ป่วนรักนายรุ่นพี่ NC 25+

//ตอนที่ 1 // วันแรกของการเปิดภาคเรียน ของมหาลัย ARU เอี๊ยดดดดดดๆ~เสียงเบรครถดังกึกก้องไปทั่วมหาลัย หญิงสาวผู้อยู่ด้านหลังพวงมาลัยกำลังหงุดหงิดกับลานจอดรถของมหาลัยที่แน่นไปด้วยรถของนักศึกษาจนเธอหาที่จอดรถไม่ได้ >PLOYNARA PART< "มหาลัยก็ตั้งใหญ่ทำไมหาที่จอดรถไม่ได้เลยเนี่ย"ฉันหมุนพวงมลัยรถวนไปวนมาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้วยังหาที่จอดรถไม่ได้เลย "นั่นไงที่จอด เอ๊ะ!!แต่ดูเหมือนจะมีเจ้าของ แต่นาทีนี้ใครจะสนละจอดเลยแล้วกันถ้าโดนล็อคล้อก็แค่จ่ายเงิน"ฉันบังคับพวงมาลัยพุ่งเข้าไปจอดทันทีแล้วรีบลงรถแล้วรีบวิ่งไปที่ลานเกียร์จุดรวมของพวกเราชาววิศวะ ใช่คะทุกคนอ่านไม่ผิดฉันเนี่ยแหละเฟรชชี่คณะวิศวะ อ๊ะๆแต่ฉันไม่ได้เข้าคณะนี้เพื่อที่จะมาอ่อยผู้ชายอย่างที่ทุกคนคิดนะ ที่ฉันมาเข้าคณะนี้ก็เพราะว่าที่บ้านฉันเปิดธุรกิจเกี่ยวกับอุปกรณ์ทางการแพทย์ฉันเลยเข้าคณะวิศวะสาขาชีวการแพทย์เพื่อไปต่อยอดธุรกิจที่บ้าน เจ๋งใช่ปะละ "น้องๆปี1ทุกคนที่มาถึงแล้วรีบนั่งตามแถวที่พี่จัดไว้ได้เลยนะคะ เร็วๆคะ"ฉันสะดุ้งตกใจกับเสียงตะโกนเพราะมัวแต่กดโทรศัพท์หาเพื่อนสนิท ไม่รู้ว่าตอนนี้พวกมันอยู่ที่ไหนกันเอาเป็นว่าไปนั่งรอพวกมันในแถวละกันฉันไม่อยากโดนทำโทษ "พลอย!! พลอยนารา!! ทางนี้ๆ"​ยัยริต้าลุกขึ้นตะโกนเรียกชื่อฉันเสียงดังจนคนที่นั่งอยู่ต่างหันมามองเราเป็นตาเดียว "พวกแก ทำไมมานั่งหน้าขนาดนี้เนี่ย"ฉันเดินแหวกผู้คนเข้ามานั่งกับพวกเพื่อนๆที่อยู่แถวกลางหน้าสุดเลย "ก็พวกพี่ข้างหลังเข้าให้มานั่งตรงนี้ อย่าบ่นเลยน่าอุส่าเว้นที่ไว้ให้"ยัยริต้าดันฉันให้นั่งลงก่อนที่มันจะนั่งตาม ใช่สิก็มันดันให้ฉันมานั่งคนแรกของแถวเลยเนี่ย "น้องๆที่นั่งแล้วเงียบๆหน่อยนะคะ"พี่ๆปีสองตะโกนบอก ซักพักก็มีพี่ๆอีกกลุ่มนึงแต่งตัวตลกๆเข้ามาแนะนำตัวแล้วสอนพวกเราร้องเพลงคณะและเพลงเล่นต่างๆ "การรับน้องมันก็ไม่ได้น่าเบื่ออย่างที่คิดไว้นี่หว่า"ยัยพราวด์เพื่อนอีกคนนึงพูดขึ้น ตอนแรกพวกฉันคิดกันเอาไว้ว่าจะไม่เข้ารวมกิจกรรมนี้เพราะรู้สึกว่ามันน่าเบื่อและไม่อยากเจอพวกรุ่นพี่บ้าอำนาจที่เอะอะก็สั่งๆ แต่พอมาเจอแบบนี้มันก็สนุกไปอีกแบบ พวกฉันก็ร้องเล่นเต้นตามกันแบบเต็มที่จนกระทั่ง... "ปีหนึ่งเงียบ!!!!"