมาสิ" "คือ...พี่ก็ไม่เคยพูดแบบนี้กับใครมาก่อนนะ แล้วก็ไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครด้วย พอใจเป็นคนแรกเลย เป็นแฟนกับพี่นะครับ"ผมตัดสินใจพูดสิ่งที่คิดมาทั้งวันออกไป ส่วนผลจะออกมายังไงก็แล้วแต่พอใจจะตัดสินใจ "....เห้ย บ้า!!! พี่แค่รู้สึกผิดกับเรื่องวันนี้ใช่ม่ะ ไม่ต้องเลยพี่ข่าวซุบซิบ วันสองวันคนก็ลืม"พอใจยิ้มแล้วส่ายหน้า เธอคิดว่าที่ผมขอเป็นแฟนเพียงเพราะอยากรับผิดชอบเรื่องวันนี้ แต่ปล่าวเลย ผมรู้สึกแบบนั้นจริงๆต่างหาก....