จู่ๆก็มีเสียงผู้ชายดังขึ้น พี่ๆที่เต้นอยู่หน้าแถวก็พากันค่อยๆเดินหลบไปอยู่ข้างๆแถวแทน ปี1ทุกคนก็อ้าปากค้างเพราะความหล่อ...เอ้ยไม่ใช่เพราะเสียงและหน้าของพี่แกที่เดินเข้ามา "น้องปี1ทำความเคารพรุ่นพี่ปี3"หนึ่งในพี่สันทนาการพูดขึ้น "สวัสดัครับ/คะ" "ปีสองทำความเคารพรุ่นพี่ปี3" "สวัสดีครับ/คะ"รุ่นพี่ปีสองวิ่งมายืนเรียงแถวก่อนจะก้มหัวให้รุ่นพี่ปี3 ฉันพึ่งรู้ว่าคณะนี้มีการทักทายแบบแปลกๆเพราะเขาจะไม่ยกมือไหว้กันแต่จะให้วิธีโค้งศรีษะแทน "สวัสดีปี1ผมฟาโรห์เป็นรุ่นพี่ปีสามของพวกคุณ ผมมองดูพวกคุณจากด้านหลังมาซักพักแล้วและได้เห็นการกระทำแย่ๆของพวกคุณบางคน ที่ไม่ค่อยให้ความร่วมมือ พวกคุณทำแบบนี้ ไม่อยากได้เกียร์กันใช่ไหมครับ" "อยากได้ครับ/คะ" "เสียงมีกันแค่นี้หรอ ผมพูดคนเดียวยังดังกว่าเสียงพวกคุณเลย ไม่อยากได้เกียร์กันใช่ไหมครับ" "อยากได้ครับ/คะ"คราวนี้ปี1ส่งเสียงดังขึ้น แต่ก็ดูเหมือนพี่แกจะยังไม่พอใจ "เอาละคราวนี้ผมจะถือว่ามันเป็นครั้งแรกที่เราได้เจอกันพวกคุณอาจจะยังปรับตัวกันไม่ได้แต่ก็หวังว่าครั้งหน้าเสียงจะดังขึ้นกว่านี้ ผมจะแนะนำรุ่นพี่ที่ยืนอยู่ข้างหลังผมให้พวกคุณรู้จักเริ่มจากซ้ายไปขวา คนแรก พี่คีตะ คนที่สอง พี่ชิน และคนสุดท้าย พี่ฟิน พวกผมเป็นรุ่นพี่ปีสามที่จะดูแลพวกคุณตลอดระยะเวลารับน้อง เข้าใจไหมครับ" "เข้าใจครับ/คะ"ฉันตอบพร้อมเบะปากมองบนไปหนึ่งที เพราะมีเรื่องแบบนี้เนี่ยแหละที่ทำให้ฉันไม่ค่อยอยากมาเข้าทำกิจกรรม น่าเบื่อสุดๆ "พี่สันทนาการขึ้นมาทำหน้าที่ต่อได้"พี่ฟาโรห์พูดเสร็จก็เดินเอาไขว้หลังแล้วเดินออกไป แต่ฉันแอบเห็นสายตาที่ไม่เป็นมิตรของพี่แกที่มองมาทางฉันแปปนึง "เอาหล่ะครับน้องๆไม่เครียดนะครับเรามาทำกิจกรรมกันต่อดีกว่า"พี่สันทนาการก็เข้ามาร้องเพลงเต้นรำกันต่อแต่ฉันไม่มีอารมณ์จะสนุกด้วยแล้ว และก็ไม่คิดจะมาเข้าทำกิจกรรมนี้อีกด้วย คนอย่างพลอยนาราไม่ชอบให้ใครมาตะคอกใส่ ขนาดพ่อกับพี่ชายฉันยังไม่กล้าเลย เวลาผ่านไปหลายชั่วโมงจนตอนนี้บ่ายโมงกว่าแล้ว พวกพี่ๆเลยปล่อยให้พวกเรากลับบ้าน "พรุ่งนี้ฉันไม่เข้าแล้วนะน่าเบื่อหว่ะ"ฉันพูดกับเพื่อนๆขณะที่เดินมาที่รถ "ไม่ได้นะแก ฉันได้ยินมาว่าคณะเราเคร่งมากเรื่องกิจกรรมรับน้อง ถ้าใครไม่เข้าจะถือว่าไม่เคารพรุ่นพี่แล้วก็จะโดนบีบให้ออกจากมหาลัย"พราวด์พูดแล้วทำท่าทำทางจริงจัง "ไร้สาระน่ายัยพราวด์แค่ไม่เข้ารับน้องเอง ไม่เอาละฉันขี้เกียจคุยกับพวกแกแล้วกลับไปนอนพักผ่อนดีกว่า"ฉันยกมือขึ้นโบกมือบ๊ายบายเพื่อนๆแล้วแยกตัวออกมาที่รถ "รถใครเนี่ยมาจอดขวางขนาดนี้แล้วฉันจะออกยังไงละ"ฉันเดินไปดันรถคันข้างหน้าที่จอดขวางทางออกรถของฉันอยู่ แต่ดันเท่าไหร่ก็ดันไม่ไปส่งสัยล็อคเบรคมือไว้แน่ๆ รู้ว่าตัวเองจอดรถขวางหน้ารถคนอื่นก็ควรจะปลดเบรคมือปะ "ลุงคะๆช่วยหน่อยได้ไหมคะพอดีหนูเอารถออกไม่ได้อะคะ"ฉันเรียกลุงยามที่เดินผ่านมาพอดี "อ้าว...หนูมาจอดตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่รู้หรอว่าตรงนี้เป็นที่จอดรถส่วนบุคคลหนูเป็นนักศึกษาเข้ามาจอดไม่ได้" "จอดได้ไม่ได้ไม่รู้หละคะ แต่ตอนนี้หนูอยากออกลุงช่วยไปประชาสัมพันธ์ทีคะว่านี่รถใครมาจอดขวางทางออกแล้วล็อคเบรคมือแบบนี้ได้ยังไงไม่มีมารยาทเลย" "ใครกันแน่ที่ไม่มีมารยาท มาจอดรถในพื้นที่ส่วนบุคคลโดยที่ไม่ได้รับอนุญาติโดนแบบนี้มันก็ถูกต้องแล้ว" "พะ...พี่ฟาโรห์" "ครับผมเอง คนที่คุณเบะปากใส่เมื่อกี้ในที่ประชุมไง ไม่คิดว่าไอ้บ้าที่มาแย่งที่จอดรถประจำของผมจะเป็นคุณเลยนะ"พี่ฟาโรห์ทำหน้ากวนโมโหแล้วเดินเอามือไขว้หลังเข้ามาหาฉันเรื่อยๆจนมาหยุดอยู่ตรงหน้าฉันพอดีเป๊ะ "พี่ช่วยขยับรถให้หน่อยได้ไหมคะ หนูจะออก"ฉันพยายามไม่เถียงตอบพยายามใจเย็นแล้วพูดกับพี่เขาดีๆ "ขยับรถหรอ!!ได้สิ!!แต่คุณคงต้องรอหน่อยนะเพราะผมมีเรียนกว่าจะเลิกก็ค่ำๆเลย รอได้ไหมครับ"พี่ฟาโรห์หมุนตัวเดินไปที่รถแล้วเหมือนก้มลงไปหยิบของ ก่อนจะกดล็อครถเหมือนเดิมแล้วเดินผ่านฉันไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น "อดทนไว้พลอย ทนไว้พลอยนารา"ฉันพูดกับตัวเองเบาๆแต่มือทั้งสองข้างกำแน่นจนเจ็บมือไปหมด นี่คิดจะเอาคืนฉันแบบนี้หรอ มันจะอะไรนักหนา เป็นใครหรอวิเศษมาจากไหนถึงต้องมีที่จอดรถประจำตัวใครเข้ามาจอดไม่ได้ หงุดหงิดโว้ยย!!! .....